Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

Witajcie . Czytam ten wątek od dłuższego czasu i postanowiłam dołączyć . Nie będę wdawać się w szczegóły bo różni ludzie różne rzeczy czytają , ale nie radze sobie. Po 7 latach związku podjęłam najgorszą decyzję w moim życiu i zostawiłam faceta , które kocham nad życie. Nie szanował mnie , nie traktowal jak swoją dziewczynę ,potrafił mnie olać kiedy się umawialiśmy więc nie wytrzymałam . Jestem w strasznym stanie , nie jem, nie spie, non stop płacze nawet w pracy , zaczęłam brać nawet tabletki uspokajające ale nic nie dają . Nie wytrzymam , wczoraj napisałam do niego czy jest szansa żeby to jakoś odbudować, naprawić , ale stwierdził że się nie zmieni i wszystko zostało powiedziane. Nie mam siły żałuję swojej decyzji . Pomyślałam  , że napiszę tutaj bo tak super się wsiperacie a ja nie mam nikogo , zostałam sama ... z góry dziękuję za przeczytanie mojego posta .

kamis.89 napisał/a:

Po 7 latach związku podjęłam najgorszą decyzję w moim życiu i zostawiłam faceta , które kocham nad życie. Nie szanował mnie , nie traktowal jak swoją dziewczynę ,potrafił mnie olać kiedy się umawialiśmy więc nie wytrzymałam .

Zacytowałam ten fragment,bo jego druga część jest zaprzeczeniem pierwszej.Rozumiem ogromny ból po rozstaniu,bo też swoje przeszłam i nadal przechodzę (choć to już inny etap niż ten na początku),ale skoro facet cię nie szanował,olewał i nie traktował tak jak powinien,to dlaczego uważasz,że rozstanie było najgorszą decyzją w twoim życiu?To,że cierpisz po rozstaniu,to nie oznacza,że ono było złą decyzją.Czasem nie da rady dalej trwać w związku i mimo bólu trzeba iść dalej.

Edyszka napisał/a:

kamis.89 napisał/a:

Po 7 latach związku podjęłam najgorszą decyzję w moim życiu i zostawiłam faceta , które kocham nad życie. Nie szanował mnie , nie traktowal jak swoją dziewczynę ,potrafił mnie olać kiedy się umawialiśmy więc nie wytrzymałam .

Zacytowałam ten fragment,bo jego druga część jest zaprzeczeniem pierwszej.Rozumiem ogromny ból po rozstaniu,bo też swoje przeszłam i nadal przechodzę (choć to już inny etap niż ten na początku),ale skoro facet cię nie szanował,olewał i nie traktował tak jak powinien,to dlaczego uważasz,że rozstanie było najgorszą decyzją w twoim życiu?To,że cierpisz po rozstaniu,to nie oznacza,że ono było złą decyzją.Czasem nie da rady dalej trwać w związku i mimo bólu trzeba iść dalej.

Wiem może trochę chaotycznie napisałam , ale po prostu juz nie mogę wytrzymać . Na początku oczywiście było wspaniale jak zawsze ale zaczeło sie coś psuć a teraz to juz jest kaplica. Był ze mna przez pół mojego życia i nie umiem go tak po prostu wymazać ot tak . Może i jestem głupia, ale może jak się bardziej postaram to będzie inaczej .. nie wiem ... wszystko jest źle ...

Racja to trzeba przetrzymać. U mnie sytuację znasz staraliśmy się oboje może ja więcej, ale miało to jakoś ręce i nogi.

Ex dostawała wszystko czego potrzebowała no może tak sobie teraz myślę nutką większego mojego zdecydowania i męskiej charyzmy.

Ze swoim ex to Wasze pierwsze rozstanie czy mieliście w trakcie trwania chwile przerwy ?

