Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

Ile jeszcze wytrzymasz? Tyle co każda - czyli tyle, ile będzie trzeba. Wkleiłam ci kiedyś mój długi tekst opisujący jak to u mnie wyglądało, który Kamci jakiś czas temu napisałam. Widziałaś ile mnie, to wszystko kosztowało, w jakim byłam stanie i nadal żyję więc tyłek w troki i idziesz przez to.
A co do twojego wczorajszego pytania, to u mnie najgorsze były pierwsze trzy miesiące. Co prawda, stan w którym można było walić głową w ścianę z bezsilności i bólu nie trwał aż trzy miesiące, ale nie jestem w stanie powiedzieć ile, bo wtedy tak mnie rozpierdzielały różne, skrajne emocje, że na chwilę obecną nie jestem w stanie każdej z tych emocji podać w czasie. Co do apetytu, to też zaczęłam jeść w miarę normalnie jeszcze zanim minął trzeci miesiąc. W każdym razie trzy pierwsze miesiące, to była największa masakra dla mnie. Masa eksplodujących we mnie emocji. Od rozpaczy, bólu, bezsilności, braku sensu w czymkolwiek, stanów jakbym miała depresję, po tęsknotę, smutek, żal, niesprawiedliwość, złość, nienawiść, a nawet myśli, że jestem totalnie beznadziejna, bo gdybym nie była, to by mnie nie zostawił. Raz wyłam, innym razem waliłam w coś rękami z wściekłości, jeszcze w innych momentach czułam, że za chwilę wewnętrznie eksploduję. Były też momenty kiedy po prostu siedziałam gdzieś zwinięta i gapiłam się bez sensu w ścianę. W każdym razie około trzeciego miesiąca zaczęły pojawiać się malutkie chwile, kiedy czułam się odrobinę lepiej. Na początku czwartego miesiąca zajrzałam na jego profil i zobaczyłam zdjęcia z jego urlopu, który mieliśmy spędzić razem, a oprócz tego były tam też zdjęcia z jego chrześniaczką w domu jego rodziców i tak, to we mnie uderzyło (ten widok), że przeryczałam kilka dni, a jak skończyłam ryczeć, to w tym czwartym miesiącu pierwszy raz po rozstaniu poczułam takie większe "ufffff". Można powiedzieć, że w czwartym miesiącu część z tych emocji, które mnie tak roz...ły uszło ze mnie. Wtedy też pierwszy raz umówiłam się z facetem. Nie randka, ale coś w rodzaju oswajania się na nowo w kwestii facetów. Aktualnie minęło pięć miesięcy. Nie mogę powiedzieć, że wyleczyłam się już z tego faceta, bo to jeszcze we mnie siedzi. Taka skamielina, która potrafi bardzo zaboleć, kiedy się ją poruszy, ale na pewno nie jest to już otwarta rana, tak jak kilka miesięcy temu. Przeszłam bolesną, długą drogę i jestem z siebie dumna, że dałam radę ją przejść. Także jak ktoś mi powie, że nie da rady, to ja tę osobę znajdę

Ania, dodam jeszcze, że ja do tej pory mam jakieś objawy na tle nerwowym, np. nerwobóle czasem itp. (już mniejsza o listę tych objawów ) , ale w tej kwestii mną się nie sugeruj, bo mi nie tylko rozstanie, ale i związek dały w kość. Mój związek trwał dwa lata, ale tylko pierwsze pół roku było udane, a kolejny czas, czyli półtora roku, to już była moja męka psychiczna. Już miałam przed rozstaniem do tego stopnia zjechany organizm, że czasem kręciło mi się w głowie jakbym na karuzeli była. Oczywiście oprócz tego były też inne objawy. No i potem rozstanie było gwoździem do trumny, także mój organizm jeszcze długo będzie dochodził do siebie po atrakcjach jakie mi ex zapewnił. A teraz spójrz na Kamcię. Ona jest dwa, czy ponad dwa miesiące po rozstaniu, a mniej więcej w tym samym miejscu co ja, mimio, że ja jestem o trzy miesiące dłużej niż ona po rozstaniu. Kiedy u mnie minęły dwa miesiące, tak jak aktualnie u Kamci, to byłam w o wiele gorszym stanie. Jakoś się trzymałam na nogach dzięki postawie jaką przyjęłam i tylko dzięki niej, mówiąc w przenośni, chyba nie zdechłam. Ale emocjonalnie byłam jeszcze krzyżem na ziemi. Także jak widzisz wiele jest kwestią indywidualną i też dużo zależy od tego jak bardzo dostałyśmy po dupie. Kamcia miała to szczęście (w nieszczęściu), że facet odszedł po pół roku więc w sumie zaraz po tym kiedy zaczęło się psuć. Ja miałam tego pecha, że dopiero półtora roku później aż mnie psychicznie zjechał. Tak, mogłam przecież odejść, ale tylko teoretycznie mogłam, bo w praktyce byłam uzależniona emocjonalnie i nie byłam w stanie. Wierzyłam w cuda.

