Mój chłopak rzucił pracę. - Netkobiety.pl

Nie ma przemyśleń "na temat", to najlepiej spostponowac adwersarza. To zawsze działa.

PS. Wszyscy oceniamy innych. Różnica polega na tym, że ty krytycznie oceniasz autorkę, ja jej chłopaka. Ja to jawnie przyznam, ty będziesz się  zapierał  jak  żaba blota. A i ty trzymasz z większością, więc masz oczywiście rację.

Ale tu nawet nie chodzi o zajmowanie sobie czasu, bo do tej pory chłopak Autorki przecież pracował, więc całkiem możliwe, że obecnie czasu dla niej będzie miał więcej, a przynajmniej tyle samo. Teraz największym (dla Dominiki) problemem jest fakt, że jeśli będą się spotykać, to w domu - bez atrakcyjnych wyjść, imprez i innych rozrywek, za które trzeba zapłacić. A można przecież pójść na spacer, wspólnie pobiegać, pojeździć na rowerze, razem coś upichcić, można robić wiele rzeczy. Wydawałoby się, że najważniejsze, aby ten czas spędzać wspólnie, niestety tu tak to nie wygląda.

Niestety, też uważam, że z chłopaka orła nie będzie To jeden z tych, co to do 40-stki nie wiedzą co chcą w życiu robić. Stale czegoś próbują, i z reguły nie jest to, to co by chcieli robić......a to za długo trzeba w robocie siedzieć, a to zły szef, a to stresująca praca.....a to tysiące innych powodów.

Poza tym, kurs kursem......ale chłopak z jajami znalazłby jakąś dorywczą pracę. W dzisiejszych czasach to żaden prblem. W wieku 25 lat bez kasy, na garnuszku rodziców......szkoda mówić.
No chyba, że jest to tylko wymówka i chce się wymiksować ze związku.

P.S. W 6 miesięcy to można skończyć kurs obsługi komputera a nie programowania. IT to baaaardzo szeroka branża, trzeba dokładnie wiedzieć co się chce robić......programowanie ( jakie programy), grafika, bazy danych, gry, serwis, telekomunikacja itp, itd.
Fakt, nie trzeba mieć studiów by pracować w IT, ale trzeba być PASJONATEM i znać branże od podszewki. Tysiące młodych ludzi siedzi w tym po uszy o najmłodzych lat. Facet w tym wieku zaczynający od początku kariery nie zrobi.

Po pierwsze urząd pracy takich kursów nie organizuje. Po prostu są firmy, które tworzą takie szkolenia i sponsorują artykuły w gazecie pt: brakuje 500.000 programistów, więc jeśli osoba zglosi się do danego urzędu, że jest bezrobotna i chce iść na kurs jest bardzo duża szansa na to, że urząd pracy taki kurs zorganizuje - są obecnie takie programy, że dla bezrobotnych urząd pracy w zależnośći od wojedztwa może ufundować kurs do jakieśtam kwoty(w moim Up jest to np 7k bo znajomej udało się dostać na kurs jako grafik komputerowy,w innych urzędach mogą finansować kursy nawet za 15k, po prostu jest jakaś tam ograniczona pula na każdy urząd i urzędnicy przydzielają to kandydatom)

To nie jest tak, że te kursy nic nie dają - bo jeśli ktoś jest np studentem informatyki to takie kursy stanowią świetnie uzupełnienie wiedzy teoretycznej(ze studiów) w więdze praktyczną(kurs). Natomiast jeśli ktoś nigdy nawet nie poznał jak działa komputer, nie wie nic o działaniu sieci internetowych, baz danych, programowania itp to taki kurs nic mu nie da - ponieważ na kursie jest pokazana tylko praktyka czyli programowanie, ale to jest jak budowanie domu na piasku bez solidnych fundamentów. Co z tego, że ktoś nauczy się na takim kursie pisać programy jak nie będzie miał pojęcia jak to działa, nie będzie znał podstaw sieci ani bazy danych(bo kurs oczy programowania a nie całej otoczki).

