czy mieszkanie z rodzicami w wieku 27 lat to porażka? - Netkobiety.pl

hej,
pisałam tutaj post wcześniejna temat moich relacji. natomiast teraz chciałabym się spytać czy mam się ' przejmować' tym, że w wieku 27 lat nie mieszkam sama? tylko z rodzicami?
mówiłam, że teraz piszę dyplom, nie pracuję, do Świąt chcę się ogarnąć, aby zacząć w nowym roku inny, nowy etap.

i teraz moje pytanie.
czy np to, że mieszkam z rodzicami w wieku 27 lat ( po powrocie z wymiany zagranicznej i pracy zagranicą w zawodzie)jest jakąś ujmą na honorze?
co jeśli np teraz mając te pieniądze chcę je wydać naprawo jazdy i na kurs języka francuskiego od poziomu a2/b1?

czy ma mi to bardzo przeszkadzać, że mieszkam z rodzicami?
trochę mi wadzi, ale nie wiem jak to jest odbierane przez ludzi?

wiem, że rożne etapy mają ludzie w życiu ale z 2 strony czasem mam wrażenie, że ja nie idę naprzód z życiem.
że karierowo, zawodowo jest okej, dobre portfolio, kwalifikacje, ale tak życiowo kuleję.

proszę o odpowiedź.

Harvey czemu porazka? Ja mam 26 lat i mieszkam jeszcze z tata. Wczesniej nie oplacalo sie wynajmowac, a teraz odkladanie kasy, bo spojrzcie ze ludzie maja rozne sytuacje w zyciu. Ja np pochodze z dosc biednej rodziny i na wszystko musze zarobic sama. Nie to ze to od razu zle, warto byc samodzielnym, ale niektorzy pisza o samodzielnosci dostajac mieszkanie w spadku a ja raczej nie dostane. Wszystko w swoim tempie autorko rozwijasz sie a to najwazniejsze.

O, a miałam coś w tych klimatach pytać tutaj.. Też jestem w podobnym wieku i tak się czuję. Jak przegryw jakiś. Inne dziewuchy nawet jak nie mają kasy to mają od lat facetów na dzielą na pół rachunek albo się przylepiają do pierwszego lepszego. Ja nie mam faceta i nie zapowiada się. Tak samo jak nie zapowiada się, że będę miała więcej kasy (wypierniczają mnie po stażu...) więc.. zostaje zero prywatności, ploty matki z ciotką o moich jakże ekscytującym zyciu prywatnym, którego tak naprawdę nie ma i zaciskanie zębów kiedy matka wchodzi do mojego pokoju jak do obory kiedy chce.

Niestety teraz w Polsce jest tak, że trzeba mieć pieniądze aby się usamodzielnic, a ceny mieszkań są takie, że jeśli ktoś pracuje i zarabia do ręki 2500-3000 zł to go po prostu na mieszkanie nie stać.
Lepsza sytuacja jest wtedy kiedy jest para i w sumie mają ok. 5000 zł, to juz mozna o jakims kredycie myśleć

czy ma mi to bardzo przeszkadzać, że mieszkam z rodzicami?
trochę mi wadzi, ale nie wiem jak to jest odbierane przez ludzi?

wiem, że rożne etapy mają ludzie w życiu ale z 2 strony czasem mam wrażenie, że ja nie idę naprzód z życiem.
że karierowo, zawodowo jest okej, dobre portfolio, kwalifikacje, ale tak życiowo kuleję.

Harvey napisał/a:

hitome napisał/a:

O, a miałam coś w tych klimatach pytać tutaj.. Też jestem w podobnym wieku i tak się czuję. Jak przegryw jakiś. Inne dziewuchy nawet jak nie mają kasy to mają od lat facetów na dzielą na pół rachunek albo się przylepiają do pierwszego lepszego. Ja nie mam faceta i nie zapowiada się. Tak samo jak nie zapowiada się, że będę miała więcej kasy (wypierniczają mnie po stażu...) więc.. zostaje zero prywatności, ploty matki z ciotką o moich jakże ekscytującym zyciu prywatnym, którego tak naprawdę nie ma i zaciskanie zębów kiedy matka wchodzi do mojego pokoju jak do obory kiedy chce.

No i co z tym fantem planujesz zrobić? Bo "mamusia" najpewniej by chciała się (sorry) Ciebie z tego pokoju pozbyć A może to taki "Włoski" chów? Do 40 przy mamusi?

Widzę, że kpienie sobie ze mnie sprawia Ci radochę..
Nie. Mamusia to najchętniej by mnie uwiązała w tym pokoju. W pracy się wstydzę przed koleżankami bo są po 3-4 lata starsze i z gachami siedzą i dwa razy tyle zarabiają a ja stażu. Niestety nie mogę sobie pozwolić na luksus mieszkania jak nawet tysiąca złotych nie mogę zarobić. Nie mogę udawać super tajemniczej, sexy femme fatale jak na razie więc nie mam też możliwości sobie ułatwić życia znalezieniem faceta i dzieleniem na pół rachunków.

Lady Loka napisał/a:

asia_black napisał/a:

Niestety teraz w Polsce jest tak, że trzeba mieć pieniądze aby się usamodzielnic, a ceny mieszkań są takie, że jeśli ktoś pracuje i zarabia do ręki 2500-3000 zł to go po prostu na mieszkanie nie stać.
Lepsza sytuacja jest wtedy kiedy jest para i w sumie mają ok. 5000 zł, to juz mozna o jakims kredycie myśleć

Mieszkam w jednym z większych miast w Polsce i za 3000 spokojnie człowiek jest w stanie wynajmować własne mieszkanie. Jest w stanie też wziąć kredyt, kupić mieszkanie i nie mieć problemu z ratami. Jak komuś zależy to na początku pójdzie nawet pokój w mieszkaniu wynajmować, a będzie samodzielny.
No chyba, że ktoś na wstępie chce mieszkanie z 3 pokojami, balkonem i garażem. To wtedy fakt, nie starczy. Ale jedno/dwupokojowe bez problemów można w takiej cenie mieć.

