Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

Ja od kilku dni mam mega wzrost formy zaczęłam jeździć samochodem, a zawsze miałam z tym problem, codziennie chodzę na ponad 5km spacery, czytam mądre psychologiczne książki i jakoś taka siła i energia we mnie wstąpiła, która chętnie sie podzielę
U mnie minął miesiąc od ostatniego spotkania ..

Na szczęście ostatnio nic mi się nie śni i trochę Wam współczuje, bo jednak człowiek wstaje po takich snach skołowany ... ale trzymam za Was kciuki, żeby było tylko lepiej

To nic dziwnego.Nawet mnie czasem dopada wstyd,że pozwalałam się tak olewać zamiast postawić honor na pierwszym miejscu,a co dopiero u ciebie kiedy twój ex takie akcje ci robił.U mnie bez zmian.Raz lepiej,raz gorzej.Te dolegliwości fizyczne też jeszcze mi się dają we znaki i po mojej twarzy również widać,że wygląda na starszą.No i teraz te durne sny doszły.

Mimo wszystko jest jeden plus tego - wiesz co było nie tak z twojej strony i będziesz pracować nad sobą podczas terapii.Dzięki temu  nie będziesz popełniać tych samych błędów kiedy poznasz kolejnego faceta(a na pewno poznasz)

I na terapii po nitce do kłębka dojdziesz co takiego się wydarzyło.Śmiem twierdzić,że okaże się,że nie jesteś jedynym winowajcą rozpadu tego związku.Bez powodu nie zaczęłaś się tak zachowywać.

Zgadzam się. W moim przypadku też na początku takich rozmów widzałam tylko swoje błedy. Oczywiście już tak nie uważam ale potrzebowałam czasu.
Niestety teraz często wracam do rozstaniu, do tego jak ono przebiegło i jak dałam się traktować. Widze jak ośmieszyłam się w jego oczach i swoich. Śni mi się jak płakałam i błagałam. Czasu nie cofne ale poczucie niskiej samooceny zostało. Już nigdy nie będe prosìć kogoś o miłość

Chyba nie dziś mam doła, trochę tęsknie i odzywa się samotność
A jak u Cb Edyszka?:)

Eiko,Qaqa,w wielkim skrócie,to u mnie też sinusoidy - zarówno pod względem psychicznym jak i fizycznym.Co do metody,żeby nie myśleć o byłym,to nie mam takiej i coś mi się wydaje,że gdybym się skupiała nad wymyśleniem jej,to moje myśli jeszcze bardziej by krążyły wokół tematu ex.Ja po prostu staram się robić swoje.Czasem lepiej mi to wychodzi,czasem gorzej,a innym razem wcale nie wychodzi - w zależności od tego jak się czuję danego dnia.Staram się iść środkiem drogi,tzn.z jednej strony nie pozwalam sobie na to żeby tylko siedzieć i myśleć,a z drugiej też nie rzucam się w wir wszystkiego aby żeby być ciągle czymś zajętą.Próbuje nie popaść w obłęd pod tym względem i jak już pisałam powyżej robię swoje i pozwalam przepływać przez moją głowę tym myślom i stanom.Oczywiście nie jest lekko,łatwo i przyjemnie,ale skoro facet mnie nie chciał,to nie pozostaje mi nic innego jak próbować iść dalej,mimo że póki co jest pod górę.Z plusów - nie byłam na jego profilu od czasu kiedy go ze znajomych na fb wyrzuciłam.

Ja mam taką myśl z tyłu głowy, że kiedyś wejdę na jego fb i zobaczę co u niego. Obecnie tego nie robię i od dawna nie zrobiłam, ponieważ obawiam się, że jeszcze jakieś "newsy" z jego życia mogłyby zrobić na mnie wrażenie. Więc jeśli pojawia się myśl "a może bym zobaczyła co opublikował" i towarzyszy temu ścisk w żołądku i uczucie, że nogi mam jak z waty to jest sygnał ostrzegawczy dla mnie, aby tego nie robić :)
@Edyszka - upłynęło już trochę czasu, więc pora zmienić myślenie z "facet mnie nie chciał" na "skończyło się i tyle".

