Konflikt dotyczący parafialnego chóru - Netkobiety.pl

A ktoś oprócz Ciebie jest jeszcze niezadowolony z tego co się dzieje w tym chórze ? Najwyraźniej w tym chórze jest "fala", a Ty jesteś młodym "kotem" Jak długo istnieje już ten chór ? Jak długo uczestnicy tego "klubu" tam śpiewają ?

Przeczytałam tytuł wątku i od razu myśl, to temat Beyondblackie i trafiłam.

Pytanie, jak zwracasz uwagę Dyrygentowi?
Nikt nie lubi, jak zwraca się mu uwagę i to jeszcze na forum publicznym, a Ty na dodatek jesteś najmłodsza, pewnie masz najkrótszy staż w chórze, a przede wszystkim jesteś cudzoziemką, i Ty śmiesz uwagę zwracać (tak może Oni odbierają Twoje uwagi).

Można zwracać uwagę tak, że osoba pod adresem której czynione są uwagi jest wdzięczna i niemal kłania się w pas. Można zwracać uwagę tak, że osoba, której uwagi dotyczą, mocno zaciska pięści. Ważny jest przecież nie tylko tekst, ale przede wszystkim melodia i okoliczności.
Wiesz o tym, Beyondblackie, doskonale.
Zastanów się, jakie były i są Twoje intencje, jaka była melodia.

Przed Tobą spotkanie z dyrygentem. Powiedz o tym, że jest Ci przykro (jeśli to prawda), że chcesz należeć do grupy, nie zaś być poza nią. Zapytaj go (ale tylko wtedy, gdy jesteś gotowa na szczerą odpowiedź), co myśli o Tobie i Twych uwagach. Zapytaj go (bo on zna i siebie, i wszystkich od lat), co masz zrobić (a czego dotąd nie zrobiłaś), by faktycznie być jedną z nich. Być może, według jego i nich, jesteś.

Kolędę, o której napisałaś znam w wersji "Lulajże Jezuniu...", Twej wersji nie słyszałam.

Beyond, tak to już chyba jest, że im dłużej członkowie grupy ze sobą wcześniej przebywali...  im bardziej się nawzajem lubią, tym trudniej w takiej grupie przebić się komuś nowemu. Jeżeli grupa nie polubiła Cie od razu, to raczej będzie trudno to zmienić Zdobywanie zaufania grupy, to niestety dość powolny proces. Dwa lata bycia członkiem w chórze brzmi okazale, ale wy spotykacie się ze sobą raptem raz w tygodniu... 
Nie wiem jakie miałaś "wejście" i od kiedy rozpoczęłaś "forsowanie" swoich racji, ale mam podejrzenie, że grupa mogła poczuć się przez Ciebie oceniana i stąd ta niechęć do Twoich sugestii.

Nic nie zrobisz Blackie- zmusisz kogos do innego kulturalnego zachowania sie ? Szukaj choru mlodszego duchem.

A ja naprawdę myślałam, że znasz inną wersję.

Nie lubię, we wszelkich jego odmianach, słowa "powinna". Ludzie powinni szanować siebie nawzajem, na świecie powinien panować pokój. I co?
Przyznaję rację, łatwiej i przyjemniej by się żyło, gdyby ludzie byli przyjaźnie do siebie nastawieni. Tymczasem, co widać też tutaj na forum, ów "inny" zagraża, trzeba go zniszczyć albo przynajmniej ująć mu wartości. Wtedy swe ego pompowane jest do granic możliwości. Wiesz dobrze, że pompowanie tyczy tych, którzy o sobie - wbrew temu, co mówią - nie mają dobrego mniemania.

Dzięki za wyjaśnienia. Trzymam kciuki.

Coś mi się wydaje, że trafiliście w sedno. Jestem najmłodsza w chórze. Praktycznie mogłabym być córką każdego, bo mają tak średnio od piędziesięciu kilku do 70 lat, z wyjątkiem jednego basa, który ma 45 (z tym, że ten bas od zawsze tu mieszkał, chodził do kościoła i się udzielał).

Tu są na pewno skostniałe układy, których nikt nie chce ruszać, bo im wygodniej. Mam wrażenie, że odbierają mnie jako pieniacza, który przyszedł namieszać. Dowodzi temu też jak chcą przeprowadzić ze mną rozmowę: dyrygent, zastępca dyrygenta i przyzwoitek by pilnować przebiegu. Ludzie, to się w głowie nie mieści! Normalnie, człowiek poszedłby na kawę z dyrygentem i pogadał, a tu taka farsa.

