Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

Wiesz co Kamcia pytam z ciekawości w sumie,  ja też myślałam, że ten kontakt z byłym będzie możliwy, ale no nie... nie ma takiej opcji, jeszcze bardziej się cierpi utrzymując kontakt. Jednak są pary, które rozstają się w zgodzie, czy to jest wtedy faktycznie możliwe ? Oboje stwierdzają "hej to jednak nie to, rozstańmy się, będzie tak lepiej", nie wiem, nie byłam nigdy w takiej sytuacji. 

Większość ludzi jednak twierdzi, że nie ma przyjaźni po rozstaniu.

Ja na teksty o przyjaźni / znajomości z ex odpowiadam zawsze gdzieś usłyszanym tekstem, że przyjaźń z ex jest jak Yeti - niby wszyscy o niej słyszeli, ale niewielu widziało na własne oczy.

Utrzymuję kontakt z jednym. Jesteśmy dobrymi przyjaciółmi, współpracowaliśmy przy różnych projektach, fajna sprawa, ale mocno się namęczyliśmy. Lubię jego żonę, a on jako pierwszy usłyszał o tym, że rzucił mnie facet.

Swoją drogą moja sytuacja się dzisiaj pięknie unormowała, bo usłyszałam, że on mnie bardzo lubi, ale do tej pory nie wiedział, czy to już pora na oznajmianie takich rzeczy. Ogólnie mówił mi to jak podjęłam życiową decyzję, żeby się przytulić, więc miałam chwilę zawału, że usłyszę, że on nie chce nic poza przyjaźnią i że posunęłam się za dalekk, ale z drugiej strony miałam dość podchodów, a teraz w sumie mam tyle bliskości ile potrzebuję, co mnie bardzo cieszy
Mam nadzieję, że on się cieszy tak samo jak ja

Lady trzymamy kciuki!

Aniu, a co u ciebie? Jak się czujesz? Jakieś postępy?

Aniu bo to bedzie jeszcze bolalo,ja jestem po rozstaniu trzy miesiace i chociaz juz najgorsze za mna,uwazam ze juz prawie stanelam na nogach,to tez jeszcze czasem boli..inaczej ale jednak nie jest jeszcze tak,ze jest mi to wszystko obojetne..mnie boli teraz raczej to ze tak zostalam potraktowana,plakac mi sie chce jak sobie przypomne te dni po rozstaniu..za nim juz nie tesknie,jego juz w moim zyciu nie ma i nie bedzie. Dobrze ze u ciebie tez juz lepiej. Mowilysmy,potrzeba czasu

Ania, u mnie niedawno minęło pół roku od rozstania i od czasu do czasu zdarzają się gorsze dni. Nie są to jakieś masakryczne kryzysy czy leżenie krzyżem na glebie, ale zdarzają się mniejsze czy większe smutki wywołane zwykle czymś tam. Tak jak napisałaś, jak się człowiek zaangażuje i mu mocno zależy, to nie ma bata, żeby nie bolało. W każdym razie widzę, że ruszyłaś do przodu i to najważniejsze. Brawo

Loka Foka, jej jak to genialnie brzmi

Loko Foko, moja kreatywna dusza się poleca
Pierwszy raz rozmawiałam przed wyprowadzką, żeby ustalić które gary brać, później widziałam go jak oddawałm klucze. Później jeszcze raz widziała i rozmawiałam w związku z sytuacja która wyniknęła u naszych znajmych a była wspólną sprawą i musiałam zająć stanowisko. Ostatni raz jak przyniósł mi list, bo aktualizacja adresu w ceidg poszła z opoznieniem i przyszly moje dokumenty na stary adres, gdzie on teraz mieszka. Ale starczy już tego dobrego.
Czytałam że ostatnio przyleciała kometa z innego układu gwieznego, mógłby skołować sobie jakieś lejce, wsiąść i lecieć na niej dalej ale chyba na to nie wpadnie
Jakoś do siebie dochodzę, ale fakt za dużo kontaktów, tym bardziej że nie widzieliśmy się pół roku. Więcej sobie tego nie zrobię

Hej qaqa podziwiam ja bym padła emocjonalnie na twoim miejscu.
Kolejny tydzień i żyje .. w weekend miałam doła strasznego, te myśli o nim których nie potrafiłam ogarnąć były straszne, ale już lepiej . Nadal u mamy. Do miasta wracam w środę;)

Ja swoją Larwę widziałem po rozstaniu dwa-trzy razy. Jakoś złość we mnie była tylko. I wywalałem ją jej. I nie ma w tym problemu, bo uważała, że ona robiąc świństwa, to ja byłem "be" a ona "cacy"... Ale minęło. Teraz nic. Nic i nic.
Reszta mych ex... to tylko na "cześć", z dwoma mam fajny kontakt. Jedna sama mówiła mi, że najlepszym facetem jakiego miała, to byłem ja;-)
A ta ze snu... odnowiliśmy kontakt. Szału nie ma. Ale.. rozumiem, że wiele przeszła. To uczuciowa kobieta, i po rozwodzie będzie się podnosić długo.

