czy mieszkanie z rodzicami w wieku 27 lat to porażka? - Netkobiety.pl

Może po prostu skorzystaj z usług prostytutki? Na dłuższą metę może Ci to taniej wyjść niż stały związek - jeszcze dziecko przypadkiem zmajstrujesz i alimenty trzeba będzie 18 lat płacić...

Ehh sam mam prawie 30 lat i mieszkam z rodzicami i nie jest to dla mnie ujmą i dla autorki tez nie powinno.
Zaczynając swoją karierę przeprowadziłem się do Wrocławia bo tam znalazłem staż zaraz po studiach.
W bieda Rzeszowie wtedy trudno było o staż.
Nawet za darmo mnie nie chcieli bo i tak próbowałem(teraz jest już inaczej i już sporo firm z programowaniem w Rzeszowie jest i do mojej firmy nawet studentów biorą bo jest mega zapotrzebowanie)
Mieszkałem przez rok we Wrocławiu wynajmując pokój z 3 współlokatorami.
Rodzice pożyczyli mi wtedy pieniądze na wpisowe itp a zarobione pieniądze przeznaczałem wtedy na życie, mieszkanie etc. i wychodziłem wtedy na 0.
Przez cały rok udało mi się uzbierać 400 zł i kupić sobie nowy telefon
Po roku czasu znalazłem prace już w Rzeszowie więc wróciłem do domu i mieszkam dalej z rodzicami.
Po co mam wynajmować mieszkanie i płacić skoro mam możliwość złożenia się groszowych rzeczy na utrzymanie.
+ jest tez taki że nie czuje się samotnie i zawsze mam z kim porozmawiać itp.
To tez musi sobie uświadomić człowiek, że jak się przeprowadzi do innego miasta będzie musiał się odnaleźć w śród nowych ludzi.

Oczywiście jak znalazł bym sobie dziewczynę i poznał ją na tyle, żebym rozważa z nią przyszłe życie nie stoi dla mnie żadnej przeszkody się wtedy usamodzielnić.
Dlatego jak by mnie dziewczyna miała skreślić już po pierwszej randce tylko dlatego, że mieszkam z rodzicami to hmmm jej strata .
Raczej dziewczyna zanim kogoś skreśli z takiego powodu powinna się dowiedzieć co jest powodem dlaczego mieszka z rodzicami a nie z samego widzimisię i takiego głupiego poglądu.

30 letnie "dzieci" na utrzymaniu rodziców...

A mi 40 letni kolega z pracy narzekał na 10 letnie dziecko, że jest jakieś takie niesamodzielne bo posmarować kromki chleba masłem nie potrafił. I weź wytłumacz takiemu, że się z tym bujał będzie przez następne 20 lat...

Widzisz Truskawko, każdy ma swój plan na życie. Jedni "ciągną" ile wlezie a inni idą na "życie" gdzie rachunki są im nie obojętne

A zawsze można poskamlać na internetach jakie to złe wszystko jest

W miarę czytania tego wątku dochodzę do wniosku, że mieszkanie z rodzicami (po 25 r.ż.) może świadczyć negatywnie o danej osobie, ale nie musi. Jeśli ktoś jest malkontentem, nic mu w życiu nie pasuje i idzie po najmniejszej linii oporu - mieszka z rodzicami, bo mu tak wygodnie, nie pracuje, nie uczy się, lub pracuje, dokłada się mało albo wcale do swojego utrzymania i wydaje pieniądze tylko na przyjemności, to nie najlepiej to świadczy o tej osobie.
Ale jeśli ktoś mieszka z rodzicami, bo służy to realizacji jakiegoś celu, lub jest rozsądne w danym momencie, to jest jak najbardziej w porządku. Przykładowo, jeżeli dzięki mieszkaniu z rodzicami ktoś kupi własne mieszkanie (bo np. odłoży na wkład własny) za 3 lata, a wynajmując wydłuży mu się ten czas do 10 lat, to dla mnie jest to całkowicie uzasadnione i okej. Albo jeśli ktoś mieszka z rodzicami, bo dużo podróżuje i nie opłaca mu się wynajem. To tylko przykłady, ale chcę powiedzieć, że nie można oceniać drugiej osoby na podstawie tylko jednego faktu z jej życia.

Takie mieszkanie z rodzicami może być kłopotliwe przy związku, bo partner/ka może nie czuć się komfortowo przy niedoszłych/ ewentualnych teściach. Więc trzeba kombinować.  :-)

Dokładnie . Wtedy nawet jak idziecie na swoje to finansowo powinno się wszystko rozbić na 2 i nie odbiegać zbytnio od dotychczasowych wydatków.

