Adopcja-lekarstwem dla dzieci cierpiących na samotność i brak miłości? - Netkobiety.pl

Pracuję z babką, której córka jest adoptowana. A. przez kilka lat starała się o dziecko, miała nieudane zabiegi in vitro i po którymś z nich zdecydowała, że nie chce już przez to przechodzić. Powiedziała, że cały proces nie był wcale tak rozciągnięty w latach, jak mi się wydawało, że papiery były do przejścia i w sumie całe oczekiwanie krążyło wokół tego, że bardzo chcieli mieć córkę, a "na dziewczynki dłużej się czeka". Wiem, że A. się nią zajmuje, że o niej myśli, ale tak prawdę mówiąc nie jestem pewna, czy dojrzała do roli adopcyjnej matki - to jest o wiele trudniejsze macierzyństwo niż to "własne", a sama słyszałam, jak kiedyś powiedziała do małej: "Zachowuj się, bo Cię oddam".

Wracając do tematu samej adopcji, na pewno nie można dyskutować z tym, że nie ma gorszego środowiska do rozwoju niż dom dziecka i rodzina adopcyjna jest o wiele lepsza.
Natomiast bardzo nie podoba mi się obraz domów dziecka kreowany w mediach poprzez m.in. takie programy jak "Kochaj mnie". Miałam doświadczenia zawodowe w domu dziecka, polecam też świetną książkę "Domy z piasku", napisaną przez wieloletniego wychowawcę takiej placówki. Dogłębnie opisane są tam prawdziwe problemy, jakie przechodzą domy dziecka i różnią się one znacznie od tych przedstawianych w telewizji.

Przede wszystkim, wszyscy zainteresowani adopcją powinni zdawać sobie sprawę z faktu, że 90% dzieci ma rodziców - niewydolnych wychowawczo, ale jednak rodziców. Kontakty z nimi nie należą często do łatwych, zdarzają się przypadki (i zna to każdy dom dziecka) pijanych rodziców odwiedzających dzieci, którzy miesiącami się nie odzywają sprawiając ból synowi/córce, by wrócić po jakimś czasie, wywracając do góry nogami życie swojej pociechy.
Jednym z największych kłopotów współczesnych domów dziecka jest patologia. Wychowankowie, którzy mają po 8-9 lat potrafią już nieźle przeklinać, palić, pić po kryjomu, uciekać ze szkoły, z placówki, kraść - i nie są to pojedyncze przypadki. Ogromną porażkę ponoszą Ci wychowawcy, którzy okazują paradoksalnie zbyt wiele dobrego serca, bo uzyskanie dyscypliny jest i bez tego sporym wyzwaniem.

Niewielu wychowanków DD chce się uczyć - mimo, że mają warunki ku temu (dopłaty do zajęć dodatkowych, wolontariuszy, którzy pomagają w nauce, internat, jeżeli liceum jest poza DD, cichą świetlicę). Mają także warunki, żeby wyjść z patologii, która wtrąciła ich do placówki, a jednak niewielu się to udaje.

Nie piszę tego, żeby zniechęcić wszystkich myślących o adopcji. Absolutnie nie. Ale rodzicielstwo adopcyjne nie jest gestem przygarnięcia sieroty, to wymaga pracy, zwłaszcza ze starszymi dziećmi, wykorzeniania złych nawyków, prawdziwej resocjalizacji. I może się udać jedynie, kiedy się zdejmuje różowe klapki i wie, jak wygląda praca wychowawcza.

Myślałam o adopcji niejeden raz. Nie wykluczam, że kiedyś podejmę taką decyzję, chociaż po tym, co przez ostatnie lata obserwowałam w placówkach opiekuńczo-wychowawczych moje przekonania na ten temat uległy dużej zmianie. Poza miłością do dzieci widzę, że trzeba mieć także ogrom siły i umiejętności...
Tak więc adopcja - TAK, dla większości bezdzietnych par - NIE.

Nie rozumiem, absolutnie nie rozumiem ludzi, którzy dziecko traktują jak pieska, który - gdy zacznie sprawiać problemy - zawsze może ponownie trafić do schroniska.

