Konflikt dotyczący parafialnego chóru - Netkobiety.pl

Blackie, mam nadzieje, ze nie spotkam w zyciu osoby Twego pokroju. Jestes jak dyktator narzucajacy swoją wolę i nie rozumiejacy, ze ktos moze nie byc zainteresowany jego genialnymi pomyslami.
Mialam w sumie kolezanke Twojego pokroju ktora codziennie z uporem maniaka probowala mi wmowic ze mam zle ulozone wlosy a z czasem potrafila mi wrecz podejsc i przeczesac je reka po swojemu. Gdy wkoncu powiedzialam jej ze nie zycze sobie dotykania moich wlosow to owszem przestala ale obraza majestatu byla ogromna. No bo jak to, ona chciala mojego dobra! Ty zachowujesz sie identycznie. Probujesz na sile (niby grzecznie) rozpracowac problemy, ktore istnieja tylko w Twoim mniemaniu bo jakos 21 osob ich nie widzi i nie czuje potrzeby zmiany. Idziesz nawet o krok dalej. Bo skoro oni smieli nie posluchac Twoich zalecen to naslesz na nich znajomego biskupa.
Ja mysle ze czlonkowie choru od poczatku wyczuli ze jestes aferzystka ktora uwielbia siac zamet. Dlatego bali sie nie przyjac Ciebie do choru  (wkoncu moglabys sie wtedy poskarzyc na dyskryminacje) ale postanowili ze poza wspolnym spiewem na mszach nie chca z Toba wchodzic  w blizsze relacje. Zrobilabym na ich miejscu to samo. Unikam ludzi takich jak Ty, wrecz sie ich boję bo nigdy  nie wiadomo jakie swinstwo sa w stanie zrobic drugiej osobie zeby postawic na swoim. A wszystko oczywiscie pod plaszczykiem dobrej woli. Brrr.

Zwał jak zwał, donioslas na nich biskupowi, a czy pisemnie czy ustnie to bez wiekszej roznicy.
Co do wymrazania towarzyskiego to serio jestes despotką i to niebezpieczną skoro traktujesz zaproszenia do domu i bywanie z Tobą w pubie jako czyjs psi obowiazek. Gdybys byla moją sasiadką i nekalabys mnie non stop swoimi propozycjami spotkan, kawy, wspolnego piwa itp a potem jeszcze obgadywala do ludzi to uznalabym ze jestes toksyczną i namolną babą. Nie rozumiesz ewidentnie ze Ci ludzie mają prawo sobie tworzyc ten swoj"ksenofobiczny smrodek". Dopuscili Cię do spiewania w chorze? Dopuscili. A ze poza tym nie chcą miec z Tobą nic do czynienia bo dobrze im w takim wlasnym, znanym od lat skladzie to juz nie Twoj biznes. Probujac na silę zaistniec wsrod nich tylko sie osmieszasz i upokarzasz a przy okazji stosujesz ciosy ponizej pasa uzywajac wplywow. Szkoda ze tego nie widzisz.

Chór to nie miejsce pracy, w którym płacą mi za jakąś robotę, ale nie mam żadnych towarzyskich zobowiązań (poza może pokazaniem się na imprezie przed świętami Bożego Narodzenia). Należenie do dobrowolnego stowarzyszenia jakim jest kościelny chór, pociąga za sobą pewne zasady grzeczności, szczególnie jeżeli dotyczy to małego miasteczka, gdzie każdy każdego zna.

Nie wiem jak jest w Polsce, ale tutaj, na angielskiej prowincji, brak wymiany zaproszeń i nawet powierzchownego zainteresowania, jest sygnałem braku akceptacji i, szczerze pisząc, ostracyzacji. I coś z tymi ludźmi jest chyba nie halo, jeżeli mam normalne relacje z sąsiadami, innymi członkami parafii i ludźmi, których znam z tego samego miasteczka. Różnica jest chyba taka, że te osoby, tak jak ja, są "przychodni" skąd indziej (głównie Londynu) i ich mentalność nie jest małowioskowa. Nie odbierają nie- tubylców jak zagrożenia.

