Trudny związek, szukam pomocy - Netkobiety.pl

Anno, dokładnie tak jest. Pośpiech jest wskazany, ale tylko przy łapaniu pcheł. Zawsze należy kierować się swoją sytuacja, bo w razie czego to ty zostaniesz na placu boju i nikt ręki ci nie poda.
Przeanalizowałas swoją sytuację i ustawiłam sobie wsxystko, moim zdaniem, idealnie pod te sytuację. Nie będą ciągnęły się za tobą żadne ogony. Będziesz mogła zacząć nowe życie, naprawdę nowe życie.

Tak, ja też pamiętam, co pisałaś na samym początku i od razu wiedziałam, że jesteś jak dziecko błądzące we mgle. Uznałam, że trzeba ci pomóc i uwzielam się na ciebie. Ty okazalas się bardzo pojętna młoda osóbką i chłonęłas wiadomości jak gąbka. Szybko zrozumiałaś w czym jesteś.
Zbierasz kasę, likwidujesz ogony tam gdzie mieszkasz i ogarniasz się w sposób niesamowity. Naprawdę bardzo cię podziwiam, ale sama napisałaś o sobie, że jesteś zaradna i energiczną osobą i tak rzeczywiście jest.
A czas tak szybko mija. Zanim się obejrzysz znowu zrobisz milowy krok do przodu.
Już kilka razy ostrzegalam cię, ale przypomnę raz jeszcze. Uważaj na końcówce, bo jeśli on UWIERZY w to, że wymykasz mu się z rąk dostanie szału i nie będzie przebieral w słowach ani środkach.
Słyszałaś o tym przypadku z ostatnich dni, który miał miejsce w Polsce? Ojciec przemocowy porwał matkę i 3-letns córkę spod domu babci, gdy wychodziły na spacer, akcja była na całą Polskę, dziewczyny noc spędzili w aucie, gdzieś w lesie, porywacze złapani.

Tak więc bądź przebiegła i zawsze o jeden krok przed nim.

Ulle tak widziałam to w tv. Jak powiedzieli, że tam była przemoc w rodzinie, to włos mi się zjezyl na głowie. Pomyślałam, dziewczyna jak ja wyjechała i chciała zacząć nowe życie a tu takie coś.

Mój stwierdził, że ten facet to jakiś psychopata, i kiedy zapytałam czy wie, że coś go z nim łączy (chodziło mi o wzmiankę o przemocy psychicznej) zrobił strasznie zdziwiona minę i nie mógł uwierzyć w to porównanie. A jednak.
Ta dziewczyna też by pewnie nigdy nie pomyślała, że jest do tego zdolny, żeby zafundować taka traume jej i własnemu dziecku. Co to dziecko przeżyło to sobie nie wyobrażam.

Dziękuję, Ulle. Dziewczyny jestem już w Polsce. Dziś jeszcze odpocznę, a jutro lub w poniedziałek ruszam do boju pozałatwiać to wszystko, co mam w planach.

Super powodzenia!

Pierwsze wrażenie jest bardzo ważne, więc skoro przyjechałaś i czujesz się tu dobrze i nawet masz pewność, że dalej też będzie dobrze, to już jest dużo, jak na początek.
Wyobrażam sobie, jak twoi rodzice ucieszyli się i jak skaczą koło wnuka i jak mały biega wszędzie i rozgląda się z zainteresowaniem gdzie jest i co wokół niego się dzieje. Na pewno jest podekscytowany i szczęśliwy. Oboje zaśniecie dzisiaj w swoich łóżkach i ciekawe co wam się przyśni.
Tak, wróciłaś.
Super że tak pięknie wszystko sobie ułożyłas.
Będzie dobrze.
A twój mąż przeczuwa, że coś się dzieje, więc stara się zwrócić twoją uwagę na siebie, na niego. W słabszych momentach zawsze przypominaj sobie, jak darł się na ciebie, jak wyzywał i podnosił rękę i patrz na małego, by on w przyszłości nie skonczyl jako przemocowy albo ofiara jakiejś wariatki.
Dzień po dniu, kawałek po kawałku i powoli poskladasz sobie nowe życie.

