Koleżanka z pracy - obsesja, jak przerwać? - Netkobiety.pl

Nowy, według mnie bardzo trudno jest oszukać haj chemiczny, na którym jesteś. To po prostu biologia. Dlatego jest to tak ciężkie. Faktycznie najlepsze byłoby wypalenie, ale na to można czekać latami.
Albo ewentualnie klin klinem. Jednak to musiałaby być wyjątkowa kobieta, która akurat by podpasowała ci wyglądem charakterem i najważniejsze wg mnie, kręciłaby cie równie mocno.
Rozwódka za słabo na ciebie działa i tylko ją krzywdzisz. Jesteś wolny, szukaj kogoś innego, bądź otwarty na znajomość.

No właśnie ja się go nigdy nie pytałam o nic - np. - co z nami. On sam jakoś tak, nie wiem - może widząc jak na mnie działa, asekuracyjnie plecie takie teksty? Uprzedza fakty - jakby bał się, że zaraz będę chciała ustawić go w kolejce do sali sądowej a potem zaraz do USC?   Nie ma takiej opcji. Ja już -takie mam wrażenie - emocjonalnym pier.olcem namówiłam na ślub mojego exmęża. Skończyło się to dla mnie źle. Od pierwszego dnia wspólnego mieszkania widać było ewidentne niedopasowanie we WSZYSTKIM, choć nie ukrywam, najbardziej dla mnie bolesny był brak bliskości i seksu w małżeństwie. Jakbym poślubiła jakiegoś kryptogeja. Seks? Tylko jak się chce mieć dziecko, bo potem to po co? Najgorsze było to, że winę wciąż widziałam w sobie. A winne było "coś" w moim ex-małżonku.

Mam w sobie dużo sampozaparcia i naprawdę silne postanowienie aby nie zwracać na nią uwagi w sensie romantyczno-seksualnym, tylko zawodowym. Dużo czasu poświęcam nowej pani, może coś z tego bedzie. Mówicie biologii nie oszukasz ale brnięcie w ten uklad z mężatka jest kompletnie pozbawiony sensu i dla mnie to strata czasu na coś co nie ma przyszłości. A ja chce mieć normalny zwiazek a nie urywane godziny.

Zgadzam się. Moim zdaniem niewiele się zmieni. Próbujesz zastąpić mężatkę rozwódką. Nic z tego nie będzie.
Masz wyjścia:
1. Bawisz się dalej z mężatką wbrew wszystkiemu i wszystkim, wiedząc, że to zabawa w piaskownicy, wyrośniecie z tego albo ktoś wcześniej będzie płakał.

2. Oszukujesz siebie i rozwódkę prędzej czy później brak szczęścia i tak Was podzieli.

3. Próbujesz sam sobie wszystko poukładać, uwolnić się z toksycznych związków ale to się wiąże z byciem jakiś czas samemu i samodzielnością, najtrudniejsza droga, wymagająca siły ale prowadząca do uwolnienia się od demonów przeszłości i pozwalająca zacząć wszystko od nowa.

I tu się Netania z Tobą pierwszy raz zgadzam, bo wiesz jak teraz wyglądacie?
Biedne smutne misie zdradzeni przez małżonków z małżonkami?? Słabe nie?

Napisałam dwa posty dosyć ostre w Twoim wątku, zerknij.

To po co wspólny obiad, papieros, po co stajesz blisko? Od takich momentów tez masz się odbyć a nie mówić - oj jak ciężko.

Mieliście racje. Nie da rady pracując z nią. Choc nie zagaduje, nie pisze, nie inicjuje spotkań to emocje buzują. Mam kryzys a szlo tak dobrze. Raz mam myśli ze chrzanie to i co ma być to będzie, raz rozsądek bierze górę i stopuje. Nie wytrzymam tak długo. Powaznie mysle o zmianie pracy ale zanim to sie stanie to oszaleje chyba.

Roxann, masz 100% racji. Niestety. Chciałbym nic nie czuć patrząc na nią. Cały ten romans jest w mojej głowie wciąż żywy, tęsknie za nią, wspominam. Nic się nie dzieje, kontakt mamy tylko służbowy, żadnego dzwonienia, pisania, nic. Ale emocjonalnie jestem rozwalony.

A ja zawsze się dziwię, ludzie niby dorośli, świadomi, wykształceni a nie potrafią się zabezpieczyć? Masakra.

Ale ze co? Jaka ciąża?!:/

Roxann, wiem ze ma być ZERO kontaktu. Nie piszemy już do siebie, nic, zero. W pracy tylko służbowo.

