Mój chłopak rzucił pracę. - Netkobiety.pl

czasami trzeba poświęcić się dla nowych umiejętności. Ja to rozumiem ale jeśli ma się rodzinę to trzeba mieć na to wgląd...

Jeśli chodzi o mnie to wspieram go w jego decyzji - chodzi mi o to, że przecież wiele osób pracuje normalnie i dokształca się wieczorami, mógłby przecież znaleźć pracę gdzie pracowałby np 6 godzin dziennie, a po pracy dokształcał.
A tak to przez pół roku nigdzie nie wyjdziemy z domu bo na nic go nie będzie stać, a ja pracuje na 3/5 etatu i studiuje dziennie w dodatku wynajmuje pokój, więc naprawdę zbyt dużo kasy nie mam.
Z tego co mi mówił to kurs mu częściowo finansuje urząd pracy a reszte sam dopłaci, a po kursie podobno prace znaleźć łatwo, bo brakuje mnóstwo informatyków i te kursy mają tą lukę zapewnić.

Rodzice już mu próbowali układać życie i zmarnował tylko czas. Jest młody, niech żyje po swojemu i sam podejmuje decyzje. Nic się nie stsnie jeżeli przez jakiś czas nie będzie pracował, tym bardziej, że może sobie na to pozwolić dzięki rodzicom. A to, że nie będzie miał kasy na rozrywkę to chyba najmniejszy kłopot.
Jeszcze mogłabym zrozumieć twoją chęć posłania go do pracy gdybyś to ty miała go utrzymywać, ale skoro to rodzice będą go utrzymywać to co ci właściwie do tego?

Zawsze mógł w tej pracy się przemęczyć na czas robienia tych nowych kwalifikacji... Młodszy nie będzie, a doświadczenie zawsze trzeba zbierać bo nawet, jeśli chce startować w nowej branży, to pracodawca zobaczy, że on nie próżnował przez ten czas, jest zorganizowany, sumienny...

Urząd pracy dofinansowuje kursy osobom bezrobotnym, a więc chłopak musiał zrezygnować z pracy, żeby dostać dofinansowanie, a nie że była to jakaś jego zachcianka... Być może jest to bardziej opłacalne niż opłacić sobie kurs w całości. A może nawet nie ma możliwości takiego kursu, jak się nie jest bezrobotnym? Zamiast rozpaczać, że nie pójdziesz do kina przez następne pół roku, powinnaś go wspierać, bo to jest decyzja, która wpływa na dalsze życie.

A ja uważam, że zrobił nierozsądnie. Mógł pracować i zrobić sobie zaocznie kurs/magisterkę/podyplomówkę i sam sobie to opłacić. Rekrutuję dla przedsiębiorców z różnych dziedzin i szczerze - luka w życiorysie to jest duży minus. Kobiety po macierzyńskim czy kogoś, kto przerwał pracę z powodu choroby prawie nikt nie dyskryminuje, ale młody chłopak, który rzucił pracę w pogoni za mrzonkami (bo nikt mu tych kokosów od razu nie da)? A jak mu się znowu odmieni? Rzuci pracę programisty, bo będzie chciał otworzyć gabinet masażu? Co na to jego rodzice?

Trochę to nierozsądne, ale tylko wtedy, jeśli myślisz, że on tą decyzję podjął pochopnie.
On o tym od początku pracy myślał, a może i nawet na studiach.
Wesprzyj go. Ja wiem, że macie już tak dużo lat (25 sic!) i już sie chcesz bawić w takich stabilnych życiowo i finansowo dorosłych, ale sama studiujesz i pracujesz i ciężko wiązesz koniec z końcem. A on chce się wreszcie spełniać. I nawet nikogo tym nie krzywdzi, skoro jego rodzice będą wciąż w stanie mu pomóc. To nie wstyd, penie im tez jest głupio, że przymusili syna do czegoś, co mu się nie podobało.

