Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

Co za dupna,bezsensowna parada.Żeby znaleźć "nową miłość",to najpierw sobie w głowie trzeba wszystko poukładać.A poza tym znalezienie odpowiedniego faceta nie odbywa się na pstryknięcie palca.No chyba że ktoś chce mieć kogoś aby mieć,to wtedy raz dwa można być w związku.Niech sobie znajomi darują takie porady.Niektórzy,to lepiej żeby w ogóle się nie odzywali niż dawali swoje złote rady.

Statam sie cos jum w tym kierunku robic , niestety juz wiem ze to latwe nie bedzie.
Ex zajmuje sie nielegslbyni sprawami i tu bedzie ciezko udowodnic ze ma kase

Właśnie tego się obawiałam. Ciężko będzie wyegzekwować pieniądze od niego, jeśli on nie jest zatrudniony legalnie. Jeśli nie przekraczasz dochodu to ewentualnie możesz korzystać z funduszu alimentacyjnego z OPS.
Mówisz, że ex utrzymuje się z nielegalnych źródeł? Ja już dawno bym "rozważała" poinformowanie odpowiednich organów o sposobie zarobkowania exa...

Eiko Ty tęskniłaś i żałowałaś, że taki typek spod ciemnej gwiazdy nie będzie ojcem dla Twojego dziecka? Bozi podziękuj, że masz możliwość wychowania dziecka z dala od takiego elementu. I módl się aby on sobie o Was nigdy nie przypomniał. A może być ciężko, bo o ile teraz się nie wczuwa w rolę tatusia, to wraz z wiekiem może próbować szukać oparcia w córce. Do tego ciekawa jestem jak zareaguje na wieść, że układasz sobie życie z innym. I ten inny mężczyzna będzie wychowywał jego dziecko. Oj... obym się myliła, ale wydaje mi się, że wtedy dopiero może zrobić dym. To, że teraz nie masz nikogo wcale nie znaczy, że już zawsze tak zostanie. To bardzo prawdopodobne, że w niedalekiej przyszłości poznasz kogoś...
Tu nie trzeba wróżyć z fusów ani pytać tarota o przyszłość exa. Zsumuj dwa do dwóch i wyjdzie Ci wynik - oczywista oczywistość: świetlanej przyszłości, ciepłego i rodzinnego gniazdka ani domowej atmosfery to Twój jeszcze "mąż" nigdy nie będzie miał.

prześpij się

O tak, to byłoby fajne

ale poważnie, ja jak czuję, że nie wyrabiam to robię sobie drzemkę. Fakt faktem powrót do rzeczywistości po niej czasami jest ciężki, ale się udaje. A przynajmniej nie padam na twarz ze zmęczenia.

Myślisz o kursie językowym czy podnoszącym kwalifikacje zawodowe? Czy może jeszcze coś innego?

Masz bardzo dobre nastawienie. Skup się na tym aby dziecko dobrze wychować. On jest dorosły (pomimo tego, że się tak nie zachowuje). Każdy dorosły odpowiada za swoje błędy. Ja również matkowałam exowi przez co w ostatnich miesiącach związku nie byłam w stanie unieść trudów i odpowiedzialności za moje życie i jego czyny.
Wyciągając wnioski z popełnionych błędów ODRADZAM matkowanie partnerowi.

Dziewczyny dzisiaj chciałabym Wam coś polecić. Przeglądając kanały na yt znalazłam coś ciekawego, a mianowicie kanał SoftAnnaPL, są to filmiki, które pozwalają się wyciszyć i zrelaksować przed snem. Osoba nagrywająca filmik mówi bardzo cichym głosem, czasami szeptem, jest to metoda ASMR i w moim przypadku wywołuje dreszcze i uczucie odprężenia.
https://www.youtube.com/user/SoftAnnaPL
I koniecznie dajcie znać, czy którejś się spodobało. Jeśli tak, to postaram się poszukać więcej filmików i wrzucić linki.

Później to zobaczę,ale już teraz mogę powiedzieć,że coś takiego,to fajna sprawa.Kiedyś na yt oglądałam filmik na którym kobieta mówiła wolno cichym,spokojnym głosem i naprawdę można się przy tym zrelaksować.Oczywiście jak ktoś jest w totalnej rozpaczy,to nie pomoże,ale jeśli mowa już o nieco innym etapie,to na bank będzie pomocne.Mi słuchając tego wręcz lekko zaczęło się chcieć spać także naprawdę stres odchodzi przy tym na boczny tor.Też polecam.

qaqa, Dziękuje.

Wiem, ze to było głównym powodem rozstania. Przez to ze czułam sie jak gowno, bo on wytknął mi to co było dla mnie ciężkie, cos na co nie miałam wpływu zawładnęło moim życiem, zrezygnowałam z wyjazdu, TYLKO dlatego, niczego bardziej w życiu nie zaluje. Nie potrafię poradzić sobie z tym, ze on był tam z nią, z nią zwiedzał, śmiał sie, robił zdjęcia - a ja siedziałam jak trup w domu. Pisałam jak sie czuje a on pisał ze 'ja mam problemy ze sobą, ze mogłam zrobić wizę' mogłam, ale przez swoja głupotę nie zrobiłam. Moze to materiazlizm ale wtedy poczułam sie jak zero, jak ktos gorszej kategorii, zaczęłam czuć do niej nienawiść - a najgorsze ze do teraz to czuje. Płakałam mu, wściekałam sie a on nic. Nie potrafię sobie z tym poradzić. Czuje ze straciłam wszystko co dobrego mogło mnie w życiu spotkać i dodatkowo jego. Pisze jak nienormalna ale tak sie czuje. Jak chora psychicznie. Czuje ze bez niego jestem nikim. Nikt mnie nie weźmie na wakacje, nie mam mieszkania, nie mam chłopaka. Mogłam byc na wyjeździe życia, za darmo a strzeliłam sobie w kolano. Boli, boli, boli. Dlaczego on mi wtedy nie pomógł ? Dlaczego ja nie byłam z nim szczera ? W życiu sie z tego nie uwolnię. Jestem głupią zazdrośnicą która została sama.

