jestem w ciazy, nie chce tego dziecka.. - Netkobiety.pl

Dziękuję Wam za pomoc. To dla mnie ważne. Co do womanonweb nie do końca mam do nich zaufanie. Pisałam do nich z pytaniami np o blok glikokortykoidowy po tabletkach. W odpowiedzi była kopia tego co jest na stronie. Szukałam więc info w sieci. Znalazłam. Wywołują blok glikokortykoidowy w dawce większej niż te 200mg Ru. Partner jakoś wczuł się w sytuacje stara się wesprzeć. Moje doświadczenie z chorobą i lekarzami sprawia, że myślę, że jak mi się pogorszy to oni będą nieporadnie leczyć. W efekcie umrę i ja i dziecko.Pomijając chorobę przewlekłą już mam drugi nawrót zapalenia cewki. Nie dostałam skierowania na posiew. Tylko monural. Nawet nie w 2 dawkach. Dziś pójde jednak po drugą i wyżebram ten posiew. Z kolei  jeśli usunę to mogę żałować, bo jest to dla mnie już życie. Może takie jest przeznaczenie jeśli już jest. Ale czy takie jest przeznaczenie, że ja mam umrzeć? Niby niekoniecznie. Poza tym jestem katoliczką. Było by to sprzeniewierzenie się planom Boga.

Jak pomyslę o nawrocie choroby to jestem przerażona. Kiedyś sama już wzięłam lek spironol, bo tak mi potas spadał. Miałam go po odstawieniu do badań chyba wtedy. W ciąży go brać nie można. Jeśli potas mi będzie tak spadał to moge nie wytrzymać i go zażyje. Oczywiście potas też bym przyjmowała ale kiedyś nie wystarczał. W ciąży choroby przewlekłe się ponoć nasilają. I co i tak będzie moja wina i tak. Dziecko się urodzi z wadami. Tak lekarze mówią. Ale chyba nie ma jednoznacznych przesłanek

Cyngli.....nie ucz ojca dzieci robic.

Prowadze od wielu, wielu lat poradnictwo. Temat/obszar niewazny.

Nie znam metody terapeutycznej ani poradniczej, w ktorej kopie sie lezacego. Jestes fajna kobitka i lubie twoje wpisy, ale tu sie zagalopowalas.

Jesli przychodzi do mnie dziewczyna, ktora ma problemy, wielkie problemy w domu rodzinnym, to nie moglabym zastosowac twojej "metody", bo wylecialabym z pracy.
Zaufaj komus, kto sie na tym zna, pracuje w zawodzie od 20 lat.....
Co to wg.ciebie "zaklamywanie rzeczywistosci"? w fachowej literaturze nie uzywa sie takiej terminologii.

Czy dziewczynie z anoreksja powiesz" jenyyy...alle jestes chuda...wez sie za jedzenie". Bo wszystko inne to zaklamanie stanu rzeczywistego? Komus w depresji powiedziec: " byc moze z tego nie wyjdziesz, bo wielu ludzi sie leczy latami, a potem i tak popelniaja samobojstwo". Takie sa realia-niezaklamana rzeczywistosc. I co z tego? tego oczekuje czlowiek w glebokim kryzysie???

Powiem wiecej: twoje "rady" moga miec dramatyczny skutek (" milosc do dziecka moze nie pojawi sie nigdy" itp.). Czemu sluza takie slowa?

Czlowiekowi przechodzacemu kryzys trzeba dac dwie rzeczy: wskazac droge, metode, jak moze sobie SAM POMOC. W trakcie terapii wskazywac malutenkie kroczki do dobrej zmiany. Te kroczki musi zrobic sam.terapeuta jest tylko podpora.

I dac nadzieje, ze bedzie lepiej.

Lezacego sie nie kopie.
Lezacego nie glaszcze sie po glowie, bo to nie jest forma pomocy.

Lezacemu podaje sie reke, by wlasnymi silami powstal. Mam nadzieje, ze przenosnie zrozumialas.

Nie rob tego wiecej.
To Forum ma pomagac, a nie szkodzic.

cyngli...tu nie chodzi, by bawic sie w terapeute. Nie zrozum mnie zle...

