Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

Hahahaha Ja zawsze wiedzialam ze predzej czy pozniej wstapie do jakiegos gangu!
A tak serio to ja ze swojej strony koncze juz ta dyskusje. Nie bede sobie dokladac nerwow.
Jak Wam minal dzien? U mnie dzis szalenstwo!zapomnialam do pracy sniadania,a dzis praca na dwoch grupach caaaly dzien,w miedzyczasie jedno dziecko zrobilo kupke pod kibel(nie wiem jakim sposobem nie trafilo do muszli ) ,potykalam sie o wszystko o co mozna sie potknac i w ogole jakos tak dzis smiesznie teraz zrobilam sobie herbatke z cytryna i leżakuje

Hahahaha!!to juz sobie nie wyrwal zadnej laski hahaha ;)no coz,zdarza sie najlepszym..

Hahahaha!! No dziwne!

Zadna z nas nie chciala. Pamietam ze mialam takie same mysli jak ty..i bardzo sie ich trzymalam i dalej trzymam..powtarzalam to sobie zawsze gdy mialam gorsze chwile..i ty tez sobie powtarzaj jak modlitwe ze nie chcesz tak zyc,ze z tego wyjdziesz. Troche dodaje sił

A ze Aniu sie zasmialas czytajac teksty przy rozstaniu to nie ma co sie dziwic..jak ktos chce porzucic partnera to potrafi pieprzyc takie glupoty ze szok. Ja jak mi juz minal szok po tym wszystkim,jak sobie przypomne jak on desperacko chcial sie juz mnie pozbyc to bym mu tak wj**ała..a ta twarz bez wyrazu przy tym..no ja pierdziele..jak obcy facet a nie najblizsza mi osoba..nawet jego glos ktory zawsze uwielbialam brzmial obco,zimno..ale zeby to wszystko dotarlo do mnie to musialo minac troche czasu..na poczatku mialam dokladnie jak ty,te same mysli chociazby to ze byl czlowiek,nie ma czlowieka..przeczekaj to wszystko,daj sobie czas i zaczniesz to widziec nieco inaczej..tak jak np ja teraz..tez te mysli powoduja swego rodzaju bol,ktory teraz bierze sie z nerwow i zlosci,ale jest znosnie

Muszę sobie to oprawić chyba
Znalezione na forum

"Bo on naciska na taką formę kontaktu nie dla Ciebie, nie po to, żeby Tobie ulżyć, ale dla siebie. Żeby ulżyć sobie i nie musieć przeżywać wyrzutów sumienia za skrzywdzenie Cię. Wszystkie te teksty "zasługujesz na kogoś lepszego", "możemy być przyjaciółmi" mają ten składnik: "patrz, smaruję ci właśnie miodem po ranie, więc nie jestem takim sukinsynem (sukincórką smile), co nie? To czysta kompensacja: zraniłem Cię, ale nadrobię na innych polach. No i jak taki nadrabia, no to przecież nie można odrzucić jego wysiłków, prawda? Przecież to by go zraniło!"

To samo usłyszałam "jesteś wartościową osobą" k... no to dlaczego mnie zostawiłeś dupku?! Wrrrr no nie moge no..

nie rycz głupia no...:(

A ty Loka nie mysl w ten sposob,nie wolno zabraniam nie no zartuje. Znam to bo tez tak mnie czasem nachodzi..te mysli sa wedlug mnie najgorsze bo jak sie juz uczepia to koniec..Jest jeszcze cale mnostwo fajnych i wartosciowych facetow i gdzies tam jakis na nas czeka. No pech chcial ze zle ostatnio trafilysmy ale zobacz jak dajemy rade silne i fajne z nas babki zobacz,moj kuzyn juz ze dwoja partnerka mieszkal,bardzo ja kochal a jego mama to juz przyjela ją do rodziny..i co sie stalo,niemalze przylapal ja na zdradzie..gdyby przyjechal chwile szybciej to by ich chyba nakryl w lozku..Jezu,w jakim on byl stanie..raz sie troche napil i nam(mi i siostrze) powiedzial ze czasem jak jedzie autem to ma ochote sie rozpedzic i rozj***ac na drzewie ale nie zrobi tego swojej mamie bo wie ze by tego nie przezyla..I wiesz co?teraz jest szczesliwy z nowa kobieta i sam mi po tym moim rozstaniu pisal ze bedzie dobrze,ze u niego bylo slabo ale teraz jest super i u mnie tez bedzie tylko trzeba czasu..i Wam tu tez potrzeba czasu i bedziecie szczesliwe. Ciezko w to czasem uwierzyc wiem,bo sama miewam chwile zwatpienia..ale jeszcze zobaczycie ze zaczniemy tu o tym gadac ze jest naprawde dobrze,wspomnicie moje slowa

Musisz to przeczekac i tyle..nic innego ci nie zostalo. A sily w koncu zaczna wracac..kiedy?nie wiem..mi tak na dobre jeszcze nie wrocily ale zaczelo byc lepiej grubo po miesiacu..przez caly sierpien tez bylam w czarnej dupie..