O masakra....czytam i to wszystko sie zgadza, co do joty (opis tych wszystkich emocji), aż mnie to uderzyło, naprawdę!

Jesteście niesamowicie silne! Mam nadzieje, że za kilka miesięcy jeszcze tu będziecie, albo zajrzycie i będę mogła Wam napisać, że też jest lepiej u mnie i, że to już nie jest taka jazda bez trzymanki, ale że teraz czegoś się juz trzymam

Emczii mam nadzieje ze wypad do kina udany. Ja ide za tydzien na horror na ktory mialam jechac w urodzinybz tym fiutkiem,a ide sobie z przyjaciolka z liceum z ktora odnowil mi sie niedawno kontakt-kiedys ktoras z Was pisala o tym zeby odnowic stare znajomosci i powiem ze calkiem fajna rada
Aneczko,widzisz ze sie da przez to piekielko przebrnąć. Zawsze gdy bedziesz miala chwile zwatpienia to sobie przypomnij o nas. My tu jeszcze czasem piszemy ze ta skamielina boli ale to juz zupelnie inny bol,taki ktory daje zyc normalnie a nie tylko wegetowac. Jak widzisz emocje po rozstaniu sa u kazdej z nas wlasciwie te same,tylko zmienia sie czas ich trwania. Ja wiem ze gdyby nie nowa praca jeszcze bym byla w kiepskiej formie. Dla mnie to wlasnie praca z dziecmi byla tym czego sie uchwycilam zeby z tego szybciej wyjsc bo chcialam sie do tych dzieciakow szczerze usmiechac,bawic sie z nimi ..nie chcialam byc smutna i wsciekla na przemian..czasem trzeba znalezc sobie wlasnie takie kolo ratunkowe i sie go trzymac ze wszystkich sil..takze Aniu znajdz moze cos takiego..
A mnie po 2 w nocy obudzil ból-okresik. Moja macica tak wrzasnela ze az sie obudzilam musze sie zaopatrzyc w tabletki przeciwbólowe..

U mnie dziś jakoś lepiej , zauważyłam , że z każdym dniem jakoś mniej myślę i zajmuję się swoimi sprawami .
Odebrałam wczoraj książkę " Kobiety , które kochają za bardzo" i muszę wam powiedzieć , że jest tak dużo ciekawych przypadków i historii oraz wyjaśnień dlaczego w danej relacji z męzczyznami zachowujemy się tak a nie inaczej . Aniu polecam ci ją mam nadzieję , że ci pomoże.

