Zdradziłam i nie chce przestac - Netkobiety.pl

Zastanawiam się tylko czy nie warto jeszcze raz ocenić ryzyka. Sama w ostatnim poście rozpisałaś piramidę swoich wartości. Trudno stało się to co się stało. Chcesz odnaleźć się w małżeństwie - super. Ale dla dobra siebie i swojej rodziny weź pod uwagę więcej niż nadzieję że się nie dowie. Myślisz, że by uwierzył że romans się zakończył skoro dalej razem pracujecie. Co wtedy powie?? Zmień pracę - a Ty zmienisz. Nie mówię, że masz zmienić teraz. Mówię, że jak najwięcej intencji ma wyjść od Ciebie. Pamiętaj o tym. Czy to terapia?? czy zmiana pracy?? to ma wyjść od Ciebie. Tak samo kontakt z przyjaciółkami, o kochanku nie wspomnę. Zna go?? Powiedział mu dzieńdobry?? Wiesz jak się poczuje..oczywiście gdybam, bo nie wiem czy zna go czy tam koleżanki. Oczywiście to bzdety które ewentualnie wpychały by go w rolę ofiary. Bez znaczenia - choć bolesne. Zastanów się co może wyjść od Ciebie by zauważył, ze zrozumiałaś jak go skrzywdziłaś i ze zrozumiałaś dlaczego to zrobiłaś. Jako umysł ścisły powiem Tobie tylko tyle: o romansie wiedzą nie tylko kochankowie, kochankowie razem pracowali i pracują, kochanek ma kontakt z kochanką, koleżanki wiedzą o romansie, romans odbił piętno na dzieciach i chyba mężu - Myszencja - prawdopodobieństwo że nie dowie się o romansie w ciągu 10 lat ( jeżeli myślisz że to dużo to niestety) -jest bardzo niskie.
Nie mówię że masz mu mówić. Zrób wszystko co możesz by widział twoje dobre intencje.
Trzymaj się

Bardzo Wam wszystkim dziękuje, nie spodziewałam się tak... ciepłego? przyjęcia. Ja podjęłam decyzje ze mu nie powiem. Nie ze strachu o własny tyłek, bo należy mi się. Ze strachu o niego. I jakkolwiek to zabrzmi w tej sytuacji, z miłości do niego. Nie zasługuje na taka prawdę i nie zasługuje na podejmowanie decyzji w sprawie, o która się nie prosił. Dawanie mu prawa wyboru jest iluzja, on do tego wyboru zostanie zmuszony. Dlaczego? Po co? Żebym ja sobie to zrzuciła z sumienia ?Druga rzecz on jest typem depresyjnym, kto zna takie osoby wie o czym mówię. Jego by ta informacja dobiła a nie ucieszyła ze może się ode mnie uwolnić. To byłby jak niechciany prezent, z którym niewiadomo co zrobić, a coś zrobić trzeba.
Wiem ze przede mną ogrom pracy aby wróciło wszystko na dawne tory, wydaje mi się ze wychodzi, choc minęło relatywnie niedużo czasu wiec nie ma co mówić hop.
Co do kolegi- moj mąż go nie zna, na oczy nie widział. Jedna z moich przyjaciółek to bliska przyjaciółka rodziny, zna mojego męża dobrze i również uwaza ze nawet na łożu śmierci mam mu tego nie mówić. Wie jaki on jest po prostu. Druga nie zna go osobiście, może z raz widziała gdzieś kiedyś. Żadna z nich mu nie powie.
Martwi mnie to co ktoś wyżej napisał o koledze... nie wiem po co on miałby mówić mojemu mężowi? Co chciałby osiągnąć? Może jestem naiwna i jakoś nie bawię się w takie gierki ale po co ma mi rozwalac życie skoro nic z tego nie będzie miał?