Z drugiej strony miałam okazję obserwować rodzinę, która mając własne dziecko, miała w sobie na tyle miłości, aby adoptować kolejną dwójkę. Dzieci były bardzo zaniedbane i ta heroiczna walka o ich zdrowie ogromnie mnie wzruszała. To była ciężka praca, a przecież ich nie załamała. Kiedy dziś widzę jak wielkim szacunkiem te, prawie dorosłe już, dzieciaki darzą swych adopcyjnych rodziców, jak im pomagają, jak fajnymi są ludźmi, to wierzę, że prawdziwa miłość potrafi uleczyć i duszę, i ciało. Ale warto pamiętać, że to byli dojrzali, mądrzy rodzice.

Miałam też do czynienia z dziećmi z domów dziecka, które z jednej strony cały świat traktowały z lekceważącym stosunkiem, odpychając wszystko, co budziło w nich tęsknotę za normalnym domem i dzieciństwem, a z drugiej przy każdej sposobności i choćby pod pretekstem zapytania czy rozwiązane zadanie ma dobry wynik, przysuwały się tak blisko, aby choć mimochodem móc się przytulić. Przyznaję, że bardzo mnie to  zawsze rozczulało. I choćby ta ogromna radość, gdy ładnie ubrana dziewczynka, której pozornie (od strony materialnej) niczego nie brakowało, poprosiła o podarowanie jej zwyczajnego, mało wartościowego pierścionka. Dla niej ten pierścionek był jak relikwia, bo dostała go od kogoś z czystej sympatii.

Był czas, kiedy bardzo pragnęłam ponownie zostać matką, ale ze względów zdrowotnych nie mogłam sobie na to pozwolić (ciąża byłaby zbyt dużym obciążeniem dla organizmu), dlatego sama nieraz rozważałam właśnie możliwość adopcji. Zdaję sobie sprawę jak trudna i odpowiedzialna to decyzja. Decydując się na adopcję trzeba przede wszystkim odpowiedzieć sobie na pytanie czy jesteśmy świadomi z jak ogromnym trudem i ryzykiem jest to związane? Czy jesteśmy pewni, że podołamy? Mało tego, czy aby na pewno jesteśmy w stanie adoptowane dziecko pokochać jak własne, przyjąć je takim, jakie jest, czyli bezwarunkowo? Adopcja to dar dla dziecka, ale i dar dla rodzica, dar wielki, ale i wymagający odpowiedzialności. Jeśli ktoś jej w sobie nie ma, w żadnym wypadku nie powinien po niego sięgać.

I to jest bardzo trafne spostrzeżenie. Poza tym warto zauważyć, że jak własne dziecko sprawia problemy to jakoś nikomu nie przychodzi do głowy, żeby je oddać, bo się ,,zepsuło", własne dziecko kocha się bezwarunkowo. Natomiast przykład jaki przytoczyła Yvette tylko pokazuje, że co niektórzy rodzice adopcyjni mają takie podejście jakby wzięli dziecko tylko na chwilę, bo ,,w razie czego to je oddamy". Bolesne, ale niestety prawdziwe.