Nie jesteś pępkiem świata, w Polsce to może zaczniesz się ustatkowywać bliżej 30, albo nawet to, bo takie są realia. Nie zastanawiaj się, co sobie inni pomyślą, ani nie wyobrażaj sobie, że to, że ci chłopak nie będzie stawiał wyjść do knajp i na imprezy, zabiera mu męskości. Z głodu nie umierasz, utrzymać się umiesz. On też chce się utrzymywać sam. Po prostu studia i praca równocześnie nie są dla niego. To mega trudne, sama wiesz najlepiej. Więc przestań patrzeć na siebie i wesprzyj go. Zwłaszcza, że się potrafił przyznać do porażki w tym wieku i zupełnie zmienić zawód.

Bo moim zdaniem to jest niesprawiedliwe. Jeśli jest się singlem to można robić wszystko bez konsekwencji, bo jesteśmy sami. W związku powinno się jednak dbać o drugą osobę. Ja w tym momencie mogłabym wyjechać na drugi koniec Polski i dostać znacznie lepszą pracę(mam Ciocię wysoko postawioną w pewnej korporacji, mogłaby mi pewne stanowisko "po znajomości" załatwić). Jednakże nie robię tego, ponieważ mam tutaj TŻ, mamy tutaj wspólne plany. Mogłabym przyspieszyć karierę kilkukrotnie, ale wole trochę zwolnić, żeby rozwijać relację i nie porzucać od tak TŻ. Gdybym wyjechała to zapewne niejedna z was pisałaby, że jestem egoistką bo zostawiam super chłopaka samemu.
Tak więc dobrze któraś z was zauważyła - nie mamy po 20 lat, żeby rezygnować sobie z pracy i spełniać swoje zachcianki - zwłaszcza, że mój TŻ mógłby pracować dalej gdziekolwiek, a po pracy rozwijać się zawodowo. Owszem, zajęłoby to 2 może nawet 3 razy więcej czasu, ale nie odbyło by się to kosztem mnie. Mieliśmy ustalone, że idziemy na wesele, to są nasi naprawdę bliscy znajomi, których znamy ponad 5 lat, a nie trzy miesiące i on nagle stwierdza, że musi rozważyć brak pójścia na wesele, bo szkoda mu kasy. No i co teraz - mam iść sama? Niby mogę, ale po to mi w takim razie facet? Z kolegą nie pozwoli mi pójść bo to jest trochę taki typ zazdrośnika.

Ja po prostu uważam, że jak jest się w poważnym związku, to powinno się myśleć o drugiej osobie. Nie mówię, że trzeba układać sobie plany pod drugą osobę i się dostosowywać - ale gdy się coś planuje, to można pójść na delikatny kompromis. Tak, żeby spełnić swój cel i jednocześnie nie niszczyć relacji. No bo ja sobie nie wyobrażam siedzieć przez pół roku w domu bez faceta i odpuszczać wszystkie wydarzenia, albo chodzić wszędzie samej , bo on się uczy i szkoda mu kasy. Jakiś delikatny kompromis powinien być, zwłaszcza iż on wie jaki mam charakter(jestem skrajną ekstrawertyczką, nie potrafię wytrzymać długo bez znajomych i źle znoszę samotność).

Zarzucacie mi, że jestem straszną egoistką, bo patrze się tylko na to, co ja mogę dostać z tej relacji. Nikt nie widzi tego, że on zachowuje się egoistycznie zaspokajając wyłącznie swoje potrzeby(samorozwoju) jednocześnie nie patrząc w ogóle na moje potrzeby i nie wykazując inicjatywy do budowania lepszej relacji w związku - wręcz przeciwnie, skupia się na sobie i związek odstawia "na bok", jak zabawkę zamiast w ogóle spróbować połączyć swoje potrzeby z moimi potrzebami oraz w dalszym ciągu dbać o związek.

Jak widzę przedmówczynie zgodnym chórem wołające jak to chłopak ma prawo się realizować, to własnym oczom nie wierzę. Dwudziestopięciolatek siedzi na garnuszku u rodziców, może jeszcze pyta mamusi czy może wrócić po dwudziestej i wy twierdzicie że to normalne? Autorka szukała mężczyzny żeby z nim stworzyć związek rokujący na przyszłość. Znalazła gówniarza który zamiast przejąć odpowiedzialność za własne życie, woli pasożytować na rodzicach.
Kursy internetowe to brzmi tak żałośnie, że szkoda nawet słów.
Słusznie autorka napisała że to jej chłopak. Może nawet chłopiec byłoby bardziej odpowiednie. Gdyby napisała facet, czy partner to byłoby wierutne kłamstwo. Mężczyźni wolniej dojrzewają, więc na ogół to kobieta szybciej ma za sobą szczenięce lata, ale ten egzemplarz jest ze swoim dojrzewaniem sporo opóźniony. Rodzice kazali a on zrobił. Pełnoletni mężczyzna? Teraz mu praca nie odpowiada, to ma okres burzy i naporu. Ale to przystoi piętnastolatkom.