Olinko, po to by od kogoś się zdystansować, bo się go nie lubi, to TRZEBA go najpierw POZNAĆ. Ci ludzie nie wykazali ŻADNEJ chęci by nawet zainicjować rozmowę. Jeszcze bym zrozumiała, gdybym miała jakiś nietypowy wygląd: tatuaże, kolczyki w nosie, jakieś goth ubrania, ale ja ubieram się bardzo tradycyjnie.

Blackie no błagam...
Chodzenie na chór nie zobowiązuje do picia herbatek z ludźmi z niego. Jakkolwiek będziesz uważać to tak po prostu nie jest i już. Idąc na chór nie podpisujesz zobowiązania, że w ciągu miesiąca urządzisz dla wszystkich grilla.

Nie jest trochę tak, że próbujesz tymi wszystkimi grillami, koktailami i herbatkami kupić akceptację innych bo bez tego jesteś dla nich nikim?
Gdyby Cię ludzie lubili nie potrzebowałabyś tyle rzeczy organizować.

No nie chcieli poznać.
I mają do tego prawo, serio.

Beyond, ale oni NIE CHCIELI Cię poznać.
NIE istnieje taki obowiązek, że trzeba Cię poznać i trzeba Cię lubić, gdziekolwiek zapraszać i przynosić rosół, gdy bolą Cię plecy...

NIE jesteś centrum wszechświata każdego człowieka na planecie Ziemia...

Powód zapewne był: Ty, Twoje zachowanie i Twoja potrzeba naprawiania świata bez zwracania uwagi na to czy jest to komuś potrzebne czy ma to głęboko w d... Do tego naprawdę nie trzeba długiego poznawania się, wystarczy chwila rozmowy z taką osobą.
Co to są "klachy" i "rowerowanie"?

Ja znam wyraz "klachać" czy plotować. Klachy to pewnie plotki.
A rowerowanie to jazda na rowerze?

Do tej pory nie przyjęłaś do wiadomości tego, że oni - ludzie mocno starsi od Ciebie (bo sama stwierdziłaś, że mogłabyś być dzieckiem większości z nich), znający się od lat i na wylot - lubią swe utarte ścieżki, że lubią swe kontakty, że niezmienne od lat to towarzystwo im wystarcza. To ważne dla nich powody. Wyraźnie od lat udowadniają, że nie decydują się na żadne zmiany i nikt "nowy" nie jest dla nich na tyle atrakcyjny, by zmienić swe nawyki. Dla niektórych (i to nie tylko w Anglii) "inny" jest człowiekiem obcym, wrogim.

Rzecz w tym, że trafiło na Ciebie, osobę, której - z sobie wiadomych względów - bardzo zależy na byciu lubianą, na byciu w centrum. Z tego też względu, nie respektując ich postaw, nachalnie zaczęłaś słać im zaproszenia. Im bardziej chciałaś, im bardziej się starałaś, tym bardziej im udowadniałaś, że jesteś z innej niż oni gliny. Do tego dołożyłaś, będąc ciągle "nową", burzenie ich wieloletniego chóru, bo według Ciebie to Twoje pomysły są najlepsze, a ich - zmurszałe. To wystarczyło, by poczuli się zagrożeni i utwierdzili się w swej obojętności lub niechęci wobec Ciebie.

Ty znowu uczepiłaś się nieistotnej kwestii. Masz rację, tu nie o różnicę wieku chodzi.
Ani Ty, ani Elizabeth nie jesteście dla pozostałych osób z chóru atrakcyjne. Z tego powodu nie włączyli żadnej z was do swego towarzyskiego kręgu.

Bierzesz pod uwagę, że może byłaś za bardzo nachalna? Jeśli ktoś nie jest zainteresowany, to może się zdarzyć, że albo powie to wprost, albo z czasem samozachowawczo zacznie od takiej osoby uciekać.

Beyond jest gorsza niż zakapior na dzielni.

tamten zabierze telefon i portfel, ona ograbi ze spokoju, zrobi wojnę, sprowadzi biskupa, CIA i siedem plag egipskich, żeby tylko zagłuszyć tym łomotem swoje dramatycznie niskie poczucie własnej wartości.

w starej dobrej ojczyźnie usłyszałaby soczyste "sp...j", a biedni Anglicy płacą za swoją wysoką kulturę.