Dlatego nawet jeśli ktoś pójdzie na kurs to sam kurs NIC mu nie da. Po takim kursie dana osoba musiałaby poświęcić z rok-dwa lata regularnej pracy, aby nabrać wiedzy teoretycznej i szerszego zakresu wiedzy poza samym programowaniem. Kursy stanowią tylko wycinek tego, co się robi w pracy.

Kolejna sprawa jest taka, że obecnie uczelnie informatyczne są oblężone - [nieregulaminowy link]
Absolwenci informatyki (rzadko bo rzadko) powoli mają już problemy ze znalezieniem pracy, ponieważ aż tak dużo jej w polsce wbrew pozorom nie ma a chętnych do pracy jest całkiem sporo. Na jedno miejsce przychodzą setki CV.

I teraz jeśli pracodawcy mają do wyboru:
- ambitnego studenta informatyki dobrego wydziału, który poświecił 5 lat nauki na informatyke, ma wielką wiedzę teoretyczą na temat baz danych, sieci, działania komputerów, protokołów, internetu która w szybkim tempie może być zamieniona na praktyki, chodził na praktyki/staże
- ambitnego studenta innego kierunku, który samodzielnie w domu uczył się tego co informatycy przez kilka miesięcy lat, nie poddawał się i nadrabiał zaległości, rozwijał, chodził na praktyki/staże
- osobe po 3 miesięcznym kursie, która liznęła podstawy podstaw programowania, umie robić małe aplikacje ale nie ma niezbędnej wiedzy teoretycznej z zakresu szerszego niż programowaie czyli bazy danych, sieci, działanie internetu i protokół, wiec nie poradzi sobie z trudniejszymi zadaniami i wymaga nieustannej opieki starszego programisty(czyli ogromna strata finansowa dla firmy, ponieważ doświedczeni programiści zarabiają 100-200 zł na godzinę.)

Więc pomyśl logicznie, kogo pracodawca będzie chciał zatrudnić

Tak, tak, wiem, że poza sporadycznymi sytuacjami to nie urząd pracy się tym zajmuje. Posłużyłam się skrótem myślowym.
Ale tak ogólnie, to dzięki za wyjaśnienie całości zagadnienia.

U mnie w mieście (ok. 140 tys. mieszkańców) co prawda nie mają swoich siedzib wielkie korporacje, ale mamy kilka naprawdę niezłych, jedna o zasięgu europejskim, firm, które działają w branży IT i jakiś czas temu natknęłam się na wywiad, z którego wynikało, że ta ostatnia jest nadal bardzo chłonna, bo stale się rozwija podbijając kolejne rynki, dlatego jeśli tylko ktoś ma jakieś podstawy, ale przede wszystkim świeży, chłonny umysł i po prostu chce mu się chcieć, to oni chętnie go przyjmą (na pewno po jakiejś wstępnej selekcji) na trzymiesięczne przeszkolenie, po którym, jeśli się sprawdzi i będzie rokował, mogą zaproponować zatrudnienie. 
Wydaje mi się zatem, że specyfika rynku lokalnego też może mieć znaczenie.

Poważnie tego uczą? <pytanie retoryczne> Zaskakujące jest dla mnie, że w dzisiejszym świecie są jeszcze ludzie, którzy potrzebują specjalnych kursów, żeby móc po nich wykonywać tak podstawowe czynności. No może poza starszymi osobami, co wydaje się dosyć wytłumaczalne.

Czułam po kościach, że na mój argument zaraz pojawi się taka kontra .
Pokornie przyznaję, że argument, biorąc pod uwagę naszą polską rzeczywistość, nieco nietrafiony.

