Trudny związek, szukam pomocy - Netkobiety.pl

To prawda, traktuje tak wszystkich, brak szacunku do pracowników... kiedys postawilam ultimatum, ze albo psychiatra albo koniec. Ale później znow bylo dobrze (bardzo dlugo o dziwo). Musze to przegryzc. Ale czekam na kolejne komentarze od innych Pan.
Autorko odpowiedzi - znasz ten typ z doświadczenia czy Twoje slowa to tylko teoria?

Sonia2012 odeszlas od niego rozumiem? Masz dzieci? Poradzilas sobie? U mnie niby jest ok wiekszosc czasu ale jak sie zacznie... doszlo do tego, ze codziennie rano zastanawiam się w jakim wstanie humorze, czy bedzie wesoły (rzadkosc) czy o cos sie przypieprzy. Dopoki nie wstanie, to odczuwam takie napiecie wewnętrzne, nasluchuje jak.nienormalna. on sie z tego smieje. Jak.go.ostatnio nazwalam wampirem energetycznym, to sie smial, ale po przeczytaniu definicji z neta potwierdzil (wtedy nie bylo awantury, normalna rozmowa). Ale taka prawda ze to sie przewija caly czas. Najdluzej chyba wytrzymal miesiac, potem zaczął fochy. Fochy, to dobre określenie. Wstaje i strzela fochy, czepia sie. Zarzuca ze mialam zrobic to lub tamto. A co z tym lub z tamtym? A zalatwilas to juz? ,jak zalatwilam szuka zaczepki dalej. I ten pretensjonalny ton. Jest to dobry człowiek ale duzo w nim goryczy i nienawiści i niestety odbija sie to na mnie.

Człowiek który naprawdę chcę popełnić samobójstwo, nigdy nie przygotowuje się do tego w tak teatralny sposób.
Tak zachowują się tylko pozerzy i manipulanci, którzy takim właśnie zachowaniem chcą osiągnąć określone efekty.
Wszystko to jest obliczone na pewien cel.
Dodatkowo jest tu ukryte jeszcze takie przesłanie - droga żono, wolę się zabić, niż się zmienić.

Przykro mi, bo chciałabym dać Ci nadzieję, której pragniesz, ale w obecnej sytuacji nie widzę za bardzo perspektyw na szczęśliwą kontynuację Waszego związku.
Granica absurdu będzie się coraz bardziej rozmywać i przesuwać. Ty za wszelką cenę będziesz się starała unikać jego ataków, przewidywać je, uprzedzać, a one oczywiście i tak będą się pojawiać.
Do tej agresji nie przyczyniają się zewnętrzne powody, są one uwarunkowane charakterem Twojego męża.
Dziecko będzie rosło i wreszcie to ono na równi z Tobą stanie się ofiarami jego bezsensowych ataków.
Dalsze jego drogi będą dwie - przy takim ojcu i takim traktowaniu albo wyrośnie z niego mocno zaburzony człowiek, który będzie wymagał lat terapii i wsparcia psychologicznego.
Albo - wyrośnie agresor i przemocowiec, który poniesie wzorzec z rodzinnego domu dalej w życie i w świat, i będzie w ten sposób dręczył następne pokolenia.

Autorko, z tego co zrozumiałam, to szukasz raczej rad, które dadzą ci nadzieję, że twój mąż się zmieni i ewentualnie jak można byłoby mu pomóc w tej przemianie.
A skoro tak, to ja nie mam dla ciebie dobrych wiadomości.
Twój mąż jest po prostu mocno zaburzonym człowiekiem i klasycznym przykładem przemocowca(ja ich nazywam przemocowymi i  będę określała go mianem przemocowy).
Zacznę od tego, że on doskonale wie o tym, że ma nierówno pod sufitem. To nie jest tak, że on nie widzi, jak zachowują się inni ludzie, nawet gdy są mocno zdenerwowani. On wie, że jest z nim mocno nie tak.
Nie znaczy to jednak, że pójdzie na jakąś terapię albo do psychiatry po jakieś prochy, by zmienić się w innego człowieka.
Możesz prosić go o to, błagać na klęczkach od rana do nocy, padać przed nim na twarz, powoływać się na Bóg wie jakie względy (np na uczucia twojego dzuecka), a ja zapewniam cię, że oprócz krokodylich ewentualnych łez i walenia się w klatę oraz obietnic on nie zmieni nic. Albo będzie jeszcze gorzej, bo on poirytowany twoim ględzeniem może porządnie uderzyć cię albo zdemolować sprzęty w domu.
Przemocowy pójdzie na terapię dopiero wtedy, gdy wszystko straci, gdy życie przyciśnie do do muru, gdy znajdzie się po prostu na dnie, chociaż i to nie jest wcale takie pewne, bo wielu z nich mimo życiowych strat dalej pozostało sobą, w pełnym tego słowa znaczeniu.
Ukrywasz to, co dzieje się w domu przed ludźmi. Z jednej strony rozumiem cię doskonale, ale z drugiej strony potępiam, bo igrasz z własnym życiem i przyszłością własnego dziecka. Dziecko wie, że tato na nerwy- no błagam cię.
Jaki ty dajesz wzorzec swojemu dziecku? Wychowujesz potencjalną ofiarę różnych pomyleńców w przyszłości, albo agresora, a więc osobę, która z góry skazana jest na życiową porażkę, bo nie wiem jakim cudem twoje dziecko będzie mogło spełniać się w relacjach z innymi ludźmi? Czy będzie szczęśliwe? Ja osobiście śmiem w to wątpić. Twoje dziecko od lat powinno być objęte pomocą psychologiczna, chociażby w szkole, a nie być puszczone na żywioł.
Nie może być tak, by dorosły chłop aż tak zawładnął twoim i dziecka życiem, że oboje ponosicie aż takie straty
To że przemocowy ma w swoim chorym cyklu także i miesiące miodowe nie może być rekompensata za wasze krzywdy, gdy mu odbija, tym bardziej, że taka kołowacizna jest jeszcze gorsza, bo nigdy nie wiadomo, kiedy nastąpi atak
Twój przemocowy na razie jest w miarę spokojny, bo póki co on jest bardzo ciebie pewny i wie, że ty trochę poplaczesz, obrazisz się na chwilę, ale nie odejdziesz.
Jego prawdziwe oblicze furiata, a wręcz wariata zobaczysz dopiero wtedy, gdy on zorientuje się, że ty naprawdę wymykasz  mu się z rąk. Wtedy będziesz świadkiem wielu irracjonalnych zachowań. Będą krokodyle łzy, łabędzi śpiew i prawdziwa furia.
Takie pojęcia i określenia jak łabędzi śpiew, krokodyle łzy, miesiąc miodowy, ofiarą przemocy itd proponuje, żebyś zapoznała się z odpowiednią literatura i będziesz wiedziała, co to za zjawiska. Mnie nie chce się teraz tego ci tłumaczyć.
Zrobisz, co zechcesz, ale ja zapewniam cię, że zarówno ty, jak i twoje dziecko, oboje jesteście na przegranej pozycji.
Jeszcze jedno- od kilku lat, z tego co wiem, nie jest aktywne forum niebieskiej linii na temat przemocy w rodzinie. Szkoda, że to naprawdę dobre forum już nie żyje, ale i tak można wklepac sobie hasło w wyszukiwarkę i znaleźć. Jest tam opisanych mnóstwo historii z życia wziętych, całe dyskusje, porady specjalistów itd. jeśli byłabys zainteresowana, to proponuję, byś poczytała sobie to, co tam jest opisane.
Powodzenia.

