Albo terapia, albo koniec, on nie rozumie. Mamy małe dziecko - Netkobiety.pl

Ale on ma takie właśnie fazy. I był badany przez dwóch psychiatrów. Fazy depresyjne sa rzadsze ale zdarzają sie, częściej te drugie. Powiedzieli, że ma hipomanie. Może nie opisałam tego tak, ale to nie jest zwykła nerwowość.

Ma właśnie takie epizody z wydawaniem pieniędzy, tysiącem mysli itd.

Lully, postanowione. Rozstanie

Nie, ale miałem (i poniekąd nadal mam) okazję przebywać w środowiskach, gdzie pewne schematy postępowań widzi się jak na dłoni. Dla Ciebie najważniejsze jest, że podjęcie tej decyzji masz już za sobą a wszystko z czasem się ułoży.

Hej Kobietko. Fajnie, ze masz już diagnoze. I cieszę sie, ze nadal trwasz przy swoim. Twoj post z diagnozą troche mnie zaniepokoil, bo wydawalo mi sie, jakbys miala nadzieję na poprawe zwiazku i zazegnanie kryzysow i chorych zachowan. Ale rozwialas wątpliwości. Brawo Ty!

Poczytalam troche o tej dwubiegunowce. Ale moj to jednak chyba jest po prostu psychopatą.

Anaaa czytałaś książkę moje dwie głowy? Polecam też toksyczne słowa Patricia Evans. Wracam do tych książek cały czas.

Wyjdziesz z tego o ile będziesz chciała.
Znasz już doskonale toksyczne mechanizmy, które kierują Twoim mężem i Waszym związkiem.
Nawet postronni obserwatorzy, jak np ja - wiedzą już, że Twój mąż jednego dnia mówi jedno, drugiego dnia coś skrajnie odmiennego. I tak w kółko.
Fakt, że on znowu powiedział "cośtam" nie ma kompletnie żadnego znaczenia. To co on mówi, i co wiatr wieje, to jedno i to samo.

Nie wiem dlaczego miałabyś nadal się na to nabierać ?

Kobietko najgprsze co mozesz robic w tej chwili, to sluchac i analizowac to co ono mowi. On Cie tym niszczy, manipuluje. Zaraz znow wybuchnie i obudzi Cie w nocy. Proszę dla spokoju swojego i dziecka ignoruj to. Nie wierz mu. Tonia tez pisała, ze jej mąż siedzi cicho i jest mega dobry, bo czuje rozwod na karku. Moj tez sie przymilil po przedwczorajszym monologu bo wie ze to.nie dziala.

Podrzucanie zdjęcia z zareczyn, jakie to zalosne. Nie daj mu sie omotac. Gdyby on Ci powiedzial, ze odchodzi bo nie moze z Toba wytrzymac, posunelabys sie do takiego kroku ze zdjeciem? Pewnie nie. To zalosne i swiadczy o jego desperacji. I braku honoru.  Probuje Cie wziac na litosc. Chce, zebys sie rozrzewila ach jaka to piękna miłość, ile nas łączy, bylo tak świetnie tak.cudownie. nie moge mu tego zrobic. To zimna kalkulacja, on sie po prostu boi.
Gora pare dni i znow na Ciebie naskoczy. Nie wierz w to.

Dziewczyno, on Tobą manipuluje. Nie daj się. To, że jest chory nie daje mu prawa do prania Ci mózgu i urządzania piekła Tobie i dziecku. Niestety, poza tym, że człowiek ma ChAD, może być też po prostu dupkiem, na dokładkę- taka prawda.

Grasse pewnie masz racje. Wydajesz sie miec dużą wiedze w tym zakresie, ja jestem raczej laikiem.
Ale ta sytuacja ze zdjęciem, mnie to raczej wygląda na czystą manipulację. Nie znam do konca mechanizmów dzialan takich ludzi.

