Rozstanie po ponad 10 latach związku - Netkobiety.pl

Jaka on jest dla Ciebie rodzina? Serio z której strony?  Wiezy krwi - żadne, emocjonalne? On ma głęboko w powiązaniu też zastosuj. On jeśli  już to jest zaledwie ojcem biologicznym Waszych dzieci bo rodzina ciężko nazwać kogoś kto nie utrzymuje kontaktu, kto nie dba, nie troszczy się i wybrał kogoś innego a Was stanie porzucił nawet dzieci co to za rodzina  to jest podlosc w czystej postaci. To że serce Ci skacze na jego widok  to mam nadzieję nie miłość (jak można kochać kogoś kto porzucił własne dzieci nie ogarniam), to hormony Ci świruja i jeszcze długo będą. Mnie takie dziwne ataki na widok zdjęć ex dawały w dupe ładne kilka lat na szczęście  to mija, organizm sobie z tym radzi wydała z potem albo cholera wie jak ale skutecznie. Po kilku lat widząc zdjęcie ex czy jego samego w całej okazałości zostaje tylko jedno pytanie w głowie: serio? Mój dziecka nie opuścił, jak by tak zrobił z tej miłości tętnice bym mu podgryzla a Ty nazywasz rodzina. Nie rób sobie tego.

Elu myślisz że autorka jest dla byłego męża rodzina? Wspólne dzieci oczywiście że tak ale ex partnerzy nie.

podstawa definicji rodziny jest więź (małżeńska, rodzicielska). Jaka więź łączy autorkę z były mężem (nie licząc fikcyjnej małżeńskiej jeśli nie są jeszcze po rozwodzie).

Poważnie chcesz żeby ona holowala za sobą tego faceta do końca życia za sobą? Myślisz że kolejny partner był by z tym ok?  Od strony prawnej były partner to nie rodzina nie wiem jaka tutaj obierasz. Ja byłego męża traktuje jak sąsiada, źle mu nie życzę ale za rodzinę nie uważam.

Ale nie musi go holować Ja swojego nie holuję. Ale nie myślę udawać że nie żyłam na Ziemi przez ostatnie lata
nie uważam tego za balast, tylko przerobione doświadczenie.
Kolejny partner nie będzie czystą tablicą, a takie wypieranie przeszłości rodzi właśnie podejrzenia  o niezamknięcie sprawy w głowie, tak uważam.
Czym innym jest ustawienie byłego na właściwym miejscu.

Moim zdaniem jest, jak napisał Paslawek: decydujące znaczenie ma nastawienie Cslady, a ona z jm wyraźnie wciąż jest emocjonalnie związana. Ma się za to winić? Nie ma powodu, w końcu uczucia dzieją się poza naszą wolą i na sam fakt ich istnienia nie mamy wielkiego wpływu. To jej może nie służy, a na pewno byłoby zdecydowanie łatwiej, gdyby nie czuła i tego ukłucia w sercu, i tych emocji na widok czy same myśli o mężu, ale czuje i nie da się sobie wmówić, że jest inaczej, można tylko próbować oswajać się z takimi sytuacjami.
I przyznam, że nie dziwi mnie, że tak trudno Cslady pogodzić się z tym, co się stało i przekreślić, wymazać z pamięci naprawdę piękne lata wspólnego życia. Zupełnie inaczej jest w sytuacji, gdy ktoś całymi latami nas krzywdzi, ale jeśli do momentu, gdy jm nagle coś się w głowie przestawiło, czuła się naprawdę szczęśliwa, to nie miała czasu na wychładzanie uczuć i emocji. Dla mnie to jak przejście z nieba do piekła, a pomiędzy nic, co mogłoby ją przygotować na to drugie.

Nawet gdybym mogła wybrać, to nie chciałabym dla siebie takiego podejścia do sprawy - widocznie inny charakter. Lepiej czy gorzej - jakoś w końcu to przetrwam i będzie coraz mniej gorszych chwil. Po tym wszystkim chciałabym jeszcze samą siebie lubić.

Nie widzę do tego specjalnie wielu  przeszkód  to jest wysoce możliwym do zrobienia.
I dlaczego zwlekać "do po tym wszystkim" Twoje młode życie się nie skończyło.

Jak się masz cslady?

Raz lepiej, raz gorzej. W poprzednim tygodniu miałam kilka dni, gdzie ciągle śniły mi się koszmary, a natrętne myśli nie dawały spokoju. Czasem jeszcze tak się zdarza, gdy usłyszę jakąś piosenkę, poczuję jakiś zapach itp. - pewne wspomnienia stają się żywe jakby były wczoraj. Od kilku dni jest znowu lepiej. Najtrudniejsze będą dla mnie walentynki, bo bardzo dobrze pamiętam te sprzed roku i każde wypowiedziane wtedy słowo.

