Młodszy chłopak, sport, sezonowe życie, sielanka i męska decyzja - Netkobiety.pl

Mam wrażenie, że sama sobie przeczysz. Wcześniej pisałaś, że wcale Ci nie chodzi o to, żeby on miał takie pasje jak Ty. Powoływałaś się na przykład swoich przyjaciółek które jedna była malarką, inna jeszcze kimś innym. A w cytacie powyżej piszesz rozgoryczona, że może powinnaś odpuścić i "On na ryby, ja do lasu". No to jak to w końcu jest ? Jeśli on przykładowo byłby właśnie zapalonym wędkarzem i nie interesowałaby go zaproponowana przez Ciebie wycieczka do lasu, to byłoby dobrze, czy źle ?
Przyjaciółki to co innego, niż partner. Ja jednak myślę, że Ty chciałabyś, żeby on był dokładnie taki jak Ty. Żeby Cię dopełniał (a Ty jego). Różnice Cię irytują. Tylko chyba nie bardzo potrafisz się przed sobą do tego przyznać.

Ja nie wiem czy ten chłopak jest beznadziejny ale biorąc pod uwagę inny wątek autorki (ten na kilkanaście stron) + to o czym czytamy tutaj to można sie z tobą zgodzić, że autorka nadaje się do leczenia a nie do związków.
Wcześniej goniła króliczka w postaci faceta który ją zlewał, który chciał ją tylko do "dmuchania" a nie do związku. I tak sobie go wkręcała jakiś czas i liczyła, że w końcu może tamten opamięta się i ją zechce do wyższych rzeczy aniżeli  tylko do łóżka. W między czasie pojawił się kolejny facet który był zainteresowany związkiem ale nie dała mu szansy bo nie był typem drania. Dodatkowo uznała, że będzie chciał nią sterować.
I w końcu wzięła sobie młodszego chłopaczynę chyba myśląc, że będzie mogła go bez końca czołgać po górach jak psa za obrożę. Ta rola "Pani i psa" chyba w końcu zaczyna jej wychodzić bokiem, kolesiowi chyba też się już znudziło

Wygrzebałem taki tekst z poprzedniego wątku:

Nie wiem po co wzięła sobie tego kolesia, chyba tylko po to aby odreagować niepowodzenie z panem draniem i pokazać mu faka xD
Tak jak napisałem wcześniej, ten obecny nie jest raczej typem ( to wynika z opisu) chłopaka który  ma zamiar polecieć, kupić łódź i zabierać autorkę na pięcioletni rejs po oceanie pływając od wysepki do wysepki.
Nie potrafi się sama motywować tylko potrzebuję kogoś na kim będzie mogła się uwiesić na dłużą metę aby spełniać postawione cele. Taki trochę wg. mnie pasożyt ^^

Tak, pojechałam po nim, to prawda... No ale właśnie z drugiej strony po to przychodzi sie na forum aby trochę się wyżyć, wypisać, powyrzucać z siebie. Oczywiście nie jest tak, że on ma tylko złe cechy, ma też pozytywne:

- jest czuły, delikatny, subletny, pokojowo nastawiony;

- odpowiedzialny, jesli już podejmie jakieś zoobowiązanie (w pracy) to sie wywiązuje;

- wygląda super;

- zawsze mnie przytula, całuje, nasze intymne relacje są super;

- wszyscy w koło mówią, "jaki to miły chłopak!"

- inteligentny, często żartujemy;

- towarzyski, gdy towarzystwo jest mu znane;

No więc było wiele powodów, które sprawiły, że chciałam z nim być. Nie jest tak, że "wzięłam sobie chłopca", to on chciał ze mną być i zabiegał o to.

Na pewno jest różnica w samoświadomości i pewności siebie (wynikająca z różnicy wieku). Zarzucacie mi narcyzm, ale na ile znam dobrze temat to będzie bardziej po prostu wysoka samoocena, z czego też jestem jak najbardziej dumna. Czuję, ze mogę, jak nie mogę to się nauczę, jak się nie nauczę to poproszę o radę. On często powtarza, że nie potrafi, nie daje rady, nie umie... strasznie przykro mi tego słuchać! Ale nie wiem też co mam mu doradzać, gdy tylko mówię, spróbuj to nie jest trudne, uwierz w siebie, to wręcz jest zły. Nie wierzy w siebie, nie wierzy, że zasługuje na dobre rzeczy. Ja wierzę, że zasługuję i sięgam po nie - czy to narcyzm?
To duża dyskusja, ale pozytywna samoocena jest jak najbardziej pożądaną cechę i jej brak to raczej zaburzenie.