Masz ogromną klasę w sobie, ja zrobiłam z sobie idiotkę. Moje prawie 2 lata noe umywają sie do Twoich 7 i aż głupio mi sie wypowiadać na ten temat. Ale podziwiam Cie, dałaś i dajesz sobie radę. Jesteś silna i nie poddajesz sie. Będziesz szczęśliwa.

Tez jestem w stanie takim, ze z tego wszystkiego czasem powaracaja myśli samobójcze, tez mam leki przepisane. Ja stresuje sie wszystkim, boli mnie czasem każdy krok. Czasami odpadam z sił...
Ja nawet nie myśle o innym. Rzygac mi sie chce tym wszystkim.

Tak, ja od jakiegoś czasu czułam sie zle, ale po tym wyjeździe czułam i czuje sie fatalnie !! Nawet kompleksy wróciły. Ja wolałbym spać na dworcu niż w 'naszym' mieszkaniu, on mnie wywalił, był zimny i oschły a ja płakałam i błagałam. Napisze jeszcze raz - podziwiam Cie i zazdroszczę. Ja nie umiem sie opanować, emocje mną rządzą, zwłaszcza te nagatywne.

Ja dałabym sobie za niego rękę uciąć, dzis byłabym bez ręki. Czuje ogromna niesprawiedliwość. Złość. Nienawiść. Zazdrość. Wstydzę sie tego. 

Wiesz, ja nie byłam zazdrosna o koleżankę, pózniej okazało sie ze z nią pisze jak to bardzo jest mu zle ze mną. A dlaczego było mu zle ? Patrz punkt 1 - wyjzd. Robiłam awantury, płakałam, szantażowałam go emocjonalnie, mówiłam ze nienzwiadze jego siostry. Tak, a to wszytsko przez ten wyjazd. On mi zniszczył nie tylko zwizek ale i życie.

Zaluje każdego dnia z nim. Każdego. Zaluje ze go poznałam. Z moim teraźniejszym nastawieniem do świata nigdy nikogo nie znajdę. Czuje sie zle sama ze sobą. Szkoda tylko ze przed związkiem było inaczej... 

Zastaniwam sie po co była ta szopka z mieszkaniem, zrobiłam to z wygody. Myslam ze sie samo ułoży. Było tylko gorzej. Teraz tylko większe przyzwyczajenie zostało.

Cieszę sie ze radzisz sobie z firma, mam nadzieje ze w niedalekiej przyszłości zarobisz swój pierwszy milion, czego Ci życzę z całego serca !!! Ja studiów nie zawaliłam raczej. Wrzesień mam ale nauczę sie i zdam !

To ego podpowiadało tez, JAK ON MOZE BYC NA WYJEŹDZIE SZCZĘŚLIWY Z NIĄ ? JAK MOZE BYC Z NIĄ ? JAK MOZE NIE REAGOWAĆ NA MOJE 'CIERPIENIE ?' Ależ ja jestem żałosna.
No właśnie, tylko jak zmienić to myślenie ? Próbowałam, na prawdę probowalam.

Jesteś świetna. Dziekuje Ci za ten post.

Szczerze ? Nie wierze. Nie chce. Coraz bardziej czuje ze nie potrafię byc z kimś. Mój charakter jest zbyt ciężki.

staram, ale zbyt często sie poddaje. 

wiem ze życie toczy sie dalej, zrozumiałam ze musze sama na siebie zapracować. Nikt mi nic nie da.

Sa gorsze tragedie i ja to wiem. Uznacie mnie za wariatkę, ale serio dziewczyny ten ich wyjazd mnie zmienił. Jestem inna, gorsza osoba. Cierpie przez to. A najgorsze jest to, ze kiedyś taka nie byłam... i dzisiaj uświadomiłam sobie ze zostałam sama, samiutenka z tymi wyrzutami, z bólem, z tym wszystkim co było w związku, co mnie dręczyło i teraz doszło jeszcze rozstanie.
Ja chciałam sie zabić, serio chciałam to zabić. Przez niego, przez te wydarzenia, przez jest obojętność, przez swoje błędy...
Za co to to wszystko...

Ta noc jest dla mnie koszmarna. Dawno tak zle sie nie czułam.

Oczywiście ze faceci tez przezywają. Cierpi prawie zawsze osoba porzucona, niezależnie od płci.

Wiem, bo ja chciałam na moje ex nasłać kogoś kto mógłby mu zrobić krzywdę. Nie dziwie Ci sie, w takiej sytuacji trudno zachować zimna krew. U mnie tez była osoba trzecia, o która nawet nie byłam zazdrosna a pózniej okazało sie ze jednak mogłam byc, z nią pisał i najprawdopodobniej do niej odszedł. Gdybym zobaczyła exa z nowa dziewczyna w 'naszym' mieszkaniu to tez pewnie rzuciłabym sie na nią.
U mnie mijają 3 miesiące i nie poradziłam sobie z tym co dręczyło mnie w związku - pisałam o tym, męczę sie strasznie, czuje sie jak w amoku. Rok sie leczyles, tez chciałabym zeby to był rok, a nie 5. Ja jeszcze żyje tym związkiem, jeszcze myśle co mogłam mu powiedzieć, jak z nim porozmawiać, co zrobić a czego nie zrobić i jedyne do czego mnie to prowadzi to ból i nienawiść do siebie i do exa.