Ja sobie zamowiłam wczoraj książkę " Kobiety , które kochają za bardzo" słyszalam ze to ciekawa lektura i przede wszystkim bardzo mądra . Jak przeczytam to wam napiszę czy mi lepiej

Potwierdzam..ja niestety sie tak upokorzylam i zaluje strasznie..bylam bardzo slaba..no potem tez chcialam pisac i to nie raz..ale udalo sie jakos przez to przejsc..takze trzeba w tym wszystkim zachowac jakas sile chociaz na wlasnym przykladzie wiem ze jest ciezko..dasz rade,widzisz ja bylam w takim stanie jak ty i do tego ja sie zlamalam..nie rob tego co ja..placz,pisz tu ale kochana badz silniejsza..

Aniu jesli chcesz pisac ale sie powstrzymujesz to ja bym nie powiedziala wcale ze to syzyfowa praca..w ten wlasnie sposob walczysz sama ze soba i wygrywasz. Ja kiedys ta walke ze soba przegralam no i zle mi z tym bo teraz bym tego nie zrobila. Masz teraz w sobie mieszanke tesknoty i zlosci..tez tak mialam. Tesknota mi juz przeszla,pozostala zlosc. Spokojnie,wszystko przyjdzie z czasem. Musisz byc cierpliwa.

Ja miałam kilka razy ochotę odezwać się do niego. Co prawda, to nie były sytuacje, kiedy bym musiała drżącą ręką na siłę odkładać telefon, ale parę razy chodziła za mną natrętna myśl, żeby do niego napisać. Wtedy pomagało mi przypominanie sobie jego tekstu "związku nie będzie", bo tym przypominałam swojej głowie, że co miał mi powiedzieć, to mi powiedział na koniec, nie chce mnie i jeśli się do niego odezwę, to i tak niczego innego się nie dowiem, a tylko jeszcze bardziej mnie, to rozwali. A poza tym ja już się upokorzyłam, kiedy on przez fb (!) kończył tę znajomość, bo byłam w takim szoku, amoku i wszystkim naraz, że próbowałam go przekonać do zmiany decyzji. Co prawda, nie były to jakieś desperackie próby proszenia go, żeby mnie nie zostawiał, ale jednak chciałam jakoś wpłynąć na to, żeby zmienił zdanie. Nawet padło z mojej strony "Czyli, to koniec znajomości... Nie przekonam cię, żebyś zmienił zdanie?" Oczywiście na wszystko miał odmowne argumenty, aby się mnie pozbyć i zakończyć już tę facebookową rozmowę ze mną.

Moj mi na fb napisal ze musimy porozmawiac o nas bo ta sytuacja zapewne nam obojgu nie odpowiada..ja spytalam czy chce to zakonczyc a on ze tak ale nie w taki sposob..takze mimo ze bylo spotkanie to ja juz wiedzialam ze sie rozstaniemy na nim..czyli niby nie przez fb ale jakby przez fb..

Dziewczyny o tym wiedzą, ale ty pewnie nie (jako nowa w tym wątku) więc apropo głupich tekstów i zachowań, to jeszcze dodam, że mój zanim przez fb mi oznajmił, że "związku nie będzie", to najpierw na miesiąc zniknął. Nie odbierał tel., nie odpisywał. Później swoje "zniknięcie" wytłumaczył tym, że nie wiedział jak ma mi to powiedzieć... A jak mi w końcu przez fb napisał, że to koniec, to też nie było to z jego inicjatywy, tylko w końcu po miesiącu raczył zareagować na którąś z rzędu moją próbę kontaktu z nim.