Mój nauczyciel pianina dawno mi zasugerował, że powinnam przenieść się do chóru w Canterbury, i chyba chłop miał rację. No, ale zależy mi na mojej parafii i na tym co się w niej dzieje

Wielokropku, i Ty się dziwisz, że narzekam

Tu jest pompa, parada i tradycja wciskana siłą do gardła. Mój chór używa takich metod, bo chce mnie upupić, to po pierwsze. A po drugie, by nie podpaść mojemu narzeczonemu, który jest partnerem w jednej z większych lokalnych kancelarii, który robi dużo biznesu z dyrygentem, jako, że on jest wyceniaczem nieruchomości rolniczych. Chcą mieć świadków rozmowy by się później bronić, w razie czego.

Skoro masz wybór z tego, żeby śpiewać gdzie indziej to będzie to zdecydowanie najlepsze rozwiązanie dla wszystkich. Nie dziw się tym ludziom, że nie chcą nic zmieniać. Nie każdy lubi, a skoro im się do tej pory podobało. Odpuść sobie, zanim konflikt się zaogni, a i tak nie wygrasz, bo ich jest więcej. To, że jesteś najmłodsza w chórze na pewno ma dla nich też znaczenie.

A kariera solowa ?

Albo jakiś zespół, własny mały chórek ?

Nie mam monopolu na mądrość i czasem jestem mało delikatna, ale cenię sobie demokrację w instytucjach, które są tworzone na wspólnego dobra. Poza tym zachowanie mojego chóru, czy też jego szefostwa, jest mało chrześćjańskie.

W mieście jest też kościół katolicki, oni chóru nie mają, a ja nie mam odpowiednich kwalifikacji by chór powołać. Skończyłam szkołę muzyczną, ale dyrygent ze mnie żaden.

No, nie, ja rozumiem, że ludzie zachowują się różnie. Ale żeby mieć taki poziom niechęci do bliźniego, w kościele, w chórze który śpiewa na każdej mszy, jest dla mnie niezrozumiałe. To nie Polska. Nikt nie jest piętnowany, że nie chodzi do kościoła, więc spodziewać by się było można, że ci co chodzą, to prawdziwi chrześćijanie.

Na pewno rolę pełni duża róznica pokoleniowa, bo faktycznie ci ludzie są w wieku moich rodziców, więc może ich denerwować, że ich zwyczaje są kwestionowane przez "smarkulę". Inną barierą jest też różnica kulturowa- jako Polka lubię rozmawiać o polityce, dyskutować, mieć opinie, a Anglicy to raczej starają się unikać czegokolwiek kontrowersyjnego. Nie pomaga także to, że jestem osobą bezpośrednią, z raczej małą dozą taktu i wiecznie zadającą milion pytań. Czasami mam wrażenie, że ci ludzie normalnie się mnie boją i tego co za chwilę mogę powiedzieć, więc tak dla asekuracji trzymają się na dystans.

No coż, pogadamy w sobotę, to zobaczy się jak jest.

Odbyła się, a jak.

To było bardziej jak przesłuchanie, a nie rozmowa. Trzech gości się na mnie nastawiło jak na komisji egzaminacyjnej. Szybko jednak to ucięłam, bo na zastraszanie to ja dobrze nie reaguję.

Prosto im wyjaśniłam gdzie leży problem i odwróciłam role, sama bombardując ich pytaniami. Okazało się, że... oni sami nie wiedzą jak chór powinien działac według parafialnych wytycznych, a oni sobie tak turlają się od lat jak im wiatr zawieje Dyrygent nawet pojęcia nie ma jaki mają budżet. Im dalej brnęłam, tym było gorzej. W końcu rozłożyli ręce i stwierdzili, że są w szoku, bo nikt nigdy im takich pytań nie zadawał.