@Emczii,coś ci napiszę wieczorem.

Nie dziwię ci się,bo po czymś takim zawsze zostaje blizna.Nie wiem jak będzie później u mnie,ale póki co alergiczne reaguję na facetów.Czuję się jakby każdy facet był potencjalną osobą,która może mi zrobić krzywdę.Długa droga przede mną zanim z pełnym przekonaniem będę mogła komuś zaufać.Także nie dziwię ci się.

@Edyszka wydaje mi się, że każda z nas kierowała się/ kieruje się przy wyborze partnera jakimiś doświadczeniami czy to z poprzednich związków czy też z dzieciństwa. Być może Emczii szukała partnera - ojca, czyli kogoś kto da jej miłość jakiej potrzebowała w dzieciństwie (a w jej odczuciu jej nie dostała lub dostała niewystarczająco dużo) a jednocześnie mężczyzny na którym będzie mogła polegać. W moim odczuciu Emczii chce polegać na kimś, niezależność nie jest dla niej atrakcyjna ponieważ ona (chyba) bardziej potrzebuje czuć się doceniona, być powodem do dumy, nie brać na siebie całej odpowiedzialności.

Sama również wpakowałam się w taką relację z osobą, która wydawała mi się być atrakcyjna patrząc przez pryzmat moich wyciagnietych z dzieciństwa kompleksów. Związek z nim stał się lustrem moich głęboko ukrytych problemów. Teraz mam szansę naprawić to, czego jako dziecko nie rozumiałam
"Nie ma tego złego..."

@qaqa pisałaś Emczii że Ty przychodzisz jeszcze przez piekiełko? Co masz na myśli?
Twoje ostatnie posty ukazują Ciebie jako osobę zdystansowaną, która pochodziła się już ze stratą i mocno osiadła w teraźniejszości.
Więc, co u Ciebie?

Karinoo, długa historia Posty może i ukazują mnie jako zdystansowaną, bo etap na którym jest Emczii już przeszłam, lecz niestety nadal jestem w piekiełku. To chyba piekiełko moich myśli i obaw. Gdzieś w postach emczii przewijają się te moje obawy.
Ja się po prostu boję. Ogólnie uważam, że strach to nic złego, konfrontacja z nim daje doświadczenie i pokazuje że jestesmy silniejsi niż się sobie wydawaliśmy. Ale to chyba tylko umiem przełożyć na realizację zawodową i na realizację marzeń. Jeśli chodzi o moje uczucia to nie umiem spojrzeć temu strachowi do końca w oczy. Ja się cholernie boję Boję się samotności. Zostałam w tym mieście sama, dom rodzinny ponad 100 km stąd, przyjaciołki mieszkają w innym mieście. Dziś moja przyjaciołka, która mieszkała w tym samym mieście przenosi się tam gdzie reszta koleżanek. Koledzy i koleżanki ze studiów powyjeżdżali po ich zakończeniu. Mam tu znajomych, ale to są znajomi, czasami spotkamy się na kawę lub piwo. Chyba w ciągu ostatnich kilku miesięcy jestem najbardziej wdzięczną osobą na świecie za internet i  telefony. Tylko tak mogę mieć kontakt z przyjaciołmi.
Mój obecny stan jest pełny sprzeczności. To najlepsze określenie. W ciągu ostatniego pół roku zrobiłam wiele rzeczy, ktorych nie robiłam wcześniej, poznaję nowych ludzi. Nie zabarykadowałam się w samotności. A jednak z drugiej strony mam napady lęku jak wychodze do swojego biura. Nie umiem zrobić zakupów dla jednej osoby, bo od 7 lat robiłam zakupy dla dwojki. Albo kupię za dużo i jedzenie się psuje, albo za mało. Nie unikam kontaktu z innymi ludźmi, a jednocześnie nie jestem dawną sobą, nie wiem jak się odezwać i o czym rozmawiać, czuję się taka nic nie warta, nieinteresująca.
Najgorzej jest jak się zaczynam porównywać do znajomych par z tym samym stażem - oni wszyscy w tym roku lub w kolejnym biorą śluby. To głupie ale czuję się gorsza. Że nie zaslużyłam żeby być z człowiekiem którego kocham.
