Rozstanie po ponad 10 latach związku - Netkobiety.pl

Cslady wiem, że jesteśmy różni, każdy z nas ma inne postrzeganie , przeżywanie bólu i żalu, ale w tej kwestii zupełnie Cię nie rozumiem, i zastanawiam się co jeszcze musiałoby wypłynąć, żebyś przestała o nim myśleć, analizować jego nowy związek i tego, co robi. Rozumiem i znam przeżywanie tych wszystkich emocji, które opisujesz, ale mam wrażenie, że bardziej skupiasz się na tym, co dotyczy jego, ich, niż na sobie, a tym samym, nie możesz się uwolnić od jego osoby. To tylko moja perspektywa. Może się mylę. Każdy z nas inaczej radzi sobie z rozstaniem. Chodzi mi o to, że wszystko jest w Twojej głowie i tak na prawdę zależy tylko od Ciebie co będzie jutro, za tydzień, itd..

Dostałaś kolejną porcję wiedzy, z którą musisz się zmierzyć, a która jest trudna do przyjęcia. To naturalne, że jesteś w szoku. Wydaje mi się zresztą, że jest to o tyle trudniejsze, że pomimo że jesteś inaczej nastawiona niż miało to miejsce na początku, to jednak Twoja psychika nie jest już w tak dobrej kondycji, jak wtedy, gdy zaczynałaś mierzyć się z tym problemem.

W każdym razie paradoksalnie dobrze się dzieje, że pojawiają się te wszystkie nowe informacje, bo za jakiś czas dojdziesz do wniosku, że ktoś, kto potrafił przez tyle miesięcy w tak perfidny sposób Cię oszukiwać, a na koniec potraktował jak wroga, kogoś, komu nie należy się nie tylko wyjaśnienie, ale nawet odrobina szacunku za te wszystkie wspólnie spędzone lata, za to że stworzyłaś mu dom, urodziłaś dzieci, dzieliłaś z nim nie tylko dobre, ale i te trudniejsze chwile, zdecydowanie nie zasługuje na miłość i zaufanie, którymi go obdarzyłaś. Zresztą nie tego człowieka kochałaś, którym jm jest dzisiaj.
I o tym wszystkim powinnaś też myśleć za każdym razem, gdy pojawi się tęsknota - będzie Ci łatwiej się z nią uporać.

Ja mam wręcz przeciwne wrażenie. Jm nie zrobił żadnej zasłony dymnej, tylko perfidnie kłamał, oszukiwał i doprowadził do zakończenia związku w najbardziej prostacki i chamski sposób. Ale zasłoną dymną spowila jego osobę Cslady, próbując sobie wytłumaczyć rzeczy niewytłumaczalne. Czy w obecnej sytuacji, a mam tu na myśli kondycję psychiczną Cs, ma znaczenie od kiedy trwa ten romans i jak przebiegał? Ja myślę, że nie. Tak samo kwestia samego jm i jego obrazu w oczach Cs? Moim zdaniem przyjdzie czas na przepracowanie wszystkiego co zawiodło i co mozna zmienić na przyszłość, również po stronie Cs. Ale nie teraz. Myślę, że teraz jest czas, żeby zaakceptowała, że to się już stało, że to nie jest sen.

Poukłada się, takie układanie to naturalna kolej rzeczy, na razie jesteś szarpana na wszystkie strony jeszcze, to minie. Zobaczysz Go takim jakim jest, nie będzie to fajne, jesteś na Niego skazana w pewnym sensie - jest ojcem Waszych dzieci.
Spokojnie @Lady, pragmatyzm, trzymaj się tego.

Wczoraj podczas wizyty psycholog zaproponowała, żebym wykorzystała jeszcze 1-2 miesiące na ułożenie spraw formalnych/ wypłakanie się itp. Potem miałabym pojechać na wakacje, w jakieś miejsce, które zawsze chciałam odwiedzić, a po powrocie zacząć nowe życie bez jm i zdecydować co dalej. Może to jest jakiś sposób. Zastanawiam się nad wyprowadzką z Warszawy, bo już nic mnie tu nie trzyma. Poza tym nie chcę się stresować, że spotkam gdzieś jm lub tę lafiryndę. A pomimo tego, że miasto jest duże, to przecież już mi się takie spotkania zdarzyły. Jeśli jm nie zamierza utrzymywać kontaktu z dziećmi, to niby dlaczego miałabym tu mieszkać i biernie czekać aż się obudzi i zachce widzieć dzieci? A może nigdy nie zachce. Tutaj co prawda dzieci też mają dziadków, ale w moich rodzinnych stronach miałyby drugich dziadków. Mogłabym tam kupić dom z dużym ogrodem i spokojnie sobie żyć. W Warszawie już mnie nie pociąga wizja domu - za daleko wszędzie, strasznie dużo czasu tracę, a przy samotnym macierzyństwie czas jest ważny, bo jm w niczym już mnie nie wyręczy. Sama nie wiem.