Hej dziewczyny
U mnie dzisiaj gorszy dzień, płakałam.
O nim myśle codziennie, ale ciut mniej.
Dzisiaj natrafiłam na artykuł o DDA i sie przeraziłam ze 'jak ja mogłam tego wcześniej nie zauważyć ?', ' dlaczego wcześniej nie poszłam na terapie ?' Bo wiele moich zachowań w związku wynikało z tego syndromu i przeraziłam sie ze ja po prostu nie umiem kochać, nie potrafię z kimś stworzyć zdrowej relacji... nie to żebym teraz z kimś chciała ale marze o rodzinie, o kochającym mężu i dzieciach. Ale czy ktos ze mną wytrzyma ?
Zapisałam sie na terapie, ale mam obawy czy to cos da, oprócz tego pojawiły sie myśli ' No ok, teraz chodzisz na terapie ale jego juz nie bedzie i tak, nawet jak sie ograrniesz'. Tak chodzi o niego, nie myśle przyszłościowo tylko myśle znowu o nim. Moze jeszcze czasu potrzebuje, zeby nie myślec o nim, tylko o kimś innym, kto sie moze pojawi. Powiem szczerze że to mega meczy juz...

Wypisz,wymaluj mam dokładnie to samo.Kilka razy miałam już uczucie pachające mnie do tego żeby zajrzeć na jego profil,ale za każdym razem na myśl o tym,mój organizm reagował w tak drastyczny sposób,że rezygnowałam.Boję się co mogłabym tam zobaczyć,a nawet jeśli nic strasznego bym nie zobaczyła,to wiem,że sama obecność na jego profilu i spojrzenie na jego zdjęcie spowodowałoby,że rozsypałabym się na części pierwsze.Także póki nie będę stabilna emocjonalnie,to mam nadzieję,że żadna "siła wyższa" nie spowoduje,że polezę na jego profil.

Minęło prawie dwa i pół miesiąca.Dwa i pół miesiąca,to nie dwa dni więc wiadomo,że po takim czasie już nieco inaczej patrzy się na pewne sprawy dotyczące ex i jest się już w pewien sposób oswojonym z faktem,że on odszedł,ale...jest to jeszcze świeża sprawa i na wiele kwestii potrzeba mi jeszcze czasu.Na chwilę obecną nie umiem jeszcze myśleć,że coś się skończyło i tyle.Póki co w mojej głowie jest,że coś się skończyło,bo facet mnie nie chciał.Kiedyś chwilę się nad tym zastanawiałam i doszłam do wniosku,że gdyby ten związek wyglądał inaczej,gdybym ja się inaczej zachowywała,gdybyśmy się żarli itp.to może teraz inaczej bym patrzyła na to rozstanie,ale biorąc pod uwagę,że robiłam wszystko żeby było dobrze i zgodnie,że nie kłóciłam się z nim i ciągle pomagałam,wspierałam etc.a on i tak mnie zostawił,to czuję cholerną niesprawiedliwość.W momencie kiedy mi oznajmił,że to koniec poczułam niesprawiedliwość do szpiku kości i czuję ją nadal dlatego nie potrafię jeszcze nie myśleć,że to on mnie nie chciał,tylko że po prostu się skończyło.Nie chodzi o to,że powinien z wdzięczności ze mną być,bo do miłości nie można się zmusić i jeśli ktoś tego nie czuje,to lepiej się rozstać niż oszukiwać,ale nie zmienia to faktu,że czuję niesprawiedliwość do niego,do losu że za to co z siebie dałam spotkał mnie taki bolesny kop(delikatnie to ujmując).Jestem zablokowana na facetów,na uczucia,bo skoro on i tak mnie zostawił,to oznacza,że choćby ktoś był nie wiem jak wartościowy i wyrozumiały,to i tak nie jest to gwarancją,że nie zostanie zraniony przez kogoś komu oddał całe serce.

Edyszka nie jest tak jak mówisz. Gdybyście się cały czas kłócili to wcale nie byłoby Ci łatwiej rozstać się z nim. Wracałabyś wspomnieniami wstecz i myślała sobie "gdybym była mniej nerwowa to może ten związek by trwał" . Popatrz na moją i Emczii historię. Tak właśnie by było. Rozumiem poczucie niesprawiedliwości- też tak się czułam. Bo niby dlaczego on ma wspaniały nowy związek a nie był fair wobec mnie a ja tyle starań włożyłam w naszą znajomość i poszło to na marne. Takim myśleniem sama sobie robiłam krzywdę. Teraz to dla mnie bez znaczenia. Więc Ty tłumacz sobie, że nie ma znaczenia jak bardzo się starałaś - tego już nie ma i oddalaj od siebie tą niesprawiedliwość. Machnij ręką na to co było. Z dnia na dzień bedzie Ci łatwiej.