Kiedys czytalam o tym, zeby moc dla samej siebie sklasyfikowac mojego faceta i najbardziej pasowala mi do niego osobowość psychopatyczna. Socjopata. Choc moge sie mylic, nie jestem ekspertem. Nie wiem czy byłeś w moim temacie, czy sie wypowiadales. Ale kurcze jak slysze choroba, to włącza mi się żal i wspolczucie. Trudny to temat.

Dwubiegunowka to jednak troche co innego niz ja przezywam. Mimo wszystko jednak mamy z Kobietką wiele wspolnego niestety. Trzymaj sie kochana i nie bierz tego do siebie, on teraz do wyjazdu będzie Ci bardzo mącil w glowie.

No i sama widzisz jak to sie wszystko zmienia w dynamicznym tempie. Nie nadazysz za nim. Nie przejmuj sie tym. Mow mu to, co chce uslyszec. I naprawdę sie nie przejmuj. Wiem, ze to trudne, sama przez to teraz przechodzę, tylko u mnie sie chyba wczoraj zaczal "miesiac miodowy" takze bede miala chwile wytchnienia.

Ja jak synek był malutki, miał dwa może trzy miesiące i też od małego byl bardzo absorbujacy (ponoć inteligentne dzieci tak mają ) to słyszałam że to moja wina, bo go rozpiescilam. I że co to za dziecko, którym trzeba się cały czas zajmować! Ze inne dzieci leżą w wózku i bujaczku a nasz cały czas potrzebuje uwagi. No kurrr.. Trudno żeby kilkumiesięczne dziecko nie potrzebowalo uwagi i opieki 24h na dobę.

Wytrzymaj ten tydzień, później trochę odpoczniesz.

https://www.netkobiety.pl/t116477.html

Duzo czytania, wiele sie tez zmienilo od mojego pierwszego posta. Dziękuję, kazda rada mile widziana.

Chyba nie wie o Twojej rozmowie z mama o powrocie na stale? I ze nie zamierzasz wrocic?

Dziękuje, Grasse.

Kobietko daj znac co u Ciebie, jak sytuacja. Strach mnie ogarnia jak czytam, co piszesz o jego zachowaniu. Stalyscie sie dla mnie tutaj bardzo bliskie, jakbym Was znala.

Tonia i Milly wydają się dosyć silne. Ty tez, ale mam wrażenie, ze u nich jakoś sytuacja jest "stabilna" w duzym cudzyslowiu. Widać to zresztą choćby po tym, ze to właśnie w Twoim temacie ostatnio niestety najczęściej sie wypowiadamy i pojawiamy.

U Ciebie ma duzo bardziej krytyczny i dynamiczny przebieg obecnie, z punktu widzenia czytelniczki i obserwatorki tego wątku czuję się, jakbym byla w punkcie kulminacyjnym jakiejs strasznej powiesci. Kładąc się spać, zastanawiam się co jutro przyniesie kolejny rozdział. Wszyscy nasi faceci są niestabilni, ale Twoj ostatnio chyba najbardziej szaleje. Mam nadzieję, ze choć trochę w tym szaleństwie pamietasz, zeby o siebie dbac. Sciskam mocno.

Wiesz kobietka ja myslę, że takie małe dziecko wyczuwa napiętą atmosferę w domu i między wami i dlatego jest takie marudne i nerwowe. Ty jesteś nerwowa  i ono to czuje, wyczuwa emocje. Nie czuje się bezpiecznie, dlatego chce być stale blisko. Nie wiem jak przebiegała Twoja ciąża ale jeśli w ciąży również byłaś nerwowa i działy się podobne rzeczy to dziecko już w łonie matki dostawało taki przekaz.

A próby samobójcze to szantaż emocjonalny. Uwierz, jeśli ktoś chce to zrobić naprawdę to nikomu nie mówi. To jest przedstawienie specjalnie dla Ciebie zorganizowane. Nie bierz za to odpowiedzialności. To jego życie, to Ciebie krzywdził, nie Ty jego.
Jeśli masz możliwość to zostań już w Polsce, nie wracaj tam. Musisz się definitywnie odciąć od niego. Niestety to jest relacja toksyczna a my wszystkie jesteśmy uzależnione od tych emocji, od tych huśtawek. Musimy przejść swego rodzaju detoks, nie będzie łatwo.