Super Aannaaa cieszę się
I nawet trochę ci zazdroszczę bo ja  jakbym straciła tą swoją siłę rozpedowa. Złość minęła i stanęłam w miejscu. Powstała obojętność, zaczęłam stawiać granice, widzę i czuję, że traci nade mną kontrolę. Chodzę na terapię i tyle. Na razie nie zrobiłam kolejnego kroku. Choć terapeuta mówił mi, że to musi być moja świadoma decyzja, że złość jest dobra ale nie można pod jej wpływem działać. No więc pozwalam sobie na spokojne i świadome dojrzenie do decyzji. Jak ktoś już gdzieś pisał rozum to rozum a emocje to inna bajka. Chcę żeby się spotkały na jednym poziomie. Niewiele mi już chyba brakuje. Bo wg zdrowego rozsądku wiem, że rozwód to jedyna słuszna droga. Ale jeszcze mnie coś trzyma, terapia pozwala mi to sobie uświadomić. Mierzę się że swoimi lękami, deficytami z dzieciństwa i schematami działania. Terapia działa bo myślę ostatnio intensywnie, próbuję znaleźć odpowiedzi.

Nie ma tego złego, gdybyś z nim nie była nie miała byś tego cudnego synka i nie była byś tym kim teraz jesteś.

Hej. U mnie nie najlepiej. Dzieciaki ciągle chorują, już 3 tydzień zaczynamy. Nie mogę przez to nic popchnąć w sprawie rozwodu bo nie mogę się wyrwać z domu. Jestem przemęczona ciągłym niedosypianiem i ogólnie mam kiepski nastrój. W pracy miałam już rozmowę ze względu na moje ciągłe opieki.
Zastanawiam się jak to ogarnę po rozwodzie. Jak odwieźć zdrowego do przedszkola, co wtedy z chorym ? Logistyka najbardziej mnie przeraża, może dlatego tak boję się tej samotności po. Uprzedze posty i od razu dodam, że nie mam pomocy na zawołanie. Mam tylko mamę, mieszka w tym samym mieście ale nie zawsze może pomóc. Sama jest osobą już w podeszłym wieku i schorowaną. Przeraża mnie to wszystko, moje dzieci naprawdę są chorowite, łapią wszystkie infekcje z przedszkola. Teraz mnie też zarazili, najpierw opiekowałam się nimi a teraz sama mam jelitowke. Ledwo żyję, ale doczekałam się tylko awantury (co mnie nie dziwi i utwierdza mnie w decyzji), że cały dzień siedzę w domu i obiadu nie ugotowałam. I wogole jak śmiałam się rozchorować. Oczywiście chora ale i tak musiałam zajmować się dziećmi, to mnie czeka po rozwodzie. Czyli nic się prawie nie zmieni. Samotna teraz, z wszystkimi sprawami na głowie jakbym już od dawna żyła sama tylko mój oprawca nadal mnie gnębi. A tak po rozwodzie powinien się wyprowadzić, choć pewnie będzie się zapierał rękami i nogami. Być może przestaniemy tak chorować jak będziemy mieć spokój w domu i pewną przewidywalność.