Dominiko! nie czytaj tych bzdur jaka to z ciebie materialistka. Te same wrony za pięć lat zapytają cię gdzie miałaś oczy że tyle lat spędziłaś z pasożytem i ci to nie przeszkadzało. Jak mężczyzna 25 letni rzuca pracę dla jakichś mrzonek i woli iść na garnuszek rodziców niż wziąć odpowiedzialność za swoje życie w swoje ręce, to on do końca życia będzie już chłopcem. Przed tobą stoi tylko decyzja czy chcesz dalej marnować z nim czas, czy zajmujesz się swoim rozwojem i poszukasz (być może bezskutecznie) kogoś kto jest bardziej odpowiedzialny.

Przecież chodzi o pół roku, potrzebne na skończenie kursu, a nie całe życie - a Wy zrobiliście z tego dramat, jakby już nigdy ten gość nie miał podjąć pracy. Ponadto chłopak kasę od rodziców pożycza i odda. Zdarzają się w życiu takie sytuacje i ja uważam, że nie ma w tym nic złego. Lepiej, że to zdarzyło się teraz niż jak będzie zdołowany i sfrustrowany pracą, której nie lubi, za 15 lat... i fajnie, że chłopak ma wsparcie od rodziców. Bo od Autorki, jak widać, nie ma. Jej nie obchodzi to, jak on się w życiu czuje, jakie ma potrzeby, czy jest szczęśliwy - nie, on ma pracować obojętnie gdzie i obojętnie co robić, bo dla niej tragedią jest, że nie pójdzie na wesele czy do kina... Ja nie wyobrażam sobie takiego późniejszego małżeństwa. I owszem, zgadzam się, że są sytuacje, kiedy podejmuje się byle jaką pracę, żeby tylko przeżyć - ale to akurat nie jest taka sytuacja, to jest wybór drogi życiowej i inwestycja na przyszłość. Już nawet nie chodzi o te ewentualne przyszłe zarobki - ale o to, że facet będzie w życiu robił coś, co lubi, a to rzutuje przecież na całą resztę.

Moim zdaniem autorka ma trochę racji. Podstawowe pytanie - jakie ma szansę, że po tych kursach dostanie pracę? Co nieco orientuję się jeśli chodzi o IT, i takie kursy nie są mile widziane przez pracodawców. Dla przykładu mam znajomego programistę  i u niego w firmie osoby z takimi kursami są od razu skreślane i przyjmują do pracy tylko osoby po studiach informatycznych. Takie kursy to często niezła manipulacja i wyłudzani kasy, bo obiecują, że w 2-3 miesiące uczynią z osobami spoza IT specjalistę - co jest niemożliwe, bo wielu studentów przecież uczy się 3-5 lat! I pracy nie dostaje. Wiadomo, że wiele informacji na studiach jest nieprzydatnych, ale wytłumaczcie mi jak można streścić 5 lat nauki do 3 miesięcy? No właśnie.

Punkt drugi - luka w CV jest fatalnie odbierana przez korpo i wiele rekruterów może z miejsca takie CV odrzucić.
Dlatego najrozsądniej by było gdyby rzeczywiście pracował jednocześnie i się rozwijał po pracy - ponieważ nawet jak mu ta praca po kursach nie wypali to nie będzie w czarnej dupie. A teraz załóżmy czarny scenariusz - facet nie pracuje, robi kursy, po kursach pracodwacy odmówią mu bo np: nie ma studiów z informatyki i ma lukę w CV. Będzie chciał wrócić do starej pracy to panie z HR spytają się go czemu nie pracował pół roku. Powie, że był na kursie i szukał innej pracy to panie z HR pomyślą sobie, że nie podoba mu się praca w wyuczonym zawodzie więc taki pracownik nie będzie się sprawdzał.