Skąd Wy wiecie, do jakiego kursu chłopak dostał dofinansowanie? Uprzejmie informuję, że obecnie można otrzymać dofinansowanie nawet do studiów podyplomowych (z programów unijnych) oraz do czego się chce, wystarczy być osobą bezrobotną i złożyć umotywowany wniosek... a może właśnie jest to jedno z tych płatnych szkoleń, które tak zachwalacie, można uzyskać nawet 5000 zł dopłaty do ceny, więc chłopakowi się to opłaca i jest to dla niego okazja. To już nie te czasy, kiedy UP kierował na kursy układania bukietów i obsługi kasy fiskalnej.

W jaki sposób osoba bezrobotna może ubiegać się o sfinansowanie kursu z Urzędu Pracy:
1. Osoba ubiegająca się musi być zarejestrowana w Urzędzie Pracy. Szkolenie przysługuje zwłaszcza w przypadku:
• braku kwalifikacji zawodowych niezbędnych do podjęcia pracy lub w celu ich uzupełnienia,
• utraty zdolności do wykonywania pracy w dotychczas wykonywanym zawodzie,
• braku umiejętności aktywnego poszukiwania pracy.
2. Szkolenie ma mieć na celu podniesienie kwalifikacji zawodowych i innych umiejętności, zwiększających szanse osoby bezrobotnej lub poszukującej pracy na zatrudnienie.
3. Osoba ubiegająca się ma obowiązek złożyć w Urzędzie Pracy wniosek i wymagane przez urzędników dokumenty. Warto znać cenę kursu, datę rozpoczęcia, pełną nazwę kursu i instytucji go prowadzącej. Urzędy Pracy organizują szkolenia dla osób bezrobotnych w formie zarówno grupowej jaki i indywidualnej.
4. W ciągu 30 dni Urząd Pracy powinien wydać decyzję. Jeżeli wniosek zostanie rozpatrzony pozytywnie, Urząd wyda skierowanie, będące podstawą przyjęcia na szkolenie. Ta część procedury zależna jest tylko i wyłącznie od Urzędu Pracy, który w sposób indywidualny podchodzi do każdego z petentów i złożonego przez niego wniosku.

To wymądrzanie się znawców realiów rynku IT przypomina narzekanie i zawiść wyszkolonych aktorów, którzy kwestionują zawodową wartość aktorów, którzy do zawodu trafili bez przygotowania w postaci ukończonej szkoły teatralnej lub filmowej. Żal im dupę ściska, że oni tyle lat się szkolili a zatrudniani zamiast nich są osoby nie tak dobrze jak oni wyszkolone, ale utalentowane.

Jeśli facet poważnie do tego podejdzie to dobry pomysł. Ja zmieniłem branżę na IT w wieku 30 lat (3 lata temu) i to była jedna z najlepszych decyzji w moim życiu. Szkoda tylko, że sam nie zrobiłem tego 5 lat wcześniej

O matko z córką! Dacie już spokój z tym wymądrzaniem się na temat powodzenia w pracy tego gościa?! Przeciez to już zaczyna być śmieszne!
Kuzyn o którym wciąz tutaj wspominam, pracuje w USA w Kalifornii. Często wspomina, ze najwięcej ludzi w tej branży pochodzi z Indii Przyjeżdzają do pracy w Ameryce, bo sa dobrzy w tym co robią (też się zastanawiam dlaczego), nikt ich nie pyta o dyplomy i nie czyta ich świadectw ukończonych studiów,(często niczego takiego nie mają), tylko sprawdza co potrafią i okazuje się że są naprawdę dobrzy. Dostają pracę przed Europejczykami i autochtonami, bo są zwyczajnie lepsi.

Do tego temat dotyczył zupełnie innej sprawy, a nie tego, czy chłopak sobie poradzi ze znalezieniem pracy. Jak sobie nie poradzi, to z tym wykształceniem jakie ma + zdobyte umiejętności IT i na pewno butelek po śmietnikach nie będzie musiał zbierać. Z pewnościa też do zadnego z tych bardzo mądrych panów, ktorzy nikogo poza sobą w branży nie widzą, po zasiłek nie przyjdzie.