Jeszcze coś dopisze.
Chodzi mianowicie o twoje dziecko. Nie wiem ile lat ma teraz, ale musisz brać pod uwagę to, że im dalej w las, tym więcej drzew. Dziecko będzie coraz starsze, aż wejdzie w wiek dojrzewania i wtedy będzie najgorzej. Nie opanujesz tego, co zadzieje się z twoim dzieckiem, szczególnie że sama jesteś osobą współuzależniona i bardzo słaba. Możesz stracić to dziecko mentalnie, psychicznie i możesz być świadkiem, jak powoli stacza się w nieodpowiednim kierunku. Może uciekać z domu, wejść w złe towarzystwo, albo zamknie się w sobie, mogą dziać się różne rzeczy, bo uwierz mi, mieszkanie w domu, w którym nie ma stabilnej i bezpiecznej atmosfery nie należy do przyjemności. Dzieciak na samą myśl, że ma wrócić do domu będzie miał odruch wymiotny. Nie będzie chciał zapraszać do domu kolegów, koleżanek, bo będzie się bał i wstydził.
Masz naprawdę poważny problem i dlatego dobrze się zastanów, co dalej.

Myślę, że powinnaś chodzić do psychologa, bo jesteś ofiarą przemocy psychicznej, a nawet i fizycznej, skoro on potrafi cię pchnąć.
Dziecko ma dopiero dwa lata. W takim razie to jest malutkie dziecko, ale jak sama widzisz już dużo widzi i rozumie.
Raczej nie uchronisz małego przed tym, żeby za dużo nie usłyszał i za dużo nie zobaczył.
Każdy kolejny rok będzie wysoce niekorzystny dla rozwoju dziecka.
Można powiedzieć, że wszystko co sobie wyoracujesz w ciągu miodowego miesiąca w jednej chwili zawali ci się, gdy ojciec dostanie szajby.
Wszystko zaczęło nasilać się, gdy przeptiwadziliscie się na swoje, ale wcześniej też obserwiwalas agresywne zachowania.
Uwierz mi, ja nie chcę cię straszyć, bo nie mam w tym żadnego interesu, ale będzie coraz gorzej, ponieważ facet poczuł się pewnie, jest na tzw swoich śmieciach i żyje według zasady wolność Tomku w swoim domku. Dodatkowo, jak pisałam wcześniej, jest bardzo pewny ciebie i to pozwala mu myśleć, że jest bezkarny.
Rozumiem, że jest ci szkoda tego związku, bo facet jest zaradny, pracowity, wszystko załatwi, ale to za wysoka cena, jaka wy oboje płacicie za te jego zalety.
Dom ma być oaza bezpieczeństwa i miejscem, do którego człowiek wraca, by naładować akumulatory, by mieć siłę w walce o byt poza domem. Nie może być tak, że na samą myśl o powrocie do domu człowiekowi robi się niedobrze, bo jest tam nieobliczalny agresor, który raz jest do rany przyłóż, a za chwilę drze mordę i wprowadza nerwiwke.
Twoje dziecko nieraz zapłacze że strachu, a to wszystko nie jest obojętne dla rozwujacej się osobowości takiego malucha. Pójdzie do przedszkola i albo będzie stał w kącie, albo będzie bił inne dzieci, a te problemy z dzieckiem będą coraz poważniejsze
Ja jestem wielkim wrogiem przemocowych i także ofiarą jednego z nich. Minęło wiele lat i niby mam ten temat przepracowany, ale dalej jest we mnie dużo złości na takich ludzi.
Człowiek który nie ma pojęcia, jak funkcjonuje przemocowy może myśleć sobie, że musi to być skończony idiota, bo wystarczyłoby tylko, żeby przestał drzeć mordę i byłoby ok. Ale to tak nie działa. Ludzie mający problem z agresją funkcjonują zupełnie inaczej, na innym poziomie świadomości i chociaż doskonale wiedzą, że ich zachowania normalne nie są, to i tak pozostaje w nich to wariactwo.
Tu ktoś napisał, że zdarza się, iż ofiarą przemocowego chcąc mieć z głowy atak agresji u czuba sama niejako prowokuje taki atak, by go zaliczyć i znowu mieć cudowny miodowy miesiąc świętego spokoju. Tyle tylko, że te miodowe miesiące z czasem robią się coraz krótsze, bywa że kilkudniowe albo kilkugodzinne. To normalne, bo ten proces postępuje. To jak gotowanie żaby.
Ważną rzeczą jest byś wyszła ze świata pozorów i udawania, iż w waszej rodzinie jest idealnie i przestała kryć tego człowieka coraz świecić za niego oczami.
Jeśli zdecydujesz się na odejście musisz dobrze przygotować grunt pod to przedsięwzięcie, bo czeka cię horror. Zdobądź jak największą wiedzę na temat przemocy w rodzinie i wzmocnij się u psychologa oraz poszukaj wsparcia w bliskich ci osobach. Musisz być bardzo silna i bezwzględnie przekonana do swoich racji, bo przemocowy nie będzie stał biernie i zasypywał gruszek w popiele. A doświadczysz takich jego zachowań, że w życiu byś nie pomyślała do czego zdolni są tacy ludzie.