Kiedyś sama się zastanawiałam czy jestem słaba czy silna, bo jednak byłam słaba jak cholera będąc w związku. Nie potrafiłam odejść od kogoś przy kim się kończyłam. A z drugiej strony kiedy odszedł, to pomimo tego, że ledwo żyłam, to ciągnęłam siłę chyba spod ziemi i szłam przez to z zaciśniętymi zębami, a to wymagało ogromnego zaparcia psychicznego. Także nadal nie wiem czy jestem słaba, czy silna. Aniu, jeśli za jakiś czas będzie z kim tu pisać, to ja nadal będę i chętnie poczytam o twoich postępach Wiele dziewczyn jest tu do momentu aż się lepiej poczują i później już tu nie piszą. W sumie, to już nie ma tu żadnej z dziewczyn z którymi pisałam kilka miesięcy temu. Nawet emczii od chwili kiedy jej pomogły tabletki, to już tu prawie nie zagląda I w sumie dobrze, bo jak to kiedyś @V napisała, takie "miejsce" może działać jak papierek lakmusowy na osoby, którym jest już lepiej. Z tym, że u mnie pod tym względem jest inaczej, bo ja co prawda jeszcze leczę się z ex, ale nie jest to już otwarta rana i dałabym już radę sama. Nawet zauważyłam, że kiedy tu piszę o moim ex, to bardziej w kontekście tłumaczenia komuś jak to wyglądało, żeby ta osoba nie myślała, że nie da rady, bo taka Edyszka mimo, że konała, to przeżyła Piszę tu bo po prostu lubię. Lubię was, lubię udzielać się w kwestii waszych problemów, a czasem nawet piszę o czymś co nie ma nic wspólnego z problemami Także jeśli ktoś tu będzie za jakiś czas, to ja też będę.

A ja miałam dziś jakieś koszmary, brrr....
Dokładnie tak jak napisałaś, da się z tą skamieliną funkcjonować, a nie tak jak wcześniej z otwartą raną jedynie wegetować.
Kamcia, widzę że wolisz kino z koleżanką niż piwo z kolegą I bardzo dobrze! Jak się człowiek umówi z koleżanką, to nie ma tego "problemu" (w cudzysłowie, bo taki problem, to nie problem) co z moim obecnym "amantem", że uj wie czy to aktualne, czy nie, czy on się odezwie, czy odwidziało mu się. A może ja powinnam coś napisać, ale jednak nie, bo nie chce wyjść na desperę Relacje damsko-męskie, to chyba nie dla mnie Tylko moje koleżanki, to osoby, które mają już mężów i dzieci więc nie da rady już umawiać się z nimi jak za czasów kiedy jeszcze nie założyły rodziny, bo jest duża różnica w spędzaniu wolnego czasu osób które są singlami, a tych, które mają rodzinę. Oczywiście widuję się z nimi, ale to już nie jest to co kiedyś i absolutnie mnie to nie dziwi i nie mam o to pretensji, bo to oczywiste, że jeśli pojawia się rodzina (w sensie, mąż i dzieci), to jednak życie się zmienia.

Cześć i czołem, moje kluseczki z rosołem
daaawno mnie tu nie było, aczkolwiek czytam na biężąco. Bardzo się cieszę (jeśli można to tak określić) że już są etapy skamieliny a nie świeżej rany. Przynajmniej u starszej ekipy, bo za te dziewczyny na początku drogi mocno trzymam kciuki
W sumie nie wiem co napisać, etapy opisane, life haki na radzenie sobie ze stresem porozstaniowym też, cóż dodać Fajnie, że nadal się tak wspieracie, Edyszka jak matka kwoka stada bez urazy za kwokę ale lubię poczytać jak fajnie piszesz, bo i czasami jeszcze mi potrzeba powrotu do pionu.
Dziewczyny, jestem skamieliną. Bałam się tego, radzę sobie z depresyjką bez leków, ale mam tak mało prawdziwych emocji w sobie. Tzn. jakieś tam mam, ale czuje je jak za mgłą, jakbym nie była dawną sobą. Bardzo nie lubię tego stanu. Dodatkowo wyprowadzam się z tego dotychczas wspolnego mieszkania, przenoszę firmę, mam sporo na głowie. Niby zaczynam nowy etap życia, już zupełne i totalne odcięcie, ale gdzieś tam jeszcze coś boli, jeszcze czasami potrafi być dobijająco smutno. Chyba potrzebuję waszego supportu, bo boję się cofnąć do poprzednich stanów

Tez mysle ze juz sie nie cofniesz..zbyt dluga droge przeszlas. A ze sie boisz to normalne. W koncu zaczelas nowe zycie. Tez czasem sie boje jak to tam mi sie ulozy w przyszlosci. Ale wierze ze bedzie tak jak mowi Edyszka-zakochasz sie i bedziesz szczesliwa jak nigdy do tej pory!

