Rozstanie po ponad 10 latach związku - Netkobiety.pl

On dobrze wie, że podczas rozwodu dostanę to, czego chcę. Nie jest aż tak naiwny, by przypuszczać inaczej. Odzywa się, bo bada czy jeszcze "ma" mnie w razie czego. Po coś mnie zwodził przez ten ostatni rok. Gdybym go nie przycisnęła i to mocno, to zwodziłby nadal. Tak mu było wygodnie, że jestem w pogotowiu i może ze mną porozmawiać.

Nadzieja na co? Ja już nie chcę z nim być. Zresztą napisałam wyraźnie - według mnie on chce mnie mieć na wszelki wypadek, jako opcję awaryjną. To nie ma niczego wspólnego z tym, że chciałby ze mną być i że rzuciłby dla mnie kochankę.

Moim zdaniem spokojnie mogłaś pominąć słowo 'chętnie' i zdecydowanie bardziej urzędowo napisać, że jeśli istnieje taka potrzeba, to oczywiście podtrzymujesz to, o czym mówiłaś i z nim porozmawiasz. Niby to samo, a jednak wydźwięk inny. Dlaczego? Bo on na ten moment wie, że nic się nie zmieniło i przypuszczalnie na jakiś czas będzie o to spokojny.

Może powoli do niego dociera , że zachowuje się jak bez jajeczny samiec . Dał się kochance totalnie podporządkować , wcześniej miał wyjścia z kolegami i swoje normalne życie . Teraz został odcięty zresztą za własną zgodą nawet od dzieci . Kochanka panicznie może reaguje na wszystko kontrolą a tego nikt normalny długo nie wytrzyma. Może facet trzeźwieje z tego oczadzenia miłością i bada grunt . Ta akcja w mieszkaniu i to co było po niej też może mieć znaczenie.

Bo do tej pory tak naprawdę żadnej decyzji podejmować nie musiał.
W życiu emocjonalnie miał 2 kobiety i z żadnej zrezygnować nie chciał.
tamta tylko kochanką być nie chciała, więc bał się, że ją straci więc odszedł.
Bo Cslady i tak emocjonalnie była przy nim.
dopiero teraz stoi przed wyborem - albo tak myśli że go jeszcze ma.
a może i ma? nie nam oceniać, możemy się jedynie dzielić doświadczeniami.

Ja mam to samo odczucie, na mnie podziałało jak kubeł zimnej wody. Otrzezwiałam całkowicie.

Doczytuję twój watek i psycholog jest ale jeśli mogę podpowiedzieć to jakaś grupa wsparcia tez by się przydała, np. dla kobiet kochających za mocno. Poszukaj, w stolicy coś znajdziesz na pewno. Przeprowadzka niekoniecznie coś zmieni, w nowym miejscu też będziesz nadal myślami w Warszawie, obok męża. Najpierw zrób porządek ze swoimi uczuciami, w głowie, z emocjami, zbuduj poczucie wartości. Potem zdecydujesz, może się okazać, że przeprowadzka wcale nie będzie potrzebna. Remoncik wskazany zmiana wystroju bardzo pomaga.