Pytasz pi co ma mówić? Z tego samego powodu dla którego się odzywa. Z ciekawości, z adrenaliny, z powodu słabszego dnia, bo go wkurzysz, bo awansujesz, bo chcę napompowac ego, bo ma cie w szachu, bo będzie chciał Ci pokazać gdzie twoje miejsceitp.Nie mówię że masz mówić. Znasz go najlepiej. Dbajcie o Siebie. Gdyby coś się działo. To włóż wszystkie swoje chęci w pokazanie mu jak bardzo Ci na nim zależy. Nie tylko ohami i ahami ale faktami. Bądź na to gotowa, bo zapyta dlaczego nie zrobiłaś tego wcześniej. Zapyta kiedy go ostatni raz widziałaś. Powiesz ze codziennie? Nie mówię że masz zmienić pracę, bo nie wiem jak świadomym mężczyzna jest. Mówię że może nie zrozumieć. Jak go Przekonasz? Kurcze jestem urodzonym Optymistą. Ale bądź gotowa. To twój Ciężar. Nieś go rozsądnie.
Powodzenia

Gdyby moja bliska przyjaciółka opowiedziała mi tę historię, powiedziałabym., Rozwiedz się dziewczyno, bo jest duża szansa że zdradzisz kolejny raz i kolejny
I nie kupiłabym bajki że chodzi o dobro depresyjnego męża. Bo raczej o bezpieczne lądowanie Myszaka. Nic więcej. Może Ci się wydaje, ,ze mąż  bez Ciebie nie przeżyje, ale się mylisz..no chyba że On jest niepełnosprawny, Ty go utrzymujesz itp.
Gdyby to był romans dla seksu, i nic nie zmienił w postrzeganiu wtedy Twojej rodziny, podzielilabym opinię że masz to zabrać do grobowej deski

Ale on nie chce niszczyć Twojego małżeństwa, po co miałby to robić, przecież godził się z tym że sypiasz z mężem. On chce odzyskać Ciebie, teraz czeka ale nie daje o sobie zapomnieć.
Oczywiście mogę się mylić.

Oczywiście że tak.

Tylko że tu nie chodzi o akceptację męża jakim jest, tylko o wartość małżeństwa dla autorki a ta wydaje się mocno wątpliwa, skoro jeszcze niedawno była gotowa zaryzykować tym związkiem.
Teraz w obliczu znudzenia romansem małżeństwo nabrało wartości, ale czy przyczyna zniknęła? Nie bo Myszencja w ogóle jej nie szukała.. To nie romans dla seksu, postawiony z założenia niżej niż małżeństwo, tak często robią mężczyźni i wtedy ma to sens że powinni milczeć.
Ale tu nie tak to wygląda, prawda?
Pozdrawiam optymistów w sprawie, nie podzielam niestety..

Moja tonacja co do optymizmu miała brzmiec: kurcze jestem optymistą, ale w tym przypadku historia dopiero się zaczyna - bądź gotowa.Wolałbym nie mieć racji.
Jaka jest twoja skuteczność co do ograniczenia kontaktów z kochankiem. Odcięcie się emocjonalne to trudna rzecz. Możliwa ale niezwykle trudna Trzeba wiedzieć skąd się biorą bodźce, emocje i myśli.  Czemu go nie zablokujesz, czemu nie zmienisz numeru, czemu czytasz to co pisze.?zobacz ja piszę - możesz tego nie przeczytać, ominąć, olać. Gdy czytasz to co on pisze reagujesz- wybierasz przeczytanie tego co napisal. Po co? Stwarzasz konkretne warunki by pojawiły się bodźce.  Czy nie zastanawiasz się dlaczego napisał w weekend?Myślisz że nie reagujesz?Reagujesz - Czytasz. A to tylko jedna z rzeczy jakie obnarzasz.
Ale nie twierdzę że chcesz źle. Nie znam Cie. I szczerze życzę dobrze. Miłej nocy

Myszencja, w temacie "po co" - ja o obu zdradach mojego jm dowiedziałam się od kochanek, po prostu do mnie napisały. Złe, że je w sobie rozkochal, naopowiadal bzdur o naszym małżeństwie i "wrócił" do mnie licząc na to, że nigdy się nie dowiem. Powodów, dla których Twój kochanek może chcieć poinformować męża może być mnóstwo, zależy jak zakończyła się Wasza relacja, czy on jeszcze na coś liczy, jakim jest człowiekiem.
Mój jm nie jest z żadną z nich, ani ze mną.
Trzymam za Ciebie kciuki. Ja wiem, że nie potrafilabym żyć w takim kłamstwie i strachu, że się wyda, bo prawdopodobieństwo jest duże jak pokazuje mój przykład...

