Różne oblicza macierzyństwa. Macierzyństwo w wieku 20,30,40 lat ...... - Netkobiety.pl

ja urodziłam pierwsze dziecko w wieku 18lat i pomimo że świadomie chciałam dziecko,byłam zdziwiona wtedy że od tak chciałam i mam.Wszystko potoczyło się bardzo szybko 9miesięcy szybko zleciało i urodziła się córka (równie szybko bo poród trwał 15min.)Później jakoś szybko urosła i kiedy miała 7-8 lat zaczęłam myśleć o 2 dziecku i okazało się że nie mogę zajść w ciążę.Były badania,okazało się że mam guza jajnika więc go usunęłam i dowiedziałam się że już nie będę miała dzieci To był szok bo córka miała już 14lat  i bardzo chcieliśmy z mężem dziecko.W końcu udało się!1i1/2 roku po operacji zaszłam w ciążę miałam w tym czasie 32lata i okazało się że bardzo źle znoszę ciążę,wciąż było mi niedobrze,do 5 miesiąca prawie nigdzie nie wychodziłam bo jakoś nie lubiłam ludzi w tym okresie(choć normalnie lubię kontakt z ludźmi) od 6 miesiąca zaczęłam czuć się lepiej ale za to byłam okropnie gruba,przytyłam 30 kg,miałam olbrzymi brzuch(123cm w pasie) i do samego porodu toczyłam się jak balon a że był grudzień to ubranie się było wielkim wyczynem.Sam poród też był ciężki i trwał 21godzin.
Dlatego osobiście uważam że im kobieta młodsza tym lepiej znosi ciążę i poród i według mnie jest tylko jedna różnica-teraz mam do synka więcej cierpliwości,mam większą wyobraźnie i chętniej spędzam czas z małym ale to może być też zasługa tego że teraz jestem sama(mąż od rana do wieczora w pracy) a wcześniej miałam do pomocy mamę która mnie wyręczała i babcię która przejęła w pewnym momencie wszystkie moje obowiązki.

Pierwsze dziecko urodziłam - jak miałam 23 lata.Córka nawet nie miała roczku- gdy jak grom z jasnego nieba spadła na nas wiadomość o chorobie męża. To był trudny czas i dla dziecinki i dla nas.Mąż leżał długo w szpitalu- i jak patrzę z perspektywy czasu - gdyby nie rodzice i fakt,że mieszkaliśmy na wsi- ciężko było by przetrwać ten okres.Pomijam dość dużą odległość do szpitala -ale ciągle jedno brzmiało mi w uszach a mianowicie - moja rozmowa z lekarzem i to- co mi powiedział- cukrzyca ,na którą zachorował mąż- jest chorobą dziedziczną.Wprost "powalał " mnie niepokój o Nich oboje . Do tego doszedł stan psychiczny męża i to co ciągle mi powtarzał........ zmarnowałem Ci  życie.I w ten sposób - przez jakiś czas miałam 2 dzieci- ponieważ mąż również potrzebował bardzo dużo mojej troski i musiałam swoim postępowaniem udowadniać Mu,że wcale tak nie jest .Zresztą powiedziałam to na innym wątku- nie zamieniłabym Go na 3 zdrowych.Decyzja o drugim dziecku - nie była łatwa- chociaż mieliśmy świadomość,że nie chcemy poprzestać na jednej istotce .Ciągle powtarzałam....a jak dziecko odziedziczy cukrzycę? co będzie? Mężowi dawałam zastrzyki z insuliną- ale jak tu kłuć dziecko? czy to jest odpowiedzialne? Mąż jeździł co roku do sanatorium- tam wielokrotnie rozmawiał ze specjalistami diabetologami ,którzy twierdzili,że  prawdopodobieństwo dziedziczności  w naszej sytuacji - jest nie większa niż 5 %. Wiśta wio...... łatwo powiedzieć. Jednak los zadecydował za nas....... nie poszliśmy na Sylwestra..... i we wrześniu następnego roku urodził się syn.Między dziećmi jest różnica 3 lat. Teraz są dorosłe i co ciągle sprawdzam.......... są zdrowe.

Tak myślałam o tym czasem czy jest jakaś złota reguła jaki wiek jest najlepszy na zostanie matką i chyba takiej nie znalazlam Tak jak z jednej strony każdy czas nie jest jeszcze tym najlepszym na taką decyzję, tak samo każdy czas -przy właściwym partnerze- może być najlepszym. Bo z jednej strony siła i energia młodości, z drugiej życiowe doświadczenie i większa stabilizacja finansowa... Chyba trudno ocenić co jest absolutnie lepsze.