Cslady poczytałam trochę twoje posty i jedno co rzuca mi się mocno w oczy to to, że jesteś bardzo uzależniona od tej relacji. Nic nie pisałaś o swoim dzieciństwie, myślę, że to ogromne pragnienie bycia kochaną pochodzi właśnie stamtąd i usilne zabieganie o uwagę twojego męża to przełożenie relacji (schemat). Czy jedne z twoich rodziców lub obojga nie dawali ci wystarczającej uwagi? Czy byli oziębli, zbyt wymagający, niedostępni emocjonalnie, czy doświadczyłaś przemocy psychicznej, fizycznej, seksualnej? Musiałaś zabiegać o ich miłość? Zadaj sobie te pytania, przeanalizujcie to na terapii. Druga uwaga to taka, że polecałabym zmianę psychologa. Odnoszę wrażenie, że niewiele wynosisz z sesji, bo albo nie trafiłaś na specjalistę ze znajomością tematu, albo się jeszcze nie otwarłaś albo chodzisz bo chodzisz dla samego chodzenia i nic z tego nie wynosisz. Następna rzecz to taka, że twój wyidealizowany mąż był zawsze taki jaki jest obecnie tylko ty kochałaś jego wyidealizowany obraz. Każdy jego kolejny związek będzie tak wyglądał. Moim zdaniem on cierpi na jakiś rodzaj zaburzenia, nie wiem może narcystyczny typ czy coś w tym stylu. Poczytaj w necie, poszukaj też odpowiednich lektur typu "Moje dwie głowy", "Wilk w owczej skórze", "Obudźcie tygrysa. Leczenie traumy"', "Zakochane w psychopatach", wejdź na różne blogi (np. szczury i wadery), fora internetowe dotyczące psychopatii, borderline, narcyzi, kochających za bardzo itd. Gdzieś się odnajdziesz. Zobaczysz wtedy jak schematyczne są to związki. Źle Cię traktował i traktuje, obarcza cię poczuciem winy, bawi się Tobą, wywołuje zazdrość, jesteś jego marionetką, manipuluje Tobą, karmi się twoimi emocjami. Znudził się tobą, dałaś mu już wszystko i poszukał sobie nowej, świeżej ofiary.
I ostatnie to nie da rady z twoim mężem stworzyć koleżeńskich kontaktów, on jest całkowicie nieodpowiedzialny, nie ma w nim cienia empatii. Śmiem wątpić czy on coś wogóle czuje, oprócz satysfakcji, że znowu udało mu się ciebie wpuścić w maliny. Ile razy już przez ten rok odkąd się rozstaliście wystawił Cię do wiatru? Ile razy jeszcze ma to zrobić, żebyś zrozumiała i dała sobie spokój? Za dużo też go ciągle analizujesz, skupiasz się na tym co on powiedział, co zrobił a czego nie i jak i dlaczego. Rozumiem, musisz to przetrawić, oswoić ale zajmij się w końcu sobą. Co ty czujesz, dlaczego. Nazwij te emocje. Zaopiekuj się sobą, daj sobie dużo czasu, wyrozumiałości. Spróbuj w wyobraźni przytulić siebie samą. Powodzenia!
P.S. W twoich postach jest dużo "chcenia". Chcesz żeby się zachowywał jak normalny człowiek, chcesz to, chcesz żeby tamto. Chcieć możesz Ty coś zrobić, siebie możesz zmienić nie jego. Daj mu żyć po swojemu, za niego nic nie zrobisz. Jak to zrozumiesz to będziesz wtedy prawdziwie wolna Czego życzę Ci z całego serca