Mądra z Ciebie kobieta, rozsądna, szykujesz plan ucieczki obliczony w miesiące. Piątka z plusem.
Jeśli terapia to tylko u terapeurty który zna temat przemocy, inny może Ci zaszkodzic. A zapewniam Cię, że nie każdy psychoterapeuta zna/rozumie mechanizm przemocy.
Co do kwestii dziecka, sprawca uderza w najsłabszy punkt ofiary- u Ciebie to jest syn. Więc należy przypuszczać, że może się to wykorzystać. zrobi wszystko, aby dziecko zbuntować przeciwko Tobie...itp. Oby nie. Ale tio niestety jest jeden z mozliwych scenariuszy. Gra dzieckiem.
Nagrania dla Sądu- bardzo dobrze.
Jeszcze jedna ważna kwestia- swiadkowie, czas powiadomic swiat co się dzieje w Twoim domu. Nie tylko powiedziec, rodzinie,znajomym, ale tez wykorzystaj te 3 miesiace na zapraszanie w sam srodek cyklonu. Niech wiedzą , i słyszą. POtrzebujesz swiadkow w sądzie. Potrzebujesz sprzymierzenców w zyciu. Przestań go bronic i tłumaczyc przed swiatem. Zapomnij co to wstyd . Walczysz o siebie i przyszłosc dziecka.

KasiaKatarzyna- wybacz, ale powiem dosadnie i kolokwialnie Twoje rady są od czapy, ponieważ nie rozumiesz zjawiska przemocy. Swoimi radami możesz powaznie zaszkodzic  autorce wątku.

Mąż Autorki już wielokrotnie i przez wiele lat pokazał, że mu nie zależy.
Pozostawanie w dalszym związku z agresorem i przemocowcem, to jawne narażanie siebie i dziecka na zniszczenie.

KasiaKatarzyna, absolutnie Ci nie ubliżyłam- to po pierwsze. Po drugie - nie chodzi o inny system watrosci tylko o ignorancję, którą się wykazałaś w temacie przemocy.
Tak, owszem pozwalam sobie na ocenę Twojej porady ponieważ koncekwencje  jakie może ponieśc  autorka są  ogromne. Jestem pewna, że nie zdajesz sobie sprawy z zagrożenia i powagi tematu. Tu jest walka i to nie są żarty.
Co do kwestii terapii w przypadku przemocy- każdy terapeuta powie,że nie ma sensu terapia pary jeśli mamy do czynienia ze sprawcą i ofiarą. Osoba doświadczjąca przemocy potrzebuje terapii- bez wątpienia-  ale indywidualnej...gdyż m in poziom manipulacji po stronie sprawcy jest zbyt duży.