Wielokropku, Ty po prostu potwierdzasz moją diagnozę: Ci ludzie mają małomiasteczkową, czy też żeby nie powiedzieć, wiejską, mentalność, i "obcych" nie lubią. Nawet jakby ten obcy, w kontraście do mnie, był ulepiony z cukrowej waty i tęczy, to też by dostał kubeł zimnej wody i zamknięto by go w towarzyskiej zamrażarce. Pozamiatane.

Ja do tego chóru nie wrócę, pomimo mejli,które dostałam, starających się zmienić moją decyzję. Wolę iść do lokalnego pubu na karaoke- tam przynajmniej ludzie mnie lubią i dobrze spędzam czas. Chór w Canterbury, do którego dołączyłam, a z którego członkami spotkałam się na lunch w ostatnią sobotę, wydaje się też być fajną zbieraniną pozytywnych i utalentowanych osób z pomysłami.

W kontraście do Ciebie, jednak uważam, że biskup powinien mieć pojęcie o stanie chóru. Uwielbiam swoje miasto i zależy mi na parafii, ale nie czarujmy się, ten kościół wymiera powoli, bo nie jest atrakcyjny dla młodszych ludzi. Ten chór też wymrze, bo nikt o zdrowym umyśle, jeżeli nawet dołączy w wyniku jakiś ogłoszeń parafialnych czy pamfletu kościelnego, nie zagrzeje miejsca w takiej atmosferze ostracyzacji.

To o czym pisał Snake (którego nota bene, bardzo lubię i szanuję), to zupełnie inna sytuacja.

Pomimo bycia na swojej wsi "letnikiem", bo tylko tam mieszka pięć lat, miejscowi traktują go z uprzejmością i dobrymi manierami. To, że on, z różnych powodów (jest zapracowany, woli spędzać czas z rodziną, nie chce się kolegować), im odmawia, to już jego sprawa. Ma do tego prawo. Chociaż z mojego punktu widzenia, zachowuje się bez kurtuazji. Wątpię, że kieruje nim szowinizm wobec tubylców, ale ma już taki charakter, że często ludzi olewa i jest obojętny na ich reakcję.

Gdyby w tym chórze była jedna, bądź nawet kilka osób, o takim samym nastawieniu, nie robiłabym o to rabanu. W końcu bezceremonialni i grubiańscy śmiertelnicy chodzą po tym świecie. Problem jest w tym, że awersja do "obcych" jest tu systemowa. I mega zgrzyta to hipokryzją, kiedy proboszcz na początku każdej mszy mówi: "Szczególnie witam wszystkich ludzi nowych do naszej parafii...". Koń by się uśmiał.

Snake, a mnie się podobają takie zwyczaje. Zaraz po studiach dostałam pracę na wiosce oczywiście pracę z mieszkaniem i nawet kawałkiem gruntu. Zamieszkaliśmy w samym środku wsi, ja pochodzę z dość dużego miasta i nie miałam wcześniej zbyt dużego kontaktu ze wsią) i było właśnie tak, jak to opisałeś. Było po prostu super.
Dzisiaj jesteśmy, na własne życzenie, pozamykani w klatkach i raczej nie sądzę, by było to takie dobre dla ludzkiej psychiki.

Rozmarzylam się czytając twój opis, bo wróciły fajne wspomnienia.

Strasznie jesteś skoncentrowany na tych cyckach, golonych cipach, doopach i innych tego typu uroczysz aspektach, szczególnie że jest luty.
A tak w ogóle to przesadzasz.

Jeśli tak "uprzejmie i przyjaźnie" się do nich wcześniej odzywałaś, jak wyglądał zacytowany przez Ciebie mail, to ja się wcale nie dziwię, że nie mieli ochoty na rozmowę z Tobą...
A ta Twoja Elizabeth to też jakaś dziwaczna jak dla mnie. Przez 5 lat jej nie przeszkadzało, że ją niby tak traktują, a dopiero, jak Ty przyszłaś, to macie aż do wyrzygania wspólnych przykładów na ksenofobię, rasizm, zaściankowość i bógwicojeszcze? Cały czas masz pretensje, że oni razem wszyscy siedzą, a jeszcze na poprzedniej stronie twierdziłaś, że jakiś tam Derek i Sue, czy ktoś tam, są bezczelni i aroganccy dla wszystkich - to co, są czy nie są, skoro inni jakoś ich nie mają dość i nawet wolą ich towarzystwo niż Twoje?

