Rozstanie po ponad 10 latach związku - Netkobiety.pl

Czy nie możecie sobie odpuścić szukania winnych? Po co Wam to winny-niewinny?
Jak jest wina to zaraz pewnie będzie i kara.

Pytam wszystkich szukających winnych dookoła, bo nie widzę specjalnej różnicy w przerzucaniu się oskarżeniami.
Jedni i drudzy lubią kogoś ukamienować.

O.K., sorry, język mnie zaświerzbiał, jak to mnie. Nikt tu jednak win się nie doszukiwał, jak uparcie twierdzi Magdalena. I kropka.

P.S. Odpowiedzialność i wina to nie są synonimy.

Nie wnikasz, a na dodatek nie czytasz w całości moich postów.

Mówimy o najczęstszym przypadku, czyli alkohol i pójście do wyra z osobą, którą poznaliśmy na tej imprezie ;].

Ano właśnie, mogło tak być. Tylko ja bym jednak większość winy przerzucił na niego. Bo jeżeli cslady była taka sama jak zawsze, to jaka jest jej wina? Ok kobieta kocha bardziej swoje dzieci niż męża (a może nawet tylko dzieci w takim stopniu jak facet kocha kobietę?) i dla wielu to jest szok gdy się dowiedzą i wtedy się psuje. To trochę jak z tym ciastkiem, co chce się je zjeść i mieć. Bawmy się w śluby i rodziny, ale bądźmy jak wtedy gdy mieliśmy 20 lat. No, ale społeczeństwo takie, co do łóżka chce iść coraz szybciej i szybciej, dzieci w przedszkolu uświadamiać czym jest seks, ale żeby o sobie jak o partnerach myśleć, to nieee ;p. Mi się wydaje, że najpierw trzeba pomóc ofierze, a jak dojdzie do siebie to wtedy się zastanawiać.

O właśnie! Tak więc wracając do faktów, technicznie rzecz biorąc to mąż nie odszedł do innej kobiety, a cslady po kilku miesiącach niedogadywania się z mężem, wiercenia mu dziury w brzuchu zabrała dzieciaki i odeszła od niego. Jak sama zaznaczyła nawet kiedy odchodziła mąż zaprzeczał, że ma romans. Czytając wprost zapisaną przez nią sekwencję zdarzeń, po odejściu od męża dostaje potwierdzenie od osób postronnych, że romans istnieje, a potem poznaje ową panią. Potem opisuje, że po swoim odejściu przeżywa sytuację, znów próbuje mężowi wiercić dziurę w brzuchu oczekując czegoś, pewnie żeby się tłumaczył i wyjaśniał, co ten kwituje, że co tu wyjaśniać skoro ona odeszła, to widać nie chce już z nim być. Koniec streszczenia, podziękowania od osób dla których pierwszych parę postów było za długich proszę przesyłać na pw.
Tak więc wracając do świata faktów, to cslady jako osoba lubiejąca mieć kontrolę nad sytuacją postawiła męża przed faktem dokonanym czyli wyprowadzką. Podejrzewam, że to coś z gatunku "ty mnie rzucasz, przecież to ja cię miałam rzucić wcześniej". No więc uprzedzając fakty, a kobieta dumna i kontrolująca sytuację nie pozwala sobie żeby jej się pewnego dnia facet wyprowadził do kochanki. Ona pierwsza się wyprowadzi i w ten sposób mu pokaże, gdzie raki zimują. Tak zrobiła, nie mówię, że źle zrobiła ale teraz chodzi rozżalona, że facet to zaakceptował i wykorzystał jako ostateczny pretekst żeby jej się z niczego nie tłumaczyć, bo i po co skoro ona decyzję już podjęła.
No i sorki, mimo całej sympatii ale mąż ma całkowicie rację. On podjął decyzję o romansie (na jakim etapie ten romans był w momencie jej wyprowadzki nie wiemy) ale to ona podjęła decyzję o odejściu od niego oraz zakończeniu małżeństwa poprzez złożeniu papierów rozwodowych. Dopóki kłamał o romansie można domniemywać, że zakładał dalsze trwanie w małżeństwie z nią, może wciąż był niezdecydowany, może widział możliwość małżeństwa i odrobiny świeżego powietrza w postaci romansiku, który prędzej czy później się skończy. Może postawiony do piony jasną, prostą ale wyglądającą na upokorzenie deklaracją - żadna wywłoka mi ciebie nie odbierze, jesteś mój i tylko mój, będę o ciebie walczyć z każdą zdzirą, dowiem się co to za jedna, a wtedy zobaczy ta taka i owaka co znaczy zadrzeć ze mną i dobierać się do tego co jest moje i tylko moje, to wtedy otrząsnąłby się i podjął próbę wspólnej walki o przetrwanie tego małżeństwa. Kiedy ona zamknęła za sobą drzwi z drugiej strony mógł z "czystym sumieniem" wzruszyć ramionami - no jak tak, to tak, decyzja zapadła. Reszta to już tylko konsekwencja tego czyli złośliwe wytykanie "ty już zdecydowałaś, to po co się mam tłumaczyć" i takież odgrywanie "zabrałaś mi dzieci, to się nimi zajmuj, nie są znowu takim pępkiem świata żebyś mi dupę co chwila zawracała co u nich słychać". Tymczasem świat wokół nabrał barw i zapachów, jest się czym na razie ekscytować.

