Konflikt dotyczący parafialnego chóru - Netkobiety.pl

I teraz jeżdżą komuś innemu pod domem?

No, tak bywa w życiu, że komuś jeżdżą. Nie kupiłabym domu w takiej lokalizacji po prostu zamiast robić wojnę i pokazywać, kto tu jest ważniejszy

U mnie w mieście jest lotnisko, od x lat, i jak ludzie, którzy kupili działki w pobliżu, wybudowali na nich domy i zaczęli robić hałas o to, że samoloty robią hałas, to niestety zostali wyśmiani. Bo nikt im tego lotniska na złość pod oknami nie budował, ono tam już było wcześniej. Dlatego działki były tańsze, no cóż... Jak się chce zaoszczędzić, to trzeba myśleć...

Gdyby ta władza była choć pochodną uznania społecznego, to być może zrozumiałabym ową ekscytację...

No, to tak po kolei.

Na poczatku, po prostu chciałam być lubiana. Rozumiałam, że nie każdy się do mnie przekona, ale, z doświadczenia, jakoś zawsze miałam jakąś popularność. Jak trafiłam na ścianę, to przyjęłam,że przynajmniej ludzie będą mnie szanować i liczyć się z moim zdaniem. To poleciało się kimać w ciągu roku. Wtedy juz nie mialam skrupulów. Ja tym ludziom dałam wiele szans na zreflektowanie się- bez efektu. Mają na co sami sobie zapracowali.

Za stan rzeczy, głównie winię dyrygenta, który, tak kolokwialnie pisząc, jest pompatycznym dupkiem (muzykę prowadzi OK, ale  z charakteru... to ręce opadają) i jego zastępcę- nadwrażliwą mimozę. Od początku ci faceci mnie zwalczali, bo im było nie w smak, że jestem w radzie miasta, koleguję się z biskupem, mam muzyczne wykształcenie i nie dam sobie w kaszę dmuchać. Podejrzewam, że nastawiali członków chóru przeciw mnie od godziny zero.

Co do ruchu samochodowego, to jasnym było od kiedy się tu przeprowadziłam, że autobusy i samochody dostawcze powinny jechac poza miastem. To jest miasteczko średniowieczne, z wąskimi ulicami, jak krakowska Starówka. Kiedy jedzie autobus 43 do Canterbury, to mi okna pękają, bo jest 10 cm od mojego domu. Od wprowadzenia się, szklarz był u nas trzy razy. Dlatego wniosłam do rady miasta o przekierowanie ruchu. Zreszta nawet lokalny parlamentarzysta miał podobne obiekcje. To jest miasto turystyczne i dużo domów tutaj to weekendowe domy wczasowe- nikt nie chce być budzony rano flotą wanów czy autobusem.

Tak naprawdę nałożył się mój charakter i lokalna polityka.

Ponieważ ja i Misiek jesteśmy w Rotarianach, a dyrygent i jego zastepca tego klubu nienawidzą, to od razu były niesnaski. Nawet mieli nam za złe, że zafundowaliśmy w parafii dzień na polu golfowym. Każdy dobrze się bawił, ale dyrygent nawet nie przyszedł (chociaz jego żona gra w golfa).

Co, kurcze, mam zrobić? Zbiednić się, zresetować edukację, przygłupić?

Ty tak na poważnie??? Oczywiście,że w Krakowie jest Starówka.

Wiesz jak dojść w Krakowie na starówkę? Trzeba wsiąść w pociąg do Warszawy. W Krakowie jest Stare Miasto. Nie mamy Starówki. I nie, to nie jest to samo i Twoje wpływy tego nie zmienią.

Nie gniewaj się, ale znaczy to, że mściwa jesteś, a to niestety nie jest cecha, którą zyskuje się atencję. Moim zdaniem po prostu nie zniosłaś uczucia, że w oczach pewnej grupy nie jesteś na świeczniku, a bardzo zależało Ci, by błyszczeć. To zwyczajnie burzyło Twój mit, który wokół siebie budowałaś, dlatego sobie samej i całemu otoczeniu musiałaś udowodnić, że po pierwsze z Tobą się nie zadziera, a po drugie racja zawsze jest po Twojej stronie, a jeśli nie jest, to masz sposoby, których nie zawahasz się użyć, by ostatecznie poczuć się lepiej.

Z drugiej strony zupełnie niepotrzebnie mydliłaś nam oczy, że chciałaś zrobić coś dobrego dla chóru.