Mnie się zdaje, że wprowadziłaś się do miasteczka i chciałaś zostać od razu gwiazdą - a tu śpiewam w chórze, a tu u mnie najlepsze grille i herbatki, a tu Misiek gdzieś tam coś tam, a tu znam biskupa - a tu wyszła doopa, bo oni tam gwiazdy nie potrzebowali wcale. Stąd Twoja złość.

Santa, absolutnie nie.

Ja byłam na początku bardzo miła i totalnie niekonfliktowa, bo wydawało mi się, że są to normalni ludzie, tacy jakich wcześniej w chórach spotykałam. Normalni ludzie, którzy choć niekoniecznie chcą zostać moimi najlepszymi przyjaciółmi, są sympatyczni i grzeczni. Jakież spotkało mnie zdumienie, kiedy wszelkie kordialne zagajenia do rozmowy, kończyły się szybkim ucięciem tematu (tak banalnego jak czyjś ogródek czy gotowanie), kąśliwą uwagą czy prawie ucieczką w połowie zdania. O zaproszeniach na kawę, do domu czy na jakiekolwiek wypady nie wspominając.

Dawałam im taryfę ulgową, bo myślałam, że może różnica wieku ich krępuje. Elizabeth ich tolerowała, bo bardzo lubi śpiewać, a i tak mieszkała już w miasteczku wcześniej przez dwie dekady i miała znajomych, więc mniej ją to irytowało. Poza tym, to nie jest kobieta kolizyjna z natury. Ale, że jako kolegujemy się od ponad dwóch lat, a ja coraz bardziej okazywałam swoje niezadowolenie i żal, ona sobie to po prostu wzięła do serca.

Jeżeli chodzi o Dereka i Sue, to ponieważ dyrygent wogóle nie reaguje, to się rządzą jak mogą, a reszta nie jest wystarczająco asertywna by im, figuratywnie mówiąc, dać w dziub, albo stają za nimi jak klakierzy.

No proszę, a kościół tylko jeden......ot pogański naród 
Jak to się w studenckich czasach śpiewało - chwała Bogu chwała, że się kościół spalił a karczma ostała, hej.

Wow pierwsza osoba spośród 234 postow która się z Blackie zgadza. A jednak ktoś jest

Dziękuję Ulle

Jesteś jak widać w zdecydowanej mniejszości, bo praktycznie każdy tu myśli, że fakt, iż się starałam współpracować, być miła, integrować, robić ludziom małe prezenty piekąc ciastka i tym podobne pierdoły, a cały chór, oprócz jednej osoby, olał mnie ciepłym moczem i pokazał mi moje miejsce, jest dowodem na to, że ze mnie jest obrażona księżniczka, co chce wszystkich po kątach ustawiać.

Jakoś, pomimo tego, że każdy tam potraktował mnie, delikatnie pisząc, niegrzecznie, czekałam ponad DWA LATA by postawić się tej atmosferze w zdecydowany sposób. Czekałam, bo miałam nadzieję, że ktoś się przełamie. Niestety, to nie nastąpiło. Po "przesłuchaniu" jakim zostałam uraczona, było jasne, że oni nawet nie rozumieją o co chodzi. To, i kompletna obojętność wobec tego, że byłam poważnie chora, a nikt mi nawet linijki mejla nie wysłał, przelało czarę goryczy i spowodowało decyzję o odejściu.

A biskup powinien wiedziec co się w kościele dzieje.

Owszem, kiedy dzieje się źle, nie należy podkulać ogona i się na wszystko godzić, ale... nikt nie ma takiej mocy sprawczej, która mogłaby nakazać komuś, aby ten nas lubił. Z drugiej strony można silić się na sztuczne uprzejmości, nie dokuczać, nie okazywać niechęci, nie wchodzić drugiemu w drogę, ale najzwyczajniej w świecie nie da się kogokolwiek lubić na siłę.