My tu jednak, Salomonko, piszemy o Polsce, a to mimo wszystko nieco inna mentalność i rzeczywistość. Nawet w pobliskich Niemczech inaczej podchodzi się do zatrudniania i samych pracowników, choć IT to i tak chyba jedna z nielicznych dziedzin, gdzie bardziej od papierka liczy się to, co człowiek rzeczywiście potrafi, a jeśli potrafi, to ten papier nawet nie jest wymagany.

I nie wiem, ale do mnie choćby te podane przez Witolda12 przykłady przemawiają, bo obrazowo pokazują w czym tkwi różnica.

Ależ ja mu jak najbardziej kibicuję. To co opisali Panowie przybliżyło mi temat od podszewki, a dla mnie każda wiedza jest cenna, ale od samego początku przyjęłam stanowisko, że chłopak Autorki do tej pory spełniał czyjeś oczekiwania, więc najwyższa pora, aby zaczął robić coś, czego sam chce - i tego poglądu nie zmieniam. Łatwo pewnie nie będzie, ale on ma dopiero 25 lat, dlatego nawet jeśli się sparzy, to nie tylko ma już zdobyty jeden zawód, ale też całe życie przed sobą. Nie można do tematu podchodzić tak jakby miał na karku dekadę czy dwie więcej. Jeśli okaże się, że ma talent, a do tego się zaprze, poświęci na naukę wystarczającą ilość czasu i uwagi, to jeszcze zdąży coś osiągnąć.

Na pewno też nie powinien ulegać dziewczynie, której największym problemem jest to, że przez pół roku będzie musiała siedzieć w domu, bo nie tylko sama sobą nie potrafi się zająć, ale też do wszystkiego potrzebuje jego pieniędzy.

Nie może, skoro ma przyznane dofinansowanie kursu... mogą wyjechać za pół roku, ale Autorka wcześniej się zanudzi

kurs mu częściowo finansuje urząd pracy
Dla mnie to jest jednoznaczne, skoro finansuje, to finansuje, a nie może sfinansuje, a może nie Ale jakie to ma znaczenie? Chłopak tak czy siak nigdzie się nie wybiera, skoro ma uzgodnione warunki życia z rodzicami i z nimi mieszka... miałby pojechać bez ukończenia tego kursu i szukać pracy w zawodzie, którego nie lubi czy siedzieć przez pół roku na utrzymaniu Autorki? Jaki by to w ogóle miało mieć sens? Że będzie sfrustrowany pracą w innym miejscu na kuli ziemskiej? Albo Autorka będzie musiała mu fundować bilety do kina? A mieszkać będą u tej korpo-ciotki?

Przeczytałam dużo waszych wypowiedzi (tych negatywnych) i jestem w szoku! Ludzie w wieku 25 lat, to już nie dzieci, które są w związku dla zabawy, tylko dorosłe osoby, które jeżeli poważnie traktują swoją relacje, to planują wspólną przyszłość. A na wspólną przyszłość trzeba zapracować, no chyba że ktoś cały czas chce żyć na garnuszku rodziców.
Autorka słusznie się martwi, bo chce dla swojego mężczyzny jak najlepiej, ale jeżeli on nie będzie miał kasy żeby wychodzić, a ona będzie "dawała mu przestrzeń" i szalała ze znajomymi bez niego, to wkrótce troche ich wspólne życie się rozjedzie, nie sądzicie? 
Dobrze że chłopak chce się przebranżowić i uczyć itd. ale pytanie czy ten czas w całości i szczerze poświęca na nauke, żeby jak najszybciej stanąć na swoich nogach? Osobiście znam przypadek chłopaka, który normalnie pracował po 8h, a po pracy rzeczywiście się doszkalał. Po pół roku zmienił branże, też na IT. I co może niektórych zaskoczy - dostał niższą stawkę niż tam gdzie pracował dotychczas. Dlatego też Autorko jeżeli Twój mężczyzna oczekuje kokosów od razu to troche się rozczaruje, bo w nowym miejscu też będzie musiał rozpoczynać od nowa i od kiepskiej stawki. Ciekawe czy wtedy też nie bedzie miał problemu z tym że się nie rozwija i kiepsko płacą? Osobiście uważam to troszkę za kiepskie wymowki, ale może sam musi do tego dojść.
Myslę że Autorka patrzy przyszłościowo i jeżeli facet w wieku 25 lat dalej szuka swojego zdania (bo studia to nie było jego zdanie) to obawia się jakim będzie on w przyszłości mężem. Uważam że słusznie. Wkrótce zapewne usłyszy o tym że ona zarabia lepiej i w ogole ma się lepiej bo już długo pracuje a on jest taki biedny i nie ma tych pieniędzy. 
Btw. jeżeli rodzice go sponsorują, to dlaczego nie zasponsorują wyjścia na wesele?
Radze obserwować go dokładnie, czy nie szuka ucieczki od "rozpoczęcia poważnego życia". Jeżeli tak jest, kiedyś możesz żałować że nie zostawiłaś go i nie pojechałać do cioci do pracy.
A i jeszcze jedno, jeżeli się uczy programowania, to może przecież wyprowadzić sie z Tobą za pracą