Zazdroszczę CI qaqa - ogólnie zazdroszczę tym, którzy nie mają sobie nic do zarzucenia. Zupełnie inaczej czułam się po rozstaniu. Myślałam, że mogłam być lepsza niż byłam. Mogłam - to prawda. Jednak próbuję racjonalizować i tłumaczyć sobie swoje zachowanie w stosunku do exa. Przecież nie robiłam awantur dla zabawy... Zdaje się, że wyparłam z myśli powody tych awantur i zapamiętałam tylko swoje zachowanie. Oczywiście znajdzie się kilka osób, które mogłyby powiedzieć "trzeba było spokojnie z nim porozmawiać" etc. Jednak pamiętam swoją bezradność, to ile razy zawiodłam się na nim, bo te spokojne rozmowy nie dawały żadnego efektu. Ile razy miałam powtarzać "Koteczku uspokój się, nie używaj wulgaryzmów, zastanów się co robisz bo mnie ranisz"??? Powtarzając to n-ty raz i nie widząc poprawy każdy jego "wyskok" kończył się dziką awanturą. Emocje wzięły górę... Wstydzę się tego jaka byłam, chciałabym wyjść z tej znajomości bez skazy - nie udało się.
A wnioski na przyszłość? Też są: jak ktoś nie uwzględnia mnie w swoich planach, nie szanuje i traktuje jako opcję - to mam uciekać daleko i nie oglądać się do tyłu

U mnie sam uśmiech cudów nie zdziałał. Codzienność robi się powoli nudna, odczuwam samotność. Dziś nawet tęsknotę. Chyba rzeczywiście rutyna mnie dobija, skoro tęsknię za takimi chorymi akcjami

No właśnie. Delikatny smutek się pojawia na myśl o tym co było. Podobnie jak Ty nie szukam już żadnej sprawiedliwości z jego strony. Zrobił jak zrobił, kierował się tym aby było mu dobrze - i z bólem serca przyznam, że mam taką nadzieję, że jest mu dobrze.
Nie jestem pewna, czy postępuję zgodnie ze swoim sercem. Teraz jestem ostrożniejsza, dmucham na zimne. Jak zauważę, że ktoś się mną interesuje "za bardzo" to szybko wycofuję się. Nie czuję się gotowa na nowy związek.

Nie ma czego zazdrościć. Wiesz, że u mnie to uczucie, że nie byłam najgorszą partnerką na świecie przychodzi teraz - po kilku miesiącach ogormnej męczarni. Po tym naszym "za mało" - "za bardzo". Niestety. Może z perspektywy czasu nie powinnam zarzucać sobie tyle winy, ale mam świadomość że jest tam moja część też. Mam sobie dużo rzeczy do zarzucenia, ale co to teraz zmieni, że będę siedziała i rozmyślała.
Co do twojej sytuacji reagowałaś tak, bo takiej mocy dostawałaś bodźce. Po prostu. Ja nie kłóciłam się, bo po prostu nie miałam takich sytuacji na które musiałabym tak reagować albo miałam ich mało. Trafił Ci się taki przypadek, a że jesteś konkret babeczka to i konkret reagowałaś. Też mam spory temperament więc pewnie przy twoim egzemplarzu zabrakłoby mi zastawy bo znalalzłaby się na jego głowie Wniosek na koniec bardzo mi się podoba