Ja zresztą na pewnym etapie zaczęłam się już gubić. Na początku Beyondblackie twierdziła, że największy problemem stanowi fakt, że nikt nie brał pod uwagę jej zdania jeśli chodzi o funkcjonowanie chóru, w tym w kwestii finansów i doboru repertuaru. Pojawił się też żal o brak troski o jej zdrowie, a przy okazji o nie przyjmowanie zaproszeń na herbatki i grille. Po drodze doszedł wątek zupełnego ostracyzmu 'innych', czyli Beyondblackie i Elizabeth, jak również ogromne, wielokrotnie powtarzane pretensje, że nikt nawet nie próbował Beyondblackie poznać. Żeby dodać temu wszystkiemu dramaturgii, pojawiła się sprawa Sue i Dereka, czyli dwojga chórzystów terroryzujących wszystkich pozostałych, którzy jednak boją się cokolwiek z tym zrobić. Dalej przemycone zostały tezy o niechrześcijańskim zachowaniu całego tego towarzystwa, hipokryzji proboszcza, posypały się epitety pod adresem tych, którzy nie zachowali się tak, jak bohaterka tego oczekiwała.

Całość sprowadza się jednak do tego, że miała usilną potrzebę zademonstrowania swojego niezadowolenia wynikłego z faktu zderzenia własnych wyobrażeń z zastałą rzeczywistością, w wyniku czego bez spoglądania na konsekwencje oraz pokuszenia się o refleksję, że na dobrą sprawę po tym pełnym pretensji odejściu jej ten temat już nie dotyczy, zaś cała grupa zdaje się od lat całkiem dobrze funkcjonować, nikt nie narzeka i nikt wyraźnie nie chce żadnych forsowanych przez nią zmian - postanowiła, zresztą nie przebierając w środkach, chór, a jakże, zreformować. 

Rezultat tego jest taki, że w chórze prawdopodobnie i tak nic się nie zmieni, Beyondblackie szacunku swoim postępowaniem raczej nie zyska, a tym bardziej sympatii, czyli tego, o co tak bardzo zabiegała, za to w tym małym, bo liczącym ledwie 5 tysięcy mieszkańców miasteczku, właśnie zyskała około 20 potencjalnych wrogów.
I tak sobie myślę, że z której strony na sprawę nie spojrzę, to wychodzi mi, że nie było warto.

Pomijam przy tym kwestię, że zostało to wszystko ubrane w ładne słowa pod tytułem 'walka z ksenofobią i skostnieniem', a odnoszę wrażenie, że tak naprawdę chodziło przede wszystkim o urażoną dumę. Mało tego, już po odejściu z chóru ta sama urażona duma jest także powodem poinformowania (a nazywając rzeczy po imieniu złożenia donosu) zaprzyjaźnionego biskupa o tym, jak grupa obecnie funkcjonuje, a jak - zdaniem Beyondblackie - funkcjonować powinna. I strach się bać co jeszcze nastąpi.

A przecież wystarczyło Beyondblackie przynajmniej spróbować poznać, polubić, choć raz pojawić się na grillu, dać jakąś solówkę, słuchać uwag i prawdopodobnie w ogóle nie byłoby tematu.

Olinko, tu się nawarstwiły różne sprawy:

1) Brak jasnych wytycznych jak chór ma funkcjonować w parafii (czyli brak komitetu, brak współpracy z radą parafialną i brak jasnego obrazu kto i jak wybiera repertuar).
2) Negatywna i nieprzyjazna atmosfera wobec "nowych".
3) Obecność jawnego mobbingu dwóch osób, na których zachowanie dyrygent przymykał oczy.

Czy to jest takie skomplikowane? Czy tego jest za mało by doprowadzić do mojej rezygnacji, szczególnie jak wszystkie te sprawy starałam się najpierw spokojnie omawiać, załatwiać polubownie, a w końcu doprowadzić do spotkania z dyrygentem, jego zastępcą i przedstawicielem rady parafialnej (choć ten cały komitet to nie był mój pomysł), a spotkałam się z murem niedowierzania, niezrozumienia i obojętności?

Loka, ja nie mam wpływu na biskupa. To jest dorosły, doświadczony w swoim zawodzie człowiek. Uważam jedynie, że będąc rzadko w naszej parafii, może nie zdawać sobie sprawy z problemów jakie w niej istnieją.

Beyond,czemu nie możesz zrozumieć że jeśli prawie wszyscy Ci mówią że przesadzasz,to może tak jest?
Przesadzasz.

