Jak sobie radzić z samotnością - Netkobiety.pl

Też wolę Stefka od Heńka
Ale powiem Ci, że w desperacji nie tylko czytelniczej sięgnęłam po "Quo vadis" od lat czekające na swoją kolej i przyznać muszę, że u Sienkiewicza tylko wczuć się w klimat, styl i lektura sama "leci". Świetnie odmalowywał te swoje wyraziste postacie - Chilon był bezbłędny, Petroniusz - rewelacja.
Desperacja wynikła z faktu nocnych półtoragodzinnych seansów z synkiem-niemowlakiem przy piersi - coś trzeba było robić, bo karmienie to dość nudne zajęcie A książek brakowało, bo ciężko z niemowlakiem wyrwać się z przedmieścia do miejskiej biblioteki, gdy śnieg po pas (był, był!), a samochodu niet.

O, to jesteśmy trzy Szczególnie ostatnie wersy dotyczą również mnie.
Pozdrawiam.

Hej
Mnie wczoraj popołudnie zeszło na domowych zajęciach (leczo z cukiniii - mniam, mniam, mniam! ), a wieczorem jak zasiadłam do czytania "Witaj słońce", to ani się spostrzegłam, jak nastała pierwsza w nocy
Nie miałam czasu rozpamiętywać samotności
Ta aktualna nocna lektura niesamowicie mnie inspiruje i napełnia dobrą energią. Bardzo polecam.

Tak, czytam blog, a właściwie dwa naraz, te niedawno linkowane.
Bardzo lubię blogi, sama kiedyś pisałam i może do tego wrócę.
Właśnie dzięki ulubionym zajęciom, dostrzeganiu radości, gdzie się tylko da, nieźle znoszę samotność. Właściwie zupełnie dobrze ją znoszę. Autentycznie polubiłam (zawsze zresztą lubiłam, tylko "dawki" były mniejsze) to bycie ze sobą - nigdy się nie nudzę.
Problemem jest dla mnie raczej wejście w związek niż życie bez niego. Zażartowałam niedawno, że ja się nie zakochuję od pierwszego wejrzenia, a może dopiero od piętnastego. Dzisiejsi panowie, przynajmniej ci, z którymi miałam do czynienia, nie są zainteresowani czekaniem na piętnaste wejrzenie

A propos radości, dzisiaj spotkała mnie ogromna: moja wielka, wielka psiapsióła, prawie siostra (mam dwie takie) zrobiła mi dzisiaj niespodziankę i odwiedziła mnie w pracy. Od wielu lat mieszka za granicą i właśnie przyjechała do rodziców. Ostatni raz widziałyśmy się rok temu po kilku latach przerwy w w kontakcie. Są takie relacje, że żadna przerwa, żadne milczenie im nie zaszkodzi ; choć tyle było zaległości do obgadania, czułam się, jakbyśmy się rozstały wczoraj.
Gęba mi się śmieje sama do siebie

P.S. Jakoś tego roku bardzo ciężko mi się rowerem jeździ. Aż mi się nie chce, a tak zawsze to kochałam. Marzyłam o kilkudziesięciokilometrowych wycieczkach.
Nie mam na razie pieniędzy na przegląd "pojazdu", musi to poczekać. Trochę też mi zdrowie szwankuje, może to jest przyczyna? No, trudno w każdym razie.

No właśnie. Największy problem jest z tym "towarzystwem w swoim wieku".

Cześć, Koguciku.
Ja się ratuję chłodnymi prysznicami oraz paradowaniem po domu w stroju kąpielowym.
Jak Ci idzie zdobywanie tego pana?

Piegowata, wysłałam do Ciebie maila.

przeprowadzilam sie w inne miejsce jakis czas temu i w moim nowym budynku jest wylegarnia pająkow.... wczoraj eksmitowalam z kuchni piec roznych okazow...
ble ;D

Marakujko, ale fajny post. Uwielbiam gdy ludzie potrafią cieszyć się takimi zwykłymi rzeczami, zwracaja na nie uwagę. Jest mi to ogromnie bliskie.
U mnie w kuchni zamieszkała kiedyś istna tarantula, a że był środek zimy, pozwoliłam mu się u mnie przechować. Żartowałam, że mam towarzystwo, bo mieszkałam wtedy sama jak palec.
Nie zabijam nigdy pająków, choć i nie dotknę tego ręką. Niechcianych lokatorów zgarniam delikatnie na kartkę papieru czy szufelkę i wypraszam za okno. Łudzę się, że nie stanie im się krzywda, w czasie skoku z trzeciego piętra
Niedługo jesień i czas pajęczyn skąpanych w deszczu bądź rosie - coś przepięknego!

