Rozstanie po ponad 10 latach związku - Netkobiety.pl

Sądzę, że jędza może mieć wpływ na brak kontaktu pana jeszcze męża z dziećmi, ale gdyby on chciał, gdyby mu naprawdę zależało, to nikt i nic nie byłoby w stanie go powstrzymać. Jeśli się z nimi nie widuje, to znaczy, że mu wystarczająco nie zależy. Przyznam, że jest to dla mnie zaskakująca postawa, tym bardziej, że w związkach, które się wokół mnie w ciągu lat rozpadały, co prawda ojciec odchodził od ich matki, ale w każdym z tych przypadków starał się mieć co najmniej poprawny kontakt z dziećmi. To ewentualnie one, jeśli były już starsze, w poczuciu żalu, a nawet niechęci, mocno go ograniczały. Być może i tutaj za jakiś czas jego postawa ulegnie zmianie, nawet jeśli na ten moment sytuacja nie wygląda optymistycznie. 

Cslady, nie masz żadnego wpływu na jego obojętność i nie ma takiej siły, która może u jm wzbudzić i nakazać zainteresowanie tym, co się u maluchów dzieje, choć wydawać by się mogło, że to powinno być naturalne i oczywiste. Jedyne co możesz zrobić, to czekać aż zatęskni, zrozumie, sam zachce. To jak najbardziej może nastąpić, jednak nie musi. Sama zresztą widzisz jak bardzo jest nieprzewidywalny. I jasne, że chciałabyś dla nich jak najlepiej, a obecność ojca wydaje się w ich życiu ważna, ale im szybciej pogodzisz się ze świadomością swojej bezradności w tym temacie, ale tak naprawdę, dogłębnie, tym łatwiej zaakceptujesz ten stan rzeczy.
Pamiętaj przy tym, że również dzieci wychowujące się w niepełnej rodzinie jak najbardziej mogą być szczęśliwe, nawet jeśli dla Ciebie cały ten skomplikowany proces na pewno będzie trudniejszy, by sprostać wyzwaniu.

Wyobrażam sobie co musisz czuć. To taka zdrada podwójna, bo zdradził i Ciebie jako kobietę i dzieci, jako ich tata. Ale zechciej pamiętać o jednym, to stan na dziś, na dzień 8 sierpnia 2019, ale jak powiadał Heraklit z Efezu "Panta rhei".
Trudno jest wyrokować co jest przyczyną takiego braku odpowiedzialności. Być może chciałby spotykać się z dziećmi, ale wie, że integralnie wiąże się to ze spotkaniem z Tobą, na które nie jest pewnie gotowy.
A czy Twoi teściowie widują się z wnukami? Są nimi zainteresowani? Kontaktują się z Tobą w jakiś sposób w ich sprawie?

Właśnie tak, jak robisz to teraz, CS.
Owszem, zdrada jest wydarzeniem w Twoim życiu i w życiu dzieci także, ale to życie na zdradzie się nie skończyło. Spójrz, przyjęłaś najboleśniejszy cios, a mimo to, kilka dni temu udało Ci się skończyć ważny projekt, a nawet zdążyłaś zamarzyć o wakacjach. Od pięciu miesięcy radzisz sobie z jego nieobecnością. Raz lepiej, raz gorzej, ale trwasz. Jeśli popatrzysz na rzeczy takimi, jakimi one są, będzie trochę prościej. Futurystyczne wizje, uprzedzanie faktów, obawy, tworzą się  w Twojej głowie i tylko Ty możesz powiedzieć im STOP! Takiej pewności, że można w pojedynkę sensownie wychować dzieci, nie da Ci nikt, bo nie jest w stanie zmierzyć się z rodzajem i poziomem Twoich obaw. Tylko będąc świadoma, aktywna, zaczynasz znajdować rozwiązania adekwatne do Twojej sytuacji. Przecież nawet często jest tak, że jakaś przeszkoda, czy trudność pobudzają kreatywność.
Wiesz co to są afirmacje? Mów do siebie:  "umiem, potrafię wiem, poradzę sobie". Zobacz, ilu czytelników Twoich postów dostrzega rozsądek i klasę z jaką przechodzisz przez to wszystko. Dzieje się to pewnie wielkim kosztem, ale nawet Twój wątek różni się od setek innych w tym dziale...