Jolanka, każdą sugestię możnesz natychmiast odrzucić, albo się jej przyjrzeć. Narcyzm oprócz tego, że może przybierać skrajne socjopatyczne formy, występuje też w wersjach łagodnych. Spojrzałam w Twohe poprzednie wątki i na pewno Twoje dzieciństwo i problemy z niską samooceną czynią w Twoim przypadku narcyzm bardziej prawdopodobnym, bo narcyzm jest strategią kompensującą niskie poczucie własnej wartości właśnie.

Kilka cytatów dotyczących narcyzmu:
"Kiedy ktoś przez całe życie szereguje różne aspekty ludzkiej egzystencji wedle ich wartości na tle słabszych alternatyw, a ponadto dąży do perfekcji przez łączenie się z wyidealizowanymi obiektami i przez pracę nad doskonaleniem siebie, określamy go jako osobę narcystyczną. "

"Samoocena tych osób została zatruta przekonaniem, że aby móc kochać własne Ja, należy nieustannie dążyć do jego udoskonalenia, a nie po prostu akceptować je takie, jakie jest."

"Kernberg zwrócił uwagę na poczucie wielkości i uprzywilejowania, ekscytację oraz ambitne nastawienie pacjentów narcystycznych."

"Przepełnienie wstydem, poczuciem niższości, zakłopotaniem powoduje, że niemal wszystko, co myślą, czują i robią, jest ukierunkowane na to, aby osoby narcystyczne mogły mieć lepsze zdanie o sobie samym."

"Osoba narcystyczna prezentuje się innym jako silna, doskonała, niezależna, pewna siebie. W rzeczywistości jest ona silnie zależna od innych ludzi, jej fałszywe self potrzebuje ciągłego zewnętrznego potwierdzenia. Brak tego potwierdzenia może być źródłem ponownego urazu, wywołać złość i obronę."

Sporo z tamtego wątku przepracowałam. Moze byc tak, że ze skajności w skrajność ewentualnie. Ale pozytywna samoocena czesto bywa mylona z narcyzmem (niedlugo obiecuje wysyp cytatow na ten temat

Tak sobie czytam, czytam i to rzuciło mi się w oczy:

i to jest jak dla mnie odpowiedź Twojego problemu.
Sam kiedyś byłem w związku z kobietą 6 lat starszą i prawie bym z Nią popełnił (z perspektywy czasu) "upsa".  20 - 25 lat to czas kiedy szuka się swojej drogi i dojrzewa. Jednym przychodzi to szybciej innym ciut wolniej a niektórym - wcale Ty masz cel, zainteresowanie i pasje. On - celu dopiero szuka, zainteresowania i pasje - fajnie jakbyście mieli jakieś wspólne, ale też nie są one konieczne.
Ty za wszelką cenę - mówiąc wprost - narzucasz swoje pomysły i to co "powinien" zrobić. Odpuść - Ty sobie poradzisz, daj mu odetchnąć może wtedy oboje nabierzecie dystansu i nabierzecie pewności czy razem Wam po drodze.
Nie wychowuj go jak dziecko... On już ma rodziców.

Ja bym rozroznila tu kilka rzeczy. To dobrze, ze autorka sie rozwija, ja nie widze w tym nic zlego, a wrecz przeciwnie. Podziwiam osoby, ktore sa ambitne rozwijaja i umysl i cialo i sie nie poddaja. Sama chcialabym wiele w tym kierunku robic, ale czesto wygrywa lenistwo i robie malo, a potem zaluje ze zmarnowalam cz as :-P Kazdy potrzebuje tez czasu dla siebie, odpoczynku, ale jak tego za duzo takie lenistwo i nic sie prawie jak nie robi jak u mnie po pracy tylko lenistwo to tez niedobrze. Dlatego chce to zmienic :-)

No ale bledem jest wybieranie partnera, ktory jest tutaj naszym calkowitym przeciwienstwem. No chyba ze autorka to zaakceptuje a mimo roznic dogadaja sie. Nikt z nich nie jest gorszy, ale czasem po prostu ludzie sie ze soba mecza. Uwazam jednak tak jak Wy, ze nie powinno byc tak, ze autorka motywacji upatruje w chlopaku zamiast znalezc ja w sobie. On nie zakazuje jej robienia tego co lubi a skoro nie chce tego robic z nia to nic na sile. Moze on sam powoli tez widzi, ze moze ten zwiazek ma srednie szanse...