Przeczytałem cały wątek i jest mi naprawdę smutno. Ręce opadają. Myszencjo, tysiące słów napisałaś skupiając się na sobie i swoich odczuciach. Egoizm w czystej postaci. Wyrządziłaś mężowi ogromną krzywdę i dopiero pod sam koniec zaczęłaś się zastanawiać nad nim.

Szczerze, to mi jako mężczyźnie, nie opłaca się wchodzić w związek małżeński wiedząc jak ludzie się zdradzają. Kurde, coraz bardziej rozumiem też dobrze zarabiających kumpli po 30tce, którzy nie chcą się żenić i odkładają małżeństwo, ile się tylko da. To się po prostu nie kalkuluje przy takich ilościach zdrad.

Mam nadzieję Myszencjo, że któraś z koleżanek się wygada w końcu i Twój mąż się dowie i Cię zostawi. Szczerzę jemu tego życzę, aby stało się to jak najwcześniej i mógł sobie życie ułożyć z kimś innym.

MJX
"I czyść oczywiście przeglądarkę z historią wpisów na tym forum"
Serio ? W jakim my świecie żyjemy, żeby coś takiego doradzać ? A może byś tak pomyślał o jej mężu ?

Naprawdę słów brak. Zdrada powinna być karana pozbawieniem większości majątku na rzecz zdradzonego partnera, szkoda że tak nie jest. Kiedyś jak dowiedziałem się o zdradzie jednej dziewczyny to powiedziałem jej facetowi. Uratowałem gościa przed życiem w nieświadomości z kobietą. A potem jak już się rozstali to paru kumplom powiedziałem jakie z niej ziółko, żeby się któryś nie wpakował czasem. Zniknęła z naszego towarzystwa ze wstydu. Jedna z lepszych decyzji ever.

Wybacz Cyngli, ale doradzanie obcemu człowiekowi, żeby krzywdził innego obcego człowieka, a ukrywanie zdrady uważam za wyrządzanie krzywdy, jest wbrew moim zasadom i będę to krytykował

W jaki sposób niby ja jej zniszczyłem życie ? To ona miała romans. Ponownie, dlaczego nie pomyślisz o jej ex facecie ? Ja gościa uratowałem i do niego wyciągnąłem rękę. Niewinną osobę. I znam się z nim do dziś. Z nią nie I tego samego oczekiwałbym od moich znajomych. Gdybym się dowiedział, że o zdradzie mojej dziewczyny jakiś mój kumpel wiedział, a mi nie powiedział to już nie byłby moim kumplem. A jedyne co straciła ta dziewczyna to związek. Facet ją zostawił nie ja. Ja zadbałem tylko o to, żeby mógł podjąć decyzję na podstawie pełnych informacji. A dzięki temu, że kumplom powiedziałem i się potem wszystko wydało, dziewczyna zniknęła spośród naszych znajomych. Mieliśmy po 20 parę lat, znalazła sobie pewnie nowych. Może się bardziej zastanowi dzięki temu, że zdrada nie uszła jej na sucho.

Gdyby nie ja, to romans by trwał, ten gość miałby nieźle zrytą psychikę, bo zdrada, nawet nie wykryta, jest wyczuwana i niszczy drugą osobę. Być może dziewczyna by nie przestała lub zdradzała dalej z innymi. Być może gość wychowywałby nie swojego dzieciaka obecnie. A ja bym na to wszystko patrzył z boku. Dobrze zrobiłem.