Sądźcie sobie co sądźcie, ja pozostanę przy swoim.

Jak ten chór ma takie death wish, że chce wymrzeć w kilka lat, to ich sprawa. Przyniosę im wianek na mogiłę, z nadzieją, że po śmierci nie będą mnie straszyć.

Ja zrobiłam co mogłam, biskup się dowie (a, że dobrze znam człowieka, to wątpię, że będzie się "obśmiewał jak norka") i sayonara w kierunku ksenofobicznych ramoli. Mniej bólu głowy dla mnie.

Ten wątek jest jak jakieś opowiadanie...to nie fikcja? Nachodzi czasem dziwna chęć by przeczytać co się tutaj dzieje. To jakieś chyba duchowe doświadczenie .

No nie, co jak co, ale osoby z takim tupetem pod górkę właśnie nie mają. Prędzej wszyscy inni;).

Olinko, zdaję sobie sprawę z tego, że biskupa może wcale nie obejść los maleńkiego chóru w maleńkim miasteczku (choć chór jest zapraszany do śpiewania w katedrze co kilka miesięcy) i po grzecznym wysłuchaniu moich jojczeń i zastrzeżeń, nie zrobi nic. To jest jego prerogatywa.

Ale on czasem, tak na ruski rok, ma u nas kazania i jeszcze nie słyszałam, żeby kogokolwiek głaskał po głowie, szczególnie jeżeli chodzi o sprawy związane z ksenofobią (i to też taką przez małe k, wynikającą z małomiasteczkowego myślenia). Wręcz się ludzie obruszali, bo według nich były za bardzo polityczne i podważały ich styl życia. Zresztą w rozmowach prywatnych ze mną wyrażał zawsze takie same poglądy. I chociaż ja wiem, że fakt bycia Polką ma pewnie zerowy związek z postawą chóru, to przy Brexicie, takie traktowanie obcokrajowca, ma zupełnie inny, bardziej poważny wydźwięk.

Oczywiście, że wielu z nich kierowało się tego typu, szeroko rozumianą, ksenofobią (nie wszyscy, żeby nie było), podrzeganą przez wstrętne typy pokroju Nigela Faraga lub Jacoba Rees Mogga. Bo łatwiej wmówić biednemu człowiekowi w Sunderland, którego nie stać na kupienie sobie domu, albo który nie może dostać porządnej pracy, że jego problemy nie wynikają z żałosnej polityki rządu, ale są winą polskiego budowlańca.

Ale niechęć mojego chóru nie z tego wynika. Cokolwiek mogę o nich powiedzieć, to nie to, że składa się z ludzi, którzy nienawidzą Unii Europejskiej. Ich nastawienie jest wypadkową wieku i małomiasteczkowości. Trochę tak jak na polskiej prowincji, że gdzieś możesz dwadzieścia lat mieszkać, a ciągle jesteś "przyjezdna".

Nie narzekajcie tak na tą małomiasteczkowość......bo to ma też pozytywne strony. Jak pisałem 200 postów wyżej, mój dziadek opuścił rodzinne strony przeszło 100 lat temu. Pozostała tam jakaś dalsza....oraz bardzo dalsza rodzina....tak z lat 1780 (wg ksiąg metrykalnych   ) Wieki minęły ale jestem tam serdecznie przyjmowany, traktowany jako "swój". I to także przez innych. Mam charakterystyczny samochód to już ludzie wiedzą, że przyjechałem. Jeden drugiemu przekaże.
Tam jeszcze nie trzeba się umawiać z wizytą ....tylko się zagląda. Gościnność i serdeczność, która gdzie indziej wraz z rozwojem cywilizacji zdechła.

Odnoszę wrażenie, że zapomniałaś, że to Ty JESTEŚ TAM GOŚCIEM. Jesteś gościem w ich kraju, w ich miejscowości, a nawet w ich chórze. Goście mogą delikatnie sugerować jakieś zmiany, ale w momencie kiedy widzą, że ich propozycje nie są dobrze przyjmowane, kultura wymaga aby się wycofać. Tego nie przeskoczysz.