Wyjdziesz z tego, wyjdziesz NA PEWNO.
Strzelam na ślepo ale chyba potrzebujesz kogoś obok siebie, kogoś do stałej obecności podtrzymującej.
Trochę się obawiam o Twoje siły na czas rozpraw, no różnie to może być, a odpowiedzialność za codzienność dzieci będzie Twoim niepodzielnym udziałem...
A czy to byłby dobry pomysł i realny do wykonania aby na jakiś czas zaangażować Twoich rodziców w opiekę (może z pomocą rodziny) a Ty odpoczęłabyś 'samodzielnie' ? Może potrzeba Ci swobody pełnej na jakiś czas bo i tak pewnie towarzyszy Ci myśl o wymagającej i niezbywalnej odpowiedzialności, i takie oderwanie przywróci właściwe proporcje bo NIE JESTEŚ jedynie matką, TY to TY i jesteś w tym całym rozgardiaszu NAJWAŻNIEJSZA.

To nic nadzwyczajnego. Kilka tygodni, to za krótki okres czasu, aby całkowicie wyjść z szoku  jakiego doznałaś i otrząsnąć się po nim. Ktoś tu gdzieś w postach już napisał, że na razie czas jeszcze nie działa na Twoją korzyść. Nie działa, bo jeszcze nie upłynęło go zbyt wiele a uczuć nie gasi się jak światła.

Wiem, że widywanie go byłoby dla mnie trudniejsze, ale przecież nie o to w tym chodzi.

Chcesz, żeby był odpowiedzialny, pomyśl czy wcześniej naprawdę był odpowiedzialnym ojcem, czy tylko mężem matki dzieci.
Skoro odpowiedzialność i uczucia nie znikają z dnia na dzień, skoro u niego tego nie ma, może nigdy tak naprawdę nie było ??

Zawsze był bardzo dobrym ojcem, mężem zresztą też. Dopóki nie zaczął szukać rozrywek. A co do jego uczuć, to tylko on zna odpowiedź na to pytanie.

Jakie to ma dla Ciebie znaczenie? Efekt końcowy jest ten sam. A jak było naprawdę to wie tylko on.

Przyjrzyj się dokładniej, może był dobrym ojcem , bo był dobrym mężem i skoro zależało mu na Tobie , to i na dzieciach, bo były w "pakiecie"
Moje dzieci prze 16 lat miały bardzo dobrego ojca a ja 17 bardzo dobrego męża i jak przestał być moim partnerem , to przestał być ojcem w ogóle.
Miłość matczyna i ojcowska są różne.
Miłość matki jest bezwarunkowa a ojca "zależna" .

Ale, co chciałabyś usłyszeć od niego?

Brak odpowiedzi, to też odpowiedź .
Co CI po tym jak usłyszysz odpowiedź , jak fakty świadczą o czymś innym ?
CO wtedy będzie prawdą ? to co mówi, czy to co robi ?

Mnie nic po tym. To Ty pytałaś o to czy uczucia wygasły, czy może nigdy ich nie było. Ja tylko odpowiadam, że nie mam pojęcia.

