Jestem gorszym rodzicem, nie radzę sobie. - Netkobiety.pl

A co jest fajnego w poświęceniu się całkowicie mężowi ? Przecież ona jest jeszcze młodziutka. Na studia, dziecko na głowie i do tego trzęsie się nad mężem.

Zdążyło się nam pojechać na krótki 5 dniowy urlop bez małej. W sylwestra byliśmy w Dubaju bez niej. Taka ze mnie mama.
Nie rodziłam naturalnie, nie karmilam piersią.

A ja niestety nie zgodzę się z Tobą. W sylwestra dziecko mogło mieć z rok ? Przecież takiego malutkiego dziecka nie zostawia się od tak. Dziecko pewnie odczuło brak rodziców. Nie sądzisz ?
Autorko co Wam szkodzilo zabrać dziecko?  Mogliście ten czas spędzić w 3, ale wolałas oddać się facetowi.

Z dzieckiem też można odpocząć. A skoro autorkę stać na wakacje w Dubaju to mogła na miejscu wynająć opiekunkę, ale dziecko było by z nimi.
Autorka wyżej postawiła męża niz dziecko.
Nie sądzę, żeby taka młoda kobieta sama zdecydowała się na dziecko. Nie sądzisz, że autorka jest za młoda ?
I nadal nie podoba mi się takie wysokie stanowisko Twojego męża w randze.

Autorka napisała, ze najważniejsza jest dla niej córka i mąż. Zmieniła życie dziecku tylko dlatego, ze był w szpitalu. A mąż powinien ją wspierać, a nie zabierać córkę. Skoro to on ma u dziecka większy autorytet to powinien też dziecku pomóc pokochać mamę. Moim zdaniem to jednak autorka była nie przygotowana do swojej roli. Mogła spokojnie skończyć studia i wtedy myśleć o dziecku.
Pakowanie sie w dziecko w tak młodym wieku to niekoniecznie dobry wybór, mogła spokojnie nie jednego sylwestra spędzić.

Naprawde wolałabym zostać w domu z dzieckiem niz lecieć gdzies na wakacje.
Po za tym nie rozumiem jeszcze jednego.
Autorko piszesz, że dziecko nie mowi nic po polsku, za to mówi po hiszpańsku i niemiecku. Po co dziecku tyle języków ? To tylko dziecko.

Rozumiem. To, na szczęście, nie jest jednak prawo obowiązujące wszystkich. Poza tym, to są Twoje wyobrażenia o tym co wolałabyś, gdybyś miała 15 miesięczne dziecko.

Przeczytaj jej posty, znajdziesz w nich odpowiedź. Ojciec dziecka jest Hiszpanem, a dziadek Niemcem.

Edycja:
Na tym zakończyłam polemikę z Tobą, Olciupolciu.

Przecież dobrze radzę autorce.

Jednak dla dziecka to za dużo. Zacznie dużo później mówić.

Chciałam napisać że późno zacznie mówić.
A autorka jako mama nie jest tego świadoma.

Co innego dorosły człowiek a co innego dziecko.
Autorko a Ty jakimi językami się posługujesz ? Jak poznałaś Hiszpana, jak długo jesteście razem ?

Było mi ciężko bez małej na urlopie. Brakowało mi jej, ale była w Hiszpanii z dziadkami.
Co do jej języków - mój mąż jest Hiszpanem, mój tata Niemcem, a mamą Polką. Moja córka urodziła się w Hiszpanii. Chce, żeby potrafiła języki, którymi mówimy w rodzinie.
Co do mojego męża i córki - oboje są dla mnie ważni, kocham ich.
Przy chodzącym dziecku ciężko usiąść na chwilę, a co dopiero odpocząć.
Chcieliśmy mieć dziecko. Nasza córeczka jest wyczekana.

No i dobrze mówiłam. Za szybko sie to podziało. 4 lata i juz duże dziecko.
Dlatego właśnie powinnaś na spokojnie skończyć dziecko i dopiero później myśleć o ślubie i dziecku.

Studia pewnie miały być. Dziewczynie słownik szaleje.

Żałuję, że dopiero teraz przejrzałam założony przez Olciępolcię wątek "Nie chce odchodzić od męża. Mąż ściągnął obrączkę." - zignorowałbym jej posty.

Alex12, rozumiem, że Ci ciężko i trudno: masz sporo obowiązków, a wychowanie dziecka nie jest - wbrew opiniom niektórych - ciągłym i niezmiennym pasmem radości. To także, o czym rzadko kto uprzedza rodziców, ból kręgosłupa, niewyspanie, złość, frustracja, niepokój. Jeśli rodzice zamykają się w czterech ścianach, jeśli nie dopuszczają innych osób (babć, dziadków, przyjaciół, sąsiadów, koleżanek, znajomych, it.d.) do dziecka i nie wciągają ich w wychowanie, jeśli nie dbają o siebie wzajemnie, jeśli nie dbają o własne BHP (odpoczynek od własnego, nawet najkochańszego, dziecka jest niezbędny, by zachować rozum), to stają się zgorzkniali, mający 'zazłe' do wszystkich i o wszystko.

