Zdradziłam i nie chce przestac - Netkobiety.pl

Bardzo mi się to podoba. Bez stygmatyzacji. Bez fetyszyzacji instytucji małżeństwa.

Ona i on pracują razem... pili piwo, całowali się, mieli razem seks. Zauroczyli się w sobie... to nie zakochanie, nie miłość.

Jest ona i on. Nic więcej. Na cóż tutaj więcej filozofii? Po prostu sie zabawili.

Zakochanie mija, romans kruszeje, czasem szybko jak zamek z piasku, czasem dłużej jak pomnik z kamienia.

I na cóż się teraz szarpać? Zrywać znajomość... płakać, nie spać? Czy nie można po prostu mieć siebie nawzajem do zabawy?

Wiem, że nazywane jest to "zdradą". Bo żona zabawiła się z kimś innym, a przecież ślubowała, że będzie się bawić tylko z wybranym mężem. Czy to nie jakiś absurd tak ślubować? Zdrada, bo mąż utracił monopol na zabawę z żoną. I będzie cierpiał? Bo nie ma monopolu obiecanego... na tym ta krzywda polega że ktoś stracił monopol.

Weźmy kochanka teraz... cierpi, bo nie może jej mieć na stałe, na zawsze, na co dzień, tak dużo jak tylko chce? Bo on się zakochał? Ale skąd u niego w o ogóle prawo oczekiwania, że druga osoba da mu tyle ile on sobie wymarzył? Niedobry kochanek, zatruwa romans. Mieli się bawić, a cierpią.

Nie trzeba z romansu uciekać, jak ludzie nie chcą od drugiej osoby brać więcej niż ta druga może dać. To egoizm tak ciągle chcieć i chcieć, że ta druga osoba ma nam dać szczęście. Bierze się tyle ile druga osoba daje, bierze się wszystko bez wyrzutów sumienia, bez focha, rozkminki co będzie potem, ale bierze się więcej.

Bez sensu jest zakładać i marzyć o życiu z kochankiem czy kochanką, bo małżeństwa zawsze są takie same -- mają swoje ciemne strony. Kochanek i kochanka są fajni w romansie. Ale w życiu razem staje się szaro.

Tylko seks bez uczuć? Nie ma czegoś takiego... Zawsze są uczucia. Nawet przez chwilę.

Romans "na dystans"? Unikanie zaangażowania? Równie bez sensu... ludzie szukają emocji, motylków, marzą o tym, aby znowu poczuć zakochanie, a tutaj ktoś się dystansuje? To coś jakby iść na zabawę sylwestrową i nie bawić się na całego, tylko po cichutku, aby potem w ciągu roku nie żałować, że dni są takie szare w porównaniu do balangi. Albo jakby dostać kawałek tortu ale zjeść tylko połowę w obawie, że zbytnio nam zasmakuje... a powinno się zeżreć cały kawał tortu, świadomie, czując jego smak, zapach, konsystencję, przeżyć to i potem wspominać.

Gary, posiadanie kogoś na wyłączność na seks to nie tylko małżeństwo i nie ma tylko złych stron.

Poza tym to deklaracja obustronna. Chyba, że umawiają się inaczej.

Skoro romans i małżeństwo tak samo maja ciemne strony, a romans może nawet prowadzić do cierpienia i to nie z powodu patologii, to jaki jest sens wchodzić w romans skoro jest gorszy niż małżeństwo ?

Zabawa w seks to nie romans.
To notoryczny skok w bok.

Droga Myszencjo 123 dokładnie wiem w jakim położeniu jesteś.przeszlam to samo.Jestem w tym samym wieku.w podobnym położeniu...szkoda gadać.Zakonczylam tą znajomość.Teraz.po półroczu mogę stwierdzić .że podjęłam dobrą decyzję.Z tą różnicą.ze mój były okazał się gadem

No właśnie nie . Pełen spokój .

Chciałam tylko powiedzieć ze obiecałam ze nie będę pisać i komentować aż do poniedziałku ale czytam i dziękuje za wszystkie głosy „w sprawie”, zwłaszcza nowym czytelnikom, którym chciało się czytać, zaangażować i poświecić swój czas na skomentowanie. Cieszę się ze ton komentarzy się zmienił bardziej w kierunku wymiany zdań i opinii zamiast głoszenia prawdy jedynej i palenia mnie na stosie.
Gary, Jadzianiemadzia, Ela- dziękuje. Szary - to co pisałam - WIEM, we wszystkim masz racje.