Toniu przykro mi, ale może masz jakies przyklady w swojej okolicy, gdzie kobiety zyja same z dziecmi i daja rade. Ja znam kobietę z trojka chłopców w wieku od okolo 2,5 do 9 lat i radzi sobie, to czemu Ty mialabys sobie nie poradzic? Ogarniesz to, bedziesz musiala i jakos wybrniesz z kazdej sytuacji. Nie ma sytuacji bez wyjscia, ja tez sobie ostatnio uswiadomilam, ze nie ma co myslec co.bedzie wtedy lub wtedy. Bede sie martwic jak to nastapi. Wiadomo, pewne rzeczy trzeba i mozna zaplanowac, zeby bylo latwiej. Ale z niektorymi mierzymy sie na biezaco i nie wierze, ze po tym co juz przeszlas nie dasz rady. Przeciez nie rozlozysz rak i nie zalamiesz sie nawet jak będzie Ci ciezko, kazda z nas liczy sie z tym ze nie bedzie latwo. Nie po to tu przyszlas, zeby sie zalamac, tylko zeby dostac pomoc i sile do walki. Glowa do gory, my kobiety jesteśmy silne, a po tym co przeszlysmy lub przechodzimy jeszcze bardziej. Sam fakt ze jesteśmy na tym forum swiadczy o naszej nadziei na lepsze jutro dla nas i.naszych dzieci, poradzimy sobie

Kobietko niedlugo sobie odpoczniesz i nabierzesz sil, nic tak nie wzmacnia jak pobyt wsrod rodziny, wiem co mowie bo rozumiem, ze nie ma możliwości, zeby on nie wracal do domu na weekend?

Ja mam spokoj na razie. Przed wyjazdem byl mega mily i uczynny, wrecz mnie wyreczal we wszystkim. Staral sie zeby bylo miedzy nami dobrze, przymykal oko na moje zimne spojrzenia i nieczule i czasem niezbyt mile odpowiedzi na jego pytania. Czulam, ze sie bal i nadal boi ze nie wroce. Przy pakowaniu wyczuwalam obawe na podstawie m.in. pytan ile rzeczy zabieram itp. Nigdy w to nie wnikal. Nie podobalo mu sie po raz pierwszy, ze tak dlugo nas nie będzie. Zanim wyjechalam jeszcze byly gadki do mnie i dziecka co bedziemy fajnego robic po powrocie... kiedys bym na to pewnie poszla i zmiekla.
Dzwonic dzwoni oczywiście, ale jest mily i uprzejmy. Jednak uważam, ze jeszcze z 2, góra 3 tygodnie i mu odwali, bo cos bedzie na rzeczy, cos mu.sie nie spodoba, tym bardziej ze jest tam sam i nie omieszka mi wyslac kilku/nastu chamskich smsow aby nie wyżyć, dac upust emocjom i bedzie wydzwanial z obelgami. Jestem na to.gotowa psychicznie (jakkolwiek to brzmi) i nie zamierzam sie przejmować. Kiedyś on osiagal swoj cel i ja sie tym zadreczalam, teraz wiem, ze jesli to nastapi, to zwyczajnie to zignoruje i nie bede po prostu odbierac telefonu.

cześć, jestem kolejną. Szykuje się do ucieczki, bo już wiem że z takich związków się ucieka, do przodu. Mnie już to uciekaniw drugi, trzeci rok zajmuje. Mam27 lat, pracuje, mam 3 letnia córkę. Z mężem jestem 10 lat, 3 po ślubie. Co mi do łba strzeliło żeby brać z nim ślub, nie pytajcie.
Jestem wrakiem, klebkiem nerwów i zastanawiam się tylko czy albo kiedy wrócę do siebie, takiej jaką byłam parę lat temu.
Mam nadzieję że i ja otrzymam tu wsparcie.

Nie wrócisz już nigdy za to będziesz nowa mądrzejsza I silniejsza kobieta. Co do ślubu wszystko dzieje się po coś widocznie było Ci to potrzebne. Uciekaj trzymam kciuki.

ja najbardziej się cieszę że jestem już na etapie radości z odejścia, nie kocham, nie użalam się że będę sama, podchodzę do tego z radością i nadzieja na lepsze. Niestety jeszcze z nim mieszkam, ale to opisze wieczorem

?myślę, mam nadzieję że mnie to ominie, bo on i tak połowę naszego małżeństwa albo więcej był za granicą i świetnie sobie dawałam z tym radę,  w sensie z jego nieobecnościa

Witaj Zahir. Poradzisz sobie na pewno. Ja może nie do końca mialam tak jak Ty, ale też dużo bylam sama. Można się przyzwyczaić, a potem widać że można dac samej radę. Krok po kroku, a z tego wyjdziemy.

