Konflikt dotyczący parafialnego chóru - Netkobiety.pl

Bo od początku nawet nie PRÓBOWALI mnie poznać???

Normalni ludzie, jak gdzieś się angażujesz, idą z Tobą na kawę, starają się czegoś o Tobie dowiedzieć, może nawet organizują wspólne wyjście do pubu (miasto małe i każdy mieszka ulicę obok). Tutaj- nic. Ja zaproponowałam parę razy i zawsze dostałam wymówki. Czego oni się spodziewali?

No to może ja jakaś dziwna jestem, ale każdy chór w którym wcześniej byłam się razem towarzysko udzielał. Może nie zawsze były to spędy całej grupy, ale normalnym było, że po próbie wieczorem przynajmniej parę osób szło do pobliskiego pubu, choćby tylko na szklankę coli, żeby się nawodnić po darciu gardła przez prawie dwie godziny. I jasne, że nie wszyscy się mocno kolegowali ze wszystkimi. Zawsze były jakieś rywalizacje czy szczególne antypatie, ale grupa była mniej więcej zgrana i o śpiewanej muzyce i innych sprawach się rozmawiało.

Ależ oni się towarzysko udzielają, tylko, że z zupełnym wyłączeniem mnie i Elizabeth I tak było od początku. Nawet raz nie zostałyśmy zaproszone. Na wyjazdach, kiedykolwiek próbowałam do kogoś zagadać, to zbywał mnie po dwóch zdaniach by dołączyć do swojej kliki.

Także ponownie się pytam: po co zapraszać kogoś do chóru, jak od początku ma się go w doopie i traktuje jak "obcego"?

Jej to się już zupelnie śpiewania odechciało... Postanowiła też zrezygnować, ale czy gdzie indziej będzie szukała miejsca, to nie wiem.

Ale na co Ci ta wiedza Doroya? To, że miałam **ujowych, narcystycznych rodziców ma się nijak do tego co się dzieje w moim chórze.

Gdyby to wszystko było projekcją mojego umysłu, to inna kobieta z chóru, w tej samej sytuacji bycia "nową", nie mejlowałaby mi od razu, że dokładnie się ze mną zgadza, bo doświadczyła dokładnie takiego samego traktowania. A mamy niewiele wspólnego: jest z 25 lat ode mnie starsza, bardzo cicha, grzeczna i poukładana, a nie taki w gorącej krwi wariat kąpany jak ja. Jeżeli ta perfekcyjnie angielska pani widzi te same mankamenty co ja, to chyba coś jest na rzeczy.

Czasami prawda jest taka, że trafiamy na toksyczne struktury, których zmiana jest niemożliwa, ale przebywanie w nich przez jakiś czas może nieźle namotać w głowie. Szczególnie jeżeli takowa toksyczna struktura jest w małym miasteczku, gdzie każdy każdego zna, a przynależenie do lokalnego chóru to prawie obowiązek towarzyski jako partnerki lokalnego prawnika (jeżeli oczywiście potrafi śpiewać). Co niedzielę burmistrz jest z żoną w pierwszej ławce, jak i też każdy radny. Jedyną winę jaką w sobie widzę, to fakt, że wcześniej nie zrezygnowałam z uczestnictwa w chórze, zamiast szarpać się i zagryzać zęby.

mi to na nic.
Tobie potrzebne.
masz niezrozumiałą dla otoczenia potrzebę przekonywania otoczenia, że jestes fajna.
osoba o zrównowazonych emocjach jest doskonale swiadoma, że jedni ją lubią, a inni nie, bo to jest normalne zycie i nie fiksuje się na jakims braku oczekiwanej sympatii.

Ty grozisz biskupem i różnymi dziwnymi wyrazami, bo chór zawiódł Twoje nadzieje, że tam zabłysniesz.
i nie mów że nie, bo wszyscy to widzimy prócz Ciebie, a przecież próbujesz nas przekonać, że jest dokładnie odwrotnie.

to nie zarzut, Beyond, każdy ma swoje trupy w szafie.
swoje przechowujesz starannie od dziesięcioleci i nikomu nie wolno o tym mówić.
nawet Tobie.

to, czego nie dostała kiedyś mała Beyond, teraz usiłuje "odzyskać" ta duża, ale ci ludzie z chóru nie maja żadnego obowiązku pochylac się nad Twoimi traumami, tym bardziej że sama je sobie wypierasz.

poczytaj na początek o pracy z wewnetrznym dzieckiem.
serio.
powodzenia

A mnie się wydaje nagannym zamiatanie pod dywan faktu, że dyrygent, jego zastępca i członek rady kościelnej odbyli ze mną rozmowę, o której NIKOGO  w chórze nie poinformowali. Nie rozmawialiśmy tylko o repertuarze czy budżecie, ale o generalnej obojętności czy wręcz agresji w moją stronę. Te dwie świetlane osoby, Sue i Derek, spędziły każdą niedzielę obrażając mnie względem mojego ubioru, śpiewania, akcentu i pochodzenia- czysta piaskownica. Każdy patrzył i nikt nie zareagował. No, bo po co? To ta "obca".