A to wybacz zmyliło mnie:

Pewnie że zostanie

Dostosowałam się stylem do Twojej wypowiedzi.
Uważasz , że masz na niego wyłączność ?

BTW
Sama tez nie ustrzeglaś się oceniania, wiec skąd ten te pretensje do innych oceniających ?
Dlatego , że nie są zbieżne z Twoimi ... ?

Secondo, zadałaś pytanie na odpowiedź. To tak jakbym napisała „jest czwartek” a Ty byś zapytała „jaki mamy dzień tygodnia”. Jakbyś nie usłyszała to się takie pytanie rozumie ale tu się pisze. Można przeczytać jeszcze raz, jeśli się coś przeoczyło. „Sorry, nie doczytałam” i po sprawie.
Może lepiej by było jakbyś zapytała „Co rozumiesz przez fetysz małżeństwa”. Co do ocen polegających tylko na ubliżaniu i pouczaniu to nie żartuj, że je również przeoczyłaś.

Jestem JadziaNieMadzia. Prudencja to Prudencja. Rozmawiasz w gronie a nie na osobności. Jeśli chcesz przejdź na tryb prywatny z Prudencją a nikt więcej nie będzie w tym uczestniczyć.

Nie rozumiem twojego postu .

Fajnie. Podziwiam Twoja bezinteresowna chec pomocy potrzebującym , a nawet tym niepotrzebujacym.
Papa Franciszek dałby Ci pewnie jakiś gadżet w nagrodę za twe miłosierdzie.

Oczywiście są uczucia zarówno w krótkim jak i długim romansie. A czy miłość? Miłość to duża rzecz. Może być trwała relacja, oparta na przyjaźni i seksie, a mogą wejść w marazm i być dla siebie jak brat i siostra, a może całkiem romans upaść, jak był na seksie głównie zbudowany.

Tak. Deklaracja obustronna, dobrowolna. Wiem. I jak komuś nie pasuje, to może zerwać przysięgę, wziąć rozwód, a nie ją łamać. Znam te wszystkie argumenty.

Bo jak ktoś z romansu chce wycisnąć coś więcej (np. wierność, miłość, wspólne życie), to się może zawieść, podobnie jak kolega wyżej, który o kochance mówił "manipulantka".

Relacje są tak wielowymiarowe, że bez sensu jest tak kategoryzować -- to tylko seks, a tamto przyjaźń, przyjaźń i seks, miłość i przyjaźń, ale nie seks, seks z pożądaniem tylko, albo seks z uczuciem, ale niekoniecznie z palącym pożądaniem.

Tu się akurat, zgodzę z Garym.
Wszystko, co dotąd zostało opisane w sprawie, to kwestia wyboru. Wyłącznie.
Reszta, to tłumaczenie sobie i innym, jak do tego doszło i jak - tak w ogóle, mogło dojść. Mnie właśnie?!

Ale gdzie ja napisałam ze męża zostawiam? Przypomnij bo sporo napisałam, może gdzieś się wyraziłam nieprecyzyjnie. To ze sobie o czyms mysle ze oznacza ze to zrobię. Myślimy o wielu rzeczach a mimo tego nigdy tego nie robimy.
P.S. Do wszystkich zaintersowanych- nie widzieliśmy się dzisiaj.

Jak mu będzie dane.

Oszalalas chyba jeśli myslisz ze będę opowiadać o swoim dzieciństwie, rozbawiłaś mnie naprawdę

Nie potrzebuje ani użalania, ani rozgrzeszenia, ani nagany. Chyba żartujesz ze będę tu pisać o dzieciństwie albo małżeństwie, w miejscu pełnym trolli, freakow i innych dziwnych postaci, które pod płaszczykiem anonimowości dają upust swojej frustracji czy agresji. Pisze tyle ile chce i co chce. Wiele komentarzy było sensownych, budujących a nie emocjonalnych. Podziękowałam za to już nie raz.

A skad wiesz ze nie udało mi się pomoc i nie dostałam tego po co tu przyszłam? Każdy bierze tyle ile chce i potrzebuje.

Wchodzi tu i porusza swój problem, a potem deprecjonuje sens pisania tu czegokolwiek...