Życzę Ci powodzenia. Najważniejsze byś miała gdzie się podziac i by dziecko było bezpieczne.  A na ile on wyjeżdża?

Ule dokładnie.
Na dwa miesiące, moi rodzice mieszkają w małym domku gdzie nie bardzo byśmy się wszyscy zmiescili więc już zaczął nam dobudowywac pokój. Mam nadzieję że zdąży. Ściany już są.

Dziękujemy:*

Super Annaa ja niestety nie mam takiej możliwości. Zazdroszczę, że masz gdzie uciec. My się kisimy razem i jest to dla mnie strasznie dołujące. Sama jego obecność mnie przygnębia. Niby już nie ma awantur, nie ma obrażania i wyzwisk (ostatnio stwierdził, że już z tego wydoroślał i to było słabe) ale alkoholizm i pornografia jest nadal. Nie mogę się od tego zdystansować bo ciągle mieszkamy razem. Byłam w piątek w PCPR i panie mnie nastraszyły, że mogę nie dostać rozwodu z racji tego, że razem mieszkamy i prowadzimy wspólne gospodarstwo. Będę walczyć, złożę wniosek. Idę do prawnika w tym tygodniu na ostateczne poprawki i może w następnym tygodniu złożę wniosek. Mój mąż udaje, że wszystko jest w porządku. Nie mogę się od niego uwolnić, bo cały czas próbuje uczestniczyć w obowiązkach domowych, kupuje mi bułki mimo, że nie chcę itp.

Toniu nie wiem jak jest w Polsce, ale w Anglii moja znajoma dostała bez problemu rozwód mimo że razem mieszkali, po prostu udowodniła że ustalo pozycie itp. Zawsze możesz się powoływać na to, że on nie chce się wyprowadzić a Ty z dwójką dzieci nie masz dokąd pojsc a to Twoje mieszkanie. Myślę, że załatwisz to bez problemu. Z dowodami i nagraniami żaden sąd nie powinien Ci utrudniać i kazać trwać w tym małżeństwie. Powodzenia daj znać. Pozdrawiam Cię serdecznie.

Niby tak. Ale jeśli Tonia zdecyduje się dołączyć do sprawy materiał dowodowy ukazujący przemoc wobec niej, to chyba nie będzie musiała się szarpać miesiącami czy latami żeby się uwolnić od tego człowieka.
Wiem jakie są sądy w Polsce, ale chyba nie każą ofiarom przemocy domowej pozostawać w związkach z oprawcami... Cóż fakt faktem nie jestem prawnikiem więc mam nadzieję, że szybko przez to przebrniesz Toniu. Trzymam kciuki i pisz na bieżąco.