Dla mnie osobiście to właśnie odpowiedni partner był tym elementem, którego mi wciąż do tej decyzji brakowało. I też właśnie dlatego pierwsze dziecko urodzę przekroczywszy magiczną 30.

wow podziwiam mamy które decydują się na drugie i kolejne dziecko. Jak Wy ogarniacie? ;D ja przy mojej jednej nie wyrabiam
Nasza decyzja była poparta moimi problemami gin i dostałam "wyrok" albo juz albo potem moze byc baaaardzo cieżko. Pół roku zajęło mi zajście w ciążę, 9 miesięcy wymiotowałam. A czy istnieje dobry czas? Hmm nigdy nie będzie wystarczająco dobry

Co prawda jeszcze nie urodziłam, ale będę miała pierwszą dwójkę dzieci w wieku 27 lat. Czasami zastanawiałam się nad tym, czy nie lepiej było zacząć wcześniej, ale kiedy jestem już w ciąży, to wiem, że w moim przypadku nie. Kilka lat temu łatwiej się stresowałam, byłam mniej dojrzała emocjonalnie, dopiero stawiałam pierwsze kroki po zmianie branży, a kredyt na dom też był dla mnie sporym obciążeniem finansowym. Teraz jest lepiej, bo jestem gotowa psychicznie, moim jedynym zadaniem jest to, żeby o siebie dbać itp. Ostatnio wydałam bardzo dużo pieniędzy na prowadzenie ciąży i jakieś dodatkowe konsultacje, a dwójka dzieci na raz też więcej kosztuje. Kilka lat temu musiałabym z czegoś zrezygnować, jakoś kombinować finansowo, a dziś mogę beztrosko cieszyć się ciążą. Wiem mniej więcej, czego się spodziewać i jestem na to przygotowana - nie sądzę, że "jakoś samo się poukłada". Pod względem fizycznym jestem bardziej świadoma mojego ciała oraz zachodzących w nim zmian i nie boję się porodu. Marzy nam się czwórka dzieci, ale najpierw zobaczymy jak będziemy sobie radzić z dwójką.

Co do rozleniwienia, to prawda, że im dłużej się zwleka, tym łatwiej później przychodzi przekładanie: "a może jeszcze miesiąc poczekamy". I te miesiące lecą. Przynajmniej u mnie tak było.

Cslady tak komfort psychiczny to podstawa. I tak jak mówisz - jakaś tam stabilizacja finansowa niestety/stety ten komfort daje. Dojrzałe macierzyństwo na pewno kosztuje mniej nerwów, można się cieszyć ciążą tak jak Ty teraz. I wow - bliźnięta - niezłe wyzwanie
Ja jeszcze do plusów swojego wieku dodam, że zauważyłam, że osoby 20paro letnie mają więcej cierpliwości niż starsze mamy i ojcowie - tak przynajmniej widzę w swoim otoczeniu w kilku przypadkach. No i te osoby o których mówię bardziej dmuchają na dzieci i chuchają, choć w pewnych przypadkach mocno przesadzają.
A znacie mamy po 40 które w takim wieku mają pierwsze dziecko?

Gobo młoda babeczka z Ciebie, zobaczysz jak będzie po pierwszym

Mery90 silna babka z Ciebie!

mery90 będzie dobrze, rozumiem Cię, bo mój mąż od kiedy zaszłam w ciąże ( pomimo, że pół roku się staraliśmy) też mnie skrzywdził. Boje się jak to będzie po urodzeniu dziecka, ale wszyscy mi mówią, że podobno w kobietę wstępuje wtedy nowa siła i wszystko przezwycięży. Wierzę w to:) Narazie przerażają mnie hormony bo cały czas płaczę, ale czekam cierpliwie na tą siłę:). U Ciebie też wszystko się ułoży i na pewno zaczniesz się uśmiechac do wszystkich dookoła:)

Ja  myślę, że  najlepszy  moment  na  pierwsze  dziecko  to  koło  30  stki.
Jest  już  się  po  szkole, prace  też  powinno  się  mieć  stabilną,to  co się  miało  wyszaleć  to  był  czas  na  to.
Ja  urodziłam  mając  19  lat. Ledwo  skończyłam  szkolę  bo  młody  był  na  świecie, facet  był  dzieckiem  jak  ja  i migał  się  od  obowiązków. Nie  poszłam  na  studia  przez  co miałam  byle  jaką  pracę.Jak miałam 21 lat    okazało  się  że  dziecko  jest niepelnosprawne  także  pocisk  w momencie  bycia  akurat  samotną  matka.Teraz  studiuje  po  10  latach  od  szkoły  ale  to  nie  jest  to  samo, dużo  mnie  to kosztuje  czasu, pieniędzy i tak  naprawde dopiero  zaczęłam  myśleć  o sobie. Mam  poczucie   tego  że  wiele  mnie  omineło  ale  też  nie  wyobrażam sobie  życia  bez  dziecka.Pozatym  nie wiem  co  by  było  gdybym  jako  osoba  trochę  starsza  miała  siłę  przetrwać  to  wszystko  i ciągle  walczyć  o poprawę  stanu  zdrowia  dziecka.

nasze pierwsze dziecko - jak miałam 36 lat - zupełnie świadomie i z wielką radoscią gdy juz się pojawiło - trochę żałuję że tak późno bo czasem chciałabym mieć jeszcze jedno ale z racji wieku chyba się nie odważę (to i tak była odważna decyzja w tym wieku i odważyłam się tylko dlatego że znam a raczej moja mama zna kobiety które urodziły swoje pierwsze dzieci w wieku 40! i to dodało mi odwagi a zaczęliśmy sie starać pomału jakieś 2-3 latka wcześniej) ale tak jak anicorek87 napisała, najlepszy wiek to chyba ok. 30 - masz już ustabilizowane życie, studia skończone, dobra praca i może już własne 4 ściany