Myślisz że będzie lepiej? Oj nie...
Na takim etapie że były wyzwiska za rok zaczęła się u mnie w związku przemoc...najpierw wyzwiska przy klotniach typu k*rwa, szm*ta, popierd*leniec, sk*wiel. Za jakieś czas doszly uderzenia w twarz, szarpanie za ręce, rzucanie we mnie przedmiotami, uderzenia z pięści w klatkę piersiową, kopnięcia w brzuch.
I to wszystko na oczach dziecka, nie wyobrazasz sobie jak strasznie plakalo I to wszystko przeżywała. Po takich sytuacjach słyszałam że to moja wina, że ja sprowokowalam słowami, zachowaniem bo przecież moja depresja doprowadza go do szału. Robiłam wszystko by wyzdrowieć, jak wyzdrowialam dalej sytuacje się powtarzały bo obiad za późno, bo nieposprzatane, bo za późno szlam spac... Najgorsze bylo raz jak poszedl do dziecka i powiedział ale masz popie*dolona matke... czasem było nawet zabieranie telefonu A nawet przetrzymywanie w pokoju dopóki nie skończy ze mną rozmawiać A dziecko plakalo A ja nawet nie mogłam pójść jej uspokoić...
Zaczęłam stawiać warunki, poprawa, terapia, Były jego łzy że on sobie zdaję sprawę że się zmieni, mijaly 3 dni i z powrotem... W złości kilkukrotnie się wyprowadzal. Aż pewnego dnia się wyprowadzil A ja nie pozwolilam mu wrócić, mówiąc że to koniec I wnoszę o rozwod.
Od tamtej pory gdy się wyprowadzil dziecko zaczęło przesypiac całe noce w swoim pokoju, jest spokojniejsza A przede wszystkim przestała być placzliwa I nareszcie jest uśmiechnięta...
Oczywiście były ciekawe akcje żebym wróciła od płaczu i kleczenia przede mną, aż po krzyk i szarpanie bo on tak strasznie chce ze mną być i oczywiście dziecko to widziało i płakało... To są osoby które nie radzą sobie z emocjami, działają bardzo emocjonalnie, nie panują nad sobą i nigdy nie zmienia swoich reakcji na dane sytuacje...
Dziecko wychowane bez ojca...uwierz że lepiej dla dziecka gdy wychowuje się w sprawiedliwym, normalnym i spokojnym domie bez ojca niż miałoby patrzeć jak ojciec wyzywa i bije matkę a dziecko przy tym płacze...
Jeżeli twoje dziecko to syn to pamiętaj że taki wzorzec wyciągnie z domu, ojciec źle traktuje matkę, wyzywa, stosuje przemoc, dla dziecka będzie to coś normalnego, potem on zacznie Ciebie tak traktować uważając za coś normalnego, a jak syn traktuje matkę tak samo będzie traktował swoją kobietę...
Zrób to dla siebie i dziecka.
Teraz jestem po rozwodzie i jestem w normalnym związku I uwierz jest spokój, normalnie i bezpieczeństwo... Nawet nie wyobrażasz sobie jak może być dobrze i jak można odpocząć przy kimś...
Odejdź jak najszybciej, pamiętaj o sobie i dziecku.

A ja Ci napiszę tylko jedno - ratuj swoje dziecko.
Miałam ok. 3 lat, gdy mój ojciec walił głową mojej matki o ścianę tak, że wylądowała w szpitalu. Pamiętam to dokładnie.
Odeszła od niego dopiero 2 lata później. Miałam już 5 lat i w mojej psychice doszło do nieodwracalnych zmian.

Nie funduj tego swojemu dziecku.

Czy lepiej jest odejsc badz uciec po awanturze? Czy kiedy jest spokoj i sielanka? Ja po aferze mam duza motywacje, potem tzw miesiac miodowy i czlowiek niejako zapomina o tym co zle. Dzis ja na niego napadlam, bo mamy problem z dzieckiem, dziecko placze bo cos sie dzieje a on wrzeszczy jeszcze glosniej. Jakby krzykiem chcial uciszyc krzyk, chore. Wszedzie sie drze. Moja rodzina tez ma tego dosc. Nie umie zalatwic sprawy normalnie, przegadac problemu tylko od razu podnosi glos. Boze zawsze marzylam o fajnym normalnym facecie.

Jedna z Was pisala, ze jest po rozwodzie w zwiazku z kims kto zachowuje się normalnie, nie wyzywa i kto daje spokój a nie negatywne emocje. Ale powiem Wam szczerze, ze chyba troche stracilam wiare ze jeszcze tacy faceci sa... choc moze po przejsciach myśli sie juz glowa i patrzy na pewne cechy bardziej kiefy sie kogos poznaje. Przepraszam za bledy ale pisze na szybko kiedy go.nie ma. Czuje jakbym robila cos zlego... przecież tyle lat jesteśmy partnerami.. wciąż go chyba kocham... ale coraz częściej mysle o tym co z nami.bedzie za pare lat, co by bylo z dzieckiem. Przeciez ani my ani moja rodzina nie bedzie tego znosila... zobaczymy co czas przyniesie. Muszę sie wziąć w garsc i zalatwic wszystko. Gdyby nie formalności, to pewnie dawno bym odeszła. Ale to kredyt mnie powstrzymal, bo jak sama splace jak jest na mnie, a on pewnie nie bedzie pomagal zeby mi dokopać zebym wrocila. A to rozkrecalismy firme, co ja zrobie z tym wszystkim sama. A to przeprowadzka. Moze na nowym bedzie lepiej. Zawsze coś. A prawda jest taka, ze na pewno bym to jakos ogarnela.
A właśnie - na jaka pomoc od Panstwa moze liczyć w Polsce samotna kobieta z dzieckiem? Zalozmy ze na start mam zerowe dochody. Mieszkamy teraz za granica i tu bym dostala moze mieszkanie i zasilki, poradzilabym sobie bez problemu. Ale nie chce byc tam sama z dzieckiem. Jesli zostalabym w tym samym miescie, to by mnie gnebil, a dalej.nie wyjade bo jak i po co. Tu przynajmniej pomoze mi rodzina. Tylko nie wiem jak z ubezpieczeniem siebie i maluszka, bo zanim podejme jakas prace musimy byc przecież ubezpieczeni zeby np korzystac z pomocy lekarza itp. Dluga drofa przede mna...