No właśnie... o niczym konkretnym, ale powinnismy. Od razu odpisałam, że już nie czuję potrzeby rozmawiania. Bałabym się, bo po zerwani podczas każdej rozmowy doszukiwał się moich wad i win. A w cholerę długo zabrało mi uświadomienie sobie że nie jestem najgorszym człowiekiem na jakiego trafił. Ze zwykłego strachu bym nie poszła. To była dla mnie oczywista decyzja.
Ale... to takie głupie. Po 7 miesiącach napisać tak po prostu, o otrząsnełaś się to możemy sobie pogawędzić. Ile mnie to kosztowało, boże. No tak ale jego nie porzucił w życiu nikt kogo prawdziwie kochał, to skąd ma wiedzieć, jak to boli. I że burzenie długo wypracowywanego spokoju jest zwykłym świństwem. Jak on odszedł i kazał mi więcej nie pojawiać się w swoim życiu to nie miał ze mną problemu. Bezproblemowa była dziewczyna. Mijał mnie na mieście bez słowa - przeżyłam, a bolało. Ale jak jemu się zebrało na rozmowy, bo może stwierdził że czas przeprosić to sobie smsa naskrobał. Tutaj chyba nie ma co radzić, ani nie targają mną emocje. Po prostu pierwszy raz poczułam na niego złość za mój zburzony spokój. Mi naprawdę było już lepiej, śmiałam się nawet i żartowałam. A teraz znów będę się zbierać kilka dni. A napisał przed moim małym wyjazdem na żagle. Nie chciałabym stracić dobrego humoru.
Powrotów nie biorę pod uwagę. Też jestem zdania, że jeśli po 7 latach był pewny że chce zostawić kobietę która ciągle patrzyła na niego zakochanymi oczami to był świadomy tego co robi. I nawet nie jest to kwestia honoru czy uporu. Po prostu we mnie też już coś pękło, za bardzo bolało. Chociaż nie ma co tego przyrównywać do zdrad i rozbitych rodzin, bo to było tylko zwykłe rozstanie. "I choćbyś z pistoletem zaszedł mi drogę powrotów nie będzie" - lubię ten wers z piosenki Hey.

Edyszka napisał/a:

qaqa napisał/a:

No właśnie... o niczym konkretnym, ale powinnismy. Od razu odpisałam, że już nie czuję potrzeby rozmawiania. Bałabym się, bo po zerwani podczas każdej rozmowy doszukiwał się moich wad i win. A w cholerę długo zabrało mi uświadomienie sobie że nie jestem najgorszym człowiekiem na jakiego trafił. Ze zwykłego strachu bym nie poszła. To była dla mnie oczywista decyzja.
Ale... to takie głupie. Po 7 miesiącach napisać tak po prostu, o otrząsnełaś się to możemy sobie pogawędzić. Ile mnie to kosztowało, boże. No tak ale jego nie porzucił w życiu nikt kogo prawdziwie kochał, to skąd ma wiedzieć, jak to boli. I że burzenie długo wypracowywanego spokoju jest zwykłym świństwem. Jak on odszedł i kazał mi więcej nie pojawiać się w swoim życiu to nie miał ze mną problemu. Bezproblemowa była dziewczyna. Mijał mnie na mieście bez słowa - przeżyłam, a bolało. Ale jak jemu się zebrało na rozmowy, bo może stwierdził że czas przeprosić to sobie smsa naskrobał. Tutaj chyba nie ma co radzić, ani nie targają mną emocje. Po prostu pierwszy raz poczułam na niego złość za mój zburzony spokój. Mi naprawdę było już lepiej, śmiałam się nawet i żartowałam. A teraz znów będę się zbierać kilka dni. A napisał przed moim małym wyjazdem na żagle. Nie chciałabym stracić dobrego humoru.
Powrotów nie biorę pod uwagę. Też jestem zdania, że jeśli po 7 latach był pewny że chce zostawić kobietę która ciągle patrzyła na niego zakochanymi oczami to był świadomy tego co robi. I nawet nie jest to kwestia honoru czy uporu. Po prostu we mnie też już coś pękło, za bardzo bolało. Chociaż nie ma co tego przyrównywać do zdrad i rozbitych rodzin, bo to było tylko zwykłe rozstanie. "I choćbyś z pistoletem zaszedł mi drogę powrotów nie będzie" - lubię ten wers z piosenki Hey.