Do tego poziom inteligencji, poziom mentalny dobrze jak na podobnym poziomie. Partner dobrze jezeli nas fascynuje, gdy mamy o czym rozmawiac. W koncu jezeli to ma byc zwiazek na dlugo to podobanie sie sobie i seks nie wystarcza. Musi byc o czym rozmawiac. Jezeli jest tak jak pisze autorka, ze faktycznie srednio maja o czym rozmawiac to tez slabo. To wtedy gorsze od niedzielenia razem zainteresowan bo tu mozna sie dogadac. Jezeli jednak ona chcialaby porozmawiac na rozne tematy a z nim o to ciezko albo np mowi cos i musi mu tlumaczyc, bo on wielu rzeczy nie rozumie to tez frustracja bedzie rosnac. No a tak jak piszecie nikogo sie nie zmieni, a dowartosciowywanie sie czyims kosztem tez byloby straszne. On i tak jest 7 lat mlodszy, moze sie zmienic, ale czekac na to specjalnie to tez tak srednio.

Nie mogę teraz poświęcić temu tematowi tyle czasu ile bym chciał, więc skrótowo:

   Myślę, że nasze definicje tego pojęcia znacznie się różnią. Ty masz na myśli codzienne mniej lub bardziej błahe rozmowy?
Zbliżone IQ ? A jeśli nie, to co?
Poniżej wybrane przykłady obrazujące co ja m.in. zaliczam do tej sfery:

( tu mała uwaga- On nie umie/nie chce mu się/nie widzi potrzeby poważnej dyskusji, Ty umiesz i CHCESZ -to też ważne)

Przykładów takich dostarczyłaś znacznie więcej, właściwie większość Twoich rozterek dotyczy tak rozumianej przeze mnie (nie)zgodności. Zaliczam tu też np. temat "dzieci". Większość z tego to poważne sprawy... znacznie ważniejsze niż np. to że bezproblemowo dogadujecie się kto zmywa talerze, że macie podobny gust muzyczny, czy inne tego rodzaju rzeczy.

Oprócz intelektualnej jest jeszcze emocjonalna. Tu zaliczałbym (z tego co Ty wymieniasz): stabilność uczuciową, poczucie zaufania (że nie zdradzi Cię), okazywaną sobie czułość itp.
Z tego co widać ogólnie w tej sferze jest bardzo na plus, ale od jakiegoś czasu do "emocjonalnej" wkradły się uczucia/emocje negatywne: irytacja, złość, frustracja, niepewność...

Idąc dalej, "zgodność" mentalna w moim rozumieniu to połączenie zgodności "intelektualnej" (X) i emocjonalnej (Y). X+Y/2 = jakość związku.
Tak więc otrzymuję:
Iluzoryczna zgodnośc intelektualna (no niech będzie że jakieś 10% a nie 0%) + dajmy na to 90% zgodności emocjonalnej (ale ta szybuje w dół i nie zanosi się, żeby ten proces miał zostać zahamowany)
podzielić przez 2 = 50 % (wg mnie).
Twoje obliczenia, o ile takie matematyczne ujęcie Cię nie zrazi, pewnie będą się różnić. Pytanie, czy uzyskana wartość (i fakt, że spada) Cię zadowala?
Używając klasycznego podejścia powiedziałbym, że Wasza mentalna zgodność jest "zwichrowana" - już chyba lepiej byłoby gdyby te wartości byłby do siebie zbliżone (50+50, 40 +60 itp.)