Wzięłaś może pod uwagę, że ta sympatia i podziw ze strony innych osób, o których gdzieś po drodze wspominałaś, mogą nie być szczere, a interesowne lub zwyczajnie wynikające z obawy przed Tobą i Twoimi wpływami, zaś członkowie chóru to osoby starsze, które nauczone życiem i doświadczeniem na pewne zachowania, w tym narzucanie własnego zdania, już sobie nie pozwalają?

To się uśmiałam, jeżeli chodzi o pierwsze Twoje zdanie.
Taa, chyba poczucie władzy nad starszymi Ludźmi.
Wstyd!!!

Jest mi za Ciebie wstyd.
Jest mi wstyd, że Polka odpier... takie rzeczy w obcym kraju.
Gdzie jest tylko gościem tak naprawdę.

I teraz to pewnie przegnę, ale przeszło mi przez myśl, że między innymi przez takich obcokrajowców jak Ty, Anglicy zaglosowali za Brexit'em.
Ciekawe ilu Anglików w miasteczku, w którym  mieszkasz zagłosowało na "tak" przez Twoje panoszenie?
Coś mi się zdaję, że paru niestety było.

Powtórzę za Lady Loką, która o tym już dwa razy pisała. Mam wielką nadzieję, że nie spotkam w swoim życiu takich osób, jak Ty.
Wstyd.

Wiem, że zareagowalam zbyt emocjonalnie, ale jest mi przykro i wstyd, że tak może zachowywać się Polka na obczyźnie.

Osobiście zależy mi na tym, aby Polacy zachowywali się w UK normalnie, z życzliwoscią i szacunkiem do innych, ponieważ mam tam Rodzinę.

Podpisuję się pod tym postem wszystkimi swoimi kończynami!!!

Pogrubiony akapit- to samo chcialam napisać, ale zapewne nie wyszłoby mi tak dyplomatycznie, jak Olince, więc pozwolę się pod słowami Olinki znowu podpisac.

Myślę, że 99,9% uczestnikom tej dyskusji cisną się na usta bardzo podobne słowa  ;-)
Zastanawiam się, czy jest tutaj choć jedna osoba, którą uwierzyła w tłumaczenia Beyond i te jakoby "prawdziwe" jej intencje ? Myślę, że większość z nas  od początku intuicyjnie wyczuwała agresję, mściwość oraz żądzę władzy, skrywane pod płaszczykiem szeroko pojętego "dobra" dla ogółu. Z każdą kolejną stroną tego wątku można się tylko w takim przekonaniu utwierdzić, jeżeli miało się jakieś wątpliwości...

i Moje Królestwo!

Bbasia, Strand St to tylko na początku wąska droga. Na poziomie St Mary's Church to dwupasmówka. Podczas gdy High St, szczególnie kiedy przechodzi w The Chain, jest wąziutka i dosłownie ten przejeżdżający autobus niemal ociera się o okno. Mnie nie przeszkadza jakiś okazyjny samochód, ale autobusy i masywne wany, to inna kwestia.

Piszesz jakby już było po sprawie. Sprowadzenie podsumowania do „dałam siarę” jest dość płytkie (bez urazy). Chrześcijaństwo w tych czasach ma bardzo pod górkę, często właśnie z powodu braku głębszej refleksji. U innych widzisz belkę, ale perorowałaś w obronie własnego oka, nie dopuszczając myśli, że może w nim tkwić choćby drzazga. Zdajesz się chodzić na pasku pychy i gniewu, one przysłoniły dobre cechy, które niewątpliwie także posiadasz.

Znam osobę szczególnie podobną do Ciebie. Bardzo religijną, ustosunkowaną, z zapleczem finansowym, hojną, gościnną, poświęcającą się, niezwykle lubianą przez część swojego środowiska. Z drugiej strony niektórzy ludzie wręcz nie otwierają jej drzwi, nawet bez udawania, że nikogo nie ma w domu - a to dlatego, że akurat oni doświadczyli zbyt nachalnego forsowania jej własnych opinii. Ona podobnie jak Ty zdaje się nie rozumieć, dlaczego ktoś ma do niej inny stosunek niż jej się „należy”, przecież jest taka wspaniała, przecież chodzi jej tylko o dobro tych niewdzięczników. Ona również nie wykazuje ochoty do głębokiej refleksji, ma poczucie krzywdy - i dalej narzuca swoje zdanie, znajdując kanały dotarcia tam, gdzie jej nie chcą. Nie przyjmuje do wiadomości, że świat niekoniecznie musi funkcjonować według jej „wzorowego” widzimisię, krnąbrnych częstuje szpilami wbijanymi w duchu „miłości” bliźniego. Żal patrzeć, bo - obiektywnie - jest to osoba z naprawdę dużym potencjałem pięknych wartości.