Miałam bardzo udany weekend. Wczoraj cały dzień wędrowałam po mieście P. i jego okolicach, poznawałam zabytki i krajobrazy. Oprowadzał nas kolega - przewodnik, ten sam, co tydzień temu. Niezły maraton nam zafundował. Za to postawiłyśmy mu z siostrą obiad. Zaprosiłam go na koncert zespołu U Studni, który niebawem się u nas odbędzie z wolnym wstępem.
Dziś byłam na zbiorze malin z synem. Liczyłam się ze scenariuszem, który nastąpił, ale chciałam spróbować, gdyż jak to się u nas mówi - próba nie strzelba, krzywda się nikomu od tego nie stanie.
No i cóż powiedziała matka natura? Że cały dzień na nogach to nie dla mnie - mam przepaskudne wybroczyny. Nie boli mnie to, ale raczej o zdrowiu i prawidłowościach nie świadczy. Poza tym na maliny to się bierze ciuchy chroniące przed słońcem, bo spiekło mnie na raka. Natomiast moi dzielni chłopcy - siostrzeniec i syn zostali w trybie karnym odesłani do domu przez gospodarza, bo zbierali owoce niedokładnie, zostawiali dojrzałe na krzakach. Dostali odpowiednie wytyczne i pojechali do domu autobusem, a ja zostałam do końca dniówki.
Ot, przygoda
Zarobiłam 24 zł. z groszami. Daleko mi, niestety, do mistrzów "koszących" po 12 koszyków w ciągu ośmiu godzin.
Pojechałabym jeszcze, bo mimo wszystko lubię takie prace, gdyby nie nogi.

Koguciku, mail dotarł, przeczytałam go, ale cóż mogę powiedzieć poza: "Będzie, co ma być"?
Życzę pomyślnych zbiegów okoliczności, a jeśli nie - to szybkiego wyjaśnienia wątpliwości.

O pajączku śpiewają taką fajną pioseneczkę trzylatki w przedszkolach. Naprawdę fajna, jak na te przedszkolne gaworzenia, rytmiczna, a tylko nie mogę jej nigdzie znaleźć. Ale za to kiedyś znalazłam francuską Alouette, gentille alouette - alain le lait - gdybym miała dzieci, śpiewałabym im to gdyby przeskrobały.;)

_v_, przeprowadzka? U mnie też, w zeszłym tygodniu.
Tylko ja na parter, więc troszkę obawiam się, co mi od dołu z ziemi może wejść w nocy.

Mnie tam też szkoda zabijać robaczków, więc zawsze biorę szklankę i kartkę/tekturkę do jej przykrycia, i tym sposobem łapię i wypuszczam owady przez okno. Choć pająki, muchy i komary zabijam... no dobra, przesadziłam, do zabicia pająków wołam zawsze kogoś, o ile jest. A jeśli nie ma nikogo, to mam Raid... tylko one po spryskaniu tak wierzgają jeszcze przez chwilę, straszny widok, zapadający w pamięć. Kurczę, chyba naprawdę mam arachnofobię. Choć człowiek się nie boi innych takich - myszy, szczury, karaluchy nawet takie tłuste azjatyckie są ok, ale widok pająków napawa mnie zawsze pewnym lękiem. Ale ten przedwczorajszy był ogromny, jak na polskie warunki.

Tak, jesień daje przepiękne światło i w ogóle klimat. Też bardzo lubię.
Piegowata, nie zbierałam nigdy malin w pracy, więc nie wiem, jak to jest w praktyce więc może głupotę napiszę, ale nie można by tam zabrać ze sobą jakiegoś składanego taboreciku?

Cóż, podziwiam odwagę
... albo gdyby takiemu kosarzowi (choć to pajęczak, a nie pająk) powyrywać wszystkie nóżki i zostawić tylko korpus ... myślisz, że odbijałby się po podłodze jak piłeczka i wierzgał? Nie no, dobra, kończę
Miłego dnia chłodnego!

Piegowata'76, dzięki za tę starą wersję "Alouette". Perełka

Bardzo dziękuję za pomysł wyrafinowanych tortur z użyciem psikacza do włosów- skorzystam, gdy nadarzy się taka szczególna okazja.