Ale rada, ktora na samym poczatku zaklada najgorszy rozwoj wypadkow, nie jest dobra rada.
I nie ma to nic a nic wspolnego z nierealistycznym spojrzeniem na swiat.

NIGDZIE NIE TWIERDZILAM, ZE SAMO SIE ULOZY.
Moja rada, to psycholog.

Bo czlowiek, ktory znajduje sie w ciezkim kryzysie nie spoglada na swiat realistycznie.
Nie gniewaj sie, ale jestes w ciezkim bledzie.
Nie bede rozwijac tematu, bo to nie ma sensu. To nie nasz watek.
Moze mi po prostu zaufaj?

Wyciagnelam juz dziesiatki ludzi z kryzysu. Tego sie nauczylam, za to mi placa. Lubie to.
Daje rade.
Daj i ty- zrozumiec sedno.
Tak po prostu.

Ale Cyngli....realistyczne spojrzenie terapeuty nie ma wolnego biletu na dolowanie.
Co- powiesz komus, kto ma beznadziejna sytuacje (chociaz tak moze odczuwasz):
"pana sytuacja jest bez wyjscia. Rozumiem, ze pan ma depresje. Nie ma sensu jej leczyc, bo na moj gust pan i tak bedzie dazyl do samobojstwa.".

Oj, Cyngli....Cyngli....

PS.
Porad na priv nie udzielam. Nie wolno mi. Taka zasada.
Tu pisze i podczytuje, bynajmniej nie udzielajac porad rozleglych, bo malo znam polskie realia. Ale temat mnie interesuje. Pracuje w DE.

A jeszcze poczytaj- skopiowalam, moze cie zainteresuje. To zasady (na calym swiecie takie same) poradnictwa.

Kluczowe punkty: optymizm, nadzieja na powodzenie, poczucie bezpieczenstwa.
Czujesz to? Czy czlowiek poczuje sie bezpieczny, kiedy mu rozwiniesz palete jego nieszczescia i podstawisz pod nos?Bedzie mial nadzieje na poprawe sytuacji, kiedy ja mu przedstawisz w jeszcze czarniejszych barwach, niz on je sam widzi? A co z optymizmem? powiesz dziewczynie, ze ciaza, macierzynstwo, jej cala sytuacja jest STRASZNA i ona nabierze sily i optymizmu, by kryzys przetrwac?
Upierasz sie Cyngli, nie majac pojecia.
To tak jak ja dyskutowalabym na temat budowy elektrowni atomowej....

Na  forme pomocy kryzysowej składa się kilka określonych etapów:

1.    Tworzenie warunków sprzyjających rozwiązywaniu problemu.
Osoba przeżywająca kryzys w kontakcie z psychologiem powinna poczuć się bezpiecznie. Głównym celem tego etapu jest możliwość swobodnego wyrażenia uczuć i emocji przeżywanych w związku z określoną trudnością i wzbudzenie nadziei na powodzenie

2.    Poznawcze przeformułowanie problemu powodującego aktualne trudności.
   

Ten etap ma na celu zmianę sposobu myślenia o własnym problemie. Często osoby doświadczające kryzysu rozwojowego mają poczucie że są bezsilni i nic już nie da się zrobić. Chodzi o to, aby osoba zaczęła patrzeć na swój problem nie jako na porażkę, ale szansę na nowe doświadczenie. Dla przykładu, pracownik który nie radzi sobie z nowymi obowiązkami przydzielanymi przez swojego szefa, zamiast myśleć o odejściu z pracy może rozejrzeć się za nowymi sposobami podnoszenia swoich kwalifikacji.

4.    Poszukiwanie czynników utrudniających rozwiązanie problemu.

Czynniki, których należy poszukiwać dotyczą cech indywidulanych oraz okoliczności zewnętrznych. Do cech indywidualnych należą: poczucie własnej wartości, poczucie wpływu na swoje życie, optymizm. Niski poziom którejś z tych cech, stanowi istotną trudność w radzeniu sobie z sytuacją kryzysową. To samo dotyczy okoliczności zewnętrznych, którymi najczęściej w tym przypadku są relacje z innymi ludźmi. Brak wsparcia ze strony najbliższych, czy niechęć do jego przyjmowania, może być ważnym utrudnieniem.
5.   
    Poszukiwanie nowych sposobów rozwiązania problemu i opracowanie programu działania.
Ustalenie problemu oraz czynników, które utrudniają jego rozwiązanie ostatecznie prowadzi do wyróżnienia nowych sposobów rozwiązywania problemów. Psycholog pomaga pacjentowi dostrzec i zastosować sposoby, których do tej pory nie brał pod uwagę.

