Rozstanie po ponad 10 latach związku - Netkobiety.pl

Jak zwał, tak zwał. Nie jestem zwolennikiem pozwalania dmuchać sobie w kaszę.
W każdym razie to co chciałam powiedzieć to to, że w pewnych okolicznościach bierność nie jest wskazana, bo zamiast stopować drugą stronę może ją tylko utwierdzać w przekonaniu naszej bezsilności, niemocy.

Jeżeli tak czujesz, tak uważasz, to ok, Ty przecież lepiej wiesz, co czujesz.
Ja jedynie twierdzę,  że na zaczepki można reagować w różny sposób, także w taki, który doprowadzi do ich ukrócenia, czy spowodowania aby ktoś sobie więcej na zbyt wiele nie pozwalał. 
Niemniej jednak to Ty znasz lepiej swojego męża oraz wiesz jak odnajdujesz się w tej sytuacji.

Minty, wysuwasz wnioski z d..:)
Jakbyś poczytała więcej postów autorki, a nie tylko ten wątek, to może byś poszerzyła horyzonty.
Byłaś w łóżku z nimi, czy z kochanką obecną, czy tak Ci się wydaje?
Jak ktoś trzyma jakiś poziom w trudnej sytuacji życiowej, a nie wywala swoich emocji publicznie, to nie znaczy, że nie jest spontaniczny w kontaktach face to face. To się nazywa, trochę klasy- jakbyś nie wiedziała.
Natomiast z jednym się zgodzę- czegoś mu brakowało, bo nikt  normalnie nie rozpierdziela życia w pył, jak jest mu dobrze.Tylko to nie musiało mieć wiele z nią wspólnego, bo Ona się nie zmieniła.
Może gość potrzebuje fajerwerków i akcji- polecam Energylandię a nie małżeństwo i dzieci

Nie zgodzę się z tobą. W życiu nie slyszalam, aby mąż nazwał swoją żonę młodsza siostra z czymś jednak to wiąże nie uważasz? W małżeństwie trzeba dbać nie tylko o dzieci. Nic się nie dzieje bez przyczyny i pomyśl, że gdyby jak to nazwalas " swedzialo go coś tam" to by wyszedł zrobił swoje ,ulżył sobie i tyle. A co on zrobil? Odszedl. Dziwne ,że każdy broni osób zdradzanych , tylko widzisz nie zawsze jest tak, że te osoba są zupełnie bez winy. Ja zawsze analizuje obie strony, a nie tylko jedna . Bo bardzo prosto jest zrzucić winę na zdradzająca nie zagłębiając się w to jak on odbierał swoją żonę. Wybacz jak się nie dba o swojego męża to takie są tego skutki . Znam bardzo sławnego dr chirurga, który ma 2 już spore córy i żonę , o którą tak dba jakby byli zawsze na początku związku , a to dlatego,że nie wciągnęła ich rutyna , ktora gubi bardzo dużo osób . Potrafią żyć na spontanie majac dzieci, ale każdy ma inne podejście .

A podobno czytałaś cały wątek? Chyba bardzo pobieżnie.
Bo ma trochę i różne rzeczy były analizowane.
A Ty sobie dopowiadasz, że autorka nie dbała o męża, tylko o dzieci- sama nie zauważając, że postawiłaś jej męża w roli 3 dzieciaka- o którego trzeba zadbać.
Byłaś w długim związku - używasz słowa rutyna świadomie, czy gdzieś czytałaś?
Rutyna w dobrym związku nie zabija- nigdy. Zbliża.
zabijają nieporozumienia, egoizm brak duchowej więzi

Czemu mają służyć dla @cslady takie wnioski z analizy nowego związku jej męża? Pomijając już to, że są wróżeniem z fusów. To ma być dla niej jakiś rodzaj niby pocieszenia, czy co?

Nie, to moje przemyślenia.
Cslady życzę aby nigdy już nie przyjęła typa "do domu".
Pytasz czemu mają służyć moje wnioski...to ja zapytam czemu mają służyć twoje?

To forum to tylko opinie i obserwacje obcych sobie ludzi, czy posłużą autorce to już nie mnie oceniać.

Tym razem zgadzam się z Tobą kejt38 w 100%.