Mądra dziewczynka Wg mnie on nawet nie pomyślał,że tym smsem zburzy ci spokój.Szczerze?Wątpie,żeby on zdawał sobie sprawę jak wiele cię to wszystko kosztowało.W związku z tym nie pomyślał jaki wpływ na ciebie będzie miał ten sms i ewentualne spotkanie,tylko egoistycznie odezwał się,bo poczuł potrzebę żeby się odezwać.Myślę,że jemu nie chodziło o przeprosiny,tzn.to może też,ale nie to było głównym celem.Obym się myliła,ale wg mnie on zaczyna robić podchody żeby wrócić do ciebie.Powtarzam - Obym się myliła.

  Wlasnie to mnie zlosci, ze on nie pomyslal. Koniec juz tego, nie chce go w swoim życiu. Odpisal mi zwykle ok. On nie jest czlowiekiem ktory umie zawalczyc o cokolwiek w zyciu wiec jestem pewna ze to tylko proba przeprosin. Zdal sobie sprawe jak potraktowal mnie przy rozstaniu i moze chcialby uspokoic swoje sumienie. Poza tym mijal mnie na miecie bez slowa kilka razy, wiec o czym tu rozmawiac. Wezcie napiszcie mi chociaz ze sie pozbieram i bedzie dobrze, bo dzis sama nie umiem sobie tego przetlumaczyc

  Wlasnie to mnie zlosci, ze on nie pomyslal. Koniec juz tego, nie chce go w swoim życiu. Odpisal mi zwykle ok. On nie jest czlowiekiem ktory umie zawalczyc o cokolwiek w zyciu wiec jestem pewna ze to tylko proba przeprosin. Zdal sobie sprawe jak potraktowal mnie przy rozstaniu i moze chcialby uspokoic swoje sumienie. Poza tym mijal mnie na miecie bez slowa kilka razy, wiec o czym tu rozmawiac. Wezcie napiszcie mi chociaz ze sie pozbieram i bedzie dobrze, bo dzis sama nie umiem sobie tego przetlumaczyc

Po 7 miesiącach to rzeczywiście obudził się rychło w czas. Jeśli on nie potrafi o kogoś zawalczyć to może chce tylko i wyłącznie zagłuszyć swoje sumienie. Nie przeceniałbym faktu jego odzewu.

kamis.89 napisał/a:

Witajcie. Dziekuję , że zauwazyliście mój post wiem , że pisalam trochę wczoraj chaotycznie i mogliście wyczytać z moich słów histerię i desperację , ale starałam się wszystkie moje odczucia przelać tu. Pytacie co takiego ma .. sama nie wiem , jest przystojny, inteligentny , czarujący i bang wpadłam , ale moglam odpuscić wcześniej bo już wtedy zapalila mi się czerwona lampka. W pewnym momencie zaczął krytykować mój wygląd choć wcale do brzydkich kobiet nie należę , starałam się zrobić wszystko żeby mu się podobać . Nie powiem też miałam swoje fochy jak każda tutaj z nas nikt nie jest idealny ..Nie wiem co mam ze sobą zrobić jeszcze pare dni temu pytał jak się czuję czy jem , a teraz jest cisza . Kiedy napisałam wczoraj , że chcialam się spotkać żeby to jakos wszystko odbudować  odpowiedział mi , że się nie zmieni ... jestem w strasznym rozdarciu , czuję że sobie nie poradzę . Choć możecie myśleć teraz , ze jestem jakąs idiotką latającą za facetem , który mnie nie chce. To on o mnie najpierw zabiegał , chciał mojego towarzystwa już teraz wiem po co ... Nie oceniajcie mnie źle..

Kamis, nikt Cię tutaj źle nie ocenia i nikt nie uważa Za jakąś  idiotkę. Moje pytanie miało na celu uświadomienie Ci jakim on jest  zapatrzonym w sobie dupkiem. Zadaj sobie jeszcze jedno pytanie czy chcesz takiego życia z nim jakie było przed rozstaniem?  Widzisz, ja myślę, że na początku bardzo się starał i jeszcze bardziej się pilnował aby Cię zdobyć,rozkochać w sobie. A pod koniec zaczął być sobą, pokazał jaki jest naprawdę.
Cały wasz związek miał być na jego warunkach.