Aha, a propos większych pająków w domu - znajoma z pracy  kiedyś opowiadała, że do nich zawitała jakaś tarantula przez otwór wentylacyjny, bo uciekła komuś z terrarium. Tzn. najpierw zauważyli wystającą przez kratkę czarną nóżkę i zainteresowali się. Kurczę, tylko nie pamiętam już, jak się tamta sprawa skończyła, czy oddali zwierza, czy zrobili z nim coś jeszcze innego.  I ponoć takie wypadki nie są wcale takie rzadkie.

Szkoda, że stołeczek nie da tam rady. 
No i fajnie, że sobie zwiedzacie. Czasem naprawdę można znaleźć i dowiedzieć się o istnieniu miejsc nieprzeciętnych w zupełnie przeciętnej i znanej okolicy. Ma to swój urok.

Myślę że reguł nie ma i nieraz gdy się wydaje że życie nic już nam nie ma do zaoferowania, zdarza się niespodziewany zwrot akcji. Może zostanę już sama, może jednak nie - niech się dzieje wola nieba.  Ode mnie zależy bardzo wiele ale nie wszystko.
Żaden wybór, Koguciku, nie musi być raz na zawsze, to od Ciebie zależy.

A skąd wiadomo, że wspólne życie będzie trudne, skoro na razie jest się samemu i to przez długo czas? Pani, tego pani nie wiesz, dopóki nie spróbujesz.

Wybory nie są na zawsze, bo pewnie mało kto jest w stanie wytrzymać przy swoim zdaniu. - Możesz je po drodze zmienić, jak również sytuacja może ulec zmianie. Jak to mawiają - tylko krowa nie zmienia poglądów.

O, coś się dalej dzieje.
No to pani teraz pora uczyć się zarzucać lassem. Lub powoli i delikatnie oswajać Fernanda, by później wziąć go za rogi.

Hmmm...
To już osobiste wybory i sprawa wyczucia. Znam kobiety które długimi staraniami zdobyły wreszcie upragnionego mężczyznę. Rekordzistka wytrwała 11 lat, w dodatku w pięknym stylu, nienachalnie, a jednak konsekwentnie.
Mnie by się nie chciało, choć jestem pełna szacunku dla X. za wytrwałość i wierność. Zawsze wychodziłam z założenia, że nic mi po wymuszonym zainteresowaniu i nikogo na siłę nie zamierzam do siebie przekonywać. Mogę oczywiście okazać zainteresowanie, chęć kontaktu, ale zabieganie o spotkania, zainteresowanie to nie moje klimaty. Nie chcą mnie, to nie.

Albo jedno i drugie
Ale wiesz, jak tak obserwuję życie, czytam to i owo, to stwierdzam, że nie tak wiele wokół nas związków prawdziwie z miłości. Często próbujemy coś sobie tą osobą u boku "załatwić". Zapomnieć o samotności, mieć z kim chodzić na imprezy itd., itp.
Jestem osobą, która trochę za dużo myśli , więc wymyśliłam pod wpływem różnych lektur, że miłość to nie tylko facet, zatem nie będąc w związku wcale nie jestem miłości pozbawiona.
Tak więc niby chciałabym zaznać dobrego związku, ale jakoś mi to do szczęścia nie jest niezbędne. Ot, będzie miło, jeśli się przydarzy.

Podoba mi się to, co napisałaś. Fajna jest taka niezależność, z tej pozycji o wiele łatwiej wyjść na spotkanie ludziom. Nie myślimy z lękiem o odrzuceniu, o tym, co wypada, po prostu postępujemy, jak czujemy. Piękna sprawa.
Jeśli uda Ci się z tym panem (i okaże się tego wart) - super. Jeśli nie - nie będzie to koniec świata.
Mnie się ten mój kolega od wycieczek widzi całkiem interesujący Zabiegać nie zwykłam, ale okazuję aprobatę.

Marakujko, dokładnie: towarzystwo to ja mam i nie muszę go rozpaczliwie szukać. Nie żyję na odludnej pustyni. A nawet jeśli w danym momencie nie ma obok nikogo - zawsze mam siebie i nie boję się własnego towarzystwa.
Jak spotkam kogoś fajnego, z kim będzie mi po drodze (a to nie takie proste z moimi wymaganiami), to tylko wtedy ma to sens.