Wiesz Range chciałam autorkę trochę zmusić do myślenia, do rozważań, do sięgnięcia dalej w przeszłość. Może być tak, że wiele tu nie pisze. Jest tylko obraz sytuacji doczesnej, sam związek i nic poza tym. Wiem, może widzę teraz wszystko z mojej perspektywy ale wydaje mi się, że trochę mamy wspólnego z Cslady. Obie zapatrzone w związek, zbyt ufne i co tu owijać w bawełnę - naiwne. I uważam, że to co stosuje obecnie jej mąż to przykład przemocy psychicznej: obarczanie winą, karanie milczeniem, wzbudzanie zazdrości tzw triangulacja, wmawianie że jest nadwrażliwa, poprzednio też znikanie na całe noce, chłód emocjonalny itp. To było już też wcześniej jak doczytałam, więc po prostu tak jak ja nie dostrzegła sygnałów ostrzegawczych w porę. Nie wiem jak się u autorki rozkładało np dzielenie obowiązkami, wspólne spędzanie czasu, seks który jest barometrem związku.
Naprawdę wiele tu brakuje, jest tylko opis obecnej sytuacji, rozczarowanie, żal, gniew. To uczucia jak najbardziej zrozumiałe ale żeby móc iść dalej czasem trzeba wiele zrozumieć, pogrzebać w ranie. Bo jak nie odrobi się tej lekcji życia dobrze to może być w przyszłości powtórka z historii i to wcale nie rzadkie zjawisko.
Fakt dużo jest sprzecznych postów jak sama zauważyłaś, pewnie na tym etapie ok, każdy ma swoje tempo.
Dla mnie to typowy przykład toksycznego związku, który przynosi cierpienie zamiast miłości i spokoju. Cslady oddałaś się cała, zatraciłas się w tej relacji. Musisz zadać sobie pytanie co ona ci daje obecnie, czy to trwanie w cierpieniu ma jakiś sens. Dlaczego pozwoliła s się tak traktować i nadal pozwalasz, dlaczego sama siebie nie szanujesz, jakie były relacje w domu rodzinnym. To trudne pytania ale trzeba być wobec siebie szczerym. Prawda jest taka, że większość naszych deficytów pochodzi z dzieciństwa.
Nie wiem, może ja do tej pory trafiłam na dobrych psychologów, po każdej wizycie intensywnie myślałam, właśnie podobne pytania mi stawiali. Najwazniejsze które do tej pory usłyszałam i które było krokiem siedmiomilowym w moim oświeceniu to takie "co jeszcze musi się wydarzyć, żebym odeszła" Niektórych odpowiedzi nie widzi się od razu, trzeba to przetrawić, połączyć puzzle i z czasem przychodzi odpowiedz. Ale nie można przed tym uciekać.

Tylko jedną rzecz chciałbym sprostować:

Niekoniecznie musi być to powiązane z narcyzmem jakby co. Reakcja cslady jest typowa dla kogoś, kto czuł się dobrze z tym co ma, a nagle się okazało, że to matrix. Sam to wszystko przerabiałem, sam na psychoterapii (grupowe) rzuciłem pomysł z narcyzmem, po czym się okazało, że jako jedyny z obecnych nim nie jestem .

Mimo wszystko nie idzie to jakoś za szybko? To się potem czkawką odbija...

Chapeau bas!

Dobre nawyki i codzienna rutyna na autopilocie to ratują przed całkowitym obłędem po czasie to dziękowałem za to .

Próbowałam innego, nawet dwóch. Rezygnować nie zamierzam, ale pewnie zmienię częstotliwość i będę chodzić co 2 tygodnie. Po prostu nie mam już tyle do opowiedzenia/przegadania, więc co tydzień to jest trochę za często. Nawet tutaj już rzadziej piszę, bo po prostu nie ma o czym i chyba mam już mniejszą potrzebę.

Ciężko, weekendy są ciężkie, bo to taki rodzinny czas. Korzystam z nich i nie zamykam się w domu, ale i tak strasznie tęsknię. Czuję się jakby jm umarł, a razem z nim wszystkie nasze plany, marzenia i spora część mnie. Mam już nowe cele i nowe plany, z których się cieszę, ale to na ten moment i tak nie zmienia tego, że tęsknię do moich dawnych marzeń. Szkoda mi dzieci - żałuję, że nie jestem w stanie dać im pełnej rodziny i ojca, który by je kochał.

mam to samo, najbardziej żal mi dzieci, że nie udało mi się dla nich stworzyć pełnej kochającej rodziny. Co jednak najważniejsze obecnie żyje nam się we trójkę bardzo dobrze, spokojnie i szczęśliwie.

Dziękuję, jest raz lepiej, raz gorzej. Przez ostatnie 3 tygodnie więcej było tych dobrych dni, gdy nawet niewiele myślałam o jm. Jednak nadal zdarzały się takie dni, gdzie byłam w rozsypce.