Tylko najpierw znajdź taką pracę z 2500 do ręki. W firmie gdzie pracuję ludzie na wyższych stanowiskach mają 2500 zł do ręki. Na głupią asystentkę do biura nie mogę znaleźć miejsca. Wyższe wykształcenie, pół roku doświadczenia w konkretnej dziedzinie, angielski na B2 i dalej bida z nędzą. Jakbym była facetem to pewnie z marszu bym była jakimś specjalistą..

Ja mówię, że jak się chce, to się da. Nie ma co szukać tutaj kolejnych wymówek. Wcześniejsza komentująca napisała 2500-3000 to do tego się odniosłam.
U mnie w okolicy wynajęcie pokoju jedynki to koszt w granicach 500zł za takie najtańsze. Są bez szału, ale jest się samodzielnym. Nowiutkie jednopokojowe mieszkanie kosztuje 200tysięcy, co jak patrzyłam ostatnio po rynku nie jest wcale wygórowaną ceną, bo ludzie za tyle chcą sprzedawać używane.
Najtańsza opłata za wynajem mieszkania 1-2 pokojowego jaką znalazłam, kiedy szukałam dla siebie, to było coś koło 1000 - 1200zł. Moja koleżanka się na tej zasadzie wyprowadziła z domu. Sporo swoich przyzwyczajeń trzeba zmienić i nie szastać gotówką na wszystkie strony, co można robić, kiedy się siedzi u rodziców, ale da się usamodzielnić.

Nie wiem, w jakiej branży pracujesz, ale bycie facetem raczej nie ma tutaj nic do rzeczy, kobiety też są specjalistami. Ludzie się potrafią utrzymać samodzielnie dając korki z angielskiego (znam takie osoby), więc nie przesadzałabym.

Tylko najpierw znajdź taką pracę z 2500 do ręki. W firmie gdzie pracuję ludzie na wyższych stanowiskach mają 2500 zł do ręki. Na głupią asystentkę do biura nie mogę znaleźć miejsca. Wyższe wykształcenie, pół roku doświadczenia w konkretnej dziedzinie, angielski na B2 i dalej bida z nędzą. Jakbym była facetem to pewnie z marszu bym była jakimś specjalistą..

Wszystko zależy od miasta, od kierunku w jakim się kształciliśmy (fakt można kształcić się pod kierunkiem hajsu na nudnego programistę, ale kto woli - wypalenie zawodowe gotowe), od osobowości (czy czasem nie dobije nas samotność), kwestie finansowe rodziców (znam zadłużone rodziny, gdzie dzieci pomagają w spłacie zobowiązań, sami rodzice nie daliby sobie rady), czy mamy kosztowny samorozwój nawet po studiach, jaki start dali nam rodzice (czy mogliśmy liczyć na wyjazd na studia inżynierskie - niestety rzadko kto daje radę pracować i uczyć się na nich, bo dużo trzeba robić poza zajęciami - laboratoria, prezentacje, praca nad sprawami technicznymi pracy inżynierskiej, wykonanie 1000 zadań z macierzy/pochodnych/całek).

Ja znam ogromny przekrój ludzi i napiszę: nic nie jest czarno-białe.

Fakt nie ma co narzekać, nawet jak jest źle. Jednak ryzykowanie, gdy nie można liczyć na ew. asekurację ze strony najbliższych jest głupotą i nie ma nic wspólnego z logiką, która w dorosłym odpowiedzialnym życiu jest niezawodna. Lepiej finansowo pomagać rodzicom, część odkładać, część pożytkować na przyjemności, a ostatnią część na samorozwój.
Osobiście znam mężczyznę co mieszka z rodzicami na wsi, a bardzo dobrze zarabia. Jak sam dobrze uznał nie ma po co się wyprowadzić, a tak zaoszczędzi pieniądze na kupno bez kredytu przyszłego mieszkania. Kupi będzie Jego, weźmie kredyt i w niedalekiej przyszłości będzie miał problem ze znalezieniem pracy to wraz z odsetkami i tak będzie musiał oddać mieszkanie.
Jeśli ktoś dla samego bycia samodzielnym chce skakać, niech skacze . Później mamy takich co na pierwszy rzut oka wyglądają na całkiem dobrze sytuowanych, a wszystko jest na kredyt = tak naprawdę nie jest ich.

Wszystko zależy od miasta, od kierunku w jakim się kształciliśmy (fakt można kształcić się pod kierunkiem hajsu na nudnego programistę, ale kto woli - wypalenie zawodowe gotowe), od osobowości (czy czasem nie dobije nas samotność), kwestie finansowe rodziców (znam zadłużone rodziny, gdzie dzieci pomagają w spłacie zobowiązań, sami rodzice nie daliby sobie rady), czy mamy kosztowny samorozwój nawet po studiach, jaki start dali nam rodzice (czy mogliśmy liczyć na wyjazd na studia inżynierskie - niestety rzadko kto daje radę pracować i uczyć się na nich, bo dużo trzeba robić poza zajęciami - laboratoria, prezentacje, praca nad sprawami technicznymi pracy inżynierskiej, wykonanie 1000 zadań z macierzy/pochodnych/całek).