Moja historia jest zenujaca bo od początku powinnam uciekac, nie wiem co w nim widziałam. Ba, sam na początku powiedział że jest złym człowiekiem ale nie chciał rozwinąć twgo, a ja szybko zapomniałam. Były rekoczyny, ale to dawno, od lat nie podniósł ręki. Chociaż nie, parę tygodni temu mnie pchnął. Za to po urodzeniu córki zaczęło się piekło, całe życie pracowałam z wyjątkiem 2 i 5 roku, czyli końcówka ciąży i do 2 r.z. małej. Do 6 msc ciąży pracowałam. A jak była mała też starałam się jakimiś zaleceniami zawsze coś dorobić w sumie . Ale mimo tytułu mgr,pracy, samotnego wychowywania dziecka, byłam zła, głupia, leniwa. Wyprowadziłam się z dużego miasta z bloku na malutka wies gdzie nikogo nie mam. Rok po narodzinach dziecka to był dla mnie koszmar, ja chodziłam po ścianach. A samotne macierzyństwo na wsi, z paleniem w piecu starego typu, do sklepu 8 km też nie jest łatwe. Ale wciąż było za mało. Do tego rozliczenie mnie ze wszystkiego, sprawdzanie paragonow, rozliczenie z moich zarobków, zalowanie dziecku, pamiętam iak robił awanturę a wiadro wody do basenu...a woda u nas kosztuje 2.5 zl za metr....  W ciąży przestałam czuć ruchy dziecka, to było boże Narodzenie, do szpitala iechalam sama bo książę spał. 40 km. Dużo by pisać. Byłam dla niego kupa gówna, tylko nie wiem czemu jak półtora roku temu złożyłam pozew to płakał, błagał itd. I głupia uległam. Ale zmadrzalam już.

Toniu WSZYSTKO co słyszysz od jm na Twój temat to ,bzdury,imaginacje ,pijany bełkot nawet jak nie pił alkoholik tak właśnie postępuje jak jest aktywny i nawet jak ma dłuższą przerwę w chlaniu to nie wytrzymuje chorych emocji chodzi nabuzowany nakręcony szuka powodu prowokuje po to żeby się nawalić to co widzisz to właśnie jest zachowanie uzależnionego człowieka .
Alkoholicy tak mają (nie tylko oni z resztą) obwiniają za "nieszczęśliwe życie" wszystkich w koło i mówią takie rzeczy jak jm  w duchu obwiniają siebie ale to ukrywają bo tak wygodnie .Ty jesteś najbliżej to wyżywa się na Tobie ale to już wiesz sama nie ma co analizować osoby jm.Wiem to na 1000 % z własnego doświadczenia i znam kilkuset takich jak ja co z tego piekła wyszli ale nie chce  pisać o sobie bo mi się może we łbie z próżności poprzewracać nie ja tu jestem ważny.
Jesteś już dość świadoma tego co się dzieje jak czytam Twoje posty jeszcze  tylko Twoje reakcje są nałogowe nawykowe wiele lat życia z alkoholikiem niestety robi swoje.
Powoli i systematycznie działasz jednak dla Siebie i dzieci idzie Tobie najlepiej jak potrafisz wszędzie w urzędach podkreślaj jego alkoholizm nie krępuj się dowody masz jakie masz możesz dalej je zbierać.
To co słyszysz to stek kłamstw to chore brednie nie wierz w ani jedno słowo na Twój temat od jm on chce Ciebie karać i ranić inaczej nie potrafi w tej fazie chorowania.
Słowa nie muszą boleć a zwłaszcza nieprawdziwe nietrzeźwe nieprzytomne nawet jak nie jest pod wpływem i sprawia wrażenie trzeźwego bredzi bo nie widzi problemu w Sobie ma komfort picia niestety jeszcze.
To co się z nim dzieje to nic niezwykłego choć marna to pociecha.
Nie załamuj się i nie przejmuj tym co urzędniczki gadają bo Ty też nawykowo filtrujesz negatywne wiadomości to część współuzależnienia nie rezygnuj ze swoich planów mimo trudności bo są słuszne.
Trzymaj się ciepło. Dasz radę.

Podpisuję się obiema rękami. Szkoda że musicie nadal mieszkać razem, wiem jakie to ciężkie. Dasz radę kochana, tylko sie nie poddawaj. Paslawek ma rację, Twoje reakcje to przez współuzależnienie. Niestety też jeszcze tak mam, czuję żal ze nie zrobiłam nic prędzej. Marzę o prawdziwej miłości, o kimś kto pokocha nas obie i przy kim odżyję, ale wiem że póki sama siebie nie wyleczę duchowo i psychicznie,  nic z tego nie będzie. Miłością wszystkiego nie uleczysz. Niemniej życzę Ci dużo wytrwałości i siły, abys miala kogos na kogo zaslugujesz.
Jeszcze trochę. Rozwód dostaniesz. Bez przesady,  te sądy i ich prawo..

