Jak sobie radzić z samotnością - Netkobiety.pl

Rodziewiczówna ma swój klimacik. Niewiele jej czytałam, może ze trzy książki - ot tak, dla relaksu i tego właśnie klimaciku. No i z ciekawości, bo chciałam poznać tak popularną autorkę.
Ja byłam wczesną nastolatką za czasów "Starego kina". Czwarta, szósta klasa.

Tak w ogóle jak daleko, Twoim zdaniem, można się posunąć w zdobywaniu faceta?

Czytałam "Malowanego ptaka" ze dwadzieścia lat temu. Niespecjalnie mi się podobał. Przerysowany i niewiarygodny. Wiele książek zawiera elementy okrucieństwa, ale czemuś to służy. Czytając Kosińskiego miałam wrażenie że jedynie uzyskaniu dość taniego efektu.

Zapomniałam już wielu scen. Kosiński oczywiście miał swoje argumenty na obronę swojej książki, ale jakoś mnie nie przekonuje.
Jest taka analiza jego powieści - "Czarny ptasior".  Niestety autorki zapomniałam, ale jest to do sprawdzenia w internecie. Autorka demaskuje konfabulacje i pozerstwo Kosińskiego. Nie czytałam jednak tej książki i wypowiadać się o "Malowanym ptaku" mogę jedynie na podstawie własnych wrażeń z lektury.
Czytałyśmy to sobie na głos z przyjaciółką, wyławiając co pikantniejsze sceny Takie młodzieńcze wygłupy.

Dzień dybry, wtrącę trzy grosze ino, bo niedawno miałam fazę na oglądanie tych "starych rupieci" i naprawdę są świetne i nawet wciągające. Choć osobiście nie widziałam w nich niczego egzotycznego, być może dlatego, że przez większą część mojego dorastania w latach 90 i wyżej, nasz tv katowała i uszczęśliwiała na siłę filmami o Warszawie podczas IIWŚ, Getcie i tym podobnych. Odległość czasowa między filmami "W starym kinie" a tymi wojennymi jest niewielka, wiec pewnie dlatego były takie nieobce. Co mnie w nich jeszcze pozytywnie zaskoczyło, to to, że nie tracą na aktualności. Jakby nie patrzeć, to jednak niewiele się zmienia.  A to moja ulubiona scena - inna epoka, to samo zachowanie

Ta starsza wersja "Trędowatej" też lepsza od późniejszej smętnej, ponurej, z problemami wersji, gdzie oni wszyscy wyglądali jak ściągnięci żywcem z jakiegoś horroru.
W ogóle, czy tylko mi się wydaje, czy jednak te przedwojenne filmy były bardziej pozytywne (pomimo nawet ciężkiej tematyki) od tych powojennych? Bo jakoś mam wrażenie że te powojenne jednak w sporej mierze musiały być taakie mundre, takie głębokie, takie trudne i skomplikowane... takie stękające. Wychodził w nich jakiś kompleks narodowy, czy cu...

Kosiński rzeczywiście epatuje okrucieństwem. W dodatku wojna jest odsunięta na dalszy plan. Kiedy przeczytałam wstęp, to spodziewałam się "klasycznej" powieści o wojnie. Tymczasem na pierwszy plan wysuwają się tu zabobony wiejskiej ludności i jej okrucieństwo. I jakoś do tej pory nie przemawia do mnie to, że wyzwoliło się ono w ludziach pod wpływem wojny, bo mało jej tu- jak na razie.

Dla mnie nagromadzenie tego "brudu" sprawia, że książka przestaje być autentyczna. Nie chce się tego czytać, kiedy na każdej stronie mamy nowy opis zbrodni czy wynaturzonego seksu. Wczoraj właśnie dotarłam do tego miejsca powieści, w którym zazdrosne o swoich mężów kobiety rozprawiły się z Głupią Ludmiłą. Przypomniało mi to o  Reymontowskiej Jagnie wywiezionej ze wsi na stercie  gnoju, ale nawet tamten opis nie był tak brutalny.

Oczywiście, że najlepiej jest poznać kogoś niewymuszenie, ale sęk w tym, że w mojej miejscowości przy moich 34 latach trudno kogoś poznać. Poza tym, nie ukrywam, że mam kogoś konkretnego na oku i cierpliwie czekam, aż się sprawa rozwiąże.