Spoko:-) już się przeraziłem ze wiecie o czyms, o czym ja nie wiem :-):-)

Nowy! Ciekawa jestem jak się u Ciebie układa? Czy udało Ci się wyjść spod uroku koleżanki z pracy?
Wiem przez co przechodzisz, bo ja również miałam podobny romans. Zakończył go On, bojąc się utraty/rozpadu rodziny... Nadal pracujemy razem...
Różnych sposobów się imałam aby o wszystkim zapomnieć... Uniki, zmiana nawyków w pracy, zwrot w stronę Kościoła i modlitwa o szczery i uczciwy związek, randkowanie, zapełnianie każdego popołudnia, spotkania ze znajomymi, wycisk fizyczny...ale w końcu tak mi brakowało, nawet nie seksu... tylko takich zwykłych codziennych rozmów, że doszłam do wniosku, iż jestem silna i dam radę traktować go jak innych wspólpracowników...Jak Kolegę...
Naiwność...Wytrzymałam niecały miesiąc... I znowu pozwoliłam potraktować się jak zabawkę...

Wydaje mi się, że w takiej sytuacji jedynym wyjściem jest całkowita zmiana otoczenia i totalne zerwanie kontaktu...
Jak to mówią - co z oczu, to z serca... Inaczej cały czas dłubiesz sobie nożem w ranie i jedna chwila słabości/nieuwagi... i wracasz do punktu wyjścia...

Pozdrawiam i trzymam za Ciebie kciuki...

Przykro mi to słyszeć...Myslalam że może chociaż Tobie się udało...

Roxann, ona tez ma kołowrotek, na pewno. Czy chciałbym ja gdyby nie była mężatka ? Nie wiem, gdybanie, co by było gdyby. Nie wiem, bo zawsze była mężatka i nie brałem innej opcji pod uwagę. Mysle ze tak, ze to nie chodzi o to ze jest zajęta.....

Nowy, aż się przykro to czyta. Strasznym tchórzem jesteś! Robisz okropną krzywdę nowej Pani, nie jestem wróżką, ale jestem pewna, że kiedy na Twoim horyzoncie pojawi się osoba o podobnej energii jak koleżanka z pracy, pójdziesz za nią, nie oglądając się na nic. Nie chce Ci robić przykrości swoim komentarzem, ale jesteś dorosłym facetem, a mam wrażenie że zupełnie nie ogarniasz konsekwencji pewnych działań.może wierzę w utopie, ale jeśli jesteś w miarę świeżym związku, bez obciążeń,  z kobietą, jest ok i poprawnie, a nie jest cudownie, wow i motyle to sorry, już mi jej szkoda.

Zawsze byłem z kimś, całe moje dorosłe życie. Nie umiem sobie wyobrazić ze wracam z pracy i nie mam się do kogo odezwać albo ze przychodzi weekend i spędzam go sam. Wszyscy moi znajomi są w związkach, maja rodziny. To nie chodzi o nudę czy coś takiego, tylko takie poczucie ze jestem nikomu niepotrzebny, nikogo nie interesują moje sprawy, jak mi minął dzień itp. Nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, jeszcze nie teraz.

@Nowy
Jakieś to słabe co piszesz. Tak jakbyś jeszcze nie dorósł albo potrzebował cały czas opieki. Trochę jak rozkapryszone dziecko domagające się uwagi.

Musisz chyba bardzo siebie nie lubić, żeby nie lubić spędzać czasu samemu ze sobą.
Rozumiem to, że fajnie wrócić po pracy, opowiedzieć partnerce dzień i w ogóle spędzać czas we dwoje. Ale naprawdę nie potrafię pojąć, czemu od tylu facetów ostatnio słyszę: "Zawsze z kimś byłem w dorosłym życiu, muszę z kimś być". To przerażające.
Chociaż aktualnie nie jestem w związku, bycie samej w ogóle mnie nie przeraża. Lubię swoje towarzystwo, sprawia mi przyjemność pobyć sama z własnymi myślami. Lubię się napić sama kawy, pozamulać, pomarzyć o tym i owym. Wiadomo, że spacery i rozmowy z kimś są o wiele przyjemniejsze niż pójść samej na spacer, ale ja siebie lubię. Lubię się porozpieszczać, kupić sobie jakiś drobiazg. Nawet kwiaty sobie sama kupuję, a później się na nie patrzę i się cieszę
To, że nie wyobrażasz sobie być sam, to znaczy moim zdaniem, że właśnie powinieneś (przez jakiś czas) pobyć samemu. Nauczyć się lubić siebie, nauczyć się, co lubisz, czego potrzebujesz.
W tej Twojej sytuacji nie byłoby nic takiego trwożącego, gdyby nie istniała Twoja obecna partnerka, o której wyrażasz się w taki sposób, że mi się jeży włos na głowie. To tak jakbyś się nią posługiwał, żeby nie czuć pustki własnej egzystencji. Naprawdę potrafię zrozumieć, że są osoby, które potrzebują nowego obiektu westchnień, żeby zapomnieć o poprzednim, ale tu sytuacja jest tak przykra, że szok... Marnujesz życie kobiecie, z którą nie chcesz być, bo boisz się wrócić do pustego domu.