Ja znam ogromny przekrój ludzi i napiszę: nic nie jest czarno-białe.

Fakt nie ma co narzekać, nawet jak jest źle. Jednak ryzykowanie, gdy nie można liczyć na ew. asekurację ze strony najbliższych jest głupotą i nie ma nic wspólnego z logiką, która w dorosłym odpowiedzialnym życiu jest niezawodna. Lepiej finansowo pomagać rodzicom, część odkładać, część pożytkować na przyjemności, a ostatnią część na samorozwój.
Osobiście znam mężczyznę co mieszka z rodzicami na wsi, a bardzo dobrze zarabia. Jak sam dobrze uznał nie ma po co się wyprowadzić, a tak zaoszczędzi pieniądze na kupno bez kredytu przyszłego mieszkania. Kupi będzie Jego, weźmie kredyt i w niedalekiej przyszłości będzie miał problem ze znalezieniem pracy to wraz z odsetkami i tak będzie musiał oddać mieszkanie.
Jeśli ktoś dla samego bycia samodzielnym chce skakać, niech skacze . Później mamy takich co na pierwszy rzut oka wyglądają na całkiem dobrze sytuowanych, a wszystko jest na kredyt = tak naprawdę nie jest ich.

No supcio.. Tylko, ze mnie zaproponowali najniższą krajową na ten okres próbny i mnie chcą gdzieś na siłę wysłać do innej filii bo nie chcą za mnie płacić nawet te głupie 3 miesiące. Przez pół roku z tego stażu nazbierałam 5000 zł. Chyba nie muszę wypisywać na ile by mi to starczyło jeśli chodzi wynajem nawet najgorszej dziupli, jedzenie, dodatkowe opłaty i dojazd (bo głupi bilet w jedną stronę w dużym mieście kosztuje 4 zł, pomijając już ten na pociąg). A żeby było ciekawiej to jeszcze coś mi się chrzani ze zdrowiem i co chwila wydaje na lekarzy (prywatnie bo wiadomo jak z NFZ jest). Skąd Wy się urwaliście? Chyba nie żyjemy w tym samym kraju. Jeśli macie znajomości i pracę przez znajomych albo bogatych rodziców to gratuluje. Nie każdy ma tak dobrze. Dodam jeszcze, że ja nie mam nikogo. NIKOGO. Tylko bliższą rodzinę, która też ciągle musi sobie wszystko ukrócać. Więc się cieszcie, że macie wielu znajomych albo partnerów. Ja zawsze mogłam liczyć na minimalne wsparcie finansowe kogoś z rodziny a tak to wszystko mi przychodzi dwa razy wolniej i trudniej.

Pamiętam że gdzieś ostatnio na forum czytałem jak facet na randce przyznał się, że w wieku ~30 lat mieszka z rodzicami - komentarz, że to porażka i dramat

rwaczkobiet napisał/a:

I co masz problem ze jakis facet powiedzial na peirwszej randce ze ma mieszkanie i samochod splacone i postawil ci drina nawet a w rzeczywistosci tylko drin z tych rzeczy byl splacony? to juz koles spalony?

Widzę, że ty poza pierwszą randkę nigdy nie przeszedłeś to cię oświecę - na pierwszej randce chłopczyku nie zaczepia się o pewne tematy . Rozumiem, że chcesz zaliczać i idziesz w temat "macho". Jenak uwierz mi nie obchodzi mnie ile facet ma w portfelu, w tych sprawach od zawsze byłam o wiele zaradniejsza od większości. Jednak to nie oznacza, że mam żyć we własnym świecie, który będzie mnie stawiał na piedestale, a inni będą gorsi - jak jest u ciebie. Wszyscy będą nieudacznikami, bo zarabiają i do tego nie na etacie mniej niż 10 tys. na miesiąc.

Brainless napisał/a:

Leśny_owoc napisał/a:

Wszystko zależy od miasta, od kierunku w jakim się kształciliśmy (fakt można kształcić się pod kierunkiem hajsu na nudnego programistę, ale kto woli - wypalenie zawodowe gotowe), od osobowości (czy czasem nie dobije nas samotność), kwestie finansowe rodziców (znam zadłużone rodziny, gdzie dzieci pomagają w spłacie zobowiązań, sami rodzice nie daliby sobie rady), czy mamy kosztowny samorozwój nawet po studiach, jaki start dali nam rodzice (czy mogliśmy liczyć na wyjazd na studia inżynierskie - niestety rzadko kto daje radę pracować i uczyć się na nich, bo dużo trzeba robić poza zajęciami - laboratoria, prezentacje, praca nad sprawami technicznymi pracy inżynierskiej, wykonanie 1000 zadań z macierzy/pochodnych/całek).

Ja znam ogromny przekrój ludzi i napiszę: nic nie jest czarno-białe.

Fakt nie ma co narzekać, nawet jak jest źle. Jednak ryzykowanie, gdy nie można liczyć na ew. asekurację ze strony najbliższych jest głupotą i nie ma nic wspólnego z logiką, która w dorosłym odpowiedzialnym życiu jest niezawodna. Lepiej finansowo pomagać rodzicom, część odkładać, część pożytkować na przyjemności, a ostatnią część na samorozwój.
Osobiście znam mężczyznę co mieszka z rodzicami na wsi, a bardzo dobrze zarabia. Jak sam dobrze uznał nie ma po co się wyprowadzić, a tak zaoszczędzi pieniądze na kupno bez kredytu przyszłego mieszkania. Kupi będzie Jego, weźmie kredyt i w niedalekiej przyszłości będzie miał problem ze znalezieniem pracy to wraz z odsetkami i tak będzie musiał oddać mieszkanie.
Jeśli ktoś dla samego bycia samodzielnym chce skakać, niech skacze . Później mamy takich co na pierwszy rzut oka wyglądają na całkiem dobrze sytuowanych, a wszystko jest na kredyt = tak naprawdę nie jest ich.