Wskaż kogo zjechałam, z tych którzy popierali moja chora wizje życia? Jeden przykład.
Nie do końca rozumiem o co Wam chodzi. Nie moge się zgadzać ze wszystkimi, choćby dlatego ze Wasze opinie/rady/komentarze są często sprzeczne wobec siebie. W wielu miejscach konkretnym osobom dziękowałam nie tyle za popracie mojego miernego żywota ale za skłonienie mnie do refleksji i popatrzenie na moja sytuacje z innej strony. Ja wiem ze ten wątek nie zasługuje na 15 stron ale jeśli masz wydawać tak kategoryczne opinie to go przeczytaj.
Wyrosłam już z potyczek słownych i udowadnianiu obcym ludziom ze nie jestem wielbłądem. Nie krytykuje czyjegoś stylu życia, tu nastawiłam się świadomie to osad i gilotynę. Niespecjalnie mnie rusza co sadza o mnie obcy ludzie, zdrada jest powszechnie złym i nieakceptowanym zjawiskiem, wiem o tym bez linczu na forum.
Dziękuje wszystkim za uwagę i zaangażowanie, i po raz kolejny proszę o nie komentowanie aby wątek umarł sobie śmiercią naturalna.....

Dzień dobry. Wiele miesięcy mnie nie było i może z okazji Świąt poczułam potrzebę napisania krótkiej aktualizacji i podsumowywania. Jak teraz czytam co pisałam wtedy to aż żal tyłek ściska. Ale nie o tym. Wytrzeźwiałam. Oczywiście romans odbił się na mojej rodzinie, nie mogło być inaczej. Na szczęście dzięki wsparciu moich przyjaciółek, które cierpliwie, systematycznie otwierały mi oczy ocknęłam się zanim doszło do dramatu. Romans ciągnął się w jakiejś tam formie do wakacji. Spotkań jako takich było niewiele, ale ciągły kontakt w pracy i komunikator ciężko było odłączyć. Jednocześnie zaczęły się problemy dzieci w szkole i złe samopoczucie męża. Nie wiem czy to była moja wina, uznałam, że tak. Zaczęłam ograniczać kontakt. Nie inicjowałam żadnych rozmów i spotkań. Skupiłam się na dzieciach i mężu. Z mężem mieliśmy kilka rozmów o tym co się dzieje, dlaczego, co możemy z tym zrobić, wyjazd we dwoje. Naprawdę fajnie. Wróciłam do domu nie tylko fizycznie ale i mentalnie. Byłam u psychologa. Musiałam tylko definitywnie zakończyć tamto. Skłamałabym gdybym powiedziała, że przyszło mi to na luzie i bez stresu. Ale zakończyłam. Powiedziałam ze nie chce już więcej tego ciągnąć. Od tamtej pory nie mamy żadnego fizycznego kontaktu. W pracy jest już coraz normalniej. Wcześniej dużo gadaliśmy o rzeczach pozapracowych i przez jakiś czasu jemu to jeszcze zostało ale teraz jest już tego coraz mniej. Raz na jakiś czas coś napisze wieczorem na komunikatorze, czasem z podtekstem. Nie odpowiadam, nie ciągnę tematu. Nie komentuję. Na ostatnim wyjściu firmowym sugerował, żeby jechać do niego. Odmówiłam. Chcę się od tego całkowicie uwolnić.
Napiszecie, mam co chciałam, mówiliście że tak będzie (albo jeszcze gorzej). Mam. Zamieszanie w głowie, którego codziennie się pozbywam i czasem mi się wydaje, że już jestem uleczona i nagle coś mi się przypomina, jakieś słowo, piosenka i emocje wracają. Z tego chciałabym się już oczyścić, i naiwnie powiem, że myślałam, że z tym pójdzie łatwiej. A tu się okazuje ze ja nie tęsknie za nim fizycznie, w ogóle. Nic nie czuje jak go widzę ale czasem przypomni mi się jakaś fajna emocja, którą wtedy czułam. Zatęsknię chwilę za tą emocją. I to tyle. Jest tego coraz mniej na szczęście. Nie pomaga to, że wciąż razem pracujemy ale póki co nie ma wyjścia. Ani on, ani ja nie chcemy zmieniać pracy. Dużo biegam i chodzę na spotkania rozwojowe w mojej dziedzinie. Dobrze mi to robi a jak dobrze robi mnie, to i mojej rodzinie.
Dziękuje i pozdrawiam.