Akurat w tym wątku widać, że Autorka szczerze żałuje i dokonała już niejako rachunku sumienia.
Zmieniając swoje myślenie, dostrzegła swój błąd a właściwie cały szereg błędów, składających się na jej dotychczasowe podejście. Miejmy nadzieję, że wyciągnęła odpowiednie wnioski ze swojego postępowania. Nie ukrywajmy jednak, że osoby które brzydzą się zdradą, reaguja podobnie jak karn, gdyż przeważnie to soba ZDRADZANA jest w większym stopniu pokrzywdzona( nie mówię tutao jakiś patologicznych przyapadkach, kiedy osoba zdradzająca jest przez zdradzanego poniżana, lekceważona totalnie czy krzywdzona - fizycznie bądź psychicznie).

Powiem szczerze, że nie wiem, czy nie zachowałbym soię dokładnie tak samo na miejscu karn. Szczególnie, jeśli osoba zdradzana byłaby moim dobrym znajomym, którego znam znacznie dłużęj od jej partnera. Jeśli wiem, że ta osoba zdradzana żyje w błogiej nieświadomości, bedąc przekonaną, że wszystko jest OK a jej partner przyprawia jej rogi z wyrachowaniem i premedytacją, to czemu miałbym jej nie zamiadomić. Wiadomo w tym przypadku, kto jest pokrzywdzonym i komu może się zycie zawalić. Jeżeli ta dziewczyna była takim notorycznym zdradzaczem( nieważne czy zdradziła raz z wieloma czy wiele razy z jednym), to ja się zupełnie nie dziwię, żę paczka się rozpadła. To czy taki zdradzany partner mi uwierzy czy nie, to już jego problem, chyba, że przedtsaiwę mu dowody. Mniemam, że dziewczyna za bardzo nie rozpaczała po stracie, boskoro go zdradzała, to już sporo mówi.
Wydaje mi się że potrzeba, by więcej ludzi miało spojrzenie na zdradę, takie jak ma karn. Osobiście wahałbym się, gdyby to nie dotyczyło kogoś mi bliskiego. Jesli taka dziewczyna( czy ktokolwiek zdradzający) byłaby mi bliższa niż zdradzany, to zwyczajnie spróbowałbym mu/jej przemówić do rozumu. Jeśli nie, to zerwałbym z nim znajomość, przynajmniej na jakiś czas. Wiem, zdrada to nie moja sprawa, ale brzydzi mnie przebywanie z kimś, o kim wiem, że kogoś perfidnie oszukuje.

W moim odczuciu warto mieć pewne zasady, których warto się trzymać twardo i jak najdłużej Tak jak wspomniałem, nie sądzę, żebym miał zbawiać świat i zawiadamiąć każdego zdradzonego o fakcie, że ktoś mu rogi przyprawia. Lecz jeśli którakolwiek ze stron obracałaby się w moim najbliższym otoczeniu, to myślę, że nie miałbym zbt dużych obiekcji co do otworzenia oczu.
W przypadku, który opisał karn w pełni sie znim zgadzam. Wcale nie zniszczył życie tej dziewczynie, lecz uratowął gościa przed dalzsym życiem z zakłamaną i krzywdzącą go osobą. Zapewne ten chłopak nie żałuje obecnie swojej decyzji A dziewczyna straciła związek, ale skoro zdradzała tego gościa notorycznie(?), to czy rozpaczała po nim? Watpię..

Są różni. Ale ja czułbym się źle ze sobą, gdybym nie poinformował o zdradzie. Zdradzani ludzie cierpią niezależnie od tego, czy się dowiedzą czy nie. Zdradę się wyczuwa i człowiek zdradzany żyje w konflikcie wewnętrznym obwiniając samego siebie o brak zaufania. Uważam, że długotrwałe życie w takim konflikcie ma dużo gorsze skutki emocjonalne niż ból przy odkryciu zdrady. Jest jeszcze wiele innych negatywnych konsekwencji nieodkrytej zdrady.

Jest coś takiego jak dowód społeczny. Ludzie patrzą jak postępują i myślą inni, kiedy sami znajdą się w podobnej sytuacji. Uważam, że obecnie zdrada przez naszą kulturę jest ujarzmiona i akceptowalna. Taki wątek czytają też osoby, które same zastanawiają się czy zdradzić czy nie. Jak zobaczą, że Autorka ma podobne myśli do nich i w sumie to ludzie jej doradzają, próbują zrozumieć jej uczucia i pomóc to same dojdą do wniosku, że jest to "złe, ale czasem można, szczególnie jak są powody! szczególnie, że przecież tyle osób zdradza i żyje!". Widzę po wielu wypowiedziach, że ludzie traktują zdradę jako etap życia, który może się zdarzyć, bo "znamy siebie na ile nas sprawdzono", "nikt nie jest doskonały", "istnieją przyczyny zdrady - zaniedbywanie partnera" itp. itd. Dużo wytłumaczeń.