Jako człowiek zobligowany wykształceniem do oceny faktów i technicznej strony zagadnienia dokonałem technicznego streszczenia, a nie dywagacji czy pan chodził z głową w chmurach. Na stan wyprowadzki winą męża była głowa w chmurach i kłótliwość? No serio, serio? Równie dobrze mógł być po prostu zmęczony żoną, dziećmi i zauroczony jakąś panienką, która stanowiła dla niego jedynie jakiś jasny punkt w ponurym harmonogramie dnia bez poważniejszych planów. Matko jedyna ile to razy niejeden mąż pogruchał sobie z jakąś panną żeby uciec myślami od tej ponurej małżeńsko - rodzinnej rzeczywistości. Od tych kapci, papilotów, przecierów z marchwi rozpaćkanych wszędzie na przemian z pampersami i tymi nad wyraz wku….cymi grzechotkami, misiami itd. Pogruchał, pogruchał, oczy przymknął z myślą - Jezu z taką kobietą, to bym nawet pod namiot pojechał, po czym otwierając oczy znów brał się za tarcie marchewki dla dzieci. No ale od tego się nie umiera...
Mam wrażenie, że Cslady odeszła od męża, a po fakcie ma pretensje, że ten to tak lekko przyjął zamiast rzucać się do kolan, błagać o wybaczenie, żeby ona mogła mu pokazać - o takiego wała, nigdy nie wrócę! Zabrała mu z dnia na dzień dzieci i ma teraz pretensje, że ten nie lata do niej z wywieszonym ozorem żeby dzieci zobaczyć. I już sam nie wiem czym ją najbardziej zawiódł, domniemaną zdradą przed wyprowadzką czy tym, że nie spełnił jej oczekiwań po wyprowadzce? Czy najbardziej boli ta jego domniemana zdrada przed wyprowadzką czy też jak lekko zaakceptował jej wyprowadzkę i popłynął dalej w swoją stronę? Popłynął, to popłynął po co to rozkminiać skoro już zdecydowała? Aaa, jeszcze jest przecież dalej kwestia jej, bo skoro tak to ona się kiedyś pomyliła w jego ocenie, a to znaczy, że skoro tu się pomyliła, to w wielu innych sprawach może się mylić i to jest już okropna myśl. Dla niektórych wręcz straszna, bo podważająca fundamenty światopoglądu. Niestety błądzić jest rzeczą ludzką...

Oj tam, na noc nie wracał. Ale o świcie drogę do domu znajdował? Znaczy pamiętał, gdzie dom jego i rodzina. Też wracałem o świcie Czy to tak ważne dla kobiet żeby facet mówił gdzie był i co robił? Gładkie kłamstwo lepsze od milczenia?

Oj tam sie od razu wyprowadzila. Wziela dlugi urlop od prania mu skarpet i gotowania obiadkow. Czy to tak ważne zeby zona w domu mieszkala? Trzeba od razu szukac sobie innej kobiety?

Czyżby czasy się zmieniły? To rycerze na białych rumakach już nie walczą o księżniczki?

