Nie wiem czy mam prawo do rozwodu. - Netkobiety.pl

Przepisy mnie za bardzo nie obchodzą, jeśli postanowię odejść do nie zatrzyma mnie żaden papierek. Obie bliźniaczki mają narzeczonych i swoje życie w stolicy,  300 km od domu. Trudno mi powiedzieć jak zareagują. Żona na pewno się wścieknie i będzie kompletnie zaskoczona. Ona nasze małżeństwo ma za pewnik.   Alimenty nie są dla mnie problemem, dam jej tyle ile powie.

Czy jestes pewien ze Twojego malzenstwa nie da sie juz uratowac czy juz nic ono dla Ciebie nie znaczy?Zawsze warto porozmawiac z zona jesli przeszkadza Ci Jej puszystosc porozmawiaj o tym moze znajdziecie rozwiazanie.Chyba ze myslisz tylko o sobie .

Nie przesadzasz aby? Co mają dorosłe dzieci do szczęścia naszego Autora? To już nie ich sprawa.
Co do rozwodu to myślę, że bez większego problemu rozwód dostaną. Tu już dawno nie ma pożycia małżeńskiego. Małżeństwo istnieje tylko teoretycznie.

Miałam na myśli konieczność dookreślenia :
- dla Twojego rozeznania jaki rozwód chcesz przeprowadzić
- w kontekscie drugiej strony - Jej reakcja może zmusić Cię do poznania rozwiązań, których nie znasz na razie

Hm...  ciut zastanawiające... wytrzymywałeś całe swoje dorosłe życie, gotów jesteś jeszcze wytrzymać ze 2 lata... Całą swoją postawa pokazujesz : należy wytrzymywać i szukasz teraz odpowiedzi na forum : jakie jest tego uzasadnienie - u licha - sam powinieneś to wiedzieć najlepiej bo dokładnie to robiłeś przez ostatnie lata. Dlaczego trzymałeś się rodziny tak długo ? Czy nie zaszkodzi Tobie brak tej rodziny (nie tylko pozostałym : Żonie czy Córkom) ?

Hm..., no cóż, chyba próbujesz podejmować spóźnione decyzje, których nie byłeś w stanie podjąć wcześniej - tylko czy teraz potrafisz udźwignąć konsekwencje takich decyzji ?

Dzieci nie mają na to żadnego wpływu, układają sobie właśnie swoje szczęście.
Jeśli są blisko emocjonalnie związane z matką, to mocno to przeżyją.
Autor napisał, że żona się tego kompletnie nie spodziewa - "się wścieknie i będzie kompletnie zaskoczona".
Tzn. że nie było z jego strony żadnych sygnałów, ani też prób naprawiania małżeństwa. Przekreślił je już dawno.
Skoro przekreślił, to zajmował się tylko sobą.

Ja zaczęłam chodzić na siłkę w wieku 45 lat, schudłam 15 kg w 3miesiące (tyłam przez leki). Zrobiłam to tylko dla siebie samej.
Może żona jest chora? Tarczyca ? Złe nawyki odżywiania  - nad nimi można popracować wspólnie.

Ale tak jak napisałam wcześniej, nie widzę tu zupełnie ani miłości dla żony, ani szacunku, więc nie bardzo jest tu co naprawiać w tej sytuacji.

Musisz porozmawiać z żoną. To podstawa, będzie to nieprzyjemna rozmowa, ale lepiej to niż oznajmić żonie że się rozwodzisz. Przygotuj sie do tej rozmowy. Może zrób sobie punkty. Tak abyś spokjnie przedsatwił żonie co czujesz.

Ja także jestem zdania, że nie ma sensu tkwić w martwym związku, jeśli od dawna nie kochasz, nawet jeśli żona kocha Ciebie, bo być może tak jest. Jednak, jak sądzę, nie robi to już na Tobie wrażenia.
Lepiej najpierw się rozstać, a potem układać życie na nowo, z kimś nowym, a nie np. zdradzać.
Oczywiście, z żoną musisz porozmawiać, a nie odjechać wymarzonym motocyklem w siną dal nagle i niespodziewanie, tak robią tchórze. Jednak bądź przygotowany na najgorsze; szok, rozpacz, próby zatrzymania Cię, być może szantaż. Dla Twojej żony taka wiadomość będzie ciosem i  ciężkim przeżyciem z wszelkimi tego konsekwencjami.
Licz się także z tym, że Twoje dzieci mogą odwrócić się od Ciebie i nigdy nie wybaczyć Ci odejścia od ich matki.
Jeżeli wszystko sobie przemyślałeś i zaplanowałeś, tzn rozwód, podział majątku, godziwe zabezpieczenie finansowe rodziny (miałeś na myśli dzieci, czy żonę?), to zrób to.
Z pewnością będzie to bardzo ciężki czas dla całej Waszej rodziny, ale w efekcie będziesz wolny.
I co dalej?
Spełnienie marzeń, szleństwa, podróże, druga młodość,  nowa kobieta, która będzie żeglowała z Tobą przez Pacyfik, będzie przytulona do Twoich pleców dzielnie pokonywać na motocyklu afrykańskie bezdroża , nie utyje, nie zapragnie stabilizacji i dziecka (z pewnością będzie znacznie młodsza od puszystej), a przecież nadal będziesz musiał pracować, wrócić do bazy, swojego (nowego) domu i...w pewnym momencie spostrzeżesz, że znalazłeś się w punkcie wyjścia.
Zastanów się więc, zanim rozniecisz burzę w aktualnej rodzinie.