Zdrada jest w serialach i filmach. Zdrada jest co jakiś czas na portalach jak GW, Onety i itp. I mało mówi się o cierpieniu osoby zdradzonej, o wpływie zdrady na rozwój psychiczny dzieci z takiej rodziny i konsekwencjach na całe ich życie. Nie pokazuje się płaczącej kobiety czy mężczyzny przez wiele miesięcy. Nie mówi o konflikcie i tragedii jaką przeżywają ludzie podejrzewający o zdradę. O kłopotach ze snem i zdrowotnych. O trudnościach w ponownym zaufaniu w następnym związku lub nawet rezygnacji ze związków. O dziesiątkach godzin terapii, żeby sobie poukładać w głowie czy o pisaniu i czytaniu forum, żeby lepiej zrozumieć i sobie lepiej radzić ;) To jest mało cool i dość nudne. Ja sam nie wiem jak się odnaleźć w takim świecie. Za dużo już widziałem i mam swoje historie z poznawaniem zajętych kobiet. Mam poczucie tymczasowości i że małżeństwo nie jest na zawsze tylko dopóki partnerka lub partner nie zaczną się nudzić związkiem i nie pojawi się ktoś z kim przeżyje Harlequin jak Autorka tego wątku i wiele innych. Nie mam pojęcia jak sprowadzać dzieci na ten świat skoro nie mam dużej pewności, że będę z ich matką przez długie lata, ani jak zgodzić się na wspólnotę majątkową. Lata pracy i studiów i utrata połowy dochodów, bo kobieta przeżyje romans. A to przecież ja studiowałem i pracowałem od 1. roku studiów i sam zapracowałem na to jaką mam pensję. I wszystko na szalę Harlequina. Absurd.

Ależ oczywiście, że większość ludzi będzie żałować. Nic nadzwyczajnego i żadna to sztuka. Sztuką było nie zdradzać i to się powinno liczyć. Bo może ja też sobie pozdradzam, seks poza związkowy! kurde! zajebiście. Co sobie pouprawiam seks to moje. A potem dokonam rachunku sumienia. I partnerce nie powiem, bo po co ? Żyć nie umierać :)

Utrzymywać go powinna ex żona. Szwagier powinien dostać cały lub większość majątku z małżeństwa. I żona powinna płacić za leczenie do czasu aż stanie na nogi No ale to fantastyka, bo prawo nie jest stworzone po to, żeby pomagać poszkodowanym czy karać winnych proporcjonalnie do krzywdy, ale aby zachować ład społeczny, a przy karaniu za zdradę zrobiłby się niezły cyrk.

Tak, trzeba uważać. Jak już pozew rozwodowy był złożony to może trzeba było odpuścić. Z drugiej strony... potrzebne jest orzeczenie o winie.

bagienni_k
Whiskey to ja za dużo piję :D Ale wiskacza nie było. Tylko trochę kwasu pomiędzy mną a kumplem mimo wszystko. Ale po czasie jest ok.

Z tego co Autorka wspomniała, to jej mąż może być właśnie kimś o podobnym charakterze jak wyżej wspomniany szwagier. W takim rozrachunku to może lepiej zachować to dla siebie, ale z drugiej strony nigdy nie wiadomo, czy człowiek sobie poradzi z taką traumą..Lub tez jak długo będzie przepracowywał swoje emocje..Dlatego wydaje mi się, że można próbować oszacować możliwe skutki takiej interwencji, jeśli się tą osobę zdradzaną dobrze zna.

karn

MJX
"I czyść oczywiście przeglądarkę z historią wpisów na tym forum"
Serio ? W jakim my świecie żyjemy, żeby coś takiego doradzać ? A może byś tak pomyślał o jej mężu ?