Nie moja wina, że naświetlam wady danej grupy.

Zapraszałam chór jako grupę, bo wydawało mi się to odpowiednie i chciałam się integrować.

Sue i Derek, jako nieprzyjemne pluskwy, przyjęłam z dobrem inwentarza. Chociaż, szczerze mówiąc, komentarze jak: "To się Poleczka odezwała", "Droga, ty chyba z innych nut śpiewałaś", "Super sukienka. Na pewno będziesz mieć dużo akcji pod latarnią" sprawiały, że krew mi się w żyłach gotowała. Wspomniałam wcześniej, że nie chciałam kłócić się w kościele. Wspomniałam o tym fakcie dyrygentowi na naszym spotkaniu, a on... stwierdził, że nie ma problemu, bo nie każdy ma chemię z każdym. Przepraszam? Chemia chemią, ale jawne chamstwo jest nie do zaakceptowania w kościelnej organizacji.

Loka, Ty chyba niepoważna jesteś.

Moje zastrzeżenia dotyczyły CAŁEGO chóru, nie tylko budżetu, braku komitetu czy tego jak dyrygent wybiera repertuar, ale generalnej atmosfery w nim panującej. Jak ludzie mają szansę zmienić swoje nastawienie, jeżeli nie wiedzą, że ktoś ma problem w interakcji z nimi? Z ręką na sercu, wolę wyjść na histeryczną kretynkę, niż z hipokryzją udawać, że konflikt nie istnieje.

Loka, jest po sprawie, bo wszyscy dostali ode mnie mejla o spotkaniu (które, tak na marginesie, było oficjalne i notatki z niego były przekazane proboszczowi) i o moich powodach rezygacji. Jak pisałam wcześniej, co z tym zrobią, to już od nich zależy. To jest małe miasteczko, 5 tysięcy ludzi, więc pewnie nie raz wpadnę na członka chóru na ulicy.

Mnie cieszy jedna rzecz, że Elizabeth, ta typowa, łagodna, niekonfliktowa Angielka, postawiła się wobec całego chóru i natychmiastowo trzymała moją stronę. Idziemy dziś na kawę po południu by pogadać.

Feniks, mylisz się, bo dostałam dzisiaj mejla od dyrygeta, który wprost prosi się o mój powrót i pyta co powinno się zmienić bym czuła się komfortowo.

Czasami drastyczne taktyki działaja i uzmysławiają ludziom, że byli dupkami.

To zależy. Napisałam mu mejla:

"Dear Julian,

I would wish to have a place in the choir as I love singing and especially communion pieces give me the most joy. Unfortunately the sense of alienation within the choir is so acute it upsets me to no end. As I have mentioned before, the only person who ever showed me some friendliness was Elizabeth, and she was the only one to promptly reply to my email. No one else even troubled themselves to send me a quick reply.

This choir has a massive problem with xenophobia and some sort of calcification which prevents any new blood being injected into its body. It's a small town and naturally I would imagine us to have social interactions on a regular basis, especially as we live streets apart. We are, after all, a Christian choir. Or maybe Christian values mean nothing to you?

As I said before, if you were never interested in new members with, naturally, new ideas, you should had never accepted one like me. Don't you think you wouldn't be challenged by an Oxford theology postgraduate with musical education? Please, give me a rest and give your ego a check up, because I think you need it.

I would like to stay in the choir, providing the structure of it is going to change. We need a committee, meeting at reasonable intervals (every 3 months), the budget being open and transparent and greater involvement of Mark, as the vicar of the parish, and the PCC."

Exactly

Nie tylko dyrygent dziś wysłał mi mejla. Generalnie zapanowała panika, że odejdę.

Nagle się okazało, że komitet chóralny i współpraca z radą kościelną są jak najbardziej możliwe. Jasne, nikt mnie bardziej nie będzie lubił, ale progresywne zmiany wreszcie dotrą do tej parafii, co było moim celem od początku.

Nie jest.
Po prostu totalnie nie potrafi zrozumieć tego, co chcemy jej przekazać.
Są takie osoby.

Wszyscy tu na mnie wrzeszczycie, że robię zamęt, że się szarogęszę, że zastraszam ludzi w chórze.