Zwykłem czytać bez konta, ale ten temat sprawił, że nawet się zarejestrowałem ;-)
Tak sobie myślę, że chyba muszę do kościoła wrócić i Bogu dziękować za to jaką mi udało się poznać dziewczynę. Gdybym przeczytał taki temat mojej partnerki o mnie, to byłoby to ostatnie 15 wspólnego bytowania. Tu po prostu wyszło szydło z worka - połączenie materialistki i egoistki. Nie wiem czy da się trafić gorzej.
Temat jest tym bardziej mi bliski, ze względu na mnie samego jak i mojego przyjaciela, który ostatnie kilka lat spędził na produkcji robiąc to, co ludzie po podstawówce. Sam w sumie też nie skończył żadnych studiów. Rok temu stwierdził, że zacznie uczyć się programowania. Chodził do pracy na nocki-popołudnia-ranki, a w między czasie kupował kursy na udemy i tym podobnych i klepał je do znudzenia. Po miesiącu stwierdził, że nie da rady. Nie mógł się skupić, przysypiał, nie chciało mu się po pracy. Razem z dziewczyną doszli do wniosku, że on rzuci pracę i poświęci się nauce. Pół roku przesiedział w domu, klepiąc te platne kursy przez internet. Na pomoc nie było co liczyć, mieszkamy w Anglii, pieniędzy nikt by nie wysłał. Po pół roku stworzył CV, portfolio kilku prostych aplikacji w Java script i zaczął wysyłać. Po 4 dniach miał pracę 15 minut autobusem od domu. Obecnie po 4 miesiącach pracuje dla tej samej firmy, już z domu. Nie zarabia niewiadomo ile, trochę więcej niż na produkcji. Ale uczy się dalej, od lepszych od siebie i perspektywa jest tylko lepsza.
Jego dziewczyna przez pół roku go utrzymywała pracując w sklepie, a kawę  z costy zamienili na kawę w domu - z tego co mówią, smakuje tak samo.

Ja właśnie zmieniam branżę. W ciągu ostatniego miesiąca wydałem jakieś 30 tys zł na kursy i spędziłem ostatnie trzy tygodnie za granicą. Mimo, że moja dziewczyna nie musi tego finansować, jest ogromnym wsparciem i wie, że jeżeli uznałem, że popełniłem błąd i chcę to naprawić, to musi mi to ułatwić za wszelką cenę. I wierz mi, też musieliśmy ostatnio zrezygnować z corocznych wakacji i jedzenia na mieście. I wiesz co? Da się żyć i być szczęśliwym, a znajomym  na wesele wystarczyło dać na pokrycie  naszych kosztów(sprawdzone). Jeżeli nie są tacy jak ty - zapewne zrozumieją.