7.    Wprowadzenie programu do realizacji.
Na tym etapie, pacjent znając już swój problem oraz dostępne strategie radzenia sobie z nim stara się wprowadzać je na co dzień w swoim życiu. Dalsza praca polega na wzmacnianiu w pacjencie poczucia wpływu na swoje życie i utrwalaniu właściwych sposobów radzenia sobie z określonym problemem.

cyngli...to byly przyklady. PRZYKLADY!!! Rozumiesz?
Przejaskrawione, by przyblizyc ci temat.

Twoja zasada pomocy na Forum to zrezygnowac z optymizmu, to drastyczne, obrazowe  potraktowanie sytuacji. Negatywny scenariusz.

Zero nadziei
Zero bezpieczenstwa na Forum.

A tego tu pytajacy o porade pragna. Chca poczuc sie bezpiecznie w kryzysie. Otrzymac nadzieje na lepsze jutro.

Autorka wie, ze ma nielatwa sytuacje, przeciez by tu nie pisala.
Ale sytuacja nie jest bez wyjscia, ba! powiem nawet, ze jest niezle.
I trzeba pomoc jej wlasnie to zrozumiec.

Ty dolujesz- i nie tylko ja tak to odebralam.

Cyngli...nie chodzi o slodkopierdliwosc....jestem od tego bardzo daleka.

Owszem, napisalas o wizycie u psychologa. To dobrze.

Ale napisalas tu tez wiele innych rzeczy, przedstawilas jej sytuacje/sytuacje ciezarnych/ macierzynstwo w bardzo negatywnym swietle. To niepotrzebne, to w kryzysie czlowiekowi nie pomaga, a bardzo szkodzi. Uwierz mi.

Takie traktowanie sprawy nie ma nic wspolnego z realistycznym spojrzeniem na sytuacje.

A tym bardziej, gdy ta sytuacja absolutnie nie jest bez wyjscia. Dziewczyna ma kryzys- szok, ciaza niechciana, dolek hormonalny, nieprzygotowanie psychiczne na przyjecie i akceptacje ciazy.
Taki dylemat ma wiele kobiet.
Trzeba sie skupic na POZYTYWNYCH aspektach sytuacji, a jest ich niemalo.

Malowanie czarnymi kredkami nikomu nie pomaga.

Dodam Cyngli,  jeszcze, ze owszem, bywasz rezolutna i piszesz fajnie. I twoje rady bywaly czesto dobre i pozyteczne. Zgadzalam sie z toba.

Ale w tym przypadku nie moge przyznac ci racji.

Piszesz, ze chodzi o 2 zycia- no wlasnie.
I jak pomagasz, zeby to zycie przetrwalo?

Podstawiajac pod nos lustro, w ktorym odbija sie beznadzieja? Piszac, ze macierzynstwo jest trudne i niefajne, i ze moze ona NIGDY nie zaakceptuje  czy pokocha dziecko (=cos w tym stylu).
Takie gadki (nie nazwe tego radami) nie maja nic wspolnego z realistycznym spojrzeniem na swiat. Nic a nic.
W kategoriach: optymista-realista-pesymista nie jestes w srodku, bynajmniej.

Jesli to jest pomoc na uratowanie 2 istnien, to ja wysiadam......

Ja już skończyłam ;-)

Przyjęliśmy do wiadomości, że u Cyngli było strasznie, paskudnie i nikomu stanu ciązy nie poleca. A teraz możemy napisać w końcu, że nie u wszystkich tak jest? Że bywa inaczej, nawet jesli nie jest fajnie, to nie jest strasznie? Że można to przeżyć, a czasami bywa super? Nawet u tych, ktore chciały w początkowej fazie ciążę usunąć, ale dzięki takim jak to napisala Cyngli; słodko - pierdzącym, odpusciły ten temat? Jeżeli możemy, to bardzo dziękuję . W imieniu swoim i innych kobiet.