Jeśli ktoś siedzi na stażu, a nie ma gwarancji, że go po nim zatrudnią, to powinien sobie odłożyć akurat tyle, żeby starczyło na kaucję na wynajmowany pokój + ewentualny bilet do innego miasta.
Chyba, że ma się możliwość zatrudnienia w miejscu zamieszkania, wtedy sposób, który podałaś też jest dobry - pod warunkiem, że rodzice się zgadzają i że osoba z nimi mieszkająca partycypuje w kosztach mieszkania.

Z rodzicami się zgodzę jest ogromna różnica pomiędzy siedzeniem w domu i nic nie robieniem tzw. pasożytowaniem, a pomaganiem chociażby finansowo (chociaż większość rodziców wolałoby, gdyby dzieci wyręczył je w obowiązkach domowych, załatwianiem spraw = więcej czasu wolnego). Do tego osobie, która wychowała się w małym miasteczku jest trudniej od tak skoczyć na głęboką wodę do Warszawy. Gdy ktoś urodził się w dużym mieście to dla niego to normalne - takie chore tępo życia i poświęcanie siebie dla pracy, aby zarobić jakieś 3000 netto. Powtórzę takie podejście jest fajne, gdy jesteśmy sami, a w razie "wtopy" możemy wrócić do rodziców. Co innego jak ktoś może wylądować pod mostem. Nie jestem fanką usamodzielniania się na siłę. Tak naprawdę jeśli kogoś stać tylko na jednoosobowe mieszkanko i ma za nie bulić (teraz ceny mieszkań są chore, a 500 zł za sam wynajem na jedno osobę to ogromny wydatek - ja kiedyś na studiach dzieliłam wszystko na 4, bo mieszkałam z 3 koleżankami) to lepiej te pieniądze odkładać na przyszłość. 500 zł * 12 miesięcy =  6000 zł NETTO! Jeśli ktoś może znaleźć pracę w mieście gdzie mieszka to na logikę głupotą jest wyprowadzka jeśli jest się samemu/samej. Ambicje są w cenie, ale najczęściej na przestrzeni lat tracimy przez nie ogromne sumy przez co zamiast kupić sobie mieszkanie bierzemy kredyt hipoteczny na 40 lat. Rodzice umrą, a ich dzieci będą musiały ich spłacać. Fk new world logic - daj zarobić bankierom .

Dlatego czy ktoś wynajmuje mieszkanie i mieszka sam, czy nadal mieszka z rodzicami - nigdy mnie to nie interesowało. Ważniejsze jaki miał stosunek do matki i czy przypadkiem nie był maminsynkiem. Jeśli był normalnym mężczyzną tylko, że mieszkającym z rodzicami to bez problemu.

Leśny_owoc napisał/a:

rwaczkobiet napisał/a:

I co masz problem ze jakis facet powiedzial na peirwszej randce ze ma mieszkanie i samochod splacone i postawil ci drina nawet a w rzeczywistosci tylko drin z tych rzeczy byl splacony? to juz koles spalony?

Widzę, że ty poza pierwszą randkę nigdy nie przeszedłeś to cię oświecę - na pierwszej randce chłopczyku nie zaczepia się o pewne tematy . Rozumiem, że chcesz zaliczać i idziesz w temat "macho". Jenak uwierz mi nie obchodzi mnie ile facet ma w portfelu, w tych sprawach od zawsze byłam o wiele zaradniejsza od większości. Jednak to nie oznacza, że mam żyć we własnym świecie, który będzie mnie stawiał na piedestale, a inni będą gorsi - jak jest u ciebie. Wszyscy będą nieudacznikami, bo zarabiają i do tego nie na etacie mniej niż 10 tys. na miesiąc.

Wszystkie zdrowe kobiety maja swiadome badz podswiadome pociagi za pieneidzmi. Prosze nie przeczyc nauce.

Można odkładać pieniądze, tylko trzeba mieć przede wszystkim z czego. Jeśli będzie to staż, to najczęściej potrwa tylko pół roku, potem ewentualne zatrudnienie na parę miesięcy.
Jeśli da radę odłożyć parę tysiączków, tym lepiej. W tym czasie należy wysyłać CV-ki, gdzie się da. W momencie znalezienia pracy, nie czekać na nic, tylko chwytać okazję.
Pozostawanie za wszelką cenę u rodziców prawie zawsze skończy się życiem na ich koszt, niestety.
Rozumiem, że nie każdy chce się przeprowadzić do wielkiego miasta w pogoni za pracą, tak jak nie każdy (jak np. ja) ma ochotę wyjeżdżać za granicę w poszukiwaniu dobrego zarobku, tylko w życiu prędzej czy później dojdzie się do momentu, kiedy po prostu trzeba będzie zaryzykować. Alternatywą będzie siedzenie z ręką w nocniku i narzekanie, jaki to cały świat jest zły.
No chyba, że ktoś zamierza iść w zasiłki albo 500+, no ale to już jest patologia pełną gębą.