Aaannaaa, przeczytałem tamten wątek. Obawiam się że możesz popaść w syndrom sztokholmski, a to już będzie bardzo źle. Przede wszystkim - skoro ujawnił swoje prawdziwe oblicze dopiero po tym, jak zamieszkaliście razem, to znaczy, że nie ma mowy o chorobie psychicznej. Z drugiej strony, pierwszy raz się spotykam, żeby ktoś, kto jest tyranem w rodzinie, podobnie zachowywał się wobec podwładnych, tego typu osoby w pracy są raczej ę ą i nikt się po nich nie spodziewa.

Absolutnie nie bój się rozbicia rodziny. Robisz dziecku krzywdę przyzwalając na to, żeby ojciec bił Cię na jego oczach. Kłótnie, owszem są w każdym związku i świadczą o emocjach, dla niektóre pary nawet lubią się pokłócić, żeby potem słodko się godzić, ale absolutnie nie można przyzwalać na przemoc. Twój synek może w przyszłości stać się takim samym tyranem, może rzucić się na ojca w obronie matki - i nie myślę tutaj o zwykłym pobiciu, bo synowie, u których przez lata dzieciństwa gromadziła się nienawiść, a przede wszystkich strach przed ojcem tyranem są zdolni do wszystkiego, z zabiciem włącznie. To oczywiście drastyczne przypadki, które nie zawsze, aczkolwiek mogą się zdarzyć. Jeśli Twój partner tak traktuje też inne osoby, prędzej czy później do domu zapuka policja, a widok ojca w obrączkach na pewno dla dziecka komfortowy nie jest.

Rozumiem, że jest Ci bardzo ciężko. To bardzo trudna i delikatna sytuacja i mam świadomość, że w tej chwili nie jestem anonimowym użytkownikiem forum, posługującym się pseudonimem i że w pewnym sensie biorę odpowiedzialność za to co tu napiszę. W każdym bądź razie, podsumowując, nie możesz pozwolić na to, aby dziecko było świadkiem przemocy wobec Ciebie. Nie możesz dać robić z siebie ofiary tyrana, który czerpie radość z tego, że innych trzyma pod butem. Tacy ludzie się nie zmieniają.

Dzień minął nienajgorzej, bałam się znowu kolejnych faz, jak wrócił z pracy normalnie. Rozmowa o radcy prawnym, pozwie, wyprowadzce. Zrobiłam obiad, było ok. Godzinę później faza depresji, smutne piosenki,  pytanie czy będę szczęśliwsza w Polsce. Ja na to ze myślę że tak, że wyjechałam kiedyś z eksem i jak poznałam się z nim, to juz zostałam. Ale teraz myślę że będę szczęśliwa. Zapytałam skąd te pytanie. Czy chodzi o kontakt z dzieckiem. Popatrzył mówiąc ze nie będzie mi się zwierzal, że nie jestem tym kim bylam. Jak to rozumieć? Wg niego tak, że teraz jestem matka jego dziecka tylko. Także kolejna faza zmienna po porannym macaniu mnie.

Rozmawiałam z jego ciocia półtorej h. Super babka. Chrzestna  jego. Też jest zdania że to nie ma sensu. Szkoda jej to, ale myśli to co my wszyscy.

Dzis bylam też na badaniu okresowym i szczepieniu. Córka prawidłowo się rozwija, waży nawet nieco ponad normę.hehe. zaplakala króciutko i to tyle. Bardzo dobrze znosi szczepienia. Jestem z niej bardzo dumna .
Przed chwilą stwierdził że ma nadzieję że posprzątam zanim wyjade. Żebym syfu nie zostawiala. Bo to ja odchodzę. Kilka dni temu mowilam ze posprzątam ale tak luźno , bo samej mi to przeszkadza. To mówił po co.

A teraz gwiżdże pod prysznicem. Naliczylam dziś 5 zmiennych faz.