Myszencjo , każdy jest tylko człowiekiem , czasem się gubimy w życiu , najważniejsze to wyciągać wnioski i uczyć się na własnych błędach , zrozumieć co jest naprawdę ważne . Twój mąż nawet jak nie miał dowodów to mógł czuć Twoje oddalenie , nie wiedział co się dzieje , cierpiał . Opamietałaś się w porę , zanim z małżeństwa zostały już tylko zgliszcza . Wyzdrowiejesz jak kontakty z kochankiem będą zerowe . Dostałaś lekcję życia , pora zrozumieć lepiej samą siebie i trzymać się priorytetów.

Przyganiał kocioł garnkowi.
Trafić może się wygrana w totolotka, on dokonał takiego a nie innego wyboru. Świadomie, nie pod przymusem, bez tajemnic i sekretów.

Dobrze że się opamiętałas

Napisałam długa odpowiedz i mi wcięło, nie mam czasu pisać znowu:/
W skrocie- mąż nie wie i mam nadzieje nigdy się nie dowie. Znając jego wiem, ze to dobra decyzja. O dzieciach nie chce pisać, to zbyt osobiste. Skomentuje to tylko refleksja ze nie wiem jak niektórzy funkcjonują w takich podwójnych układach przez wiele miesięcy czy lat. Nie dość ze można popaść w schizofrenie, to nie można być tak samo uwaznym i obecnym w obu relacjach. I nie mam tu akurat na myśli męża, bo oni bywają różni ale  dzieci, które momentalnie odreagowują brak uwagi. Przynajmniej moje, które zawsze ten czas i uwagę dostawały.
Kolega? Zachowuje się dziwnie. Poznał kogoś i probuje ułożyć sobie życie, jednak nie ma tygodnia aby mnie nie zaczepił na komunikatorze. Czasem to praca, czasem jakieś jego prywatne sprawy. Nie widzi tego, ze mnie to nie interesuje i mimo to przesyła jakieś zdjęcia z wycieczek z dziećmi albo nowych mebli, albo czegoś tam. Kiedyś go spytałam po co mi to wysyła, to powiedział, ze nie wie. Nie chce mi się go analizować.
Wiem dlaczego zdradziłam, wszystkie doszłyśmy do tego samego - psycholog, przyjaciółki i ja. Nie ma w tym żadnej traumy z dzieciństwa i nieprzerobionej relacji z ojcem. Nie obwiniam tez męża i nawet jeśli kiedyś się dowie to nie usłyszy, ze to przez niego.

Zastanawiam się nad jednym. W wątkach dotyczących zdrady, pojawia się motyw, gdzie współmałżonek czy partner, w jakiś tam sposób niby kogoś"zaniedbywał", czegoś brakowało, nie dostawało się pewnych istotnych elementów od partnera, więc szuka się tego gdzie indziej..
Tutaj, skoro nie winisz męża, zapewne winisz siebie za tą zdradę..?I słusznie. Ale co tak naprawę Cię do tej zdrady pociągnęło, jeśli teraz z perspektywy czasu możesz to określić?

Sądzę, że proza nudnego życia.
Lata lecą. Mąż dobry, ale jakże przewidywalny, żeby nie rzec nudnawy. Dzieci odchowane, a hormony nadal buzują. Tęsknota za motylkami, za gorącymi westchnieniami, za młodzieńczą miłością, za reaktywacją tego uczucia. Nastąpiło fizyczne i wewnętrzne dowartościowanie.
Może szambo się nie wylało jeszcze, tego nie wiemy, ale zapewniam, że było już go czuć. Być może mąż wyczuł, bo zaprawdę - piszę do zdradzających - nietrudno jest odgadnąć co jest grane, jeśli to trwa miesiącami. Zimny prysznic u autorki, po czym stwierdziła, że ma bardzo dużo do stracenia i zerwała... Chociaż sądzę, ż i "koleżka" przejrzał na oczy.