Wszystko zależy od miasta, od kierunku w jakim się kształciliśmy (fakt można kształcić się pod kierunkiem hajsu na nudnego programistę, ale kto woli - wypalenie zawodowe gotowe), od osobowości (czy czasem nie dobije nas samotność), kwestie finansowe rodziców (znam zadłużone rodziny, gdzie dzieci pomagają w spłacie zobowiązań, sami rodzice nie daliby sobie rady), czy mamy kosztowny samorozwój nawet po studiach, jaki start dali nam rodzice (czy mogliśmy liczyć na wyjazd na studia inżynierskie - niestety rzadko kto daje radę pracować i uczyć się na nich, bo dużo trzeba robić poza zajęciami - laboratoria, prezentacje, praca nad sprawami technicznymi pracy inżynierskiej, wykonanie 1000 zadań z macierzy/pochodnych/całek).
Ja znam ogromny przekrój ludzi i napiszę: nic nie jest czarno-białe
Fakt nie ma co narzekać, nawet jak jest źle. Jednak ryzykowanie, gdy nie można liczyć na ew. asekurację ze strony najbliższych jest głupotą i nie ma nic wspólnego z logiką, która w dorosłym odpowiedzialnym życiu jest niezawodna. Lepiej finansowo pomagać rodzicom, część odkładać, część pożytkować na przyjemności, a ostatnią część na samorozwój.
Osobiście znam mężczyznę co mieszka z rodzicami na wsi, a bardzo dobrze zarabia. Jak sam dobrze uznał nie ma po co się wyprowadzić, a tak zaoszczędzi pieniądze na kupno bez kredytu przyszłego mieszkania. Kupi będzie Jego, weźmie kredyt i w niedalekiej przyszłości będzie miał problem ze znalezieniem pracy to wraz z odsetkami i tak będzie musiał oddać mieszkanie.
Jeśli ktoś dla samego bycia samodzielnym chce skakać, niech skacze . Później mamy takich co na pierwszy rzut oka wyglądają na całkiem dobrze sytuowanych, a wszystko jest na kredyt = tak naprawdę nie jest ich.

No supcio.. Tylko, ze mnie zaproponowali najniższą krajową na ten okres próbny i mnie chcą gdzieś na siłę wysłać do innej filii bo nie chcą za mnie płacić nawet te głupie 3 miesiące. Przez pół roku z tego stażu nazbierałam 5000 zł. Chyba nie muszę wypisywać na ile by mi to starczyło jeśli chodzi wynajem nawet najgorszej dziupli, jedzenie, dodatkowe opłaty i dojazd (bo głupi bilet w jedną stronę w dużym mieście kosztuje 4 zł, pomijając już ten na pociąg). A żeby było ciekawiej to jeszcze coś mi się chrzani ze zdrowiem i co chwila wydaje na lekarzy (prywatnie bo wiadomo jak z NFZ jest). Skąd Wy się urwaliście? Chyba nie żyjemy w tym samym kraju. Jeśli macie znajomości i pracę przez znajomych albo bogatych rodziców to gratuluje. Nie każdy ma tak dobrze. Dodam jeszcze, że ja nie mam nikogo. NIKOGO. Tylko bliższą rodzinę, która też ciągle musi sobie wszystko ukrócać. Więc się cieszcie, że macie wielu znajomych albo partnerów. Ja zawsze mogłam liczyć na minimalne wsparcie finansowe kogoś z rodziny a tak to wszystko mi przychodzi dwa razy wolniej i trudniej.

No to odłożyć Ci się udało bardzo dużo. Teraz szukaj zatrudnienia tam, gdzie  mieszkasz. Jeśli nie ma, to w innym mieście. 5 tysięcy spokojnie starczy na kaucję, miesiąc-dwa życia i czynsz, w międzyczasie zarobisz tyle, żeby wyjść na zero. Zasada jest taka, że przeprowadzasz się dopiero wtedy, kiedy znajdziesz robotę.

No i zwykle jest ból dupy, bo nie ma miejsca na sex (ew hotel?), bywa że zawiść (bo oszczędzasz) lub od razu zkreślenie Cie jako kandydata/kandydatkę(rzadziej) na randce.

Wszystkie zdrowe kobiety maja swiadome badz podswiadome pociagi za pieneidzmi. Prosze nie przeczyc nauce.

Brainless napisał/a:

Hitome cóż... widzę, że się nie rozumiemy. Wynika to zapewne z przepełniającej Twoją osobę złości na obecną sytuację. Trudno, życzę wszystkiego dobrego i szybkiego rozwiązania problemu. To jedyne, co chyba jeszcze w tej sprawie mogę dopowiedzieć.

Nawet patrząc na to co masz w profilu. Facet i bioinformatyk.. O czym tutaj dyskutować? Też jakbym była facetem i była z wykształcenia informatykiem to bym nie rozumiała sytuacji osoby takiej jak ja. Pewnie w życiu nie widziałeś na oczy tylko tysiąca złotych bo zarabiasz na miesiąc potrójną sumę tego (albo i więcej).

rwaczkobiet napisał/a:

hitome napisał/a:

Nawet patrząc na to co masz w profilu. Facet i bioinformatyk.. O czym tutaj dyskutować? Też jakbym była facetem i była z wykształcenia informatykiem to bym nie rozumiała sytuacji osoby takiej jak ja. Pewnie w życiu nie widziałeś na oczy tylko tysiąca złotych bo zarabiasz na miesiąc potrójną sumę tego (albo i więcej).

Po prostu hitome w Polsce jest duzo osob (glownie dziewczyn) studiujacych smieszne kierunki a potem sie dziwiacych ze nie ma pracy. gratuluje. jestes jednym z nich. to ze ktos sobie wybral trudniejszy kierunek na ktory jest zapotrzebowanie to nie znaczy zeby mowic "e jego zdanie sie nie liczy, co on tam wie, mial latwiej" lol

Bo na prywatnych uczelniach można iść tylko na głupie kierunki typu: pedagogika, politologia, psychologia, kulturoznawstwo i tak dalej. Nie każdy ma talent do przedmiotów ścisłych. Z resztą to jest statystycznie dowiedzione, że kobiety szukają dwa razy dłużej pracy i rzadziej awansują.