Formalnie tak, bo są na to jakieś prawnicze określenia istotne przy rozwodzie. No ale to już kwestia niuansów czy rozwód taki czy owaki, nie wiem czy istotnych dla autorki czyli ustalenia winy. Jak nie było dowodów na zdradę, nie pił notorycznie, nie bił, na rodzinę łożył, w domu bywał regularnie, to chłop wygląda w sądzie na całkiem spoko gościa. No ale jak już żona go porzuciła czyli nie wyprowadziła się na parę dni do mamusi ale zabrała się ze wspólnego mieszkania razem z dziećmi na stałe, to jawność romansowania po tym fakcie nie stawia go już w tak złym świetle przed sądem. Nastąpił faktyczny rozpad pożycia więc on dalej go tylko usankcjonował. Tak to chyba wygląda ale ma to znaczenie tylko, gdyby cslady chciała się z nim boksować o ustalenie jego wyłącznej winy rozwodu czy też alimentów dla siebie. Jeśli nie, to rozwód jak rozwód, nie będzie wnosił o podział opieki nad dziećmi, sąd ustali alimenty dla dzieci i tyle.

Tak ogólnie, to jednak przychodzi mi co raz częściej do głowy, że kobiety są za ciekawskie. Ciągle zadają pytania, gdzie byłeś, co robiłeś, dlaczego to, dlaczego tamto. Jak chłop wciąż do domu wraca, to znaczy, że jeszcze coś go tam trzyma.

O co chodzi z tą kontrolą?

Edit

Kontrola daje poczucie bezpieczeństwa? Czy o to chodzi?

Nie dobrze, że się wyprowadziłaś. To porzucenie męża i czynnik na twoją niekorzyść. Twój mąż może teraz złożyć wniosek o rozwód z twojej winy. Romansu powie że nie miał a kłopoty w małżeństwie chciał naprawiać no ale ty się wyprowadziłaś..

Najpierw pozew rozwodowy, później wyprowadzka. Prawnik mi to jak mantrę powtarzał. Jak tylko on odbierze pismo z sądu możesz się wyprowadzić. Nie wcześniej.

A co do twojego stanu psychicznego to za 2 lata będzie lepiej. Najpierw musisz się złamać, upaść  z bólu na kolana, stracić radość życia, dotknąć dna, nabawić się depresji, aby w końcu nabrać ogromnej siły już jako trochę inny człowiek - po przejściach. Uszkodzony ale bardzo silny.  Za 2 lata będziesz inna osoba poniekąd.

Praktyka zawsze miło poczytać. Jasne, że mąż chciał naprawiać małżeństwo, bo niby jak mu udowodnić, że nie chciał? Powiedzieć w sądzie, że bo próbowałam ale on się nie odzywał? To on powie coś przeciwnego. Na to ma się kwitki z prób umówienia w jakichś poradniach, terapeutach czy cokolwiek na papierze. Choćby nagrania na komórce rozmów. A jak się wyprowadza z domu, to już nie ma jak rozmawiać, a skąd on wiedział po co ona się wyprowadza i co robi bez niego? No i taki może drobiazg ale kobieta zdradzona każe się wyprowadzić facetowi z domu, a nie sama się wyprowadza. Taka tradycja, niby drobiazg, a inaczej wygląda niestety.
Tak poza tym, to przecież statystyki mówią, że pierwsze kryzysy w związkach skutkujące rozwodami pojawiają się po 8-10 latach.

I_see_beyond więc w pewnym sensie dostałaś od losu szansę na lepsze życie?

Ależ nie może ale na pewno się myliłaś tylko czemu jest to dla ciebie takim zaskoczeniem? Czy to jakieś zaślepienie, zadufanie? Myliłaś się z tego prostego powodu, że nie ma czegoś takiego jak jeden obraz związku w dodatku niezmienny w czasie. Nie ma nawet czegoś takiego jak jeden obraz drugiego człowieka. Ja sam co najmniej parę razy w życiu zaskoczyłem sam siebie swoim zachowaniem, a kto niby miał mnie znać lepiej niż ja sam? Dopóki rzeczywistość tego nie zweryfikowała okazywało się, że miałem mylny obraz o samym sobie w niektórych kwestiach. Tym bardziej tworzenie sobie obrazu innych ludzi i relacji z nimi w większości jest wynikiem naszych urojeń, chciejstwa i negowania tego co nam nie pasuje albo czego nie rozumiemy.