Na początek to sprzedaj tamten dom, co masz większość udziałów i urządzałaś dla siebie i jm.
Potem zdecyduj. Ale nie kieruj się tym czy spotkasz go z tamtą- już były spotkania, przeżyłaś.
Duże miasta takie są- niby duże- a po tych samych miejscach się chodzi.
Jeśli Twoje rodzinne strony to jakieś małe miasto, to nie zakotwiczałabym tam.

Na pewno warto przemyslec sprawę wyprowadzki; teraz emocje sa silne, ale z czasem zbledną i widok jm i jego nowej już nie będzie Cie tak ruszal. Nie mowie, żeby nie, ale warto decyzje podjąć z właściwych powodow, po to, by Tobie było lepiej, a nie, żeby unikac exa.

Zreszta, masz jeszcze czas. Powoli, ale do przodu.

Dla mnie decyzja o przeprowadzce nie jest tak wiążąca i istotna jak dla innych ludzi. Po pierwsze - nie podejmuję jej już tu i teraz, tylko daję sobie czas do września/października. Po drugie, ja nawet nie muszę zmienić pracy. Mogę wykonywać ją z domu pracując dla mojej obecnej firmy. A jeśli nie, to szybko znajdę coś innego, nawet w mniejszym mieście (bo nie mówię o miasteczku). A poza tym to mogę przeprowadzić się na rok czy dwa, a potem wrócić do Warszawy lub gdziekolwiek indziej, jeśli tylko będę chciała. Dzieci na razie są małe, nie chodzą do szkoły, więc to nie problem.

Do Warszawy przeprowadziłam się dla jm, inaczej bym tu nie wylądowała. Wszystko tu mi się z nim kojarzy, to prawda. Mogę go gdzieś spotkać - to również prawda. Jednak ogólnie dosłownie nic mnie tutaj nie trzyma i to jest powód dla którego rozważam przeprowadzkę, więc nie chodzi o ucieczkę.

Trzeba uważać na tych facetów z Warszawy. Coś niecoś o tym wiem
To tak dla rozluźnienia.
A na poważnie - przychylam się do zdania osób, które radzą Ci aby nie podejmować decyzji w pośpiechu kiedy emocje jeszcze się gotują. Może i odetchniesz psychicznie zmieniając otoczenie, ale z drugiej strony, z czasem to miasto przestanie Ci się kojarzyć tak sentymentalnie jak teraz.
Jeśli już masz podejmować jakieś decyzje powodujące istotne zmiany w życiu po tym wszystkim, to lepiej to robić zdecydowanie pod kątem dzieci, ich potrzeb, Twoich potrzeb. Bo emocje kiedyś opadną.

I tak się rzeczywiście dzieje? Ludzie po takich rozstaniach są później szczęśliwi, żyją normalnie?

Zadziwiające jest że tak się dzieje żaden kit ,ale nie zawsze nie u wszystkich nie błyskawicznie nie samo (trochę odrobinę samo )

Dzieje się, potwierdzę Ci mimo powyższych wpisów bo to może być istotne dla Ciebie jak mi się wydaje.
Mocno trwasz w ustalonych sytuacjach mimo (o czym jestem przekonana) potrafisz działać efektywnie. Ale chyba niełatwo Ci oderwać się od raz ustalonego gruntu poczucia bezpieczeństwa. Zastanawiam się, jakoś mnie naszło, podejdź spokojnie jeśli zmieni się sposób postrzegania Cię w otoczeniu, siłą rzeczy na pierwszy plan wysunie się samotne macierzyństwo w dłuższej perspektywie. Dobrze by było abyś narzuciła jm włane koncepcje na przyszłość, tyle, że to trzeba dobrze przemyśleć - gdzie czujesz się bezpiecznie ? Lepiej w Wawie czy na nowym miejscu ? Potrzeba Ci rodziców ?

@cslady, To niemożliwe, staje się możliwe. Samo z siebie. Najważniejsze jest to, aby nie robić niczego na siłę, nie próbować niczego przyspieszać.
Z Twoich postów wynika, że byłaś nie tylko mocno emocjonalnie związana z mężem, co trochę chyba od niego nawet uzależniona. Odnoszę wrażenie że był całym Twoim światem, świat runął a teraz nie ma już nic. Otóż nie. Zbudujesz sobie nowy świat, inny, bez niego, i niewykluczone że jeszcze bardziej szczęśliwy. Myśl o sobie egoistycznie, że zasługujesz na szczęście, a nie jedynie o zabieganie o szczęście. Skoro niczego już od niego nie dostaniesz, on nie zasługuje już na nic od Ciebie, nawet na smutek i żal za nim, za tym co pozostało po tym jak odszedł.

