Jak sobie radzić z samotnością - Netkobiety.pl

Hej na pewno dobrze zaczynasz i dobrze trafiłeś tutaj są ludzie do pogadania (na początek to wystarczy)

Wiem, że powinnam częściej wychodzić, ale miasto jest małe.  I tak wychodzę- na spacer, do kina, jeżdżę rowerem, umawiam się ze znajomymi, jeśli mają czas. Ja też młodo wyglądam i nie do końca mnie to cieszy.  Też przyciągam młodych i niby mam powodzenie, często słyszę, że jestem atrakcyjna, ale co mi  z tego, jak nie mogę nikogo znaleźć. Na ulicach pełno pijaków pod sklepami. Beznadzieja. Ostatnio czytałam nawet o depresji z powodu długotrwałej samotności.

Moja siostra ma ten sam problem co ty...ma 33 lata, do tej pory nie udało jej się wyjść za maż i zauważyłem jakiś czas temu, że zaczyna popadać chyba w depresję...strasznie się zmieniła, posmutniała, wyciszyła i wyalienowała. Przyznała mi się, że własnie czuje się samotna. Wspólnie wymyśliliśmy ze założymy jej konto na portalu randkowym ot tak zeby kogoś poznać, zapisała się na te takie tańce na rurce bo zawsze jej sie to podobało, a i wspólnie z rodzicami staram się absorbować się maxymalnie żeby nie miała czasu na głupie myśli i chyba pomogło Może pogadaj o swoim problemie z kimś bliskim, zapisz się na jakieś zajęcia dodatkowe tak żeby wypełnić czas i jednocześnie rozwijać się, realizować, to da Ci radość

Chyba coś takiego udaje się, gdy samotność staje się wyborem, a nie próbą zapełnienia pustki, wynikającej z postrzegania samotności jako niechcianego przymusu.

Mam sąsiada, tak na oko +/- 40 lat, który samotnie wychowuje ok. 6-letnią córkę. Nigdy nie widziałam go z żadną kobietą, chociaż jest bardzo przystojny, sympatyczny, ma dobry zawód, co świadczy o jego źyciowym ogarnięciu i nie sądzę, że mógłby mieć jakieś problemy w budowaniu relacji z kobietami. Ale widać, że to jest jego wybór, bo on jest bardzo oddany córce, łatwo zauważyć, że jest między nimi mocna więź - zawsze jak ich spotykam, to oboje są uśmiechnięci i zadowoleni. On stał się dla mnie nawet pewnym natchnieniem.

Błędy poprawią w wolnej chwili wybaczcie uroki dyktafonu

Wszystko może się zmienić, a żaden dzisiejszy wybór nie musi być na wieczność.
Wybór ma tę przewagę, że nie trzeba tworzyć szeregu racjonalizacji udowadniających, że jest dobrze, gdy tak naprawdę dobrze nie jest.

Można do tego tematu podejść trochę inaczej. Dla mnie to wybór podobny do poniższych opcji:
(1) „Chciałabym być wysoką brunetką, ale skoro jestem drobną blondynką, to sprawdzam, co świat i życie oferuje drobnym blondynkom”
(2) „Chciałabym być wysoką brunetką, ale niestety jestem drobną blondynką. Przekichane”.
(3) „Dzięki temu, że nie jestem wysoką brunetką, ale drobną blondynką, to mam tyle możliwości”

Tylko pozornie .
W opcji (1) szuka się trochę „na siłę” zapychaczy pustki i niezadowolenia z tego, że nie jest się wysoką brunetką. Jest w tym trochę żalu i smutku.
W opcji (3) jest radość z szans, które daje to, że się jest tym, kim jest.

Wysoka brunetka to tylko „figura metaforyczna”

P.s. Moja mama jest mojego wzrostu a w starym dowodzie miała napisane „wzrost: wysoki”

Chodzi o to, Piegowata, że wszystko można robić na wiele sposobów. Żal i smutek nie muszą być gorsze, ja przynajmniej tak tego nie odbieram, więc deprecjonowanie to już Twoja interpretacja. Co nie zmienia faktu, że żal i smutek to inna emocja niż radość, dlatego (przynajmniej pod względem wydźwięku emocjonalnego) opcje (1) i (3) różnią się od siebie.
Można robić kanapkę z myślą „znowu taka i owaka, już nigdy więcej to i tamto”, albo „po raz pierwszy kładę najpierw to” itd. itp.

Nie ukrywam, że nie chcę być sama. Najgorsze są oczywiście weekendy, dni wolne. Czu uważacie, że jeśli się bardzo chce i próbuje szukać kogoś, to już desperacja? Słyszę często, że nie mam nikogo, bo chcę za bardzo kogoś mieć. Nie umiem nie chcieć i to się nie zmieni. Czy chcieć to coś złego?