Teufel napisał/a:

kamis.89 napisał/a:

Witajcie. Dziekuję , że zauwazyliście mój post wiem , że pisalam trochę wczoraj chaotycznie i mogliście wyczytać z moich słów histerię i desperację , ale starałam się wszystkie moje odczucia przelać tu. Pytacie co takiego ma .. sama nie wiem , jest przystojny, inteligentny , czarujący i bang wpadłam , ale moglam odpuscić wcześniej bo już wtedy zapalila mi się czerwona lampka. W pewnym momencie zaczął krytykować mój wygląd choć wcale do brzydkich kobiet nie należę , starałam się zrobić wszystko żeby mu się podobać . Nie powiem też miałam swoje fochy jak każda tutaj z nas nikt nie jest idealny ..Nie wiem co mam ze sobą zrobić jeszcze pare dni temu pytał jak się czuję czy jem , a teraz jest cisza . Kiedy napisałam wczoraj , że chcialam się spotkać żeby to jakos wszystko odbudować  odpowiedział mi , że się nie zmieni ... jestem w strasznym rozdarciu , czuję że sobie nie poradzę . Choć możecie myśleć teraz , ze jestem jakąs idiotką latającą za facetem , który mnie nie chce. To on o mnie najpierw zabiegał , chciał mojego towarzystwa już teraz wiem po co ... Nie oceniajcie mnie źle..

Kamis, nikt Cię tutaj źle nie ocenia i nikt nie uważa Za jakąś  idiotkę. Moje pytanie miało na celu uświadomienie Ci jakim on jest  zapatrzonym w sobie dupkiem. Zadaj sobie jeszcze jedno pytanie czy chcesz takiego życia z nim jakie było przed rozstaniem?  Widzisz, ja myślę, że na początku bardzo się starał i jeszcze bardziej się pilnował aby Cię zdobyć,rozkochać w sobie. A pod koniec zaczął być sobą, pokazał jaki jest naprawdę.
Cały wasz związek miał być na jego warunkach.

Dziękuje   nie wiem ja jestem chyba jakas chora bo nie chce żeby taki był  i nie jestem / nie byłam szczęśliwa , ale zawsze miałam nadzieje , ze jednak któregos dnia się zmieni  .. wiem głupie myślenie .. boje się całkowitgeo odcięcia a z drugiej strony tego chce.. boje się tez , że jak sie odetne to on sobie jednak przypomni i wszystko zacznie się na nowo..

Dobrze jest wiedzieć , że nie jest się jedyną osobą z wydartym sercem na świecie .

Edyszka napisał/a:

kamis.89 napisał/a:

Dobrze jest wiedzieć , że nie jest się jedyną osobą z wydartym sercem na świecie .

Ja trzy miesiące temu napisałam tu,że czuję się jakby ex rozszarpał mi serce i rzucił pod nogi.Także nie,nie jesteś ani pierwszą,ani ostatnią,ani też jedyną osobą z wydartym sercem.Musisz teraz tylko to przetrzymać.Za kilka miesięcy słońce może jeszcze nie wyjdzie,ale ból nie będzie już tak rozpierdzielający na części pierwsze od środka.

Czasami po miesiącu już sie nie czuje bólu

Dziewczyny ( i może też faceci) nie mam co ze sobą zrobić, właśnie skończyłam kolejny w tym dniu wybuch płaczu i jestem wykończona.. wolę napisać tu do was niż bym się miała zblaznic i napisać do niego ( a było blisko). Wiem że on mnie nie chce i strasznie trudno mi się z tym pogodzić . Ciągle mam flashbacki naszych super chwili bo takowe też były i jest mi coraz ciężej. Nie dociera do mnie chyba jeszcze to co się stało i ciągle mam nadzieję że zaraz napisze i może będzie chciał się spotkać. Wiem że to nie nastąpi i to jeszcze bardziej mnie przytuacza. Wiem że muszę to wszystko przyswoić , dopuścić to do świadomości ale na tym etapie nie potrafię.

kamis.89 napisał/a:

Dziewczyny ( i może też faceci) nie mam co ze sobą zrobić, właśnie skończyłam kolejny w tym dniu wybuch płaczu i jestem wykończona.. wolę napisać tu do was niż bym się miała zblaznic i napisać do niego ( a było blisko). Wiem że on mnie nie chce i strasznie trudno mi się z tym pogodzić . Ciągle mam flashbacki naszych super chwili bo takowe też były i jest mi coraz ciężej. Nie dociera do mnie chyba jeszcze to co się stało i ciągle mam nadzieję że zaraz napisze i może będzie chciał się spotkać. Wiem że to nie nastąpi i to jeszcze bardziej mnie przytuacza. Wiem że muszę to wszystko przyswoić , dopuścić to do świadomości ale na tym etapie nie potrafię.