Przykład obrazujący dlaczego pomyliłaś się w jego ocenie (jego prawdziwej natury). Wieloznaczne zdanie zostało przez Ciebie zinterpretowane błędnie, tzn. poprzestałaś na takiej interpretacji, która pasowała Ci do koncepcji odpowiedniego dla Ciebie faceta. Myślenie życzeniowe. Zresztą sama przyznałaś, że pewne "sygnały" (np. braku motywacji) były.
Zakładam że przyczyn tej błędnej oceny może być więcej.
Inną może być fakt, że moim zdaniem zafiksowałaś się zbytnio na "zgodności emocjonalnej" (tego żeby było "dobrze": zaufanie, poczucie bezpieczeństwa, troska itp)  z powodu krachów w tej dziedzinie w poprzednich związkach.
Niestety "uczulenie" na poprzednie niepowodzenia, nie tylko w relacjach międzyludzkich często prowadzi do pułapki. Zwraca się większą uwagę na pewne aspekty, te z którymi miało się problemy, przepracowało się je mniej lub bardziej, czuje się taki człowiek pewny siebie myśląc: "O, przynajmniej TEN syf mi juz nie grozi!".
Tymczasem życie w kolejnym kluczowym momencie często "atakuje" nas z zupełnie INNEJ, nieoczekiwanej strony. I tak, skupieni żeby nie wejść kolejny raz w chodnikowe psie łajno, nie patrzymy w górę i zapędzamy się pod drzewo oblepione złośliwymi ptakami czekającymi tylko by nam narobić na głowę.

Będę nudny- to są elementy sfery emocjonalnej i fizycznej. I pewnie brutalny- nawet szympansy potrafią okazywać radość, troskę, współczucie itp. towarzyszom w stadzie, bądź partnerom. Dojrzali ludzie dodają do tego coś więcej, elementy typu: "potrzeba bycia w związku stymulującym, gdzie partnerzy inspirują sie i motywują" itp., i jeśli te elementy znajdują ( i upewnią się co do tego) w innych ludziach to mogą się w tych ludziach zakochać. To niepowtarzalny mix tego rodzaju elementów decyduje o naszej indywidualności, o tym że rożnimy się od zwierząt i od siebie nawzajem.
W tym kontekście powiedziałbym, że ta pustka której się boisz to nie będzie potencjalna tęsknota za tym, danym człowiekiem, bo to co wymieniasz w ostatnim cytacie to jakby tylko zarys człowieka, coś niekompletnego i nieokreślonego jak sylwetka we mgle, coś przejawiającego wspólne cechy dla większości ludzi (a nawet zwierząt).
To będzie tęsknota za miłością, której -wybacz że tak kategorycznie- tu nie ma.
Poza tym... teraz, w porównaniu do epopei opisanej w poprzednim swoim temacie, jesteś bardziej świadoma i silniejsza. Tak mi się przynajmniej zdaje. Ból teoretycznie powinien być więc mniejszy i trwać krócej.

Ostatnia sprawa, połżartem. Szkoda że nie mogę znaleźć tego fragmentu... Napisałaś w pewnym momencie, że on nie potrafi znaleźć czegoś co chciałby robić w życiu, swojego "miejsca" w tymże, wie tylko czego nie chce, a Ty w związku z tym próbujesz mu pomóc, nakierować, podawać różne możliwości itp. W innym miejscu przypomina Ci to relację Matka-Syn. Ale mi skojarzyło się to z postawą "misjonarską". Przypomina Ci coś takie określenie?
Podpowiedź- tendencja pchająca pewnych ludzi do partnerów "z problemami" była omawiana w Twoim poprzednim wątku.

Naprędce, ogólnie ciekawie piszesz

Odniosę się tylko do fragmentu, który dla ciebie dotyczy tęsknoty a ja raczej nazwałabym "strachem przed samotnością". Wg mnie Jolanka nie tyle tęskini za miłością (chociaż to również), co boi się być sama. Może obawia się, że znowu wróci stare i że ten sam strach będzie pchał ją w ramiona przypadkowych mężczyzn i przelotnych relacji. Do swojego obecnego chłopaka po prostu się przyzwyczaiła, bo przecież dobrze z kimś dzielić codzienność, nawet jeśli ona i on są zupełnie niedopasowani. Na początku ich relacji niosła ich fala wzajemnego zauroczenia a teraz gdy fala opada i Jolanka zaczęła dostrzegać u swojego chłopaka brak fascynacji nią i jej pomysłami (na życie, spędzanie czasu itd.), to on stracił w jej oczach na wartości jako lustro, w którym mogłaby się odbijać. Została tylko jego wartość "użytkowa". Tylko dlatego ich związek wciąż trwa. Ale chyba niebyt długo jeszcze.