Słusznie mi się dostało. Następnym razem będę starał się wyrażać bardziej precyzyjnie

Powinienem dopisać następujące zdania: nie mam najmniejszego wpływu na to jak postąpisz, ale mam nadzieję, że kiedyś jednak zdecydujesz się z nim porozmawiać. Uważam, że najgorsze co Jego i Was może spotkać, to to, że wcześniej sam odkryje przypadkowo twoją zdradę w tak banalny sposób jak ja, czyli podczas przeglądania domowego komputera. Nikomu tego nie życzę
Wtedy już na bank będzie pozamiatane, dzisiaj może zrozumie

karn napisał: "Nic nadzwyczajnego i żadna to sztuka. Sztuką było nie zdradzać"

Mhmm... Wg mnie sztuką jest zdradzać, bo dla wielu jest to psychicznie niemożliwe, nieosiągalne. Do zdrad trzeba mieć swoisty talent.
To taka mała dygresja, bo ja z czym innym:
Żałuję, że w swoim czasie, 15 lat temu nie spotkalem na swojej drodze takiego czlowieka jak karn, ktory by mi powiedział o zdradzie żony.
Życie moje byłoby jakże prostsze., nie uwikłane w absurdzie, w arcykłamstwie, w sytuacje arcykomiczne, kiedy to w niewiedzy o zdradzie spędzałem z kochankiem żony miłe, wakacyjne i świąteczne  dni ściskając się z nim z życzeniami. Ciekawe co sobie wtedy on myślał.... Może coś w stylu: "Wyheblowałem mu żonkę, a on teraz mnie obściskuje"....  Część rodziny wiedziała o zdradzie i pewnie mieli ubaw widząc to i wiedząc jaki ze mnie durny łoś.
Co do Myszencji to jestem zdumiony jakie rady dostaje od niektorych co do jej zdrady.  Normalnie instrukcja jak należy zdradzać, jak to ukryć, jak ukręcić łeb prawdzie, jak posługiwać się telefonem i komputerem, o grobowej desce.... Szok.  Nie tak wygląda wspieranie.
Normalnie to chyba jest tak, że ludzie chcą prostego życia, kochać i być kochanym, cieszyć się wspólnymi życiowymi osiągnięciami, a nie zabierać jakieś tajemnice na tamten świat.

Nie mogę się nadziwić jaką oziębłą i bez serca kobietą się jawisz. Może to mechanizm obronny ci się włączył i racjonalizujesz.

W takim razie nasuwa się pytanie po co w ogóle wchodzić w związek z drugim człowiekiem skoro zakładamy, że drugi człowiek nie jest aby spełniać nasze oczekiwania a tym samym zaspokoić potrzeby. Przecież to jest główny sens związku - zaspokojenie potrzeb.

Taka teza stawia pod znakiem zapytania sens związku (małżeństwa, konkubinatu) jako takiego.

Implikuje to szereg zdumiewających wniosków - takich jak np. należy zrezygnować z własnych oczekiwań i potrzeb, zacząć ludzi traktować przedmiotowo jak narzędzie do wykonania konkrentego zadania.

Ale jeszcze bardziej zdumiony jestem, że Paslawek się z tym zgodził. Zdumiewające.

Nie to nie jest główny sens związku tylko jakieś kajdany. Idealny związek jest wtedy gdy akceptuje się drugą osobę taką jaka jest (tak jak napisała Ranna_Panna) i nie oczekuje się tego czego nie potrafi nam dać. Można wtedy na przykład zmniejszyć oczekiwania jeśli się kocha lub odejść. Na siłę nikogo nie zmienimy... Czasem to druga osoba się może postarać spełnić te potrzeby jeśli kocha ale nie jest to jej jakiś psi obowiązek. To się wtedy nazywa kompromis.

