Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

Staram się jak mogę nie grzebać w tym tylko żyć z nastawieniem,że i tak już nic nie zmienię,widocznie tak miało być.Bywa lepiej,gorzej,a czasem bardzo źle,ale jakoś czas mija i idę do przodu w żałobie.Wydaje mi się,że jak na niespełna dwa miesiące po rozstaniu,to i tak dobrze daję radę.Pisząc "dobrze"nie mam na myśli,że jestem już na prostej,bo do tego daleka droga,ale biorąc pod uwagę jak go kochałam,to i tak z godnością udało mi się "pozwolić" mu odejść(tylko zdrowie moje ucierpiało w uj i przez rozstanie i roczną walkę).Jak porównuje opis twojego stanu kiedy byłaś na moim etapie,to wydaje mi się że u ciebie było gorzej.Ps.Bardzo dobrze odpisałaś koleżance Na bank jej ten tekst pomógł,tak jak szalenie pomógł tobie po rozstaniu A moja "przyjaciółka" wczoraj na fb napisała do mnie "Co się nie odzywasz?"Nie odp.jej,a ona po chwili SMS-a "Żyjesz?".No patrz,jak zaczęli sobie o mnie przypominać.

Czytając posty tutaj dochodzę do wniosku, że nie da się wejść w związek trzymając dystans. Przynajmniej dla mnie, nie potrafię udawać kogoś kim nie jestem. Trudno. Zawsze się będę angażować. Tutaj chyba sprawdzi się przysłowie "kto ma miękkie serce, musi mieć twardy tyłek". Ale nie powiem, żebym nie obawiała się kolejnych nowych znajomości. Trochę strach mam

A ogólnie, dziewczyny, u mnie mija właśnie miesiąc i wyczuwam na horyzoncie wspomniany przez którąś z was, kryzys. A przy okazji pytanie z innej beczki. Czy bywałyście zazdrosne o waszych (teraz już byłych) chłopaków? Ja się przyznam, że byłam chociaż nie często. Między innymi jeśli chodzi o dobrą przyjaciółkę mojego ex, o której mi wspomniał bardzo późno dodając, że to była jego pierwsza miłość. Dalej jestem o nią zazdrosna i zła gdzieś w środku bo wiem, że się widują. Strasznie ją faworyzował, mimo, że pojawiła się w jego życiu po raz drugi kilka miesięcy temu po bardzo długiej przerwie.

Eiko napisał/a:

Ja o swojego bylam zazdrosna ale tak zwana zdrowa zazdroscia. Dopiero pod koniec juz jak mi gadal o tym ile on dup nie wyrwie na miescie. Wtedy odczuwalam zazdrosc i troche obrzydzenie...
W samej zazdrosci nic zlego nie widze.

A ja tam byłam bardzo zazdrosna o mojego ex, jak mi mówił, że ta koleżanka ładniejsza, tamta fajniejszy ma charakter to mnie normalnie roznosiło i robiłam mu takie akcje, że polsatowskie produkcje "Trudnych spraw" i "Dlaczego ja" to mi powinny grube miliony płacić za scenariusz.
I jeszcze Wam powiem, że gdyby mnie tak nie podpuszczał to by było wszystko okej. Pamiętam, że na początku bardzo mu ufałam, że nie miałam problemu z żadną dziewczyną. Później on zapytał się mnie: dlaczego nie jesteś zazdrosna?, a ja na to, że nie jestem bo mu ufam i że wiem, że mam taką naturę, że jak poczuję się zazdrosna to będzie ... niewesoło. On z premedytacją poszedł jeszcze na kilka imprez sam, z których dodawał foty jak się super bawi z dziewczynami, wtedy pękłam. On był bardzo zadowolony z tych awantur, mówił, że dopiero wtedy widać, że mi zależy. Więc z czasem poza zdjęciami zaczął wychwalać atuty koleżanek, ubliżając mi przy tym.
Pewnego dnia wracaliśmy razem z kolacji (na którą ja go zaprosiłam, ale to szczegół) i on bardzo się przyglądał dziewczynie, która szła ulicą. Zaczął komentować, żebym popatrzyła, jaka ona jest ładna, ma świetne nogi itp. Ja prowadziłam samochód i zatrzymałam się na środku przejścia dla pieszych (ona miała wtedy czerwone światło więc stała), otworzyłam okno i mówię: rzeczywiście świetna dziewczyna, a później do niej: "podobasz się bardzo mojemu koledze, chciałby wymienić z Tobą nr tel". Dziewczyna go wyśmiała, a on zrobił mi dziką awanturę, że go upokorzyłam.

No cóż, człowiek wytrzymuje ile może i tak się składa, że akurat ja nie mam w sobie pokładów cierpliwości wielkości złóż ropy w Emiratach Arabskich.

Dziewczyny a ja po wczoraj, gdy to zobaczyłam ze 'nasze' mieszkanie jest do wynajęcia dzis czuje sie lepiej, rano była lekka masakra ale teraz myśle ze strasznie mnie to meczy, postanowiłam próbować z tym walczyć. Mam w sobie strach przed dołem ale będę tak sobie organizować dzień zeby cały czas cos robić, zacznę ćwiczyć, czytać, robić zdjęcia, biegać. Wiem ze juz tyle razy pislam ze 'to koniec!' ale tylko pisałam, teraz czas na czyny. Jutro mam egzamin wiec dzis sie cos tam uczę. Nie chce mi sie ale musze przciez.
Myśle sobie ze marnuje życie na osobę która mnie nie chce, i wiecie co ? Teraz cos tam mi sie rozjaśnia, ze to wcale nie była tylko moja wina, ze on był mało zaangażowany w ten zwizek, na początku owszem, ale od jakiegoś roku, coraz mniej. Pózniej juz widział ze będę z nim mimo wszystko wiec przestał robić cokolwiek, byłam to byłam.