Czyli każda kobieta, która w przyszłości zdecyduje się na związek z twoim exem będzie lafiryndą?
Oops jednak są rysy na tym szkle;)

W jaki sposób ona zachowuje się w stosunku do Ciebie?

A jak się zachowywała przedtem, gdy był kontakt.
Chodzi Ci o tę akcję w domu, z wyrzuceniem rzeczy, czy coś jeszcze się działo?

Zuch Dziewczyna! ; - )

Życie pisze dość nieoczekiwane scenariusze, a jakże często właściwie ludzie piszą je dla siebie sami, całymi miesiącami lub latami ; -) Tata Pociech bawi się teraz rolą akrobaty, którą dla siebie stworzył i jest w trakcie wykonywania salto mortale. Koziołkuje w powietrzu, kręci młynki bawiąc jedoosobową publikę. O bawieniu dzieci najwyraźniej zapomniał... Jest jednak szansa, że zaryje w glebę rzeczywistości i przypomni sobie o roli ojca.
Ty trzymaj się dzielnie, CS!

Nie znam się zbytnio na zdradach. To znaczy znam je wyłącznie jako obserwator. Byłam kilkuletnią dziewczynką, gdy odkryłam niewierność mego ojca, wcześniej zanim dowiedziała się o niej moja mama... Byłam gdzieś blisko, gdy zdada dotykała swą brudną łapą moich przyjaciół lub znajomych czy kogoś w rodzinie. Mam bardzo radykalne poglądy wobec zdradzających, wobec kochanek i kochanków, ale byłam też świadkiem niesamowitych wolt, powrotów lub rozstań na wieki...

Sytuacja, która ma miejsce w Twoim życiu jest przejściowa. Z datą ważności na dziś. Dlatego ta Twoja postawa wobec niego, jako ojca Waszych dzieci bardzo wiele znaczy i może być kluczowa, gdy on przestanie pajacować i zacznie używać innych, wyżej zorganizowanych narządów ośrodkowego układu nerwowego. Teraz cokolwiek myśli, czuje lub "wydziela" z siebie za pomocą SMS jest tak zaburzone, że szkoda nawet się zastanawiać nad kondycją jego procesów regulacji i prowadzić z nim jakiekolwiek dialogi. On jest po prostu w tym momencie "umysłowo niedysponowany" a dodatkowo wspierany przez Lolę, której też tymczasowo odebrało rozum i tworzy z nim idealne duo.

Jesteś bardzo inteligentna i uważna, więc z pewnością wykryjesz ten moment, gdy zacznie już u niego na nowo działać międzymózgowie ; - )))

Dobrze, że ten weekend już minął. Teraz moje gorsze dni są w sumie coraz mniej bolesne, ale jak wpadnę w spiralę natrętnych myśli, to nie mogę z niej wyjść. Im bardziej staram się czymś zająć, rozproszyć i nie myśleć, tym gorzej to wychodzi. A że praca jest jak na razie najskuteczniejszym rozpraszaczem, to cieszę się, że w końcu jest poniedziałek.

Mam nieodebrane połączenie od jm. Nie wiem czy do mnie dzwonił, bo sygnał trwał jedynie sekundę - może przez przypadek wybrał numer i dlatego szybko się rozłączył. Nie chcę do niego oddzwaniać, a z drugiej strony może powinnam, bo potem powie, że próbował kontaktować się ze mną w kwestii dzieci bla bla bla. Kurczę, o ile on naprawdę nie byłby zdecydowany, że chce brać udział w życiu dzieci, to wolałabym, żeby zniknął z mojego życia. Gdyby nie dzieci, to najchętniej wszędzie bym go zablokowała i nigdy więcej się do niego nie odezwała. Jestem teraz na dość dobrym etapie (biorąc pod uwagę to jak złe były ostatnie miesiące) i nie chcę od nowa dawać się wciągać w jego emocjonalne bagno. Jestem już psychicznie wyczerpana jego jazdami i dramami. Że też w ogóle chce mu się frajerzyć przez tak długi czas i nie jest tym zmęczony.

