Sprzeczne sygnały eks? - Netkobiety.pl

Przeczytałam całość, i przecież tu jasno widać, że pani doktor nie może się zdecydować, czy nakleić sobie becketta na stałe jako plaster na ranę po nieudanym romansie z żonatym, czy nie.  Kiedy już podejmuje decyzję, na tak, to nachodzi ją nadzieja że może jednak kiedyś żonaty się zwolni, no ale wtedy będzie beckett, kula u nogi, więc się z decyzji wycofuje. I tak to się kręci.

A w życiu facet nie lata i nie poniża się do tego stopnia dla samego seksu. Seks jest na wyciągnięcie ręki dla niemal każdego. Beckett lata za kobietą w całości, po prostu.

A ja wam mówię, że bez sexu król(owa) jest naga... i to ona dba o to żeby przedewszystkim becketowi było dobrze... standard w związkach gdzie kobieta ma więcej problemów niż facet... w ten sam sposób kochanki odbijają mężów itp. itd. Gwarantuje wam, że zaangażowaniem w łóżku pani doktor łamie stanowczość becketta.

Typowa femme fatale.

Niech Beckett sprostuje, ale z tego co pamiętam to Ona odezwała się do niego po latach - odnowiła kontakt. Więc nie do końca duże jest to grono, że dobierała ze starych znajomości.

Kobieta pewna swojej wartości i atrakcyjności, która wrabia w dziecko żonatego bezrobotnego, dobre sobie

Serce nie sługa-- bezrobotny może nie był wtedy.. Poza tym, jak miał kasę to mógł sobie pozwolić na "bezrobocie"

Szkoda mi w sumie tej kobiety.
Nawet atrakcyjna babka, jak ma wielu wieelbicieli, to jeszcze nie znaczy, że jak w sklepie sobie jakiegoś wybierze i będzie szczęśliwa.

Mając teraz do wyboru" idealnego Becketta" i gościa którego mocno się kochało i cały czas będzie obok bo dziecko- chyba postawiłabym wszystko na 1 kartę i walczyłabym o ojca dziecka- mimo że: tu lista cała.

Gość ma deprechę- tamto małżeństwo to żaden raj.

Pamiętam wątek tu z forum z podobną sytucją, mąż nie mógł się zdecydować, zadręczał żonę i kochankę , chodził po psychiatrach aż w końcu sobie poszedł..
Żona się podniosła z podłogi- znalazła fajniejszego gościa, mąż zrobił kochance bliżniaczki i nawet Pani zastanawiała siw na forum, co dać im na prezent, bo córa do przyrodnich sióstr na urodziny się wybierała..
A tu wszyscy walczą z oporem materii z mistrzowskim iście zacięciem...I kto jest szczęśliwy?

Zanim zapiecze go tyłek jeszcze trochę będzie bujał w obłokach.Zakrzywiaj przestrzeń brachu!

Beckett się obraził? Czy pracuje nad potomkiem?

Podejrzewam że leży skopany pod łóżkiem i buczy w poduszkę wzdychając "co znów poszło nie tak..."
Szczerze mówiąc ciężko bym się zdziwił, gdyby było inaczej.