Kiedy prawda jest zupełnie inna. Ja próbowałam przyjaznymi metodami wejść w struktury, zrozumieć jak chór działa, pokolegować się. Spotkałam się z berlińskim murem. Starałam się wyjaśnić co mi nie pasi i dlaczego chór, który ma masywny potencjał, nie jest atrakcyjny dla nowych członków. Dostałam w czapę, że wogóle mogę to sugerować.

Tak, mam poparcie biskupa, bo od początku zgadzał się z moimi pomysłami i widział nadzieję  na rozwój parafii. Był zadowolony, że przyszedł ktoś "młody" (41 lat to nie wiośniane lata, ale też nie emerytura), kto chce włożyć energię i zapał w budowanie lepszego chóru, z większym repertuarem i z zachętą dla nowych członków spoza miasta.

Poza tym, repertuar powinnien być szerszy, i nawet Misiek chce słyszeć więcej gospel:
https://www.youtube.com/watch?v=FexGqNDBK3g

Myślę, że takie wnioski to już za daleko pociągnięte.
OK, był konflikt, różnica wieku i temperamentu, mentalności, pochodzenia......ale bez przesady

Współczucie jest przesadą?
Pozwolę sobie pozostać przy swoim zdaniu.

"Tak się zmienia świat".... Pod swoje upodobania?

Oooo!

Nie. Nie zakładam, "że każdy jest ulepiony z tej samej gliny". Nie uważam też, "że agresywne forsowanie swoich pomysłów jest jakoś patologiczne.", rozumiejąc patologię jako chorobę.

Wiem, że masz dosyć komentarzy osób, które mają odmienne zdanie od Twojego, ten wątek jest najlepszym tego dowodem.
Wiem też, choć tego sądząc po Twym komentarzach w innych wątkach się nie spodziewałam, że jesteśmy ulepione z innej gliny.

Współczuję doświadczeń, na skutek których źle reagujesz nie tylko na odrzucenie, ale nawet na obojętność wobec Ciebie.
Współczuję doświadczeń, które przez dwa lata 'kazały' Ci zabiegać o sympatię osób, które nie dość, że nie chciały mieć z Tobą nic do czynienia poza spotkaniami chóru, to jeszcze kierowały w Twą stronę chamskie uwagi.
Współczuję, że starając się przez dwa lata o sympatię chórzystów, zaciskałaś zęby i nie reagowałaś na chamskie zachowanie wobec siebie.
Współczuję hodowania złości, która musiała kiedyś znaleźć ujście.
Współczuję myślenia, że najlepszą metodą obrony jest atak i 'walenie ludzi po łbie".

Tyle tylko, że to jest Twoja opinia. Równocześnie nawet nie dopuszczasz do siebie myśli, że pozostali członkowie chóru mogą to widzieć inaczej lub po prostu nie chcieć zmian, bo jest im dobrze, jak jest. Ktoś nadał temu chórowi taki, a nie inny kształt, być może świadomie i konsekwentnie 'idzie' swoim planem, Ty zaś tupiesz nóżką, że ma być inaczej, a potem strzelasz fochem, że pozostali nie chcą tego żądania spełnić.
Naprawdę nie dostrzegasz, że coś tu jest nie tak?

O masakra...
Miałaś TYLKO odejść z chóru, a nie robić cyrk na całą diecezję...

Ale po co w końcu mieszać w to biskupa?
Przecież jest dokładnie tak jak chciałaś, wszyscy proszą Cie o powrót I pytają co byś chciała zmienić. Nawet rosolki teraz już będą więc po kiego ten biskup?
PS. Czy Punkt o obowiązku herbaty z członkami chóru mieszkającym nie dalej niż określoną ilość ulic od Ciebie też będzie w statucie?

Blackie, to o co Ci właściwie chodzi?
Przyszłaś do czegoś, co funkcjonowało. Ludziom tam pasował sposób funkcjonowania. Spędziłaś rok czy dwa próbując sprawić, żeby inni Cię polubili i teraz będziesz się na nich mścić za to, że nie wyszło? Nie potrafisz odpuścić, zawinąć tyłka i iść w inne miejsce? Aż tak Cię boli to, że ludzie mogą być szczęśliwi działając tak, jak samo postanowili i tak jak chcą? Będziesz ich teraz na siłę wciskać w rady, spotkania, statuty, herbatki, grille? Naprawdę nie widzisz tego, że oni tego nie chcą?
Skoro tam jest średnia wieku babć, to zostaw, olej. Za 20 lat sama tam pójdziesz i założysz nowy chór, bo oni już będą przykuci do łóżek.