Witek ujął to dość dosadnie, nie napisałabym tego w ten sposób ale tak, coś w ten deseń. Dlaczego nie obwiniam męża, jak większość zdradzających? Mogłabym oczywiście powiedzieć, że nie czyta w moich myślach i mógłby się domyślić czego potrzebuję;-) albo, że mógłby być bardziej romantyczny, albo docenić mnie jako kobietę, albo być bardziej zdecydowany, albo więcej sprzątać,  albo coś tam. Ale to bez sensu, bo to są moje oczekiwania wobec innego człowieka. Zawsze wszystkim powtarzam i uczę moje dzieci, że inny człowiek nie jest po to, aby spełniać nasze oczekiwania. Moje oczekiwania- mój problem. Jeśli ktoś nie spełnia moich oczekiwań, to być może oczekiwania są do zmiany, nie człowiek. Głupie jest nagle oczekiwać od męża, że się zmieni skoro przez 15 lat był jakiś i mi to nie przeszkadzało. Teraz poznałam inny typ i nagle się zachłysnęłam, że właśnie tego całe życie chciałam. Gów.. prawda. Wcale tego nie chciałam bo dość szybko zaczęło mi to przeszkadzać, wkurzać, irytować. Że ma cechy, których absolutnie nie akceptuję i w życiu bym go nie wybrała na męża czy kogoś z kim chciałabym spędzić życie. Jestem zła na siebie, że tego próbowałam. Zła na siebie, że wydawało mi się, że nagle się coś zmieni choć w zasadzie ja tej zmiany wcale nie szukałam i nie chciałam. Jestem zła na siebie, że dałam się wciągnąć i ponieść emocjom. Cały czas jestem na etapie rozumienia własnych emocji ale też uwalniania się od tego. Nie dalej jak wczoraj- niedziela, środek dnia, dostaję zdjęcia od kolegi...Już to, że wysłał je w niedzielę jest dziwne, gdzie nigdy tego nie robił, bo niepisana zasada była, że w weekend jest cisza, to w zasadzie po co? Nudzi się? Nie ma komu wysłać? Sprawdza jak zareaguję? Czy koleżka przejrzał na oczy? pewnie tak, nie wiem. To jest bardzo racjonalny typ. Bardzo. On kalkuluje, rzadko daje się ponieść. Planuje wszystko, związek też. Jemu się to po prostu musi 'opłacać'. Ze mną miał problem bo ani mu się to nie opłacało, ani sensu nie było, nie umiał racjonalnie sobie wytłumaczyć co się dzieje. Zaplanował, że jak pozna kogoś, to o mnie zapomni, a mu nie wyszło. To jego słowa, nie moje, żeby nie było, że sobie coś dorabiam.
Nie wiem czy to wystarczy, na tę chwilę jestem na takim etapie. Nie będę moralizować i przestrzegać, bo jak ktoś jest w amoku emocjonalnym, to nic nie dociera. Mózg gadzi działa zbyt intensywnie aby jakiekolwiek racjonalne argumenty przemówiły. Musi to wszystko spłynąć. Jedno wiem- nigdy więcej takich akcji. Mam nauczkę, żeby nie wsadzać palucha do ognia. Nie dość, że parzy, to zostawia blizny.

Fajnie, jak człowiek, który popełnił błąd, zdaje sobie z tego sprawę. Widząc skutki swojego postępowania, uświadami sobie, że zrobił źle i star asię przywrócić w swoim życiu odpowiedni porzadek. Nieraz oczekiwania czy marzenia bywają złudne. Dopiero, jeśli narażamy się na ryzko utraty czegoś cennego, zdajemy sobie sprawę, że te oczekiwania, czy niespełnione potrzeby były złudne. Tym bardziej, jeśli wczęsniej zupełnie nam nie przeszkadzał właśnie styl bycia kogoś bliskiego, od którego nagle chcemy się oderwać.
Pozostaje życzyć dużo zaparcia i wytrwałośći!

Myszencja  :  Cieszę się że  odpuściłaś sobie tę relację, jak pamiętam on był dwa razy żonaty i jeszcze związek z Tobą a teraz jak piszesz już kogoś ma więc można wysnuć wniosek że zmiany partnerek to dla niego nie pierwszyzna.Całkowite odcięcie od niego będzie dla Ciebie bezpieczne
Uważam że jeśli Twój mąż nic nie wie a Ty szczerze żałujesz tego etapu w życiu to przebacz sobie i żyj, mężowi jeśli to dobry człowiek zawsze możesz zadośćuczynić i nie musi o tym wiedzieć. Życzę Ci powodzenia