Edit: Aniu,  bardzo się cieszę że tak się czujesz,  widać że to była dobra decyzja.  Mam tak samo:) Twój wątek dał mi także kopa do zmian, zresztą nie tylko mnie.

Mój prawie eks wczoraj zrobił mi a właściwie próbował zrobić karczemna awanturę za trzy nieodebrane połączenia od niego. Nie miałam przy sobie telefonu bo byłam u lekarza z dzieckiem.
Twierdził że dzwonił 20 razy. Dostałam smsy z wulgaryzmami i jeden telefon z groźbami.
Zignorowalam go, podkusilo mnie tylko żeby wysłać 1 sms i napisać co o tym myślę, chłodno i konkretnie. Wściekł się niesamowicie. Napisałam mu cała prawdę o nim i o nas. Odpisał coś tam, ja zero odzewu. A więc on jeszcze chyba wysłał z 5 smsow w ciągu kilku godzin, widać było że nie może znieść że już nie dyskutuje, nie odbieram i nie odpisuje i każdy kolejny sms nawiązywał do tego mojego jedynego, moja wiadomość była analizowana i rozbierana na części pierwsze, tak go zabolała. Wytrwalam i nie wdalam się w dyskusje. On pisał dalej.

Jak wiecie miałam tam jeszcze wracać na chwilę podomykac sprawy, zabrać resztę rzeczy itp. Ale myślałam odkąd tu jestem o tym, co by było gdybym nie wróciła, dobrze mi w Polsce. I dzisiejsze jego zachowanie, kolejna afera w ciągu tych kilku tygodni odkąd jestem w Polsce upewnila mnie, że zostaje na zawsze.
Może uda mi się jakoś telefonicznie ogarnąć sprawy urzędowe itp wypisać się z rachunków, żebym nie była od wyjazdu odpowiedzialna za rachunki skoro mnie tam nie ma i nie będzie i inne tego typu prozaiczne rzeczy.

Jego zachowanie upewnilo mnie i nastraszylo, że po dobrym miesiącu w Polsce wrócę do tego samego, że mnie znów będzie niszczyl psychicznie, że nie daj Boże dziecko będzie słuchać kolejnej awantury. Ze cofne się krok w tył kosztem innych spraw.

Dziś patrzyłam szczęśliwa na synka jaki był spokojny jak zasypial i pomyślałam sobie, że chce żeby zawsze tak było. Patrzę na niego jak się bawi i ciągle ostatnio myślę o tym, że jest szczęśliwy a ja w końcu się nie martwię że podczas miłego rodzinnego spędzania czasu stanie się coś złego, że przyjdzie tyran w złym humorze i wszystko zniszczy. Jesteśmy tu bezpieczni i to co robimy i w jakim jesteśmy humorze zależy od nas samych, a nie od nastroju jakiegoś psychola, który za nic ma czyjeś emocje, uczucia, mir domowy.

Będąc tak daleko ode mnie on nadal próbuje pociągac za sznurki i dyrygowac mną i grać na moich uczuciach. Przypomniało mi się wczoraj jak Ulle pisała dawno temu, że zobaczę jego prawdziwe oblicze, oblicze furiata jak on będzie czuł lub wiedział, że wymykam mu się z rąk. Kiedy ignorowalam jego próby zastraszenia mnie i wyzycia się na mnie telefonicznie oraz proby sprania mojego mózgu smsami, on robił się coraz bardziej agresywny i nieobliczalny. Zaczynam się bać co będzie dalej, ale wiem ze musze być dzielna i nie dać się więcej zastraszyc, jak już wypróbuje wszystkiego pewnie odpuści.
Dzis wiem, że jeśli byłby w kraju i groził mi jak wczoraj i miałabym na to dowód, bez wahania zglosilabym to na policję, żeby ostudzili jego poczynania i żeby był pewny że żarty się skończyly a ja to już nie ta sama ja co wiele lat temu, wystraszona bezbronna dziewczyna która owinal sobie wokół palca, tylko dojrzała kobieta i przede wszystkim matka, która będzie bronić spokoju i bezpieczeństwa swojego i dziecka jak lwica.