Takie powiedzenie jest, ze "nadzieja matką głupców". Od tego masz wolną wole i rozum, byś go mogła użyć w krytycznych sytuacjach. Może tak sobie powtarzaj.

Pomyśl o dziecku. To ono powinno być Twoim priorytetem.

Hmm, moja już była sąsiadka mieszkała wtedy jeszcze z trójką dzieci, chłopakiem u jego rodziców. I tam też działy się cuda. O ile chłop szanował swoją kobietę i matkę dzieci, ,,teść" też nawet dziewczynę lubił, ale ,,teściowa"... Nie tolerowała jej, nie cierpiała, wyzywała przy dzieciach. Efekt tego byk taki, że dwunastoletni wtedy syn potrafił do matki powiedzieć :,,ty stara k...two, podaj mi plecak". Chłopak myślał i pewne myśli, że to absolutnie normalne, a matki nie trzeba szanować, skoro babka jej ubliża. Kobieta uciekła, zostawiła dzieci, nie wytrzymała, może się załamała.
A taka mi się właśnie historia przypomniała.

Dobrze ze masz świadomość ze jesteś coś warta, ze w środku masz taka pewność ze to co mówi twój gad do Ciebie to nie jest prawda, ja tez takie coś mam,to chyba siła miłości wyniesiona z domu rodzinnego
Dzieki temu nie potrafi zgnoic Ciebie tak do końca...ale każdy ma swoje granice, mój gad tez mnie poniżał i poniżał az zbliżyłam się do swojej granicy, jak zaczęłam walić przy dziecku, po 2 godzinach jazd z jego strony, głowa w ścianę to wiedziałam ze jest bardzo zle
I zaczęłam powoli ewakuacje, która zajęła mi około 2 lat i była jedna z najtrudniejszych decyzji w moim życiu
Boisz się ze do niego wrócisz...
a możesz przytulać się i czuć bezpiecznie w ramionach kogoś kto ciebie tak traktuje?
możesz mieć udany seks?
Ja mojego nie kochałam i byłam tego świadoma a mimo to z nim byłam
Teraz mam na lodowce duży napis: UZALEŻNIENIE
Świadomość tego co nas łączy, przetrawienie tego, wyjście z tego zajęło mi ponad 2 lata mojego życia
Ale wiem ze niego bym nie wróciła do tego piekła..
ze swojej strony mogę dodać abyś zaczęła nie od odejścia od niego ale od jakiej formy samorozwoju,  modlitwa, joga,jakieś spotkania z psychologiem, musisz spojrzeć w głąb siebie, wyciszyć się , zrozumieć czy jesteś szczęśliwa kobieta, czy uważasz swoje życie za satysfakcjonujące
Wtedy każda decyzja będzie łatwiejsza, wiem ze to trudne bo ja przy moim gadzie nie byłam czasami w stanie bez trzęsących się rok nalać herbaty
Ale powodzenia ja z tego wyszłam i jestem szczęśliwa i tego życzę tobie

To jak to mam wytłumaczyć temu biednemu dziecku? Na poczatku moge nic nie mowic tylko ze znow przyjechalismy do.Polski.na wakacje. Nie będzie drążyć tematu. A potem co? Powiedziec wprost - wiesz ze tatus nie jest dobry dla mamy, ze brzydko do.niej mowi itp? I dlatego nie będziemy z nim mieszkac? Proszę nie skaczcie po mnie jesli napisze cos niemadrego, tylko dajcie mi dobra rade, szczegolnie jesli jak Ty jestescie pedagogami lub psychologami. Dziękuję.

Ana, nie wiem czy jest sens martwić się z góry i planować na długi czas przed - co możesz powiedzieć dziecku.
Jak najbardziej możesz się w tej sprawie skonsultować z psychologiem dziecięcym, kiedy już będziesz po rozstaniu.
Również Twoja intuicja z całą pewnością dobrze Cię poprowadzi przez proces wyjaśniania tego maluszkowi, jesteś matką, znasz swoje dziecko, wiesz jak mu wyjaśniać świat i łagodzić jej lęki.

Nie wprowadzające dziewczyny w błąd i tak ma dużo na głowie, alimenty załatwia się w kraju w którym przebywa dziecko, jeśli planujesz jego pobyt i edukację w Pl załatwiasz w Pl.

Co powiedzieć dziecku? Prawdę bo po pierwsze jesteś matka i chyba nie chcesz własnego dziecka oklamac po drugie prawda zawsze wyjdzie na jaw i zawsze się obroni a po trzecie ten bardzo młody człowiek na to poprostu zasługuje, tylko dostosowana do jego dojrzałości i jego pytań. Zasada jest taka mówisz dziecku tyle ile ono chce wiedzieć, może ono jeszcze długie lata nie zapytać dlaczego się rozstaliscie bo nie będzie gotowe na taką bombę informacyjna (na kłamstwo również). Jeśli zapyta to tata je kocha ale mieszka w innym kraju/innym domu bo tak zdecydowaliscie oboje koniec tematu. W Pl podejdź do najbliższej poradni psychologiczno- pedagogicznej i poproś o rozmowę z pedagogiem opiekuńczo-wychowawczym lub psychologiem dziecięcym takie konsultacje są darmowe, możesz zapisać się na zajęcia szkoły dla rodziców będziesz mogła pytać doświadczonych ludzi do woli jak bezboleśnie przeprowadzić dziecko przez ten etap w życiu. Da się trzymam kciuki.