Nasz autor to klasyczny przykład - aczkolwiek w ostrej postaci - tzw. syndromu kryzysu wieku średniego. Te motory, jachty, podróże...
Ha, ha ha
A za rok, dwa lub trzy wróci tu zasmarkany i zapłakany, że jest sam, rodzina się odwróciła a żadna kobieta nie chce....
Drogi autorze: czy żona w jakiś sposób "koliduje" z realizacją twoich marzeń? Cóż za problem kupić motor i dać wygwizdać swój tyłek na jakiejś dłuższej trasie? Fajnie byłoby złapać lumbago - twoja "stara, gruba i brzydka" żona mogłaby okazać się niezastąpiona...
To samo z jachtem, z podróżami.
Jak rozumiem twoja żona zrobiła się "gruba, stara i brzydka" ...nagle? Bo - oczywiście - nie widzisz jakiejś zależności między posiadaniem dzieci (także twoich!) i jej wyglądem, nieprawdaż?
Może za dobrze ci się żyje i w dupie zaczyna się przewracać?

Nie rozwodziłem się bo czułem się odpowiedzialny za małe dzieci. Przedłożyłem ich dobro nad swoje.
Brak ,,tej" rodziny jak piszesz zaszkodzi na pewno żonie, córkom mniej ale również. Mi w najmniejszym stopniu nie - nic kompletnie nie mam z tego małżeństwa. To był układ bardzo wygodny dla mojej żony ale nie dla mnie. Nie mam do niej pretensji, urodziła mi córki a ja byłem przez te dwadzieścia kilka lat, nie zdradzałem, nie piłem, niczego nie brakowało.

uważasz, że lepiej było się rozstać gdy dzieci miały po 11 lat?

nie, ona na pewno nie podejmie wspólnej decyzji ze mną.

gdzie widzisz brak szacunku? Mam dużo szacunku do żony, tylko jej nie kocham, jest dla mnie kompletnie nie atrakcyjna. Pomagałem jej przez wiele lat.

tak, zostawie jej dom, samochód alimenty żeby standard życia jej nie spadł, nie ma to dla mnie znaczenia.

W ogóle może źle nazwałem temat: pisząc rozwód miałem na myśli rozstanie na zawsze a nie konkretną sentencję wyroku. Ludzie mają jakąś fiksację na punkcie tego co tam pisze dokładnie w aktach stanu cywilnego. Brak rozwodu nie ma dla mnie większego znaczenia, sprawa się tam może toczyć nawet 3 lata jak dla mnie. A nawet jak się skończy nie pomyślnie to duzo to w moim życiu nie zmieni. Chce się wyprowadzić i wieść życie   ja chce. 

myślę, że częściowo masz rację ale wydaje mi się, że kryzys to tylko katalizator, impuls do zmian, których chciałem już dawno. Całe życie rodzinna była na pierwszym miejscu więc może czas na siebie?

hmmm dlaczego miałby się wydarzyć taki scenariusz? Wydaje mi się nieprawdopodobny.

tak, męczy mnie psychicznie je obecność. Podróże z nią zupełnie odpadają, ani tego nie lubi, ani nie ma kondycji, anie języka nie zna, ani nie jest otwarta.

Ok, rozumiem chyba dobrze, jedyne co to nie uważam, że należy pogłębiać fikcję bo jakby nie było : taki obraz rodziny zapodałeś (zapodaliście) córkom – krzywy i oszukańczy bo tego co powinno scalać rodzinę – jak rozumiem – w ogóle nie było.

I nie żyłeś też prawdziwie i taki fałszywy obrazek sprzedałeś córkom – tutaj mi Twoja postawa nie koresponduje, oczywiście i Żona nie żyła prawdziwie jak mi się wydaje.
Moim zdaniem brakowało : miłości, szczerości, było : bylejako i sam sobie musisz wyważyć, ile było dobrego w tej bylejakości.
Hm…, brzmisz jakbyś żałował czasu poświęconego Twojej bylejakiej rodzinie, jakbyś dopiero teraz mógł odetchnąć jak należy, jak zawsze chciałeś – odcinasz się od tego czemu się poświęciłeś, przykre, bo budzi obawy, że Ty byłeś dla rodziny bylejaki czyli mimo, że się poświęciłeś nie dałeś im tego co naprawdę powinni od Ciebie otrzymać – Ciebie prawdziwego a nie poświęcającego się.