Ty naprawdę nie możesz poświęcić 5 minut na ponowne przeczytanie ze zrozumieniem moich postów? Jaka różnica, czy u mnie było dobrze, czy źle?
Naprawdę mogłabyś już sobie darować jakieś osobiste animozje i spojrzeć z dystansem na to, co napisałam.

Chodzi mi o to, że może być zarówno dobrze, jak i źle, dlatego TRZEBA się przygotować psychicznie na obie te wersje...

No właśnie Z nutką ironii przytoczyłam jej własne słowa.

Dobrze innym zarzucać brak umiejętności czytania ze zrozumieniem, a wystarczy wrócić do poczatku wątku i pierwszych wpisów, żeby zauważyć, że nikt Cyngli nie atakuje, wprost przeciwnie. To Cyngli nie umie się pogodzić z faktem, że nie wszyscy przyznają jej rację.

Jestem przekonana, że  dobre psychiczne nastawienie w ciąży to podstawa zdrowia kobiety i dziecka.

Rozumiem, że zdarzają się ciąże powikłane i długie porody, ale teraz chyba nie o tym mówimy?  Autorka ma inny problem, nie chce ciąży usunąć ani oddać dziecka do adopcji.. Ogólnie jest zdrowa fizycznie  i wszystko jest dobrze. Wlanie w nią odrobiny pozytywnego myślenia, na pewno jej nie zabije.

Nic nie działa gorzej w tym stanie, niż stres. Autorce potrzebna jest profesjonalna pomoc lekarska, ale też dobre słowo nie zaszkodzi. Resztą powinien zająć się lekarz psychiatra.

Dziewczyny dajcie spokój, to nie wątek o Cyngli Każda wyraziła swoją opinię, mamy przekrój różnych zdań i Autorka sama powinna sobie przeczytać wszystko na spokojnie i pomyśleć racjonalnie czego jej naprawdę potrzeba, co zrobić w obecnej sytuacji - dla niej strasznej - żeby jakoś to rozwiązać.

Bo to , ze dziecka nie chce na ten moment musi być dla niej też straszne, wyobrażam sobie tą gonitwę myśli i wyrzutów sumienia. Myślę, że warto porozmawiać z psychologiem, przepracować kilka tematów, emocji - Autorko masz na takie rozmowy kilka miesięcy, a ich końcem może być podjęcie decyzji czy na pewno jesteś gotowa podołać czy np dziecko oddasz do adopcji czy zostanie pod opieką ojca. Jeśli naprawdę go nie będziesz chciała, to psycholog Ci pomoże jakoś emocjonalnie się na to przygotować, a może rozmowy doprowadzą do tego, że jednak się zdecydujesz wychowywać swoje dziecko. No i też nie jesteśmy w stanie przewidzieć co będzie po porodzie, bo może pokochasz dziecko i wszystkie wątpliwości odejdą na bok, a może jednak się upewnisz , że nie.. tak czy siak nie duś tego w sobie. Chodzi nie tylko o Twoje życie..

absolutnie się z Tobą zgadzam. są kobiety, mężczyźni którzy nigdy dzieci mieć nie powinni.

Jestem tego samego zdania. No ale co tu dużo pisać wolno wandeczce. Poza jojczeniem niewiele ma do powiedzenia.

Ja jestem taką osobą. Nigdy nie chciałam, nie miałam potrzeby. Instynkt opiekuńczy od zawsze przekładał się na zwierzęta. Chciałabym wybrać aborcję ale blokuje mnie tylko jedno słowo. Morderca. Nie wiem jak miałabym z tym żyć później. Z punktu widzenia biologicznego jak społecznego trochę też ale przede wszystkim z powodu wiary. Jestem już wykończona psychicznie. Mam wrażenie, że żadne wyjście nie jest lepsze. U psychiatry muszę uważać co mówię, (leczę się, zaburzenia depresyjno-lękowe, nieprawidłowa osobowość )bo zechcą mnie wziąć na oddział i odstawić antydepresant, bo ciąża.