Cześć.
Skoro czytałaś nasze posty to natknęłaś sie pewnie na moje - wiem, masakra. Ja po rozstaniu przez pierwsze trzy miesiące byłam wrakiem. To było szaleństwo. Na początku był szok, nawet rzeczy pięknie zabrałam z mieszkania (zjadalam wtedy chyba trzy tabletki i aż ciśnienie mi skoczyło), pózniej był najgorszy etap jaki tylko sie wydarzyl w moim życiu, ja nawet nie wiem jak to opisać, to było PIEKŁO. Moje emocje szalały na tyle ze zadzwoniłam do niego, ze nie wytrzymam i sobie cos zrobie - a najgorsze ze na prawdę chciałam zrobić. Było mi wszystko jedno. Zreszta, wszystko jest, niestety we wcześniejszych postach, gdzie na bieżąco pisałam, tam sa włożone wszystkie towarzyszące temu emocje. Do czego zmierzam, każda z nas je przechodzi !! Z tym ze niektóre robią to z klasa a niektóre z nas nie, patrz - ja. Ale wiesz co ? Jest mi trochę wstyd, tylko na tamten czas, jak sobie to przypomnę to wiem ze nie dałam rady inaczej, po prostu to było takie szaleństwo ze nie byłam w stanie sie kontrolować. Wyłam z bólu - dosłownie. Wszystkie wiemy jaki ból towarzyszy przy rozstaniu i tego nie da sie ominąć, a ja bym powiedziała ze nawet nie powinno sie, trzeba to przecierpieć chociaż czasami masz wrażenie ze Cie rozpoer*ala od środka. U mnie nie jest idealnie, za tydzień bedą 4 miesiące po, ale wiesz co ? Jest LEPIEJ, dużo lepiej i mowię to ja, dziewczyna która zadzwoniła do byłego mówiąc ze sie zabije. Teraz jak to pisze to aż mi głupio trochę, ale chce Ci uświadomić ze jak u mnie tak jest teraz, to u Ciebie tez tak bedzie. Teraz pozwól sobie na płacz, bo nie mozna w sobie tłumić nagatywnych emocji, a to w końcu jest żałoba. Mi pomogły filmiki motywacyjne na yt, kanał Langusta na Palmie, pomogła mi tez modlitwa - nie wiem czy jesteś wierząca ale ja oddaliłam sie od Boga będąc z ateistą i teraz wracam i na nowo ucze sie cieszyć życiem, malować sie, robić maseczki, jakies jedzenie fajne, czytać książki - głupie małe rzeczy a cieszą, na prawdę. Kochana, dasz sobie radę, jak każda z nas, będziesz powoli sie podnosić, tutaj zawsze możesz sie wygadać, bo jesteś pomiędzy osobami które przezywają/przeżywały to co Ty i Cie rozumieją.

kamis.89 napisał/a:

Dziewczyny ( i może też faceci) nie mam co ze sobą zrobić, właśnie skończyłam kolejny w tym dniu wybuch płaczu i jestem wykończona.. wolę napisać tu do was niż bym się miała zblaznic i napisać do niego ( a było blisko). Wiem że on mnie nie chce i strasznie trudno mi się z tym pogodzić . Ciągle mam flashbacki naszych super chwili bo takowe też były i jest mi coraz ciężej. Nie dociera do mnie chyba jeszcze to co się stało i ciągle mam nadzieję że zaraz napisze i może będzie chciał się spotkać. Wiem że to nie nastąpi i to jeszcze bardziej mnie przytuacza. Wiem że muszę to wszystko przyswoić , dopuścić to do świadomości ale na tym etapie nie potrafię.