Nie wiem czy chcę zostać w takiej organizacji, która kieruje się praktycznie tylko tym kto kogo zna, jak długo i kto jest czyimś pociotkiem. Wątpię czy oni są w stanie przyjąć do siebie kogoś spoza kręgu i wprowadzić jakiekolwiek zmiany, nieważne ile banałów popłynęło do mnie na końcu (dziękujemy pani za uwagi, to bardzo pomocne mieć inną perspektywę itp.- trele morele). Generalnie uczucie moje było, że chcą to zamieść pod dywan i udawać, że nic się nie stało. Powiedziałam, że się namyślę i dostaną mejla w poniedziałek. No, to się zastanawiam.

to raczej poza granice administracyjne wychodząca sprawa, mentalność jest głęboko zakorzenioną sprawą, wystarczy że sami siebie piętnują

więc, zasadność prawdziwości, może być mglistą sprawą

nie ma potencjału do zbudowania? drugiej grupy "młodszej"?

w moim odczuciu wspólnota powinna odpowiadać potrzebą uczestników poza pewnymi kanonami odgórnymi

Zdecydowałam się wynieść z tego chóru. Czala goryczy sie przelała jak zrąbałam sobie plecy w sobotę taszcząc drewno do kominka i mam wypadnięy dysk i zapalenie nerwu barkowego. Jak żołnierzyk poszłam na mszę w niedzielę, starąjac się jak najlepiej. Ból był tak straszny, że musiałam wyjść po kazaniu, bo prawie ryczałam. Od tego czasu nawet nikt mejla mi nie przesłał jak się czuję, już nie wspominając o rosołku czy nawet kwiatkach, chociaż ci ludzie mieszkają dosłownie kilka metrów ode mnie.

Chrzanię takie "chrześćijaństwo". To jest hipokryzja i ksenofobia w czystej postaci.

Beyond Ty się chyba za dużo amerykańskich filmów naoglądałaś... rosołek od znajomych z chóru ? Może gdybyś była osobą samotną...
Rozumiem, że jesteś nimi rozczarowana, ale chyba trochę za wiele oczekujesz od ludzi. Fakt, ze mógł ktoś przynajmniej grzecznościowo o Twoje zdrowie zapytać, ale ... to nie obowiązek

Przesadzasz, to że załóżmy Ty byś w ten sposób zareagowała na czyjąś chorobę/absencję, nie znaczy, że każdy tak ma. Po drugie pomyśl, w jakim właściwie celu uczęszczałaś na chór, czy chodziło o socjalizację, czy zaspokojenie jakichś ambicji, czy chęć tak po prostu pośpiewania od czasu do czasu czy może jeszcze coś innego. Dopiero wówczas dostosuj swoje oczekiwania/reakcje na do zaistniałej sytuacji.

celując "ciastem" prosto w twarz

A co tu chrześcijaństwo ma do rzeczy?  Wiejska mentalność..... niezależna od wiary, kraju, społeczeństwa.
Jesteś tam ledwo chwilę, droczysz się z nimi i chcesz by cię traktowano jak starego mieszkańca. Luzik...
Chcesz śpiewać, śpiewaj .....ale nie dyktuj im co i jak mają robić.....do tego starym skostniałym emerytom.

Jak mówią - człowiek ze wsi wyjdzie....ale wieś z człowieka nigdy

Ufff! Wreszcie podjęłaś decyzję. Wreszcie przestałaś się miotać (choć wobec poniżej zacytowanych zdań już tego nie jestem pewna).

Hm... . Czy Ty, aby, nie przesadzasz?

Już napisałam mejla o odejściu:

"Drogi Julianie, o ile doceniam Twój email z dnia poprzedniego w odpowiedzi na mój problem, mam wrażenie iż Twoja odpowiedź była forsowana, a nie autentyczna. Męzczyzna czy kobieta z uncją moralnej integralności, w duchu chrześćjańskim, wykazaliby się naturalną reakcją zapytując o stan zdrowia bliźniego, który jest członkiem kościelnego chóru. W związku z tym postanowiłam wystąpić z niego, jakoże brak przyjazności i generalna znieczulica na potrzeby nowych członków, w zamian zastąpiana nepotyzmem i klakierstwem nie przemawia do mnie i jest wprost obraźliwa. Wszystkiego najlepszego, Beyondblackie"

Mam już miejsce w chórze w Canterbury, a kościół zmieniam na katolicki.

Nie mam pretensji, że nikt mnie nie odwiedził, poza Elizabeth, która nie tylko przyjechała z wioski obok ale także przyniosła mi ciasto (przyjaźimy się od ponad dwóch lat), ale, że NIKT inny, dosłownie NIKT, nie przysłał mi nawet krótkiego maila czy nie zadzwonił jak się czuję. To nie jest kwestia lubienia czy nie lubienia, ale normalnego szacunku i grzeczności. I to przelało czarę goryczy.