Zupełnie bez złośliwości:
Zastanów się nad sobą. Zdyscyplinuj swoje ego i sama sobie odpowiedz na pytanie, czy w Twoim postępowaniu nie było hipokryzji. Przykładowo po kiego grzyba udałaś się na Mszę z bardzo bolącym barkiem? Naprawdę myślałaś, że Twoja obecność w chórze tamtego dnia była tak ważna - czy raczej chciałaś pokazać swą „nadzwyczajną” ofiarność, wymusić na chórzystach okazanie Ci wreszcie serdeczności lub (jeszcze gorzej) poddać ich próbie i mieć na nich kolejnego „chrześcijańskiego” haka?... Przypomnij też sobie, w jakich okolicznościach trafiłaś do tamtego chóru - czy aby nie narzuciłaś swojej obecności, nadinterpretując „zaproszenie”?...

Dla własnego dobra zaprzyj się i nie odpisuj mi. Jeśli Twoje musi być zawsze na wierzchu, odbierasz sobie sposobność przemyślenia wszystkiego w cichości duszy. Gdy za każdym razem zażarcie bronisz tu swoich racji, odbierasz sobie szansę na szczery osąd siebie samej. Wybór należy do Ciebie.

Gdybyś przeczytała dokładnie poprzednie posty, to byś zobaczyła, żę ja widzę swoje wady: krewokść, szybkie branie do siebie urazy (czasami kompletnie bezpodstawnie), przewrażliwienie na swoim punkcie i chęć za wszelką cenę potwierdzenia, że mam rację. Zwykle się reflektuję, ale często za późno i pozostawiam za sobą spaloną ziemię.

Oczywiście to też zależy z jakimi ludźmi mam do czynienia. Poza takimi, którzy po prostu uznają mnie za dupka i ból w przysłowiowej części ciała, są też tacy, którym mój charakter nie przeszkadza, bo sami lubią się o wszystko wykłócać, debatować, dociekać i kwestionować. Moi bliscy przyjaciele pochodzą z tej kategorii, a także mój przyszły mąż.

Z perspektywy czasu widzę, że z tego chóru powinnam była odejść ponad rok temu, bo źle się tam czułam a wszystkim (prawie) działałam na nerwy. Jakaś wymówka pod tytułem, że mam za dużo roboty, podziękowalny tort i papa by wystarczyło. Ale nie, ja się zawzięłam, uparłam, poszłam na krucjatę... Przyznaję, że spartoliłam sprawę. Biedne emerytki dostały wstrząsu, a ja sobie niepotrzebnie zszargałam psychikę. Bo to, że trochę racji miałam, w sumie nie miało znaczenia w forsowaniu tej syzyfowej misji.

PS. To, że poszłam na mszę z bolącym barkiem, nie miało żadnego podtekstu. Po naszej rozmowie tydzień wcześniej chciałam pokazać dobrą wolę i zresztą myślałam, że jakoś przetrzymam.

No cóż, Beyondblackie, jesteś przykładem człowieka, który musi, inaczej się udusi. Współczuję. Wczytaj się w post nr 143 (Doroya) oraz nr 171 (Wielokropek), pomóż sobie.

Emerytki doznały wstrząsu? Ty też powinnaś, może to Cię otrzeźwi. W mejlu do dyrygenta jego chórzystów nazwałaś wapniakami (nie wprost, aczkolwiek wymownie), a nam o nich napisałaś, że w doopie masz ich zdanie (dosłownie). Ludzie są dla Ciebie dupkami, Derek i Sue pluskwami. Część komentarzy tutaj nazwałaś święto**bliwymi. Jedna prośba: już Ty sobie Bogiem buzi nie wycieraj...

Tyle z mojej strony.

No dobrze, zdajesz sobie z tego sprawę, ponosisz jakieś tam konsekwencje swojego zachowania, ale wychodzi na to, że niczego się nie uczysz i nic z tym nie robisz, bo refleksja działa tylko do następnego razu.
Jednym słowem uważasz, że Twoja krewkość ma być usprawiedliwieniem dla zachowań powszechnie nieakceptowalnych, a na pewno co najmniej nieprzyjemnych dla innych ludzi?