Powiem, ale nie mogę się rozwodzić nad emocjami, bo będzie chciał mnie dać na oddział

Właśnie. Wtedy coś takiego jak antykoncepcja, nawet taka z pozbyciem się swojej płodnosci na zawsze. Jednak zauważ, że teraz juz jesteś w ciąży i dziecko na świat przyjdzie. Na filozofowanie zrobiło się nieco za późno... Teraz tylko głowa do góry i do przodu. Możliwe jest że dziecka nie pokochasz, ale ono jeszcze będzie miało ojca. Dziś nawet ojcieć może wziąc urolp "tacierzyński" czy jak on tam się nazywa. Mozesz zatrudnić etatową nainie, albo skorzystać z pomocy babci, cioci lub kogoś innego. Wyjść jest kilka, jesli nie chcesz ciąży usunąć ani oddać dziecka do adopcji. Narzekanie i dołowanie się niczego już nie zmieni, przynajmniej na lepsze w twoim odczuciu.

A jaka jest szansa, że z tego "zlepku komórek" będzie owca albo słoń? Żadna, bo ten zlepek to JUŻ jest człowiek.

Czasem się zastanawiam, co jest lepsze dla takiego dziecka? Usunięcie tego "zlepku komórek" ,czy jego  życie w ciągłym poczuciu, że jest się niekochanym i niechcianym przez najbliższą osobę.

I jest to tylko moja gorzka refleksja, żadne moje stanowisko w tej sprawie, ani tym bardziej szczere przekonanie.

Zaraz tu zrobicie kolejną dyskusję światopoglądową na temat aborcji - a nie na tym polega problem Autorki. Ja bym proponowała, żeby osoby, które nie mają ochoty lub możliwości nic Jej doradzić, po prostu się nie wypowiadały, bo i po co? Po co kolejna rozkmina, czy to jest zlepek komórek, czy nie, w czym to ma pomóc Autorce?

Zgadzam się pietruszko, faktycznie polecielismy trochę w off top.

Białakarta strasznie mi przykro że musisz zmagać się z takimi przemyśleniami i decyzjami w czasie kiedy nie czujesz się silna psychicznie (przez wspomniane problemy które leczysz u psychiatry). Naprawdę podwójnie ciężka sytuacja. Według mnie nie ma wyjaśnia jak powiedzieć lekarzowi o tym że jesteś w ciąży i o tym co Ci chodzi po głowie. To jest lekarz psychiatra przecież to jest jego obszar pracy poniekąd. Jestem pewna że jeśli to dobry specjalista to pomoże Ci w podjęciu decyzji, zaproponuje terapię, udzieli porady.
A o zdjęcie Cie z leków i wysłanie na oddział się nie martw przecież o ile nie jesteś ubezwlasnowolniona to nikt ani jednego ani drugiego siła zrobić Ci nie może.

Przykladowo, gdy moje dziecko bylo by kochane, pomijając moje załamania z powodu choroby przewlekłej i słabej psychiki. Czy mam decydować sie na heroizm, wiedzac ile mnie czeka z powodów terapii i cierpienia z powodu choroby, słabego zdrowia? Czy mozna odebrac szanse na życie tego dziecka z powodu mojej słabej woli?

Macie rację, nikt mnie bez zgody nie zamknie. Jest tylko taki problem, że aborcja jest nie legalna, a psychiatra z troski o płód może zdecydować, że leki trzeba odstawić. I co z tego, że ja mu powiem, że myślę o aborcji i na razie nie podjęłam decyzji? Odpowiedzieć moze różnie. Idę za tydzień w czwartek do kogoś innego, bo moja prowadząca nie przyjęła mnie bez terminu, bo nie miała czasu. Jak powiedziałam, ze jestem w ciąży to mogę za dwa tyg. Do innego termin był dłuższy o tydzień wiec to wybrałam.

Rozumiem zawirowania hormonalne, ale jeżeli nie będziesz szczera ze swpim lekarzem, to ta terapia nie będzie mieć najmniejszego sensu. Nie chcesz wyzdrowieć?

Mówiłam ginekolog. Pocieszała mnie, że nie musi się dziać nic złego. Dała skierowanie na patologię ciąży by skierowali do nefrologia. Termin mam na 30. Z nefrolog prowadzącą chciałam porozmawiać ale na pytanie jak będzie mogło to przebiegać aldosteron i progesteron, bo progesteron hamuje aldosteron to nie skończyłam pytania a powiedziała, że nie to jest teraz najważniejsze. Owszem dla mnie jest, bo mogę być odwodniona lub nasilić się hipokaliemia. Więc cóż, we wtorek wybieram się prywatnie do profesora, który ponoć miał takie pacjentki w ciąży.