Ludzie - takie sytuacje trzeba umieć przewidywać, fajnie że facet ma ambicje i chce się rozwijać, ale zawsze trzeba mieć plan B, a nie postępować na zasadzie JAKOŚ TO BĘDZIE, UDA MI SIĘ.

Kolejna sprawa to autorka ma również rację jeśli chodzi o zaniedbywanie związku. Gdybym miał dziewczynę i zaplanowane wspólne wydarzenia, a ona nagle powiedziała stwierdziła, że musi się uczyć i rozwijać ale kosztem naszego związku, no to poważnie bym się zastanowił nad związkiem. Dla mnie to by było nie do pomyślenia, że nie mogę nigdzie wyjść przez pół roku z dziewczyną, bo na nic ją nie stać. A autorka z tego co pamiętam napisała, że nie zarabia zbyt wiele, więc pewnie nie stać jej aby wszystko facetowi fundować.

Dorosły facet i taki niedojrzały, zobaczymy za pół roku jak na tym wyjdzie.

Zauważyłeś gdzieś, żeby autorka martwiła się o szanse na pracę swojego chłopaka? Nie, bo ona nie ma takich zmartwień. Ona kłopocze się o to, że jego nie stać na wesele przyjaciół i że przez pół roku z powodu braku finansów będą musieli mocno ograniczyć lub zrezygnować z wyjść na miasto.

Po pierwsze luki nie będzie, bo w jej miejscu będą kursy. Po drugie jedni odrzucą, drudzy nie, bo jedni lubią wyłapywać luki a drudzy pytają o ich przyczyny i słuchają odpowiedzi.

Każda decyzja niesie z sobą ryzyko. Świat się dzieli na ryzykantów i boidupy, a facet Dominiki bierze ryzyko na klatę i dobrze, bo jest dwudziestolatkiem a nie zramolałym dziadem.

Mam nadzieję, że Dominiką weźmie sobie Twoje rady do serca i da spokój swojemu obecnemu chłopakowi, bo ona szuka kogoś do trzymania pod butem a nie kogoś, kto kieruje swoim źyciem.

Ja się zgadzam z Witoldem w tej kwestii. Papierek nic nie daje, jeśli praktyki brak. Jak mu nie pasowała taka praca, mógł znaleźć w dziedzinie IT. Duże firmy szukają młodych ludzi na staże i praktyki, można być asystentem i tak się wdrożyć poprzez pracę i naukę jednocześnie, że i kurs potrzebny nie będzie. Zresztą, zderzyłby się chłopak z rzeczywistością i zobaczył, czy ma w ogóle predyspozycje do takiej pracy. Bo marzenia marzeniami, ale skąd on w ogóle wie, czy będzie w tym dobry? Mnie to wygląda na infantylnego lenia, wiecznego studenta, któremu się odmieni jak babce w przyszłym roku i znowu wpadnie na genialny plan studiowania czegoś równie dobrze płatnego. Pracodawcy cenią absolwenta, który podczas studiów pracuje.

Halo, drogi kolego, przypominam, że wątek założyła panna, która martwi się, że jej facet nie będzie miał kasy i nie pójdzie z nią na wesele oraz nie będzie go stać na wyjście na miasto, bo postanowił nie podążać drogą, którą wybrali mu rodzice, ale zdecydował wybrać własną drogą i przekwalifikować się dopóki jest młody  Na szczęście ma tylko roszczeniową dziewczynę zmartwioną, że przez pół roku facet nie zasponsoruje jej wyjścia do kina albo piwa w knajpie, a nie posiada obciążeń w postaci rodziny, kredytów.
Więc nie musisz się tutaj rozpisywać o tym, jak to nie ma on szans na dobrą pracę, bo nawet nie wiemy, co dla niego jest dobrą pracę.
Więc nie musisz dramatyzować (swoją drogą to kolejny facet na kobiecym forum, który dramatyzuje - chyba, że jesteś bratem Sloviana) i pisać bzdury o ryzykowania życia, bo facet podąża za swoimi marzeniami i być może się na nich przejedzie, ale nie ma co z góry zakładać czarnych scenariuszy.
Więc nie wymyślaj i nie wyolbrzymiaj kilkumiesięcznej przerwy w zatrudnieniu, która jest efektywnie  wykorzystywana do podniesienia kwalifikacji do monstrualnych luk, podczas których ktoś nie robi nic.