Tak, nie ma fundamentu – nie ma RODZINY – nie ma prawdy – nie podtrzymujemy fikcji. Wiem, wiem… brzmi jakby ZBYT bezkompromisowo ale : ŻYCIE jedno każdy ma i należy przeżyć je wiarygodnie moim zdaniem. Rozumiem chyba, że jeśli Twoją zasadą jest taki rodzaj odpowiedzialności, który nie pozwala opuścić córek do lat (no nie wiem) 18-20 to może i jest w tym Twoja prawda (ja akurat mam inne podejście i nie upieram się, że jest ono jedynym słusznym, tyle, że moje mi się wydaje sensowniejsze).

Mariusz

Nie powiem ci Ty powinieneś zrobić, za to powiem, ci ja bym zrobił.

Ja bym odszedł. Życie mamy tylko jedno i o ile jeszcze rozumiem odpowiedzialność za dzieci, to za żonę już nie. Jesteśmy dorośli. Jeśli załamie się psychicznie, jesteś, jako sprawca, zobowiązany jej pomóc, i to wszystko.

Chyba masz rację. Oczywiście zrobię to możliwe delikatnie i udzielę wszelkiej pomocy poza zostaniem z nią.

Tak, tak własnie zrobiliśmy z żoną. I pora to chyba wyprostować. Mimo wszystko nie żałuję, bądź co bądź były wspólne niedziele święta, urlopy, śniadania, kolację i normalny dom. A nie rozbita rodzina, osobne święta i weekendowe odwiedzanie czy opieka naprzemienna.

jakim hipokrytą? Miałem zrobić piekło małym dzieciom żeby nie być hipokrytą? To chyba faktycznie wole być.

tak, miała. W pierwszych latach była pomoc zarówno moich jak i jej rodziców, później zatrudniliśmy Panią która pomogła ogarniać, zakupy, sprzątanie, a nawet zawożenie i przywożenie dzieci różnych zajęć. Moja żona nigdy nie padała zmęczona po całym dniu a ja owszem.
Moja żona jest pozbawiona takich ambicji, ona lubi seriale i rajdać z koleżankami. Bieganie jest za męczące dla niej. Fakt- od początku się źle dobraliśmy uważam, że wina jest dokładnie po środku. Byłem bardzo młodym chłopakiem ona była wtedy bardzo atrakcyjna i nie nasycona seksualnie, to wtedy wystarczyło. Dziś wszystko jest inaczej - ludzie którzy nas poznają nie mogą uwierzyć, że jesteśmy małżeństwem, taka jest dysproporcja w naszym wyglądzie czy poziomie rozmowy.

Dzięki wszystkim za odpowiedź

Zostaw  swoją żone. Szkoda jej reszte życia marnować.

oczywiście, że nie.

Większość mężczyzn nie podejmuje ,,szczerych rozmów" w tego typu tematach.  To jest właśnie generalnie problem kobiet, że tego nie rozumieją.

Podjęcie tematu i ,,szczera rozmowa" prowadzi do ujawnienia nierozwiązywalnego konfliktu. Nic absolutnie nie zmienia ta ,,szczerość" poza tym że obie osoby czują się źle. Bo dla żony to by nie był impuls żeby się rozchodzić.

Kobiety przez te ,,szczere rozmowy" chcą od razu sprawę wyjaśnić czy rozwiązać a wiele rzeczy jest nierozwiązywalna. Ktoś w temacie obok pisze że nie pociąga go żona. Po co ma jej to mówić? Przez to że sobie pogadają ona stanie się atrakcyjna ? Kobiety myślą, że dzięki rozmowie zmienią prawa fizyki albo biologi.

Ktoś ma żonę, która nie lubi np. podróżować i go to mega wku..... a ona nie akceptuje jego podróżowania. I mają np. 5 dzieci - o czym tu gadać? Nie będą się z tego powodu rozwodzić, więc po co toksyczna dyskusja. Przykładów jest mnóstwo , co drugi temat z tego forum jest tego przykładem.

Po prostu dwoje ludzi często jest innych i trzeba to zaakceptować. Albo się rozejść. A nie myśleć, że dzięki,,szczerej rozmowie" ktoś się zmieni, zacznie odczuwać pociąg seksualny, albo lubić coś czego wcześniej nie lubił.

mogę szczerze powiedzieć że to fascynacja nowym prawdziwym życiem i pewnie innymi kobietami - ale nie mam żadnej upatrzonej.

A córkom, cóż nie przekazałem obrazu ojca jaki chcecie tutaj lansować zgodni z którym ma rozbijać rodzinę jak dzieci są małe bo ,,najważniejsza jest szczerość ".  Wole im przekazać wartości takie jak ,,odpowiedzialność".