Wizyta trwała 5 min. Leki odstawić i oddział dzienny albo zamknięty. Kolejnego terminu nie dostałam. Kropka

To idż tam. Daj sobie pomóc.

Jak to nie polepszy? Ciąży nie, ale stan psychiczny tak. No chyba, że nie chcesz wyzdrowieć. Bo jak urodzisz to średnio będziesz miała możliwość skorzystania z takiej formy terapii.

Zastanawia mnie skąd u Ciebie takie podejście.
Podobno nasze dorosłe życie to lustrzane odbicie naszych rodziców i dzieciństwa. Jak Twoja mama znosiła macierzyństwo? Jakie podejście do własnych dzieci mieli rodzice?
Jeżeli nasłuchałaś się przez całe życie od uciemieżonych ciotek i własnej matki, jak to jest ciężko, nieszczęśliwie, ze dzieci odbierają pasje, radosć, ze to wyrzeczenie i poświęcenie... to prawdo podobnie tkwi to w Tobie na tyle silnie, że stało się obsesją.

Na podstawie własnych doswiadczeń nie będę cukierkować, ale tez nie będę obrzydzać. Miałam depresję poporodową, mimo, ze ogromnie się cieszyłam na narodziny dziecka, bo było planowane i wyczekane. Nie miałam wsparcia ani oparcia w nikim, nawet w mężu.  Leczyłam się po porodzie 2,5 roku, chociaż ciąża przebiegła cudownie. Jednak moja depresja ... moze z powodu braku pomocy i wsparcia psychicznego, może z powodu chorowitości niemowlaka, nieustannego płaczu (bo dziecko było straszliwym beksą przez dobre 12 lat życia)... to nie utożsamiam macierzyństwa tak jak Ty.
Fakt, że moja mama postrzegała macierzyństwo właśnie w kontekście poświęcenia, ale z tego akurat powodu nie doznałam traumy. Moze dlatego, ze mi tego nigdy nie wyrzucała (nooo moze kilka razy w moim dorosłym życiu, ale jako dziecko nigdy). Nawet powiem więcej... żadna matka nie powinna się dziecku poświęcać w 100%. To jest błąd z jakiego się trudno potem wygrzebać. Tak wiec wnioskuję, ze to ci nie grozi ;) .

Reasumując: zastanów się jakie jest podłoże takiego Twojego podejścia, znajdź przyczynę, spróbuj coś z tym zrobić. Jeśli nie umiesz sama, to koniecznie zapisz się na terapię. Następnie  nie rozgrzebuj swoich niechęci, bólu, złego samopoczucia. Po prostu żyj tu i teraz. Nie ma nakazu żeby dziecko kochać już w łonie. Najważniejsze by nie skupiać się na negatywach, ale szukać pozytywów, bo są na 100%. Choćby fakt posiadania dobrego ojca dziecka, ze będziesz mogła na niego liczyć. To jest naprawdę wiele! Wygląda jakbyś tego nie doceniała.
Nie chcesz dziecka, ale już za późno, by się nad tym rozczulać, bo dopuściłaś do tego, ze jest. Nie chcesz zabić ani oddać do adopcji, więc jakieś sumienie masz. Moim zdaniem podłoże Twojego samopoczucia jest inne niż myślisz i dlatego przestań się nad dzieckiem użalać. Ono nie jest niczemu winne, znajdź prawdziwy powód i się z nim rozpraw.

Olinka> ja znam jedną taką matkę, która nie pokochała nigdy i bardzo mi dziecka żal. Powinna je była oddać do adopcji po urodzeniu, to może dziecko byłoby szczęśliwe, bo ewidentnie nie jest :( . Tylko ta kobieta była sama, bo partner się od niej odwrócił gdy zaszła. Moze obwiniała o to dziecko ... nie wiem, ale takie rzeczy-choć rzadko-  zdarzają się. W wątkowej historii nie ma raczej ryzyka, że tak się stanie, bo ojciec dziecka jest i cieszy się z potomka, więc już jest oparcie jakiego wielu kobietom brakuje.