Przyjdzie. Będzie inaczej, Ty na pewno będziesz już inną osobą, ale za to nabierzesz świadomości, że żeby żyć potrafisz samodzielnie oddychać i cokolwiek się stanie, to samodzielnie jesteś w stanie sobie z tym poradzić. To bolesna lekcja życia, ale po niej wyjdziesz silniejsza i bardziej siebie świadoma.

Napisałaś, że Twoje poczucie własnej wartości siadło. Pokaż mi choć jednego człowieka, któremu w podobnej sytuacji nie siada. Ja nie znam. Chyba każdy w pewnym momencie zadaje sobie pytanie "w czym ja okazałam/em się gorsza/y?", "w czym ona/on jest lepszy?", "co takiego sprawiło, że w tej konfrontacji przegrałam/em?" - to jest zupełnie naturalne. Dopiero potem przychodzi refleksja i albo dochodzi się do wniosku, że to jacy jesteśmy nie miało żadnego wpływu na dokonany przez partnera wybór, po prostu coś nie zadziałało, ale nie zawsze działa, choćby się było aniołem, albo niestety człowiek zupełnie się w tym postrzeganiu siebie jako istoty mało wartościowej zatapia. Nigdy nie myśl, proszę, o sobie w ten negatywny sposób, choćby dlatego, że żaden inny człowiek nie powinien, nie może stanowić o naszej własnej wartości i nigdy nie powinniśmy jej od niego uzależniać.

Umiar to można zachować w piciu albo w jedzeniu bo w miłości to raczej zdrową równowagę , nie stawiać kogoś na piedestał ,zapominając o sobie i swoich potrzebach .

Po miesiącu braku kontaktu napisał wczoraj do mnie "cześć". Wow, no super. Nie odpisałam. Uświadomiło mi to, że już go nie chcę. Jeszcze miesiąc temu odpisałabym i pewnie starałabym się być miła, porozmawiać itp. Nawet gdyby jakimś cudem prosił mnie o wybaczenie i chciał wrócić (teraz lub za jakiś czas), to dla mnie ten rozdział jest już zamknięty. Nadal go kocham, ale jeśli był w stanie tak po prostu odkochać się raz, to za jakiś czas znowu mu się odwidzi. Jeśli był w stanie choć raz potraktować mnie tak podle, to już nie jest osobą, na której mi zależało. Kiedyś w przyszłości mogłabym mieć z nim poprawny kontakt ze względu na dzieci, ale przyjaciółmi już nigdy nie będziemy. Tym bardziej nikim więcej. Niech sobie wsadzi to swoje "Cześć" gdzieś. Mam zamiar spędzić fajny weekend i nie myśleć o nim.

Dokładnie. I przypadkiem nie daj sobie mówić, że to z Tobą jest coś nie tak, bo nawet nie potrafisz normalnie odpisać. Jeśli coś chce, to niech napisze pełną treść tego, o co mu chodzi. Głupie zaczepki niech sobie daruje.
Nie odbieraj tego tak że ja Cię tu pouczam, bo to nie o to chodzi,ale przyznaje że na Twoim miejscu reagowałabym już tylko na kontakt w sprawie dzieci, i to pod warunkiem, że on w pełni wyartykułuje czego chce.  W żadnej innej nie.

Wygląda na to że "strategia" jm niewiele się zmienia .Zaczepka a resztę znowu masz niby Ty podjąć domyślnie i załatwić a pańcio się zastanowi i może to lub tamto
Trzymaj Swój kurs Lady

Odpowiedzią mogłoby być, bez starania się bycia  miłą i rozpoczynania rozmowy, jedno słowo: "Cześć".

Po co?

Kpina w żywe oczy.
Niech oskarży. Nie będzie już wtedy żadnej wątpliwości, co do tego że miał ją totalnie za nic.

Nie miał cywilnej odwagi zapytać jak się czują dzieci?
No to "zagaił" jak smarkaty małolat. Naprawdę współczuję cslady, bo właśnie przez takie zachowanie człowiek uświadamia sobie z kim tak naprawdę miał do czynienia, i można się autentycznie załamać.
Mam nadzieję, że się na te zagrywki nie nabierze a wszystko co ma mu do powiedzenia on usłyszy na sali sądowej od jej prawnika. Faktycznie, na koniec wypadałoby powiedzieć "cześć"

Daj spokój. To nie ona powinna się martwić o jego kontakty dziećmi. Pisze jej durnego sms o treści "część", po tym jak ją zostawił i nawet się za nią nie oglądnął. I ona ma się obawiać w związku z tym jakiś jego zarzutów? Jakich? Bo chyba nie tego że nie odpowiedziała na sms'a którego treść w tych okoliczności może co najwyżej wywoływać politowanie.
O niczym nie musi go informować. On wie że jest ojcem.
Tego jeszcze brakowało żeby to ona mu wchodziła do czterech liter z uwagi na dzieci i wychodziła z jakąś inicjatywą.