To może... zastąp go innym? Nie dziadem.. a facetem?

Nie polecam. Metoda klin klinem jest bardzo zdradziecka i można źle na niej wyjść. Trzeba najpierw się ogarnąć po rozstaniu i pewne rzeczy w głowie ułożyć. Dopiero wtedy można "na trzeźwo" wejść w kolejną znajomość tak żeby nie zrobić krzywdy sobie lub komuś.

moim zdaniem takie spotykanie się z facetem tylko na kawki , kino itp nie jest dobrym pomysłem . A jeśli on coś poczuje , a my z racji swoich ran nie będziemy umiały tego odwzajemnic? Radze się nie pakować chyba , że ktoś ma niezłą psychikę

Osz matko jedyna z dyni robiona!;-) Do ludzi wyjść, znajomych, z kokonu się wyrwać znaczy;-) Po prostu dać myślom odpocząć;-)

Ja zastępowałam faceta facetem. Odrzucałam i byłam odrzucana i chociaż wtedy mi to pomagało, bo nie myslałam o samotności, to na dłuższą metę nie polecam.
Na kawkę ze znajomymi, a na spotkania z facetami po ogarnięciu się

Dokładnie, najpierw posprzątać swój cyrk a potem dopiero nawiązywać nowe romanse Chociaż zdarzają się przeskoki ekspres w nowe znajomości i kończą się ślubami
Też się trochę umawiałam na randki, randeczki po zerwaniu. Chyba bardziej żeby coś sobie udowodnić, że nie jestem beznadziejna i że mogę. Poza tym że czułam się jak wypłoch, bo ex to był mój pierwszy facet, to było w porządku. Nawet z niektórymi panami się koleguję do tej pory. Ale na związki nawet teraz za wcześnie. Trochę to dziwne, bo mam serduszko pełne miłości i wiem że nadal potrafię kochać, a jednak czuję się zablokowana i jakaś taka obolała emocjonalnie. Czyli chyba jednak za wcześnie. No i randkować nie umiem to muszę stwierdzić z przyrkością. Ktoś będzie musiał się mną zauroczyć jak będę dokręcać koła w samochodzie bo inaczej to nie pójdzie

Co do wcyhodzenia, to racja. Wychodzić ze znajomymi, nawet jak się nie chce. Za jakiś czas jak się obejrzycie za siebie to stwierdzicie, że to ogromnie pomaga. Gwarantuję.

Misie moje, takie ogólne przemyślenia. Z moją nadwrażliwością radzę sobie poczuciem humoru. Bo inaczej nigdy bym się nie podniosła, nawet czupryny do góry bym nie zadarła. Boli mnie jeszcze tyle rzeczy, chociaż nie mam żalu, tylko smuteczek. Piszecie o tym bananie na twarzy jak pisze, o tym że sobie radzę, ale to jest duży wysiłek. Z miesiąca na miesiąc mniejszy, ale nadal. Chyba to moje poczucie humoru to my secret weapon mój wniosek na ten moment po zerwaniu, to nie brać tego na serio. Wszystkiego nie brać tak na serio, siebie, swojego ego, gadania rodziny, znajomych, świata i problemów też nie. Jasne, jak trzeba to się działa, ale jak nie można to odpuścić, bo to największa mądrość. Wiedzieć kiedy odpuścić Ludzie się pojawiają na chwilkę, na dłużej w naszym życiu, ale każdy ma prawo odejść, taki lajf, czy coś. Teraz skupiam się na sobie, trochę się rozpieszczam, trochę więcej rozrywkuję, ale nie w takim złym znaczeniu. Zauważyłam że im więcej uwagi poświecam sobie, tym chyba lepiej żyję się też ludziom naokoło mnie. I to póki co jest mój sposób radzenia sobie. Dlatego nawet jak boli i się nie chce, to na spacer. Kanapki rano wjeżdżają na salon jak dla królowej. Herbata też przesmaczna i aromatyczna i dużooo. Książki same dobre. No teraz to trzeba kochać samego siebie - zdrowo i szczerze. A pojawi się ktoś w naszym życiu z kim będzie można współdzielić szczęście Czego nam wszytkim bardzo bardzo życzę

