Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

A od rana tak o nim myślę..tak bym chciała z nim pogadać..straszne to jest..wiem że on na to ochoty nie ma..wiem że mnie zranił..ale to głupie serce tęskni..

Tak, tak. Wszystkim nam się wydawało, że ex nie przeżywa rozstania i na samą myśl o wolności puszcza tęczę ze skitelsów. Ja tam w ich myślach czytać nie potrafię, ale racjonalnie podchodząc do tematu to jestem pewna, że nie jeden raz twój/ mój/ jej ex zatęsknił. Czy żałował? Niekoniecznie, bo odchodząc skupił się na swoim życiu i odciął się od przeszłości.
Sama jestem osobą która zakończyła związek i nie dała poznać po sobie że tęskniła. Mój ex zapytany o ocenę mojego stanu po rozstaniu pewnie też pokazałby taki obrazek jak Ty Edyszko.
Tylko po co skupiać się na tym co ex czuje/ robi/ myśli? Rozdział zamknięty, patrz w przyszłość

Tego to się po Tobie nie spodziewałam.
Edyszka jak będziesz na swoim szczycie to wątpię abyś napluła na łeb byłemu bo on już nie będzie Cię interesował i te wszystkie negatywne emocje zamienią się w obojętność. Nie pielęgnuj w sobie żalu, urazy. Po co? Daj mu wreszcie odejść i niech żyje swoim życiem. Spedziliscie przecież tyle fajnych chwil razem. Były też te gorsze które będziesz musiała mu wybaczyć, tylko i wyłącznie dlatego że on jest człowiekiem- istotą która nie jest doskonała. I mogłabyś powiedzieć dziś że życie jest niesprawiedliwe, że Ty się starałaś a on Cię zranił. Tak. Popełnił błędy, które dotknęły Cię bardzo, bo kochałaś, chciałaś inaczej... Ale nikt z nas czasu już nie cofnie.
Jego błędy to nie powód abyś była nieufna wobec innych mężczyzn lub żebyś trzymała w sercu gorycz.

No tak,rozdział zamknięty..trzeba poradzic sobie z tym ze zamknięty, pogodzić się z tym faktem..a jest to trudne. Ja dzis tęsknię niemiłosiernie..przy normalnym układzie dzis byśmy sie zapewne spotkali..boli mnie to że to wszystko się skończyło..

Dokładnie, zdaję sobie sprawe ze szkoda czasu na nerwy,na dolowanie się..no ale co zrobić..musze sie wziac w garść..

Emczii powtarzaj sobie ze gdyby był najlepszym co cie w życiu spotkało to nadal bys była szczęśliwa z nim..nie siedziałabyś w domu i nie płakała przez niego i nie czytałabyś cierpień mlodego wertera..jestes młodziutka i piękna, nie zamykaj się na świat. Wiem, to sie łatwo mówi, sama dzis tęsknię, mam doła, chciałabym z nim pogadać..a ciało też mnie boli juz od kilku dni..nerwy wychodzą..

Brakuje wszystkiego, wiem...

ja czasami sama myślę, ile prawdy jest w stwierdzeniu ,że czas leczy rany... czy naprawdę leczy? czy człowiek po prostu przyzwyczaja się do tego co się stało i z tym żyje, bo przecież blizny po tym zostają....
tak czy siak, powiem Wam na pocieszenie, że ja naprawdę myslałąm ,że nie dam rady. Uwierzcie mi dziewczyny, wiem co piszę... ja jestem bardzo destrukcyjna względem siebie, kochałam na zabój ... a jednak jakoś przetrwałam najgorsze piekło... długo ono trwało,ale teraz czuję się w miare ok. wiadomo róznie bywa,ale już nie ma takiego bolu jak na poczaku. Zobaczycie, u Was tez tak bedzie :*