Karina, temat rzeka Codzienność jest nudna po prostu. Zabrzmiało ponuro... ale każdy ma taką rzeczywistość jaką sobie tworzy, jakie okulary założy na oczy. Mi też sam uśmiech cudów nie zdziałał. Jakbym tutaj wymieniła chociażby trudne, nerwowe sytuacje które przytrafiły mi się od rozstania to by książka powstała. Dosłownie co tydzień spotykają mnie jakieś dziwne wypadko przypadki z jakimi nie mierzyłam się dotychczas. I wiem że albo usiądę i spędzę kolejne dni i godziny na użalaniu albo coś z tym zrobię. Więc robię. Może tu głupio zabrzmi, ale obnizyłam poprzeczkę swoje szczęścia, nie oczekuję wielkich rzeczy, po prostu swoje wielkie marzenia chwilowo odłożyłam głębiej do serca - poczekają na lepsze okoliczności A póki co cieszę się z małych rzeczy, bo tylko takie mi zostały. Ostatnio ptasia kupa spadła mi koło ramienia. Było soooo closeee ale mnie nie ofajdolił gołąb z biegunką - smutne, ale z tego też się zaśmiałam. Ufff jedna "przesrana" sytuacja mniej tamtego dnia. Dziś jestem chora, ale kupiłam sobie całe 5 śliwek w czekoladzie i zjadłam i też jest elegancko. Totalnie zdaję sobie sprawę, że teraz cieszę się z pierdół bo o dużych szczęściach mam wrażenie, że nie mogę nawet myśleć. I że kiedyś, nie wiem czy za dzień czy za tydzień, czy miesiąc dopadnie mnie dół i tęsknota za czymś większym, za tym większym szczęściem. Bo każdy chce dla siebie dużych szczęść - miłości, związku, realizacji marzeń, spełnienia zawodowego, podróży, co tam sobie ktoś wymyśli. Ale jedno wiem, że jak małe pierdołki nie cieszą to duże pewnie też nie ucieszą. A jak mnie spotka duże szczęście, a spotka każdą z nas, to będę "wytrenowana" i będę cieszyć się jak nikt inny Ja tam lubię rutynę, ale może dziwna jestem

Bardzo fajnie, że życzysz mu dobrze. To dobre uczucie. Co masz na myśli pisząc, że nie jesteś pewna czy postępujesz zgodnie ze swoim sercem? Masz na myśli odrzucanie i wycofywanie się jak ktoś zbliży się za bardzo?

Z cyklu "Moi przyjaciele"   - Dziś miałam okazję wziąć udział w "scenie",która jeszcze miesiąc temu zapewne by wywołała u mnie przygnębienie,ale dziś wzbudziła we mnie mieszankę złości i rozbawienia (z przewagą tego drugiego).Przez przypadek spotkałam osobę z tzw.moich "przyjaciół".Ja bym ją ominęła szerokim łukiem,ale niestety zauważyła mnie i podeszła.Podeszła tak jak podchodzi się do starego,dobrego znajomego,czyli z uśmiechem od ucha do ucha,dobrym humorem,rzucając żartami i będąc mega rozmownym.Ja nie odwzajemniałam ani tego nastroju,ani żartów,bo po pierwsze nie jest to najszczęśliwszy moment w moim życiu,a po drugie nie byłam zachwycona widokiem tej osoby.Jedno z drugim spowodowało,że byłam taka "na poważnie".Ta osoba kiedy to zobaczyła,ze zdziwionym głosem,mając na myśli moje rozstanie powiedziała,"To jeszcze ci nie przeszło?!Przecież już tyle czasu minęło."W tym momencie nie wiem czy bardziej chcąc pozbyć się tej osoby,czy sprawdzić jak się zachowa(w każdym razie jedno z drugim),odegrałam kogoś kto jest w gorszym stanie niż faktycznie jest i ta osoba zwiała gdzie pieprz rośnie W sekundę z kogoś rozmownego zmieniła się w człowieka,który zaczął odpowiadać półsłówkami i nagle już musiał sobie iść Także ten...

Ja już tu kiedyś napisałam,że wg mnie zaczynają się odzywać,bo zapewne myślą,że mi przeszło i dzisiejsza sytuacja potwierdziła,że miałam rację.No cóż,widocznie to tacy ludzie,którzy są przyjaciółmi kiedy można z kimś fajnie spędzić czas,a jeśli ktoś jest w gorszej formie,to pa i wrócimy później,bo przecież jest lato,jest pięknie i nie ma co sobie nastroju psuć przez kogoś To taki moment w moim życiu kiedy wiele się weryfikuje w kwestii mojego otoczenia.W pewnym sensie jest to plus,bo jakby nie patrzeć życie w fałszywym związku i z fałszywymi przyjaciółmi byłoby chore.