Jestem głupią romantyczką i idealistką. Jestem strasznie wrażliwa i z bigiem lat uswiadomiłam sobie, że muszę wytworzyć skorpukę i  złapać dystans. Emocje rządziły moim życiem, ale o ile dystans jako taki sobie wyrobiłam, tak skorupki nie mam nadal. Ogromnie wierzę w miłość w życiu, jest dla mnie największą wartością. Mogłabym nie mieć nic w życiu, założyć plecak na plecy i iść z nim za rękę w siną dal. Tylko tyle. W tym momencie chciałabym tego najbardziej na świecie. Ale wiem, że nie. Nie łudzę się. Bo ta piękna idealistyczne spojrzenie ma też niestety swoje przeciwieństwo. On mnie już nie kocha i nie kochał pewnie dłuższy czas przed rozstaniem. Chciał od życia czegoś i kogoś innego. A ja wielka żebraczka o strzępki miłości. Nie potrafiłam zrozumieć końca uczucia. Nadal nie rozumiem bo moje uczucia nie zniknęły. Nie wiem jak to jest przestać kochać. Nie rozumiem jak można kogoś nie kochać, a robić te wszystkie małe cegiełki miłości - łapać za rękę prowadząc samochód, całować w czoło wychodząc do pracy, kiedy w jego koszulce smażyłam jajecznicę słyszeć że wyglądam najpiękniej, śmiać się myjąc razem zęby i zostawiać sobie wiadomości na lustrze w łazience, które widac jak zaparuje pomieszczenie. Pomimo tego, że jak twierdzi nigdy mnie nie kochał, albo nie kochał od dłuższego czasu to robił te wszystkie rzeczy do praktycznie ostatnich chwil. A teraz boli mnie to, że muszę to co uważałam za przejawy uczucia odłożyć na bok i powiedzieć sobie cynicznie, że no po prostu był miły. Mieszkał ze mną, był dobrym chłopakiem, więc to były takie o, zwykłe gesty, przyzwyczajenie a nie uczucia. Bardzo boli mnie to porzucenie mojego obrazu miłości i zejście na ziemię. Muszę uczyć się znów jeszcze chłodniej patrzeć na świat. Pocałunki to żadne deklaracje, a spojrzenia w oczy to nie obietnice. Muszę to sobie powtarzać. To jest to moje piekiełko.
Tęsknie. Wiem, że nie mogę a jeszcze mam czasami napady tęsknoty. On był moim przyjacielem, najlepszym jakiego miałam. Ale już nie jest. Czasami mam ochotę zadzwonić, ale sobie myślę 'no lecisz lecisz, głupia romantyczko, dołóż sobie jeszcze bardziej" i już odechciewam. Przypomnę sobie jego oczy pełne złości i takiego jakiegoś obrzydzenia jak mówił, że nie nigdy nie kochał i działa jak zimny prysznic. Nie zadzwonię. Mija mnie jak obcą osobę. Też chyba lepiej dla mnie, chociaż mój mały rozum tego też nie ogarnia. Był związek a jest górska przepaść z której zionie jakiś chłód, żeby nie powiedzieć wrogość. Tak jakbym zrobiła mu coś złego.
I poczucie winy. Już nie takie ogromne jak było na początku ale jest. Zarzucał mi, że nigdy nigdzie nie jeździmy. Zorganizowałam wycieczki zagraniczne, sama ogarniałam wszystko - bilety, noclegi, transport i atrakcje. Kilka wyjazdów w naszej okolicy też. Jak broniłam się od jego zarzutów i zapytałam czemu Ty nigdy sam nic nie zorganizowaleś jesli chciałeś gdzieś wyjeżdzać, usłyszałam "jakbym cię kochał to bym cię gdzieś zabierał". Bolało. Po prostu staram się patrzeć na to racjonalnie. Nie moge się obwiniać, nie mogę żyć jego słowami, bo z argumentem braku miłości nie wygram. Mogę go tylko zaakceptować.
I depresja. Straszna suka no. Nie wiem czy branie leków to rozwiązanie, może dam radę sama to przejść. Meliska, sen, zdrowe jedzenie i radość z małych rzeczy. Byłam tak bardzo wdzięczna, że mam fajną rodzinę, że wszyscy są zdrowi, że on jest ze mną, że mam fajną pracę, którą lubię. Starałam się nie patrzeć tylko na to czego można mieć więcej, czego mi brakuje. Teraz pozostało cieszyć się nadal tym wszystkim tylko bez niego. Dlatego cieszę się małymi rzeczami. A jednocześnie czuję ogromną pustkę. Mam swoje wzloty i upadki i będą trwały jeszcze ileś czasu.
i to tyle u mnie. Dziś niestety płacząco - płaczący dzień. Mam nadzieję że jutro będzie słoneczny.