Brainless napisał/a:

Owszem, rozmawiamy o mieszkaniu z rodzicami. Ustaliliśmy już, że co do meritum się zgadzamy, jeśli jesteś pasożytem tj. żyjesz na koszt rodziców (płacą na Twoje utrzymanie) albo pasożytujesz na ich energii/zdrowiu psychicznym zawsze będzie to porażką. Będę także nieustępliwy w kwestii, że nie należy po poznaniu partnerki pozostawać z rodzicami, chyba że wyraźnie tego chcą.
Na staż nikomu chodzić nie każę. Odniosłem się jedynie do sytuacji opisanej przez rozmówczynię powyżej, kiedy to siedząc na stażu odłożyła sporą ilość gotówki, która spokojnie wystarczyłaby na start na po znalezieniu pracy w dowolnej miejscowości w kraju. Reasumując, gdyby mieszkanie z rodzicami naprawdę ją dobijało zrobiłaby wszystko, żeby z tego domu jednak się wynieść..

Wiesz moje podejście może wynikać troszkę z faktu, że przez większość życia spotykałam się z podejściem "tyle zarabiasz i masz wynajmujesz obskurne mieszkanie? Zwariowałaś!?". Teraz z czasem takie podejście było dobre - bo wraz z mężem praktycznie wszystko kupujemy bez kredytu. Chciałabym, aby młodzi ludzie nauczyli się szanować swój czas, gdy są młodzi - najlepsze chwile swojego życia . To nie tak, że jak dorobimy się kasy po 30-stce to da się zwrócić ten czas. Z pieniędzmi jest jak z jedzeniem, ludzie za szybko się do pewnego poziomu przyzwyczajają i pochłaniają coraz więcej.
Natomiast jeśli chodzi o staż to ja wcale nie doniosłam się do nich, aby ukazać je jako złą alternatywę . Po prostu różni ludzi, różne branże, czy różne możliwości. Na pewno stażysta w Siemens inżynier w dziale Healthcare zarobi o wiele więcej, niż stażysta w dziale logistycznym w produkcji rybnej.
Z wytłuszczonym zdaniem zgadzam się w 100% - jeśli komuś coś przeszkadza to nie ma co narzekać, trzeba działać.

Brainless napisał/a:

rwaczkobiet napisał/a:

Podparlem sie nauką i faktami - "zaprzeczam nauce i nie mysle logicznie mimo ze inni faceci moga, wplatuje uprzedzenia w swoje zdanie, szkoda czasu na mnie" Jakie uprzedzenia.?! To sa fakty. Nie pisze tego bo nienawidze kobiet czy cos. Po prostu tak jest. Powinnas byc zadowolona, ze przyznalem wam racje i nie musicie sie kryc ze swoim materializmem. Gdyby ta wiedza byla spoleczne akceptowana (a juz prawie jest) to nie musielibyscie sie w ogole z tym ukrywac, ze wolicie bogatych, ze jak facet przyzna ze nie ma kasy to skreslony no chyba ze nie macie innych opcji jakosciowo podobnych do niego, etc.

O materializmie to możemy mówić wtedy, kiedy baba leży, pachnie i nie zarabia na siebie i szuka wyłącznie dzianych facetów, którzy by ją utrzymali. Jeśli kobieta zarabia na swoje utrzymanie, jest samodzielna i wypracowała sobie odpowiedni standard życiowy, ma prawo żądać od partnera podobnego podejścia i nie ma w tym nic z materializmu.

Dziękuję, że ktoś poświęcił czas za wytłumaczenie tak prostych rodem z gimnazjum rzeczy pewnej osobie. Jeśli ktoś ma kompleksy w pewnej sferze to nie powinien szukać winy u innych.

Materializm
1. «kierunek w filozofii głoszący, że jedynym istniejącym bytem jest materia»
2.  «kierowanie się w życiu względami materialnymi»

Tzn. materialistami są zarówno ludzie, którzy oczekują od innych dóbr materialnych jako środków transakcji, jak i tacy co oceniają świat przez pryzmat przedmiotów/pieniędzy. Tj. przeliczają wszystko.

Kobiety maja wbudowany materializm w DNA. Wszyscy ludzie to maja. Ale faceci nie wymagaja tego od kobiet. A kobiety od facetow tak. Podswiadomie badz swiadomie.

rwaczkobiet napisał/a:

Materializm
1. «kierunek w filozofii głoszący, że jedynym istniejącym bytem jest materia»
2.  «kierowanie się w życiu względami materialnymi»

Tzn. materialistami są zarówno ludzie, którzy oczekują od innych dóbr materialnych jako środków transakcji, jak i tacy co oceniają świat przez pryzmat przedmiotów/pieniędzy. Tj. przeliczają wszystko.

Kobiety maja wbudowany materializm w DNA. Wszyscy ludzie to maja. Ale faceci nie wymagaja tego od kobiet. A kobiety od facetow tak. Podswiadomie badz swiadomie.

Brainless napisał/a:

Hitome cóż... widzę, że się nie rozumiemy. Wynika to zapewne z przepełniającej Twoją osobę złości na obecną sytuację. Trudno, życzę wszystkiego dobrego i szybkiego rozwiązania problemu. To jedyne, co chyba jeszcze w tej sprawie mogę dopowiedzieć.