Chcesz zrozumieć dlaczego on nie interesuje się dziećmi, jak zrozumiesz może będzie łatwiej zaakceptować jego postawę.
I przestaniesz oczekiwać zmiany

Patrz na to co robi .
Wiem, że to trudne, ale fakty mówią wiele o tym.
Ja podobnie jak TY nie mogę tego zrozumieć , ale tak jest

Abstrahując już od tak ścisłego wypowiadania się odnośnie sytuacji życiowej cslady, mnie się wydaje, że pytanie "Dlaczego...?" i odpowiedź na nie jest bardzo ważna.
Nic się nie dzieje bez przyczyny. Kiedy poznajemy przyczynę (lub ją odkrywamy, uzmysławiamy sobie lub w inny sposób do niej dochodzimy) dopiero wtedy wszystko staje się jasne. Możliwe, że są ludzie, którzy nie chcą znać przyczyny zdarzeń, akceptują zastany stan rzeczy i nie oglądając się wstecz idą dalej przed siebie. Myślę jednak, że taki stan obojętności jest jedynie czymś w rodzaju bariery ochronnej przed konfrontacją z prawdą. Bo prawdą nie jest skutek, lecz właśnie przyczyna zdarzenia.
Myślę, że w uczuciach poszukujemy przyczyn. Potrzebujemy wyjaśnień jak w żadnej innej kwestii. Inaczej, gdybyśmy byli obojętni na to z jakiej przyczyny spotkała nas zdrada, rozstanie oznaczałoby to, że uczucia które z kimś dzieliliśmy nic dla nas nie znaczyły.

Po prostu w punkt Chio

Nie wiem, czy w ogóle ma to robić jeśli tego nie czuje. Ale czuję że chciałaby tych odpowiedzi. Jak każdy człowiek który nagle został, nie wiadomo dlaczego, sam.

To tak jak w tym temacie o ghostingu. Ktoś nagle zrywa z nami znajomość, znika tak po prostu. I pojawia się naturalne pytanie - dlaczego?

Takich kwestii nie zamiata się pod dywan i udaje, że nic się nie stało.

Odpowiedź na to pytanie jak również na pytanie dlaczego zdradził? jest bardzo prosta: bo mógł i chciał. Jakiekolwiek szukanie winy w sobie w chwili obecnej zupełnie mija się już z celem i tylko niepotrzebnie przedłuża cierpienie i tkwienie w martwym punkcie.

Dla jednego mężczyzny ta "przyczyna" będzie właśnie powodem zdrady, dla innego będzie wręcz przeciwnie zaletą, która spowoduje, że mężczyzna ten uświadomi sobie, dlaczego właśnie nadal chce tkwić przy danej kobiecie.

Perełka logiki!

Nawet nie mam odwagi wracać do swoich wcześniejszych postów, ale może kiedyś.

Przepraszam, rzeczywiście zapomniałam odpisać. Nie, aktualnie teściowie nie widują wnuków. Widywali dopóki to ja inicjowałam kontakt, a potem przestali. Teściowa zawsze wydawała mi się mądrą i rozsądną kobietą, więc dziwi mnie jej postawa. Nie próbowałam dopytywać dlaczego nie chcą kontaktu i w sumie nie mam pojęcia czy jm czegoś im nie nakłamał (bardzo możliwe, że tak było). W każdym razie ani dziadkowie, ani ciocia (jm ma siostrę) nie widują dzieci. Ostatnio jak rozmawialiśmy, to 3 razy wykręcali się brakiem czasu i powiedzieli, że "odezwą się". Nie odezwali się, a ja już nie będę zabiegać, bo ile można? Przecież ich decyzja na ten moment jest jasna.

Tak, chodzę. Również na jogę, bo kilka osób mi polecało.