Aniu, jeśli nie jest to konieczne nie wracaj. A jeśli tak, nie sama. I najlepiej jakbyś u kogoś nocowala wtedy. Ale jeśli ogarniesz sprawy na tyle, że nie będzie trzeba faktycznie stawiać się osobiście, to tym lepiej. Nie wiem co z rzeczami które tam Tobie zostały, ale to teraz chyba najmniejszy problem.

Schemat działa, agresor widzi ze cos jest ostro nie tak i już nie wytrzymał. Ciekawa jestem,  czy będzie jak u faceta Toni, czy Twoj zacznie nagle byc osowialy i niby "rozumieć"( patrz ostatnie wpisy na wątku Toni).

Uważaj Aniu na siebie, nie kasuj tych sms-ów. U mnie totalna olewka dziecka i mnie. Może to i lepiej, ale co mojemu odwali ciężko powiedzieć.

Annaaa tak jak wszyscy radzą jeśli musisz tam jeszcze jechać śpij u kogoś, w motelu, byle nie u niego. Faktycznie pokazuje co potrafi.
Oni tacy podobni przed tem a teraz każdy inaczej działa. Ciekawe z czego to wynika.
Mój obecnie zachowuje się jak obrażony kilku latek. Niby jest blisko, pod ręką, nie robi afer ale daje mi do zrozumienia, że to moja wina bo go wyrzuciłam. Niby tam coś rozumie ale nie do końca. Jakby sam do końca nie wierzył, że jest ich dwóch. Ze może być taki i taki. On teraz jakby wypiera wszystko co było złe, wszystkie swoje nieodpowiednie zachowania i czyny.
Przedwczoraj przyjechał do dzieci i znienacka usiadł obok mnie. Objął mnie za nogi i położył głowę na moich udach. Powiedział, że wie że za dużo pił. I tyle, polezal tak chwilę, wstał i pojechał.
Zrobił to tak nagle, że się nie spodziewałam.
Cały czas mnie zaskakuje. Tego się nie spodziewałam, myślałam, że będzie tak jak u Anny albo u kobietki.

Po przeczytaniu postu ulle jednak podzielam jej zdanie. Nie wracaj tam Aniu. Dobrze że da się załatwić sprawy telefonicznie. To się robi serio niebezpieczne. Zakaz zbliżania się byłby całkiem ok.

Toniu, widzisz, i tak dalej Cię obwinia. Lata zajmie mu dojście do tego, że to on zawalił. Chyba że nigdy.

Ulle ja dzięki Bogu zylam z nim w związku partnerskim, więc nie muszę przechodzić przez cały ten rozwodowy koszmar. Po prostu odchodzę i już, nie ma nas. On mi się kiedyś odgrazal, że nie po to ze mną jest tyle lat żebym go zostawiła po tym wszystkim, że nigdy nie pozwoli mi odejść mimo że wiele razy sam kazał "wypi..lać skoro mi się nie podoba" w nerwach i że tamta go zostawiła (choć na początku twierdził że to on odszedł od niej) ale ze mną do tego nie dopuści, czyli prorocze Twe rady i słowa, jakbyś go znała. Szczerze nie dziwię się, bo gdybym była w jego skórze to też marne szanse na ułożenie sobie życia po 40stce z jego psychopatycznym charakterem i tak jak piszesz on o tym wie. Żadna mądra dojrzała kobieta go nie weźmie, chyba że desperatka aczkolwiek życzę mu szczęścia bo potrafi nieźle oczarować. Biedna tylko później ale powiem Wam szczerze, że gdyby mi ktoś powiedział dzisiaj ze on kogoś ma, to raczej nie poczułabym zazdrości tylko ulgę.

