Czuje się rozwalona - Netkobiety.pl

Dlaczego niby trollem? Mając prace w małym mieście trudno o inna , a terapie są płatne . Co twoim zdaniem jest grillowaniem? Słaba psychika czy mobbing?

Ja napiszę coś pozytywnego. Jesteś jeszcze młoda, właściwie całe życie przed Tobą bo dopiero co przekroczyłaś 30-tkę. Facet jest 17 lat starszy od Ciebie, to taka różnica że mógłby być Twoim ojcem. Całe życie uczymy się na własnych błędach, trzeba tylko wyciągać odpowiednie wnioski. Ludzie dają tutaj dobre rady, chociaż styl wypowiedzi niektórych osób zdecydowanie mi się nie podoba.

Podstawowa zasada na tym świecie jest taka, że jak kobieta siebie nie szanuje to faceci ją szanować na pewno nie będą. Musisz nabrać przekonania że jesteś wiele warta, że masz zasady. Musisz odzyskać wiarę we własne siły, nawet wmawiać sobie codziennie przed lustrem że wszystko będzie dobrze.

Co do tego faceta, to zablokować go wszędzie gdzie się da, a nawet zgłosić na policję gdy będzie Ciebie nachodził.

Właśnie się dowiadywałam, w moich okolicach już NIE MA wolnych miejsc. Lista oczekujących na ponad 130 osób. Dostanie się to kwestia paru lat.
Poszłam prywatnie, 130zł raz w tygodniu. Jakoś to przeboleję.

Indywidualne pewnie tak. U mnie też na indywidualne czeka się 3 lata. Ale na grupową czeka się max 3 miesiące, a osobiście wychodzę z założenia, że są takie momenty w życiu i takie przypadki, kiedy nie ma innej opcji niż ta terapia grupowa i po prostu bierze się to, co się może, a potem się płaci najwyżej za indywidualną jak już nas stać. Najważniejsze to wyzdrowieć.

To albo mam szczęście, albo depresję wypisaną na twarzy, albo mój b. psycholog na nfz, u którego się leczyłam 3 lata temu ma do mnie słabość, bo zapisał mnie osobiście na zaraz po moich wakacjach, tj.  na drugą połowę sierpnia....

Wiadomo, co miasto to inaczej.

edit: kosmetyka słowna

Też tak wolę myśleć

Marakujko, miałam podobną sytuację. Jestem w podobnym wieku do Twojego, nigdy nie byłam w związku i zakochałam się w facecie, którego praktycznie nie znałam (!). No i też do niego pojechałam, choć to był "tylko" drugi koniec miasta. Też oczekiwałam bliskości, przytulenia, pocałunków, stopniowego poznawania się, a jemu to było mało i potraktował mnie na zasadzie "nie ma seksu, to nara".

Też nie umiem sobie wybaczyć To bardzo boli... Czuję się tak, jakbym pozbawiła siebie samą szacunku. Ale prawda jest taka, że nie wiedziałam, że on się tak zachowa. Wiem, byłam bardzo naiwna. Ale wtedy wierzyłam, że jestem dla niego ważna (nie mam pojęcia, na jakiej podstawie, ale wierzyłam). I że doceni to, że jest pierwszym facetem w moim życiu, i że będzie chciał mnie stopniowo wprowadzać w świat intymności... Zamiast tego miał do mnie pretensje, że nie chcę "tego" zrobić od razu. I dopóki nie zmienię swojego podejścia, to nic z naszej znajomości nie będzie.

Długo nie mogłam zrozumieć, co się stało i dlaczego. Zupełnie się nie spodziewałam takiej reakcji z jego strony. Smutno mi, że pozwoliłam się dotykać i całować komuś, dla kogo byłam nikim, gumową lalą i to za darmo. Czasu jednak nie cofnę, więc mogę to tylko potraktować jako lekcję na przyszłość. I cieszyć się, że do niczego więcej nie doszło. I też prawda jest taka, że gdybym nie zdecydowała się na przyjazd do niego, to nie poznałabym go od tej drugiej strony i nadal bym go idealizowała i wyobrażała sobie, jaki to wspaniały facet. Teraz już wiem, jaki jest.

Druga kwestia, która boli to fakt, że tak łatwo ze mnie zrezygnował, co bardzo podważyło moje poczucie wartości. Zaczęłam się porównywać z innymi dziewczynami, czuć gorsza. Ale to wszystko to nieprawda. Lubię siebie i chcę być sobą A to, że jemu taka nie odpowiadam, o niczym nie świadczy, tylko o tym, że JEMU taka nie odpowiadam. Mi też nie każdy facet się podoba i czy ktoś ma się przez to czuć gorszy? No nie.

Co do pracy, też miałam taką, w której źle się czułam. Zmieniłam na inną. Też źle trafiłam i znów zmieniłam, wyjechałam do innego miasta, wynajmuję mieszkanie i teraz jest super Uznałam, że szkoda mojego zdrowia na takie nerwy, jakie tam miałam. A przy okazji, mieszkając z innymi młodymi ludźmi w wynajmowanym mieszkaniu zrobiłam się bardziej otwarta i towarzyska. I chodzę na zajęcia taneczne, gdzie również przebywam wśród ludzi, a przy okazji doładowuję się endorfinami Może warto rozważyć taką zmianę u siebie? Przeprowadzka, skoro w Twoim mieście ciężko znaleźć nową pracę, zmiana otoczenia. Na terapię też zaczęłam chodzić, ale dopiero niedawno, więc na razie nie umiem powiedzieć, czy są efekty. W każdym razie wcześniej bardzo dużo czytałam w internecie różnych publikacji psychologicznych, które otwierały mi oczy na wiele spraw, o których wcześniej nie wiedziałam. Bardzo mi to pomogło, więc może też spróbujesz, póki nie możesz sobie pozwolić na terapię? Jest np. taka strona KobieceSerca, gdzie jest dużo ciekawych artykułów. Możesz zacząć od tego. Życzę powodzenia