Myślałam nad tym sporo. Wałkowałam "do wymiotów" to, co mi przeszkadza w relacjach z płcią przeciwną i pewne wnioski wysnułam.
Po pierwsze: luz! Nie muszę być w związku, co nie znaczy, że nie chcę przynajmniej spróbować.
Po drugie: komunikacja! Ewidentnie jest konieczna, a zawsze uważałam, że pewne rzeczy rozumieją się same przez się i jeśli ktoś nie "kuma", to niech spada.
Po trzecie: owszem, niech spada, skoro nie kuma, ale też warto dać szansę i nie skreślać bez próby porozumienia. Ale jeśli go brak - droga wolna. Nie dumać, co ze mną nie tak.

Takie oto konkluzje, nie wiem, czy słuszne, ale mam nadzieję, że rozwój idzie w dobrym kierunku

PS Byłam w mieście, bo wynikła mi nagle ważna sprawa. I... nie ma tlenu! W ogóle. Piekielny ogień bucha w twarz. Dante Alighieri by tego nie wymyślił.  Piegowata, mam nadzieję, że  aż tak bardzo nie ograniczysz pisania na forum, bo lubię te nasze pogaduchy.

Upał, a ja na malinach spiekłam dekolt, ramiona, kark, a nogi - ni pierona
Za Chiny nie umiem opalać nóg

Z opalaniem, zwłaszcza nóg, nie mam żadnego problemu. Najtrudniej jest mi opalić twarz.

Wierszyk boski. Też odpisałam.

Marakujko, miałyśmy chyba co innego na myśli z tym dawaniem szansy. Zgadzam się z Tobą, że nie zawsze warto, ale są sytuacje, gdy jednak można się dogadać. Nie mówię tu o ewidentnych nadużyciach.

Piegowata'76, smutek jest rzeczą ludzką.
Dobra, drogie panie, na mnie już pora. Pa pa.

Zastanawiam się, czy wypada mi zaprosić mojego pana na wesele kuzynki. Kuzynka nie ma nic przeciwko. Tylko martwię się o to, jak się będzie czuł i może to nie wypada. Nie jesteśmy już  sobie zupełnie obcy, ale też nie można powiedzieć, że znamy się nie wiadomo jak. To moja marzenie, ale się boję.

Czy odmowa będzie równoznaczna z odrzuceniem mnie jako osoby?

Wobec tego czy odmowa pójścia na wesele będzie równoznaczna z odrzuceniem mnie jako potencjalnej partnerki życiowej?

Koguciku, przeczytałam tę wiadomość i obiecuję odpisać, tylko jakoś to odłożyłam na później i się odwlekło.
A co do Twojego pytania - niekoniecznie, bo może być sto różnych powodów niepójścia na wesele, w tym takie, które nie mają nic wspólnego z Twoja osobą. A może gość nie lubi disco polo?
Nie jestem związkowym ekspertem, ale z boku zawsze łatwiej radzić. Poobserwuj, jakie są reakcje na Twoje inicjowanie kontaktów i tyle. Raz czy drugi może być to zbieg okoliczności, że odmawia, ale z czasem się okaże, czy ewidentnie jest niezainteresowany.
No, cóż... i nam nie wszyscy się podobają, i my nie musimy podobać się wszystkim.
Pamiętam, jak mój były mąż odważył się wreszcie na śmielszy gest w moim kierunku i potem opowiadał mi, że po prostu widział po moim zachowaniu, że może sobie już na to pozwolić.

Nie zrozumiałam ostatniego zdania, chyba pomyliły Ci się czcionki
Sama chyba wiesz, jak z Tobą trzeba
Dla mnie bardzo fajnie jest widzieć wyraźnie zainteresowanie bądź jego brak, zamiast snucia domysłów. Jednak osaczana i poganiana być nie znoszę. Lubię się oswoić, nabierać swobody w swoim tempie, ewentualnie z lekką zachętą, ale nie na siłę.

Koguciku, dopiszę coś jeszcze a propos interpretowania na swoją niekorzyść.
To nawet nie o to chodzi, czy się podobasz, czy nie.
Przyczyn "odrzucenia" może być sto i mogą równie dobrze w nim samym. Może np. obawiać się facet związków, może mieć takie same wątpliwości jak Ty. I tak dalej...
Nie warto brać wszystkiego do siebie. Ja wciąż się tego uczę, bo też mam skłonności do "dowalania" sobie.