Zależy mi i na facecie, i na ludziach w ogóle. Utrzymuję kontakt ze współpracownikami, ale każdy ma swoje sprawy. Lubię chodzić do kina, robię, co mogę... Tylko wokół  wciąż pustka.

Wszystkie przyjaźnie, jakie nawiązałam, pochodzą z okresu szkoły średniej, studiów, podyplomówek. Teraz każdy ma własne życie.Oczywiście odwiedzamy się z dawnymi koleżankami, ale rzadko.

Koguciku, kiedyś chyba uraziłam kogoś na forum pisząc, że nie potrzebuję być wciąż przez kogoś niańczona. Nie chciałam oczywiście obrażać, ale takie mam odczucia i refleksje: musimy sami umieć zaopiekować się sobą, nikt nam życia nie wypełni w stu procentach, nie przeżyje za nas i tak naprawdę nasza rozpaczliwa potrzeba bycia dla kogoś najważnieszą to trochę uciekanie przed sobą (nie wiem, czy zostanę dobrze zrozumiana, bo pewne myśli trudno precyzyjnie przekazać). Niełatwo się przystosować, zwłaszcza gdy człowiek zostaje sam na nowo (np po rozstaniu, przeprowadzce do innego miasta...), ale da się to zrobić, uwierz. Mnie się całkiem nieźle udaje, a przecież nie zawsze było tak optymistycznie. Chwilę zajęło mi nauczenie się nowego funkcjonowania, zaakceptowanie obecnej rzeczywistości.
Do ludzi tak od razu może nie uda się wyjść, ale jestem przekonana, że z czasem jest to jak najbardziej wykonalne. Marakujka podała Ci parę fajnych przykładów. Tylko trzeba przestać myśleć o sobie - a bo ja nie zacznę pierwsza, nie mam śmiałości itd. - a zmienić perspektywę : o, ta babka z sąsiedniej klatki wydaje się fajna, podejdę i zagadam o kwiatkach pod blokiem. I tak można małymi kroczkami, nie tracąc poczucia bezpieczeństwa nawiązywać kontakty. Któregoś dnia można zapytać, czy nie wybrałaby się ze mną do kina na ten nowy film. Możliwe, że odmówi. Możliwe, że dwadzieścia osób odmówi, a trzydziesta się ucieszy. Bez "spiny", z wyczuciem i marginesem na odmowę.
No i właśnie: nie zawsze się udaje, bo rzeczywiście jesteśmy na takim etapie życia, że każdy już ma jakieś swoje sprawy. Dlatego moim zdaniem, bardzo, bardzo ważne jest to zaprzyjaźnienie się ze sobą i swoim życiem. Cieszę się, że w końcu osiągnęłam ten stan i spokój - tak jest o wiele lepiej. Ale to nie znaczy, że rezygnuję z wychodzenia do ludzi. Wciąż się czegoś na ten temat uczę, bo wcale aż taka otwarta nie jestem, jakby mogło to wynikać z postów. Ale już się nie boję rzucić wesoło do sąsiada: "A skąd to pan wraca taki obładowany. Zakupy?". Sąsiad jak fajny, to na pewno coś odpowie. A jak nie odpowie, to może jest zmęczony albo właśnie pokłócił się z żoną. A jak nie odpowie raz, drugi, czy piąty - to kij mu w parasol, świat się na nim nie kończy.
W mojej klatce mieszka taki jeden "burak", co nawet na dzień dobry nie odpowie ; olewam

Muszę sobie te "Dziewczęta z Nowolipek" odświeżyć. Jest jeszcze druga część zatytułowana "Rajska  jabłoń". A za chwilę idę na spotkanie koleżanką, również samotną.