Jak dla mnie:
- Poznanie drugiej osoby i chęć bycia razem
- uzbieranie pieniędzy na własne mieszkanie/dom i zamieszkanie wtedy samemu (nawet jak się nikogo nie ma) - przynajmniej ja mam taki plan
- albo zaraz po stabilizacji zawodowej/finansowej i płacenia czynszu, wynajmu

Różne są sytuacje w życiu, ale "racjonalne" podejście typu "nie opłaca mi się wyprowadzać, lepiej sobie na coś odłożyć" u 30-letniego gościa jest dla mnie niedopuszczalne. Z obiadkiem pewnie to samo - "po co mam stać przy garach, skoro mama i tak robi dla wszystkich". Nie chodzi o sam fakt wyprowadzki, tylko o nastawienie. To tak samo jak bezkontaktowa walka - nie dostaniesz po gębie, to się nie nauczysz, jak się należycie bronić. Jeśli mając te dwadzieścia kilka, czy trzydzieści lat wmawiasz sobie, że samodzielność się "nie opłaca", to znaczy, że po prostu NIE CZUJESZ POTRZEBY pójścia na swoje, czyli jesteś niedojrzały w tej materii. A potem żali się taki w internecie, że nie ma dziewczyny i zawsze będzie sam. U mnie w domu się nigdy nie przelewało, rodzice często wbijali przysłowiowe zęby w ścianę i jakoś człowiek przeżył. Nic tak nie hartuje ducha, jak samodzielność. Zaś doświadczenie i mądrość życiową, nabyte tą drogą, ciężko przeliczyć na pieniądze.

W sumie czemu post Szkalownika? Jezeli chodzi o utrzymanie to utrzymuje sie sam, pomaga rodzicom w gospodarstwie. Oczywiscie  nie ma co przedluzac tego w nieskonczonosc nawet jezeli to wygodne i dazyc do wyprowadzki ale nie widze tez tragedii. Dopoki sie nie wyprowadzamy moj facet tez mieszka z rodzicami i ma 30 lat ale sam sie utrzymuje i do naszej wyprowadzki blizej niz dalej. Jego brat wyprowadzil sie wlasnie w takim wieku, a mamisynkiem nie jest, teraz ma juz zone i sobie radza. Gdyby byl niedojrzaly przez to ze z rodzicami dluzej mieszkal to nie osiagnalby tego i nie usamodzielnilby sie ale to zrobil. Moze nie bardzo szybko ale w swoim tempie i to rozumiem. Dobrze teraz zarabia i z zona dobrze sobie oboje radza juz w swoim mieszkaniu.

Jestem akurat w tym wieku co autorka i mieszkanie w wieku 27 lat z rodzicami nie uważam za porażkę. Powiem więcej sam wynajmuję mieszkanie od 7 lat i uważam, że to frajerstwo wynajmowanie mieszkania. Dlaczego? Bo spłacam komuś jego kredyt. W moim wypadku sprawa jest o tyle skomplikowana, że musiałem wyjechać za pracą, bo u mnie nie było, a ta co była, nawet jak opłacę wynajem to mi więcej zostaje. Jednak dobija mnie, że na wynajem wydałem już tyle co połowa mieszkania... Zwłaszcza, że z innych powodów (trochę mojej głupoty i ambicji) jeżeli moja wypłata się nie zmieni, na wkład własny uzbieram za 5 lat z ogromnymi wyrzeczeniami, a tak by mi to zajęło 3 lata góra... I powiedzcie mi co mi po tym zdaniu, że jestem samodzielny, sam gotuję, jak mieszkam sam i 4 ściany mnie dobijają tak jak finanse... W Polsce ciężko jest się utrzymać singlowi... A Państwo jeszcze promuję 500+ i łaskę robi, że bykowego nie wprowadza... Pensja minimalna powinna być taka, by każdy człowiek mógł się sam utrzymać, wynająć mieszkanie i coś odłożyć...

I te komentarze, że pójście na swoje się nie opłaca to niedojrzałość to głupota, idiotyzm... To czysta ekonomia, a może autorka tego postu (Terrorizer) sama wynajmuję mieszkanie i nabija sobie tak budżet? I te inwektywy niepotrzebne i zaklinanie rzeczywistości, że nigdy ktoś taki nie znajdzie dziewczyny... Prawda jest taka, że wolałbym mieszkać z rodzicami, płacić połowę za jedzenie i rachunki i tą drugą połowę odkładać na własne mieszkanie dodatkowo, niż nabijać budżet obcym. Mieszkanie samemu to w moim wypadku konieczność, tak jak dla wielu ludzi z rodzicami. O ile ktoś ma swój własny pokój w domu, to powiedzcie mi czym to się różni od wynajmowania pokoju? Tyle samo masz własnej przestrzeni, jedynie na plus, że ludzie,z którymi mieszkasz są Ci dobrze znani... Zdaniem Terrorizer powinienem być tak płytki i tak jak ona skreślać jak dziewczyna mieszka z rodzicami? To przecież głupie i dopiero niesprawiedliwe podejście...