Dzięki dziewczyny za słowa otuchy bardzo budujące. Właśnie się pakuję w kartoniki i jest mi jakoś tak dziwnie. Piszę w przerwie między pakowaniem książek i skarpetek. Naprawdę surrealistyczne uczucie. Wewnętrznie mam ochotę wyć, a włączyłam dobrą muzykę i jestem dziwnie spokojna, nawet chyba nie umiałabym się popłakać w tym momencie. Pierwszy raz od dawna ugotowałam sobie w mieszkaniu obiad i otworzyłam piwo. Jest mi bardzo dziwnie. Wiem, że to naturalne, zaczynam nowy etap, duża zmiana i człowiek skołowany. Rozsądkowo wiem, że to już najwyższy czas  i  wyprowadzka będzie moim takim prawdziwym nowym początkiem i że w gruncie rzeczy dobrze mi zrobi. Bo życie we wspomnieniach nie pomaga. Boję się tylko tak po prostu. Jadąc miastem przez tyle lat kierowałam się w daną stronę, bo tam był mój "dom". A teraz ani mój, ani już dłużej nie "dom". To chyba tak budzi mój strach, ten brak domu. Mam nadzieję, że jest we mnie jeszcze trochę dobrej energii i ciepła i będę umiała urządzić swój własny dom w nowym miejscu, taki dla mnie
Problem mam, bo prawie wszystko kupowaliśmy wspólnie i nie wiem co mogę spakować. Niby mogę wziąć co uważam za stosowne. A biją się we mnie myśli "a weź to zostaw, kupisz sobie nowe, tylko twoje", z drugiej "przecież to jest twoje, lubisz tę rzecz, wiec pozbądź się tego namaszczenia, ze to wspolne i pakuj do kartonu kobieto, wszystkiego nowego nie kupisz."  I tak siedzi Qaqa i duma co pakować, żeby Romeło nie okraść z souvenirów ^^

Edyszka od rozstania mineło 9 miesięcy. Pękło drugiego dnia świąt Bożego Narodzenia i jak zawsze na nie czekałam, tak teraz się ogromnie ich boję.

Loczko, robiłam badania. Prolaktynę mam wysoką już kilka lat i leczę ją. Witaminę D łykam, twarz na słońce też wystawiam. Staram się dbać o siebie w miarę możliwości, bo teraz to o siebie tylko pozostało dbać A nawet polubiłam parzenie sobie kawy rano i puszczanie muzyki. Wcześniej rzadko miałam na to czas i trakowałam jako rarytas, a teraz lubię siebie porozpieszczać. Wstaję rano i nawijam do lustra "siemka Qaqa, ładnie wyglądasz " i jakoś to na mnie działa. Albo "no to ruszamy na szoping po nową kieckę". Na codzień mam dobry humor, staram się dużo żartować i trzymać dystans do życia. Ta mgła to chyba ta skamielina, czuję rózne emocje, tylko nie jest to normalne odczuwanie, wszystko jest takie płytkie. A nie jestem przyzwyczajona do płytkiego odczuwania

Cześć wszystkim, postanowiłam tutaj napisać, bo sobie nie radzę, chociaż od mojego rozstania minęło już wiele, wiele miesięcy. Za nie tak długo będzie rok.

To był trudny związek, w trudnym czasie. Trwał 4 lata, dużo łez wylalam, ale przeważnie czułam się cudownie- kochana, jak na skrzydłach, mogłam wszystko. Jestem osobą zamkniętą w sobie, wcześniej spotkałam paru facetów, ale nigdy nie poczułam czegoś więcej. Mój związek to było chyba moje jednocześnie największe przekleństwo i szczęście. Mam wrażenie, że partner się uczył związku ze mną i to była często bolesne dla mnie.. ostatecznie rozstał się ze mną, po czym tego żałował, ale może dzięki Bogu postanowił, że nie mógłby już wrócić. Zostałam również zdradzona.