Kochana na to nie ma rady, po prostu musisz przez to przejsć wiem,że to boli. Ale nie siedz sama, nawet w swoim smutku, badz przy kims mama/rodzenstwo/przyjaciolka .. nie ma nic gorszego niż bycie sama na sam z tymi myślami ... a moze rower? spróbuj przynajmniej :*

Nie jest ale jednak cieżko mi wstać z tych kolan... tzn z podłogi
A ile jesteś po rozstaniu ? Kiedy uzyskałaś juz taki stabilny spokoj ?

do stabilnego spokoju to jeszcze daleko, teraz mam stan że już przyzwyczailam sie do tej sytuacji, chociaz miewam czasem rozne nastroje,ale to co podkreślę ponownie to ,to ze juz to tak nie boli...koszmar zaczal sie 19 stycznia... tylko byly powrorty o których napisalam wyzej ...
ale naprawdę czuje swoj bol inaczej, juz nie pali tak od sroska... moge normalnie funkcjonowac, jesc , skupic sie na pracy, na innych obowiazkach...

rozumiem, Ciebie, ja długo izolowalam się od ludzi i wyjść, po prostu nie mialam ochoty. Wolałam posiedzieć w pokoju, moze to nie jest wyjscie, ale ja nie byłąm w stanie usmiechac się na siłe, kiedy dusza płakała....
zrobisz co bedziesz chciałąa kochana :*

mi tez dzis przez glowe przeszła mysl ...."za 2 tygodnie brałabym ślub " ....

O Matko ;( przytulam ! Każda z nas chciała normalnego związku, miłości, ciepła... a dostałyśmy kopa w dupę.
Ja jestem naiwna bo myślałam ze to bedzie na całe życie, a on mi często mówił, ze 'a jak sie rozstaniemy...' No a podobno takie życie

ja też ufałam i kochałąm bezgranicznie i myślałąm,ze na zawsze... no coz dziewczyny...MUSIMY się otrzepać dla samych siebie, aby to nasze życie było kolorowe, nawet jesli nie ma nikogo przy naszym boku, bo tamci idioci nie są warci naszego uczucia...

Tez czasem się zastanawiam jak z dnia na dzień ze wspólnego kładzenia się do łóżka i buziaka po przebudzeniu, wspólnym gotowaniu spędzaniu czasu po przedstawieniu rodzinie po kilku dniach można powiedzieć przestało mi zajrzeć chce być sam - jak tak szybko można zmienić zdanie i na własne życzenie siedzieć samemu w domu? Osobiście w głowie mi się to nie mieści, ale takie sa fakty i należy się z nimi pogodzić, choć jak wszystkie tutaj wiemy to cholernie trudne.

Tak kamcia - jeszcxe to bezbłędne " pewnie mnie znienawidzisz i masz prawo po tym co Ci zrobiłem ..."

Dzieczyny ale tez nie możemy wszystkich wkładać do jednego worka. Ja marze o dobrym mężu i chociaż jednym dziecku - boje sie tylko tego ze moze to ja nie nadaje sie do związku, ze jestem zbyt impulsywna, a moje przeżycia z dzieciństwa będą dużą przeszkodą. Chodzę teraz na terapie i mimo ze efektów nie widać jeszcze to wierze ze kiedyś wrócę do równowagi sprzed związku. Dzisiaj boli mnie wszytsko, każdy krok, ale za rok moze będę szczęśliwa... moze . Wiecie, zawsze, u mnie w życiu po burzy faktycznie było to słońce. Mam póki ci przebłyski pozytywnego myślenia ale mimo wszystko, chce wierzyć ze każda z nas zasługuje na szczęście.

No nie mozna wszystkich wrzucać do jednego worka..ale jakos tak samo wychodzi ;)tez bym chciała założyć rodzine ale niestety póki co u mnie kończy sie tylko na marzeniach..nikt nie wie  o będzie za rok..jeszcze niedawno myślałam ze bede szczesliwa z moim byłym..że sie wszystko ułoży..ale sie zawiodłam..