Ja ogólnie też ludziom nie pokazuje,że mam środek poraniony.Gdybyś mnie zobaczyła wśród ludzi,to byś nie poznała,że moje "centrum" mnie kopnęło jakiś czas temu.To wynika z mojego charakteru.Zawsze byłam skryta i nie lubiłam przed całym światem użalać się nad sobą i pokazywać łez.W tym przypadku który opisałam specjalnie się uzewnętrzniłam żeby pozbyć się tej osoby.Jak widać skuteczny sposób

W takich chwilach doceniam,że póki sama tego nie sprawdzę,to z racji faktu,że były mieszka w innych stronach,to ja nie mam jak i od kogo dowiedzieć się o jego cudownym życiu.Ja kiedyś tu pisałam,że na drugi dzień po info "Związku nie będzie",miałam "przyjemnosc" zobaczyć jak mój ex w komentarzach pod zdjęciem,które wrzucił na fb żartował,tryskał humorem,umawiał się na piwo,ognisko itp.Na drugi dzień po rozstaniu...Na drugi...Niektóre typy tak mają,że odchodzą,spływa po nich jak po kaczce,zapominają o tym co było jakby w sekundę po zerwaniu dostali amnezji i żyją swoim życiem.W twoim przypadku jest jeszcze dziecko więc tym bardziej odczuwasz fakt,że facet zachowuje się jakby zapomniał o tobie i o tym,że jesteś w ciąży.Niestety nie jest to łatwe,ale musisz przez to przejść.Zaakceptować,że on nie będzie ojcem dla dziecka.Wszystko na to wskazuje.A w sumie w takiej sytuacji,która u ciebie zaistniała i w przypadku takiego faceta,to wbrew pozorom lepiej,że trzyma się od ciebie z daleka.A co do jego rodziny,to tak jak w przypadku moich "przyjaciół" - też śmieci się wyniosły.

@Eiko,rozumiem.Rozumiem,bo mój ex ma pięcioro rodzeństwa.On jest najstarszy.Też zdążyłam ich polubić.Bardzo dużą sympatią darzyłam jego najmłodszą siostrę,która jest nastolatką.No ale...z końcem związku skończyła się też znajomość z nimi.Byłam dla nich dziewczyną brata więc jeśli z ich bratem już mnie nic nie łączy,to tym bardziej z nimi.Kontaktując się z nimi czułabym się co najmniej dziwnie,a oni tym bardziej.Wyglądałoby to jakbym przez nich dalej chciała uczestniczyć w pewnym sensie w życiu byłego,a oni zapewne nie wiedzieliby jak się zachowywać wobec mnie.Nawet ze znajomych na fb ich wyrzuciłam,bo po pierwsze ich widok bardzo mocno kojarzy mi się z ex,a po drugie mając ich w znajomych miałam duże prawdopodobieństwo,że na ogólnej mogę byłego zobaczyć oznaczonego przy okazji jakiegoś zdjęcia bądź wydarzenia,a to by było bardzo złe dla mojej głowy.Rykiem się kończyło jak któreś z jego rodzeństwa zdjęcie wrzuciło,albo jak na jednym ze zdjęć jego mamę zobaczyłam(do której jest ex bardzo podobny)to nie mogłam sobie z tym poradzić także nie mogłabym ich mieć na fb.

Domyślam się co czujesz bo jestem w podobnej sytuacji... Spędziłam z chłopakiem 8 lat, wyjechaliśmy za granice ale niestety wszystko się rozsypało i byliśmy zmuszeni wrócić do Polski. Po 2 miesiącach nadal jest mi bardzo ciężko bo czuję że nic tutaj nie mam, myśli stale uciekają i nie mogę się na niczym skupić.
Ale najlepiej zająć się czymś co daje Ci radość z życia i odwróci uwagę a wszystko samo z czasem się rozejdzie i ułoży.

Ja kiedyś powiedziałam,że niby świat się rozwija,wszystko jest coraz bardziej nowoczesne i idzie do przodu,ale ludzie w tym wszystkim pod względem mentalnym,moralnym i takim zwyczajnie ludzkim cofają się coraz bardziej w tył.Niestety,przykro to pisać,ale w dzisiejszych czasach jest o wiele mniej tych prawdziwych miłości i przyjaźni niż tych prowizorycznych.A z każdym pokoleniem będzie coraz gorzej.Mój kuzyn(15l.)ostatnio pisząc z jakąś dziewczyną oznajmił mi,że nic z nią na poważnie nie będzie ale utrzymuje z nią kontakt dla seksu...Taka kwintesencja tego co dzisiejsza młodzież ma w głowie.