Czyli on zostaje w klinice na leczenie i Ty razem z nim i dzieckiem w Niemczech? Kiedy w takim razie wybierasz sie do Polski?

Nie wolalabys jechac mimo wszystko? Przepraszam, ale cos mi sie wydaje, jakbyscie sie pogodzili i jakbyś zmienila zdanie co do odejścia? Bądź z nami szczera i wybscz, jesli sie myle, ale dwa Twoje ostatnie posty sa ze soba troche sprzeczne... pamietaj, ze tu mozesz napisac jak jest i nikt Cie za to nie zlinczuje. Mamy prawo do chwil slabosci. A nawet jesli ktos napisze cos brutalnego, to zawsze jak sie juz otrzasniemy mozemy do tego wrocic i wyciągać wnioski. Trzymaj się.

Kobietka mi też tak się wydawało z Twoich ostatnich postów, że jednak zostaniecie razem.

Dokładnie, brawo.
Ja mam wrażenie, że już manipuluje. A Kobietka masz już tak wdrukowane poczucie winy i odpowiedzialności, ze sama się nakręcasz i tkwisz obecnie z własnej woli przy oprawcy. Twoja decyzja, Twoje życie  i życie Twojego dziecka. Każdy kolejny dzień zwłoki Cię osłabia.
Przygotuj sobie już wszystko do odejścia i tylko gdy wyjdzie ze szpitala wyjeżdzajcie do Polski. Do tego czasu czytaj forum, swoje posty i umacniaj się w swojej decyzji odejścia.

Ja mam wrażenie, że w moim przypadku właśnie czas gra dużą rolę. Ze jak nie zrobię tego kroku w najbliższym czasie to już nie zrobię. Bo znowu wpadnę w ten wir a teraz mam siłę i muszę to wykorzystać. Już rok temu miałam pozew prawie gotowy. I co? Zwiódł mnie, po raz kolejny.

Z tego juz nic nie będzie, będzie musiał wziąć się w garść. Lekarze pytali,  czy nie wydaje mu się że np.ktos go obserwuje. A wiem, że tak mi kiedyś mówił, że wydaje mu się jakby wszytsko było ustawione,  jakby każdy miał swoją rolę , jakby go ktoś śledził..  teraz to już podchodzi pod paranoję, te jego podejrzenia o zdrady, że zamiast na spacer chodzę na seks, itd..

Raczej to nie schizofrenia, ale coś wiecej niz dwubiegunowka chyba. Grasse, może coś na ten temat powiesz?

Pomogę mu trochę a potem jadę odpocząć, na krócej niż bylo w planach ale trudno. Sama już wariuje. Ale nie martwcie się, będę uważać. Z konta kolejne male kwoty na randki wychodza. Bez sensu. Nawet dziś. Mój facet to wariat

Dasz sobie radę

Aniu otóż to, zawsze mógł więcej niż ja. Podobno gdybym ja kogoś miala na boku to nic by nie zrobił, a będąc ze mną mówił że jakby mnie nakryl to by zabił jego a potem mnie , czy.cos.. Albo ze mnie by wyrzucił .. jak o tym zabijaniu mówił to brzmiał dziwnie i wyglądał też dziwnie.. dzis mogłabym powiedzieć że byłby do tego zdolny, po tym co się dzieje..

Niestety braki emocjonalne, to czego nie otrzymał kiedyś, moje odejście, niemal natychmiast pokazały, że.on może. Bo on nie chce seksu. A jeszcze przed szpitalem mówił że chciałby na urlopie kogoś zaliczyć. Heh. Nie wiesz w co wierzyć

Wyspać przy moim dziecku będzie ciężko, ale dzięki;)) Toniu Tobie też;)