Mój partner nie był złym człowiekiem, ale popełnił masę błędów, po których chyba dopiero przejrzał na oczy, że: tak się nie robi, to kogoś może zranić, nie było warto itd. Bardzo go kochałam i stałam zawsze za nim murem. Nadal kocham i chyba zawsze będę mieć do niego duży sentyment, bo jestem bardzo uczuciowa i sentymentalna.

Jednak nie radzę sobie.. ciągle jest w mojej głowie, pojawiają mi się obrazy jego zdrady w głowie.. echem odbijają się różne przykre rzeczy, które powiedział mi w złości. Straciłam zupełnie zainteresowanie ludźmi i zaufanie do mężczyzn. Czuję się kompletnie wyprana z uczuć, zostałam bardzo zraniona za nic. Czuję, że świat jest podły i niesprawiedliwy..

Lady Loka ma racje,on jest caly czas w twojej glowie. Nie wyrzucasz go bo masz do niego sentyment..odrzuc w koncu te sentymenty. Ja tez jestem sentymentalna ale nie do niego. Trzymasz sie kurczowo tego co bylo,przez co stoisz mimo wszystko w miejscu. Kazda z nas tutaj myslala ze nasi faceci to milosci naszego zycia,kazda z nas oddala by za swoich bylych zycie. I kazda z nas zostala potraktowana jak niepotrzebna juz rzecz,inaczej by nas tu nie bylo. Ale spojrz,my nie trzymamy sie na sile tego wszystkiego,porzucilysmy tamto zycie z naszymu facetami juz na zawsze i idziemy do przodu. Sama piszesz ze mimo ze bylas szczesliwa to mialas okropnie..on na tobie eksperymentowal co moze skrzywdzic kobiete a co nie..no i cie zdradzil..a ty dalej masz do niego sentyment i kochasz?bo caly czas trzymasz go w glowie i tym sobie szkodzisz..

Kochana,tez mam czasem mysli ze milosc nie istnieje,albo ze mnie juz to nie dotyczy..ale odrzucam te mysli bo nie chce w ten sposob zyc,nie chce byc rozgoryczona samotna kobieta..
Masz w sobie takie emocje bo zostalas zdradzona i dlatego sie boisz ponownie zaufac..najblizszy ci czkowiek  bardzo cie zawiodl..bardzo ci wspolczuje..jestes juz dlugo po rozstaniu,dlatego musisz z takimi myslami walczyc. Nie mowie ze od razu po to by kogos poznac-na to musisz byc gotowa,ale po to by zaczac czuc sie dobrze sama ze soba,zeby czuc sie dobrze w otaczajacym cie swiecie. Jesli bedziesz w taki sposob na wszystko patrzyla to nigdy nie poczujesz sie szczesliwa..Milosc nie jest tymczasowa..to nam sie nie udalo. Jesl tez mnostwo kobiet ktore tu nie pisza ale przechodzily przez to samo..ale jest tez cale mnostwo ludzi ktorzy sa ze soba cale zycie i sa szczesliwi,uklada im sie. Nie mozesz tak calkiem nie wierzyc w milosc..ja przyznaje ze tez zwatpilam ale wierze ze mi sie jeszcze uda,kazdej z nas sie uda..trzeba tylko byc otwarym na ludzi..

Wiecie co dziewczynki?ja nie chce tak rozpamietywac tego wszystkiego..ale wiem ze tego nie omine bo nawet jak ze wszystkich sil sie czyms zajme to i tak bede miala co chwile przeblyski co bylo..jednoczesnie moge mowic ze cala mrozna zime bylo mi dzieki niemu cieplutko,a cala wiosne moge myslec czy naprawde juz cos sie miedzy nami zmienialo czy tylko mi sie zdawalo?a latem to juz mam tylko jedno wielkie wspomnienie-niewyobrazalne cierpienie przez jego zasrana osobe..ale naprawde nie mam ochoty o tym myslec..no pierwsze takie wspomnienia mam wlasnie od bozego narodzenia i mam nadzieje ze do tej pory juz calkiem sie znieczule na jego osobe..