Z całym szacunkiem, ale ja bym tego nie wysyłała na Twoim miejscu. Zrobisz z siebie idiotkę.

Ale po co? Myślisz, że kogoś tam obchodzą Twoje uczucia i co myślisz o tym wszystkim?

Nie możesz po prostu odejść bez pisania tego głupiego elaboratu?

No niby grzeczny, a jednak... pełen pretensji osoby mającej przesadne mniemanie o sobie i... czuć, że chcesz adresatowi dopiec. Przepraszam, ale tak ten tekst odebrałam ja. Jeżeli sądzisz, że w ten sposób dotrzesz do czyjegoś serca, to niestety osiągniesz odwrotny efekt.

Beyond zawsze miałam Cię za sensownie myślącą kobietę w dodatku twardo stąpająca po ziemi. Kompletnie nie rozumiem, dlaczego się tak zafiksowałaś na tym temacie. Normalnie jak nie Ty ! Dlatego zapytam wprost, co tak naprawdę Cię w tej całej historii z chórem zabolało ? Brak szacunku do Twojej osoby, niedocenienie zaangażowania, odrzucenie przez grupę ? Co ? Bo przecież nie repertuar i brak rosołu...

Kompletna alienacja, ignorowanie każdej mojej sugestii, odmowa nawet głupiego grilla u nas w ogrodzie, ciągłe spychanie na boczny tor, a nawet zastąpienie głównego alto wokalu, który ćwiczyłam przez miesiąc ( a głos mam mocny) przez 60 letnią kobietę, która ledwie osiąga A.

Ludzie, to jest czysta dyskryminacja.

Ja szanuję innych ludzi, pod warunkiem, że szanują mnie, a nie tworzą zwartą klikę, która zwalcza wszystkich "obcych". Jakoś moi sąsiedzi czy znajomi z klubu rotariańskiego nie mają żadnego problemu. Spotykamy się regularnie i cieszymy własnym towarzystwem. Koleżanka, co mieszka dwa domy ode mnie, na wieść o uszkodzeniu barku, przyniosła wołową zapiekankę, bo bała się, że nie mogę gotować. Proszę mi więc wyjaśnić dlaczego grupa 25, podobno CHRZEŚĆIJAŃ, nie potrafi się zachować porządnie???

Jest potwornie pretensjonalny i pokazujący Twoją wyższość nad wszystkimi innymi tam. Nie. Nie jest ani trochę grzeczny. Nie trzeba używać wulgaryzmów, żeby kogoś wdeptać w ziemię i doskonale o tym wiesz, bo świetnie potrafisz to zrobić.

Blackie jeżeli odnosiłaś się do nich cały czas w ten sposób, to naprawdę nie ma się im co dziwic, że nie chcieli przyjść do Ciebie na grilla. To NIE jest ich obowiązkiem. A solówki mogą dawać komu chcą. I to nie jest dyskryminacja. Ty byłaś dla nich nieprzyjemna i to wychodzi z każdej jednej Twojej wiadomości. Nawet tej, jak bardzo chciałabyś coś tam zmienić. No ale oni widocznie tego nie chcieli.

Myślę, że po takim mailu to oni tam wszyscy odetchną z ulgą, że będą Cię mieć wreszcie z głowy.

Jak nie krytykować? Nie otwierać ust.

Można odejść z klasą, albo bez klasy.

Ale jeżeli nic nie powiem, to nigdy nie będą wiedziec co jest nie tak i jak mnie skrzywdzili. To chyba proste?

Beyond, odnoszę wrażenie, że odżyły rany z przeszłości. Wierz lub nie, ale ja znieważania w tej całej historii nie zauważam... I napisze szczerze, że na tyle na ile Cię poznałam, to naprawdę polubiłam ...więc nie zależy mi na tym, żeby Ci dopiec... ale sama wiesz, że bywasz w kontaktach  z ludźmi konkretna do bólu, a niewiele osób dobrze to znosi...

Rezygnację wysłałam, a oni nich się kiszą w ich własnym sosie, bo stracili najlepsze alto w chórze i patronat mojego przyszłego męża, również finansowy. Chcą być zamkniętą kliką- ich problem. Starałam się, wysilałam, zapraszałam, piekłam, i wielkie NIC. Już nie mój problem.