Ja byłam zazdrosna o jego siostrę, bo tak jak pisałam to on mnie do niej porównywał. A ja nie cierpie porównań. Nie byłam za to zazdrosna o jego 'przyjaciółkę' do której poszedł w czasie 'przerwy' i z która pisał jak to zle mu ze mną i ze zaluje ze z nią tak to zakończył. Teraz podejrzewam ze jest z nią. Tez fajna dziewczyna, facet ma laske a ta ma to w dupie, pisała sama do niego, nawet jak nie odpisywał to sie nie poddawała, hmmm osiągnęła cel. Trudno, ja wiem ze czegoś takiego nie zorbilabym innej dziewczynie. Dla mnie zajęty facet jest jak ksiądz, także tego... nie ruszyłabym.

Na dzień dzisiejszy dziewczyny, czuje ze faceci mnie obrzydzają. Nie wyobrażam sobie aby jakies facet mnie dotykał, całował i mówił te wszystkie czule słówka. Za wcześnie. Jak sobie przypomnie jak on mnie czarował na początku, jak wrócił z rodzinnych wakacji aby pobyć ze mną, jak były kolacyjki, kina, kwiatki... i zderzając to z tymi zimnymi, obojętnymi oczami przy rozstaniu, to uwierzcie mi, ze chce mi sie rzygac.

Dziewczyny,ale mi się samoocena podniosła!Otóż wyszłam sobie na wieczorny spacer i podczas spaceru podszedł do mnie facet po pięćdziesiątce - pan Staś,nasz okoliczny pijaczek i plączącym się językiem powiedział JAKBYM BYŁ MŁODSZY,TO BYŚ BYŁA MOJA Czuję się dowartościowana

Edyszka napisał/a:

agatek2501 napisał/a:

@Eiko, ja mam dokładnie to samo. Słysząc komplementy typu "Jesteś wyjątkową i prześliczną kobietą" przez myśl mi czasem przechodzi "Gdyby tak naprawdę było to nie byłabym teraz sama".
No kurde

Bycie singlem nie jest wyznacznikiem tego czy ktoś jest wartościowy,czy nie Po moim rozstaniu już zdarzyły mi się dwie propozycje spotkania,ale odmówiłam,bo po pierwsze nie jestem gotowa,a po drugie ci faceci nie byli w moim typie,ale oznacza to że nie jestem taka tragiczna mimo,że facet odszedł i ty też nie jesteś mimo że nie mamy facetów.

Bycie singlem nie, ale to jak zostalam potraktowana przez swojego juz tak. Wmawial mi cale zlo i grzechy tego swiata, na koniec ograbil z godnosci. Stad takie poczucie u mnie. Skoro Ex kiedys uwazal ze jestem jego "cudem" a skonczylo sie jak skonczylo to mam odczucie ze juz kazdy bedzie tak myslal

Cześć i czołem kluski z rosołem
Cześć dziewczyny po krótkiej - długiej przerwie, ale się rozpisałyście, czytałam i czytałam. Widzę, ze u Was różnie.
Karina.Julia jak czytałam o pogoniach i pościgach to fiufiu, miałaś ostatnio przeżyć, ale widzę, że już pozbierana i na haju strasznie się cieszę, że tak szybko wróciło wszystko do normy po zmianie ścieżek.
Edyszka, co do znajomych to będą sobie powoli przypominać, ale ładnie to kiedyś ujełaś w którymś poście, że jak sami się wynieśli to nie ma co do domu ich znów wnosić, czy jakoś tak. To po prostu słabe nie okazać wsparcia, poczekać aż opadnie kurz i dopiero sobie przypomnieć o istnieniu koleżanki.
Eiko, cześć w kraju fajnie, że urlop pomógł nadal iść do przodu. Widziałam pomysł z założeniem czegoś swojego - świetnie że takie pomysły zaczynają przychodzić do głowy. Jak już zaczynamy planować to znaczy, ze najgorsze minęło.

Nie wiem, co tu napisać jeszcze, bo tyle "warstw" porozstaniowych bojów się przewinęło przez ostatni tydzień U mnie dziś mija równo pół roku od rozstania. Ah ten drugi dzień świąt to chyba musiał wybrać, żeby było symboliczne ^^ Naszło mnie dziś na jakieś podsumowania i inne historie. Chciałam napisać, że jeszcze boli, że zdarzają się dołki, czarne myśli i napady małej beznadziejności, ale paradoksalnie pomyślałam sobie "hola, hola droga koleżanko", dla odmiany zrób to dziś inaczej. Tak więc po pół roku napiszę co mi się polepszyło Zaczynam normalnie jeść, co mnie strasznie cieszy, biorę mniej leków na uspokojenie, staram się dużo ruszać, biegam i jeżdżę na rolkach (u mnie objawy fizyczne to była masakra), jem witaminki i uzupełniam magnez. Także jest już lepiej. Baaaardzo doceniam moich przyjaciół, którzy byli dla mnie ogromnym oparciem, odnawiam kontakty, poznaję nowe osoby. Staram się już nie poruszać tematu rozstania i exa, bo i po co. Polepszył mi się kontakt z rodzicami, nawet mój tata z którym relacje przebiegają różnie, bardzo mnie wspiera.
Widzę u siebie duży postęp. Nie chce zapeszać, ale może za jakiś czas będę umiała się uśmiechąć do wspomnień i już nie oglądać się za siebie z żalem. Może nauczę się patrzeć już tylko  w przyszłość i maksymalnie korzystać z teraźniejszości. Przeszłość już należy zostawić. Tłukę to sobie do głowy bardzo często. Dziś myślę czego się nauczyłam w tym swoim pierwszym związku, za co jestem wdzięczna temu człowiekowi, bo jestem wdzięczna za wiele rzeczy. Staram się dostrzec, że tak miało być i tak być powinno, on poszedł swoją drogą, a ja też powinnam znaleźć swoją ścieżynkę i nią podążać. Jak przypomnę sobie swój stan z pierwszych dwóch miesięcy, to teraz czuję jakiś spokój. Nawet przestaję się już obwiniać i dostrzegam swoje zalety, które zawsze przecież ze mną były, tylko je pogubiłam w tym porozstaniowym biegu.
Czuję, że mogłabym napisać to dziś epopeję, ale chyba tylko jeszcze napiszę, że będzie dobrze dziewczyny

qaqa napisał/a:

Cześć i czołem kluski z rosołem
Cześć dziewczyny po krótkiej - długiej przerwie, ale się rozpisałyście, czytałam i czytałam. Widzę, ze u Was różnie.
Karina.Julia jak czytałam o pogoniach i pościgach to fiufiu, miałaś ostatnio przeżyć, ale widzę, że już pozbierana i na haju strasznie się cieszę, że tak szybko wróciło wszystko do normy po zmianie ścieżek.
Edyszka, co do znajomych to będą sobie powoli przypominać, ale ładnie to kiedyś ujełaś w którymś poście, że jak sami się wynieśli to nie ma co do domu ich znów wnosić, czy jakoś tak. To po prostu słabe nie okazać wsparcia, poczekać aż opadnie kurz i dopiero sobie przypomnieć o istnieniu koleżanki.
Eiko, cześć w kraju fajnie, że urlop pomógł nadal iść do przodu. Widziałam pomysł z założeniem czegoś swojego - świetnie że takie pomysły zaczynają przychodzić do głowy. Jak już zaczynamy planować to znaczy, ze najgorsze minęło.

Nie wiem, co tu napisać jeszcze, bo tyle "warstw" porozstaniowych bojów się przewinęło przez ostatni tydzień U mnie dziś mija równo pół roku od rozstania. Ah ten drugi dzień świąt to chyba musiał wybrać, żeby było symboliczne ^^ Naszło mnie dziś na jakieś podsumowania i inne historie. Chciałam napisać, że jeszcze boli, że zdarzają się dołki, czarne myśli i napady małej beznadziejności, ale paradoksalnie pomyślałam sobie "hola, hola droga koleżanko", dla odmiany zrób to dziś inaczej. Tak więc po pół roku napiszę co mi się polepszyło Zaczynam normalnie jeść, co mnie strasznie cieszy, biorę mniej leków na uspokojenie, staram się dużo ruszać, biegam i jeżdżę na rolkach (u mnie objawy fizyczne to była masakra), jem witaminki i uzupełniam magnez. Także jest już lepiej. Baaaardzo doceniam moich przyjaciół, którzy byli dla mnie ogromnym oparciem, odnawiam kontakty, poznaję nowe osoby. Staram się już nie poruszać tematu rozstania i exa, bo i po co. Polepszył mi się kontakt z rodzicami, nawet mój tata z którym relacje przebiegają różnie, bardzo mnie wspiera.
Widzę u siebie duży postęp. Nie chce zapeszać, ale może za jakiś czas będę umiała się uśmiechąć do wspomnień i już nie oglądać się za siebie z żalem. Może nauczę się patrzeć już tylko  w przyszłość i maksymalnie korzystać z teraźniejszości. Przeszłość już należy zostawić. Tłukę to sobie do głowy bardzo często. Dziś myślę czego się nauczyłam w tym swoim pierwszym związku, za co jestem wdzięczna temu człowiekowi, bo jestem wdzięczna za wiele rzeczy. Staram się dostrzec, że tak miało być i tak być powinno, on poszedł swoją drogą, a ja też powinnam znaleźć swoją ścieżynkę i nią podążać. Jak przypomnę sobie swój stan z pierwszych dwóch miesięcy, to teraz czuję jakiś spokój. Nawet przestaję się już obwiniać i dostrzegam swoje zalety, które zawsze przecież ze mną były, tylko je pogubiłam w tym porozstaniowym biegu.
Czuję, że mogłabym napisać to dziś epopeję, ale chyba tylko jeszcze napiszę, że będzie dobrze dziewczyny

Cześć i czołem,kluski z rosołem pod stołem Cieszę się,że w wielu aspektach jest u ciebie poprawa.Z każdym miesiącem będzie jeszcze lepiej.A jakie objawy fizyczne miałaś?Bo ja też mam z tym problemy.

Aż mi się smutno zrobiło jak to przeczytałam...ale powiem ci,że gdybym ja miała "przyjemność" posiadania ex w mojej okolicy,baaa mieszkającego tuż koło mnie i po rozstaniu widywała jego,a do tego razem z nową dziewczyną,w czułościach itp.to chyba bym tego nie wytrzymała i teraz byłabym w gorszym stanie niż ty wtedy.Co do obchodzenia różnych świąt,to u mnie też z tym bywało licho.O rocznicy naszej zapomniał,ale pal licho,że zapomniał,to nie rocznica ślubu tylko spotkania,a faceci nie mają głowy do dat.Bardziej chodzi o to jak zareagował kiedy mu o tym wspomniałam i dawałam mały upominek.Odpowiedział mi YYYY KOBIETY TO MAJĄ TE GŁOWY.GWOŹDZIA TAKA NIE WBIJE A DATĘ KAŻDĄ ZAPAMIĘTA.Ps.Nasza rocznica była 1go kwietnia.Od początku wszystko wskazywało na to,że ta znajomość,to będzie żart

Dziewczyny a dzisiaj jak z waszym nastawieniem do życia? Humory dopisują?