Problemy psychiczne? Tez super.normalnie przydałoby się to kiedyś spisać i wydać książkę z tymi tekstami..zbiłybyśmy fortunę

Oni wszyscy szlachetni. Dbaja o nas,chcą żebyśmy były z kimś lepszym niz z nimi..och och

Tekst może niezbyt taktowny,ale ja już chyba mam powyżej uszu taktu wobec niego.Byłam taktowna przez cały związek,mimo że się kończyłam przez jego zachowanie.Byłam nawet taktowna na koniec,kiedy on nie miał po tym wszystkim choćby tyle szacunku do mnie,żeby po ludzku skończyć ten związek tylko najpierw zniknął na miesiąc i nie wiem kiedy by się odezwał gdyby nie moje nie wiem już które z rzędu próby kontaktu z nim.Nie mam już ochoty dalej traktować go jak świętej krowy.

Uwierz,że już dawno dałam mu odejść,bo gdybym tego nie zrobiła,to dalej bym leżała krzyżem na glebie,z twarzą w błocie.

Z katolickiego punktu widzenia owszem Ksiądz też by mi tak powiedział Cały związek wyglądał tak,że ja tłumaczyłam go sama przed sobą,bo przecież to tylko człowiek,istota która nie jest doskonała.Nie chcę go już tłumaczyć.Nie chce rozpamiętywać złych chwil,ale nie chce też pamiętać dobrych.Wspominanie dobrych chwil,to tak jak trzymanie rzeczy ex po rozstaniu.Na co mi to.

Ja bym raczej powiedziała,że to były jego wybory,a nie błędy.

Niestety.Było,minęło.Trudno.Żyję dalej.

Poki co jeszcze tego nie przeskoczę.W sercu jest gorycz,a facetom nie ufam,ale to taki etap.Minie.Mam nadzieję.

Emczii to prawda.Gdyby on był taki idealny i pasowalibyście do siebie,to teraz byście byli razem i oboje szczęśliwi.Niestety...Życie weryfikuje wiele rzeczy i zweryfikowało też nasze związki.Emczii,widocznie to nie był ten z którym byś miała sobie życie ułożyć.

Kamcia i aLeja,ogólnie wasze historie są podobne i obie byłyście potraktowane jako plasterek na ranę po poprzednim nieudanym związku.Jak pierwszy raz przeczytałam historię kamci,to oprócz tego o czym pisałam,że historia prawie identyczna jak mojej znajomej,to też z aLeją mi się skojarzyło.

Mam nadzieję że mi się uda pomimo tego co ex zrobiła zaraz po rozstaniu ale mimo wszystko, tęsknota za nią jest , żeby odciągnąć sie od tego zacząłem uczyć się języka

Moze, bo czuje sie jakbym była miesiąc po, noe potrafię opanować płaczu.

I dlatego zawsze powtarzam,że czy mowa o facetach,czy kobietach,to żeby dać sobie czas zanim wejdzie się w kolejną znajomość,bo będąc w porozstaniowym amoku można zrobić komuś krzywdę.

Gdyby nie tęsknota już dawno bym tym się nie przejmował

Edyszka i eLeja..moj byl po rozstaniu niby z trzy lata albo nawet ponad trzy..ale niewątpliwie troche sie dzięki mnie podleczyl,pozbawił..jestem zmeczona..spotkałam sie dzis ze znajomymi..nawet sie śmiałam..ale płacz i tak mi sie cisnął do oczu..nie wiem co robić ze sobą..

No sporo..a jednak nie mial jeszcze ochoty sie zaangażować..przykre to ze tak zostaliśmy przedmiotowo potraktowane..teraz co?ja mam tak kogos potraktować? Moj mowil ze to minęło duzo czasu i w ogóle..masakra..