Tak Cslady "musisz "być teraz ta "gorsza" bo jm ma "dyskomfort" jak dopadają go wyrzuty dodatkowo może tamta jest "lepsza" przy okazji.
Myślę że konkretny kontakt w sprawie dzieci to nie jest zadanie które przerasta faceta może to pomyłka może pomyłka "przypadkowa" ale jak by tak naprawdę bezpośrednio chciał porozmawiać  o waszych dzieciach z Tobą to jaki to problem od kiedy on taki płochliwy.

Na Twoim miejscu oszczedzilabym sobie upokorzenia i zignorowala to.
Jeśli chciałby kontaktu, znajdzie normalny sposób, bez uciekania się do gierek jakichś.

A Ty co radzisz, Olinko? Napisać mu tego smsa?

Pytanie bylo do Olinki ale pozwole sobie napisac co ja bym uczynila. Tak napisalabym sms ze mam polaczenie nieodebrane ale sygnal byl na tyle krotki ze nie zdazylas odebrac i nie wiesz czy dzwonil celowo czy to pomylka. Jesli ma jakas sprawe to niech sie skontaktuje. Krotko i na temat. Wytracasz mu tym samym ewentualny argument ze utrudniasz  mu kontakt w sprawie dzieci. Przy okazji masz dowod ze to on stosuje jakies dziwne formy odzywania sie typu wysylanie niezrozumialych smsow i puszczanie krotkich sygnalow innymi slowy nie dazy do normalnego porozumiewania sie w sprawach nadal Was laczacych tylko uskutecznia jakies zaczepki.

A ja mysle, ze Wy jesteście za bardzo ostrozne, - cos za bardzo cslady straszycie, i chcecie, by obchodzila się z jm jak z jajkiem.
Nawet jesliby nie odebrala tel, czy celowo go unikala, to i tak, jeśli on tak długo milczał, to teraz ona ma do tego pelne prawo.
Potrafil przyslac matke (jak kiedyś pisala), żeby porozmawiać, to i teraz by potrafil.

cslady, czytam Twój wątek od początku i jestem pełna podziwu dla tego, jak dzielnie znosisz sytuację, która cię spotkała.

Zastanawiam się nad jednym. Czy bierzesz pod uwagę to, że jm może czytać ten wątek (jesteś moderatorką na forum od dawna i on zapewne wie,że się tu czynnie udzielasz). Być może widział te posty w których pisałaś o swoich słabościach, gorszych dniach (chociażby ten niewysłany sms na urodziny, poziomki itd) i próbuje ci mieszać spokój, który sobie tak mozolnie wypracowujesz? Albo pojawiają się problemy w nowym raju i od tyłka strony próbuje wybadać, czy ma gdzie wracać.

Niezależnie od tego, co nim kieruje, ja bym napisała krótkiego i rzeczowego smsa. On  zachowuje się - delikatnie mówiąc -  niepoważnie, ale w sądzie może próbować odwracać kota ogonem. Jeden zimny sms zamknie mu możliwość spekulowania, że próbował kontaktu.

Jeśli mogę wypowiedzieć się w imieniu sądu ; - )))
Sąd zbiera dowody. W tej sytuacji, nawiązane połączenie telefoniczne nie jest dla sądu dowodem kontaktu w sprawie opieki nad dziećmi, tylko jest dowodem nieodebranego połączenia z wybranym numerem. Sąd z uwagi na pełnioną funkcję, liczbę i powagę procesów, które prowadzi, a również dlatego, iż w chwili obecnej przechodzi bardzo poważne problemy sam ze sobą, nie może zajmować się nieodebranymi połączeniami telefonicznymi obywateli, nawet wtedy, gdyby było to siedmiokrotne połączenie z numerem w ciągu godziny i nawet wówczas, gdyby to były połączenia do Angeli Merkel wzywające ją do oddania zrabowanego w Polsce mienia w czasie wojny i okupacji. Sąd wie bowiem, że nieodebrane połączenie, a nawet seria nieodebranych połączeń, może, na ten przykład, być wynikiem realizacji przez czasowo niedostępnego abonenta usługi mikrodermabrazji korundowej z płatem kolagenowym i maską gipsową wykonywanego w ramach pakietu urodzinowego sprezentowanego abonentowi przez stryjenkę Ziutę z Grajewa. A każdy, nawet mały Kazio z przedszkola wie, że taki zabieg trwa od cholery i dłużej...

