Dokładnie, teksty o tym jakie to jesteśmy wspaniałe są tylko dla poprawy ICH samopoczucia. Na zasadzie "zrywam z nią, ale przecież jest wspaniałą osobą, muszę jej to na koniec powiedzieć, nie wyjdę na takiego chama" hahaha boże to jest takie żałosne..
Ja jak to usłyszałam to ani odrobinę nie poczułam się lepiej. Jeszcze zapytał "masz mnie za potwora?" ... no błagam Cie człowieku...
Jako facet mogę stwierdzić to samo. To jest po prostu oddalanie/odrzucanie winy od siebie. Coś na zasadzie mam go/ją w dupie, ale żeby nie wyjść na kogoś bez serca, to powiem mu/jej coś miłego.
Ja też słyszałem, że jestem fajnym, przystojnym facetem, że sobie kogoś znajdę, że życzy mi jak najlepiej. Ba nawet, że mnie kocha, ale nasz czas minął, albo boi się znów ze mną być.
Zresztą przeżyłem to na własnej skórze. Jak można kogoś kochać i przez ponad 6 tygodni nie zainteresować się tą osobą? Co u niej czy żyje, jak sobie radzi?
, ale to było ciężkie przeżycie. Naszedł mnie "wspomnień czar". To było dwa dni temu. Teraz już czuję się normalnie, o ile normalnie to dobre słowo. Chyba tak zwyczajnie. Nie rozpaczam, żyję sobie powolutku. Ale nie ukrywam, że ciężko go było zobaczyć po niemal pół roku, a porozmawiać po 8 miesiącach. Mimo jakiegoś natłoku uczuć, staram się pochwalić sama siebie, że wygrzebałam się przez 9 miesięcy na tyle na ile mogłam, zajmuje się sobą głównie, chociaż męczę też swoich znajomych moją obecnością od czasu do czasu 
kto by się spodziewał, że trafimy z tych naszych kurwidołków bez jedzenia i chęci do życia do jakiejś formy życia i jeszcze napiszemy mądre rzeczy. Piąteczka kobieto!
Czekam na tę odznakę, nieskromnie dodam, że tyle się tu napociłam, że należy mi się 