Nawet patrząc na to co masz w profilu. Facet i bioinformatyk.. O czym tutaj dyskutować? Też jakbym była facetem i była z wykształcenia informatykiem to bym nie rozumiała sytuacji osoby takiej jak ja. Pewnie w życiu nie widziałeś na oczy tylko tysiąca złotych bo zarabiasz na miesiąc potrójną sumę tego (albo i więcej).

leśny_owoc napisał/a:

rwaczkobiet napisał/a:

Materializm
1. «kierunek w filozofii głoszący, że jedynym istniejącym bytem jest materia»
2.  «kierowanie się w życiu względami materialnymi»

Tzn. materialistami są zarówno ludzie, którzy oczekują od innych dóbr materialnych jako środków transakcji, jak i tacy co oceniają świat przez pryzmat przedmiotów/pieniędzy. Tj. przeliczają wszystko.

Kobiety maja wbudowany materializm w DNA. Wszyscy ludzie to maja. Ale faceci nie wymagaja tego od kobiet. A kobiety od facetow tak. Podswiadomie badz swiadomie.

Przeczytaj ze zrozumieniem. Jeszcze raz... jeśli jakiś Pan (tzn. podpowiem ma chromosom Y) X wymaga, aby ktoś za Siebie płacił na randce, bo nie chodzi mu o względy kulturowe, po prostu szkoda mu wydać 10 zł. To kieruje się względami materialnymi czy nie? Zacznij myśleć... niby jesteś inteligentny. Albo z ciebie słaby troll, albo wyżej sra.. niż du.. masz .

hitome napisał/a:

Brainless napisał/a:

Hitome cóż... widzę, że się nie rozumiemy. Wynika to zapewne z przepełniającej Twoją osobę złości na obecną sytuację. Trudno, życzę wszystkiego dobrego i szybkiego rozwiązania problemu. To jedyne, co chyba jeszcze w tej sprawie mogę dopowiedzieć.

Nawet patrząc na to co masz w profilu. Facet i bioinformatyk.. O czym tutaj dyskutować? Też jakbym była facetem i była z wykształcenia informatykiem to bym nie rozumiała sytuacji osoby takiej jak ja. Pewnie w życiu nie widziałeś na oczy tylko tysiąca złotych bo zarabiasz na miesiąc potrójną sumę tego (albo i więcej).

Hitome możesz iść na jakie studia tylko chcesz. Ja tam jestem po inżynierce, a jestem kobietą. Moim zdaniem powinnaś sprawdzić co w życiu Ci się podoba i pod tym kątem spróbować szukać kształcenia/pracy. Nigdy nie jest za późno . Brainless dobrze mówi - możesz krzyczeć i nic nie robić, albo możesz działać. Zawsze idź do przodu.
Fakt jeśli jest się młodą kobietą to część szefostwa w formach krzywo na Ciebie patrzy ze względu na możliwość zajścia w ciąże, ale są również normalni ludzie na wyższych stanowiskach. Jeśli chcemy mieć wzrost wykwalifikowanych pracowników to niestety musimy mieć przyrost naturalny, a to bez zajścia w ciąże nie zajdzie .

rwaczkobiet napisał/a:

ale co innego facet majacy 27 lat mieszkajacy u mamy, a co innego dziewczyna. takiego faceta sie nie chce ;p

Przepraszam Cię bardzo, ale pierdzielisz, że aż głowa boli. Jeśli poznam mężczyznę, który niesamowicie kręci mnie pod względem fizycznym, doskonale się dogadujemy, mamy podobne zainteresowania, poglądy i poczucie humoru, a on sam ma świetny charakter, pasje, jest inteligentny, zaradny, szanuje mnie i zależy nam na dalszym rozwoju relacji, to myślisz, że tak łatwo zrezygnowałabym z niego tylko dlatego, bo np. w wieku 26 lat wciąż mieszka z rodzicami? Dobre sobie Tak robią tylko wyrachowane materialistki - mi osobiście na tym kompletnie nie zależy, bo wiem, że w życiu są istotniejsze wartości niż posiadanie własnego mieszkania na etapie randkowania. Wspólne gniazdko będziemy budować, kiedy przyjdzie na to czas Mój facet obecnie mieszka z rodzicami i młodszą siostrą w domu, do którego prowadzą dwa osobne wejścia. W jednej części urzęduje on sam, w drugiej reszta rodziny. Wspólną mają tylko kuchnię i oczywiście ogród. Oprócz tego pracuje, utrzymuje się samodzielnie (a nierzadko robi zakupy dla całej rodziny), ma własny samochód, gotuje, pierze, sprząta, wykonuje remonty... Naprawdę, kobitki, każdej z Was życzę takiego "przegrywa"

rwaczkobiet napisał/a:

Ves napisał/a:

Przepraszam Cię bardzo, ale pierdzielisz, że aż głowa boli. Jeśli poznam mężczyznę, który niesamowicie kręci mnie pod względem fizycznym, doskonale się dogadujemy, mamy podobne zainteresowania, poglądy i poczucie humoru, a on sam ma świetny charakter, pasje, jest inteligentny, zaradny, szanuje mnie i zależy nam na dalszym rozwoju relacji, to myślisz, że tak łatwo zrezygnowałabym z niego tylko dlatego, bo np. w wieku 26 lat wciąż mieszka z rodzicami? Dobre sobie Tak robią tylko wyrachowane materialistki - mi osobiście na tym kompletnie nie zależy, bo wiem, że w życiu są istotniejsze wartości niż posiadanie własnego mieszkania na etapie randkowania. Wspólne gniazdko będziemy budować, kiedy przyjdzie na to czas Mój facet obecnie mieszka z rodzicami i młodszą siostrą w domu, do którego prowadzą dwa osobne wejścia. W jednej części urzęduje on sam, w drugiej reszta rodziny. Wspólną mają tylko kuchnię i oczywiście ogród. Oprócz tego pracuje, utrzymuje się samodzielnie (a nierzadko robi zakupy dla całej rodziny), ma własny samochód, gotuje, pierze, sprząta, wykonuje remonty... Naprawdę, kobitki, każdej z Was życzę takiego "przegrywa"

i zarejestrowalas sie po to zeby mnie zacytowac? nono.

owszem ale zobacz ile wartosci wymienilas... nic dziwnego ze zacmily brak mieszkania. Poza tym w kwestii gdy bedzie dwoch podobnych do siebie to wezmiesz tego z kasa. masz genetyczne zapedy do tego. nei napisalas czy nie mialas drugiej mega podobnej opcji.