Niewykluczone, że masz tu więcej racji. W końcu samotnośc jest jej już znana, a miłość póki co tylko wyobrażona (?).
Chociaż teraz, kiedy wreszcie "wgrała" sobie właściwy "program" i kiedy poznała jak (jak dobrze) związek wyglądać może od emocjonalnej strony, to wątpię żeby mogło wrócić "stare". Żeby tak się stało musiałaby się chyba całkiem posypać psychicznie, a wątpię żeby do tego doszło.

Dziękuję, miło to słyszeć. Zwłaszcza od osoby, którą cenię :)

Coś w tym jest. Wspominam większość moich relacji miłosnych jako nieudane, więc owszem boję się znowu "gry na rynku".
Z drugiej strony po przerobieniu (dość solidnym przerobieniu, o czym traktuje mój kilkunastostronnicowy post) poprzedniej relacji "z draniem", mam wrażenie, że jestem mądrzejsza i dojrzalsza i że nie dałabym się wpędzić w taką sytuację ponownie. Ale tak zupełnie pewna tego nie jestem, bo jednak ból po ewentualnym rozstaniu może być wielki i mieć wiele konsekwencji.
Podchodzę pragmatycznie? Owszem, nie mam 15 lat, tylko 2 razy tyle, staram się dbać o moje emocje, przewidywać je.

Dzięki za tego posta, tak chętnie przejrzę Twój wątek, może znajdę w nim odpowiedzi

Hm, kiedy w to wchodziłam, to naprawdę nie było odczuwalne, te lata... teraz sprawa wydaje się być tak oczywista...

Kiedy poznałam jego rodzinę byłam zachwycona: rodzice żyją w harmonii, mają swój ulubiony sport i spędzają czas razem, dużo czasu. Mają fajną dużą rodzinę, która się wspiera, dom jest zawsze otwarty dla gości. Mama jest bez przerwy czymś zajęta, maluje, prowadzi teatr. Tata pracuje więcej, wstaje wcześnie rano do pracy (lubi ta pracę), a i weekendy spędza aktywnie. . L., jego brat i tata nosili większość życia długie włosy tak wiec wydaje się, że wszystko tolerancyjnie i wspierająco.

Dlatego bylam bardzo zdzwiona kiedy odkryłam, że mój chłopak ma takie problemy z wiarą w siebie i samooceną.
I że woli spędzać czas wolny zupełnie biernie.

Z tego co mi mówił, nie był nigdy do niczego przymuszany w dzieciństwie, zdarzało mu się czasem nie chodzić do szkoły, nie zbierał najlepszych ocen, ściągał ale ponoć był zdolny. Nastawienie do szkoły to chyba też kwestia trochę kultury (on jest obcokrajowcem). Ja też nie byłam nigdy przymuszana do nauki, ale jakoś czułam, ze warto się uczyć, że chcę dorównać co najmniej rodzicom. Dziś L. mi opowiada anegdotki jak to ściągali na egzaminach, a mi swięci w głowie "no, ale po co? potem nie wiesz czy umiesz czy nie umiesz".

Ma dobry kontakt z tatą, mają takie męskie pogawedki. Mama generalnie jest wyrozumiała i kochająca, czasem coś mu przywiezie, ale nie jakoś notorycznie. Nie wydaje mi się aby kiedyś mogło być inaczej. Oboje dbają o siebie fizycznie, podróżują razem, etc.

Mi się wręcz wydaje, że zupełnie nie mówili mu co ma robić i co było być dla niego korzystne w życiu, wręcz mam wrażenie, że wszyscy, wszystko mu odpuszczali.

OOO coś czuję, że zagoszczę i w tamtym wątku!

A to brzydal, że nie chce kobiety przedstawić rodzinie (przez rok!), mnie to najbardziej chyba ujęło!