A jak tam u Was?

@qaqa.
Z wszystkich dziewczyn to ja jestem najdłużej po rozstaniu. Przeżywałam wszystkie te fazy i doskonale rozumiem co czujesz. Chciałabym bardzo, aby moja wiadomość była dla Ciebie taką wyciągniętą ręką, która pomoże Ci wstać. Jednak czasami łatwiej jest opisać sytuacje, które nas bolą, niż to, co pomogło nam się podnieść. Powtarzana maksyma "czas leczy rany" jest prawdziwa, ale każda z nas potrzebuje różnej "porcji" tego czasu, aby zrozumieć i zapomnieć. Im więcej dni upływa tym łatwiej jest się pogodzić ze stratą, przejść przez żałobę po utracie bliskiej osoby. I choć słowo żałoba kojarzy mi się ze śmiercią, a tu przecież wszyscy żyją, to jednak żałoba jest najlepszym określeniem targających nami naprzemiennie: tęsknoty, żalu, poczucia winy i kłopotów z odnalezieniem się w nowej codzienności. Czas nie jest jednak jedynym, co pomaga po rozstaniu. Ważne, aby każda z nas wyciągnęła lekcje z tych bolesnych przeżyć. Kiedy coś nie poszło zgodnie z moimi założeniami myślę sobie "mogłam to zrobić inaczej" lub "mogłam powiedzieć inaczej...". @Qaqa wiesz to Ty i wiem to ja - przeszłości już nie zmienimy. Zawsze można "być bardziej ... lub mniej...", ale właśnie nie o to chodzi, aby być idealnym. My mamy być sobą. A te nasze gdybania, że "mogłam coś zrobić inaczej..." trzeba zamienić na "mogę zrobić to inaczej!" i z optymizmem przyjąć wszystkie nasze wysnute wnioski. Przecież (i na całe szczęście) żyjemy i wszystko jeszcze przed nami Los każdej z nas niczym fortuna - kołem się toczy. I bywa też tak, że mamy gorszy moment w życiu, jest smutek, żal, a za jakiś czas wszystko diametralnie się zmienia. Idziemy przez życie i zbieramy do naszego koszyczka różne doświadczenia. Im więcej mamy w tym koszyczku tym jesteśmy silniejszymi kobietami Popatrz na to z innej strony. Ile mądrości życiowej będziesz mogła przekazać swoim dzieciom (tylko nie neguj tego, bo przyjdzie czas i na pewno założysz rodzinę).
"Piekiełko myśli i obaw" to tylko stan przejściowy. Boisz się samotności, bo zostałaś sama w mieście, z dala od rodziny i przyjaciół. I pomimo tego, że poznajesz nowych ludzi to nie jesteś w stanie nawiązać z nimi bliskości. Obawiasz się, że nie będziesz miała możliwości spotkać się bezpośrednio z bliską osobą. I ten strach Cię napędza. Posłuchaj... ja po rozstaniu otaczałam się samymi bliskimi osobami, nigdy mnie nie zawiedli. Będąc z nimi chciałam być sama, a gdy zostawałam sama chciałam wyjść gdziekolwiek, aby być z kimś. Nie mogłam znaleźć swojego miejsca. Ty masz możliwość skontaktowania się telefonicznie ze znajomymi. Więc nie jest tak źle, jak Ci się wydaje. A wiesz co jest najzabawniejsze? Mi najbardziej pomagało pisanie tutaj na forum. Nie znamy się przecież, ale nasze emocje stały się wspólnym tematem i połączyły się w jedną drogę Teraz nade wszystko cenię sobie swoje towarzystwo, jest mi dobrze samej. Nie wiem, jak do tego doszłam, nie dam Ci żadnej rady. Mogę Ci jednak obiecać, że Ty też (prędzej czy później) osiągniesz ten stan i będziesz wówczas bardzo szczęśliwa.
Nie porównuj się do znajomych, którzy teraz biorą ślub. To, że jesteście w podobnym wieku, to nie znaczy, że masz powód aby porównywać swoje życie do innych. Jedni szybciej wiążą się, zakładają rodziny, inni później. Jestem pewna, że Ty osiągnęłaś w życiu wiele innych sukcesów, które są przedmiotem zazdrości Twoich znajomych i nawet o tym nie wiesz. Nasza natura jest jednak taka, że zazdrościmy innym tego, czego w danym momencie sami nie mamy, zapominając niestety o własnych osiągnięciach. To co robisz, to subiektywna ocena sytuacji, ponieważ spoglądasz na innych przez pryzmat własnych niepowodzeń i oczekiwań. Ciężko jest się uwolnić od chęci oceny naszego życia, ale zrozum, że taka ocena posiadanego inwentarza do niczego dobrego Cię nie doprowadzi. Nie bądź taką wiewiórką z "Epoki Lodowcowej", która na oślep pędzi za jakimś orzeszkiem Doceniaj to co masz i bądź cierpliwa, bo wszystko inne przyjdzie z czasem. Nie bądź zachłanna - nie można mieć wszystkiego od razu
Jesteś wrażliwa - a wiesz jaka to piękna cecha charakteru? Jesteś wrażliwa, a więc i masz w sobie empatię do innych, jesteś uczciwa, postępujesz w myśl zasady fair-play. Nie jesteś obojętna na cierpienie innych, nie jesteś gruboskórna, chamska, arogancka ani egoistyczna. Nie próbuj tego ukrywać, jakby to był jakiś defekt charakteru. Owszem, osoby wrażliwe łatwo padają ofiarami agresorów, ale tutaj właśnie musisz wykorzystać swoje doświadczenie: naucz się stawiać granice a nie budować pancerz. Stawianie granic ja rozumiem w taki sposób, że wchodząc w relację z mężczyzną to nie robię z siebie tej wspomnianej wcześniej wiewiórki z Epoki Lodowcowej. Nie pomijam lampek ostrzegawczych, które świecą się niczym billboardy w Las Vegas, w pogoni za orzeszkiem. W pełni akceptuję swoją wrażliwość, a więc stawiam swoje dobro jako najwyższą wartość i jeśli coś zwiastuje kiepskie relacje w nowym związku lub jakiekolwiek inne dysfunkcje to mówię pass. Zmienić możemy siebie, zmienić możemy też partnera ( na inną osobę), ale nie możemy zmienić czyjegoś stosunku do nas. Z tym trzeba się pogodzić.
@qaqa - nie rozpamiętuj tego co było, nie analizuj: jak on mógł tak zrobić. Zrobił tak jak zrobił, przecież to nie była Twoja decyzja. Wykorzystaj tę przepaść, która was dzieli, jako naturalną granicę. Coś się skończyło. Nie ważne, czy on mówi Ci teraz cześć, czy on żałuje. To już nie wniesie nic do Twojego nowego życia. Rozpoczęłaś nowy rozdział, więc pora zejść na ziemię, odciąć się od dawnych pragnień i złudzeń. Osiądź w rzeczywistości, rozejrzyj się dookoła i zobacz jak jest pięknie. Tak Qaqa - jest pięknie. Masz świetny materiał na start: jesteś samodzielną kobietą, która realizuje się zawodowo. Jesteś wykształcona, wrażliwa i wierzysz w miłość, a to znaczy, że będziesz dla kogoś cudowną żoną i matką.
Nie przekreślaj dlaszej drogi, tylko dlatego, że raz upadłaś.
Wstań!

A tutaj poniżej link dla Ciebie z piosenką, której właśnie słucham. Mało tego, ta muzyka nastraja mnie pozytywnie, daje wiarę w "lepsze dziś". Kto wie, może już ją słyszałaś?
https://www.youtube.com/watch?v=ws3dd_ZsG5I

Pamiętam jak kiedyś ci odpisywałam odnośnie twojego rozstania.Rozumiem,że wpadłaś z deszczu pod rynnę i z kolejnym masz problem?