Jeszcze edit... Napisałeś, że większość Twoich znajomych ma już swoje rodziny i musiałbyś spędzać czas samemu. W pewnym wieku (średnio po 30-ce) to naturalna kolej rzeczy. Nie dalej jak wczoraj udało mi się umówić na drinka z koleżanką, z którą ustawiałyśmy się od maja (!), a i tak posiedziała chwilę, dostała telefon z domu i musiała wracać. No życie Uwierz mi, że sam byś się zdziwił, ilu osobom może na Tobie zależeć. I to niekoniecznie musi być kobieta. Kiedyś sama miałam taki tok rozumowania jak Twój. Myślałam: mogłabym zniknąć i nikt by nawet tego nie zauważył. Ale to nieprawda. Codziennie przekonuję się, że są ludzie w naszym otoczeniu, którym na swój sposób na nas zależy. Mnie ostatnio rozwaliła sąsiadka, starsza kobieta, która, powiedziała do mnie, że zawsze widuje mnie jak śmigam do auta i pędzę do pracy, nie mamy czasu zamienić słowa. Więc jak już był moment, że gdzieś mnie na klatce spotkała, "wciągnęła" mnie do mieszkania, dała mnóstwo jakichś swoich domowych wyrobów.. To było takie urocze Powiedziała, że zaopiekuje się moim mieszkaniem jak wyjadę na urlop, będzie wyjmowała ulotki z drzwi, żeby nie było widać, że mnie nie ma dłuższy czas To pokazuje, że wszędzie, dosłownie wszędzie możemy wokół siebie spotkać osoby, które życzą nam dobrze. My się skupiamy tylko na relacji kobieta/mężczyzna. A przecież nie jesteśmy obojętni różnym ludziom.

Macie racje. Dupa jestem, nie facet. Odezwe się jak coś zmienię w swoim życiu. Dziękuje za komentarze, niektóre bolesne ale bardzo prawdziwe.

Niestety, to kolejny przykład zakompleksionego faceta , który zamiast tym co ma między uszami, myśli tym co ma między nogami..
Kiedyś, na tym forum ktoś napisał mądre zdanie
Mężczyzna wieku nie ma. Albo nim się jest, albo nie.

Przykro mi to pisać ale Ciebie trudno do mężczyzn zaliczyć.
Już sam fakt, że się tutaj pojawiłeś, pozwala mi  zakwalifikować Ciebie, pomimo 38 lat na karku bardziej do grona chłopców niż mężczyzn. Kogo chcesz oszukać?
Masz ogromny problem z sobą samym.
I w dodatku paskudny charakter.
Ludzi traktujesz instrumentalnie, manipulujesz nimi tylko po to aby siebie dowartosciowac, podbudować swoje ego.
Jesteś pełnym kompleksów, egoistycznie nakierowanym na siebie chłopczykiem w krótkich spodenkach, który nie potrafi/nie chce podjąć właściwych decyzji i nie zamierza brać odpowiedzialności za swoje czyny i dokonywane wybory.
Sorry, ale twoje niby zasady i wartości to hipokryzja. Bowiem życie pokazuje twoją prawdziwą twarz. chociaż mocno starasz się temu zaprzeczyć.

Najpierw, jak sam to napisałeś, małżeństwo z rozsądku, które sądząc z tego co tutaj napisałeś, rozleciało raczej dzięki tobie.
Sama zdrada to już tylko konsekwencja tego, że od dawna w Twojej głowie siedziała koleżanka z pracy.
Żeby nie było, dla mnie to przekreśla twoją ex wife. Ale z drugiej strony trochę ja jednak rozumiem..