U mnie za miesiąc równo wypadłaby pierwsza rocznica, później święta, i ten cholerny sylwester, którego szczerze nie znoszę. Poprzedni był z nim i jego znajomymi a teraz ? znowu sama pewnie...do bani to wszystko

Właśnie byłam szczęśliwa sama ze sobą i nie miałam parcia na związek. Ileś lat spotykałam się z różnymi facetami, nigdy nie strzeliła mnie strzała amora, więc szłam dalej. Jakoś w końcu wplatalam się w coś poważnego i zakochałam się bardzo. Z przykrością muszę stwierdzić, że ten  związek dużo mi zabrał. Gdyby skończyło się na wypaleniu uczuć, to byłoby inaczej. A że jednak trochę złego mnie w nim spotkało, to coś stracilam. Świat jest dla mnie piękny, ale bardziej mam na myśli naturę. Ludzie są..  No różni. A ponieważ związek- dla większości- jest sporą składową szczęścia w życiu, to czuję, że to się nie uda. Naprawdę nie wierzę w prawdziwą miłość. Wszystko wokół prędzej czy później się rozpadło lub było wątpliwej jakości.

Uwaga - mój "amant" się właśnie odezwał. No wiecie, ten o którym niedawno wam pisałam, że teoretycznie mam się z nim spotkać, ale póki co cisza. No i on przed chwilą napisał, żeby zapytać czy w przyszłym tygodniu będę miała czas, bo (uwaga!) jego znajoma ma domek z działką gdzieś tam nad rzeką i jedzie tam ze swoim chłopakiem. Zaprosili go i on oczywiście chciałby kogoś ze sobą zabrać i od razu pomyślał o mnie. No kurde! Nawet pierwszego spotkania jeszcze nie było, a ja mam jechać do jakiegoś domu nad rzeką z nim i jego znajomymi? Przecież ja nawet jego nie znam, a o jego znajomych nie wspominając... Czy tylko dla mnie, to jest dziwna propozycja? W sensie niezbyt przemyślana z jego strony? No i w jaki sposób mu odmówić, żeby nie poczuł się olany?

Edyszko ja to bym powiedziała wprost, że się nie znacie i że za wcześnie na takie akcje normalnie i konkretnie. Przecież Ty nawet nie wiesz czy wytrzymasz z nim godzinę w kawiatni, a co dopiero imprezę gdzieś daleko

Dzięki dziewczyny, bo ja nie należę do osób spontanicznych i w związku z tym, często to co dla innych jest normalne, to dla mnie dziwne i chciałam sprawdzić jak wy to widzicie. Okazuje się, że tak samo jak ja. Jutro mu odpiszę, bo dziś już mi się nawet nie chce. Ania, masz rację, jeśli strzeli focha, to już jego problem. Lady, też prawda że może się okazać, że będziemy mieli problem, żeby godzinę przy kawie ze sobą wytrzymać, a co dopiero weekend i to z jego znajomymi.... Przecież się nie znamy. Może się okazać, że super będziemy się czuć ze sobą, a równie dobrze możemy się męczyć ze sobą więc gdzie na pierwsze spotkanie wymyślać weekend z jego znajomymi.

Ania - tak już nie będzie, będzie inaczej. Nie myśl o tym na zasadzie, że było tak dobrze i się skończyło. Jakby było dobrze, to by się nie skończyło i już! Stawiasz siebie w pozycji "przegrałam życie", a wcale tak nie jest. Właśnie wygrałaś, bo wygałaś możliwość poznania w przyszłości kogoś lepszego. Nie neguję kryzysów, bo one będą, ale nie wpędzaj się w myślenie, że wszystko co dobre, to już Cię spotkało.