CS, poniosła Cię fantazja ; - ))) Każdemu się zdarza. Mnie ze cztery razy na dobę.
Możesz spokojnie pojechać rowerem na wieś pod Lublin, kupić kurę, oskubać ją i przez trzy godziny na wolnym ogniu gotować bestię póty, póki nie zamieni się w aromatyczny rosół, a ojciec Waszych dzieci może nawiązywać pierdylion połączeń z Twoim numerem w tym samym czasie, aż telefon mu się nie rozładuje. Dla sądu, to żaden dowód. Dowodem w sprawie może, choć nie musi, bo to wcale nie jest oczywiste, że sąd zechce się tym posłużyć (z różnych przyczyn, o których mogę Ci kiedyś napisać) - być pisemne, potwierdzone zestawienie liczby i treści wiadomości tekstowych: SMS, mail, etc.

Śpij spokojnie. Postaraj się odklejać od myśli o nim, a także nie generować w Twoim umyśle podejrzeń. Jak pisał jeden z najwybitniejszych Forumowiczów Net Kobiet: "Myśląc - stwarzasz, a wypowiadając myśl - oblekasz w ciało." Szkoda, abyś w tak trudnym dla Ciebie czasie musiała dodatkowo walczyć z demonami własnej fantazji, która karmi się teraz byle czym.
Jeśli on będzie chciał kontaktu z dziećmi - da radę to wyartykułować. Z formą może być gorzej, ale da jasny sygnał, że chce je zobaczyć, oprać i wyżywić.

Natomiast to, co ważne dla sądu: czy od czasu, gdy nie mieszkacie razem on płaci regularnie pieniądze na dzieci? Jeśli tak, to kto ustalił wysokość tej sumy? Dogadaliście się? Być może o tym pisałaś, a ja przeoczyłam. Jeśli tak - przepraszam.

W takim razie postanowione - nie oddzwaniam i nie piszę do niego, tylko olewam i zajmuję się swoim życiem.

Po tym jak się wyprowadziłam zdarzyło mu się przelać pieniądze 2 lub 3 razy - wedle jego własnego uznania. Ja wtedy też nie poruszałam tego tematu, bo nie zależało mi i inne rzeczy miałam na głowie.

Bać to się nie boję, ale chciałabym unikać ewentualnych dram na tyle, na ile to możliwe. I tak czegokolwiek bym nie zrobiła, to on przeinaczy.

CS, czytam te dzisiejsze i wczorajsze posty i tak sobie myślę, że podjęcie decyzji jest bardzo trudne, bo co człowiek – to opinia. I tych wzajemnie wykluczających się jest tu przecież sporo.

Spróbowałam zatem wskoczyć w Twoje buty i na moment wyjść z wygodnej roli dysputanta w założonym przez Ciebie wątku. I pomyślałam sobie, że tak naprawdę, to nie jest istotne czy będziesz reagować na sygnały od niego, czy zachowasz dystans i czy będziesz się wspinać na wyżyny swojej elokwencji i dyplomacji, by zachęcać go do kontaktu w sprawie Waszych Pociech, czy może będziesz czekać, aż sam się jednak odezwie i wtedy ustalicie, jak to zorganizować, by dzieciaki mogły mieć kontakt z obojgiem rodziców.

Będąc w Twojej sytuacji, ważny byłby dla mnie motyw, dla którego chcę postąpić tak, czy inaczej i to, czym się kieruję podejmując jakąś decyzję. Jeżeli tym motywem ma być obawa o reakcję partnera, o to, co powie sąd  to nie jest to dobra droga, (sądem nie jestem, ale stanęłam dziś w jego obronie, bo wszelkie generalizacje, czy pojawiające się w Twoim wątku nie muszą mieć zastosowania w Twoim życiu). Nie powinien tą reakcją lub jej brakiem powodować strach, podejrzenie, wściekłość, próba dokopania czy zignorowania, choć oczywiście te stany przeżywasz i jest to dość naturalne dla osoby, która doświadcza takich cierpień po rozstaniu. Jeśli rozpoznajesz u źródła takiej reakcji, którąś z tych emocji, to chyba byłoby warto na chwilę się zatrzymać i postawić sobie pytanie o przyczynę i o cel ewentualnego dialogu z Twoim mężem.