Czytałam też "Rajską jabłoń" i właśnie w tej książce wyraźnie widać samotność bohaterek.
Miłego spotkania z koleżanką. Proponuję: dajcie sobie kwadrans na żale, jeśli jakieś macie, a potem wymyślnie razem coś fajnego: jakieś rowery, kawę na mieście - cokolwiek, byle razem
Koguciku, nasze uczucia są zwykłe i ludzkie, mamy do nich prawo. Jeśli coś nas boli, to też ne uciekniemy, będzie to falami wracać. Ale przekonałam się, że prawdą jest to, co czytywałam u psychologów: jeśli to zaakceptujemy, przestaniemy walczyć i się szarpać, ataki staną się słabsze i krótsze.
A że uda nam się uniknąć w życiu cierpienia, to chyba sama nie wierzysz

Odkąd zamieszkałam w mieszkaniu na trzecim piętrze bez balkonu, nauczyłam się wychodzić z książką do parku. Bardzo to lubię. Wprawdzie nie zawarłam tam żadnej bliskiej znajomości, ale to poczucie wolności, robienia tego, na co mam ochotę - bezcenne.
Starych znajomych zresztą, takich z pracy czy sąsiedztwa spotykałam całkiem sporo, bo "mój" skwerek akurat jest bardzo uczęszczany przez przechodniów, i to też sprawiało mi przyjemność. Raz np. przysiadła się do mnie teściowa brata i opowiadała naprawdę fascynujące i poruszające historie ze swojego zycia.
Jest mnóstwo ludzi, którzy nie pójdą sami ani do kina, a ni na spacer, a dla mnie byłoby to samoograniczenie.

A jeśli chodzi o otrzymywanie w życiu wsparcia, to jakoś mimo iż nie jestem w związku, nie czuję się go pozbawiona. Ale jeśli będę w związku, to oczywiście chcę być w dobrym, ciepłym itd.

Witaj Koguciku. Doskonale Cie rozumiem. Tez jestem nayczycielem. Mam meza i nastoletnia corke. Moge Cie zapewnic ze posiadanie rodziny wcale nie zmniejsza poczucia samotnosci. Ma swoje zalety, ale samotnym mozna czyc sie nawet wsrod ludzi. W moim przypadku wynika to z psychicznych potrzeb. Gdy wchodze w jakies relacje, wchodze glęboko. Dla bliskich kolezanek jestem w stanie oddac swoj ostatni grosz. Celowo pisze kolezanek. Nie przetrwalo, wiec przyjaznia nie bylo. Dzis wiem, ze budowanie  relacji ze mna ludzi przytlacza.   Wchodze za głęboko, za intensywnie....stad we mnie uczycie samotnosci. Jak sobie z tym radze? Uswiadomilam to sobie. Zaakceptowalam to ze taka jestem i tego potrzebuje. Rozumiem to, ze dla wiekszosci ludzi to jest zbyt "wymagające". Towarzystwo maja ludzie weseli, z poczuciem humoru, jakby bezrefleksyjni. Maja obszerna wiedze z zakresu mody, filmu, nowinek.....i ogromny uraz do refleksji. Takich ludzi ja nudzę. A oni na dluzsza mete mnie męczą. Ale co jakis cxas w moim zyciu pojawia sie bratnia dusza. Czekam teraz na nia.

Gdybys byla z mojego miasta, pewnie sama bym zaproponowala Ci jakies spotkanie.
Apropo relacji miedzyludzkich. Odnosze wrazenie ze strasznie sie one splycily. I ogromny wplyw na to mają niestety media, internet. Sama po sobie widzę, ze się poddaję, odpuszczam i ukojenia szukam chociazby tu i teraz. Roznica jest taka ze ja potrafie sie do tego przyznac, a duzo moich znajomych widze aktywnych w sieci a w pracy odgrywaja poze ludzi ktorzy wciaz baluja i imprezują. Moje pytanie wiec: skad wziela sie w ludziach potrzeba szczycenia sie chociazby na fb swoimi towarzyskimi spotkaniami??? Reasumujac, zmierzam do tego, ze masa ludzi czuje sie samotna. Zwlaszcza w dzisiejszych czasach. Ale nie przyzna sie do tego. Na spotkanie z Toba nie pojdzie, bo woli sieciec w sieci. Pograc. Poogladac. Jak sie znudzi, to wylaczy. Kontakt z czlowiekiem wymaga zaangaxowania, a dzisiejszy swiat jest zbyt leniwy zeby sie wysilac. Wszystko jest pod reką. Placki ziemniaczane w sklepie do odgrzania. Pseudo kolezanka z ktora wychodzi sie na piwo raz na 2 miesiace. A tak naprawde rywalizuje w pracy o dodatek motywacyjny. Ciagla jazda podjazdowa w pracy w moje lepsze.... tez tak masz Koguciku w swojej szkole?? U mnie tak niestety jest. Tak jest tez u meza w pracy, chociaz to inna branza