Myślę, że jednak nikt pewnego ranka nie wstaje, patrzy na śpiącą obok kobietę i po 10 latach związku nagle wali się dłonią w łeb wołając - k....., co ja robię tu?! Przegapiłaś dużo wcześniej może setki sygnałów, że coś jest nie tak. Inna kobieta może zamieszać w głowie tak, że facet już sam się gubi co do kogo czuje, do kogo więcej ale wątpię czy może w parę miesięcy wykorzenić wszelkie stare uczucia. Albo ich nigdy nie było albo umierały w ciszy już od dawna. Pisałem na samym początku, że mąż najpierw udał się na emigrację wewnętrzną i to musiało być wcześniej. Zewnętrzne ekscesy przychodzą kiedy facet już to przetrawił w środku i podjął decyzje albo od trawienia zaczęło się przelewać na zewnątrz. No ale wtedy to już jest po herbacie. 
Teraz faktycznie jedyne co możesz zrobić, to przyswoić sobie, że było ale minęło.

Czytajac ten watek mam wrazenie, ze niektórym wydaje się, ze im bardziej cynicznie podejdą do tematu, tym lepiej. Szok, szkoda nawet komentować

Snake, bywasz bardzo kąśliwy, prawdziwy wąż z Ciebie!! Wcale się nie dziwię autorce, że nie spodziewała się romansu i dostała jak obuchem w głowę. Ja pomimo, że często się klocilismy, i milion razy zastanawiałam się co ja tu robię, dokładnie tak jak napisałeś, prosiłam o rozmowę, w końcu o rozstanie nigdy nie wzięłam w moim malutkim rozumku pod uwagę że po prostu pójdzie sobie w bok i się puści jak ostatnia kur....a. miał tyle rozwiązań, na tacy, rozmowy, prośby, groźby. Więc nie mów mi proszę, że ktoś przeoczy sygnały, które druga osoba ma w głowie, jeśli na zewnątrz jest dobrze. Na tym ma polegać udany związek że przez cały czas nagany śledzić każdy gest partnera czy przypadkiem nie układa sobie życia na boku??

Wedle Twoich opisow Snake facet to naprawde grymasne dziecko, ktore szybko sie nudzi, potrzebuje nowych bodzcow i samo nie wie czego chce a kobieta, jak to juz napisala Ela, ma byc czujna mamusia ktora powinna sama wypytywac czy brzusio nie boli i nie czas zmienic pieluche bo bobas sam nie wyartykuluje, ze cos jest nie tak. No i ten opis, ze wciaz ta sama kobieta, ten sam smiech juz nudny i do porzygu. Czy wogole dopuszczasz mysl ze dokladnie te same odczucia moze miec zona? Bo odnosze wrazenie ze postrzegasz mezczyzn jako ludzi specjalnej troski, ktorzy z racji tego wymagaja szczegolnego traktowania.

Wymyślasz jakieś niestworzone historie. Ja mu dzieci nie zabrałam, tylko on sam nie chciał się nimi zajmować. Np. kiedy jeszcze razem mieszkaliśmy miał się nimi zająć wieczorem, bo sam tak chciał i zadeklarował - nie przyszedł i nie dał nawet znać. Takie zachowanie to nie był pojedynczy przypadek. Nie można było na niego liczyć w kwestii opieki, w domu prawie się nie pojawiał. Zanim się wyprowadziłam wiele razy próbowałam z nim rozmawiać na ten temat - nie wyprowadziłam się ani nagle, ani bez słowa. Mogliśmy normalnie ustalić opiekę, ale on to olał. Dzieci nie są moje, tylko nasze. Nie ja jestem osobą, która tego nie rozumie, tylko mój mąż.

Żałosne. Nikt nikogo nie trzyma na siłę. Jak się nie podoba śmiech czy inne duperele to drzwi są tam gdzie zawsze były. Nie bo po co. Lepiej udawać i uciekać jak smarkacz z domu w imprezy i przygody niż stawić czoła i zakończyć związek z fasonem.

Nie opisuję tego, bo to nie ma sensu. Nie chcę pastwić się nad mężem gdzieś na forum, a po za tym nie widzę sensu, by do tego wracać i rozdrapywać. Taką refleksję i dochodzenie do "wniosków" zrobię sobie wtedy, gdy będę na to gotowa. On już i tak mnie nie kocha, więc nawet nie nastawiam się na walkę. Kontakt z dziećmi bardzo chętnie ułatwię mu na każdy możliwy sposób, tylko on też musiałby tego chcieć. A na razie mówi mi, że chce, ale nie ma czasu.