Adopcja to niesamowite dobro serc, spoczywająca na barkach odpowiedzialność i długo i ciężka praca nad sobą i dzieckiem.
Miałam przez miesiąc praktyki w domu dziecka, miałam możliwość zapoznania się z przykładowymi adopcjami, udanymi i nie udanymi...
To długi proces przez który trzeba wspólnie przejść by odnieść sukces dotyczący więzi emocjonalnych jak i sukces rodzicielski.
Dla przykładu. Dziecko zostało adoptowane mając koło dwóch lat... może trzech. Spędziło w rodzinie adopcyjnej 15 lat niecałe... pół roku przed osiemnastka zgłosiło sie samo do domu dziecka... okazało się że przez te kilkanaście lat nie wytworzyła się między rodzicami a dzieckiem żadna więź emocjonalna, jedyna jaka tak wieźń powstała miedzy tym dzieckiem a rodzeństwem które pojawiło sie pare dobrych lat po nim... bo natura zdziałała cuda.
Drugi przykład rodzina włosa chiała adoptować dziewczynkę, urlopowali ją 2 tygodnie w Polsce, wycofali się, nie umieli nawiązać z nia poprawnych kontaktów, mimo że to jedna z tych dziewczynek która nie ma żadnych problemów emocjonalnych i jest taka jak by wychowywali ją rodzice, mimo że juz długi czas jest w domu dziecka.
# przykład, dwie udane adopcje dwie francuskie rodziny wzięły po dwójce dzieci z 4 rodzeństwa, więzi się wytworzył, dzieci są bardzo zadowolone, rodziny włożyły bardzo wiele pracy w to by udało się przetrwać w tej sytuacji.
Jestem za adopcją jak najbardziej, ale to nie sielanka, to wilka odpowiedzialność, bo dziecko to nie przedmiot, tylko żywy człowiek który ma uczucia, i serce które czuje każdy ból  porażkę- zwłaszcza dzieci które w jakiś tam sposób straciły rodziców, realnie lub tylko emocjonalnie, środowiskowo..

A ja spytam przewrotnie - a jako CO?
Nie rozumiem założenia - nie chce mieć własnych dzieci... wolę "cudze"/cudze lepsze BO... ?
Mam w pracy dziewczynę która ma co drugie dziecko adoptowane, teraz jest w ciąży, więc w sumie będzie czwórka. Podziwiam ją. Sama bym nie potrafiła. Ze swoimi miewałam czasem "pod górkę"

Tak, ja, z tego samego powodu co Nina, a dokładniej:

No i najwazniejszy powod jest taki, ze moim zdaniem z ludzmi jest jak z psami i kotami, ludzie ciagle je rozmnazaja podczas gdy  tysiace czeka w schroniskach.
Nie moglabym sie zobyc na egoizm rodzenia wiecej dzieci kiedy sa juz zyjace i potrzebujace. Nie potepiam kiedy ktos tak robi, ale to jest wbrew wszystkiemu w co wierze wiec sama nawet gdybym chciala miec dzieci to tylko adoptowane.

Na drugim miejscu mam ten:

Poza tym mozna adoptowac dziecko ktore nie jest calkiem male.

Trzeciego nie mam.
Ogólnie myślę, że nigdy do końca nie wiadomo, co z niego wyrośnie, ja w wieku 15 lat byłam mocno inna niż w wieku 5, a w wieku 25 jeszcze inna. Jasne, część cech osobowości, temperament to stałe, no ale jak to właściwie w ogóle ocenić? Mnie jako całkiem małe dziecko podziwiali za dojrzałość, a jak weszłam w okres nastoletniego buntu, to byłam diabłem, co potrafił zwiać z domu przez okno.

Ja tez tak myślę od zawsze, że przygarnę z domu dziecka, bo tyle ich jest na świecie. Prawdopodobnie tak się stanie. Miałam nauczycielkę która ma 5 dzieci, w tym 2 z domu dziecka. Zawsze to podziwiałam, jak wielkie trzeba mieć serce, coś wspaniałego. Bardzo dobra i mądra z niej kobieta.

Ktoś tutaj pisał, ze jak to możliwe że nie boisz się tej odpowiedzialności, a tyle osób nie wykazuje się żadną odpowiedzialnością rodząc własne dzieci. To jest świadoma decyzja a nie "mam dziecko bo mi się przytrafiło".
Wiadomo, ze odpowiedzialność jest ogromna, ale tak samo jak z własnymi dziećmi- też nie wiesz co będzie. Nie wszystkie kobiety rodzące własne dzieci sa matką roku, nie wszystkie są z tego powodu szczęśliwe. Jeśli ktoś się na to decyduje to pozostaje mu starać się najmocniej jak się da, żeby było dobrze.

Nigdy w życiu nie powiedziałabym do dziecka z bidula "bo cie oddam"- aż mi sie niedobrze zrobiło jak to przeczytałam.