Nie, nie leżę skopany.
Sytuacja jest w praktyce bez większych zmian. Od ponad 2 miesięcy żyjemy w naszym związku nie-związku. Zachowujemy się jak rodzina, zajmujemy się wspólnym domem (w którym nie mieszkam...), odwiedzamy rodziców, zabieramy dziecko na różne atrakcje. No i pływamy w amplitudzie uczuć, z obu stron. Po moim powrocie 2 czerwca z 10-dniowego wyjazdu byłem gotów na rozstanie, po uprzedniej obserwacji jej zachowania po moim powrocie. Nie rzuciła mi się na szyję, więc chciałem się rozstać zmęczony zawieszeniem. Okazało się, że ona też. No i spokojnie zaczęliśmy rozmawiać. Finał był taki że zostałem na noc, spędzaliśmy każdy następny dzień ze sobą i wyjechaliśmy na wspólny weekend. Niestety nie umiemy się ze sobą rozstać. Po tej próbie rozstania zbliżyła się do mnie emocjonalnie. Jak na dłoni widzę zależność - gdy się odsuwam, Ona się zbliża. O tym później.
Po dwóch tygodniach od "próby rozstania" mieliśmy poważną rozmowę na temat naszej sytuacji i roli ojca jej dziecka w tym całym galimatiasie. Dowiedziałem się że w marcu, gdy nie byliśmy razem, eks miał z nią serię rozmów, miała moment że zastanawiała się nawet nad powrotem, namącił jej w głowie...i zrezygnowała, bo nie chce dla źle pojmowanego dobra dziecka wchodzić z nim w związek. Wtedy, na początku kwietnia, zaczęła znowu ze mną się spotykać i trwa ta sytuacja do teraz. Wkurzyłem się, czułem się oszukany, zacząłem zarzucać jej że czuje coś do niego. Rozpadła się na kawałki, płakała, mówiła o emocjonalnej schizofrenii, tego że dziecku schrzaniła życie, że jest złą matką...Prosiła żebym został na noc i zostałem. Jakżeby inaczej. Zaproponowała że poznam ojca dziecka, minę się z nim w drzwiach. Ja jednak znowu chciałem skończyć to. Następnego dnia, będąc w złym stanie psychicznym, rozjechana zupełnie, zostawiła dziecko z ojcem i spędziła dzień z mamą. Jej mama później do mnie zadzwoniła i rozmawiała ze mną. Prosiła żebym był cierpliwy, zacisnął zęby jeszcze chwilę .... a nie jestem? Ile czasu to trwa?

Oczywiście nie rozstaliśmy się. Spędziliśmy świetny długi weekend we trójkę. Jest zaangażowana, widzę że się stara.
Ostatnio też zwróciłem uwagę co my najlepszego robimy dziecku. Jesteśmy de facto rodziną, dzieciak w tym dobrze się czuje, wszędzie chce we trójkę, mnie nie odpuszcza na krok, jak wychodzę na chwilę z domu to płacze żebym go nie zostawiał. Jest kuriozalna sytuacja w której dzień spędzamy razem, usypiamy wspólnie dziecko, spędzamy czas we dwoje, po czym ja wychodzę w nocy, bo pani doktor boi się że dziecko (o którym nota bene mówi od niedawna "nasze dziecko", a o mnie np. "to mój mąż pojedzie i załatwi" - pytana powiedziała że czuje się z tym bezpiecznie i to jej pragnienia) będzie miało jeszcze bardziej namącone w głowie widząc śpiących nas razem. Idiotyzm, bo dziecko widzi nas przytulających i całujących się. Wie że jesteśmy razem.

Zahaczę o wątek lęku przed bliskością, zasugerowany tutaj przez kilka osób. Lęk przed bliskością to często skutek stylów przywiązania, wykształconych w dzieciństwie. U mojej pani doktor jak na dłoni widać wykształcony "styl unikający", pasujący idealnie do jej zachowań w relacji jak i jej relacji w dzieciństwie z matką - ambiwalentnej i na dystans.

Zacytuję kilka cech stylu:

    Mówienie, myślenie: nie jestem gotowy/wa na związek, ale pozostawanie mimo to w relacji, czasami przez lata.
    Skupianie się na drobnych niedoskonałościach partnera: jak mówi, ubiera się, co je/ ___(uzupełnij) i branie tego za przeszkodę dla twoich romantycznych uczuć.
    Tęsknota za byłą dziewczyną/chłopakiem.
    Flirtowanie z innymi, bolesny sposób na wprowadzanie niepewności do związku.
    Nie mówienie: Kocham Cię, jednocześnie sugerowanie, że czujesz coś do drugiej osoby.
    Wycofywanie się, kiedy wszystko idzie dobrze (np. nie dzwonienie przez kilka dni po intymnym spotkaniu).
    Nawiązywanie związków z niemożliwą przyszłością, na przykład z osobą w związku małżeńskim.
     “Mentalne wycofywanie się” kiedy partner do ciebie mówi.
    Posiadanie sekretów i pozostawianie spraw we mgle, by zachować swoje odczucia samodzielności.
    Unikanie fizycznego kontaktu, np. nie spanie w jednym łóżku, nie uprawianie seksu, chodzenie kilka kroków przed twoim partnerem.