U mnie już wszystko się ustabilizowało. O byłym staram się nie myśleć i dobrze mi to wychodzi. A gdy jakaś myśl się pojawi to nie przywiązuje do niej uwagi i mija. Jak  spotykam exa na mieście to już nie robi żadnych krzywych akcji. Ja mam spokój i bardzo się cieszę z tego powodu. Podsumowując: u mnie emocjonalne nudy
Na forum zaglądam często, aby sprawdzić jak sobie radzicie. Ostatnio w naszym wątku jest cisza, więc nie mam komu odpisywać

Zgodze sie z Edyszka , podejrzewam , ze zachowanie rodziny exa jest spowodowane nowa dziewczyna. Mam swiadomosc ze jestem teraz najgorsza. Na pewno mnie stawiaja w zlym swietle. Oczywiscie to boli ze wzgledu na ciaze. Zadna kobieta sobie tego stanu blogoslowianego tak nie wyobraza. Nikomu tez tego nie zycze.
Wiem , ze musze sie z tym pogodzic, niestety zauwazylam ze ciezko mi to przychodzi...

Karina bardzo Ci zazdroszcze ze u Cb juz spokoj zaczelas nowy rozdzial w zyciu

Jeśli tak jak twierdzisz zachowanie rodziny exa jest spowodowane tym, że już pojawiła się nowa dziewczyna i teraz stawiają Cię w złym świetle, to oni są bardzo płytcy i powierzchowni. Zależy Ci na tym co tacy ludzie mówią na Twój temat? Postaw na ludzi szczerych i wartościowych zamiast przejmować się tym co myśli o Tobie rodzina byłego męża. Przypominam Ci Eiko, że to on zachował się jak świnia - każdy to wie. A rodzice jak tolerują i pochwalają zachowanie synusia to też mają nierówno pod sufitem. Ciesz się, że nie należysz już to tej fałszywej rodzinki, bo wstyd zadawać się z takimi ludźmi...

Cześć dziewczyny,
Poczytuję forum, ale jakoś byłam zbyt leniwa aby coś pisać. Dziś zebrałam się w sobie aby coś popisać.
Eiko, jesteś silna i podziwiam Cie za tą siłę, zostałaś, bez pomocy ojca dziecka i jego rodziny a nie poddajesz się i zobaczysz, że będziesz szczęśliwa. Poza tym nie jesteś osamotniona bo masz swoja kruszynkę a to co on zrobił to dla mnie, jest największe skur*ysyństwo, aby wypiąć sie na własne dziecko i  jego matkę. Myślę sobie, że mój też zachowałby się tak jak Twój. A to, że on 'stawia Cię z złym świetle świadczy o tym jakim jest podłym człowiekiem. Co za ludzie... Gdzie tu jakieś wartości ? Karma wróci.
Edyszka, ja już nie rozmawiałam z innym na ten temat bo wiem, że ich to denerwuje, bo przecież minęły już miesiące i MASZ SIĘ OGARNĄĆ. wiesz, tak sobie myślę, nie życząc nikomu tego ale gdyby ta osoba była w takie sytuacji to może zrozumiała by że to kurde boli, i nie przechodzi na pstryknięcie palcami...
Karina, ja Ci ogromnie zazdroszczę tego stanu, no ale każdy ma swój czas. Podobno żałoba zwykle zamyka się, a przynajmniej powinna zamknąć się w okolicach roku, więc ja sobie jeszcze poczekam, nie bezczynnie, ale chce sie wyleczyć całkowicie. I jak odetchnę taka wolnością, to będzie to najszczęśliwszy dzień mojego dotychczasowego życia.
qaqa, kocham Twoje podejście do życia, nie masz w sobie złości, czy poczucia bezsensu. Jak możesz to daj trochę tej pozytywnej energii Wiadomo, że nawet osoby nie po rozstaniach mają gorsze dni, więc wiadomo, że nigdy nie będzie idealnie
Dziś u mnie 3 i pół miesiąca mija. Były doły mniejsze lub większe no ale juz sie przyzwyczaiłam, wkurza mnie to, bo chce oddalać myśli ale one wracją, a najgorzej, że to te dobre, wspomniania jak to nam było dobrze razem, zwłaszcza na początku. echh. Mam niestety tę przyjemność, że studiuje na uczelni gdzie jego siostra, ostatnio natknęłam się na jej zdjęcie, na stornie naszej uczelni i poczułam złość i ból, wróciło to wszystko, a ja wiem, to TYLKO głupie zdjęcie, ale strasznie mi te negatywne emocje wróciły. No i tak sie jeszcze mecze z tymi wahaniami nastrojów.
Boli mnie jeszcze jedna kwestia, a mianowicie nie mam wsparcia w rodzinie. Postawiłam sobie pewne cele, np. to ze będe pracować w czasie studiów, powiedziałam o tym mamie, a ona: 'taaa już widzę jak ty będziesz pracować, ha ha' zabolało mnie to. Na prawdę chcę pracować, chce wziąć się za życie na serio. Kolejna rzecz, zapytałam mamy czy nie wzięłaby mi na raty, które spłacałbym sama - lustrzanki, abym mogła uczyć się, rozwijać moją pasje - fotografię, na to ona że "po co Ci to ?"...  Chciałam zrobić trening cardio w domu a mama "co ty znowu wymyślasz ?"  Na prawdę zaczęłam planować różne sprawy, ale najbliższe osoby mi podcinają skrzydła. i to niestety nie pomaga, zaczęłam sie też porównywać do byłego i jego siostry, których rodzice zawsze wspierali w ich pasjach, kupili im potrzebne do tego sprzęty, tak mi po ludzku przykro, że ja nigdy tego nie miałam...