Raz lepiej, raz gorzej. Choć to "lepiej" to nadal nie jest "dobrze". W ciągu dnia jakoś to leci. Najgorsze są wieczory i weekendy. Nie lubię myśli, że niedługo będzie piątek i dwa dni wolnego, choć obiektywnie przyda mi się odpoczynek. Spotkanie z psychologiem umówiłam na piątkowe popołudnie.

Tak planuję zrobić - rozmowy swoją drogą, ale psychologa też można wypróbować. Nie zakładam że od razu trafię na tego, z którym "zaiskrzy", ale popróbuję wizyt u różnych jak będzie trzeba.

Owszem, ale nie wolno zakładać w dniu ślubu, że jest to małżeństwo na czas określony.

Gdyby każdy z nas wiedział co go czeka jutro, nie wyszedłby pewnie z domu, bo po co? Ja też nie lubię planować, ale do cholery, jak ktoś decyduje się na małżeństwo, dzieci to jednak bierze za to jakąś odpowiedzialność. To nie jest zabawa w dom i można odejść jak mi się znudzi. Każdy związek to ciężka praca, a nie robienie sobie dobrze. Jemu się znudziło, odkochał się i nara. Tak to powinno wyglądać? Wybrał najłatwiejsze z możliwych rozwiązań. Bo się zakochał...

ok, skończyło się, ale wspólnie spędzone lata chyba obligują by przyznać się do wszystkiego, a nie odwrócić się plecami.

Chyba tylko jednostki są w stanie przyznać się , próbują często zostawiać sobie otwartą furtkę powrotu .A to nowe mimo fascynacji i motyli jednak nie jest tak pewne , szczególnie jak po kilku miesiącach oczy zaczynają się otwierać na różne nie spełnione obietnice kochanka czy kochanki .Rzeczywistość potrafi nieźle weryfikować

A skąd! Sama skorzystałam z tej możliwości.

To, że to boli. Jeśli spędziło się z kimś jakiś czas, to powinno się okazać mu choć odrobinę szacunku, ale tak jak zauważyłeś...

I to boli cslady chyba najbardziej.

Idąc Twoim tokiem myślenia, nie warto w ogóle wierzyć w długoletnie szczęśliwe związki, bo i tak prędzej czy później pojawi się kryzys. Może i tak, ale istnieją pary, które przez ten kryzys przechodzą i dalej są razem a nie idą na łatwiznę wybierając zdradę.
Inna sprawa, że często zaklinamy rzeczywistość i postrzegamy czy też przedstawiamy nasz związek w lepszym świetle niż jest on w rzeczywistości. Myślę, że właśnie szczególnie kobiety w rozmowie z innymi kobietami mają takie skłonności uznając, że jakość ich związku, to jakie mają relacje z partnerem świadczą w dużej mierze o ich wartości i atrakcyjności. Stąd wiele związków jest udanych tylko na pokaz. Nie wiem czy tu też tak było ale to jest dość powszechne zjawisko.
Inna sprawa, że związek się zmienia kiedy pojawiają się dzieci i niestety to wtedy mężczyźni coraz częściej nie zdają egzaminu. Nowe obowiązki i fakt, że schodzą na dalszy plan, powoduje, że zaczynają szukać dowartościowania gdzieś indziej. Jednak w takiej sytuacji twierdzenie, że zona zaniedbała męża, nie interesowała co siedzi w ego głowie itd. jest bardzo nie na miejscu. Przy dwójce malutkich dzieci, trudno dbać o "misia" jak wtedy, kiedy było się tylko we 2-kę.
Posiadanie dzieci to decyzja i zobowiązanie dwojga ludzi, a nie tylko matki. A mąż co robi? Nawet teraz niby chciałby zajmować dziećmi ale biedaczek czasu nie może znaleźć.
Może facet nie dorósł do bycia ojcem? Tylko czy go to usprawiedliwia? Przecież po 7-8 latach bycia razem, zapewne razem podjęli decyzję o powiększeniu rodziny... a on się z tego wymiksował.
A cslady może i dobrze oceniała swój związek, męża... ale sprzed pojawieniem się dzieci. Potem może jej czujność została uśpiona bo doszły nowe obowiązki a małżonek zamiast ją wspierać przypomniał sobie, że jeszcze się nie wyszumiał. Smutne