Już planuje co będzie za rok. Oni tak gadają żeby wzbudzić w nas litość, no chyba że obliczyl, że wystarczy mu siły i ochoty na internetowe i nie tylko randki na rok a potem wróci do swojej Myszki jak się wyszaleje.
Powiedz mu, że za rok to możecie zbudować z Waszą córka wieże z klocków bo więcej z nim się raczej nie uda. Przepraszam, jeśli za bardzo się rozpędzam w swojej ironii, ale mój też mnie rozsmiesza ostatnio swoimi tekstami o naszym przyszłym cudownym życiu. Tyle lat udręki i teraz nagle wszystko się zmieni i będzie super. Akurat.
Kurczę dobrze mi teraz. Mam taki spokój psychiczny. Odsunelam go od siebie i czuję się jeszcze bardziej niezależna. Dawniej jak miałam w sobie tą motywację i chęć do odejścia (nigdy tak silna jak teraz), zawsze płakałam kiedy tylko usłyszałam romantyczną piosenkę o miłości w radiu albo zobaczyłam jakiś film, kiedy tylko zaczęłam myśleć o samotnym życiu popadalam w smutek. Teraz mam odwrotnie.

Jakoś nie sądzę, żebym się jeszcze kiedyś zakochała, związała z kimś w życiu bo będzie za dużo kwestii "technicznych" do przeskoczenia, czyli mój obecny wkrótce eks, fakt że jestem już mamą, cała ta moja przeszłość i zobowiazania. Ale jeśli będę w stanie stworzyć normalny spokojny i stabilny dom dla mojego dziecka w pojedynkę lub z pomocą rodziny, to będę chyba wystarczająco szczęśliwa. A wierzę że mi się to uda.

Wam również dziewczyny. Dobranoc.

Piszcie co u Was. Do jutra.

Hej Kochani.

No więc odwiedzam męża codziennie z dzieckiem. Przynoszę świeże ciuchy i jedzenie.

W piątek czuł się tak średnio, w weekend lepiej, wczoraj apogeum dobrego humoru i niewybrednych żartów, faza nadpobudliwości. Tekst jak np.to, że nie wie jak przeżyje to, jeśli ja wybiorę się na randkę z kimś, a potem rozłożę nogi.. brak słów.

Wczoraj miał rozmowę z lekarzami, ponieważ nie był przekonany do prawidłowości ich diagnozy. Nie chciał brać tego leku. Twierdził, że za mało skupiają się na jego dzieciństwie. Lekarze jednak mieli przekonanie, że to jest dwubiegunowość. Dlatego zażył wczoraj pierwszą tabletkę.

Dzisiaj natomiast humor już inny, był bardziej spokojny, nawet przygaszony. Śniło mu się, że spotykam się z kimś innym, on tego nie mógł przeboleć i płaszczył się w tym śnie przede mną, abym z nim była. Ja nie chciałam, powiedziałam, że ten ktoś jest super i mogą się poznać. Potem mu się śniło że każdy miał dzieci, a  my tylko się rozwodzimy.

Wracając do domu rozmawiałam z nim jeszcze przez telefon. Mieli spotkanie grupowe osób z tą chorobą. Przyznał, że to co tam mówili, jest totalnie o nim. Powiedział, że rozwodzi się z żoną, że byłam na początku wobec tego stała, potem zaczęłam być jakby razem z nim w tej chorobie, aż nie wytrzymałam. Już to mi dziwnie zapachniało, że tylko to im powiedział. Chwilę potem powiedział mi, że to co ma to tak naprawdę nie jest jego charakter, a choroba, a ja już olałam i wyjeżdżam. Zdenerwowałam się i spytałam, czy on chce coś na mnie wymusić. Na co on że nie, że już zdecydowałam, a ja że chyba w takim razie nie mamy o czym gadać. A on że ok, najlepiej tak zrobić, po czym się rozłączył, ja chciałam gadać dalej ale już odłożył słuchawkę. Nagrałam mu więc wiadomość, że nie olewałam go, prosiłam od dawna o terapię, że się nie zgadzam, że jest niesprawedliwy i ma mną nie manipulować jeśli nawet o tym nie wie.

Prosiłam jego rodzeństwo, aby z nim pogadali, ale tak o byle czym, aby wybadać humor. Siostra zadzwoniła i przyznała mi rację.

W sumie ja tak tego nie widziałam, chciałam opisać co się działo i jak próbuje mnie przekonać..