@Emczii wiem jak ciężko jest coś osiągnąć bez wsparcia najbliższych... ale to nie jest niemożliwe. Dziś rodzina pyta się Ciebie "po co to robisz?" A za jakiś czas zapytają "jak Ty to zrobiłaś?". Rób swoje i nie patrz na innych. Wiem, że przykro, że inni mają łatwiej - bo rodzice wspierają, pomagają, a nawet zachęcają do rozwijania własnych pasji. Jesteś dorosła więc rób to co uważasz za słuszne i na innych się nie patrz.

@Edyszka.  Kochana jak ja czytam Twoje posty o zachowaniu "Twoich przyjaciół " to mam wrażenie jakbym czytała skład zupki chińskiej po chińsku. Nic z tego nie rozumiem! Bo jak można być taką świnią?! Jak...?!
To takie podłe... podejście znajomych do Ciebie. Fajna jesteś jak coś potrzeba lub jak masz humor do zabawy. A gdy jesteś smutna to nikt nie interesuje się Tobą. I jak tu siedzę to jestem pewna że Ty byś takiego "przyjaciela" w potrzebie nie zostawiła... że też takie fałszywe chodzą po ziemi...

Na byciu wspierająco-pomagająco-wyrozumiałą źle wyszłam zarówno w miłości jak i przyjaźni.Wiadomo,że moja wiara w ludzi została nadszarpnięta,ale staram się nie popadać w skrajności i nie pakować wszystkich do jednego worka.Są też wartościowi ludzie na tym świecie.Co do "przyjaciół",to nie mam już żalu,ani w sumie nie jest mi jakoś strasznie przykro.Bardziej patrzę na tę sytuację z takim niesmakiem niż przez pryzmat pokrzywdzonej osoby.Jeśli chodzi o te osoby,to najgorszym momentem dla mnie była sytuacja tuż po tym jak były mnie kopnął i chwilę później tryskał humorem w komentarzach pod zdjęciem na fb i umawiał się na piwo,ognisko itp.To był moment kiedy najbardziej odczułam zachowanie "przyjaciół".W tamtej chwili czułam się tak potwornie,że nie mogłam sobie poradzić sama ze sobą.Napisałam do jednej z tych osób,a ona nawet nie odpisała...Wtedy mnie to mega dotknęło,bo facet odszedł,przyjaciele zawiedli.Później oswoiłam się z myślą,że nie można na nich liczyć i nawet jak było bardzo źle nie przychodziło mi do głowy,żeby się z nimi próbować kontaktować.Na chwilę obecną nawet czasem są w stanie mnie rozśmieszyć sytuacje kiedy odzywają się do mnie myśląc,że już mi przeszło.Oczywiście omijam ich szerokim łukiem.