Kiedy podejmować ryzyko i podążać za swoimi marzeniami i pragnieniami, jak nie wtedy gdy jest młodym człowiekiem i ma możliwości, które stworzyli mu rodzice?

PS. Źle opisyałeś osobę, którą zacytowałeś, co poprawiłam w swoim cytowaniu.

Wspólne życie to nie tylko stawianie coraz to wyższej poprzeczki partnerowi, ale też wspieranie w chwili, gdy coś mu się nie układa. Faktycznie, może lepiej żeby autorka znalazła sobie innego chłopaka, takiego z ambicjami, którym się można koleżankom pochwalić.
Chłopak zabrnął w "kozi róg" i próbuje się z niego wygrzebać, przy pomocy rodziców, bo najpewniej dojrzeli swój błąd i może zrozumieli, jaka krzywdę chłopakowi zrobili.
Dziś to już nie chłopak, tylko młody mężczyzna i bierze sprawy w swoje ręce. Tak jak umie i jak mu okoliczności pozwalają. 
Moim zdaniem trzeba poczekać, zobaczyć poobserwować ale też wspierać, nie dołować i nie wytykać, jaki jest nieodpowiedzialny. Nieodpowiedzialny to byłby, gdyby byli po slubie, dziecko było w drodze, kredyt w banku wzięty, a on rzuciłby pracę dla jakiejś mrzonki. Teraz albo nigdy i niech wykorzysta swoją szansę, skoro ma pomoc ze strony rodziny.

Czy ty masz jakiekolwiek pojęcie o branży IT? Masz jakichś znajomych w branży? To posłuchał - branża IT jest obecnie zalana setkami ludzi chcącymi się przekwalifikować, większość takich ludzi jest własnie po takim kursach. Na 1 miejsce pracy często przychodzi po 50-300 CV, pracodawaca ma do wyboru:
a) osoby po stażu / praktykach / z minimalnym doświadczeniem zawodowym
a) studentów dobrej uczelni informatycznej, programujących od lat bez doświadczenia
c) ludzi po różnych studiach chcących się przebranżowić własnie po takich kursach programujących od niedawna

Kogo wybierze? W 1 kolejności wybierze pracownika A, w drugiej kolejności Studenta informatyki. Ludzie po kursach nie mają szans, dlaczego? Bo w kilka miesięcy nie nauczysz sie tego, czego ludzie uczą się przez lata! Chciałabyś iść do dentysty, który zamiast studiować 5 lat medycynę wybrał się na super-intensywny kurs stomatologii i uczył się przez 3 miesiące po 24 godziny na dobę? No raczej nie.

Te kursy żerują na naiwności ludzkiej - bo owszem, pracowników brakuje, ale ludzi po kursach są TYSIĄCE - a brakuje specjalistów w danej branży, ludzi z 5-10 letnim doświadczeniem. Twórcy kursów będą mówić jak to brakuje pracowników, ale mówią to tylko po to, żeby takich pelikanów naciągnąć na kasę.

Jak mi nie wierzysz porozmawiaj z kimś, kto pracuje w branży i zajmuję się rekrutacją na codzień.

Nawet jeśli autor nie jest pasożytem, to jest po prostu naiwny.

Być może ten plan nie jest idealny i jest obarczony pewnym ryzykiem, ale prawdę mówiąc zupełnie nie rozumiem tego dramatyzowania, bo bez względu na wszystko, to jest to tylko pół roku. Zresztą samo życie zweryfikuje tę decyzję. Jeśli okaże się, że była błędna, to w najgorszym wypadku z podkulonym ogonem wróci na tę drogę, z której skręcił. I to naprawdę nie będzie koniec świata, za to nowe doświadczenie, które - jeśli wyciągnie z niego właściwe wnioski - może okazać się bardziej wartościowe niż nam się dzisiaj wydaje.