Z Twych postów wynika, że tworzycie udaną rodzinę; to, czego brakuje to Twej wiary w siebie samą - nie wnikam w przyczyny, znasz je dobrze. Jesteś dorosłą kobietą, sama możesz wybrać z zasad Ci przekazanych to, co jest dla Ciebie i dla Twych bliskich dobre. Przed nikim nie musisz się spowiadać ze swych wyborów, nie musisz zasługiwać na niczyją miłość; rozepnij gorset 'debeściaka'.
Zacznij (i nie przestawaj) zauważać swe zalety i cenić je.

Kochana, być dobrą mamą, a idealną mamą, to taka przepaść jak między zobaczyć księdza, a zobaczyć boga ktoś podobno kiedyś widział, takie krążą plotki i każdy o tym gada, ale umieć to nikt nie umie, bo... się nie da!

poluzuj kucyk i dbaj o siebie

Odszukałam to, co dawno temu napisałam o dzieciach i ich wychowaniu:

Masz coś wspólnego z psychologią ? Mówisz bardzo mądrze.
W niektórych Twoich postach odnajduję podobieństwo do wypowiedzi mojej mamy, która jest psychologiem.
W naszym wypadku mała do szczęścia potrzebuje bardziej taty.
Nigdy nie żałowałam naszej decyzji.
Udało nam się spokojne, przekochane dziecko. Ale czasami po całym dniu czuję się wykończona, padam z nóg. Mimo wszystko cieszę się, że ich mam.
Jednak brakowało mi jej na urlopie, czułam ogromne wyrzuty sumienia, to było nasze pierwsze dłuższe rozstanie.

Autorko masz rację że nie powinnaś wyjeżdzać bez dziecka. Zostawiłaś ją od tak.
A po za tym dziecko woli tego rodzica którego bardziej kocha, a kocha tego ktory jest lepszym rodzicem.

No to dlaczego dziecko tak podchodzi do matki ? Nawet autorka przyznaje się że dziecko woli tatę.
Jeśli zostawiła dziecko bez mniejszego problemu i pojechała na wakcje to co będzie następnym razem?

Mam pewne marzenie - zostać mamą i jeśli mi by się udało to byłabym najlepszą mamą. Jestem dojrzalsza od autorki, maleństwo miało by wszystko i uwierz mi jakbym byla na miejscu autorki to po
1. Slub i dziecko po ślubie
2. Dziecko sie kocha, a nie tylko wychowuje
3. Dałabym dziecku wszystko co najlepsze.
4. Co to jest ,,podobna do taty" a to źle???

Tak jak napisałam dziecko woli tatę z jakiegoś powody, a skoro szaleje za nim to też go kocha.
Autorka nad dziecko przekłada swoj związek

Nie jestem matką i nie mam większego pojęcia o dzieciach, ale posłużę się przykładami ze swojego otoczenia. Mamy dwie matki:

Pierwsza - zaliczyła z chłopakiem "wpadkę", wzięli szybki ślub, zamieszkała u niego i w międzyczasie kończyła studia i pracowała za granicą. Rok po urodzeniu poszła do nowej pracy, dzieckiem opiekuje się teściowa. Szybko się okazało, że matka nie ma "drygu" do dzieci, a mąż spisuje się znakomicie w roli rodzica. Trochę brakuje jej cierpliwości, trochę "umiejętności obsługi", nie nadskakuje dziecku jak często robią to inne młode matki. On przeciwnie- rozpieszcza córkę, przewija, kąpie, dyżuruje w nocy, ma ogrom cierpliwości. Na szczęście oboje pamiętają, że są przede wszystkim ludźmi i często wyjeżdżają razem, zostawiając dziecku pod opieką teściów. Teraz, po kilku latach: ona spełnia się w pracy, małżeństwo fajnie funkcjonuje i widać, że tworzą dograną parę. Dziecko jest radosne, pewne siebie, rozwija się znakomicie i absolutnie nie wykazuje żadnych braków - lgnie do innych dzieci i marzy o rodzeństwie, a z matka ma bardzo dobry kontakt. Słowem - wszyscy są zadowoleni, mimo że matka nie poświęcała dziecku 100% uwagi i jak sama twierdzi - radzi sobie z rodzicielstwem gorzej niż mąż.