Doczytałem że chcesz powiedzieć dziecku że jedziecie na wakacje - skąd ten pomysł? Planujesz rozmyslic się i wrócić? Porwać dziecko? Jeśli planujesz uprowadzenie rodzicielskie to przemysl to proszę.

Moje dziecko niestety slyszalo kilka kłótni... normalnie jak sie zaczyna cos dziac to jak.mam przy sobie dziecko staram sie nie podgrzewac atmosfery, prosze zeby przestal albo przytakuje na wszystko jak chora... a najlepiej jak moge wyjsc to biore dziecko.i znikam az sie nie uspokoi. Ale kilka razy wzial mnie w obroty np. w samochodzie (nie mialam jak uciec...) lub po prostu bylo zimno lub pozno i nasze dziecko slyszalo to wszystko... pare razy tłumaczyłam w amoku, ze tatus brzydko się zachowuje i ze to nieprawda, ze tak nie wolno, ze zaraz przestanie itp ze to bardzo zle ale dziecku krzywdy nie zrobi, bo pewnie sie tego balo... nienawidze siebie za to, ze do tego dopuscilam i plakac mi sie chce na myśl zleknionej malej buzki w moich ramionach... i tak, masz racje, uda mi sie. Za bardzo pragnelam tego dziecka i za bardzo je kocham, zeby go krzywdzic pozwalajac byc swiadkiem takich rzeczy... poza tym moja rodzina jest za mna i wspiera mnie, powiedzialam im o swoich zamiarach. Dzięki Wam. Zawsze jak mialam ochote wrocic, tlumilam to w sobie. Ostatnio jednak po wizycie tu porozmawialam z nimi o moim powrocie, po raz pierwszy w zyciu powiedziałam komuś glosno ze mam tego dosc i ze zakoncze ten.niszczacy związek, moge liczyc na wsparcie w 100%. Tym.bardziej, ze moja rodzina wiele razy byla swiadkami jego fochow i afer o przysłowiowe skarpetki.

Autorko, widzę, że wyciągasz wnioski, więc będę pisała dalej.

Podzielam pogląd przedmówczyni, sposob ułozenia jego relacji z  pierwszym dzieckiem to bardzo dobra informacja dla Ciebie. Duża szansa, że powieli ten schemat.

Druga sprawa, czy mówić o miłosci ojca dziecku. Moje zdanie- nie mówic. Zapewniać o swojej miłości, babci, cioci- kto tam jeszcze się pojawi w otoczeniu, ale nie ojca. W tak skrajnej sytuacji, gdzie mamy do czynienia ze sprawcą przemocy, czyli człowiekiem poważnie zaburzonym, który wyrządza ogromne krzywdy przede wszystkim swoim najbliższym  ale i ludziom innym w jakikolwiek sposob zaleznym. Dziecko jest delikatne, kruche w sferze emocjonalnej, a  kontakt z zaburzonym ojcem powoduje ogromne zniszczenia w psychice. A Twoim obowiązkiem jest obrona dziecka. Wniosek ? Jesteś inteligentna, dopowiedz sobie. I w sfere bajek włóż teksty pod tytułem- nie będę ograniczac kontaktów z ojcem- bo są w Twoim przypadku totalnie niezasadne.

Trzecia kwestia- wychodzenie z przemocy to proces. Daj sobie czas. Całkiem zrozumiałe są Twoje wahania. Nie win siebie za chwile słabości, każda z nas tego doświadczała. Miej przed sobą cel i wracaj na właściwą drogę.

Autorko, znalazłam  dla Ciebie artukuł, babka wyjątkowo zna temat . Przeczytaj i wyciągnij wnioski, proszę.

Portret psychologiczny sprawcy przemocy

Mam władzę!
Sprawcy przemocy uwielbiają czuć się panami sytuacji. 100% posłuchu: "wykonać natychmiast!". Albo kiedy indziej, ale na mój rozkaz. Pełna władza, żadnego ociągania.

Drżyjcie, taki jestem silny!
Wszystkie rozbijania sprzętów, wrzaski, wyzwiska itp. służą podnoszeniu własnego poczucia siły. Takie poczucie jest sprawcy potrzebne, aby mieć moc do wymuszania na otoczeniu określonych zachowań. Ale czy naprawdę silny człowiek musi udowadniać na prawo i lewo, jaki jest groźny? Pompuje swoją "moc" poprzez kontrast z otoczeniem okazującym słabość, podporządkowanie. Sprawca często nawet nie jest silny fizycznie - bo nie musi, ofiary i tak się nie bronią. Demonstrować swoją potencjalną siłę za to lubi i potrafi. Służą temu także straszne miny przy wbijaniu noża w kiełbasę, groźby, opowieści, co to on potrafi zrobić. Wszystko to służy przekonaniu otoczenia, że nie można z nim zadzierać, bo i tak się przegra. On zgniecie innych jednym palcem - a przynajmniej chce, żeby wszyscy tak myśleli.