Ekhm, tylko wiesz co... wtedy to niestety zaczyna być wychowywaniem i instruowaniem, jak z dzieckiem. Zaczęłam działać już w taki sposób i niestety nieeeeee: nie ma wtedy miejsca ma normalną, spontaniczną relację, ja muszę "udawać", że czegoś nie wiem, po to aby on mógł na to wpaść. Aż o upokorzenie to zakrawa, że muszę się podsługiwać takimi praktykami (jasne, w jakiejś minimalnej formie coś by tam można wskórać w ten sposób, ale jeśli wyobrażam sobie, że ktoś mógł tak "ustawiać" relację ze mną to nie dziękuję)

Jasne, że ma. Nie mniej jestem trochę ziritpwana już jego biernym nastawieniem do życia. Mam trochę wrażenie, że zostałam oszukana bo na początku faktycznie próbował dotrzymywać mi kroku, wydawało mi się, że będziemy jeszcze więcej działań i realizować (wspólne?!) marzenia. A tu nagle się dowiedziałam, że ja go przymuszam, że to za dużo, że w ogóle nie nie nie... Tak wiec zgłaszam reklamację bo produkt pierwotny miał inne właściwości

Pytanie dotyczy trochę tego jakie życie ja bym chciała mieć, czy koniecznie w parze gdzie muszę stale chodzić na kompromisy i ustępować, powiedziałabym przytępiać moje pomysły i plany, czy może jednak na tym etapie kiedy widzę tą nie zbyt świetlaną przyszłość dać sobie szansę na bycie z kimś kogo osobowość (ta długo dystansowa) będzie bardziej podobna do mojej.

Wbrew temu, że mój wiek mógłby wskazywać na to, że śpieszy mi się do ołtarza i dzieci, nie jest tak. Raczej mam wrażenie, że jemu bliżej do tego (bo takie też ma wzorce rodzinne, jego rodzice poznali się gdzieś jak mieli tyle lat co on i byli dla siebie pierwszymi partnerami). Wątpię aby wyskoczył z jakimś pierścionkiem, ale na przykład gdyby przydarzyła nam sie wpadka to wydaje mi się, że mniej by się zmartwił tym niż ja i jakoś, na ten swój soicko bierny spokój, przyjąłby to.
Ja daję sobie na jeszcze tak z 5 lat, w których miałam nadzieję się wyszaleć i spełnić satysfacjonująco zakamuflowane z tyłu głowy marzenia. Trochę się martwię tym, że ten związek mnie stopuje (hm, a może każdy związek stopuje? nie mam aż takiego doświadczenia i jakoś bardziej zapamiętuję te pary, które są inspirujące). Wiem, wiem, decyzja moja, nie mniej zbieram jak najwięcej materiału badawczego i rzetelnych opinii ludzi z jakimś doświadczeniem w podobnej relacji.

Jolanka, byłoby super gdybyś się zatrzymała na chwilę i zastanowiła, co tobie robi to, że twój facet nie chce uczestniczyć w aktywnościach, które proponujesz, albo, że nie ma takich jak ty potrzeb rozwojowych.
Ja i mój mąż jesteśmy bardzo różni. Interesujemy się odmiennymi zagadnieniami, mamy inne zawody. Lubimy inną aktywność fizyczną a mimo tych wszystkich różnic kochamy się, wspieramy. Uważam, że jest on może najlepszą a na pewno jedną z lepszych części mojego życia.
Obstawiam, że za prezentowanymi przez ciebie deficytami twojego chłopaka, jest coś innego. Konkretnie są to TWOJE niezaspokojone potrzeby emocjonalne. To, że drażni cię konieczność chadzania w związku na kompromisy. To, że punktujesz swojego chłopaka za każdą jego niedoskonałość oraz cechę czy zachowanie niezgodne z twoimi oczekiwaniami (czyli wady). I jeszcze inne twoje dostrzegalne w tym wątku zachowania pokazują, jak bardzo szukasz w partnerze przedłużenia siebie. Dewaluujesz swojego chłopaka tylko dlatego, że nie jest odbiciem twoich potrzeb i oczekiwań. Nie jesteś nim autentycznie zainteresowana jako człowiekiem. Oczekujesz, żeby był takim, jakim ty potrzebujesz, żeby on był.
Ale to, że on też wybrał sobie kobietę, która podkręca mu śrubę, która wciąż czegoś od niego wymaga i okazuje swoje niezadowolenie, a mimo to on trwa w tym związku, też COŚ pokazuje. Również na poziomie emocjonalnym.
Nic się nie dzieje przypadkiem.