Zyj tak by to Ci bylo wygodnie a nie innym.Nie przejmuj sie tym co inni mowia.Dla mnie to zaden wstyd i to w kazdym wieku.

A moim zdaniem opłacanie wynajętego przez siebie mieszkania to w zasadzie to samo, co płacenie raty kredytu hipotecznego. W tym pierwszym przypadku właścicielem mieszkania jest wynajmujący, w drugim - bank. To tylko pozornie własne mieszkanie, bo jak się je przestanie spłacać to i tak je stracimy.

Masz prawo wyboru i swoje zdanie ktoer szanuje.Ja szanujaca mnie i kochajaca i z 1800 zl /miesiecznie z mila checia bym wzial.Ktos powie ze slabe mam ambicje albo wygorowania i ma do tego prawo ale w zyciu sa wazniejsze rzeczy jak tylko kasa i kasa.Wole zyc biednie ale szczesliwie z wsparciem ktore dla mnie jest najwazniejsze.

Znaczy jak - sprzedać mieszkanie, które spłacasz i za kasę, którą otrzymasz dokonujesz całkowitej spłaty kredytu, a resztę zachowujesz dla siebie? A bank czasem nie nalicza za to jakiejś kary albo dodatkowej opłaty/prowizji?

Nie zgadzam się tym razem, Brainless. Po pierwsze wpis hipoteki na rzecz banku nie oznacza, że bank jest właścicielem, bo jest nim kredytobiorca. Bank też nie ma interesu w zajęciu nieruchomości i w razie problemów ze spłatą, masz dostępne prolongaty i restrukturyzacje, nawet masz wakacje kredytowe na życzenie. A po drugie załóżmy, że wynajmujesz mieszkanie przez 30 lat i płacisz 1000zł na miesiąc. Za 30 lat okazuje się, że wydałeś 360 tysięcy i nic nie zyskałeś. Załóżmy, że bierzesz kredyt na 180 tysięcy i kupujesz mieszkanie w kredycie na 30 lat a rata wynosi 1000zł - spłacisz powiedzmy drugie 180 tysięcy kosztów kredytu, razem wydasz 360 tysięcy i na koniec zostajesz z własnym mieszkaniem. Oczywiście ten przykład to tylko baaardzo wielkie uproszczenie. Ale sama jakiś czas temu nabyłam mieszkanie i moja rata plus rachunki wynosi mniej, niż koszty wynajmu kawalerki w standardzie meliny (bo na wynajem lepszego mieszkania w mieście akademickim mnie nie było stać ). Do tego zakładając niewielki poziom wzrostu inflacji, podnoszenie się standardu życia w Polsce i korzystne stopy wibor (daj Boże), prawdopodobnie za 10 lat moja rata w stosunku do mojej pensji będzie mniej odczuwalna, niż jest teraz. A rynek najmu, cóż, dostosuje się do warunków i ceny najmu nie spadną.

Dokładnie tak.
Obecnie większość umów kredytów hipotecznych zawiera zapis, że w przypadku wcześniejszej spłaty bank nie pobiera żadnej prowizji/opłaty, ale jeśli standardowa umowa tego zapisu nie przewiduje, to zawsze można się o to postarać. Mówi się o tym szumnie "negocjować", ale zapewniam, że jest to zwykła formalność.

Otóż to. Poza tym kiedy już naprawdę nie ma innego wyjścia, to zanim dojdzie do sytuacji konieczności zlicytowania mieszkania, zawsze można najpierw próbować z bankiem negocjować i ustalić warunki ugody, czyli nowe warunki spłaty zadłużenia. Bank naprawdę nie ma w tym żadnego interesu, aby się z klientem i jego długiem użerać. Kolejną kwestią jest fakt, że jeśli dług po 10 czy 15 latach płacenia się zmniejszył, to całą nadwyżkę oddaje się klientowi. Tu warto jednak pamiętać, że niestety bankowi wcale na tym nie zależy, aby kwota uzyskana z licytacji była wysoka, dlatego pewnie nie będzie się specjalnie starał, tym samym ta nadwyżka może być symboliczna, o ile w ogóle.