Nie wiem co zrobić z moją terapią - przestałam czuć, że mi pomaga. Na ostatnim spotkaniu usłyszałam, że zrobiłam kilka kroków do tyłu i że powinnam skonfrontować się z jm, by uzyskać od niego odpowiedzi, bo inaczej nigdy nie zamknę tego rozdziału. Bardzo sceptycznie podchodzę do tej rady - ja już po prostu nie mam temu człowiekowi niczego do powiedzenia. Pamiętam osobę, którą był dla mnie kiedyś, ale obecnie jest tak zimny i niedostępny, że co ja miałabym mu w ogóle powiedzieć? Zablokował mnie wszędzie i nie odczytuje moich wiadomości, więc do niego nie napiszę. Pani psycholog doradziła, żebym zaczekała na niego pod pracą i spróbowała z nim porozmawiać. On sam mi wcześniej mówił, że jeśli będę na niego czekać pod pracą czy domem i zmuszać go do rozmowy (ani razu tego nie zrobiłam), to pokażę jedynie jak bardzo jestem żałosna i jaką jestem wariatką. No domyślam się, że mówił to celowo, ale i tak nie chcę się upokarzać i na niego gdziekolwiek czekać. Myślę, że nic, co może mi powiedzieć, nie pomogłoby mi tak naprawdę. A poza tym to i tak już nigdy nie będę w stanie określić czy on w ogóle mówi prawdę. Nie uwierzę mu w nic, co mi powie, więc jakie to miałoby mieć znaczenie, żeby powiedział mi cokolwiek?

W piątek dowiedziałam się również, że za tydzień mam ostatnią wizytę, a potem 2 miesiące przerwy, bo pani psycholog wyjeżdża na wakacje. I nie wiem co z tym fantem zrobić, bo 2 miesiące to sporo czasu. Mam sobie znaleźć innego terapeutę czy czekać? Już byłam na konsultacji u 2 innych osób, ale nie chce mi się opowiadać o wszystkim od nowa i od nowa przez to wszystko przechodzić. Rozdrapywanie czegokolwiek nie wydaje mi się teraz dobrym pomysłem. Nie wiem ile w tym rozsądku, a ile ucieczki od problemu.

Za to w pracy idzie mi bardzo dobrze. W życiu prywatnym w sumie też (tym nie-miłosnym).

Trochę mnie zdziwiła zmiana podejścia, bo na początku kiedy właśnie wydawało mi się, że potrzebuję odpowiedzi, słyszałam żeby o nie nie zabiegać - nie pisać, nie spotykać się itp. A teraz kiedy sama uważam, że jego słowa niczego nie zmienią, to słyszę, że powinnam uzyskać jakieś odpowiedzi. Dlatego mam mętlik w głowie co do terapii, bo już się trochę pogubiłam w tym, co niby powinnam robić, żeby było lepiej, a czego na pewno nie robić.

No  bo co poniktórzy  terapeuci przykładaja jakąś szczególną wagę do gestów  symboli itp w zakończenich związkow pożegnaniach ale czy zawsze konfrontacja z eks jest konieczna .Wydaje mi się że w Twoim przypadku nie jest to potrzebne Ty już się pożegnałaś i przychodzi akceptacja jednorazowe gesty nic już nie pomogą bo to się dzieje w Tobie .

Myślę cslady że już nie potrzebujesz tej terapii, przestajesz być totalnie zagubiona, zaczynasz myśleć o nim i o całej sytuacji mniej emocjonalnie. Oczywiście do pełnej obojętności i neutralności jeszcze Ci daleko, wydaje sie jednak że jesteś na dobrej drodze.
Rada pani psycholog całkowicie nietrafiona. Ty masz, jak na dłoni, odpowiedź od jm. Całe jego zachowanie, jego postawa i traktowanie Ciebie stanowi wyraźną, jednoznaczną odpowiedź. Ten człowiek odcina się od Ciebie, nie liczy z Twoimi emocjami, jest wobec Ciebie wręcz okrutny, a to jego zachowanie jest więcej jak żenujące i nienormalne - nie,  nie Ty tu jesteś żałosna i wariatka. Nie rozmawia się, jeśli nie ma o czym rozmawiać. A z nim nie masz już o czym rozmawiać. Wyznacza to jego postawa.