Cześć.
Skoro czytałaś nasze posty to natknęłaś sie pewnie na moje - wiem, masakra. Ja po rozstaniu przez pierwsze trzy miesiące byłam wrakiem. To było szaleństwo. Na początku był szok, nawet rzeczy pięknie zabrałam z mieszkania (zjadalam wtedy chyba trzy tabletki i aż ciśnienie mi skoczyło), pózniej był najgorszy etap jaki tylko sie wydarzyl w moim życiu, ja nawet nie wiem jak to opisać, to było PIEKŁO. Moje emocje szalały na tyle ze zadzwoniłam do niego, ze nie wytrzymam i sobie cos zrobie - a najgorsze ze na prawdę chciałam zrobić. Było mi wszystko jedno. Zreszta, wszystko jest, niestety we wcześniejszych postach, gdzie na bieżąco pisałam, tam sa włożone wszystkie towarzyszące temu emocje. Do czego zmierzam, każda z nas je przechodzi !! Z tym ze niektóre robią to z klasa a niektóre z nas nie, patrz - ja. Ale wiesz co ? Jest mi trochę wstyd, tylko na tamten czas, jak sobie to przypomnę to wiem ze nie dałam rady inaczej, po prostu to było takie szaleństwo ze nie byłam w stanie sie kontrolować. Wyłam z bólu - dosłownie. Wszystkie wiemy jaki ból towarzyszy przy rozstaniu i tego nie da sie ominąć, a ja bym powiedziała ze nawet nie powinno sie, trzeba to przecierpieć chociaż czasami masz wrażenie ze Cie rozpoer*ala od środka. U mnie nie jest idealnie, za tydzień bedą 4 miesiące po, ale wiesz co ? Jest LEPIEJ, dużo lepiej i mowię to ja, dziewczyna która zadzwoniła do byłego mówiąc ze sie zabije. Teraz jak to pisze to aż mi głupio trochę, ale chce Ci uświadomić ze jak u mnie tak jest teraz, to u Ciebie tez tak bedzie. Teraz pozwól sobie na płacz, bo nie mozna w sobie tłumić nagatywnych emocji, a to w końcu jest żałoba. Mi pomogły filmiki motywacyjne na yt, kanał Langusta na Palmie, pomogła mi tez modlitwa - nie wiem czy jesteś wierząca, ja np oddaliłam sie dość znacznie od Boga będąc z ateistą i teraz wracam i na nowo ucze sie cieszyć życiem, malować sie, robić maseczki, jakies jedzenie fajne, czytać książki - głupie małe rzeczy a cieszą, na prawdę. Kochana, dasz sobie radę, jak każda z nas, będziesz powoli sie podnosić, tutaj zawsze możesz sie wygadać, bo jesteś pomiędzy osobami które przezywają/przeżywały to co Ty i Cie rozumieją.

Ja dziewczyny najgorsze mam poranki, dzisiaj obudzilam sie zlana potem... mam po prostu rano cos w rodzaju koszmarów, musze wstać szybko i cos robić bo byłaby masakra.

I dzisiaj płakałam chwile bo sobie zaczęłam rozmyślać, jak to mnie z mieszkania wyrzucił i jak to czułam /czuje sie jak taki piesek wyrzucony do lasu na pastwę losu. Czyli jeszcze poczucie niesprawiedliwości.

Nie wiem jak wy, ale ja czuje do niego cos w rodzaju nienawiści. Nie mam póki co 'wdzięczności' za to co sie stało, mam poczucie ze jestem skrzywdzona i z biegiem czasu dostrzegam ze serio on zrobił mi świństwo, mimo wszystko.

Kamis, wiem co czujesz bo miałam to samo. Tez sie zastanawiam jak to zakończyć... ale zrozumiesz ze nie warto. Tylko czas, czas, czas.

Polecam Ci Nowennę Pompejańską, chyba dzięki niej mam w sibie tyle spokoju, bo jednak progres jest duży i nie spodziewałam sie ze tak bedzie po takim czasie. Dzis był ciężki moment ale mimo wszystko w ciagu dnia przewyższają te chwile spokoju. Poza tym ja tez staram sie nie myslec. Jest cieżko ale wiem ze musze to zrobić dla siebie. Wiem, ze bedą doły ale cieszę sie z tego co jest, bo patrząc w tył to takie chwile sa na wagę złota.