Tak, serio, serio 
wiem, że to głupio brzmi. Jestem mocno poraniona, albo inaczej. Mocno mnie boli to co się stało, wpłynęło na mnie mocno i na moje myślenie i światopogląd też.
Mi wyrobiło się dziwne podejśce "co z tego?" Może wygląda jakbym olewała wydarzenia, czy wypierała pewne rzeczy, ale to chyba nie to. Po prostu, jest dupnie, co tu ukrywać, bajki nie będzie. Ale co  z tego? co mam teraz zrobić? usiąść i rozpaczać? tak, jasne, przez wiele miesięcy. Ale nie siedziałam, wychodziłam choćby po worki na śmieci do biedronki, a to był wyczyn. Mogę resztę życia siedzieć i rozmyślać i tarzać się w smutku, ktorego zapasy mam chyba na lot na marsa i znów na ziemię. ale po co? co to zmieni? Czy zamiast skupiać się na tym co zły niedobry/ niedobra zrobił bo odszedł, nie lepiej skupić się na sobie? Myślę nawet o tym pierwszym momencie po rozstaniu. Ja nie byłam na tyle silna i leżałam jak skóra z borsuka przed kominkiem ^^ Ale im szybciej zdamy sobie sprawę, że ich już nie obchodzi co się z nami dzieje, i zostają nasze serca, dusze, głowy i emocje, ale w naszych rękach, to tym lepiej.
Ja nigdy z kolei nie przezywałam co powiedzą znajomi czy rodzina. Skupiłam się na tym żeby żyć, bo mysli samobójcze nie opuszczały mnie na krok. Co z tego co powiedzą? Jak kochają i cenią, to będą współczuć i zrozumieją wszystko, a nie będą oceniać. A nawet jeśli będą chrzanić głupoty... to co z tego? Coś to zmieni w rzeczywistości? Nic. Dlatego urodziło mi się dziwne podejście, żeby nie brać tego wszystkiego na serio. Bo co mam zrobić ze swoim pękniętym sercem? Pogodzić się że tak się stało i próbować żyć dalej

Ja nie mam potrzeby informowania rodziny i znajomych. Najbliższy krąg wiedział o byłym, o drugim nie wiedział prawie nikt, o obecnym jeszcze nie wiedzą, chociaż niektózy go już poznali. Będzie okazja, będą jakieś wspólne spotkania, to poznają. Tak samo nie mam parcia na to, żeby szybko poznawać przyjaciół faceta. Będzie okazja, to poznam i wyjdzie wszystko naturalnie.

No ale właśnie ja o tym że czasami bez sensu mówić wszystkim tak szybko. Miałam dwoje znajomych, którym mówiłam o ludziach, z którymi umawiałam się w międzyczasie. Oboje na mnie krzyczeli, że robię sobie krzywdę, ale też pocieszali mnie, kiedy kolejny facet puszczał mnie kantem, przestawał się odzywać po tygodniu, albo coś w ten deseń. I w pewnym momencie nawet nie chciało mi się im mówić, bo wiedziałam, jaka będzie reakcja, ale wracałam, bo czasami musiałam poprzeżywać.
A teraz po prostu spędzam czas razem z facetem, chodzimy na kawę, na jedzenie, spacerujemy po mieście, trzymamy się za ręce. Spotkamy znajomych to przedstawię. Na pewno nie będę uciekać w inne uliczki, bo ktoś idzie on ma podejście podobne. A dla mnie fakt takich spacerów już oznacza, że niejako coś się razem buduje.

ok, teraz zczaiłam hmm, chyba mam podobnie. Nabrałam jakiejś ostrożności, jesli tak to mozna okreslić, też nie mówię wszystkiego przyjaciołom, bo jak coś zrobię to już sama wiem, że nie do końca racjonalnie działam. Ale na początku małe kopy się od nich przydawały, duże kopy też. Teraz się nie spowiadam ze swoich poczynań. Raczej spontan. Nie wiem jak to będzie jak poznam kogoś na poważnie, tak żeby przedstawić tę osobę , ale tez lize na spontaniczne poznania.