Czy zdolny to się okaże z czasem, chyba że mówimy o zdolności do deptania czyichś uczuć.
Fakt, jak już było tu wspominane, uczucia z wiekiem słabną, niektóre umierają i jedni żyją tak sobie bez miłości ale z przyzwyczajenia, bo dzieci, bo lata, bo coś tam, a inni zawijają się i budują swoje życie od nowa. Każdy ma prawo budować swoje życie po swojemu, ale nie po trupach.
To, że nie chciał naprawiać małżeństwa, może świadczyć, że od bardzo dawna miał plan ewakuacji, a że była okazja....Tylko jedno mnie rusza - dzieci. Są małe, więc ile wcześniej miał w głowie scenariusz? Po co decydować się na potomstwo, skoro nie kocha się żony?

edit: jednocześnie z Roxann wspomniałyśmy o tym samym

No w końcu ktoś również to zauważył...

Idziesz jakimś innym tokiem myślenia, bo raczej nie moim. Ja tam nie wiem czy są długoletnie, szczęśliwe związki. Może są tylko te szczęśliwe i te długoletnie... Taki żarcik Na poważnie, kryzysy są po prostu wpisane w naturę związku. Nie pytaj czy nastąpi tylko kiedy.

Pisałem o tym chyba w swojej pierwszej wypowiedzi, w tym temacie. Jest to naturalny moment na wystąpienie kryzysu. Może pisanie o czymś jest na miejscu albo nie ale czy to spowoduje, że zawstydzony kryzys sam się zażegna?

Kiedyś przeczytałem, że kobieta dostaje uczucia macierzyńskie prawie z automatu razem z paczką hormonów, które nią żądzą w trakcie ciąży i po, a facet musi się tych uczuć nauczyć. Na dodatek, co może nie jest dziś zbyt popularne ale całkiem niemała część męskiej populacji nie przepada za dziećmi. Szczególnie tymi małymi, czerwonymi, zasranymi i drącymi się od rana do wieczora w ich własnym domu. Tak się po prostu zdarza i dla wielu z tych facetów fakt ten również jest zaskoczeniem. Co nie zmienia, że tą niechęć odczuwają i w najlepszym wypadku dziecko będą tolerować. Bywa.

Z dawna zaplanowany scenariusz oceniam na około 2 lata, czyli właśnie pojawienie się dzieci. Okres ostatnich kilku miesięcy kiedy ponoć pojawiły się zewnętrzne objawy u męża innego zachowania, to jest już czas "po ptakach". Wcześniej miesiące, rok następowała u niego wewnętrzna erozja i dojrzewał "plan". Kiedy wszystko sobie poukładał w głowie przystąpił do jego realizacji. Świetnie zna cslady więc założył jak zareaguje. Obstawiam dolary przeciw orzechom, że nocne eskapady spędzał wszędzie ale nie u domniemanej kochanki i ma na to dowody. Zamęczał ją swoim zachowaniem, milczeniem itp. czekając kiedy pęknie i... się wyprowadzi. Dopiero potem, kiedy wyprowadzka stała się faktem "dobił ją" potwierdzeniem romansu z inną kobietą czym ostatecznie sprowokował ją do złożenia wniosku o rozwód. Zachowanie wobec dzieci jest pewnie wypadkową być może tej niechęci, o której pisałem z kalkulacją celem wywołania stosownej reakcji.
Oczywiście to tylko moje konfabulacje ale ja bym tak właśnie zrobił. Zresztą na dużo mniejszą skalę tak się kiedyś wyplątałem z jednego związku. Nawet czując dużą dozę sympatii do kobiety zwykła kalkulacja każe potraktować ją odpowiednio podle żeby wykluczyć sens zadawania właśnie tych beznadziejnych pytań "a dlaczego", "a może jednak" itd. oraz zminimalizować czas potrzebny na taką operację. Coś jak chirurgiczne cięcie ale takie ponoć najszybciej się goją.

Snake wybacz, ale żadnej kobiecie nie życzyłabym takiego faceta jak Ty...