Idź się leczyć kobito
Nawet zawodowi sportowcy  których kariera stoi na poziomie kilka razy wyższym od twojego mają normalne domy. Oczywiście nie trzepią dywanów itp bo mają ludzi od tego ale ich życie to nie tylko sport. W wolnym czasie grają np. w World of tanks tak jak Saganowski i Kucharczyk.
Twojemu facetowi nie jest do szczęścia potrzebne  przekraczanie pewnej granicy jeżeli chodzi o aktywność fizyczną. Człowiek to nie maszyna. Nie podkręcisz mu śruby i będzie działać tak jak chcesz i a liczenie, że się zmieni to pobożne życzenia.
Generalnie to nazwa wątku i cały ten twój "problem" z nim jest śmieszny.

No cóż... tak to wygląda, że ludzie pewne rzeczy robią nieco na pokaz, a po czasie nie są wstanie tego kontynuować na tym samym poziomie. W każdym razie to stawia jego postać w nieco innym świetle - bo sednem nie jest jego niedojrzałość czy niezdecydowanie względem Ciebie, a zwyczajnie różnica temperamentów i idąca za tym aktywność. Kiedyś spotkałem się z taką teorią, że żeby być szczęśliwym - trzeba potrafić być samolubnym. Twoje życie Ty decydujesz co i z kim. Nikt nie da Ci gwarancji - że będziesz szczęśliwa w obecnym związku (tym bardziej, że już coś Ci się nie podoba), ale też nikt nie da Ci pewności, że kolejny związek będzie udany rozumiesz mnie?

Słucznie, przyjrzę się temu bliżej... W pierwszej myśli, robi mi to, że zaczynam mieć z nim mało tematów do rozmowy; jeśli w ogóle nie zna pewnych sfer życia, które niosą ze sobą emocje, kontakty, satysfakcję, albo i porażkę i rozczarowanie to opowiadanie mu o tym od podszewki jakoś traci sens, traci spontaniczność... Wiele lat byłam entuzjastką wszelkiego rodzaju "wymian" kultury, poznawać zupełnie innych ludzi od siebie, mieszkać zagranicą, próbować nowych i nowych rzeczy. Jednak dorastając, dojrzewając zauważam, że "podobne"  po prostu lepiej działa i np. pary które są w jednej branże mogą zrozumieć swoje codzienne troski - i to jest właśnie wsparcie.

CO pokazuje?
Mogę tu dodać, że w jego rodzinie są "silne kobiety": np. babcia zarządza dziadkiem, mama z kolei ma mnóstwo swoich zainteresowań (i właśnie narzeka, że jej mąż (tata L.) jest ciężki żeby cokolwiek z nim zrobić).

O cześć kolego!
Jasne, że Cię nie wezmę
jak dobrze pamiętam to miałeś jakieś strasznie majaczenia i nie mogłeś poradzić sobie... Jak tam praca nad sobą?

Nikt Ci nie każe brać w nim udziału

Mam wrażenie, że Ty koleżanko jak i kilka osób Tobie podobnych, naczytałaś się pierdół jakiegoś samozwańczego guru
i próbujesz je stosować w realnym życiu, co i rusz wykazując wielkie zdumienie, że coś to nie chce działać,
a skoro tak to widocznie twój partner jest do niczego, no bo przecież nie porady internetowego guru od siedmiu boleści
Możesz mi wierzyć lub nie, ale gdybym ja Ciebie zabrał ze sobą na siłownię i kazał Ci robić to samo co ja robię,
to po 15 minutach byś się czołgała na kolanach błagając o litość i nie ma w tym ani grama złośliwości.
Możesz mi wierzyć lub nie, ale gdybym ja Ciebie zaczął przepytywać z budowy wielodrożnych zespołów głośnikowych,
to po 15 minutach gapienia się w sufit byś stwierdziła, że nie masz nic do powiedzenia na ten temat i może jakiś inny,
a wtedy na przykład chciałbym z Tobą porozmawiać o biografii Petera Gabriela, którą właśnie skończyłem czytać
albo nie wiem, może o tym co sądzisz szansach na zdobycie tytułu Mistrza Świata przez Sebastiana Vettela w obecnym sezonie?
No w końcu F1 to też sport, więc mam chyba prawo od Ciebie oczekiwać, że wybudzona ze snu o czwartej nad ranem
potrafisz bez zająknięcia wyrecytować nazwiska wszystkich kierowców oraz ile który z nich ma punktów na koncie?
Gdybym tylko chciał na siłę wykazać jaka jesteś beznadziejna, mógłbym bez żadnego wysiłku pisać tak do rana,
podając coraz to inne obszary mojego życia, na których nie jesteś i nigdy nie będziesz dla mnie równorzędnym partnerem
czy to do samej dyskusji na jakiś temat, czy też do brania czynnego udziału w tym czym ja w wolnym czasie się zajmuję.
Ale pomijając to wszystko możesz być zajebistą laską z którą chciałbym być i wtedy to wszystko przestaje się liczyć, wiesz?
Serio Ci mówię
A więc jak dla mnie, to problemem nie jest to, że ten facet czegoś tam z Tobą nie robi, bo mu się nie chce,
tylko problemem jest to, że ten facet zwyczajnie Ci się znudził, a cała reszta to jest tylko usprawiedliwianie decyzji o rozstaniu.
Ja to wiem i Ty to wiesz