Myślałam,że opisujesz innego.Ja bym w to nie wchodziła.Za dużo akcji już ci robił żeby powrót do tego był bezpieczny.Ja już się nauczyłam,że jak ktoś chce,to chce bez żadnego niezdecydowana i wydziwiania,a jak ktoś robi podchody,wycofuje się i znów robi nadzieję,to trzeba odciąć się dla własnego dobra,bo inaczej tylko brnie się w masochizm.Tego się nauczyłam Po ostatnim związku.No ale wiem,że teraz u ciebie emocje górą i zapewne nie dostosujesz się do mojej rady

Czyli emocje

Zastanów się czego szukasz tutaj na forum. Prosisz o pomoc, bo "toniesz" a po opisie waszej sytuacji chciałabyś usłyszeć, czy są jakieś szanse aby zbudować związek z tym facetem.
Pytasz czy uda wam się to uratować, więc ja Ci odpowiem, że nie. Nie uratujesz tego związku, bo jego nie ma. On Cię nie kocha, tylko wykorzystuje i pod byle pretekstem szuka "sex-friend". Pasuje Ci ta rola, prawda? Jeśli by Ci nie pasowała to nigdy byś na to nie pozwoliła. I tu nie chodzi o ocenę czy Ty się szanujesz - ten osąd pozostawiam Tobie... Zgadzasz się na bycie taką panienką do bzykania - to proszę bardzo. Tylko nie wypłakuj się tutaj na forum, bo za swoje błędy trzeba płacić. Niestety koleżanko, ten błąd popełniasz cały czas i nie wyciągasz wniosków. Przykro czytać takie stwierdzenia. Jesteś kobietą a pozwalasz się tak poniżać. I myślę, że napiszę coś, z czym zgodzi się większość dziewczyn: nigdy bym nie pozwoliła na to aby zostać sex-friend mojego exa tylko po to aby mieć go chwilę przy sobie.
Owszem Twój ex ma jakiś poważny problem, ale Ty również. I na Twoim miejscu przestałabym szukać odpowiedzi na pytanie co z nim jest nie tak, tylko skupiłabym się na sobie. Coś musi być z Tobą nie tak, że pozwalasz na takie żenujące zagrywki.

Przestań!!! Nie chrz@ń tu o przeprosinach. Nikogo swoimi postami nie obraziłaś.
Podejmij decyzję i bądź konsekwentna. My na forum nie prowadzimy grupy wsparcia pt. "jak ratować toksyczny związek". Przeczytaj nasze historie. Każda z nas popełniła większe lub mniejsze błędy. To nie chodzi o ocenianie siebie nawzajem.
W Twoim przypadku to jest ciągłe powtarzanie jednego: nie jesteś z nim a kończysz z exem w łóżku. Chciałabyś czegoś więcej i ZAPRZECZASZ sama sobie. Dajesz mu seks za darmo, za nic. Zero zobowiązań, zero uczucia a może sobie korzystać z Ciebie ile mu się podoba. No weź daj spokój. Związku z tego nie zbudujesz, a jemu jest tylko wygodnie z Tobą. Wiesz dlaczego on tak do Ciebie wraca? Bo nie znalazł innej, która by z nim spała lub innej z którą miałby udany seks.
Słuchaj: wszystko albo nic. Albo masz związek: fajnego faceta, który JEST z Tobą/ przy Tobie, wspiera Cię i szanuje i wtedy jest seks, albo... nie ma nic.
Ty sama siebie krzywdzisz - już nie on, bo on przecież Cię "uwolnił", powiedział Ci, że mu nie zależy. I co z tego? Jak Ty dalej jesteś chętna, aby go zaspokoić. Nie jeden "facet" marzy o takiej ślepo zakochanej w nim kobiecie, która zgodzi się na seks bez zobowiązań, nawet jak prosto z mostu usłyszy, że nic dla niego nie znaczy. Za to żadna kobieta nie chciałaby się znaleźć w Twojej sytuacji. Jaki z tego wyciągniesz wniosek?

Zapraszam na ziemię. Podejmij decyzję i w niej wytrwaj.