Zarzucasz członkom chóru ksenofobię. Spójrzmy prawdzie w oczy: nie spotkałaś się z żadną ksenofobią, tylko z grupą ludzi, którzy Cię nie polubili. Niekiedy po pierwszych minutach znajomości już wiadomo że "nie iskrzy". Na dodatek - przebywałam przez pewien czas w Anglii - Anglicy z natury są (w większości) powściągliwi i niechętni do zawierania nowych znajomości. W innym temacie oskarżasz feministki, że robią z siebie ofiary i doszukują się seksizmu tam gdzie go nie ma. Robisz dokładnie to samo, tylko że Ty nie masz absolutnie żadnych podstaw do tak poważnych oskarżeń jak o zachowania ksenofobiczne. A skarga do biskupa - niezależnie od tego czy sformułujesz ją pisemnie, czy "wypsnie" Cię się podczas kolacji, to już spory kaliber i możesz kilku ludziom narobić problemów.

Piszesz:

Ale jednocześnie nie widzę u Ciebie pokory, chęci pojednania ani innych cech do których chrześcijanie powinni dążyć. Czy nie jest to lekka hipokryzja? Czego najlepszym przykładem jest:

Zresztą, podałaś nam bardzo dużo szczegółów swojego życia w Anglii: minuta szukania w google pokazuje, że parafia do której należysz i w której chórze śpiewałaś, jest parafią anglikańską. Ty po kłótni z dyrygentem odgrażasz się, że przejdziesz do parafii katolickiej. Oba wyznania znacząco się różnią. Nie ma to dla Ciebie żadnego znaczenia, byleby wyszło na Twoje? Co na to biskup?

Większą część swojej rodziny mam na wsi, w dodatku w dwóch zupełnie różnych częściach kraju. Co prawda jestem tam tylko gościem, a nie kimś, kto próbuje wtopić się w lokalną społeczność na stałe, ale to co mogę powiedzieć na pewno, to to, że serdeczność i gościnność to ich drugie imię. Nie mam przy tym na myśli samej rodziny, bo to zupełnie inna bajka, tym bardziej, że ludzie na wsiach są ze sobą zżyci i wyraźnie rodzinni (przynajmniej ja tak to widzę), ale pozostałych, którzy mogliby nie lubić mnie dla zasady jako tej rzeczonej 'obcej'.
Nawet w ubiegłym roku byłam na 50-tej rocznicy ślubu mojego chrzestnego, na której było sporo sąsiadów i ta część wujka rodziny, której nie znałam (to ciotka jest siostrą mojego taty, a wujek 'wżenił' się do rodziny) i muszę przyznać, że byłam naprawdę miło zaskoczona, bo już dawno nie czułam się tak zaopiekowana i z takim entuzjazmem, notabene do dziś dla mnie trochę niepojętym, przyjęta.

Sądzę więc, że jakakolwiek generalizacja jest krzywdząca, a małomiasteczkowość - co zresztą sami podkreślacie - może być na swój sposób sympatyczna. Oczywiście pod warunkiem, że nie wchodzi się między tych ludzi z buciorami, nie próbuje przerabiać na swoją modłę i akceptuje tę pewnego rodzaju odmienność od mieszczuchów.

Jesiennowiosenna, żeby kogoś nie polubić, i mówimy tu o dwudziestu kilku osobach, a nie dwóch- trzech, to go NAJPIERW trzeba poznać, a nie założyć z góry, że "obcy" więc zły, i trzymać się na dystans przysłowiowych 100 km. Po drugie, nie jestem w miasteczku gościem- jestem jego mieszkanką, a w Anglii spędziłam praktycznie całe dorosłe życie. Jeżeli uważasz, że z zasady emigranta z innego kraju należy traktować z szowinizmem, to współczuję (zresztą, co jak co, ale ten chór z szowinistów nacjonalistycznych się nie składa).

Wszyscy w parafii wiedzą, że jestem katoliczką, i to nie jedyną, która do tego kościoła chodzi, jakoże kościół katolicki u nas jest bardzo mały i nie ma w nim chóru, a mało komu chce się jeździć do innego miasta. Poza tym nasz kościół anglikański to high church, w którym msza wygląda tak samo jak w kościele katolickim (u nas 1.5 godziny!) i zawsze jest komunia. Z powodu na to, rozważam zostanie w parafii, a tylko odejście z chóru.