Pani doktor przyznaje że to właśnie Ona. Pyta jak się z tego wydostać. Zastanawia się nad terapią, wspólną.
Ja nie wiem czy my damy radę tak. Ja źle reaguję, niekomfortowo mi w takim związku. Nie jestem osobą, która ma ochotę na grę w niedostępność - a gdy taki się staję, moja kobieta bardziej mnie pragnie. Wg psychologa to powtórzenie relacji z jej matką.
Ponoć świadomość to pierwszy krok. Ale chyba najłatwiejszy.

Jest też odpowiedź dlaczego i ja tkwię w tym układzie. Jestem drugą stroną tej samej dysfunkcji.

Bardzo dojrzałe wnioski Beckett. Od samego początku wiedziałem, że masz do czynienia z jednostką "chorobową".
Swój swego przyciągnie, niestety.
Opcje są takie. Albo zaczynasz z nią terapie. Przechodzicie przez to razem i wychodzicie mocniejsi albo się rozstajecie.
Z perspektywy obserwatora, decyzja Pani doktor o pójściu na terapię wydaje się odważna.
Nie każdy chce swoje brudy z dzieciństwa wywlekać przy drugim, dlatego to na plus.
Bardziej z kolei martwi mnie Twoje nastawienie

No patrz. Ona zrobiła krok a teraz Ty masz obawy. I tak w kółko. Teraz kiedy trzeba zdecydować czy obnażać się u specjalisty czy zwinąć żagiel, ty nagle twierdzisz, że znowu będzie niedostępna.

Piłka po Twojej stronie chłopie. Poczekaj na konkretne kroki. Niech pokaże, że ta terapia to nie tylko słowa.
Zawsze możecie iść na pare sesji i zobaczyć czy to przyniesie jakąś zmianę.
To może was do siebie zbliżyć albo oddalić. Kto nie próbuje ten nie wygrywa.

Unormowanie sytuacji z eks w jaki sposób? Jedyne co Ci może dać to deklaracja, że odetnie gościa ze swojego życia, na tyle na ile pozwala dziecko.
A czy ona będzie dalej o nim myślała, tego nie wiesz nigdy choćby się zarzekała, że "never again".
Dlatego nie ma co się pieścić tylko sadzasz babę na stołek i niech bookuje termin na terapie, tak żebyś miał namacalny dowód, że chce coś zmienić.
W przeciwnym razie, ewakuacja i święty spokój.
Swoją drogą, jak czytam zachowania Twojej lekarki to dochodzę do wniosku, że niektórzy nie dorastają nigdy..

Podpisuję się pod Elą. Jesteś Beckett w beznadziejnym trójkącie. Tego się nie uda rozplątać, wykończysz się chłopie .

Nie. Mylisz się. To było akurat w czasie, kiedy definitywnie powiedzieliśmy sobie koniec. W połowie marca. Temat założyłem 21 marca, bo wtedy zaczęła robić ruchy w moim kierunku.
Twierdzi że z pomysłów powrotu do niego szybko się wycofała.
Zeszliśmy się miesiąc później, jakoś w połowie kwietnia.

Więc nic nie robiła za moimi plecami. Co więcej, nic nie musiała mi mówić.

Nie zmienia to faktu że jej nie ufam. I musi sobie na moje zaufanie zapracować.

Idąc tym tokiem rozumowania (ruchu wyprzedzającego), to nic między nimi nie zaszło. Oprócz jego gadania o tym jak ją kocha, jak chce stworzyć normalną rodzinę dla ich dziecka i jej chwili wahań. Zrobił to gdy się dowiedział, że się rozstaliśmy.
To Ona w to nie weszła, nie on.