Jak to czytam to aż robi się smutno. Od wspomnień nietety. Co prawda nie miałam tak że rozstaliśmy się i byłam fwb. Ale teraz już wiem, że jeśli kiedykolwiek usłyszę, tak jak Ty usłyszałaś "uwolnienie" to trzeba po prostu spierdzielać gdzie pieprz rośnie.
W życiu odgrywają się iście filmowe historie - rozstania, nowe związki, powroty, odgrzewane kotlety i brazylijskie telenowele. Po jednym rozstaniu na cały tydzień, uslyszałam że to był błąd, że to nie było rozstanie tylko chwilowa wątpliwość, ze to jego wina i inne takie, że nie lubi siebie za to że to zrobił. A po prawie roku po ostatecznym rozstaniu usłyszałam piękną litanię jaką byłam paskudną dziewczyną przez 7 lat związku. To, że twój EX - tak ex, bo on mentalnie jest już daleki od Ciebie, po pijaku powiedział że Ty jesteś jego a on twój, dla Ciebie w tym momencie może znaczyć wszystko, a dla niego nic. Ta różnica w mocy tych słów dla każdego z was to jest oddalenie. Jeżeli on chce żebyś Ty się zmieniła w jego mamę, bo taki ma wzorzec i jako dorosły facet nie umie go nazwać i spróbować przełamać, świadczy o tym, że on uważa że nie jesteś dla niego. Karina napisała Ci ostro, ale ja się z nią zgadzam. Może jakbym trafiła na forum nie prawie pół roku po rozstaniu, a przed, opisała swoją sytuację to może bym coś sobie wzięła do serca. Fajnie by było jakby mnie ktoś tak zrugał porządnie i  dał ze dwa razy po gębie na otrzeźwienie. Okeeej, związków idealnych nie ma, takie szopki się odwalają, że hohohoho. Ale albo jesteś pierwszym wyborem albo nie jesteś. Odetnij się. Zrób sobie przysługę. Będzie bolało cholernie. Ale jak ktoś Ci mówi, ze Cię nie chce a Ty wyprowadzasz się kilka pięter niżej to strzelasz sobie w kolana. Oba na raz. Siedzenie na ławce po kościele. Chcesz tam siedzieć, chcesz żeby Cię zobaczył. A później się dzieje co się dzieje. Odpiszesz, ze ukochane otoczenie, że na ławce to siedzieć każdy sobie może itd. Jasne, też jestem mistrzynią wymówek. Ale sabotujesz tym sama siebie. Odpowiedz sobie sama, tak w głębi serca, czy jakbyś wyprowadziła się dalej, uregulowała sytuację z firmą tak żeby go nie widywać, to czujesz że by o Ciebie zawalczył? Że chciałby powrotu? Ja w swojej sytuacji odpowiedź znam i  boli jak nic dotychczas.
To że oboje nazwaliście swoją realcję friends with benefits to jest po prostu straszne. Takie rzeczy to się dzieją, jak obie strony są zdystansowane i jedyne czego chcą to się porelaksować. On może tego chcieć, i chcieć tylko i wyłącznie tego. Ale Ty jesteś w emocjonalnej dupie, przepraszam za określenie. Ty go pragniesz, pragniesz bliskości, chłoniesz go. Wiesz co poczujesz jak on pewnego dnia Ci powie że odleciał na planetę NOWA MIŁOŚĆ, że znalazł taką że mu i serce bije mocnijesz i ma stado motyli w bebechach?
Piszesz że jest dobrym chłopakiem, że starał się coś poczuć jak Ty się starałaś być taka jak on chce. Miałam to samo. Dobry chłopak, mogłam tylko zmienić w sobie kilka rzeczy. Ale nie rozmawiał o tym kiedy był na to odpowiedni czas, kiedy poczuł że mu to przeszkadza, tylko zrywał, a później łaskawie wracał. Też mi później powiedział, że się starał, że nie mogę mu nic zarzucić bo to wszystko przez moje wady, że to nie takie uczucie na całe życie. Bądź gotowa, że jak wam się nie uda, to nie obwinisz nikogo, nie znajdziesz nawet małej ulgi w chwilowej złości, bo wiedziałaś na co się piszesz i  brnęłaś w to. Ale tak jak Karina pisała, nie pytasz o to co zrobić, żeby może się zdystansować, odciąć nawet na jakiś czas, dać sobie czas do przemyśleń i będzie co będzie. Szukasz nadziei. Ja Cię nie potępiam, przerobiłam to na swojej skórze, minęło pół roku i nie boli mniej, tylko boli inaczej. Chcę tylko napisać, że miej świadomość że robisz to sobie sama. A nie warto.

Właśnie Edyszka. Jak pisałam tu swoje epopeje to się zastanawiałam co u Ciebie, bo  milczysz już dłuższy czas. Napisz co słychać, mam nadzieję że ciutkę do przodu A nawet jak nie to też napisz

Milczałam,bo byłam u siostry kilka dni,a tam oprócz niej i jej męża troje dzieci więc było co robić W sobotę zostałam wyciągnięta na imprezę(że tak to określę) Otóż w szkole do której kiedyś chodziłam,a w której obecnie uczy się syn siostry był organizowany piknik dla rodziców i nauczycieli.Moja siostra wymyśliła,że skoro ona i jej mąż jadą,to fajnie by było gdybym i ja pojechała.W czwartek wieczorem moje ostatnie słowa na ten temat brzmiały COOOO?!A CO JA TAM NIBY BĘDĘ ROBIŁA ...Chodziło mi o to,że ja ani rodzić,ani nauczyciel więc jako jedyna będę tam od czapy i na dodatek wiedziałam,że wszyscy się tam będą znać,a ja nikogo także żadna to atrakcja dla mnie.No i w czwartek na tym się skończyło,a w piątek siostra mi oznajmiła,że dzwoniła już do wszystkich rodziców i nawet dyrektorki szkoły zapytać czy ja będę mogła przyjść i wszyscy są chętni.Myślałam,że ją uduszę.Nie zrobiłam tego tylko dlatego,że wiedziałam,że chciała dobrze Mimo wszystko moje pierwsze słowa brzmiały NIE JADĘ!NAWET MOWY NIE MA.I dalej monolog o tym po co to zrobiła skoro ja nie powiedziałam,że ten pomysł mi się podoba.Ta mi zaczęła obiecywać,że następnym razem bardziej się ze mną dogada,ale żebym teraz pojechała,bo jak to będzie wyglądać jak już do wszystkich dzwoniła i miejsce dla mnie jest uszykowane.Ostatecznie zgodziłam się,ale byłam tak wściekła,że mnie w takiej niekomfortowej sytuacji postawiła.Na szczęście nie było tak źle.Okazało się,że parę osób znałam,a tych co nie znałam,poznałam po pierwszym piwie.