Nie wiem, Kochana . Mogę się tylko domyślać.
Po co ktoś, kto poznał ciebie i twoje nastawienie do ... różnych spraw, idzie w klimaty, gdzie będzie się musiał wciąż starać, wysilać, mierzyć z cudzymi oczekiwaniami, wymaganiami, potrzebami. I będzie to trudne i uciążliwe, bo ponad chęci i siły.
Jak myślisz, kto decyduje się na taki krok?
A jak bym ci napisała, że ludzie w dorosłości odtwarzają pewne schematy, które wykształcili u siebie w okresie dzieciństwa, a takie schematy są jak filtry, które determinują sposób myślenia i postępowania.
Jolanka, jesteś bardzo inteligentną osobą. Potrafisz to wszystko sobie poskładać. U kogoś nawet łatwiej zauwać pewne schematy niż u siebie

Zastanów się po co ci przystojny słodziak. Świetny na przelotny związek i dobrą zabawę, ale co robić z takim, który w środku ma przysłowiowe flaki z olejem.
Zastanawiam się, czy to czasem kolejny raz nie odzywa się twoja niska samoocena i wybierasz sobie na towarzysza kogoś atrakcyjnego zewnętrznie. Kogoś, kto zwiększa twoje notowania i postrzeganie siebie.

Trzymam kciuki!

Strzelaj.

Przeczytalem caly watek i wydaje mi sie, ze po prostu do siebie nie pasujecie. Macie zupelnie inne wizje zwiazku, zycia, spedzania czasu. Ty masz prawo do swojej wizji wspoldzielenia z ukochanym swoich hobby czy pasji a on do swojej wizji - spokojnego, kanapowego zycia bez jakichs fajerwerkow. Nie ma sensu dla potrzeb tego wywodu wartosciowac, ktora wizja jest lepsza a ktora gorsza. Po prostu sa krancowo odmienne i nie da sie znalezc miedzy nimi sensownego kompromisu. Spedzilas wspaniale 1,5 roku z super-chlopakiem, z ktorym jednak ostatecznie rozmineliscie sie oczekiwaniami. Moim zdaniem lepiej rozstac sie w obustronnym szacunku i przyjazni, zachowujac cieple, pozytywne wspomnienia i, jesli to mozliwe, kontakt, niz pozwolic zeby albo w koncu ulala sie w tobie frustracja i doprowadzila do zakonczenia zwiazku w sposob duzo mniej przyjemny albo w koncu dac sobie podciac skrzydla. Co do zarzutow, ze jestes narcyzem - nie sadze. Wydajesz sie byc fajna, ambitna, energetyczna laska z pasjami, a wiec towarem deficytowym, wiec nie daj sobie nikomu podciac skrzydel i zyj w sposob jaki uwazasz dla siebie za najlepszy, bez ogladania sie na innych. Wyjazd chlopaka na inny kontynent wydaje sie byc darem od losu, zeby nie podejmowac meskiej decyzji tylko zeby nieuchronne zadzialo sie samo. Zreszta, jak dla mnie, to chlopak tez nie jest szczegolnie zainteresowany utrzymaniem zwiazku.