Czuj się wyróżniony, bo bywam tu już od dawien dawna i w zasadzie niejedno widziałam, ale dopiero Twój post sprowokował mnie do ujawnienia się - a co, niech stracę

Widzisz, może wyda Ci się to niemożliwe, ale tych wartości jest jeszcze więcej, jednak z racji moich skłonności do dygresji, nie chciałam się zbytnio rozpisywać. Chodziło mi po prostu o to, że kiedy mężczyzna ma do zaoferowania więcej niż własne cztery kąty, wtedy sprawy materialne schodzą na bok. Owszem, jeśli kobieta szuka tylko takich przy kasie, ma do tego pełne prawo, ale bez "porozumienia dusz" i chemii w związku, te pieniądze są gówno warte. Prędzej czy później będzie biadolić, że jest nieszczęśliwa... i siłą rzeczy, będzie uzupełniała braki gdzie indziej. Odpowiadając na resztę: nie, nie będzie dwóch podobnych. Chyba, że wpadnę na jego brata bliźniaka, a to przecież nie daje mi gwarancji identycznego charakteru i osobowości jak pierwowzór. Owszem, poznawałam wcześniej innych mężczyzn, ale nigdy nie skreśliłam żadnego z powodu braku mieszkania, bo uważam to za totalny absurd... Cóż, może jestem jakaś inna, zbyt staroświecka albo po prostu nie znam się na obowiązujących dziś standardach

Brainless napisał/a:

Ves napisał/a:

Czuj się wyróżniony, bo bywam tu już od dawien dawna i w zasadzie niejedno widziałam, ale dopiero Twój post sprowokował mnie do ujawnienia się - a co, niech stracę

Widzisz, może wyda Ci się to niemożliwe, ale tych wartości jest jeszcze więcej, jednak z racji moich skłonności do dygresji, nie chciałam się zbytnio rozpisywać. Chodziło mi po prostu o to, że kiedy mężczyzna ma do zaoferowania więcej niż własne cztery kąty, wtedy sprawy materialne schodzą na bok. Owszem, jeśli kobieta szuka tylko takich przy kasie, ma do tego pełne prawo, ale bez "porozumienia dusz" i chemii w związku, te pieniądze są gówno warte. Prędzej czy później będzie biadolić, że jest nieszczęśliwa... i siłą rzeczy, będzie uzupełniała braki gdzie indziej. Odpowiadając na resztę: nie, nie będzie dwóch podobnych. Chyba, że wpadnę na jego brata bliźniaka, a to przecież nie daje mi gwarancji identycznego charakteru i osobowości jak pierwowzór. Owszem, poznawałam wcześniej innych mężczyzn, ale nigdy nie skreśliłam żadnego z powodu braku mieszkania, bo uważam to za totalny absurd... Cóż, może jestem jakaś inna, zbyt staroświecka albo po prostu nie znam się na obowiązujących dziś standardach

Ojtam, ojtam, po prostu nie zrobiłaś sobie badań DNA. Niestety wykrywanie materializmu nie jest (jeszcze) refundowane przez NFZ

Ooo, dzięki za przypomnienie, zrobię przegląd przed końcem roku! A ten nowy przywitam już w pełni świadoma swych materialistycznych, skrzętnie ukrytych w DNA, zapędów

rwaczkobiet napisał/a:

no jesli uwazasz ze kobiety w genetyce nie maja popedow na pieniadze i inne wiadome rzeczy jak wyglad czy charakter to sie mylisz

Czy mógłbyś proszę zidentyfikować gen, jaki u mnie jest odpowiedzialny za popęd na pieniądze? Poparte badaniami naukowymi, oczywiście.

Aż mi ciśnienie skacze jak czytam takie rzeczy.

Nie tym tonem prosze tak jak mowilem wszyscy ludzie to materialisci ale tylko kobiety sa w stanie skreslic druga strone za slabsza sytuacje materialna

Leśny_owoc napisał/a:

Fakt jeśli jest się młodą kobietą to część szefostwa w formach krzywo na Ciebie patrzy ze względu na możliwość zajścia w ciąże, ale są również normalni ludzie na wyższych stanowiskach. Jeśli chcemy mieć wzrost wykwalifikowanych pracowników to niestety musimy mieć przyrost naturalny, a to bez zajścia w ciąże nie zajdzie .

Z doświadczenia wiem, że np. większość stanowisk typowo biurowych obsadzona jest jednak przez kobiety, zwłaszcza w państwówce. Widocznie jednak "potencjał rozrodczy" nie jest aż tak wielką blokadą. Z drugiej strony powracające przypadki cwaniactwa polegające na tym, że kobieta idzie na zwolnienie miesiąc po znalezieniu pracy, bo zachodzi w ciążę - również nie pomagają w stworzeniu zdrowej atmosfery sprzyjającej równemu traktowaniu kobiet i mężczyzn jako potencjalnych pracowników...