Najlepiej żeby błagała go na kolanach żeby chciał się z nimi spotykać, aby nie narazić się na zarzuty z jego strony że mu utrudnia cokolwiek. Jest ojcem. Do tej pory nie kiwnął palcem w sprawie dzieci, za to napisał sms'a który miał "sprowokować" cslady do działania - pewnie do domyślenia się o co mu chodzi, i tym samym do skakania koło niego, do dopytywania i proszenia się. Nic z tego.

On jest dorosły, wie że ma malutkie dzieci. Ona nie musi już martwić się o jego samopoczucie, sytuację. Wszystko co on robi , robi na swoje konto. To jest prosta sprawa.
Czegoś od niej chce. Ale w tej sytuacji powinien przestać zachowywać się jak naćpany miłością nastolatek i napisać wprost czego od niej oczekuje i w związku z jaką sprawą.
Na miejscu cslady oczekiwałabym od niego konkretów, a nie zawracania głowy kretyńskimi smsami. Bo coś mi się wydaje, że on nie jest w stanie udźwignąć prawdziwego ciężaru podjętych przez siebie decyzji.

To samo pomyślałam, Olinko. Dlatego nie odpisałam.

Co do potencjalnych oskarżeń o brak kontaktu - kiedy widziałam się z nim po raz ostatni w naszym domu, to powiedziałam mu, że teraz może kontaktować się ze mną przez mojego prawnika LUB może do mnie po prostu zadzwonić i się umówić, jeśli chciałby zobaczyć dzieci. Powiedziałam mu też, że nie będę z nim więcej pisać, skoro mam świadomość, że lafirynda będzie to czytać. Nie chodzi o to, że obawiam się, co ona przeczyta, bo przynajmniej ja nie zamierzam już traktować go jak bliską mi osobę. Po prostu nie chcę być wykorzystywana do manipulacji na zasadzie: "droga lafiryndo, zobacz moją ostatnią rozmowę z jż, zobacz jaki byłem dla niej oschły - nie masz się czym martwić". Poza tym skąd w sumie mogę wiedzieć, że to on pisał? Może to ona sprawdza czy odpiszę i co odpiszę? On ma mój numer telefonu i gdyby zadzwonił, to odebrałabym.

Nie masz racji.

A co do jm, to napisał kolejną wiadomość o treści - uwaga - "co słychać?". Ma tupet, żeby mnie o to pytać. Aż mnie palce zaświerzbiły.

Nie wiem czy  ktoś to i pisał wcześniej, ale czy jesteś pewna że to on? Może to ta jego kochanka pisze

Piszę jedynie jakie odnoszę wrażenie z tego co piszesz. Dla mnie za dużo tego "lafirynda to, lafirynda tamto". Nie to żeby jej nie nazywać lafiryndą, ale czy naprawdę ma znaczenie teraz to, że przeczyta treść waszej ewentualnej korespondencji, bądź to że będą na Twój temat rozmawiać?

Na takie smsy nie reagowałabym z powodów o których napisałam już wcześniej.

Mysle podobnie. Odpisalabym na smsy jm, ze jesli ma jakas sprawe to niech zadzwoni.
Nie, nie chodzi o jego dobre samopoczucie ani o jego prawo do kontaktu a jedynie o to by nie dac mu do reki argumentu, ze cslady unikala z nim kontaktu przez co nie mogl sie dowiedziec co slychac u dzieci. Byc moze sam sie pokapowal lub tesciowa cslady mu uswiadomila ze jesli chce nawet pomarzyc o naprzemiennej opiece nad dziecmi  to musi wykazywac chociazby szczatkowe zainteresowanie rodzina.

A ja uważam, że cslady obrała dobrą taktykę. Zważywszy na okoliczności, zaczepki typu "cześć" i "co słychać" są po prostu żenujące. Jej milczenie, to żaden argument dla niego.
Tym bardziej, że faktycznie mogą być autorstwa "lafiryndy".

Zdarzało mi się widzieć inteligentnych, wykształconych dorosłych (płci obojga), którzy będąc zakochanymi/zadurzonymi w nowej osobie zachowywali się jak osoby mocno zaburzone. Zachowania, które w "normalnym" trybie były dla nich proste i oczywiste, w stanie zaburzenia były niemożliwe do zrealizowania.

Szkoda już Twoich nerwów. To jest przecież więcej jak dziecinada.