Ale nie, najlepiej iść gdzieś i zabrać ludziom to, co lubią. Bo Tobie się nie podoba. A nie, przepraszam, jeszcze Twojemu Misiowi się nie podoba, bo on by chciał posłuchać więcej gospelu.
To jest właśnie dobra, chrześcijańska logika. Naprawdę Blackie, jesteś chrześcijańskim wzorem do naśladowania.

A teraz serio: odpuść. Naprawdę, spróbuj przeboleć to, że właśnie mają skostniałą strukturę, bo tkwią w niej od xlat i tak chcą tkwić. Daj babciom i dziadkom na koniec życia mieć coś, co lubią zamiast na siłę ich przerabiać. I tak będą musieli się przerobić, kiedy będą chcieli stworzyć chór z młodszymi ludźmi.
Po prostu przyjmij do wiadomości i Ty i Elizabeth, że tymi młodszymi ludźmi nie jesteście Wy. I naprawdę nikt nie ma obowiązku latać do Was z herbatkami i rosołkami. To, że Ty tak wchodzisz z wazeliną ludziom w tyłki nie znaczy, że oni też muszą.

Beyond żyje  w stanie permanentnej megalomanii. Wyolbrzymione ponad normę własne "JA", uznaje za jedyną słuszną miarę oceny innych i otaczającego ją świata. O ile jeszcze na początku niektóre wypowiedzi autorki wątku potrafiły mnie z lekka  zirytować, o tyle lektura ostatnich dwóch stron tego tematu budzi we mnie już tylko szczere współczucie. Aktualnie wszystko co widzę, to człowieka ślepego, aspirującego do rangi przewodnika...

Newlife, to chyba zależy od tego gdzie się w Anglii mieszka. W dużym mieście, faktycznie, nikt by nie oczekiwał zaproszeń i herbatek, bo to inna mentalność. Na wsi czy też w małym miasteczku, w którym mieszkam, to zupełnie inna sprawa. Brak zaproszeń od osób, które mieszkają dwie ulice obok, jest jak policzek w twarz. Pokazuje to, że te osoby Cię nie akceptują jako członka społeczności. Moja angielska koleżanka ma do kładnie takie same odczucia, więc to nie jest jakiś mój odizolowany wymysł.

Zresztą mój angielski narzeczony też się nieźle wkurzył, że chór mnie traktuje jak trędowatą, tylko dlatego, że nie urodziłam się w ich mieście.

Dużo osób w wątku uważa, że mieszam i pieniaczę, podczas jedyne co chcę zrobić to usprawnić lokalny chór i naświetlić zgniliznę i hipokryzję, która go toczy.

Bez jaj Cyngli.

Po rozmowie z Elizabeth w piątek, widzę, że zgnilizna w tym chórze jest głębsza niż myślałam. Derek i Sue gnębią kogo popadnie. Okej, to nie są dzieci, ale dobry dyrygent nie powinnien dopuszczać do mobbingu. Ja nie jestem jego jedyną ofiarą- połowa chóru jest przez nich terroryzowana. A druga połowa jest tak ksenofobiczna, że nie chce zaakceptować nikogo z zewnątrz. I to ma być dobry, chrześćijański chór?

Proszę Cię...
Połowa chóru jest przez nich terroryzowana? Połowa chóru ma głos i może mówić za siebie, nie potrzebują Ciebie do tego.

Miałam do czynienia z taką osobą jak Ty.
Prowadzę scholkę dziecięcą w parafii i przez jakiś czas po każdej próbie przychodziła do mnie ciągle i w kółko jedna matka.
A bo to jej córka stała w złym miejscu. A bo to za mało ją słyszała. A bo to inne dzieci jej nie lubią. A bo to coś tam. A najlepiej, żebym ja innym dzieciom powiedziała, że mają jej córkę dobrze traktować. Miałam szczerze dość tych rozmów, kobieta mnie wkurzała samym swoim widokiem, a 99% problemów było wyolbrzymionych.
Zapewne moją scholkę też toczy od środka zgnilizna.

Dalej będę powtarzać, że on nie miał w obowiązku informować kogokolwiek o Waszej rozmowie. Nie i już, to tak nie działa.

Jedź do Królowej się poskarżyć. Albo do papieża o ile Twoja wspólnota go akurat uznaje. Tak będzie najlepiej. Na pewno masz jakieś znajomości, żeby to załatwić. Albo Twój Misiu pewnie jest jednym ze sponsorów czegoś, co któreś z nich używa.

Beyondblackie, nie obraz się, bo raczej chce cię rozśmieszyć, a nie wkurzyć, ale czytam sobie twój wątek z zainteresowaniem i powiem szczerze, że dobrze się bawię.
Musi być z ciebie nieźle ziółko.