No i warto też dodać, że my jesteśmy tylko co przed trzydziestką, więc tak jakby czasu na takie wyskoki mamy już jakby mniej i trzeba działać szybciej.
Jeżeli moja dziewczyna powiedziałaby mi, że jej się nie widzi, że ja teraz będę robił kursy i wypłukam się z kasy na randki to powiedziałbym, że randek i tak już nie będzie, bo mi kogoś o mentalności dżesiki w życiu nie potrzeba.

Nie wiem coście się tak na mnie uparły. Ja chcę tylko aby mój facet pogodził własny rozwój z naszym związkiem, mógłby zawsze normalnie pracować, wychodzić do ludzi, a po pracy się uczyć i rozwijać. On jednak wybrał, że związek odłoży na bok, moje potrzeby na bok, bo teraz on musi się tylko rozwijać, 100% czasu poświęcić na rozwój, ewentualnie mogę do niego wpaść raz na jakiś czas, ale tylko do domu bo nie ma kasy wyjść gdziekolwiek. Ja mam przez pół rok zająć się sama sobą bo on jak stwierdził "nie będzie mieć zbytnio czasu i możliwości na wyjścia, imprezy, możemy się raz na jakiś czas spotykać w domu".

Jest różnica pomiędzy rozwojem siebie i spełnianiem swoich marzeń BEZ KRZYWDZENIA I ODSTAWIENIA ukochanej osoby na bok niczym książkę na półkę, niestety mój facet zdecydował - liczy się dla niego tylko rozwój, a moje zdanie go nie obchodzi i mam się do niego dostosować.

Jestem młoda i nie zamierzam siedzieć całymi dniami w domu, bo mój facet nie może nigdzie wyjść. Mam swoje pasje, które pochłaniają mi wiele czasu ale mam też wiele znajomych, przyjeciółki, które wychodzą za mąż i nie wybaczyłyby mi, gdybym wybrała siedzenie w domu zamiast towarzyszenia im w tak ważnym dla nich dniu. Możecie myśleć, że jestem nienormalna - ja tylko chciałam, aby mój facet pogodził rozwój naszego związku z jego własnym rozwojem, jednak to on odstawił mnie na bok i naszą relację.

W związku z tym temat można zamknąć. On już moim facetem nie jest, bo wybrał Siebie a nie Nas.

Nikt się nie uparł, nawiązujemy do tego, co wyraźnie wynika z Twoich wpisów. 

Naprawdę uważasz, że wtedy miałby więcej czasu dla Ciebie niż będzie miał teraz? Przecież jeśli w to wszystko upchnąłby dodatkowo pracę na pełen etat, to tym bardziej dzień będzie miał wypełniony po brzegi. Byłoby go za to stać na rozrywki, prawda? Czyli wracamy do punktu wyjścia pod tytułem "nie liczy się ilość, ale jakość".

------------
P.S.
Przykro mi, ale zgodnie z zapisami regulaminu, którego znajomość i akceptację potwierdziłaś w chwili rejestracji, wątków na życzenie nie usuwamy.

To, że sie rozstaniecie to było do przewidzenia. Po prostu nie nadajecie na tych samych falach i nie o wspólne cele wam w życiu chodzi, a  to podstawa dobrego, udanego związku. Wszystko było super, gdy było tak, jak ty tego chciałaś. Pierwsze życiowe "zawirowanie" i już chłopak wypadł z gry.
Masz teraz szanse znaleźć sobie kogoś, kto spełni twoje oczekiwania, a chłopak może ułoży sobie życie jak chce.

W sumie oboje pewnie skorzystacie na tym rozstaniu.