Niestety przeszłam to wszystko bardzo ciężko fizycznie, w sumie to nadal jeszcze nie wszystko wróciło do normy. Na początku ogromne trudności ze spaniem, spałam przez pierwsze 2 miesiące po 3 lub 4 godziny na dobę, ciągle myślałam. Dopiero po pół roku jem śniadanie i obiad normalnie, bo wcześniej mogłam żyć na bułce cały dzień. Biorę dużo leków ziołowych i nie tylko na uspokojenie bo ciągle trzęsą mi się ręce, to niestety jeszcze sie utrzymuje. Mam też ścisk w żołądku jeszcze czasami. No i trudności w umyciu zębów bo mam z nerwów silny odruch wymiotny. Staram się aktywnie spędzać czas żeby zająć sobie czymś myśli, biegam i jeżdżę na rolkach ale ogólnie po tylu miesiącach nerwów jestem osłabiona.
A jak to wygląda i Ciebie Edyszka?
Wiem, że pewnie też jesteś zmęczona bo objawy fizyczne wyczerpują, ale warto czasami zmusić sie chociażby do krotkiego spaceru ☺

Do spacerów zaczęłam się zmuszać już kilka dni po rozstaniu.Nawet biegałam trochę ostatnio,ale coś mnie kolana zaczęły boleć więc chwilowo zrobiłam przerwę.Po pierwszym biegu myślałam,że padnę - tak osłabiony mam organizm.Na początku nie mogłam nic jeść.Zmuszałam się,ale na widok jedzenia bądź zapach mdliło mnie.Teraz już jem choć apetytu jeszcze zbytnio nie mam,ale w porównaniu z tym co było,to i tak dużo lepiej.Niestety przytyłam,bo zaczęłam się pocieszać słodyczami,no wiesz typowy syndrom kobiety porzuconej "Mogę brzydnąć,w końcu on i tak mnie nie chce"(na szczęście już tak nie myślę).Było i czasem nadal jest kołatanie serca,jestem osłabiona,przy wysiłku fizycznym zaraz zadyszka,no i jakiś czas temu miałam nerwobóle,które mi się dawały we znaki.Glowa mnie też często od stresu bolała.To wszystko nie tylko przez stres po rozstaniu,ale też przez roczną walkę o niego,także dokopałam swojemu organizmowi

qaqa napisał/a:

Niestety przeszłam to wszystko bardzo ciężko fizycznie, w sumie to nadal jeszcze nie wszystko wróciło do normy. Na początku ogromne trudności ze spaniem, spałam przez pierwsze 2 miesiące po 3 lub 4 godziny na dobę, ciągle myślałam. Dopiero po pół roku jem śniadanie i obiad normalnie, bo wcześniej mogłam żyć na bułce cały dzień. Biorę dużo leków ziołowych i nie tylko na uspokojenie bo ciągle trzęsą mi się ręce, to niestety jeszcze sie utrzymuje. Mam też ścisk w żołądku jeszcze czasami. No i trudności w umyciu zębów bo mam z nerwów silny odruch wymiotny. Staram się aktywnie spędzać czas żeby zająć sobie czymś myśli, biegam i jeżdżę na rolkach ale ogólnie po tylu miesiącach nerwów jestem osłabiona.
A jak to wygląda i Ciebie Edyszka?
Wiem, że pewnie też jesteś zmęczona bo objawy fizyczne wyczerpują, ale warto czasami zmusić sie chociażby do krotkiego spaceru ☺

Do spacerów zaczęłam się zmuszać już kilka dni po rozstaniu.Nawet biegałam trochę ostatnio,ale coś mnie kolana zaczęły boleć więc chwilowo zrobiłam przerwę.Po pierwszym biegu myślałam,że padnę - tak osłabiony mam organizm.Na początku nie mogłam nic jeść.Zmuszałam się,ale na widok jedzenia bądź zapach mdliło mnie.Teraz już jem choć apetytu jeszcze zbytnio nie mam,ale w porównaniu z tym co było,to i tak dużo lepiej.Niestety przytyłam,bo zaczęłam się pocieszać słodyczami,no wiesz typowy syndrom kobiety porzuconej "Mogę brzydnąć,w końcu on i tak mnie nie chce"(na szczęście już tak nie myślę).Było i czasem nadal jest kołatanie serca,jestem osłabiona,przy wysiłku fizycznym zaraz zadyszka,no i jakiś czas temu miałam nerwobóle,które mi się dawały we znaki.Glowa mnie też często od stresu bolała.To wszystko nie tylko przez stres po rozstaniu,ale też przez roczną walkę o niego,także dokopałam swojemu organizmowi

Podziwiam, ze w ogole do czegos sie zmuszacie. Ja na poczatku praktycznie nie wychodzilam z pokoju. Lezalam, plakalam lub spalam. Po 6 mc funkcjonuje normalnie. Znowu zyje na poczatku schudlam 9 kg, od tamtej pory przytyłam 2kg mimo ze odzywiam sie normalnie
Co do poczucia swojej wartosci. Tez nie czuje ze jestem glupia czy brzydka ale zostalo to ale... w moim przypadku mysle sobie jak moglam byc tak glupia zeby sie tak dac traktowac mam nauczke na cale zycie !:D

Karina.Julia.8 napisał/a:

Edyszka napisał/a:

Aż mi się smutno zrobiło jak to przeczytałam...ale powiem ci,że gdybym ja miała "przyjemność" posiadania ex w mojej okolicy,baaa mieszkającego tuż koło mnie i po rozstaniu widywała jego,a do tego razem z nową dziewczyną,w czułościach itp.to chyba bym tego nie wytrzymała i teraz byłabym w gorszym stanie niż ty wtedy.Co do obchodzenia różnych świąt,to u mnie też z tym bywało licho.O rocznicy naszej zapomniał,ale pal licho,że zapomniał,to nie rocznica ślubu tylko spotkania,a faceci nie mają głowy do dat.Bardziej chodzi o to jak zareagował kiedy mu o tym wspomniałam i dawałam mały upominek.Odpowiedział mi YYYY KOBIETY TO MAJĄ TE GŁOWY.GWOŹDZIA TAKA NIE WBIJE A DATĘ KAŻDĄ ZAPAMIĘTA.Ps.Nasza rocznica była 1go kwietnia.Od początku wszystko wskazywało na to,że ta znajomość,to będzie żart

Smutno to było mi kiedyś, teraz jest mi to obojętne gdzie on mieszka, co i z kim robi. Przeszłam już wszystko. Traumę świąt Bożego Narodzenia, kiedy przyprowadził ją do domu (wtedy miałam nadzieję, że to jakaś kuzynka), walentynki, dzień kobiet, moje urodziny, ich widok razem, jego ignorancję w stosunku do mnie, ich wspólne wyjazdy, mieszkanie. Ten moment, gdy sama muszę ich minąć lub wspólne imprezy.
Mam nadzieję, że moje doświadczenia okażą się pomocne dla którejś z Was.

Edyszka Twój nie pamiętał 1go kwietnia, a to ciężko zapomnieć, przecież prima aprilis wtedy jest Mój nie pamiętał 6 grudnia, ale tylko raz miał okazję się wykazać, bo rozstaliśmy się 03.12.2016, czyli na 3 dni przed naszą drugą rocznicą.

Nie pamiętał,bo od chwili jak mnie zdobył to uznał że już nic nie musi i świat zaczął się kręcić jedynie wobec niego i jego spraw,a ja zaczęłam schodzić coraz dalej w tył kolejki aż znalazłam się na samym końcu po wszystkim i wszystkich.Ps.Wspólne imprezy?Rozumiem,że chodzi o to,że oni razem na imprezy chodzili,a nie że ty trafiałaś na te same co oni.

emczii napisał/a:

Haha Edyszka ! Ty nawet na spacer nie możesz spokojnie wyjsć bo wszędzie adoratorzy

Karina, masz racje! Wcale mnie nie wkur*iają twoje rady, są dla mnie bardzo pomocne. Za niecały tydzień miną 3 miesiące, boję sie ze doły wrócą, a Ty w jakim byłaś stanie po 3 miesiącu ?
Dzis mam dobry dzień, nie czule sie zle, dół  był jakiś - moze 2-3 razy w ciągu dnia i krótki, odbijam myśli. Jestem z sobie dumna, bo serio zaczęłam cos robić zeby go wywalić z życia w końcu !

Myślę, że jesteś na dużo lepszym etapie, bo ja w 3 miesiącu po rozstaniu byłam w czarnej d... Nie jadłam, nie umiałam się ogarnąć, ogólnie: wszystko na nie. Zwalałam winę a to na siebie (bo mogłam być bardziej... lub mniej...) a to na niego (bo przecież zachowywał się tak, że ja nie mogłam postąpić inaczej). Wówczas byłam swoim największym wrogiem. Źle się czułam sama ze sobą. Pamiętam, że to był taki straszny ból, potrafiłam iść ulicą i nagle się rozpłakać, bo widziałam coś, co mi go przypomniało. Trzęsłam się jak jakiś narkoman na głodzie. Szukałam jego wszędzie, a gdy go widziałam to aż dech w piersiach mi zapierało.
Akurat trzeci miesiąc wypadł w lutym a więc były walentynki i jeszcze jego spotkałam z nią. Ona z bukietem kwiatów szła, z takim jakiego ja od niego nigdy nie dostałam. Przytulona do niego, on jej kaptur na głowę założył, zmarznięte ręce ogrzewał. Przeszli obok mnie bez słowa, on nie przywitał się ze mną. Zignorował mnie jak papierek na chodniku. Wiesz... wtedy mnie to bolało, bo ja nawet na walentynki nigdy nic nie dostałam. Zawsze wtedy pokłócił się ze mną o coś i "nie zasłużyłam" na prezent, a już nie wspomnę, żeby mnie gdzieś zaprosił. Pamiętam, że przez dwa lata mówiłam znajomym, że "ja nie obchodzę walentynek, bo to komercyjne święto", a strasznie chciałam je obchodzić z nim. Tylko wstyd było przyznać się przed znajomymi jak jest.
Teraz mówię o tym tak, jakbym opowiadała jakiś film. Zero emocji.
Ale jeśli chodzi o analizę jego zachowania to trwała u mnie od 2 do 4/5 miesiąca i była bardzo intensywna. Ja wtedy tylko o nim chciałam rozmawiać, to był mój cel, aby wstać, spotkać się z ludźmi i móc się wygadać o nim i najlepiej usłyszeć co inni na to wszystko. Jak zostawałam gdzieś sama to z nim na głos rozmawiałam - tzn nie z nim dosłownie, tylko tak, jakby on był. Później to sporadycznie analizowałam sytuację (jak go spotkałam to się zastanawiałam "po co on to robi"). Tak 4/5 miesiąc pojawiła się niesprawiedliwość.
Dzisiaj: nie analizuje nawet jego wieczornego joggingu ( a to dopiero ubaw, bo to człowiek, który unika sportu). Jak zaczął ten cyrk robić to strasznie się posypałam emocjonalnie, bo znowu było rozważanie "po co?, na co?".I pomyślałam tak: jeśli takie akcje mają miejsce to jedynym ratunkiem dla mnie jest bagatelizowanie tego. Nie zastanawiam się wcale po co on to robi. Traktuje go jako tło: o jakiś tam dawny znajomy biegnie sobie. I koniec tematu. Oczywiście jak mogę to staram się go zgubić, ale kieruje się tu własnym samopoczuciem, bo nie chcę aby on biegł za mną i np. patrzył mi na tyłek czy na nogi.