Jego byla juz po ślubie z innym.szybko sie ustatkowala..on tak po prostu postanowił..nie wiem dlaczego..ze niby ma problemy ktorymi nie chce mnie obrczac i woli byc sam..

w głowie się nie mieści to wszystko. Przejrzałam wiele for, i czytałam wiele wątków. Nie czuję się już osamotniona z tym, jest tyle skrzywdzonych ludzi przez drugą połówkę. Wszyscy przez to przeszli, my też przejdziemy ! dojdziemy do totalnej obojętności -i to będzie zwycięstwo

Ja ubolewam jednak nad faktem, że przez tę całą okoliczność straciłam przyjaciółkę. A może wcale moją przyjaciółką nie była ,skoro się tak zachowała.Nie wiem jak Wy ,ale też Wam takie sytuacje zweryfikowały znajomych? Nie czujecie, że ludzie uciekają od tych którzy mają problemy na dłużej?, którzy są dłużej smutni? , którzy tak szybko się nie podnoszą? Potrzebują na to więcej czasu, wymagają więcej cierpliwości od otoczenia?
Kiedy moj ex się odezwał i chciał wrócić, moja przyjaciołka nie była zadowolona, fakt przez cały czas była przy mnie 24h na dobę ,za to byłam jej dozgonnie wdzięczna. Ale kiedy chciałam naprawiać związek ,nie była zadowolona. Mówiła,że przecież miałysmy iśc w miasto ,bawić się szukać Ci faceta ( 3 miesiace po rozstaniu), czy innej przygody a Ty zaprzątasz myśli tym gnojkiem ( ona już wtedy wiedziała,że on mnie oszukiwał i się wybielał, że zatajał fakty, zmieniał ich postać,aby wersje były łagodniejsze = jak się pozniej tłumaczył,dla mojego zdrowia i dobra.)
Ona nie rozumiała,że chciałam ratować zwiazek i na litość boską nie w głowie mi były flirty i nowi faceci !! (  i to jest najbardziej wkurzające,wsrod ludzi którzy nie przeszli takiej traumy jak zdrada, czy porzucenie, oni myślą że my bedziemy działać, tak jak oni by działali jakby,byli na naszym miejscu)
Przyjaciółka nie wytrzymała i zaczeła wyskakiwac do mnie z tekstami ,że zna prawdę która ON przede mna zataja ,że jest nieszczery ,że mam pytać do skutku. Nic wiecej nie mowila. Ja wariowałam, bo co go się pytałam,to on do mnie, że wszystko powiedział. A jak prosiłam ją,aby powiedziala wiecej to ona,że skoro On jest ze mna szczery i tak mowi,to jest spokojna.... Wariowałam.
Zadzwonila do mnie wieczorem z pytaniem czy wyszłam z nim na prostą ( po pierwszym spotkaniu, jak mozna wyjsc z kims na prostą po czyms takim?!!!!) ja jej odpowiedzialam, że nie poruszajmy tego tematu ze względu na naszą przyjazn. Ona ,że już nie ma naszej przyjazni,że mam szczescie którego chciałam, że to nie wyjdzie na dobre i mam do niej nigdy nie wracać !
Zadzownila do mnie i powiedziała,że poświeca dla mnie swoje życie, a ja i tak tego nie docenie
Ja odchodziłam od zmysłow, myślać "matko boska, co on takiego zrobił,czego mi nie powiedział. myslałam ,że moze ta laska jest w ciąży, juz sama nie wiedziałam co myśleć" prosiłam przyjaciółkę ,aby nie grała ze mną w ten sposób i powiedziała do jasnej cholery o co chodzi, bo moj stan psychiczny jest już na samym dnie...