Pogoda. Mówię Wam, że to pogoda. Mnie taki słaby nastrój trzyma od tygodnia, chociaż zamiast być gorzej, to jest lepiej...
Spróbuj porozmawiać sama ze swoimi myślami. U mnie to pomaga. Tłumaczę im, że nie ma co preżywać, że przeczucia to tylko przeczucia i to ja kontroluję to, co się dzieje. W miarę pomaga. Jak nie to czekolada, spanie, muzyka, spacer, nie wolno siedzieć bezczynnie.

Bo musisz znaleźć normalną. Bez parcia na związek ja tak obecnego znalazłam. Miałam dość wszystkiego i rzutem na taśmę on do mnie napisał. Najpierw przez miesiąc tylko pisaliśmy, bo byliśmy w rozjazdach i dzięki temu mieliśmy już punkty styczne, kiedy się spotkaliśmy. Interesujemy się podobnymi zagadnieniami, więc praktycznie na ten temat potrafimy przegadać kilka godzin.
A reszta wychodzi w trakcie na spokojnie. Przynajmniej u mnie im więcej ze sobą rozmawiamy, tym więcej wiemy, tym bardziej przesuwają się nam granice rzeczy, o których chcemy mówić.

Wydaje mi się, że mnie to przyszło po prostu z czasem. Dużo nawyków w sobie wyrobiłam rozmawiając z tymi wszystkimi facetami, którzy się przewijali przez moje życie i chociaż przez to też muszę się wybrać na terapię, żeby walczyć z poczuciem odrzucenia, to jednak oni wszyscy sprawili, że moje podejście do związku zrobiło się zdrowsze niż było kiedyś. Chociaż i tak pewnie sporo mi brakuje i wiele się muszę nauczyć

Jestem na czasie, w weekend oglądałam Łotra i 4 część Star Warsów Han był spoko.

Wiem, że jest ciężko. Każdy ma jakiś swój bagaż doświadczeń i ten bagaż na pewno będzie wpływał na związek. Pytanie wtedy tylko, czy zależy Ci aż tak, żeby wspólnie nad tym bagażem pracować tak, żeby Wam już nie przeszkadzał.
Dużo jest normalnych tylko jak normalna raz i drugi trafi na psychola to potem też się boi.

No ale następnym razem jak już będzie "MY" to będziesz wiedział.

I popatrz, Ty zaczynasz być świadomy swojego bagażu a to już progres.

Nie da się ciągle uciekać. I też w związkach trzeba słuchać intuicji. A intiucja czasami wręcz krzyczy, że to nie jest to, czego chcesz. Możesz ją uciszyć, a możesz posłuchać i mieć wcześniej z głowy. Ja miałam tak, że chodziłam na randki i już na pierwszym spotkaniu najczęściej czułam, że to nie to. Czasami przeciągałam, czasami nie, ale i tak i tak się kończyło.
A jeżeli to będzie ta osoba to wyczujesz

hmm. Trochę. Ale na to też trzeba czasu w relacji. Czasami intuicja nie krzyczy, ale nie jesteś pewien i dopiero po czasie wychodzi czy coś będzie czy nie.

Ja ogólnie powiedziałam sobie, że do 30tki mam czas na znalezienie faceta i relacji. I paradoksalnie okdeślenie deadline'u mi pomogło wstać na nogi.

Wiesz, jak pierwszy raz przyszło mi to do głowy i tak z głupia napisałam mojemu obecnemu, jeszcze nie byliśmy razem, tylko dużo rozmawialiśmy, to mi powiedział "to jak nie znajdziesz nikogo, to przyjdź do mnie"

ogólnie nie wnikam czy deadline jest dobrym czy złym pomysłem, ale działa jak wkurzała mnie samotność, to sobie mówiłam "jeszcze 4.5 roku, ogarnij się, dasz radę". I poprawiało się

Hahaha no to podświadomość Ci zasadziła kopa z rodzaju gigantycznych
Ale to jest tak, że najbardziej wszystko utrudniamy sobie sami a z drugiej strony gdyby nie to, że działasz, to połowy rzeczy byś nie zrobił w życiu. Każda czynność ma swoje plusy i minusy.

hmm mnie ostatnio się śniło, że byłam w ciąży, ale zorientowałam się dopiero, jak zaczęłam rodzić.

Nie wiem czy chcę wiedzieć, co on oznacza
z marazmu najlepiej wyjść robiąc coś

Hahaha:D w sumie nie popatrzyłam na to w ten sposób. A Ty wsiadaj do tego pociągu zamiast stać w miejscu!:P