Więc JA czuję się dobrze, JA wierzę że przyszłość rysuje się w jasnych kolorach, JA wiem, że razem z dzieckiem ułożymy sobie życie na nowo, JA wiem że gdzieś tam czeka na mnie ta prawdziwa miłość, JA wiem, że dam sobie radę!

Brawo IzaBella. Madre słowa, daja do myslenia. Zeby zapewnic bezpieczeństwo i spokój naszym dzieciom, najpierw my same jako kobiety musimy zadbac o swoj spokój ducha i umyslu. O swoj rozwoj. Bez tego nic nie zdzialamy. Ja tez widze roznice odkad zaczelam sie skupiac na sobie, na swoim szczęściu, swoich planach, swoim zadowoleniu, zamiast na jego humorach.

Dzień dobry.

Właściwie dzień zły, jestem wkurzona na prawie eksa, ale zachowałam spokój pisząc z nim. Mam ochotę wkleić tu naszą rozmowę, ale będzie tylko z jego strony wulgaryzm wulgaryzm wulgaryzm.

Dlaczego mnie to tak złości? Może dlatego, że nie zaczęłam jeszcze terapii. Poszło o wyjazd mój w nd, nie chcę jego ojca kłopotać bo będzie sporo km musiał zrobić, wolałam koleżankę. Ale ok. Już mi obojętne. Podobno nadaję się do kościoła, a nie na żonę. No i on przeze mnie tam musi siedzieć. Muszę uczyć się spokoju. Bardzo jestem znerwicowana przez tą sytuację. Ale najpierw ja zakładam maskę tlenową, a potem dziecko. Muszę o tym pamiętać, prawda IsaBell77..

Dlatego odchodzę. Może byłaby szansa wcześniej,  ale wiecie co.. jednak dobrze ze stalo się jak się stało. Meczylabym się strasznie. Jestem dość wrażliwa osoba i nie byłabym nigdy prawdziwie szczęśliwa. Moje dziecko ma jeszcze szansę na normalną rodzinę. Tak od dwóch dni wpajam sobie do podświadomości same dobre rzeczy. Widzę realizację moich pragnień. Nie w sposób w jaki do nich dojdę, ale już urzeczywistnionych. Brzmi to tak, jakby to co będzie w przyszłości działo się już teraz (w mojej głowie). Każdego dnia umacniam się w swojej decyzji. Nie chce mówić konkretnie co to, ale dotyczy każdej sfery życia, miłości, dziecka, pracy.. powiedziałam jednej przyjaciółce ze wracam na stałe, cieszy się ogromnie.

Dasz radę. Ja dzis koncze 31, mam  dziecko i rozwód przed sobą. Uświadomiłam sobie,  że za bardzo chcialam ten związek ciągnąć. Pokazać ze po poprzednim się udało. Nic bardziej mylnego. Teraz czas na mnie.

Eh nie.. I nie pojadę, koleżance auto padło a kolega też auto w warsztacie... mam dziś znowu mętlik i pranie mózgu bo mąż był na przepustce,  wpadł to się oczywiście klocilismy,  jak jest w szpitalu jest dużo lepiej a jak mamy się widzieć to zaraz zwada,  przy czym próbował na mnie wejść i wsadził łapy tam gdzie nie trzeba.  Piersi pupa itd.. No masakra jaka zla bylam... A miałam ja go odebrać a rano mi napisał zamiast zadzwonić ze przyjedzie taxi, to jak mu dzwoniłam ze już sie zdążyłam zebrać on hasło ze to nie jego problem.. w domu wszedł kłótnia ze brudno ze kurz się wala i jak jadę to mam posprzątać.. kurw...

Postanowiłam ze zacznę formalnościami się zajmować skoro teraz nie jadę i spróbować ogarnąć prawnika teraz a nie za 3 tyg.

Kobietka życzę ci z okazji urodzin dużo siły i cierpliwości i wytrwałości, reszta przyjdzie sama. Ja też miałam urodziny kilka dni temu i jak nigdy zupełnie nie miałam ochoty na żadne życzenia od nikogo.