Z drugiej strony i tak chyba zupełnie niepotrzebnie skupiamy się na przyszłości chłopaka, bo przecież Autorka ma zupełnie inne zmartwienie:

Tak więc w tym kontekście jakie znaczenie ma jego przyszłość? <pytanie retoryczne>

----------
Edit:
Witoldzie12, w kilku cytatach przypisałeś mi nie moje słowa, co pozwoliłam sobie poprawić .

Sorry, ale gadasz bzdury. W chwili obecnej w branży IT jest tak duży przemiał, że praktycznie każdy kto ma coś w glowie znajdzie coś dla siebie. Jeden coś lepszego, drugi coś gorszego, ale akurat w tej branży problemów z pracą nie ma. Dwa, "syndrom wiecznego studenta"? Serio? W odniesieniu do 25-letniego faceta? Kiedy gość ma ryzykować jeśli nie teraz? Kto nie ryzykuje ten nie pije szampana, a to młody mężczyzna, nie stary zgred! Niech bierze życie w swoje ręce a nie słucha pieprzenia starszych, którzy najchętniej trzymaliby się ciepłej posadki, bo po co rozwijać się i piąć w górę...

Troll, dlaczego tak Cię boli, że jakiś tam chłopak gdzieś chce spróbować zostać programistą? Skąd ta pewność, że chłopak się nie zna i nigdy nic w tym kierunku nie robił? Autorka nic o tym nie pisała.

Może nie wiem na temat IT zbyt wiele, ale mam kuzyna w USA, który programistą został w wieku chyba ponad 40 lat i nieźle sobie radzi. Przedtem prowadził firmę remontujacą elewacje domów. 
Nie taki diabeł straszny i nie taki z ciebie unikat, troll:)

Boli mnie że robicie z dziewczyny materialistkę, podczas gdy każda zdrowo myśląca kobieta unika niebieskich ptaków.
A on gdyby się znał, to na podstawie portfolio już by zarabiał kasę. To na studiach zrobiłby sobie już renomę i miał w dupie to co mówią rodzice, bo to on by ich utrzymywał. Widziałem wielu takich pożal się Boże programistów którzy polecieli z firmy, bo w projektach więcej psuli niż robili. Widziałem "administratorów" którzy przychodzili po studiach i nasza kadrówka przysyłała mi ich na rozmowę. W końcu zażyczylem sobie przysyłanie CV do mnie, bo nie miałem z nimi wspólnych tematów.  IT to nie są jakieś kosmicznie trudne rzeczy, ale trzeba mieć odrobinę talentu i pasji. Jak ktoś po informatyce nie potrafi  kompilować programu w c czy java, to kop w d..ę i poszedł dziadu... Jak nie potrafi porządnie zbudować klasy, to o czym z nim gadać? Jak "administrator" nie potrafi powiedzieć co robi router...

Ale wy wiecie lepiej. IT to złota żyła i każdy bawół da sobie w nim radę.

Oczywiście, że w branży IT pracy jest sporo - ale dla ludzi z doświadczeniem. Jak ktoś już ma z rok czy 2 lata doświadczenia to praktycznie firmy takich Zawodników sobie "odbijają", to wszystko o czym mówisz to jest prawda. Tylko, że w odniesieniu do ludzi z doświadczeniem, a nie na entry levelu.

Teraz na jedno miejsce przychodzi po 300 CV więc serio, pierwsza lepsza po kursie nie ma szans na pracę. Najłtawiej ma student informatycznej uczelni, ponieważ idąc na staż np pół roku już ma jakieś doświadczenie, które zadowoli pracodawcę, nie trzeba będzie go uczyć. Ale czy każdy student dostanie się na staż? Nie, tylko ci pracowici co sami się rozwijają, a lenie o pracy mogą pomarzyć.