Według mnie warto spojrzeć obiektywnie na takie fakty jak: czy było się toksycznym, zazdrosnym, czy słuchało się partnera i jego potrzeb, czy wydzielało się seks jako nagrodę, czy żyło się tylko dziećmi a mąż poszedł w odstawkę itp. W takich przypadkach owszem, dobrze jest umieć spojrzeć na siebie obiektywnie po to, aby wyciągnąć wnioski i unikać błędów w przyszłości. Uświadomienie sobie takich rzeczy może boleć. Ja już zrobiłam rachunek sumienia pod tym kątem i nie mam sobie niczego do zarzucenia, chociaż czasami chciałabym mieć co sobie zarzucić, bo to byłoby jakimś wyjaśnieniem. Jm nie może powiedzieć, że nie okazywałam mu zainteresowania, że nie liczyłam się z jego uczuciami, nie słuchałam go, byłam toksyczna, nie dbałam o jego potrzeby itp. Jedyne, co mógłby mi powiedzieć to to, że dbałam inaczej niż on chciał, bo chciał czegoś innego (np. kupowałam mu z przyzwyczajenia te poziomki, a on od jakiegoś czasu wolał truskawki, tylko ja nie odgadłam jego pragnień). Nawet jeśli chciał czegoś innego, to nie powiedział mi o tym i bardzo dobrze udawał. Nie zarzucę sobie tego, że nie umiem czytać w czyichś myślach. Jm nie jest zamkniętym w sobie typem, który nie mówi o emocjach i o tym, co mu pasuje, a co nie. Mówił bardzo dużo i wiele rzeczy okazywał. Jeśli one nie zgadzały się ze stanem faktycznym, to celowo kłamał i wprowadzał mnie w błąd. Jasne, że nagle mogły mu zacząć odpowiadać inne cechy w kobiecie, ale akurat takie wnioski nie są mi do niczego potrzebne, bo niczego konstruktywnego z nimi nie zrobię. Nie zmieniałabym się dla faceta tylko po to, żeby mnie nie zostawił. Skoro on woli teraz kobiety bardziej "spontaniczne", które uwielbiają tańczyć pogo na koncertach i kempingi w lesie, to nie zacznę na siłę tego lubić w imię "spontaniczności". Za rok czy dwa znowu mu się odmieni i co wtedy?

Chyba za wysoko oceniałaś całą tą rodzinkę..
MałaMe napisała Ci mądre słowa, jutro rozwinę, może Ci się przyda.

Oceniam ludzi adekwatnie do tego, co w danej chwili sobą reprezentują. Nie łapię za słówka i nie doszukuję się ukrytych sensów tam, gdzie ich nie ma. Wcześniej nie miałam powodu, by źle ich oceniać, więc miałam o nich bardzo dobre zdanie, bo też bardzo dobrze się zachowywali (zarówno wobec mnie jak i wobec innych).  Widocznie jak zrobiło się trudno, to wyszło szydło z worka - to już niestety inna kwestia.

Też mam tak że oceniam ludzi stosownie do sytuacji i kurka  wczoraj zostałam zrobiona w chusteczkę przez miłych staruszków.To już nie pierwszy raz,że staram się być miła wobec ludzi którzy są mili i jeszcze starsi.Uczy mnie to że ludzie są bardzo mili do momentu w którym im to pasuje, nie koliduje to z ich planami.Rodzina mojego Ex też taka była przemiła na tyle że wyłączyłam wszystkie systemy alarmowe bo przecież w rodzinie będę ostrożna,dlatego kurcze jak zobaczę przemiłych staruszków to będę chyba uciekać,,;););)

Nie jest surowa opinia w sytuacji gdy wymagasz dużo też od siebie.Jeśli jesteś uczciwa masz prawo wymagać uczciwości od innych!