cslady, swojego czasu pisałaś, że już na początku ubiegłego roku Twój mąż zafundował sobie i kochance egzotyczne wakacje, okłamując Cię, że to wyjazd służbowy. Można więc wysnuć wniosek, że jego romans zaczął się znacznie wcześniej, czyli trwa już około dwóch lat. Ty męczysz się od ponad roku. Wiele osób tutaj radziło Ci działania we własnym tempie, oczekiwanie na jego decyzję w sprawie rozwodu, ale czy nie uważasz, że czas najwyższy wziąć sprawy w swoje ręce i formalnie, nie czekając na decyzję jm, zamknąć ten rozdział swojego życia?
Pisałaś, że majątek macie podzielony, ale został jeszcze Wasz dom w którym jm pomieszkuje sobie z kochanką. Dlaczego nie doprowadzisz do jego sprzedaży, nie złożysz sama pozwu rozwodowego, nie podasz go o alimenty (to nie ma większego znaczenia, że finansowo radzisz sobie sama), a nawet nie ograniczysz mu praw rodzicielskich w zakresie podejmowania ważnych decyzji dotyczących dzieci. Ograniczenie mu praw nie powoduje niemożności kontaktu z dziećmi, ale też nie musisz dążyć do ustalenia tych kontaktów, jeśli on sam z nich zrezygnował.
Wszystkie te sprawy mogłabyś załatwić przez prawnika, bez konieczności kontaktowania się z jm.
Czy fakt, że on sam nie złożył jeszcze pozwu ciągle daje Ci ten cień nadziei, że on wróci?
Nie uważasz, że po tak długim czasie, nie podejmując konkretnych działań, sama blokujesz się i drepczesz w miejscu?

Radzę zmienić terapeutę, ta obecna jak dla mnie jest mało profesjonalna. No i 2 miesiące przerwy to zdecydowanie za dużo. Nie wiem jak można proponować spotkanie z kimś kto nas unika, zablokował numer itp. Masz się przed nim płaszczyć i błagać o chwilę rozmowy? Kogoś kto kłamie jak z nut i nie ma za grosz do ciebie szacunku? Czy ona w ogóle pomyślała jak być się czuła po takiej rozmowie? Nie, zdecydowanie więcej już bym do takiej pani pseudo psycholog nie poszła.

Nie wiem jak podsumować procentowo, bo wszystko się ze sobą przeplata. Na pewno czuję się lepiej niż np. w kwietniu - to bez porównania. Myśli i emocje są i będą, bo to nie jest grypa, która minie w tydzień. Chociaż chciałabym dostać zastrzyk i zupełnie zapomnieć o jm. Dopiero teraz powoli układam sobie w głowie realny obraz człowieka, z którym żyłam przez tyle lat.

Fakt, może to ta dźwignia, możliwe, że dobrze celujesz, Ela.
@Lady, mi się wydawało kiedyś, że bezbłędnie odczytuję samą siebie (z reguły tak jest ) a myliłam się w prosty sposób, znalazł się ktoś kto lepiej i wcześniej niż ja zrozumiał moje motywy i dał mi kopniaka we właściwe miejsce, ja sama na to nie umiałam wtedy wpaść a powinnam bo trudne to nie było.
@Lady, Ty wiesz i wybierasz dla siebie to, co wydaje Ci się właściwe ale może rozwiązaniem jest pozwolenie komuś zawładnąć ścieżką, którą powinnaś wybrać, może faktycznie ktoś obok widzi wyraźniej i prościej.
Czasem tak jest że świadoma i prawidłowa myśl nie może przepchnąć się do odczucia i hm…, ‘wdrukowania’ realiów we własne postrzeganie. Może już ogarniasz jm ale może jeszcze nie umiesz, hm…, przyswoić immanentnie tego kim jest.
I oczywiście – mogę się mylić, bo tu nie ma uniwersalnej recepty, ale rozważ…

W jaki sposób, Twoim zdaniem, ona ma doprowadzić do rozmowy z człowiekiem który póki co odgania się od niej jak od natręta? Czy to co zrobił do tej pory a przede wszystkim sposób w jaki to zrobił nie pokazuje aż nadto jego prawdziwego oblicza? Ile ona ma sobie jeszcze zafundować z jego strony upokorzeń w ramach zmierzania się z jego prawdziwym obliczem? To jest rada zabójcza dla jej emocji i samopoczucia, bo czego można się po takiej rozmowie spodziewać innego niż potwierdzenia jego dotychczasowego postępowania?