...lecz tchórzem podszyty
W głębi duszy osobę stosującą przemoc przepaja lęk oraz przekonanie o własnej słabości. Wie, że utrata kontroli nad najbliższym otoczeniem skończyłaby się dla niego utratą całego poczucia siły. Dlatego tak agresywnie reaguje na wszelkie przejawy buntu ze strony swoich ofiar. Dlatego właśnie zrobi wszystko, by swoją ofiarę ośmieszyć przed policją, zrobić z niej wariatkę. Broni wszystkiego, co ma - poczucia siły i panowania nad słabszymi. Siła sprawcy powstaje tylko w kontraście sprawca-ofiara, nie istnieje sama w sobie. Sprawcy przemocy domowej są często mało poważani przez kolegów - np. w pracy. A już na pewno nie są tam odbierani jako silni. Dlatego właśnie najczęstszym układem przemocy jest mężczyzna-sprawca i kobieta-ofiara. Tu od razu mężczyzna czuje się silniejszy - bo kobieta jest z natury na ogół słabsza fizycznie (lub za taką uchodzi i sama w to wierzy). Kobieta mająca dzieci jest wiecznie zagoniona i zmęczona, przez co łatwiej ją podporządkować. Matce zależy na dzieciach - ten fakt też jest wykorzystywany przez sprawcę. Często matki zgadzają się na wiele - bo czują się postawione przed wyborem: albo krzywdzę ciebie i siedzisz cicho albo skrzywdzę dzieci. Fakt, czy sprawca jest biologicznym rodzicem tych dzieci czy nie, często ma małe znaczenie. Sprawca nie szanuje ludzi ogólnie, pokrewieństwo nie ma tu większego znaczenia. Liczy się przewaga, jaką czuje sprawca nad słabszym od siebie człowiekiem.

Jak styropian na wszystkich ścianach
Sprawca izoluje ofiary od otoczenia - bo w głębi duszy czuje, że za oknem są silniejsi od niego i że może zostać potraktowany przez nich tak, jak do tej pory traktował słabszych. Izolowanie służy bezpieczeństwu sprawcy, daje mu poczucie, że to on w tych czterech ścianach ma władzę absolutną. Robi, co może, aby ofiara po wyjściu w domu, oczywiście jak najrzadszym, miała nadal zasznurowane usta. Jeśli ofiara jednak coś komuś powie, sprawca od razu zakazuje kontaktu albo pędzi zrobić ofierze fatalną opinię.

Pociąganie za sznurki przypięte do wszystkiego
Boi się także osób i instytucji stających w obronie ofiary. Wie, że każda ingerencja z zewnątrz może zakończyć jego wpływ na ofiary i dlatego ucieka się do wszelkich metod, aby przekonać ludzi z zewnątrz o swojej racji. Przykładem może być zachowanie sprawców w czasie interwencji policji po awanturze domowej. Sprawca używa wtedy wielu argumentów, często w następującej kolejności:
1. ma rację, robi słusznie - i zrobi wiele, żeby przekonać o tym funkcjonariuszy
2. ofiara jest wariatką,
3. to ofiara jest prawdziwym sprawcą,
4. on jest niewinny,
5. musi bronić siebie i dlatego wynikła awantura,
6. nic nie zrobił, ofierze się wydaje,
7. próbuje "zakumplować się" z interweniującymi, aby stanęli po jego stronie (odwołuje się do "męskiej solidarności", kpi z ofiary, itp.)
8. udaje potulnego, uprzejmego i rzeczowego przy osobach z zewnątrz a rozhisteryzowana tym oszukaństwem ofiara wychodzi na "wariata";

Sprytnie manipuluje uczuciami ofiary i jej podstawowymi lękami oraz potrzebami: nie dam pieniędzy, nie będziesz miała za co jeść i nakarmić dzieci, zabiorę dzieci bo jesteś złą matką, zabiorę ci dokumenty i będziesz nikim, wyrzucę cię z mieszkania, zabiorę ci wszystko, to wszystko jest moje nie twoje, nie masz żadnych praw. Komunikuje całym sobą: "Beze mnie jesteś nikim i musisz się zgadzać na wszystko, co mówię i robię".

Ten komunikat zniewala ofiarę. Odbiera siły do poszukiwania pomocy oraz resztki poczucia godności. A sprawcy właśnie o to chodzi - bo jego siła nie bazuje na prawdziwej sile, tylko na pozornej słabości ofiary. Sprawca staje się coraz silniejszy, bo to ofiara staje się coraz słabsza psychicznie. Dlatego tak bardzo sprawcy zależy na izolacji i podporządkowaniu ofiary - na tym opiera się jego poczucie wartości, siły i wszechmocy.

O smutnej przeszłości
Przemoc rodzi przemoc. Prawie wszyscy sprawcy przemocy w dzieciństwie i/lub młodości byli krzywdzeni, zaniedbywani, bici czy molestowani seksualnie. W pewnym sensie "oddają" to, co dostali jako słabsi i bezbronni. To powoduje, że portret sprawcy, gdy patrzy się na niego z boku, jest straszny, lecz także i potwornie smutny, bo wściekłe oczy i wrzaski oraz podniesione pięści skrywają w głębi małego, płaczącego, posiniaczonego i skrzywdzonego chłopca.

Ta smutna przeszłość nie zwalnia jednak nikogo z obowiązku panowania nad swoją agresją i emocjami. Niczego nie usprawiedliwia. Wiele osób doświadczyło w dzieciństwie wielkich krzywd, a mimo to szanują innych i siebie. To jest możliwe.