No wlasnie. I co to są relacje prywatne? Pracuje w swojej szkole nascie lat. Na przestrzeni tych lat weszlam w bliskie relacje z 2 kolezankami. W obu przypadkach rozlecialo sie z tego samego powodu. Przypisywaly sobie za moimi pecami moja prace. Dla niewtajemniczonych..nauczycie chcac przetrwac w pracy, musi organizowac "cos". Czyli pisac projekty, organizowac konkursy i takie tam... Za to ma sie uxnanie dyrektora i dodatkowe pieniadze tzw dodatek motywacyjny. Raz w riku nagroda dyrektora szkoly. Przywileje w postaci wychowastwa.  Bywa ze roznica w wyplacie miedzy kolezankami siega 1000zl. Nawet 1500. Gdy sie sprzeciwilam, skonczyla sie przyjazn. A relacje byly bliskie. Wspolne wyjazdy na wakacje. Cidzienne telefony po pracy. Zwierzanie sie. Czy mi zalezy na takich przyjazniach? Nie. Sąsiadki....wiecej pracuja. Faktycznie sa bardziej zabiegane. Czesto mniej zarabiaja. Dochodza roznice wieku, wyksztalcenia, pogladow, zwyczajnie etapów w zyciu. Tu tez przekonalam sie ze bylam fajna gdy trzeba bylo przypilnowac dziecka. Gdy dzieci podrosly, bylam za nudna. Za malo pilam piwa przy grilu, albo stanelam w obronie swojej corki gdy na nia naskoczono. Czy mi zalezy na takich przyjazniach? Nie. Czesto siebie pytam czy to cos ze mna nie tak. Roznie mysle. Mysle jednak, ze mna jest wszystko OK. Tyle ze w moim zyciu potwierdza sie zdanie z Bibli:  kto przyjaciela znalazl, ten skarb znalazl. W skrocie powiem, ze latwiej jest znaleźć męża niż przyjaciólkę. A jest w kobiecie taka przestrzen, ktora moze wypelnic tylko inna kobieta. Przyjaciolka.

To proste☺moj brat poznal bratowa na czacie. Moja kolezanka tez. Wejdz na czat. Tam mozesz cwiczyc sie w konwersacji damsko- meskiej do skutku. Szukalam w ten sposob bratniej duszy☺kolezanki. Wciaz trafialam na zirientowane inaczej. Na czatach przesiaduja ludzie zdeterminowani do znalezienia partnera zyciowego, lub przygody....Czujnym trzeba zatem byc, ale wiem, ze to latwe. Spróbuj, co Ci zalezy. Tylko napisz mi na meila kiedt wesele☺

Mam doświadczenie jeśli chodzi o internetowe znajomości i jest ono dość gorzkie. Chyba już nie chcę więcej takich relacji.

Przeczytałam "Malowanego ptaka" i, rzeczywiście,  książka  brutalna, ale w pewnym momencie nawet się wzruszyłam.  Ujęło mnie o, z jaką determinacją Chłopiec-Żyd szukał możliwości ocalenia i nadziei. Najpierw wierzył w gusła, zabobony, wśród których został wychowany, potem nawet w chrześcijańskiego Boga, na końcu jednak jego "religią" stał się komunizm. I ten wątek pokazuje, jak łatwo było komunistom zawłaszczyć umysły pogubionych ludzi. W końcu siłą  Chłopca stała się niszcząca nienawiść, która dawała bohaterowi poczucie siły.

Jeśli chodzi o angażowanie się, to ja szybka nie jestem. Nie oddam ostatniej koszuli komuś, komu nie ufam, chyba że mam tych koszul dwadzieścia i wiem, że mi nie ubędzie (wiecie chyba, że to przenośnia), nawet jeśli nie doczekam się rewanżu. Ot, chciałam, to dałam.
Natomiast pogawędek o niczym nie lekceważyłabym, bo nie każdy ma ochotę zaczynać znajomość od głębokich zwierzeń. Czas pokaże, czy nadajemy na tych samych falach, a co mi szkodzi pogadać z sąsiadką o gotowaniu bigosu czy domowych środkach czystości? A nuż czegoś się dowiem? Swoją drogą nieraz mnie zaskoczyło, ile do powiedzenia mają zwykli szarzy ludzie, a zaczynało się od banalnych, bezpiecznych (!) tematów.