Edit:
W ogóle przykład podany przez Patryka nie ma prawa mieć miejsca, bo zabezpieczenie w postaci nieruchomości musi stanowić co najmniej równowartość kredytu, zwykle też wymagany jest wkład własny albo ubezpieczenie niskiego wkładu, ale to już zupełnie inna bajka .

BIK można wyczyścić, ale to już jest temat na zupełnie inną dyskusję . Nawet założyłam kiedyś taki wątek, do którego zainteresowanych odsyłam.

Spoko, ja już do końca życia nie będę mógł niczego wziąć na kredyt Możesz spokojnie agitować.

PS. Akurat wzięcie kredytu hipotecznego razem z rodzicami to bardzo nieszczęśliwy przykład w świetle tego tematu

Spójrz na to optymistycznie - nie wydasz ani złotówki na koszty kredytu, a po drugie na wszystko sobie zapracujesz, a nie że wszystko na raty i niespokojny sen, czy na wszystko wystarczy :-)

Nie mogę się powstrzymać, żeby nie napisać, że BIK i BIGi przetwarzają Twoje dane przez określony prawem czas, zatem jeśli nie narozrabiasz, to konto Ci się samo wyczyści za parę lat ;-) No i jak pisze Olinka, BIK można wyczyścić.

Sorry kolego, Moje rozważania są teoretyczne, dlatego nie ma tam ekonomii to czysta teoria, bo od 8 lat nie mieszkam z rodzicami.... Wiem ile płacę za mieszkanie i rachunki to dużo mniej niż mówisz...   
Z punktem trzecim zgoda, przy beznadziejnej pracy to można do śmierci odkładać mieszkając z rodzicami.. I jestem samodzielny i odpowiedzialny... Nigdy nie płakałem jakie to kobiety są złe i materialistki...

Co do wątku o kobietach materialistkach, no cóż chodziło mi tylko i wyłącznie, że wszystko zależy od konkretnego człowieka i nie można uogólniać...

Przykro mi, ale to Ty mieszasz, bo logicznie rozumując taka sytuacja niemal nie ma prawa wystąpić. Albo inaczej - doświadczenie uczy, że zdarza się niezmiernie rzadko.
Sam fakt wystąpienia opóźnień nie skreśla klienta jako potencjalnego kredytobiorcy (a pozwolę sobie zauważyć, że mowa była o takiej sytuacji, w której osoba starająca się o kredyt z powodu negatywnej historii starać się nie może), po prostu dostanie kredyt na gorszych warunkach. Jeśli zaś wystąpiły opóźnienia powyżej 60 dni, to i tak następują działania, które ostatecznie prowadzą do uregulowania długu, a jak dług zostanie uregulowany i w systemie widnieje status "zamknięty", to informację o zobowiązaniu, w którego spłacie wystąpiły opóźnienia, jak najbardziej można usunąć. Co prawda pod pewnym warunkiem, który wynika z ustawy, ale akurat ten warunek niezmiernie rzadko jest przez banki spełniany. To dlatego, wbrew pozorom, nie jest to wcale takie trudne, co niedowiarkom udowodniałam już wiele razy.

Ale kto mówi o okresie 3-5 lat? Uprawiasz czepianie się dla czepiania się? A nawet jeśli, to niekoniecznie same odsetki, istnieje jeszcze coś takiego jak raty malejące, kiedy to kapitał "schodzi" równo i od samego poczatku spłaty. Małe jest zresztą prawdopodobieństwo, aby bank udzielił długoterminowego kredytu hipotecznego, co do którego spłaty istnieje ryzyko, że już po kilku latach przestanie być spłacany.

Nie to miałam na myśli pisząc swój post, bo nie chodziło mi o żadne aneksy do umowy w celu zmiany ich warunków na korzystniejsze, ale negocjacje lub ugody z bankiem, kiedy klient wyraźnie czuje, że zaczyna mieć problemy ze spłatą. Istnieje tutaj naprawdę całkiem spory wachlarz możliwości, a banki raczej idą klientom na rękę, o ile ci wystąpią we właściwym momencie.   

Niemniej raz jeszcze powtarzam - ten wątek poświęcony jest innemu zagadnieniu, nawet jeśli pośrednio także z tym się łączy, dlatego wróćmy, proszę, do właściwego.