Rodzice mnie popierają, wiedza jak jest i choć pewnie gdzieś w głębi duszy ciężko im się pogodzić z tym że córka nie ułożyła sobie życia, wiedza ze lepiej żyć samej niż z takim psychopata. Mama wspiera na 100%. Plany jak to plany się pozmieniały, ale trzeba się będzie zacząć rozglądać za jakąś praca no i byle do przodu. Co mi potrzeba, mieć na życie i opłaty, ubezpieczenie zdrowotne i tyle. Nie jestem typem galerianki i nie mam potrzeby otaczania się luksusem choć mam ambicje aby dobrze żyć i zapewnić dziecku normalny byt, ale do wszystkiego dojdę sama ciężka praca.
Miłości i wsparcia nam tu nie brakuje, dziecko jest bezpieczne spokojne i szczęśliwe więc ja też. Reszta przyjdzie z czasem.
Jak się odkuje finansowo to moze za rok lub dwa zrobię sobie tu sobie jakiś mały remont.
Najważniejsze czyli kochająca, wyrozumiala rodzine mam obok. Moi rodzice nie są furiatami i daleko im do takich zachowań więc czuje się tu jakbym była w innym świecie niż ten, w którym zylam przez lata.

Toniu sygnały z organizmu to istotna rzecz, nieraz zignorowałam to że czułam niepokój lub smutek, strach. Dobrze, że mu nie wierzysz.

Aniu, a ja nie wiem ale cały czas myslalam że wy jesteście po ślubie, oj jak ja Ci zazdroszczę ze nie będziesz musiała się rozwodzić. Ale jakieś alimenty na dziecko się należą, tylko czy on będzie płacić? I też wtedy musielibyscie się skonfrontować. Widzisz, jak nasi potrafią manipulować i ukrywać prawdę. Tu ona odeszła a tu on za chwilę. Prawdy i tak nie poznasz.

U mnie informacja że musi sobie kupić opony. Za.kilkaset euro. Wiadomość jak do znajomej, jak gdyby nigdy nic. Czy ja dam wiarę ze on tyle musi wydać. O dziecku nic. Nie odpisałam,  to za 2 h informacja że jednak więcej musi zapłacić. Wtedy coś tam skomentowałam ale nic na temat tej kwoty albo czegoś w stylu jaki on biedny i musi tyle kasy wydać. Jeszcze tylko poinformowałam o terminie gdzie musimy stawić się oboje i tyle. Zastanawiam sie czy to nie byl aby pretekst bym nie chciała go oskubać bardziej z forsy, to co napisał.

No tak. W sumie mogłam całkiem olac bo termin jaki mamy razem zdąży  i tak 10 razy zapomnieć. Ciekawe jaki będzie następny krok? Czyżby miał zadzwonić i zacząć przepraszac abym znowu niby zaufala? A potem znowu mi dowalic znienacka? Ciekawa jestem schematu jego działania teraz. Jak zacznie się zalic będę miala nieodparta ochotę powiedzieć mu, żeby sobie ze swoją dziewczyną porozmawial.

Dziewczyny zaczęłam czytać nasze wątki (mój, Twój Aniu i Toniu) jeszcze raz od początku. To daje mi obraz ile już się wydarzyło u każdej z nas, jaką drogę przeszlysmy. Az mnie dziwi ze jeszcze niedawno chciałam w to dalej brnąć.

Toniu nie dowalaj Sobie dodatkowo nie co dzień człowiek się rozstaje tu nie ma idealnych sytuacji

Jesteście wszystkie bardzo dzielne .