emczii jeszcze do Ciebie nie pisałam. Znów napiszę, że odczucia miałam podobne jak Ty. Swoją drogą ciekawe jak róznymi osobami jesteśmy, spotkałyśmy się tu na forum, bo przeżyłyśmy podobną sytuację  - rozstanie, a jak nasze zachowania i myśli w jakiś sposób się przecinają. Ja widzę w każdej z Was trochę siebie. Wiele razy pisałam Karinie i Edyszce "o u mnie podobnie", "jakbym czytała o sobie".
Jak czytałam twoje posty Emczii, to twoje odczucia też w pewien sposób "przerobiłam". Rozumiem twój ból i smutek, targające Tobą emocje. Nie wiem jak odbierzesz tego posta, ale może napiszę po kolei.
Na początku też miałam ogromne poczucie niesprawiedliwości, tak jak Ty zadawałam sobie milion pytań, a czemu wybrał inną, a że to nie może się tak skończyć. Odnośnie akcji, którą odstawiłaś to i ja miałam takie myśli, że teraz się ich wstydzę. Jesteś młodziutka, popełniłaś błąd pod wpływem emocji - bywa i tak. Błędy należy sobie wybaczać
Byłaś z eksem, nie pojechałaś z nim na wyjazd, chciałaś poprawić swój defekt o którym pisałaś, powodowało to różnego rodzaju emocje, spięcia, chciałaś być dla niego lepszą wersją siebie, on się oddalał. Wszystko rozumiem. Ale jak czytam twoje posty to wylewa się z nich taki żal za czymś utraconym. To też rozumiem, bo dla każdej z nas rozstanie, utrata partnera jest bolesna. Ja ze swoim byłam 7 lat, dorastałam z nim, wszystko pierwsze, nigdy z kimś innym, wszystkie znajome pary się pobierają (z naciskiem na wszystkie - na fejsbuku 2 wesela co sobota), miałam też plany i marzenia, mieszkałam z nim 4 lata, też wybierałam meble do naszego mieszkania, zakładałam swoją firmę, wszystko z nim, to jemu opowiadałam co robiłam, jakie mam obawy, z czego się cieszę, co wywołało mój uśmiech, mój eks też mnie nie krzywdził, był dla mnie dobry i pokazał dużo rzeczy, pomógł spojrzeć inaczej na świat. Teraz muszę opuścić mieszkanie w którym kupowaliśmy razem talerze i nawet szczotkę do kibla, muszę zostawić kota którego od niego dostałam, wynająć pokój, firmę przenieść do domu rodziców. Koleżanki się hajtają, wyjeżdżają na wakacje z narzeczonymi, z mężami, a ja jedna ze swojego towarzytwa robię regres. Nie wiem co mnie czeka, jak mi sie poukłada. Popadłam w depresję, mam przepisane leki, które z pewnością są super smaczne, tylko jeszcze nie zamierzam ich brać. Mam ciężki zawód, którym zajmuja się głownie faceci, dużo stresu na głowie każdego dnia. Też w głębi duszy wiem, że ciężko będzie mi spotkać drugiego takiego dobrego chłopaka. Z drugiej strony tak jak pisałaś, co pisał twój eks, że nie jesteś dziewczyną na widok której szybciej bije serce - odczuwałam ze strony swojego eksa taką aurę już dłuższy czas przed rozstaniem. Po co piszę to wszystko? Bo miałam i mam podobnie jak Ty. Z tym, ze jeszcze przez kilka miesięcy mieszkam w mieszkaniu które razem urządzaliśmy, ale to długa historia. Codziennie rano budzę się w dotychczas wspólnym łóżku i jem ze wspólnego talerzyka Łatwo nie jest...
I teraz kobieto do sedna. Nie i jeszcze raz nie. Ja wiem, że Ci ciężko, doskonale to rozumiem, ale jeszcze raz nie Jesteś młoda, studiujesz, zabrzmi banalnie ale całe życie przed Tobą. Postaram odnieść się do wszystkiego co piszesz, ale to będą tylko moje przemyślenia.
Mieszkanie, dotychczasowe życie, plany i marzenia - to już niestety jest przeszłość. Ciężko i smutno, ale przeszłość. Może napiszę jak ja sobie to tłumaczę, bo twoje posty ładnie obrazują moje myśli z wcześniejszego etapu po rozstaniu. "To niesprawiedliwe" - tak, tak teraz czujesz, że to niesprawiedliwe, ale nikt nie mówił, że życie czy związki są sprawiedliwe. Nikt nam w życiu nie zapewnił wzajemności, że jak my się staramy to i w zamian otrzymamy to samo. Chociaż osobiście wierzę w karmę i  energię, to chyba czasami karma może się spóźnić, a energia poleci nie tam gdzie trzeba. "On ma teraz super życie beze mnie" - no tak, po to się też rozstał, bo chciał dla siebie czegoś innego. Teraz jest już oddzielną jednostką, robi, myśli i czuje co chce, i pewnie w naszych myślach co gorsza Z KIM CHCE. Ale to też naturalna kolej rzeczy. Jak łapię mnie rozpacz, jak on tak mógł, zły niedobry odejść to odwracam w głowie sytuację. Jak ja bym odeszła, jakbym się zachowała, co bym czuła. Jak to ja bym zakończyła związek, to fakt zrobiłabym to ładniej niż każdy z tej opisywanej przez nas bandy Ale jeśli taką decyzję bym podjęła, to tego bym się trzymała. I pomimo sentymentu i pewnie też ciepłych uczuć do tej drugiej osoby, jakbym chciała odejść to nic by mnie nie zatrzymało. Dlatego jeśli ja miałabym prawo podjąć taką decyzję, to i twój eks i mój eks też mieli do tego prawo. Jak to zrobili to wiemy i bez komentarza. Boli nas, bo ich straciłyśmy -  to też naturalne. Ale nasze ścieżki się rozeszły. Emczii pisałaś, że twój eks napisał, że nie jesteś dziewczyną na widok której szybciej bije serce. Ja też już od długiego czasu nie czułam się najważniejsza dla mojego eksa, nie byłam jego pierwszym wyborem "tak, jestem pewny, to ta jedyna, urodzi mi syna", chociaż i takie głupoty mówił na głos... Jeśli my nie byłyśmy ich pierwszymi wyborami, których na tamten czas byli pewni, to po co być razem? Zapewniam Cię, że jakbyście byli dłużej, czułabyś się tylko gorzej i gorzej.  "Nie spotkam nikogo takiego" - twoją rodzinę to powinni zakneblować, serio. Tego nie wiemy kogo spotkamy. Mamy szczęście, że miałyśmy fajnych facetów, nie zwichrowali nas za mocno. Spędzliłyśmy jakiś czas w naszym życiu w szczęściu, trzeba to docenić "Mieszkałam tam z nim, a teraz to on z kimś innym tam mieszka" - też naturalna kolej rzeczy. Tego posta piszę z "naszego" łóżka. Jak się wyprowadzę to najpewniej on będzie spał na tym łóżku, najpewniej nie sam. Też pewnie mnie zaboli jak się tego dowiem, chociaż zadbam żeby sie nie dowiedzieć. Może i ja kiedyś będę spała w innym już łóżku z kimś innym kogo pokocham. I Ty Emczii też  - w oddzielnym łóżku rzecz jasna "Zawaliłam egzaminy, to rozstanie doprowadzi mnie do ruiny"  - rozstanie nigdzie Cię nie doprowadzi. Ale Ty sama możesz się już gdzieś doprowadzić. Po rozstaniu zostałam z firmą na głowie. On nie znał się na moich rzeczach, inna bajka, ale jego zabrakło, wsparcia zabrakło. A ja nie umiałam dodać dwóch do dwóch, a myśleć musiałam żeby ludziom sufit nie spadł na głowy w ich wymarzonym domu. Przez pierwsze 3 miesiące firmę chciałam zamknąć, wyprowadzić się z miasta i pojechać paść owce. I z tymi owcami piszę całkiem serio. Firmy nie zamknęłam, funkcja dodawania wróciła do mózgu, prawdopodobnie umiem też już mnożyć i dzielić Emczii, z perspektywy, nie warto. Nie idź myślami w stronę, zawalę studia. Piszesz, że to Cię insteresuje, choćbyś miała zaciskać zęby i nawet poprawić ten dzisiejszy egzamin albo i nie daj boziu, jakieś kolejne - to wszystko jest do ogarnięcia. Może nie masz teraz faceta, kogoś bliskiego, jest Ci ciężko, ale warto skupić się na sobie i myśleć o swojej przyszłości. Kolejny banał - no ale świat się nie skończył i czas nie stanął w miejscu dla nikogo.
Ogólnie myślę, tak jak napisałam wcześniej, że to nasze ego. Karina chyba się z tym nie zgodziła, ale nadal będę się przy tym upierać. Że ten cały ból, żal, poczucie niesprawiedliwości bierze się z naszego poranionego ego. "Jak on mógł MI to zrobić?, Czemu JA?, Co ze MNĄ było nie tak?" Nasze życie się kręci koło tego ego. Pcha nas do rozwoju, do podejmowania decyzji, chce naszej wygody i ogólnie chyba kieruje naszym życiem. Ale czasami chyba trzeba spojrzeć na to szerzej. Nie tylko my tak cierpimy, nie tylko nas spotykają takie rzeczy, to wszystko, każdy rodzaj rozstania dzieje się każdego dnia i na całym świecie. To trochę taka część życia. Każdy chciałby być szczęśliwy i należy do tego dążyć, ale trzeba też umieć być wdzięcznym za to co się ma, pomimo tego że też dużo się straciło. Emczi spróbuj doecnić wspólny czas, zaakceptować koniec. Spróbuj jakoś "puścić" go emocjonalnie. Piszesz, że chciałabyś być obojętna - też bardzo bym tego chciała. Tylko to nie przyjdzie samo z czasem. Możesz nie myśleć, odsuwać to od siebie, ale przerobienie rozstania to też duża praca sama nad sobą. Żeby 'ozdrowieć" trzeba troszkę zmienić myślenie. Może pomyślisz, że się tutaj mądrze, bo już pół roku minęło. Nie odbieraj tego tak Chciałam tylko podzielić się swoimi przemyśleniami, bo widzę, że bardzo skupiasz się nad tym co straciłaś, że on, że jakby był to byłoby lepiej, łatwiej, że już nigdy nic z nikim. Myślę, że już powoli sama czujesz, że prawdopodobieństwo na to nie wskazuje. Jeszcze będzie ktoś, z kimś, lepiej, dobrze, bezpiecznie Po prostu za jakiś czas. Ale póki co staraj się nie zadręczać myślami. Mieszkanie to mieszkanie, ulice to ulice, miasto to miasto. Skup sie na sobie. Nie pojedziesz na wakacje, ja też nie Ale zamierzam przejechać milion kilometrów na rolkach, lepiej poznać najbliższe okolice miasta, popałętać się bez celu i spróbować się z tego cieszyć, pomimo że na fejsiku nie będzie albumu MAJORKA 2017  ^^ Piszesz, że załatwiasz praktyki i normalnie byś zadzwoniła i mu o tym powiedziała. Ja też bym zadzwoniła i powiedziała, że wygrałam przetarg. No ale sobie nie zadzwonimy, a to niczego nie zmieni. Ty nadal pójdziesz na praktyki, tak jak i inne osoby które też nie miały o tym komu powiedzieć, a ja będę mieć robotę, tak samo jak inne osoby które też nie pochwaliśmy się nikomu wygranym przetargiem.
Ogólnie, im wcześniej dotrze do nas, że nic w życiu nie jest dane nam na zawsze tym zdrowiej. Ile pięknych historii, piękniejszych niż nasze związki w fazie rozkwitu, skończyło się w brzyszy sposób niż te nasze związki. Ile spowodowały większego cierpienia. A pomimo to świat kręci się dalej i ci ludzie po jeszcze większym cierpieniu się podnieśli. Może już będą inni, bo zmieniło ich doświadczenie, tak samo jak nas. Ale coby się nie działo nadal można wystawić twarz do słońca i się po prostu uśmiechnąć