No właśnie z tymi potrzebami i oczekiwaniami ich definiowaniem ,rozróżnianiem  jest najwięcej nieporozumień,problemów i zamieszania.
Niektóre potrzeby/oczekiwania są po prostu naturalne wrodzone "instynktowne" no i ukształtowane uwarunkowane w różny sposób,niektóre oczekiwania są kosmiczne niemożliwe w ogóle do  spełnienia przez nikogo jednak są ukryte zasypane uzupełnione równie niedojrzałymi ,błędnymi przekonaniami ,magicznym myśleniem,zaklinaniem rzeczywistości, "pobożnymi życzeniami" jak napisała Panna np kto co powinien - najlepsze i moje ulubione, że ktoś powinien stale czegoś wszystkiego się domyślać zupełnie nie realne a nagminne w związkach.Wiele oczekiwań nosi znamiona żądań i roszczeń kategorycznych i bezwzględnych gorzej jak podświadomych czy nieuświadomionych,bezwiednych mimowolnych,odruchowych te są niebezpieczne kiedy wpływają i zawłaszczają świadomością stają się bardzo znaczące,istotne i ważne jedynie słuszne i ze "świętą racją" nie znoszącą sprzeciwu.
Akceptacja ,dogadywanie wzajemne wprost oczekiwań, potrzeb redukcja,rezygnacja, poświęcanie i godzenie ich to największa sztuka życia i życia w związku ,wiele oczekiwań to preferencje i "ideały" zachowań drugiej osoby mamy też jako ludzie swoje granice cierpliwości wytrzymałości i tolerancji niektóre oczekiwania absurdalnie i paradoksalnie to nasze uprzedzenia jawne i skryte.
A jak napisano - "oczekiwania są największym źródłem rozczarowań" więc albo nie ma co mieć oczekiwań ( raczej niemożliwe) albo robić porządek z rozczarowaniami a to już łatwiej moim zdaniem.Niektóre potrzeby można spełniać we własnym zakresie nie oczekując ich spełnienia od drugiej osoby wieszanie się zawsze źle się kończy dla związku samodzielność i niezależność w potrzebach i oczekiwaniach natomiast odwrotnie o ile dwie osoby mają podobne postawy życiowe.Oczywiście rozwój w związku wzrost jest najważniejszy a nie jakaś dziwna doskonałość i niejasne idee/wyobrażenia, które najczęściej są złudzeniami.

Ja też bardzo kibicuję Autorce ale właśnie przykład Autorki doskonale pokazuje, że czasem do zdrady popycha osoba trzecia.

Ja oczekuje od kobiety że zaspokoi moje potrzeby takie jak:

-Akceptacji (bierze mnie takiego jakim jestem i nie próbuje zmienić).
- Intelektualna (chcę mieć partnerkę do rozmowy na moim poziomie intelektualnym, ciekawą świata na który patrzymy w podobny sposób)
- Bliskości (dotyku, przebywania z sobą).
- Szacunku i uznania (chce być doceniany i szanowany jako mężczyzna zarówno poprzez słowa jak i zachowanie partnerki)
-Zaufania (mam problem - dzielę się z nim z kobietą bo jej ufam i nie wstydzę się)
-Seksualna (jest dla mnie atrakcyjna seksualnie)
-Wzajemności (oczekuje, że i odemnie oczekuje się zaspokojenia wymienionych potrzeb).

Piszę o tym  bowiem uważam, że jak najbardziej mam prawo oczekiwać zaspokojenia tych potrzeb w związku i oceniam jakość związku poprzez sprawność w ich zaspokajaniu.

No i teraz Myszyncja napisała, że należy zrewidować swoje potrzeby i przestać oczekiwać ich spełnienia od innej osoby.

Może z jakiś pierdół tak, ale z tych fundamentów nie da się zrezygnować i twierdzić że związek jest udany. Ja wchodzę w związek bo poza nim nie zaspokoje tych potrzeb razem.

Mój związek z żoną  nie spełnia żadnej z tych potrzeb, tylko że ja nie twierdzę że żonę kocham i wcale nie mam zamiaru rezygnować z ich zaspokojenia. Nie udaję, że jest dobrze jak jest źle. Moje potrzeby to nie MÓJ problem ale NASZ problem - odnoszę się teraz do słów Myszencji.