Edyszka, ale ten czas leci, u Ciebie trzy a u mnie 4, myśle sobie czasami kiedy to zleciało ? Ale pózniej mam wrażenie jakby to było raptem kilka tygodni... jeszcze mimo wszystko to jest 'świeże'.

Byłam dzis ma terapii i moja terapeutka stwierdziła właśnie, że jeszcze jestem jedną nogą w tym związku.

Hej wszystkim:) no i nastał kojelny dzień , a ja żyje .. niestety wczoraj przed snem nie wzięłam tabletek na uspokojenie no i się odbiło , nie moglam spać , a jak już zasnęłam to trzeba było wstać bo praca.  Dziwi mnie to , że jeśli już zasnę on mi się nie śni, nie wiem czy to dobrze czy nie  bo chyba powinien . dziwne to wszystko . Dziś czeka mnie cały dzień udawania .. miłego dnia diewczyny

Ja dziewczyny najgorsze mam poranki, dzisiaj obudzilam sie zlana potem... mam po prostu rano cos w rodzaju koszmarów, musze wstać szybko i cos robić bo byłaby masakra. I dzisiaj płakałam chwile bo sobie zaczęłam rozmyślać, jak to mnie z mieszkania wyrzucił i jak to czułam /czuje sie jak taki piesek wyrzucony do lasu na pastwę losu. Czyli jeszcze poczucie niesprawiedliwości. Nie wiem jak wy, ale ja czuje do niego cos w rodzaju nienawiści. Nie mam póki co 'wdzięczności' za to co sie stało, mam poczucie ze jestem skrzywdzona i z biegiem czasu dostrzegam ze serio on zrobił mi świństwo, mimo wszystko.
Kamis, wiem co czujesz bo miałam to samo. Tez sie zastanawiam jak to zakończyć... ale zrozumiesz ze nie warto. Tylko czas, czas, czas. Polecam Ci Nowennę Pompejańską, chyba dzięki niej mam w sibie tyle spokoju, bo jednak progres jest duży i nie spodziewałam sie ze tak bedzie po takim czasie. Dzis był ciężki moment ale mimo wszystko w ciagu dnia przewyższają te chwile spokoju. Poza tym ja tez staram sie nie myslec. Jest cieżko ale wiem ze musze to zrobić dla siebie. Wiem, ze bedą doły ale cieszę sie z tego co jest, bo patrząc w tył to takie chwile sa na wagę złota.
Edyszka, ale ten czas leci, u Ciebie trzy a u mnie 4, myśle sobie czasami kiedy to zleciało ? Ale pózniej mam wrażenie jakby to było raptem kilka tygodni... jeszcze mimo wszystko to jest 'świeże'. Byłam dzis ma terapii i moja terapeutka stwierdziła właśnie, że jeszcze jestem jedną nogą w tym związku.

Hej wszystkim:) no i nastał kojelny dzień , a ja żyje .. niestety

wczoraj przed snem nie wzięłam tabletek na uspokojenie no i się odbiło , nie moglam spać , a jak już zasnęłam to trzeba było wstać bo praca.

Dziwi mnie to , że jeśli już zasnę on mi się nie śni, nie wiem czy to dobrze czy nie  bo chyba powinien . dziwne to wszystko . Dziś czeka mnie cały dzień udawania .. miłego dnia diewczyny

Teufel czyżbyś był w gronie tych szczęśliwców , którzy nie borykają się z bolem po rozstaniu czy po prostu o tym tutaj nie opowiedziałeś? Ja dziś jestem akoś dziwnie spokojna , nie wiem czy to spowodowane jest nawałem obowiązków w pracy czy powoli akceptuje to co się dzieje bo pierwszy raz od 4 dni nie plakałam . Teufel a propo twojego pytania , wiadomo , że wolałabym partnera , który będzie mnie kochał i szanował, niż takiego który mówi , ze się nie zmieni . Może po prostu sądziłam , że jestem taka super , że prędziej czy później się we mnie zakocha .. ja naiwna . Jak widać chyba jeszcze się taki nie urodził , któremu odpowiadałaby moja osoba w roli partnerki sądząc po moich wczesniejszych i teraźniejszych doświadczeniach .