Czytając to, co piszesz i w jaki sposób to robisz, wydaje się, że jesteś w stanie powściągnąć lejce emocji. Że umiesz najpierw taką emocję przeżyć, a potem dopiero podejmować kroki. Nikt z nas nie wie, jak komunikowaliście się dotychczas, jakiego kodu językowego i znaczeniowego używaliście jako para i czy to, co on teraz robi jest formą zaczepki, czy może nieumyślnym wybraniem Twojego numeru telefonu. Inaczej przecież z najbliższym mi człowiekiem komunikuję się ja, a inaczej robiłaś to Ty, czy jakakolwiek osoba z Forum.  Nie myśl więc, co on będzie sądził i odpowiadał. Nie przewiduj zachowań innych ludzi. Pomyśl raczej o sobie i o tym, że warto wysoko nosić głowę nawet teraz, gdy po niej ostro obrywasz, bo gdy zły czas się skończy, będziesz z siebie dumna, że Ty postępowałaś w zgodzie ze swoim sercem, sumieniem, dobrem dzieci, nawet wówczas, gdy Twoja reakcja nie spotkała się z przychylnością tej drugiej strony.

Tak sobie myślę, że Panu Drama przecież powinno zależeć na szybkim rozwodzie. Gdybyście mieli ustalony podział, wizyty i alimenty rozwód byłby na jednej lub dwóch rozprawach. Jak dzieciaki to znoszą? Pytają o tatę?

Brak słów.

Tu kontrola jakości samopoczucia CS.
Proszę pokazać język ; - )))

A gdybyś tak jeszcze przez jakiś czas dała sobie luz i się nad tym nie zastanawiała, spokojnie dając płynąć czasowi i biorąc od życia co samo przyniesie?
Masz przed sobą rozwód, to jedna z najbardziej stresogennych sytuacji, jaka może nas dotknąć, dlatego to na nim warto się skupić i na ten moment niczego więcej sobie nie dokładać. Przyjdzie taki czas, kiedy będziesz mieć to za sobą, wtedy uporządkujesz sprawy urzędowe, potem dobrze byłoby jeszcze trochę odpocząć i dopiero wówczas, już na spokojnie, bez emocji, ale i z tak zwaną wolną głową, pomyśleć co dalej.

Wczoraj natknęłam się czytając Dzieciom bajki i tak dziś pasowało mi tu wkleić:)
Bajka o zasmuconym smutku