Szukając plasterka, by się dowartosciowac, podnieść swoją samoocenę, z premedytacją i wyrachowaniem wlazłeś z butami w małżeństwo tej koleżanki, nie oglądając się na to że mogłeś jej dzieciom rozwalić rodzinę.
O ile tego już nie zrobiłeś, jeśli jej mąż się połapał, co jest wysoce prawdopodobne i wyjdzie z pierwszego szoku.
Sądząc po jej zachowaniu, coś się tam jednak wydarzyło,

Jeszcze nie wygasło uczucie, a Ty, aby zapomnieć - wpakowałeś się w kolejny związek z kompletnie nieświadomą sytuacji kobietą po przejściach, którą również usilujesz wykorzystać jako plasterek aby kolejny raz podbudowac swoje niskie ego.
Rządzą tobą strach, niskie poczucie wartości i egoizm najgorszym wydaniu
Zabójcze zestawienie dla każdej kobiety, która zapragnie być z tobą w bliskiej relacji.

Jeśli nie zdejmiesz tych krótkich spodenek, nie schowasz wystającej procy i zanim wejdziesz w związek, najpierw mocno popracujesz nad sobą i swoim egoizmem, to każdy związek z tobą będzie katastrofą.
Nie dla Ciebie, bo egosita o tym nie myśli, ale dla tej osoby, która obdarzy Ciebie uczuciem i tobie zaufa
Nie próbuj się wybielać choć twoje wejście tutaj to głównie miało na celu
Mnie nowy nie oszukasz.

Reasumując - pora chłopcze dorosnąć.
Czas zacząć kierować się rozumem, odpowiedzialnością za siebie i innych, a nie tym, co dynda Ci między nogami. Przestań oszukiwać siebie i innych,
Zachowuj się jak na dorosłego dojrzałego faceta przystało i zanim cokolwiek zrobisz najpierw się zastanów nad  tego konsekwencjami.
Myślałem, że tylko kobieta najpierw robi, potem się zastanawia.
Jak widać na twoim przykładzie są od tego wyjątki.

Wiesz nowy, takie zastanawianie i myślenie ma to do siebie, że jest kompletnie bezproduktywne.
Chyba wiesz dlaczego?
Jeśli nie, to Ci podpowiem
Ono nic nie daje i będziesz wciąż tkwił w tym samym miejscu.
Głupi nie jesteś, więc doskonale wiesz co mam na myśli.
Żeby cokolwiek w sobie zmienić, to trzeba najpierw przestać siebie i innych oszukiwać,
Musisz strasznie siebie nie lubić, skoro aż tak panicznie boisz się samotności i uzależniasz swoje poczucie szczęścia od kogoś innego.

Albo chcesz się zmienić, stać się lepszym człowiekiem, albo nadal będziesz się tylko narzekać jaki Ty biedny i nieszczęśliwy, drepcząc w miejscu.
Jsteś jedyną osobą, na którą masz wpływ
Wyłącznie od ciebie zależy, czy zaczniesz pracować nad sobą. Nikt inny wpływu na to nie ma.
Jesteś na forum od marca, czyli 7 miesięcy.
I nadal jesteś w punkcie wyjścia, bo Ty nie potrafisz nic innego robić, jak tylko się zastanawiać i rozmyślać, narzekać. Po drodze krzywdząc siebie i innych.
To właśnie dlatego jesteś tam gdzie jesteś.

Witaj !
Bardzo ciężki jest Twój wątek, nie wiadomo do końca co poradzić Ci w tej sytuacji... Co zrobić, żebyś całkowicie odbudował swoje życie i był szczęśliwy? Jak z człowieka targanego namiętnościami niczym piasek na wietrze stworzyć człowieka silnego, moralnego ? Ehhh. Myślę, że dobrze, że chcesz się zmienić, dobrze że podjąłeś jakieś kroki, naprawiasz relacje, próbujesz stanąć na nogi. Ale obawiam się, że bez nawrócenia do Boga to wszystko i tak kiedyś runie jak domek z kart. Jest dla Ciebie ratunek, jak dla nas wszystkich - tylko Bóg, oddaj mu siebie i wszystko, a On nauczy Cię jak żyć i uczyni szczęśliwym. To On Cię stworzył i wie co dla Ciebie najlepsze, trzeba tylko zaufać. Co do byłej żony - mieliście ślub kościelny czy cywilny ? Co do mężatki - uważam, że kocha tylko siebie. Co do rozwódki - dobra, poczciwa, ale chyba nigdy Cię nie zaspokoi. Buduj swoje życie tak, żebyś był z siebie kiedyś dumny. Kiedy umrzesz i dusza odłączy się od ciała na zawsze - żebyś spojrzał na siebie i był zadowolony, że po wielu ciężkich bojach jesteś zwycięzcą i odchodzisz jak zwycięzca... Pozdrawiam