Mam nadzieję, że tym razem nie skończy się na gadaniu...
Słuchaj, ja sama długo zbierałam się, aby zakończyć znajomość z moim ex toksykiem. Doskonale rozumiem, że masz nadzieję, bo może terapia pomoże, bo "kochasz", bo chcesz tylko jego, bo...,bo...,bo..., jest milion tych "bo" - ja to przerabiałam. To są mrzonki. Moim skromnym zdaniem to Ty jesteś uzależniona emocjonalnie od tego palanta. I najgorsze w tym wszystkim jest to, że do tej pory nie zebrałaś się w sobie, aby definitywnie zakończyć znajomość. Mało tego... Podświadomie czujesz, że coś jest w tej waszej relacji nie tak, bo rozpaczliwie szukasz odpowiedzi na pytanie "jak to uratować?". Kochana... nie masz czego ratować. Jemu zależy tylko na seksie z Tobą. I niestety, prędzej czy później znajdzie nową wybrankę i zostawi Cię z poczuciem wstydu i upokorzenia. On jest wolnym człowiekiem, nie deklarował Tobie żadnych uczuć. Nawet przyznał, że mu nie zależy. Tutaj żadna terapia nawet nie pomoże. Zaoszczędź sobie takiego przykrego scenariusza...
Musisz (podkreślę MUSISZ) się ratować i jak najszybciej wyjść z chorego układu. Powodów znajdziesz wiele:
1. macie inne oczekiwania względem siebie. Ty chcesz bliskości, ciepła, uczucia. On dąży tylko do zaspokojenia własnych potrzeb.
2. Pozwalając na takie traktowanie SAMA dewastujesz poczucie własnej wartości. Jeśli nawet jakimś cudem teraz nie czujesz, że robisz źle, że sama sobie ujmujesz takim postępowaniem - to niestety, po rozstaniu przyjdzie moment refleksji nad tym co było. I będziesz w czarnej d#pie, bo pretensje możesz mieć tylko do siebie. TY MU POZWOLIŁAŚ na to jak Cię traktuje.
3. Tkwiąc w tej relacji nie rozwiązujesz fundamentalnego problemu: nie szukasz odpowiedzi na pytanie co Cię skłoniło do "związku" z tym palantem. Teraz próbujesz ratować coś, co już dawno się zawaliło. Bezsensu... Nie pracujesz nad sobą, tracisz czas.
4. Blokujesz się na innych. Ale po kolei... Wpierw sama musisz popracować nad sobą. Podjąć decyzję, trzymać się tego i powolutku, małymi kroczkami przejść detoks. Detoks będzie bolesny, nawet bardzo, bardzo, ale jest nieunikniony. Bez magicznej szklanej kuli mogę Ci powiedzieć, że taki układ nie ma przyszłości. Tutaj są dwie opcje: 1) Ty zrywasz natychmiast i na zawsze kontakt (i nie szukaj powodów/ wymówek) lub 2) on za jakiś czas pozna kogoś i epicko skoczy na inny kwiatek.
Przeżyjesz rozstanie, tak jak my, wyciągniesz wnioski. Następnie pozbierasz się i jestem pewna, że spotkasz miłość i to taką pisaną przez duże "M".

Najważniejsze abyś była konsekwentna. Słuchaj... jak to jest? Sama przed sobą chciałabyś pewnie przyznać, że dotrzymujesz danego słowa, tak? Jeśli powiesz koniec - to niech to będzie koniec. Dorośli ludzie tak właśnie postępują. Przecież nigdy nie jest tak, że jakaś opcja jest w 100% zadowalająca. Wybierasz to, co jest dla Ciebie najlepsze, mając świadomość, że przyjdzie Ci to z trudem.

Życzę Ci wytrwałości...

Jejku... Jeszcze przed chwilą coś pisaliśmy na snapchacie, miałam tam zapisane nasze rozmowy i właśnie go zablokowałam.... RYCZE JAK BOBR ;(;(;(

Też ryczałam jak wywaliłam ex z fb.Dziewczyny mi wtedy napisały,że chwilowo będzie źle,ale że to dobra decyzja i nie będę jej żałować,bo wyjdzie mi na dobre i tak było.Nie wyleczyłam się z byłego jak za dotknięciem magicznej różdżki kiedy go wywaliłam,ale odcięcie się spowodowało po pewnym czasie,że zdystansowałam się w pewnym sensie.Nic tak nie pomaga w leczeniu głowy jak odcięcie wszystkich nitek,czego na początku bardzo nie chciałam,a co było najlepszą rzeczą jaką mogłam zrobić.

Witaj lolek.
dobrze bylo  poznac Twoja historie. jednak tak bardzo sie od siebie nie roznimy
Takie historie lamia ludzi na lata i fajnie ze poradziles sobie z tym i z tego co widze wyszedles z tego silniejszy,konkretny.

Ja miałam 2 dni temu durny,a nawet baaardzo durny sen.Przyśniło mi się,że mój były doznał olśnienia i przyjechał do mnie ni z tego,ni z owego,z nienacka.Po chwili rozmowy oznajmił mi,że mnie kocha i że mu na mnie bardzo zależy oraz że chce się do mnie przeprowadzić.Na koniec dodał,że co prawda jak zmieni pracę,to w moich stronach mniej będzie zarabiał,ale pal to licho,bo miłość jest ważniejsza.Nawet nie będę komentowała tego co mój mózg stworzył...Nie dość,że scena niczym z telenoweli brazylijskiej,to jeszcze ten tekst na koniec totalnie nie w jego stylu.Ja go poznałam od strony kogoś,kto na pierwszym miejscu stawia swoje sprawy,interesy,zarabianie kasy,a tu tekst że miłość ważniejsza i to miłość do mnie...No cóż, głowa mi zaszalała.To był jeden z tych realistycznych snów,kiedy to po obudzeniu przez chwilę jeszcze nam  się wydaje,że to się działo na jawie,a nie w śnie.No i ja tak miałam,że przez kilka sekund myślałam,że to zdarzenie faktycznie miało miejsce.Na szczęście przyśniło mi się to 2 miesiące po rozstaniu,a nie 2 tygodnie więc nie popadłam w histerię i rozpacz kiedy dotarło do mnie,że to tylko sen,ale...przez to miałam wrażenie jakbym przed chwilą się z nim widziała i w związku z tym cały dzień mi było dziwnie,a wieczorem i następnego dnia miałam ryk.

Edyszka ja też ostatnio mam bardzo realne sny. Śni mi się, że moje życie jest normalne z mężem i dzieckiem u boku. Rano budze sie nerwowa i zdołowana. W ciągu dnia ta frustracja mija , a na drugi dzień to samo. Jestem już zmęczona moja sytuacją