CS jeszcze tak mi się wydaje, że ludzie gdy utracą własną strefę komfortu nie potrafią się zachować przyzwoicie.Nie chcę generalizować, mogę tylko podzielić się własnymi doświadczeniami. U mnie gdy rodzice Ex utracili korzyści w postaci mojego bycia z ich synem i finansowania wykończenia domu z przemiłych ludzi stali się nie obliczalni.Też nie mogłam złego słowa powiedzieć chociaż jestem ostrożna wobec ludzi którzy zachowują się jakby chcieli nieba przychylić,słodzą,ciumkają.Potem kurtyna opadła,maski spadły i zaczęło  się straszenie samobójstwem syna, chisteriami,łapaniem za serce upadki na kolana,szantaże emocjonalne,manipulacje.Okradli własne wnuki a ojciec dzieci.J a chyba im tego nigdy nie wybaczę, nie jestem w stanie zrozumieć.Przywłaszczyli pieniądze które włożyłam w wykończenie domu.Nie uwierzyłam w to co widzę i słyszę.Mogłam iść do sądu bo dowodów miałam aż nadto ale nie chciałam robić dzieciom piekła,bo wojna wywołała by zniszczenia przede wszystkim w życiu dzieci i nie ochroniłabym je.Nie wiedziałam że ludzie mogą tak udawać a potrafią dopóki mają korzyści.Mogą one być różne tak jak u mnie,nawet mieliśmy z dziećmi rekompensować im własne ich deficyty emocjonalne,finansowe itd.Nie twierdzę że u Ciebie też tak jest ale spora część ludzi funkcjonuje w aspektach korzyści z relacji nawet ktoś mi zwrócił uwagę w innym wątku że zawsze chodzi o jakąś korzyść w relacjach.Nie znałam tego forum jak owe zdarzenia miały miejsce,potem sobie czytalam nie udzielając się, zresztą chyba nie potrafiłam. Intuicyjnie w całej tej sytuacji wzmacniałam siebie poprzez różne działania np.zmieniłam pracę na lepszą,przeprowadzam się:), nawet wakacje z dziećmi samodzielnie za granicą:)Może moje doświadczenia jakoś Ci pomogą.

Nie widzę żadnej potrzeby odpowiadania tutaj na jakiekolwiek pytania kierowane do mnie. Piszę jedynie z mojej perspektywy, z perspektywy tego, co i jak czuję. Ile osób, tyle reakcji, oczekiwań. Jesteśmy w tym zakresie zbyt różnorodni, jak mozaika.
Niewykluczone, że dla kogoś to czego ja oczekiwałabym przy rozstaniu, aby sobie z nim poradzić, przejść przez nie, pogodzić się z nim, będzie ujmowane w kategorii łykania bujd na resorach. Nie ma to dla mnie żadnego znaczenia. Czy Autorka po przeczytaniu tego weźmie coś z tego dla siebie, to już jest jej sprawa. Ja to piszę dla niej. Nie jest to ani krytyka jej postępowania, ani ocena, ani zalecenia. To są przemyślenia. Każda wypowiedź w tym temacie jest ujawnieniem indywidualnego podejścia do rozstania. Nie ma najmniejszego sensu kwestionowanie cudzych wypowiedzi, bo tu jest zaprezentowana ludzka różnorodność.

Ela ja dociekałam ze trzy lata hehe pewnie rekordzista na tym forum i uważam że o dwa i pół z dużo;)bo dziś głębszego sensu to nie ma dla obecnej sytuacji i mojego czy Dzieci życia. Wnioski zawsze się jakieś nasuną ale nie staram się rozumieć ludzi zaburzonych albo z hedonistycznym podejściem do życia.Mogę tylko żałować że tak chciałam zrozumieć a trzeba było odciąć się wcześniej, pogonić "dziada" i stanąć na nogi zamiast taplać się w błotku nadziei i zrozumienia:)To moje zdanie szkoda życia:)

Mam ochotę do niej napisać i wygarnąć wszystko to, co leży mi na wątrobie. Tak szczerze i bez unoszenia się emocjami. Odwiedźcie mnie od tego pomysłu.

Na początek ulga i satysfakcja, po pewnym czasie - niesmak w gębie. Warto?

Ela dla mnie te lata były masakrą więc żałuję.Moj stan psychiczny był tak "parszywy"że nigdy w życiu nie chciałabym do tego wrócić.Z zawsze uśmiechniętej osoby stałam się wrakiem człowieka.Myslę, że otarłam się o pogranicze nerwicy,depresji. Nigdy nie przeżywałam czegoś takiego,zawsze byłam silna psychicznie ale koszty psychiczne emocjonalne były za duże dla mnie.Żadna cena nie była tego warta gdy prawdziwa ja przestawała istnieć a argument dla Dzieci już nie wystarczał. Tym bardziej że Dzieci prawdziwej matki by nie znały tylko jakąś jej atrapę,j jeśli bym wytrzymała.