Osoby po 3 miesięcznym kursie go*** umieją, w porównaniu do osoby, która zajmuje się tym kilka lat, taka jest prawda. 1/100 osób po takim kursie się dostanie, a reszta o pracy w IT jako programista może pomarzyć

Sory, ale 300cv na jedno miejsce programisty to chyba na Podlasiu

Santa, może i ja mam skróty myślowe, ale oslabiasz mnie.
Facet jest niedojrzalym szczylem, co widać na pierwszy rzut oka. Ona, czekając aż on dojrzeje, zdąży się spokojnie zestarzeć i zostanie w sytuacji ten albo żaden. A ten może dorośnie za dziesięć lat, a może nigdy.

Santa! Ty jesteś kobietą i masz swój kobiecy punkt widzenia. Ja facetem i mam swój męski. Ty masz synow, ja córki. Dla mnie mężczyzna to ten który potrafi "upolować obiad", a kobieta to ta która go potem ugotuje. Mam bardzo tradycyjny światopogląd i uważam że mężczyzna przede wszystkim ma zapewnić rodzinie stabilny byt. Jak tego nie potrafi, ba nawet nie stara się, osiągnąć, to jest chłopcem. Jak ktoś, mając 25 lat porzuca pracę nie mając żadnej innej, to nie spełnia podstawowego kryterium określającego go jako mężczyznę.

Czasy się zmieniły i ludzie czasem zaczynają pracę później, nie wszyscy pracują podczas studiowania, ale to nie znaczy, że są niezaradni. Znam dużo osób, które nie pracowały podczas studiów, ale po pracują i bardzo dobrze im idzie, są doceniani. Są ambitni, dobrze sobie radzą w pracy i dlatego pracodawcom nie za bardzo przeszkadza ich brak doświadczenia. Z tym chłopakiem może być podobnie. Znam chłopaka, który najpierw poszedł na studia, które wybrali mu rodzice, źle zrobił, to prawda, ale w końcu dojrzał i zmienił studia na prawo, czego bardzo chciał, w trakcie już pracował, żadne wielkie stanowisko jeszcze, ale już dobrze zarabiał, potem inne prace i teraz w wieku 26 lat kupił mieszkanie. Jest ambitny i poradził sobie. Jeżeli chłopak ma pomysł na siebie, to warto, by próbował. Jeżeli cały czas przedłużałby mieszkanie z rodzicami to źle, ale nie musi tak być.

Dzisiaj znowu się pókłóciliśmy. Za 3 tygodnie moja najlepsza przyjaciółka ma ślub. On mówi, że chętnie pójdzie ale nie ma za bardzo kasy na prezent bo nie chce naciągać rodziców i tłumaczy, że glupioby mu było pójść na ślub i dać jakieś grosze do koperty. Ja sama nie mam zbyt dużo pieniędzy bo za wynajem pokoju idzie mi prawie połowa pensji, odliczając jedzenie, drobne wydatki, przedmioty codziennego użytku zostaje mi 200-300 zł. Ja naprawdę nie wiem jak do niego dotrzeć, wcześniej tak się nie zachowywał, wychodziliśmy razem, teraz tłumaczy się tym, że na nic go nie stać i woli oszczędzać i siedzieć w domu, a będziemy bawić się dopiero jak znajdzie prace.

Diametralna zmiana w zachowaniu wobec partnerki zawsze w tejże budzi niepokój.  Jak twoja dziewczyna nagle nie będzie chciała robić tego co do tej pory to cię to nie zdziwi?

Nie pamiętam nic o kulkach z błota, ale może ty potrafisz więcej przeczytać niż ja piszę.
Czy mógłbyś zdefiniować słowo "świgać"? W żadnym znanym mi języku podobny zwrot nie występuje.
Czemu tak osobiście podchodzisz do roli wola roboczego? Jakieś osobiste paralele?

Gdzieś po trzecim poście już nie było złudzeń, sama ze dwa razy zwracałam na to uwagę .

Nawiasem mówiąc mam w rodzinie nieco podobną sytuację, jak opisywana. Chłopak po drugim roku studiów zdecydował się zmienić kierunek na informatykę, żeby być programistą właśnie. Dodam, że rodzice tej decyzji nie rozumieli, ale ostatecznie, chyba nie widząc innej możliwości, zaakceptowali. Przez kolejnych kilka lat był na ich utrzymaniu, pomijając jakieś dorywcze prace (jak już się czegoś nauczył, to w branży) i zapłatę za praktyki. Studia skończył, podjął stałą pracę, z czasem zaczął trochę lepiej zarabiać i wtedy z własnej woli wyprowadził się na swoje, notabene jakieś 60 km dalej, czyli na obiadki do mamusi już nie przychodził. Kokosy jak na tamtejszy rynek, bo mieszkają w Niemczech, nadal nie wpływają na jego konto, ale choć przez chwilę wyglądało na to, że może być niebieskim ptakiem, to jednak konsekwentnie realizuje swój plan. Widać też, że chce mu się chcieć i to powoli zaczyna procentować.