Apropo wczorajszej propozycji na najbliższy weekend, to ja nie  odczytałam całej wiadomości tylko więcej niż połowę ( co wystarczyło, żeby wiedzieć o co mu chodzi ), bo napisał do mnie na fb, a nie chciałam tam wchodzić i robić się aktywna, bo nie miałam wczoraj weny na rozmowie na ten temat. No, a jak messenger mi wiadomość przesłał, to mogłam tylko część rozwinąć na wyświetlaczu. W każdym razie, dziś doczytałam resztę. Dalej było, że moglibyśmy posiedzieć nad rzeką, zobaczyłabym jego strony itp. I najlepsza była końcówka, bo napisał, że w ten sposób chce mi pokazać, że (uwaga!) można mu ufać. Khmm, khmm, khmm... A to sposób, żeby pokazać, że komuś można ufać... No naprawdę... Coś takiego mógł wymyślić tylko facet ( bez obrazy dla wszystkich facetów, którzy tu zaglądają i czytając to poczuli się dotknięci ) Ex dwa lata znałam i okazało się, że nie można mu ufać, bo nawet nie potrafił z szacunkiem do mnie tej znajomości zakończyć, a tu pojechałabym do domu nad rzeczką i już bym miała zaufać?.... :)Dziś mu napisałam, że to co wymyślił, to fajny pomysł, ale na dalszy etap znajomości. Od razu weekend i to ze znajomymi, to zbyt dużo jak na pierwsze spotkanie i dodałam, że mam nadzieję, że zrozumie o co mi chodzi. Niby odpisał, że bardzo dobrze to rozumie, ale uznał, że spróbować nie zaszkodzi.

Kamcia, no genialny tekst ci rzucił Powiem ci, że ja na tym etapie na którym jestem jak sobie przypomnę czasem co mój pierdzielił, to czasem śmiać mi się chce. Nie wiem czy bardziej z niego czy ze swojej głupoty, że w to uwierzyłam, ale z perspektywy czasu, biorąc pod uwagę jak mnie potraktował, to te jego teksty, które rzucał kiedyś, to jeden wielki bełkot człowieka na haju i nie miało to nic wspólnego z rzeczywistością. I ja na twoim miejscu bym się nie zastanawiała za co cię to spotkało, bo wiesz ile ja po dupie dostałam i też przeszłam przez zastanawianie się za co mnie to spotkało skoro tyle z siebie dałam i na to pytanie nie ma odpowiedzi. Po prostu stało się. Możemy być z siebie dumne, że to nie my kogoś skrzywdziłyśmy. To oni mają na sumieniu zabawienie się kimś. Nie ma co się nad tym zastanawiać. To ich sumienie, a my musimy wynieść z tego lekcję, żeby omijać takich typków.

Ja oczywiście nie mogę powiedzieć, że to co mnie spotkało było sprawiedliwe, bo jednak jak człowiek da komuś serce na dłoni i robi wszystko dla tej osoby, a ten ktoś odpłaci się kopem w dupe, to ciężko, to nazwać sprawiedliwością. Z czego nawet mój ex psychofag zdawał sobie sprawę skoro walnął, że nie powinno mnie to spotkać i że jest złym człowiekiem. No, ale cóż... Stało się i mialam do wyboru albo przez to przejść, albo do końca życia cierpieć, że mnie to spotkało. Wybrałam to pierwsze. Wiele przeszłam i idę dalej. Są na świecie ludzie, których gorsze rzeczy spotkały. Dziś oglądałam "Kobietę na krańcu świata". W tym odcinku Martyna Wojciechowska była w Pakistanie. To miejsce w którym kobiety są traktowane masakrycznie, jak śmieci. Oprócz tego praktycznie każdego dnia trafia tam do szpitala bądź umiera kobieta, która została oblana kwasem. A za co spotyka je taka kara? A to kobieta zdaniem męża i jego rodziny za mało posagu wniosła po ślubie, a to mąż był zazdrosny, a to mąż zakochał się w innej i obecnej chciał się pozbyć itp.... Także kobiety - tyłki w troki i nie jęczmy A jeśli, to przynajmniej jęcząc idźmy dalej w tych jękach.

O to widzicie wasi jeszcze zdawali sobie sprawę, że was ranią a mój to kompletnie nie To tak jakbym wchodząc w ten związek powinna była liczyć się z tym, że kiedyś może mnie tak kopnąć w dupę i powiedzieć "zakończyłem to uczciwie, to była dobra decyzja" ...Egoista pieprzony;/

Edyszka ja nie twierdzę, że nie byli, co więcej, po tym co usłyszałyście to chyba nawet nie trzeba się zastanawiać czy byli czy nie.. niestety;/.
Ja też usłyszałam np:" umów się z kimś". Nie dzięki, nie skorzystam! Co to w ogóle za durny tekst, już lepiej jakby nic nie mówili.