Istotne pytanie Olinko.
Otóż z moich obserwacji wynika, że im dłużej ktoś mieszka z rodzicami, tym większy ma problem z wyprowadzeniem się.
Znam też przypadek, że osoba mogłaby wiele więcej z siebie wykrzesać, ma spory potencjał zawodowy, ale to by wymagało przeprowadzki i rozpoczęcia samodzielnego życia poza domem rodziców - do tego brakuje odwagi. Przy czym stale narzeka na wtrącanie się rodziców i nie potrafi też sobie ułożyć prywatnego życia, bo żadna kobieta nie chce spotykać się z facetem z teściami za ścianą. 
W tym przypadku jest to uzasadnione ekonomicznie, ale moim zdaniem niezależność i samodzielność są dużo więcej warte, niż te odłożone pieniądze.

Warto też zastanowić się, gdzie człowiek chce wylądować docelowo
no bo po co ja mam teraz kupować jedno czy dwupokojowe mieszkanie, jak chcę wyjść za mąż i mieć 3 dzieci. To się zamęczymy w tym mieszkaniu, które i tak trzeba będzie potem zmienić. Warto patrzeć realnie na to, jakie się ma plany i marzenia. Jak chcesz mieć dom z ogródkiem za miastem, to najlepiej znaleźć mieszkanie po taniości, a pieniądze odkładać na inny cel.

Miłychamie, ale wiesz, że to takie uprawianie sztuki dla sztuki?

Wydaje mi się, że wyjaśniłam dosyć precyzyjnie.

Oczywiście, że tak, bo właśnie w ten sposób skonstruowane są raty malejące, w których część kapitałowa jest równo rozłożona na cały okres kredytowania. Tym samym już od początku spłaty kapitał zadłużenia sukcesywnie się zmniejsza. To przy ratach równych na początku spłaca się niemal same odsetki, by w miarę postępu w spłacie ta proporcja zmieniała się na korzyść kapitału. 

Link łamał regulamin, o czym zresztą powinieneś wiedzieć, dlatego musiałam go usunąć. Zawsze jednak można posłużyć się cytatem.

W każdym razie nie pozostaje mi nic innego, jak się zgodzić, o ile oczywiście można ufać przytoczonym danym. Chyba zgubiła mnie pewność, że informacje dotyczące jednego banku, który znam wystarczająco dobrze, by ferować takimi opiniami, przełożyłam na całość rynku kredytów hipotecznych. U nas ogromny nacisk kładziono na zabezpieczanie się przed takimi sytuacjami i nie było mowy o udzieleniu kredytu osobie, której sytuacja finansowa wydawała się niepewna - wtedy konieczny był współkredytobiorca. Analitycy, którzy zajmowali się spłacalnością zobowiązań zawsze twierdzili, że jest bardzo wysoka. Zresztą analitycy finansowi (oni badali zdolność kredytową klientów) ponosili odpowiedzialność za błędne decyzje, jeśli takiego ryzyka nie przewidzieli.

Weźmy jednak pod uwagę, że w interesie samych banków jest zadbać, by kredyty udzielane były wypłacalnym, rzetelnym klientom, w przeciwnym razie ponoszą podwójne koszty związane z nieregularną spłatą należności, nie wspominając o braku takiej spłaty, bo do kosztu nie spłaconej części długu należy dołożyć koszt utrzymywania rezerwy celowej. Z kolei wysokość tego drugiego wynika tak z terminowości spłaty kredytu, jak i sytuacji ekonomiczno-finansowej dłużnika (służą do tego specjalne wskaźniki), co - logicznie rzecz biorąc - dodatkowo zmusza bank do ostrożności w udzielaniu kredytów. 

Jeśli nie poczują, to do kogo mogą mieć pretensje, jak nie do siebie? Są dorośli? Są. Wiedzieli co robią? Przynajmniej teoretycznie - tak.

Oczywiście, że lepiej (lepiej dla wszystkich) ograniczyć dawanie kredytów, co zresztą powyżej delikatnie zasugerowałam, ale zdolności kredytowe w porównaniu z okresem sprzed kilku, kilkunastu lat i tak są mocno zaostrzone. Niemniej pełna zgoda, bo nadwyżka gotówki pozostająca do dyspozycji klienta w chwili przyznania mu kredytu powinna być znacząco wyższa i dawać mu możliwość wypłacalności także w przypadku wahań na rynku (takich, jak choćby to słynne załamanie się wartości CHF). 

Odpowiedziałam, aby nie wykazać się ignorancją, ale pozwolę sobie mieć inne zdanie - niuanse bankowe nie bardzo pasują do tematu "Czy mieszkanie z rodzicami w wieku 27 lat to porażka?", nawet jeśli - tu powtarzam, co napisałam poprzednio - zagadnienie kredytów hipotecznych pośrednio wiąże się z tym tematem. Zawsze jednak można założyć oddzielny .