Co za niedojrzałe gnojki!!  Boże no po prostu frajerstwo... brak słów

Teraz się spotykam z kolegą i mamy taki zwyczaj, że wieczorami zawsze koło 20 ze sobą piszemy. Tak już z 2.5 miesiąca. I jak mnie zdziwiło to, że on potrafo o tej 20 się pojawić i przepraszać, bo jest zmęczony, albo coś się dzieje i nie da rady pisać ja przyzwyczajona do tego, że Pan i Władca pisze kiedy mu się podoba muszę się nauczyć, że mogę być traktowana z szacunkiem i w drugą stronę też uczę się, że nie muszę znikać kiedy coś mnie wypada, tylko wpadam i piszę, że np. migrena i idę spać.
Polecam wszystkim

Dziecko drogie, ale tak konkretnie, to co ty nam polecasz? Mam nadzieję, że nie to, żeby kazać pisać facetowi codziennie i do tego o danej godzinie, a oprócz tego jeszcze zanim się będzie z nim w związku, bo każdy facet w moim wieku uznałby mnie za kobietę bluszcz i spierdolił A jeśli macie z kolegą taki zwyczaj, że już od dawna piszecie ze sobą codziennie o danej porze i obojgu wam, to odpowiada, to wg mnie nic dziwnego w tym, że jeśli danego dnia nie może popisać, to odzywa się, żeby o tym poinformować. Mój ex też był taki "kulturalny i szanujący mnie" za czasów kiedy jeszcze był cud, miód, malina.

Ja ogólnie exa też ciągle tłumaczyłam tym, że praca, że dużo na głowie, że problemy. Zresztą on sam mnie utwierdzał w przekonaniu, że to powyższe, to faktycznie powody jego zachowania. No, ale na koniec, to już tak fatalnie się zachowywał i tak oficjalnie pokazywał, że ma mnie w tylnej części ciała, że po prostu czułam, że to koniec. Oczywiście jak to skończył, to i tak był szok, amok, zaprzeczenie i nie wierzyłam w to co się stało, ale mimo wszystko i tak prędzej bym się spodziewała rozstania niż tego co on odwalił na koniec. Nigdy mi nawet przez myśl nie przeszło, że mógłby w taki sposób, to kiedyś skończyć. A za czasów "cud miód malina" odzywał się codziennie. Przed snem kilka godzin kontaktu obowiązkowo, a w większości przypadków, to zarówno przed snem jak i z pracy pisał.  Któregoś dnia z samego rana z pracy mi napisał, że już teraz życzy mi miłego dnia, bo zaraz mu się telefon rozładuje i nie będzie mógł się odezwać. Okazało się, że jednak go naładował przy użyciu ładowarki samochodowej kolegi i jak tylko naładował, to oczywiście od razu do mnie napisał. Jeśli któregoś dnia nie mógł się odezwać, to przepraszał zawzięcie i się tłumaczył. Gdy pisaliśmy i z jakiegoś powodu przestał pisać, to też później przepraszał  i tłumaczył dlaczego nie odpisał na moją ostatnią wiadomość. Ogólnie pod każdym względem pełen szacunek do mnie. Facet idealny ( przez pierwsze pół roku)... Później z każdym miesiącem był coraz bardziej nie do poznania w porównaniu z tym jaki był na początku i tak to trwało, bo on był bo był, a ja byłam uzależniona emocjonalnie. "Bingo. Cel osiągnięty. Następną proszę"....

Wszystkich ich trzeba obrzucić gównem:P

Jak będziesz mówić do mnie dziecko, to ja będę mówić do Ciebie babciu!
Nie kazałam mu pisać do siebie zawsze o tej samej godzinie, błagam tak wyszło. Zresztą na początku strasznie mi to przeszkadzało, bo byłam przyzwyczajona do takich urywanych rozmów, gdzie czasami i godzinę czekało  się na odpowiedź, ale potem faktycznie jak przez kilka dni się nie udawało, to zaczęło mi takich rozmów brakować. Chodziło mi ogólnie o szacunek do drugiego człowieka. Do tego, że poświęca mu się czas, że ten czas się jakoś znajduje, a jak się go nie znajduje to się o tym mówi. Mój eks dwa razy przestał się odzywać, więc dla mnie jakby to porównać to naprawdę niebo a ziemia.
Ale skoro to zawsze etap początkowy to cofam

ale może koniec cudownego etapu też wynika z tego, że jak ludzie się poznają coraz lepiej to już nie mają potrzeby takiego czętego pisania? w sensie no jakby już nie ma takiej potrzeby. Albo ja jestem dziwna, bo mnie np. przeszkadza jak ciągle ktoś do mnie pisze, zwłaszcza, kiedy mam potrzebę pobyć sama ze sobą w domu po całym ciężkim dniu.
Jednym z zarzutów mojego byłego do mnie było to, że jak wstawałam o 6:30 do pracy, to nie pisałam mu "dzień dobry" a ja przed 9 funkcjonuję w trybie zombie i ledwo potrafię zjeść śniadanie i umyć włosy, "dzień dobry" jest wtedy daleko na liście priorytetów.