i wsykoczyła wtedy czy wiem o wyjazdach jego i jej które się odbyły jak nie był już ze mną i czy naprawdę myślę ,ze nie był z nią w łózku - jak mnie zapewniał miliony razy,że seksu miedzy nimi nie bylo ( też klamstwo)
Ja wiedziałam o jednym wyjezdzie do  Rzymu, bo się przynzał... wiedziałam o Rzymie i jej potiwerdziłam. Na co ona zdzwiiona ,że ja taaka spokojna.
Mi on wtedy mowil , że Rzym był z pracy, przyjaciołka wiedziała prawdę,że był to ich prywatny wyjazd. Stąd nie rozumiałą mojej reakcji. Znałyśmy inne wersje...
jak wspomniala mi o drugim wyjezdzie który był kilka dni temu ,zamórowało mnie .. bo o niczym nie wiedziałam. To się krzyzowało z wersją jaką mi przedstawił pierwszego dnia , jak się ze mną spotkał,aby wrocic do mnie. (mowil,ze skonczyl z nia znajomosc w polowie lutego, a tak naprawde pojechal z nia do zakopca i byl tam jeden dzien i wrocil nastepnego dnia jak sie dowiedzial,ze zgadzam sie na spotkanie z nim. czzyli do samego konca kontynuowal z nia znajomosc, a nie tak jak mowil do polowy lutego. Klamal dla mojego 'dobra';, bal sie powiedziec cala prawde...)
Chciałam skonczyc z nią rozmowę, bo zesztywnialam jak się dowiedziałam o drugim wyjezdzie, bo okazało się ze okłamał mnie we wszytskim. cała jego wersja odnosnie związku z tą laską okazała się klamstwem (oczywiscie pozniej tlumacyzł,ze nie chciał odrazu przedstawiac mi faktów, bo sie bal o moje zdrowie psychiczne itp itd)
Rozłaczyłam się z nią. po naszej rozmowie napisała mi NIE WRACAJ DO MNIE NIGDY
Ona przedstawiła cała sytuacje jakoby to ja ją olała i i wracam do niego, a jej pomoc i wsparcie, ktore dała mi dotychczas mam głeboko w dupie... nikt ze  znajomych nie odzywał sie do mnie przez miesiące po tej syttuacji. Wszyscy wzieli jej stronę. Nie znając mojej wersji, nawet nikt się nie zapytał mnie o nic...

Bolała mnie ta całą sytuacja , po kilku miesiacach milczenia ,odezwałam sie do niej ( kiedy to emojce opadły) pomyslałam, ze przez faceta nie bede konczyc przyjazni, zaproponowałam w smsie spotkanie, po czym dostałam odpowiedzi w stylu " nie wiem czy mam ochotę na spotkanie omawiające / wczesniej mozna było roztrzygać tę sprawe, teraz już mineło za dużo czasu/ pozatym jestem na wakacjach teraz, musze to przemyśleć /  wybaczyłam Ci ,atmosferajest oczyszczona. / ośmieszyłam się przed Tobą , uknułas przede mną intrygę,aby ratowac zwiazek"

ja jak czytałam te smsy , szczeka mi opadła.... było mi cholernie smutno i w sumie do tej pory jest . poczułam się zlekceważona totalnie, jakby mi łaskę zrobiła że wogole napisałam....
także o.

ale z perspektywy czasu chyba tak przyjazn nie wyglada...

Mnie wkurza w ludziach brak zrozumienia, kurde.... kazdy przechodzi wszystko.na swoj sposob i z reka na sercu mowie ,ze ktos.kto.nie przeżył podobnego.rozstania nigdy.nie zrozumie osoby pokrzywdzonej. Rozumieja.Ci, ktorzy przeszli przez podobne pieklo... ja.akurat mialam.duzo szczescia.bo.w.rodzinie.mialam.ogromne.wsparcie i zrozumienie i mam.je do dzis. Moglam plakac i rozmawiać do.znudzenia. tak samo.znalazły sie 3 przyjaciółki ze starych czasow,ktore odnowily ze mną kontakt i wspieraly mnie nalezycie tak jak sie chyba powinno wspierac. Nie kryrykowaly i.nie.narzucaly swojego myslenia.... a co.do.tmteh przyjaciółki.no.coz znalysmy sie tez 10 lat, i byla dla mnie jak siostra.... ale jak widac... przyjaciolka juz jej nie moge nazwać.