Więc co między nimi zaszło? Nic.

Problemem jest natomiast to, że jakaś relacja między nimi była - a dawno miało żadnej nie być. Nie powinna mieć jakichkolwiek wahań. Wahania świadczą o uczuciach. Choć też jestem pewien, że gdyby do mnie uczuć nie miała, to dawno bylibyśmy wspomnieniem.

Sorry beckett, ale to jej wersja. Nie będe spekulował bo patrząc na całokształt wygląda mi to na klasyczne robienie kogoś w trombę.
Ty niestety znasz tylko jej wersje a na emocjonalnym haju łykasz ją jak pelikan.
Myślała o tym facecie i dała sobie w głowie zawrócić. To, że Ci o tym powiedziała nie znaczy, że tylko tyle się wydarzyło.

To teraz wyobraź sobie, że znów tam zamieszkasz. On nadal będzie przychodził do dziecka, bo do siebie nie ma i nie będzie miał możliwości go zabierać.
Ona nie "unormuje sytuacji z ex", bo sytuacja jest patowa. Będzie on, będziesz Ty. Cały czas w tym trójkącie.
Będziesz współwychowywał to dziecko, ale nie będziesz miał żadnej mocy decyzyjnej w kwestii jego wychowania, bo mały ma ojca. Będziesz się czuł beznadziejnie, do tego non stop będą przyczynki do konfliktów. Pies ogrodnika od razu wyczuje okazję do działania. I tak w kółko.
Wykończysz się.

Tobie nie jest potrzebna wspólna terapia, nie Ty masz tu problem, lecz wyłącznie ona.

Panowie, może jednak skorzystajcie z zaproszenia anderstuda ?
Dwóch już się otrząsnęło. Teraz beckett potrzebuje litra wódki i wiadra zimnej wody na łeb
Beckett, ja bym korzystał. Nic tak nie odmienia spojrzenia na sprawy jak męski wieczór

Dopuszczam taki scenariusz do świadomości. Dopuszczam go od bardzo dawna niestety. Pewne podejrzenia miałem od jesieni, co wpływało bardzo negatywnie na nasz związek.
Byłem i jestem w schizofrenii, bo równocześnie widziałem jak jej zależy na mnie, jak o mnie zabiega, ile jest chemii i namiętności, na ile mi pozwala w kwestii dziecka, snuje plany.
Również w tej chwili mam myśli schizofreniczne, bo odbieram sprzeczne sygnały.

Unormowanie ma polegać na tym, że facet przychodzi jeden dzień mniej w tygodniu (odpuszcza niedzielę) i przychodzi wyłącznie do dziecka wtedy, kiedy jesteśmy w pracy.
Taki układ akceptuje i uznaje za właściwy dla miru domowego pani doktor. Zgadza się z tym. Och, oczywiście wtedy kiedy zdecydujemy się na wspólne życie. Co może nigdy nie nastąpić.

Co do współwychowywania dziecka to mam, o dziwo, dużo większe prawa przyznane mi przez panią doktor, niż ojciec biologiczny. Który w wychowanie się nie angażuje, a jego przebywanie z dzieckiem sprowadza się do siedzenia na kanapie w domu. Ostatnio tak upilnował małego, że ten był w stanie wybić dziurę w ścianie młotkiem. Długo musiał tłuc, zanim tata się zorientował. Pomijam już kwestię dostępu do młotka.
W kwestii mojego prawa do wychowania nie mam uwag. Mogę strofować, zabraniać, usypiać, budzić, zabierać z domu, wozić na zajęcia, do mojej rodziny, uczyć. Oczywiście w ramach ustalanych wspólnie, ale raczej jesteśmy zgodni w tych kwestiach.