Ufff przebrnąłem przez ten stos jadu i nienawiści co niektórych. Witam po przerwie.   Historia skończyła się tak jak przewidywałem. Egoistyczna karyna-materialistka, która chce mieć wszystko na " już zaraz natychmiast" nie może zrozumieć, że jej facet podjął odważną decyzję o swoim przekwalifikowaniu. Wyszło szydło z worka. Jako skrajna ekstrawertyczka jak siebie określiła nie będzie w stanie wytrzymać raptem pół roku bez imprezek na koszt swojego chłopaka. No po prostu koniec świata. Pewnie przyznałbym rację autorce gdybyście mieli dziecko w drodze i kredyty na karku ale on ma czyste konto. Tak się składa, że całe życie przed nim a czas gra na jego korzyść a niekorzyść twoją. Jemu się uda lub nie. No ale bez ciebie bo go NIE KOCHAŁAŚ. Skoro już na samym początku w takiej kwestii nie masz za grosz empatii, zrozumienia i cierpliwości to może i lepiej dla niego, że go zostawiasz. Strach pomyśleć co byłoby kiedyś w razie jakiejś jego choroby czy utraty pracy. Pewnie jako zniecierpliwiona księżniczka kopnęłabyś go w dupę.

Znam wiele par, gdzie znacznie starsi mężczyźni od niego bez grosza przy duszy byli ze swoimi kobietami a one im pomagały. Utrzymywały ich i pomagały w szukaniu pracy. I to jest MIŁOŚĆ i PARTNERSTWO. Życie bywa przewrotne. Raz komuś pomagasz a drugi raz to ty potrzebujesz pomocy. Zasada wzajemności.

Chłopak jest młody ma raptem 25 lat. Nie ma dzieci ani kredytów. W związku z tym kiedy ma zaryzykować jak nie teraz ?
[obraźliwe, osobiste wycieczki, sprzeczne z zasadami i regulaminem - usunięte przez moderację]

PS. Czy przypadkiem zdolność do ryzyka za młodu nie jest objawem właśnie męskości troll ? Kto nie ryzykuje ten nie pije szampana. Kiedy ma ryzykować ? Wtedy gdy będzie uwalony depresją wynikającą z niespełnienia zawodowego ? Czy może wtedy gdy będzie miał dzieci, kredyty czy alimenty na karku ? Cieszę się, że już wampirze więcej tutaj nic nie napiszesz.

Cieszę się również z faktu, że tyle kobiet tutaj jest wyrozumiała i empatyczna. Aż na sercu robi się cieplej. A trolli i wampirów radzę unikać.

Pozdrawiam

Mordimer.

[obraźliwy off top - usunięte przez moderację]

Proszę o powrót do głównego tematu wątku, bo przypominam, że off top stanowi wyraźne naruszenie naszego regulaminu. Próby obrażania, także nieobecnych, również. Ponadto chciałabym zauważyć, że każdą myśl można wyrazić w sposób kulturalny, a różnica poglądów nie stanowi podstaw, aby móc czuć się usprawiedliwionym, kiedy łamie się zasady współżycia społecznego i dobrych obyczajów. 
Z pozdrowieniami, Olinka

P.S. Najbardziej rażące i/lub odbiegające od tematu posty zostaną usunięte.

Nie wiem, czy zauważyłaś i czy się do tego odniosłaś, ale autorka sama zdiagnozowała omawianą sytuację w poście 17 (i doprecyzowała to w poście 97).
Ujmując to jeszcze innymi słowami doszła do wniosku, że Ona podejmując ważną decyzję życiową miała na uwadze dobro związku, natomiast jej chłopak w analogicznej sytuacji nie uwzględnił tegoż i myślał tylko o sobie.
O to się tu rozchodzi- o coś głębszego, a nie o drugorzędne elementy takie jak; wesela znajomych, potencjalne nudzenie się autorki, oraz kwestie gdzie i za co by mieszkali gdyby się gdzieś przenieśli.