Po piaszczystej drodze szła niziutka staruszka.
Chociaż była już bardzo stara, to jednak szła tanecznym krokiem,
a uśmiech na jej twarzy był tak promienny, jak uśmiech młodej,
szczęśliwej dziewczyny. Nagle dostrzegła przed sobą jakąś postać.
Na drodze ktoś siedział, ale był tak skulony, że prawie zlewał się z piaskiem.
Staruszka zatrzymała się, nachyliła nad niemal bezcielesną istotą i zapytała:
"Kim jesteś?" Ciężkie powieki z trudem odsłoniły zmęczone oczy,
a blade wargi wyszeptały: "Ja? ... Nazywają mnie smutkiem"
"Ach! Smutek!", zawołała staruszka z taką radością, jakby spotkała dobrego znajomego.
"Znasz mnie?", zapytał smutek niedowierzająco.
"Oczywiście, przecież nie jeden raz towarzyszyłeś mi w mojej wędrówce.
"Tak sądzisz ..., zdziwił się smutek, "to dlaczego nie uciekasz przede mną.
Nie boisz się?" "A dlaczego miałabym przed Tobą uciekać, mój miły?
Przecież dobrze wiesz, że potrafisz dogonić każdego, kto przed Tobą ucieka.
Ale powiedz mi, proszę, dlaczego jesteś taki markotny?" "Ja ... jestem smutny."
odpowiedział smutek łamiącym się głosem.
Staruszka usiadła obok niego. "Smutny jesteś ...",
powiedziała i ze zrozumieniem pokiwała głową. "A co Cię tak bardzo zasmuciło?"
Smutek westchnął głęboko.
Czy rzeczywiście spotkał kogoś, kto będzie chciał go wysłuchać?
Ileż razy już o tym marzył. "Ach, ... wiesz ...", zaczął powoli i z namysłem,
"najgorsze jest to, że nikt mnie nie lubi.
Jestem stworzony po to, by spotykać się z ludźmi
i towarzyszyć im przez pewien czas.
Ale gdy tylko do nich przyjdę, oni wzdrygają się z obrzydzeniem.
Boją się mnie jak morowej zarazy." I znowu westchnął.
"Wiesz ..., ludzie wynaleźli tyle sposobów, żeby mnie odpędzić.
Mówią: tralalala, życie jest wesołe, trzeba się śmiać.
A ich fałszywy śmiech jest przyczyną wrzodów żołądka i duszności.
Mówią: co nie zabije, to wzmocni. I dostają zawału.
Mówią: trzeba tylko umieć się rozerwać.
I rozrywają to, co nigdy nie powinno być rozerwane.
Mówią: tylko słabi płaczą. I zalewają się potokami łez.
Albo odurzają się alkoholem i narkotykami, byle by tylko nie czuć mojej obecności."
"Masz rację,", potwierdziła staruszka, "ja też często widuję takich ludzi."
Smutek jeszcze bardziej się skurczył. "Przecież ja tylko chcę pomóc każdemu człowiekowi.
Wtedy gdy jestem przy nim, może spotkać się sam ze sobą.
Ja jedynie pomagam zbudować gniazdko, w którym może leczyć swoje rany.
Smutny człowiek jest tak bardzo wrażliwy.
Niejedno jego cierpienie podobne jest do źle zagojonej rany,
która co pewien czas się otwiera. A jak to boli!
Przecież wiesz, że dopiero wtedy, gdy człowiek pogodzi się ze smutkiem
i wypłacze wszystkie wstrzymywane łzy, może naprawdę wyleczyć swoje rany.
Ale ludzie nie chcą, żebym im pomagał.
Wolą zasłaniać swoje blizny fałszywym uśmiechem.
Albo zakładać gruby pancerz zgorzknienia." Smutek zamilkł.
Po jego smutnej twarzy popłynęły łzy: najpierw pojedyncze,
potem zaczęło ich przybywać, aż wreszcie zaniósł się nieutulonym płaczem.
Staruszka serdecznie go objęła i przytuliła do siebie.
"Płacz, płacz smutku.", wyszeptała czule.
"Musisz teraz odpocząć, żeby potem znowu nabrać sił.
Ale nie powinieneś już dalej wędrować sam.
Będę Ci zawsze towarzyszyć, a w moim towarzystwie zniechęcenie już nigdy Cię nie pokona."
Smutek nagle przestał płakać.
Wyprostował się i ze zdumieniem spojrzał na swoją nową towarzyszkę:
"Ale ... ale kim Ty właściwie jesteś?"
"Ja?", zapytała figlarnie staruszka uśmiechając się przy tym tak beztrosko,
jak małe dziecko. "JA JESTEM NADZIEJA!"

Autor anonimowy

Nigdy nie przypuszczałam, że jm może nie chcieć mieć kontaktu z dziećmi. Sądziłam raczej, że niezależnie od tego, co będzie między nami i czy będziemy się dogadywać, ogarnie się w końcu i będzie chciał uczestniczyć w ich życiu. Póki co zwyczajnie je wymazał jakby nie istniały. Nie wiem jak to wszystko zrobię w pojedynkę i nie chodzi o czas czy pieniądze.

Nie liczę na niego. Co nie zmienia faktu, że matka choćby najbardziej się starała, to NIGDY nie zastąpi dziecku ojca ani pełnej rodziny.

Nie planuję nikogo  szukać.

Kontaktu z dziećmi to on i może chce, lecz obecna sytuacja wymusza na nim nie utrzymywanie tego kontaktu, bo w ten sposób miałby także kontakt z Tobą, a tego pewnie też chce uniknąć jego nowa miłostka. Można się domyślać, że tamtej kobiecie zależy na tym, aby jego kontakt z jego przeszłością został, jeśli nie całkowicie zerwany - co pewnie dla nich, dla niej, dla niego, byłoby idealnym rozwiązaniem - to przynajmniej bardzo mocno ograniczony. I to właśnie się teraz dzieje.