Cyngli, nie,  nie to mam na myśli. Chcieć racjonalnie.

Mnie się wydaje, że normalnie. Znajomi uważają, że za bardzo, ale łatwo im mówić, bo oni nie są samotni. Wiem, że nie zrobię niczego na siłę, bo to się wszystko odwraca  się przeciw człowiekowi, nie mam parcia, nie biorę tego, co się nawinie ;-), więc chyba chcę normalnie,  ale już mam dość samotnego życia. Zauważyłam, że inne dziewczyny, kiedy się z kimś rozstają, szybko znajdują nowego chłopaka. U mnie to trwa latami.

Mnie też to nie imponuje. Zastanawiam się, ilu ludzi tak naprawdę jest ze sobą z miłości. Ale czasami w chwilach smutku właśnie mnie takie myśli nachodzą. Kiedy się podzieliłam swoimi spostrzeżeniami z koleżanką, ta zapytała mnie: " A wzięłabyś pierwszego lepszego z ulicy?" Odpowiedziałam, że nie. I wszystko stało się jasne.

Właśnie sobie uświadomiłam, że nie godzę się na samotność, ale na byle jaki związek też nie

A u mnie jest tak, że jedyną osobą, którą widuję jest moja mama. Są wakacje, jestem nauczycielką, więc nawet nie widuję uczniów ani współpracowników. I właśnie to, że nie widuję nikogo poza matką mnie przytłacza. Potrzebuję ludzi, zwłaszcza w moim wieku.

Ja sobie powtarzam że ludzie odchodzą i przychodzą i przez pewne etapy po prostu trzeba przejść.
Dzisiaj straszliwie gnuśnieję w domu,  Ale w gruncie rzeczy potrzebowałam tego spokoju, drzemki i nicnierobienia.

Ano  pewnie że co za dużo to niezdrowo.
Radzę sobie z byciem samą, ale cieszę się jak głupia że chyba wróci moja sąsiadka która jakiś czas temu wyprowadziła się z naszego miasta.

Nie, to totalnie nie ja.

Ale dlaczego właściwie? Nie wyglądasz mi na nieśmiałą.

A ja po raz pierwszy w życiu przejmuję inicjatywę, jeśli chodzi o faceta. Nie wiem, dokąd mnie to zaprowadzi.

Jak tak czasem czytam Ciebie, Aga i Ram, to dochodzę do wniosku, że żyję w innym świecie, dosyć w porównaniu do Waszego niedzisiejszym.  Nie chcę wartościować ale zauważam tę odmienność  i z pewnością nie jest moją wartością dostosowywanie się do wymagań współczesnego świata.  Tęsknię do mojego dzieciństwa kiedy wpadało się do sąsiadów bez zapowiedzenia,  wyciągało się koleżankę na dwór, a wcześniej, żeby mama pozwoliła jej wyjść, pomagało się jej obierać ziemniaki
Narzekamy, że dziś oddalamy się od siebie, na samotność,a przecież mamy na to wpływ.

Przejmowanie przeze mnie inicjatywy zawsze źle się kończyło. Okazywało się, że facet nie jest zainteresowany. Ale cóż, próbować nie zaszkodzi.

A podobno robisz to po raz pierwszy...

Z uporem? A co dokładnie masz na myśli?

Aha, rozumiem. A pomyślalam, że może upór oznacza coś innego
Ja nie należę do zbyt odważnych kobiet, ale uważam, że wyważona inicjatywa nikomu ujmy nie przynosi.
Oglądam ostatnio przedwojenne filmy (jest taka kulturalna akcja w moim mieście) i widzę, że te staroświeckie damy wcale nie były takie bierne i wyczekujące, miały swoje sprytne sztuczki

Są na Youtube

A ja myślę że gdyby ktoś miał odwagę zacząć,  to kto wie czy by nie przeszło. Wielu ludzi marzy o nawiązaniu więzi z innymi,  choć pewnie nie wszyscy.  Zgoda, nie każdy ma odwagę inicjować kontakty, ale jeśli każdy z nas okopię się w swojej twierdzy, to na pewno się nie uda.  Nie ma co zwalać na czasy.  Zaznaczam, że ja bym też chyba nie odważyła się biegać z poczęstunkiem, ale zagadanie do mijanej codziennie sąsiadki o pogodzie moich możliwości nie przekracza.  I stopniowo można badać grunt czy sąsiadka fajna.

A gdzie to tak pada? U mnie susza.

I każdy w gruncie rzeczy myśli tylko o sobie choć nie jest tego świadomy.
Jakie zatem wnioski? "Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą"...

Koguciku trzymam za Ciebie kciuki.

A ja na zachodzie.

Międzyrzecz (woj. lubuskie), 48 km od Gorzowa.

Piegowata, podasz tytuły tych przedwojennych filmów?