Ja też usłyszałam słowa skruchy, kajał się, że większego świństwa już nie można zrobić kobiecie i że bardzo żałuje. Tylko to już niczego nie zmienia, krzywda już się stała.

Nigdy nie byłam z tej drugiej strony i nie wiem, co czuje potem osoba, która krzywdzi. Bo jeśli ktoś ma chociaż przebłyski dobra i empatii, to nie ma bata, żeby nie cierpiał. Co z wyrzutami sumienia? Mam nadzieję, że je mają i to uchroni ich przed skrzywdzeniem kogoś jeszcze raz. Nie wyobrażam sobie skrzywdzic kogoś bliskiego, czulabym się ze sobą strasznie..

Wycuwam golsy humolek Kamcia, tu nie ma co się czuć nic nie wartą, bo są faceci z którymi po prostu by nie wyszło choćby nie wiem co, bo albo z nim coś nie tak, albo totalnie nie pasowali z daną osobą do siebie. Widzisz, że ja zrobiłam wszystko co mogłam bądź prawie wszystko, a i tak to nic nie dało. Ty miałaś podobny typ faceta więc jestem pewna, że u ciebie też by to nic nie dało i to nie ma nic wspólnego z tym, że z tobą coś nie tak.

Jeśli to był tylko jego wymysł i nie masz sobie nic do zarzucenia, to bardzo dobrze, że nie dałaś się wciągnąć w poczucie winy.

Ej, użalaczu Przypomnieć ci ile czasu ja ledwo pikałam? Bo u mnie, to w latach można liczyć, a nie miesiącach Nadal jestem zmęczona. Nie zregeneruje się tak szybko.Ps. Właśnie w tv jest mecz i wiecie, że kiedy to zobaczyłam, to pomyślałam o ex, że zapewne po pracy ogląda... Czasem mi jeszcze odbija.

Oj i tak rzadko sie nad soba uzalam wiec chyba mi dzis wolno chwilke nie musisz mi przypominac. Hehe!no moze i odbija. Moj pewnie nie oglada bo nie lubi hehe

Ja ide po szampana!!ladnie,100 stron juz zapisane

Aniu, coś dla ciebie
"(...) czas nie leczy ran, ale życie płynie dalej. Tak samo jak wcześniej musisz rano wstać, musisz zjeść, ubrać się, umyć zęby i wyjść z domu. Tak jak wcześniej mijasz tych samych sąsiadów, pogoda jest różna a autobusy się spóźniają. Może Ci się wydawać, że słonce świeci jakby mniej. Możesz myśleć, że świat jakiś taki bardziej szary i bez werwy...ale tak na prawdę wszystko dookoła jest identyczne. To tylko Ty jesteś już całkiem inna... Ludzie Cię mijają nie wiedząc co masz w środku. Spotykasz znajomych, którzy poklepują Cie po ramieniu i czasem na szczęście nic więcej nie mówią. Wszyscy się uśmiechają do Ciebie i Ci współczują.
Czasem kiedy już czujesz, że może jest ciut lepiej, za chwile się okazuje, że wcale nie...że Ci się zdawało bo na moment zajęłaś czymś ręce lub myśli.
Duże straty wymagają dużej cierpliwości i dłuższej żałoby. Czasem czegoś uczą, czasem wnoszą coś do twojego życia, a innym razem są a potem mijają jakoś i tylko raz na jakiś czas o sobie przypominają. Tak, świat dalej się kręci a Ty dalej żyjesz...tylko jest trudniej bo trzeba wierzyć w to, że kiedyś będzie lepiej. W tym momencie ciężko sobie to wyobrazić (...)"
Tak to mniej więcej wygląda na poczatku. Od siebie tylko dodam, że nie zgadzam się z początkiem, że czas nie leczy ran. Wg mnie, czas i nasza postawa, to główni "lekarze". Nie wiem jak będzie z blizną, jak bardzo będzie dawała o sobie znać, ale wiem, że otwarta rana z czasem przestaje być otwarta.