Rozumiejąc to, próbowałem wysondować autorkę na temat przeprowadzki tak naprawdę nie po to żeby realnie ją rozważać, ale po to by potwierdzić czy jest wobec nas ( i siebie) uczciwa.
Bo jeżeli okazałoby się, że ta przeprowadzka jest nadal możliwa (tzn. chłopak nie sfinalizował kwestii kursu+ oferta pracy jest nadal aktualna), a autorka odpowiadając mi zaczęłaby jednocześnie szukać wymówek w rodzaju; "ale właściwie to daleko, nie chcę tracić kontaktu z rodziną, ze znajomymi" itp. itd, to miałbym prawo do domniemania, że to "poświęcenie się" autorki dla dobra związku jest fikcją lub manipulacją wymyśloną by usprawiedliwić rzucenie chłopaka. A cała ta historia z rzuceniem pracy przez niego nie ma tu większego znaczenia, bo jest tylko pretekstem do podjętej już wcześniej decyzji o rozstaniu.

No, ale nie otrzymałem odpowiedzi, więc pozostaję przy wersji którą podkreśliłem powyżej.

Wracając do zachowania chłopaka ... Gdyby zrobił on choćby minimalny ruch w jej stronę co świadczyłoby że jednak jakoś miał ją na uwadze podejmując tą decyzję, na przykład zadzwonił do UP w miejscu zamieszkania ciotki i uzyskał minimalne informacje (nawet niekorzystne - tzn. że interesujących go kursów tam w najbliższym czasie nie ma) i podzieliłby się tym z autorką, to tego tematu w ogóle mogłoby nie być.
Albo przed poinformowaniem o swojej decyzji spytałby ją czy oferta ciotki jest nadal aktualna bo ma dość swojej pracy i cośtam cośtam
Ba, mógł nawet zablefować- udać że "dla niej" rozważa przenosiny (zdając sobie przy tym sprawę, że go na to nie stać).
itp. itd.
Ale z tego co pisze autorka, nic takiego niestety nie zaistniało. W pewnym sensie on nie dał jej wyboru, bo gdyby zaakceptowała taki "asymetryczny" związek, w którym ona wnosi do niego coś dla niej oczywistego, a jej partner nie tylko tego nie wnosi ale nawet zdaje się nie mieć świadomości istnienia tegoż- to niejako straciłaby twarz/szacunek dla siebie.

Jeżeli mam rację, to ciekawe czy on wie dlaczego go rzuciła? Czy też będzie się żalił kolegom przy wódce, że rzuciła go bo "jest roszczeniową materialistką, egoistką" i tak dalej.

No tak myślałam, że jak nikt tego tematu nie zamknie to zaczniecie snuć jakieś domysły i wymyślać historyjki. Mój były chłopak wiedział o ofercie pracy u ciotki, jednak nie próbowałam go do tego przekonać ze względu na jego podejście - rozmawiałam z im kiedyś i on nie zamierza się przeprowadzać ze względu na rodzinę i nie uznaje związków na odległość, więc nie próbowałam go na siłe na namawiać. Powiedziałam mu tylko, że to jest dla mnie okazja i mogłabym się rozwinąć, on powiedział, że jak chce to mogę jechać ale wtedy nie widzi sensu naszego związku na odległość, więc zostałam bo go kochałam.

A co to tematu - nie ma sensu tego drążyć, bo facet nawet nie odezwał się do mnie po zerwania, nie chciał usłyszeć wyjaśnień tylko podziękował za spędzony czas i zablokował jak dziecko na wszystkich portalach, pousuwał zdjęcia. Od wspólnych znajomych słyszałam tylko, że to ja zachowałam się jak dziecko i on nie zamierza za mną biegać i przepraszać. Nie widzi żadnej winy w sobie więc temat dla mnie definitywnie zakończony, na marginesie już spotykam się z innym facetem, który potrafi pogodzić rozwój osobisty z pracą i związkiem

Tak więc nie ma sensu dyskutować już w tym temacie, sprawa zamknięta, sprawy nie było.

Na razie poznałam, parą jeszcze nie jesteśmy, nic nie wiadomo.  Nie wyjeżdżam bo narazie rozglądam się za pracą tutaj a moja przyjaciółka ma za niedługo wesele. Jeżeli nie znajdę nic ciekawego to wyjadę. Rozważam również wyjazd za granicę.

Serio chce ci się odgrzewać kotleta?