P.S. Jakoś nie bardzo sobie wyobrażam przyjaźń ze współpracownikami, ale sympatycznie było wczoraj spotkać jedną na koncercie (wstęp był wolny, to poszlam), choć z pewnych względów nie wchodzę z nią w bliższy kontakt.

Ja uważam, że bardzo po ludzku, tylko ze specyficznej, szerszej, moim zdaniem i pogłębionej, perspektywy. Brzmi czasem może zawile, ale w sumie nie są to skomplikowane sprawy.
Do mnie przemawia. Uważam, że duchowość po to jest, by się nią wspierać. A filozofia duchowego spokoju bardzo mi się podoba. Ilekroć udaje mi się na niego zdobyć, czuję się lepiej.
Zauważyłaś, że de Mello i starożytni stoicy mają ze sobą wiele wspólnego? Duchowość i psychoterapia również.
A propos stoików - świetny jest Marek Aureliusz. Pożyczył mi kiedyś jego "Rozmyślania" pewien antykwariusz, a ja tak je przetrzymałam, że aż wstyd

I już wiadomo, dlaczego tylu ludzi daje się omamić ideom i ich złotoustym propagatorom. Ci ostatni wiedzą, na jakich strunach zagrać, a za ich manią wielkości i chciwością stoją dawne małe, nieszczęśliwe dzieci, które nie dorosły, a tylko urosły. Smutne i straszne.
Śmieszne trochę, ale niedawno usunęłam ze znajomych na FB faceta, który wypisywał hasła typu "Polska dla Polaków".

Nie chodzi o skojarzenia, tym się nie przejmuję (niech sobie każdy mnie kojarzy, jak mu się podoba, a ja swoje wiem), ale denerwowały mnie te wpisy i aż palce świerzbiały, żeby się wirtualnie pokłócić. A po co mi takie przepychanki? To był zresztą dość przypadkowy człowiek, typowy kolega kolegi. Pisał ciekawie o rowerowych wyprawach, więc wymieniłam z nim parę zdań.

Właśnie wróciłam z kina z samotnego seansu. Grali "41 dni  nadziei.

Mnie się film podobał, krytycy byli mniej przychylni. Może wszystko zależy od tego, jakie mamy oczekiwania. Historia pary narzeczonych, która pasjonuje się żeglarstwem i zamierza opłynąć świat dookoła. W czasie podróżny zaskakuje ich potężny sztorm. Podobała mi się postać kobieca- bardzo odważna i zaradna bohaterka, wierna i troskliwie opiekująca się  chorym ukochanym. Sam mężczyzna powiedział jej, że jest bardziej facetem niż on sam.

Do mnie właśnie zadzwonił kolega,  przewodnik PTTK, i zaprosił mnie jutro na wycieczkę do sąsiedniego miasta   A poznałam go przez moją sąsiadkę, która jego z kolei poznała w PTTK.

Ty mnie się pytasz, co by tobie przypasowało? Sama musisz to wiedzieć.

Piegowata - udanej wycieczki!
(Jeśli się wybierasz )

Nie znam, Koguciku, Twojego miasta, ale z tego, co wiem, nawet najmniejsze pipidówki prześcigają się w pomysłach na różne akcje. Warto poszukać informacji na stronie miasta, domu kultury, miejscowych organizacji itd. Wiele nieoficjalnych akcji ogłaszanych jest na Facebooku. U mnie na przykład działa nieoficjalna grupa rowerowa. Aż żal, że ostatnio zmuszona jestem z rowerem przystopować.
Marakujko, dzięki Jasne że pojadę, i to nie sama, bo zgadało się z siostrą i kolega zgodził się na jej towarzystwo - a jak siostra, to i szwagier, i siostrzeniec, że o własnym synu nie wspomnę. Będzie fajnie

Dzięki. Tobie też miłej niedzieli.
Uciekam do reala, bo jak się rozgadam...

Piegowata, mam nadzieję, że wycieczka się udała.  Wzięłam się w końcu za Rodziewiczównę.