Powyższy opis zapewne nie ujmuje wszystkich cech sprawcy przemocy - bo każdy sprawca jest człowiekiem i ma swoje indywidualne, niepowtarzalne cechy. Nie wszystkie z wymienionych cech są konieczne, aby zostać sprawcą. Pamiętaj też, że nie każdy, kto ma takie cechy, bije bliskich i ubliża ludziom wokół siebie. Są osoby, które potrafią swoje wady i frustracje rozładować w inny sposób niż poprzez przemoc. To jest możliwe i warto nad tym pracować!

Paulina Chocholska,
psycholog, psychoterapeuta

"Zrobi wszystko, zeby osmieszyc przed policja", Boze jakie to prawdziwe. Ostatnio bylam gotowa zadzwonic, jechalismy autem, najpierw blagalam a potem juz zaczelam na caly glos wrzeszczec zeby juz przestal i.zeby zostawil mnie w spokoju, cala bylam zaplakana. Powiedzial, spojrz na siebie, myślisz ze ci uwierza? Powiem ze sie nacpalaś, patrz jak sie zachowujesz". Ręce mi opadly.. nie zadzwonilam..
Nigdy nie zabronil mi wychodzic z domu, ale wyjatek potwierdza regule. Poza tym wszystko sie zgadza..... byl bity jako dziecko za lobuzerskie wybryki, wierdzi ze "takie byly czasy i na dobre mu to wyszlo". Ale naszego dziecka nigdy nie tknal, nie pozwolilabym, bo.mam.inne metody wychowywcze.
Tak, nie szanuje nikogo. Wszystkich wysmiewa. On jest najmądrzejszy. Ten jest debilem, ten idiota, ten da*nem, ta kur... nawet ogladajac tv z każdego sie nasmiewa. Ubior, wyglad, wszystko. A samemu mu daleko do.idealu. Wiele z nim przezylam, wiele zlego ale i wiele dobrego (dzis pancio jest mily, chyba rusza mnie sumienie jak ktos kiedys pisal, zwracam teraz na to uwage) i nie moge wyzbyc sie poczucia żalu. Czuje sie winna, ze go zostawiam samego ale wiem ze to zle myslenie, musze to przegryzc i myslec o celach. Moze jak mi da popalic jak odejde (juz sie nastawiam) to przestane go.zalowac. Ale tak.jak piszecie nie moge byc z nim dla miesiaca miodowego, po ktorym moj swiat znow sie wali. Dziękuję za artykul. Bede wracac do niego, posty tez czytam po kilka razy, zeby mi sie utrwalily.

Aha czasem jest super tatusiem i pomocnikiem w domu, ale najbardziej rwie sie do opieki kiedy miedzy nami jest zle, np kiedy nie rozmawiamy. Albo po klotni. Jakby czul, ze u mnie jest spalony i nic nie nagada i wtedy nadskakuje dziecku i chce pokazac jakim jest super tata. Ja to tez czuje jakby chcial mi dac popalic. "nie bede z toba gadal, teraz jestem super tata i mam dziecko, patrz jak sie dogadujemy, patrz jak sie ze mna bawi, nie jestes nam do niczego potrzebna" Tylko jeśli ja im.nie przeszkadzam i pozwalam, to szybko sie tym.nudzi. taka manipulacja. A jak już sie pogodzimy, to znow woli lezec na kanapie niz bawic sie z dzieckiem. Taki przypadek...

Zrób coś dla mnie i przeczytaj książkę "moje dwie głowy" i blog uciekamy do przodu

Jasne że warto, ja moje dwie głowy kupiłam przez ebay też nie mieszkam w Pl, tak to biblia, smutna biblia oczy otwiera. Teraz widzę że uciekamy do przodu nie wyświetla się? Szkoda

Wszystko co zawiera hasła przemoc, socjopata, toksyczny związek, czerwone lampki, narcyzm poszukaj autorko warto znajdziesz dużo rad.

Nie, nie o tym. Był taki blog uciekam/y do przodu, nawet pisałam tam jako tula, ale niestety nie ma go już.

Wiem jaki masz na myśli, bo przed chwilą weszłam w link, który podałaś i też znam ten blog, ale ja piszę o zupełnie innym, swego czasu bardzo popularnym.

Wbrew 4 przykazaniu ja i socjopata - jeszcze pamietam, dużo mi dały te blogi pomagają wstać z podlogi

Co do autorki jeszcze dbaj o siebie, jedz odpowiednio, relaksujące kąpiele w solankach ja serio pisze stres w tym czasie w jakim jesteś tak daje popalić że kobiety ładują w psychiatrykach albo na ciężkich lekach. Znajdź sobie coś co Cię odpręża: muzyka, serial, joga cokolwiek byle nie alkohol, coś co kojarzy Ci się dobrze i w to uciekaj. Staraj się wysypiac wtedy mózg lepiej działa cała struktura jest silniejsza, może delikatne środki uspokajające typu melisa, kozlek lekarski. Nie daj się dziewczyno a wszystko ułoży się dobrze tzn się nie ułoży, Ty ulozysz.

Odeszlam 6 lat temu ale co po drodze przeszlam to książkę można napisać teraz mieszkam z synkiem i mamy spokój, mój syn to już prawie nastolatek. Jeśli jesteś ciekawa jak to u mnie było daj znać wyślę Ci pw bo to nie wątek o mnie. Ja i dziecko mamy się dobrze a on zerwał właśnie czy wrócił (bo to się zmienia co godzinę) do 5 tej z kolei ofiary.

Mój też się dzieckiem nie zajmował chyba że przy obcych i pod publiczne lub żeby mnie wkurzyc wtedy był/jest ojcem roku