Jesteśmy już po rozwodzie, on nadal nie widuje się z dziećmi, ani nie interesuje się nimi.

Staram się jakoś żyć z dnia na dzień i pracować nad sobą.

Przeczytałam cały Twój wątek bo historia trochę podobna do mojej... Życzę Ci z całego serca, żeby już było coraz częściej lepiej... pierwszy rok od ciosu w łeb jest podobno najgorszy bo trzeba przejść wszystkie "rocznice". Potem już coraz częściej świeci słońce ... i wierzę, że tak będzie.
Ja też w ubiegłym tygodniu miałam jakieś gorsze dni i wieczory przepłakane. Może to przez tę szarość i mokrość za oknem, że nawet wychodzić się nie chce.... czekam na wiosnę, żeby zrobić remont, przemeblowanie cokolwiek, żeby zmienić wystrój mieszkania w którym mieszkaliśmy 10 lat i w którym wszystko mi go przypomina ... oby do lipca, wtedy u mnie minie rok.

Czytając Twój post czuję się, jakbyś opowiadała moją historię. U mnie mija 3 lata od chwili zero. Również po 10 letnim związku. I dopiero teraz czuję, że jestem gotowy myśleć o nowym związku. Niestety, ale takiego ciosu od najbliższej osoby, za którą było się gotowym w ogień skoczyć, nie da się przetrawić w rok. Życzę Ci cierpliwości. Będzie dobrze. Zaznasz w końcu spokoju. Ale jeszcze nie teraz. To nadal zbyt szybko.

Dobrze, że się odezwałaś CS.
Myślę o Tobie ciepło, gdy odwiedzam ten zakątek NetKobiet...

Momenty, o których piszesz to wąska, chybotliwa kładka nad rwącą rzeką życia. Nie wahaj się przez nią przejść.
Pozdrawiam Cię!

Będzie, wydajesz się być elastyczna i nie umykają Twojej uwadze niuanse zachowań.
Dzieci i praca 'wepchną' Cię w codzienny kołowrót, wydajesz się otwarta i szukasz rozwiązań (napisałaś tutaj chociażby) więc nie zasklepisz się w rozpamiętywaniu.
To potrwa, w pewnym momencie poczujesz, że od Ciebie zacznie zależeć jak długo potrwa....

Cslady była bym wdzięczna jeśli byś napisała jak będziesz gotowa jak wyglądają kontakty bm z dzieciakami. Zreflektowal się czy dalej ma wszystko gdzieś?

Hej wszystkim. Minęło sporo czasu jak tu byłam. Chce wszystkim napisać że mam  się bardzo dobrze. Jesrem po rozwodzie. Teraz mogę napisać że jestem szczęśliwa, cieszę się i smieje. Moi przyjaciele bardzo pomogli mi przez to wszystko przejść.
Wtedy w tamtym okresie ciężkim nigdy nie  pomyślałabym że jeszcze kiedyś uśmiechne
się , a jednak można. Pozdrawiam wszystkich

Rozumiem o czym mowisz. Ale z drugiej strony te nasze pierwsze wybory towarzysza na zycie mogly być pozbawione zmysłu wnikliwosci niestety.
Z doświadczeniem się nikt nie rodzi. Pewnie jakieś symptomy były, które przegapilaś.
Marna to pociecha zapewne, ale On buduje sobie życie na bagnie, które sam zrobił.
Ta Pani  pewnie podobnie, bo mało znam kobiet które zdecydowalyby się na założenie  rodziny z mężczyzną który odwtocilby się od własnych dzieci.
Ja bym kogoś  takiego nie chciała na męża, kochanką, przyjaciela czy wspólnika w interesach.
Więc może lepiej że to bagno gdzieś daleko.
Ale takie przypadki są, mąż znajomej udawał w szatni szkolnej że nie zna swojego 7 letniego syna z 1 małżeństwa, gdy przyszedł odebrać nowe dziecko A mały go poznal po latach i podbiegł..
Ty jesteś  młoda, dzieci małe, pewnie warto  kogoś bliżej dopuścić przyglądając się uważnie. Co lepsze, same dzieciaki będą działały jak papierek lakmusowy dla wykrywania niefajnych  facetów
Powodzenia
I gratulacje dla Ani też:)

Odwrócenie od własnych dzieci... chyba wszystko zostało napisane, szkoda gadać .
Trzymaj się, zaufanie - to będzie niełatwe... ale... może próbuj z pomocą czyjąś, sama - możesz przegapić problem, wiem, wiem... upieram się przy swoim .

Ok Autorka taka zła. A co mu zawiniły jego wlasne dzieci?