A tak z innej beczki, to pewien facet zaproponował mi spotkanie, ale nie jestem przekonana. Tzn. nie chodzi o niego, bo jego praktycznie jeszcze nie znam więc nie ocenię czy jestem w stanie się do niego przekonać czy nie, tylko tak ogólnie nie mam weny. Już słyszę jak Lady mówi, że trzeba wychodzić do ludzi No i też tak uważam więc mimo tego, że mi się nie chce, to się zgodziłam, ale będę mogła dopiero w przedostatni bądź ostatni weekend miesiąca. Nie wiem czy doczeka do tego momentu. Proponował już ubiegły weekend, ale odpisałam mu, że to czy się spotkamy zależy od jego cierpliwości, bo aktualnie mam dużo na głowie i nie mam czasu. Niby uznał, że nie ma problemu, ale wtedy jeszcze nie wiedziałam kiedy będę mogła konkretnie się spotkać więc on jeszcze nie wie, że dopiero pod koniec miesiąca. Może do tego czasu mu się odwidzi. A poza tym ostatnio cisza. Nie odzywa się.

Mi tez kolega propunuje piwko..juz drugi raz..na razie napisalam ze jasne mozna wyjsc ale nie wiem kiedy..bo teraz werkend mam zajety..a zobacze co zrobie..

Spokojnie przyjdzie czas.
Mnie znajomi wykopali na pierwszą "randkę" coś z dwa tygodnie po rozstaniu i chociaż chłopak był naprawdę miły i fajnie się rozmawiało to ciągle miałam poczucie jakbym zdradzała mojego byłego. Więc dałam sobie na wstrzymanie. To, ile czasu sobie dasz zależy tylko od Ciebie

Musisz pomyśleć czy chcesz, czy masz na to ochotę. Ja będąc tyle czasu po rozstaniu co ty nie umawiałam się jeszcze z facetami. Nie byłam w stanie, ale to nie znaczy, że ty jeszcze nie jesteś gotowa. Tym bardziej, że ten twój psychofag krócej cię wymęczył Wyjście na piwko to nic takiego.

Tez mysle ze nic takiego. Ale jeszcze sie waham..poki co nie mam kiedy..no ale moze i sie w koncu wybiore..

Rzecz w tym, że ja nie mam pojęcia co o nim myśleć, bo praktycznie go nie znam. Pisząc z nim ogólnie odnoszę wrażenie, że to fajny i normalny facet, ale wiadomo, że aktualnie, to ja jedynie mogę mieć wrażenie, a nie coś wiedzieć na sto procent. Z jednej strony, to co napisałam w poprzedniej wiadomości świadczy o tym, że coś za szybko idzie w niektórych kwestiach, a z drugiej strony, to co mówił o sobie i swoich związkach przeczy temu, żeby miał zadatki na desperata. Póki co nic nie jestem w stanie o nim na sto procent napisać. Dopiero będę mogła jeśli go lepiej poznam. Jeśli dojdzie do spotkania.

Tak jak mówiłam, o ile się odezwie i dotrwa do spotkania, a nawet jeśli dojdzie do spotkania, to jeszcze i tak nie będzie o niczym świadczyło. To tylko spotkanie. Póki co ja siedzę cicho. Zobaczę jak on będzie dbał o ten kontakt, o ile w ogóle się odezwie No wiesz, ci co szybkie tempo przybierają, to potrafią równie szybko się zmyć

Dziewczyny wiem, że u każdego wszystkie fazy mogą trwać różnie, krócej, dłużej, ale zastanawiam się jak odczułyście, że powolutku zaczyna się Wam poprawiać, że jest odrobinę lepiej ?? Czy to jest jakoś namacalne ? Nie wiem czy wiecie o co mi chodzi ? Czy wtedy dolegliwości fizycznie, ataki lęku/paniki już się nie zdarzały, wybuchy płaczu nie miały miejsca codziennie ? Czy to uczucie strachu i bezsilności mija ? Czy natrętne myśli w głowie dają trochę spokój ?

Muszę sobie przypomnieć jak to u mnie było. Jutro ci odpiszę.

Pytam bo nie wiem ile jeszcze fizycznie i psychicznie wytrzymam taki stan jaki jest teraz...

Ja Ci niestety nie pomogę, bo w sumie byłam w tak średnim stanie, że dopiero po 2 miesiącach naprawdę uświadomiłam sobie, że zerwaliśmy. Tak to w sumie nic do mnie nie docierało jakoś bardziej, więc i nie przeżywałam takich stanów.