Ale ta rozmowa będzie zasadniczym elementem konfrontacji - przecież nie będą stać i patrzeć na siebie. I owszem ważne jest to co będą sobie mieli do powiedzenia, a tutaj jak widać wyraźnie, on na razie nie chce lub nie ma nic do powiedzenia.

popieram Cię cslady w tym co piszesz i jak myślisz. tak trzymaj dzielna kobieto. nie wyrzucisz z serca silą męża, którego darzyłaś wielkim uczuciem. to uczucie do niego będzie się zmieniać, ale nigdy nie wygaśnie zupełnie, choć będzie miało różne odcienie emocjonalne.
ja mam tylko nadzieję, że dasz radę ułożyć swoje osobiste życie na nowo, choć trochę czasu jeszcze upłynie. jesteś młodą, energiczną i mądrą kobietką. tak Cię postrzegam. dasz radę to ogarnąć co zafundował Ci mąż....śmiem twierdzić, że za jakiś czas gorzej będzie u niego. ale to każdy zdradzacz musi sam się przekonać, więc niech się pławi w tym, co sobie zgotował, ale jeszcze o tym nie wie. tego uczy życie.

Konfontacja konfrontacją, ja bym bardziej skupila się na słowach o tym cofnięciu się. Może terapeuta widzi cos, czego my nie mamy możliwości tu ocenic (a cslady w ograniczonym stopniu).
Zgadzam się z Elą, ze terapia to nie (wylacznie) masaz relaksacyjny, czasem nadchodzą trudniejsze momenty.

edit - literowka

Oczywiście, ze trzeba przefiltrowywac. I tak zawsze Ty decydujesz, terapeuta tylko naprowadza, albo sugeruje, podaje cos do rozważenia. Ty ze swej strony możesz sprawdzić, czy tak jest czy nie, czy cos się zgadza (z rzeczywistoscia) czy odbiegacie od prawdy, albo czy cos ma sens czy przeciwnie.
To o cofnięciu się ( czyli jakby regres) moglo być ważne, ale na to sama sobie możesz odpowiedzieć, jak nie teraz, to za jakiś czas może.

To chyba zrozumiale, ze (teraz) czujesz się samotna, albo, ze tak czasem bywa. Przeciez rozwod czy rozstanie z kims bliskim to trauma, masz prawo czuc się roznie.
Być może chodzilo wlasnie o to, by nie zatrzymywać się na bmęzu, tylko isc do przodu, organizować swoje zycie ( i wypracowywać poczucie szczęścia, jakas tam stabilność emocjonalną) w oderwaniu od jego osoby.
Tak sobie gdybam, - po prostu moje doświadczenia nauczyly mnie nigdy nie lekcewazyc slow terapeuty, ani nie obrazac się na nie. Terapeuta przeważnie chce dobrze dla swojego podopiecznego.

To już robię.

Nie twierdzę, że terapeutka chce źle. Jej słów również nie lekceważę, co nie znaczy, że ufam im bardziej niż swoim przeczuciom. Terapeutka to nadal osoba, która wyrabia sobie opinię jedynie na podstawie naszej godzinnej rozmowy raz na 2 tygodnie. Nie zna mnie osobiście, nie widzi mnie zarówno w słabych jak i dobrych momentach. A  choćbym bardzo chciała wszystko jak najdokładniej przekazać, to i tak są to tylko słowa - łatwo sobie coś wyrwać z kontekstu.