Nawet jeśli miałaby na to ochotę (na seks z nim), to nie ma takiej fizycznej możliwości. Zawsze wychodzi przed pójściem dziecka spać. Zresztą od czasu kiedy znowu jesteśmy razem i stało się to dla niego jasne, wychodzi dość szybko po powrocie pani doktor z pracy. Nota bene - jak się dowiedział, to zaczął robić żałosne sceny zazdrości o mój czas z dzieckiem.
W dzień weekendowy siedzi z dzieckiem, a my spędzamy ten czas razem.
Poza domem możliwości też nie ma, bo pani doktor ma bardzo uregulowany ze względu na dziecko tryb dnia. I jesteśmy w zasadzie w stałym kontakcie.
Co więcej...nie wymagam tego, ale widzę że pani doktor stara się wzbudzać we mnie zaufanie w tej kwestii.

Mam już dość tej łzawej historii. Oświadcz się Beckett jutro nawet i wyprowadż gdzieś z tą babą. Może się potem z hukiem rozwiedziecie, tak jak część par, co dzisiaj spija sobie z dzióbków.
A jak będzie u niej cień zawahania- to niech spada na zawsze.

Nie czekaj na jasne komunikaty z jej strony, bo się nie doczekasz. W którąś stronę sam się przełam, bo ona jest chwiejna.
Popchnij to gdzieś.
Wyobraż sobie najgorszy scenariusz dla każdej decyzji i jak możesz udzwignąć, to tak zrób.

W życiu. Ale ojciec ma przyjeżdżać do dziecka, a nie do swojego "drugiego domu" i przesiadywać, gdy my w nim jesteśmy.
To nie jest zdrowy układ i to są nie moje słowa i propozycje unormowania, ale mojej pani doktor.
Nie jest to dobre ani dla naszego związku, ani dla dziecka, które ma namieszane w głowie. Bo tatuś ma dwa domy, dwie rodziny i dwie żony (tak może widzieć to dziecko). A mama ma męża-tatę i męża-becketta. Obaj się plączą po chałupie.
To nie jest zdrowa sytuacja dla tworzenia się młodej osobowości i to jest opinia obiektywna.

To jest CHORY układ. I ja na taki nie przystanę. Również ze względu na własny komfort.

Albo możesz mieć małżeństwo trochę z wyboru i rozsądku- czyli spisz na kartce czego żądasz w związku z wizytami ojca dziecka- ustalcie to sądownie-
I Pani niech się zdecyduje albo nie.
Będziesz miał żonę co Cię szanuje, macie wzajemne pożądanie i wspólny dom.
Nie doszukujesz się wielkiej miłości- którą mało kto ma tak nawiasem mówiąc.
I jesteś ojczymem nie wychodzisz wieczorami. przyznaję, że nie wiem jakie to ma skutki prawne.
Tamten może i odpuści- bo chyba dziecko to dla niego tylko furtka do kobiety.

albo..
rezygnujesz ze znajomości, liżesz rany i znajdujesz taką, co świata poza Tobą nie widzi.

Tylko zrób coś wreszcie.

Eee nie. Aż taka niedojrzała to ona nie jest. Ona do bycia w związku i do bliskości, namiętności potrzebuje uczuć. Widac to jak na dłoni. Widać też że nie umie udawać. Jak miała odpływy uczuć do mnie to było to aż nadto widoczne.
Dla dziecka nie będzie ze mną. Nie jestem biologicznym ojcem, zeby to w ogóle brać pod uwagę jak w przypadku jej eksa.

Niestety wiwm o tym i to jest problem. Zresztą Ona otwarcie o tym mówi. Że jej uczucia są niestabilne. Miewa dołki i chęć ucieczki. Lęk wtedy dominuje. Patrz "osobowość unikająca" i jej cechy które wkleiłem na poprzedniej stronie.
Najbardziej szaleje za mną gdy się odsuwam. Wtedy jest tak goraco jak na samym początku.

Nie.
Nikt nie jest w stanie tego zaakceptować. Taki niestabilny związek unieszczęśliwia.
Chwytam się pewnej  nadziei - tego że wiem jak potrafi być blisko, że umie. I co najważniejsze, zaczęła być świadoma swojego problemu. Chce terapii.