Przypomnę główny problem na jaki się uwziąłem w tym wątku to wypowiedź autorki:

"...Moje oczekiwania- mój problem. Jeśli ktoś nie spełnia moich oczekiwań, to być może oczekiwania są do zmiany, nie człowiek."

To tylko pozornie brzmi szlachetnie.

W obliczu wymienionych przeze mnie potrzeb i oczekiwań, zacytowane zdanie nie może mieć racji bytu. To są potrzeby fundamentalne i rezygnacja z nich oznacza związek nieudany i niepełne życie.

A o nieszczęśliwym związku i niepełnym życiu wiem dużo więc bzdur nie piszę.

Nie można przestać oczekiwać np. bliskości w związku bo druga osoba nie ma na to ochoty więc ja sobie zmienię swoje oczekiwanie i powiem sobie że nie potrzebuje tego.

Nie zaspokajanie potrzeb w związku kończy się romansem, małżeństwem na papierze, terapią, rozwodem, zdradami, przewlekłym stresem. Da się tak żyć ale mocno nie polecam.

Wydaje mi się że najczęściej w związkach brakuje właśnie akceptacji.
Ktoś ma sztywny obrazek idealnej żony czy męża i biada malzonkowi gdy w czymś nie pasuje. Pół biedy gdy podziękuje za współpracę. Gorzej gdy chce urabiać na swoją modłę, i na nim się skupia.

Jaka złość skoro do łóżka razem chodzą 

Widocznie się nie znam ale skoro ktoś ma romans i niby żona była ta najgorsza to łóżko pogodzi to wszystko i każdy zapomni o przeszłości . Dziwne to trochę ale takie czasy .

Ich życie ich wybor 

Wiem , wiem zrozumiałem jej wypowiedz i rozumiem o co Eli chodziło 

Hefi, przesadziles zwymogami. To nie sa podstawy, to ideał zwiazku. Dopisz jeszcze ze ma umiec gotowac, lubic sprzatac I zajmowac sie dziecmi to Ci napisze ze to żeńska wersja "rycerza na bialym koniu" tak wyczekiwanego przez tysiace kobiet.

Seks tez mozna kupic. (żarcik)
To co wypisał Hrefi to zwiazek idealny I moim zdaniem utopijny. Przyklad ?
Potrzeba (?) Wzajemnosci - kobieta bedzie od ciebie wymagac czegos innego niz ty od niej. Ona np. bedzie chciala sie czuc bezpiecznie. ale jak Hrefi zrealizuje potrzebe zaufania (mowienie o problemach) to podswiadomie bedzie pozbywac ja tego uczucia. Intelektualna partnerka, z pewnoscia jest swiadoma swojej wartosci wiec potrzeba akceptacji mozw byc zagrozona (bedzie ci stawiac wymogi).
Ja najchetniw nie rezygnowal bym z niczwgo, ale proza zycia sama modyfikuje oczwkiwania

Ehhh.... oczywiście moje subiektywne zdanie. Jesteś w ogromnym błędzie. Twój tok myślenia
blokuje Cię. Nie, nie, nie. Ta zdrada była „po coś”. Nie zmarnuj tej bardzo ważnej lekcji życia. Odrzuć połajanki, wybacz sobie i drąż dalej do prawdy. Tylko ta prawda Cię wyzwoli. Mam gdzieś moralizowanie. I absolutnie na żadne „DAWNE tory”. To mają być zupełnie inne „tory”. Jesteś coraz bardziej siebie świadoma. Niech poczucie winy nie zaślepi Twojego widzenia. Mówiąc mężowi w moim odczuciu niczego nie osiągniesz. Każdy ma prawo do podejmowania decyzji jaka w jego ocenie jest dla niego najlepsza. Z prostej przyczyny bo Ty będziesz i tylko Ty ponosić odpowiedzialność za nią. Ja czytając Ciebie widzę inaczej. Racjonalizujesz siebie. A Ty rozpaczliwie siebie szukasz. Nie przestawaj. Choć prawda może Cię bardzo zaboleć. Jednak jesteś silną Kobietą a prawda sprawi, że będziesz jeszcze silniejsza.

Pozdrawiam Cię ciepło
Karolina