Czy moje obecne postępowanie jest słuszne to pewnie sobie ocenię za kilka miesięcy, gdy będę mogła spojrzeć na nie z perspektywy czasu. Obecnie liczy się dla mnie tu i teraz - czy sama ze sobą czuję się lepiej niż w lutym lub marcu. Gdybym czuła się tak samo i nie widziałabym poprawy, to wtedy zapaliłaby mi się czerwona lampka.

Dziękuję. Na razie tak się nie czuję, tj. że zasługuję.

Dziś są jego urodziny. Bałam się tego dnia, bo takie symboliczne święta zawsze są trudne - pewnie ten pierwszy rok jest najgorszy. Do tego wczoraj zostałam "wyrzucona" na urlop do końca tygodnia. Mam odpocząć. W każdym razie ten dzień nie był taki zły jak myślałam, że będzie. Biłam się z myślami czy czegoś do niego nie napisać. Tak po prostu miałam odruch, by złożyć życzenia człowiekowi, który tyle lat był mi bliski. A z drugiej strony doprowadził on naszą relację do takiego stanu, że jakikolwiek zwykły ludzki odruch z mojej strony byłby teraz dziwny, smutny lub żałosny. Jeżeli mam kalkulować co wolno/wypada mi zrobić, a czego nie, to chyba nie warto.

aurora, wyczuwam skrywaną zlosc do Wszystkich Terapeutów Swiata, czyzby była jakas tego przyczyna?

Jak najbardziej podpisuję się pod słowami Sony, że powyższy tekst zawiera mnóstwo cennych spostrzeżeń i uwag. Bardzo się z tym wszystkim zgadzam.

Przede wszystkim dziękuję za Wasze posty.

Co do terapeutki, to dziś miałam mieć ostatnie spotkanie przez długim urlopem. Okazało się jednak, że spotkanie się nie odbędzie. W każdym razie chyba dobrze wyszło, bo szłam tam raczej z poczucia obowiązku (umówiona wcześniej wizyta) i nie miałam niczego ciekawego do powiedzenia. Myślę, że na razie dam sobie spokój z terapią. Nie będę szukać nowego terapeuty, bo nie mam do tego serca, ale chyba też nie czuję takiej potrzeby, bo ostatecznie brak mi motywacji. Nie wiem czy wrócę do mojej terapeutki we wrześniu - zobaczę na jakim będę etapie. W ogóle tak sobie myślę, że jeśli rzeczywiście jeszcze będę potrzebowała pomocy, to będę wiedziała, że to jest ten moment, by o nią poprosić.

Wcześniej bałam się zostać sama ze swoimi myślami. Jeszcze miesiąc temu z przerażeniem myślałam o chwili, gdy nie będę miała regularnych cotygodniowych spotkań z terapeutką. A teraz chyba jestem gotowa, żeby zostać sama ze sobą, bo mam świadomość, że jestem na etapie, gdzie nikt inny poza mną nie jest w stanie mi pomóc. Dostałam wiedzę, dostałam narzędzia i dostałam dużo dobrych rad i wskazówek, ale nikt nie jest w stanie wykonać pracy za mnie.

Jeszcze męczę się ze sobą, czasami śnią mi się koszmary. Dziś praktycznie nie zmrużyłam oka, bo byłam niespokojna. Jednak takie noce są już rzadkością. Piszecie o mnie głównie dobre rzeczy, ale tak naprawdę czuję się strasznie małostkowa, bo ciągle nie umiem wyzbyć się żalu do niego. Ciężko jest mi wybaczyć jemu i sobie. Do tej pory wydawało mi się, że ona zajęła moje miejsce i ma z nim szczęśliwe życie, które ja powinnam mieć. Tylko z drugiej strony niezależnie od tego jak bardzo są ze sobą obecnie szczęśliwi, nie chciałabym być z facetem, który kogokolwiek potraktował tak jak jm potraktował mnie, więc nie wiem skąd u mnie ta zazdrość. Wiem, że mieliśmy dobre chwile, ale aktualnie cała nasza znajomość wydaje mi się brudna, nieszczera, oszukana i jest dla mnie jedynie złym wspomnieniem.