Ja teraz też przybrałam na wadze, ale to efekt grilli, jedzenia w knajpach i ogólnie przebywania z moimi znajomymi
(z pozdrowieniami dla Was: jeśli mnie czytacie teraz to tak zrzucam na Was całą odpowiedzialność za moje nadprogramowe 3kg)

Organizm Edyszko trzeba zregenerować. U mnie największą zmorą po rozstaniu są zmarszczki, stres nie służy mojej cerze...

Czyli jest dobrze Tak nieśmiało, spacer, bieganie i powoli powoli do przodu. Dopóki nie spróbowałam to nie przypuszczałabym że przebieranie nogami po chodniku tak potrafi oczyścić umysł.

Co do jedzenia słodyczy Też walczyłam około roku o związek, niepewność, motanie się, przytulił - kocha, nie przytulił - nie kocha i inne takie. Niedawno przeglądałam rozmowy z koleżanką z tamtego czasu i wszędzie tylko widziałam "mam zły humor, jestem smutna, ciągle płaczę, to pewnie pms". Za przeproszeniem dupa a nie pms, zwykła niepewność i poczucie wygasających uczuć po drugiej stronie tak na mnie działały. Wtedy to dopiero zajadałam smutki słodyczami, byłam jak wielka słodka kula nieszczęścia.

Teraz pomimo dolegliwości fizycznych, zmuszam się do wysiłku to i chociaż dobrze wyglądam. Chyba nigdy wcześniej nie wyglądałam tak dobrze ^^ Mam nową fryzurę, połowę nowej garderoby bo schudłam ok. 13 kg, maluje się jakby zależało od tego moje życie i chociaż to trochę poprawia mi humor. Po słodycze już nie sięgam, chyba że ciastko do kawy bo bez tego ani rusz.

Na nerwobóle i bolącą głowę, tak jak pisała Karina, magnez, potas, witaminy. Przy takim napięciu nerwowym jakie odczuwamy to podstawa. Wieczorem przed snem polecam picie melisy Już chyba z przyzwyczajenia przechylam codziennie dwa kubeczki.

Z tego co piszesz, żyjesz teraz w jakimś sensie na pół gwizdka, może teraz jest czas, żeby kanapki przygotowywać jakby od tego zależały losy wrzechświata? Wiem, że nie chce się jeść, mi też jeszcze czasami przeszkadza sam zapach jedzenia, ale warto o to zadbać. Jeść warzywa i owoce. Po takiej długiej nerwówce, która nadal trwa dostarczanie sobie potrzebnych elementów jest bardzo ważne. Wszędzie trąbi się o zdrowym stylu życia, prawidłowej diecie. To teraz dla nas są ważne rzeczy Powinnyśmy zadbać o nasze ciała, bo zmęczenie, stres daje się niestety we znaki.

Śladowe informacje na jego temat niech Cię nie ruszają - jakie to ma teraz znaczenie, co on robi?
Ja tam sobie myślę, że nie mam prawa wpieprz@ć się w życie exa, oceniać go czy krytykować. Sama bym nie chciała, aby on ingerował w moje. Jak coś usłyszę w stylu "oj żebyś wiedziała jaki on teraz jest szczęśliwy" to uśmiecham się w duchu i myślę "dobrze, że jest szczęśliwy, życzę mu wszystkiego dobrego".  I to nie jest tak, że zapomniałam jaki był podły. Pamiętam, ale zrobiłam wszystko aby mnie to już nie ruszało, nie bolało...
@qaqa - nasze szczęście też na nas czeka, spokojnie

Karina.Julia.8 po jaką cholerę ktoś Ci mówi, że on taki szczęśliwy?! Niektórzy nie mają za grosz wyczucia, chyba, że są tak podli i robią to celowo:((
Trzymajcie się dzielne dziewczyny!!!

Eiko napisał/a:

Karina ja tez dziś mam słaby humor. Widzialam jak ex robil zakupy ze swoja w hm. Nie chodzi o to ze zakupy jej ale ze dla dziecka nic nie daje od razu dola złapałam u mnie czekolada nie pomoze

Eiko taka jest rzeczywistość, że dziecko na ojca liczyć nie będzie mogło. Nie przejmuj się ich widokiem. Ot co - zwykle zakupy w sieciówce. Jestem pewna, że sama dasz dziecku więcej niż by to miało miejsce gdybyś była nadal w związku z nim.

U mnie ciężki dzień powoli mija. Najgorsze za mną...