Dziwi mnie, że dopiero teraz wziął się za jej prostowanie. Bo pani ewidentnie jest roszczeniowa i nastawiona materialistycznie. Ale to młody chłopak, ma czas na naukę. A jak to mówią czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci - będą jeszcze z niego ludzie.

Już tu bluzgałeś od niedojrzałego szczyla, który nie jest mężczyzną itd. itp. Przypadkowo natknąłem się dziś na twój inny post, z innego wątku, gdzie Polska - przepraszam "Polandia" to ch... kraj itp. Przyznam że aż mnie zmęczyło czytanie twoich wywodów obficie okraszonych inwektywami zdradzającymi poważną frustrację. Wiesz co pomyślałem czytając to? Pomyślałem: "O kurcze, ale wampir energetyczny".

To zwrot z gwary poznańskiej, oznacza "rzucać". Jest nawet takie stare poznańskie powiedzenie dotyczące wariata: Grypa mu się na mózg świgła. Poza tym jak grajek spaproł elwę to wiara miała na niegu rachę i świgała ryczkami, kamlotami i inszymi szkarupami.

Nie. Po prostu moja postawa życiowa. Uważam, że mężczyzna jest finansowo coś winny tylko tej kobiecie, z którą ma dzieci (a nasz obgadywany dzieci z narratorką nie ma). A jeśli dzieci brak, to pani powinna sama na siebie zarobić i zarobić na rozrywki, które preferuje. I to nie jest tak, że pod tym względem moje panie nie mogły/mogą na mnie liczyć, bo mogą, ale tylko tak długo, jak długo ogarniają, że to moja dobra wola, a nie obowiązek. Osobiście w życiu kieruję się maksymą: Może i praca uszlachetnia, ale lenistwo na pewno uszczęśliwia. I ja mam zamiar (i go realizuję) być leniwym, szczęśliwym człowiekiem

Po postach autorki również uważam, że skupia się na tym, czego obecnie jej partner ne będzie mógł jej dać. W ogóle nie jest zainteresowana tym, że facet znalazł kierunek, w którym chce iść, skupia swoje siły na celu, który sobie wyznaczył. Jest to o wiele bardziej dojrzałe niż robienie czegoś, czego nie lubi i popadanie w marazm. On ma dopiero 25 lat, chwała mu za to, że w ogóle znalazł cel w swoim życiu.
Mam kolegę, który nie skończył studiów związanych z IT, ale wysyłał CV do takich firm. Jedna dała mu szanse. Obecnie zajmuje się tworzeniem gier i jest niemożliwie ogarnięty w temacie, uwelbia to co robi. Zarabia bardzo dobre pieniądze. Także skupianie się na tym, że po kursie chłopak nie będzie miał pracy jest bezsensowne. Jeżeli podejdzie poważnie do tematu, przyłoży się to może mieć spore sukcesy i w przyszłości będzie tonąć w ofertach. Ma facet szczęście, że rodzice chcą go wspierać w wyborze, którego dokonał samodzielnie.
Autorka skupia się tylko na sobie i na tym, co straciła i czego nie dostane od partnera. Związki na całe życie wyglądają właśnie tak, że czasem ktoś wspiera nas, a czasem my kogoś. Nie ma na wesele? Skoro to ona chce tak bardzo iść i to jej przyjaciółka to dlaczego ona nie dana prezent za nich oboje?
Nie stać go na wyjścia, imprezy, wyjazdy, to bardzo dobrze, że zamiast zaciągać długi, żeby dalej ciągnąć poprzedni standard, podchodzi do tego rozsądie i po prostu rezygnuje z rzeczy, na które go nie stać.