Tylko ja widząc to z boku, widzę normalnego, ponoć przystojnego faceta (który nie miewał problemów z kobietami, raczej to one z nim ) z dobrą pracą, pasjami, ciepłego i potrafiącego wiele dać w związku, który decyduje się na związek level hardcore z marną szansą szczęśliwego zakończenia. A na pewno z gwarancją biegu przez płotki podczas którego obiję sobie klejnoty rodzinne nie raz.
Bez sensu.

A dopuszczasz taką opcję, że Ona ma tak samo z tym Ojcem dziecka? I tak jak nie wiedziałeś nic o tym, że długie godziny ze sobą przegadali, to też nie dowiedziałbyś się o tym, że Pani doktor też jego za pomocą sexu trzyma tam gdzie chce...

Uciekaj. Wykończysz się. Jest duża szansa, że ta kobieta obydwu wam robi kisiel z mózgu, ale bez poznania faceta nie zweryfikujesz tego.

To kiedy mieli ten czas na długie rozmowy o których nie wiedziałeś?

Dlaczego na każdym kroku ją tlumaczysz? Na wszystko masz odpowiedź: nie, to nie tak, to nie wtedy, ona taka nie jest, ona by tak nie mogła. Guzik jak się okazuje o niej wiesz. Jesteś u tej kobiety od roku na wycieraczce i skrobiesz w drzwi. Od ROKU. Twoja sytuacja nie zmieniła się od tego czasu na lepsze. Tak, mącisz dziecku w głowie zasłaniając się Twoimi poważnymi zamiarami. Myślę, że wiesz ze nic na dłużej i na poważnie z jej strony z tego nie będzie ale ostatkiem desperacji, której jesteś krynicą próbujesz ją przekonać do siebie będąc super wujkiem dla dziecka. Więc nie gadaj tu o dobru małego, bo jest dla Ciebie jak widać narzędziem do osiągnięcia celu. I tak, nie widzę specjalnej różnicy w mieszaniu dziecku w głowie czy siedzisz tam cały dzień czy zostajesz na noc. Ale ona na noc Ciebie tam nie chce. I nie będę gdybać czy w tym czasie odbywa rozmowy o życiu z ojcem dziecka. Nie chce Cię wtedy, bo przecież nianie na noc nie zostają.

Nie pisałem o długich rozmowach.
Siedzi godzinę czy dwie po jej powrocie z pracy. Jest czas porozmawiać.
Mam "nieproszoną kontrolę" nad sytuacją - plusem mojej kobiety jest to, że dzwoni do mnie zawsze po jego wyjściu. Często też przyjeżdżam i zostaję do nocy.
Nie rozmawialiśmy o tym, ale wydaje mi się że chce żebym miał do niej zaufanie. Podobnie jest w sytuacjach gdy dostanie późnym wieczorem sms. Zawsze tłumaczy kto pisał i w jakiej sprawie, mimo że nie proszę o to. Co ciekawe, nie blokuje telefonu, jakbym chciał to miałbym dostęp jednym klikiem do jej maili i sms.
Oczywiście, zaraz dowiem się że robi to bo czuje się winna i ma coś za uszami

Uważam Twoją opinię za niesprawiedliwą.
Po pierwsze, to nie ja mącę dziecku w głowie. Byliśmy przez 9 miesięcy w związku w którym mieszkaliśmy razem i mieliśmy plany na życie. Dzieciak się ze mną związał, bo zwyczajnie pokochałem go i poświęcałem mu uwagę jak własnemu synowi. Nasza więź wydarzyła się zanim doszło do rozstania. Nie gram dzieckiem, nie jest ono narzędziem. Ono po prostu jest małą istotą, która kocha bezwarunkowo i którą bezwarunkowo się kocha. Masz własne dzieci?

Co do bycia nianią to aż ciężko komentować. Moja kobieta musiałaby być uber głupia. Mimo wszystko nie jest. Niedojrzała i pogubiona tak, ale nie głupia.