O cholera...Jak się czujesz? (takie pytanie retoryczne)

Jak z tą pełną rodziną będzie,to jeszcze czas pokaże,bo jak sama słusznie określiłaś ex,on jest patologią i zarówno jedno jak i drugiego dziecko będzie miało patologicznego ojca.Jeszcze może się okazać,że twoje ma więcej szczęścia,że nie będzie na codzień mieszkać z takim tatusiem.Choć oczywiście nie życzę żeby to drugie dziecko miało źle,bo jakby nie patrzeć żadno z tych dzieci nie jest winne temu jaka jest sytuacja.Nie byłam nigdy w takiej sytuacji jak ty,ale jestem w stanie sobie wyobrazić jakie to musi być potworne uczucie.Zdradzał,zostawił,nie interesuje się dzieckiem,a teraz jeszcze gwóźdź do trumny - kochanka/narzeczona w ciąży....Jesteś baaardzo silna.

Masz rację, ominęło Cię dużo rzeczy, które ona będzie miała... Zaczynając od poniżania, bo zapewne on będzie ją poniżał nie zważając na jej stan. W sumie ominą Cię ciągłe poszukiwania exa po barach/pubach/ innych "imprezowniach", więc nocne spacery z brzuchem i holowanie pijanego exa do domu też masz już z głowy. No i przecież poród... ominie Cię płakanie w szpitalu, że ex zamiast być przy narodzinach dziecka to pewnie chlał, ćpał i siedział z innymi niuniami na imprezie - przecież jego partnerka jest zawsze tą najmniej ważną opcją spędzania czasu. Ominą Cię złudzenia, że możesz na niego liczyć, że pomoże Ci zająć się dzieckiem. Ominie Cię rozczarowanie, że on zamiast wstać w nocy i przewinąć dziecko to klnie pod nosem i każe Tobie (wykończonej) wstać.
Mogę tak wymieniać godzinami...

Jesteś pewna, że coś straciłaś?...

@EIKO,tak właśnie zrób.Na fb ich nie podglądaj,bo jak nie jest trudno się domyślić,tam teraz będzie sielanka,pokazywanie brzuszka na zdjęciach i jedna wielka płynąca mlekiem i miodem kraina szczesliwosci.Także oszczędź sobie tej szopki,choć wiem że pewnie będzie ciężko się powstrzymać przed zaglądaniem tam.No,ale nie warto.A znajomym powiedz,że ex oficjalnie dla ciebie umarł i nie chcesz słyszeć żadnych nowin na jego temat.

Jesteś silna!Pisząc "silna" nie mam na myśli osoby,której nic nie rusza i jest w świetnym stanie psychicznym,bo to na chwilę obecną niemożliwe.Chodzi o to,że zostałaś pokrzywdzona najbardziej z nas wszystkich przez ex,a pomimo tego co przechodzisz i czujesz idziesz dalej.To jest siła.Ps.Twój były aktualnie ma żonę i narzeczoną w tym samym czasie i do tego obie w ciąży.Jego to trzeba wysłać do jakiejś wioski murzyńskiej w kraju trzeciego świata.Tam będzie miał z sześć żon,dwadzieścioro dzieci.Jego klimaty.A najlepiej jakaś wioska kanibali.Może by tam karma do niego wróciła i ktoś by mu jądra odgryzł

Dziekuje dziewczyny dzieki wam i przespanej nocy czuje sie dużo lepiej
Edyszka z tym trzecim światem dobre. Naprawde przydaloby sie go tam wywiesc lub pozbawic przyrodzenia. Na jego glupotę nie ma rady... w sumie na jego narzeczona tez. Są siebie warci. Cięzko uwierzyc ze ktos kogo tak sie kochalo i myslalo ze znalo robi takie rzeczy...
Emczi dokladnie zrobilam tak jak napisalas. Zlapalam sie za brzuch i mowilam do mojej corki jakim jest dla mnie skarbem i szczesciem. Szczerze to gdyby nie Ona nie wiem czy bym miala sile wstawac rano.
Dziekuje za dedykacje.
Nie znalam tego kanalu i chyba bede zagladac tam czesciej