Druga - najpierw ślub, potem planowane macierzyństwo (dwójka dzieci w wieku szkolnym). Matka nie wróciła do pracy, tylko mąż utrzymuje rodzinę, ale finansowo stoją b. dobrze. Matka poświęca się w 100%, nie jeździ na wakacje, nie spotyka się ze znajomymi, siedzi 24 h w domu przy dzieciach. Traktuje macierzyństwo jak swój cel nadrzędny, zaniedbując przy tym męża i siebie. Jako matka spisała się bardzo dobrze - dzieci są grzeczne, dobrze wychowane, pewne siebie, rozwój przebiega bez większych zakłóceń. Ale mijają lata i matka staje się coraz bardziej sfrustrowana, zmęczona (w zasadzie wyczerpana) i marzy tylko o tym, żeby mąż wziął na chwilę dzieci, a ona mogła odpocząć w ciszy i spokoju. Często kłóci się z mężem o brak uwagi, jego nieobecność w domu, w końcu ląduje na pogotowiu z powodu krótkiej utraty przytomności. Psychiatra diagnozuje nerwicę lękową, ale kobieta wciąż wynajduje nowe objawy chorobowe i regularnie poddaje się badaniom. Teraz coraz częściej dzieci przebywają poza domem, mąż tak samo, a ona zostaje sama spędzając czas przed tv lub komputerem.

Powtarzam  - nie jestem matką i mogę mówić tylko teoretycznie. Ale moim zdaniem, przesada w żadną stronę nie jest dobra, a syndrom Matki Polki to przekleństwo kobiet, które do dziś zbiera swoje żniwo. Z Twoich opisów nigdzie nie wyczytałam, abyśmy mieli do czynienia ze złą czy gorszą matką. Chwile zwątpienia, chęć wyrwania się bez dziecka czy nieopanowanie pewnych umiejętności - to wszystko jest całkowicie normalne, wręcz "zdrowe". Weź pod uwagę, że córki często lgną do ojców (ci lubią je rozpieszczać) i nie ma w tym nic nadzwyczajnego, a na pewno nie można w ten sposób deprecjonować swojej roli w życiu dziecka. Macierzyństwo to mega trudne wyzwanie, ale nie jedyne w Twoim życiu. Ważna jest również relacja z partnerem, praca, własny rozwój. W swoim otoczeniu obserwuję, że w ostatecznym rozrachunku matki, które zapominają o sobie i nieustannie walczą o tytuł Matki Roku, źle na tym wychodzą.

Miłość nie polega na licytowaniu się kto dla kogo jest ważniejszy.
Miłość to nie stopniowanie przymiotników: ważny, ważniejszy, najważniejszy.

Czyli zgadzasz się ze mną. Autorka za wcześnie została mamą i nie dojrzała do swojej roli.

Ja jednak uważam, że z jakiegos powodu woli ojca od matki.

W nadopiekuńczości nie ma ani grama miłości skierowanej do dziecka. Nadopiekuńczość to kiepsko pojęta chęć dbania o... siebie. Jasne, ubrana w białe rękawiczki, bo jakże przyznać się przed światem i... samej/samym sobą, że nie ma się żadnego celu w życiu. Wówczas z dumą ogłasza się wszem i wobec, że to właśnie dziecko i jego szczęście jest jej/ich celem (faktycznie kontrola i uzależnienie dziecka od siebie). By to osiągnąć uwiesza/uwieszają się na swym dziecku i żyją jego życiem.
Taka matka/ojciec/dorosły jest potwornym obciążeniem dla dziecka (niezależnie od jego wieku); aby pozbyć się przyssanego dorosłego, będzie musiało znienawidzić, odrzucić, wyjechać daleko i/lub podjąć własną terapię. Część ofiar tych przyssawek jest tak skutecznie upupiona (Gombrowicz się kłania ), że do końca swych dni żyją jako istoty bezwolne, zalęknione, potrzebujące wskazówek do tego, jak żyć, bo myśl, że mogą być samodzielnymi psychicznie osobami, nie przyjdzie im do głowy - na Forum sporo wątków założonych przez tak traktowane osoby.

Pamiętajmy też, że:

Kiedyś też myślałam, że podstawą zachowań takich matek/ojców jest egoizm, teraz wycofałam się z tego. To osoby o mocno zaburzonym myśleniu (skądś się wziął) o sobie, którego przyczyną jest brak poczucia własnej wartości: "tylko jako matka jestem wartościowym człowiekiem", "zginę, gdy nie będę miała podpory", o relacjach międzyludzkich: "muszę być potrzebna, bo tylko wtedy jestem kochana". W sumie to bardzo nieszczęśliwe osoby, takim współczuję.

Stąd moja, zwykle gwałtowna, reakcja na opinie o tym, iż dziecku należy się poświęcić, nie odstępować go ani na krok, zapomnieć o swoich potrzebach, o rywalizacji wśród rodziców o miłość dziecka. Znając konsekwencje (i dla dziecka, i dla dorosłych), namawiam do błyskawicznego zawrócenia z tak obranej drogi.

Wydaje mi się, że nie jestem nadopiekunczą mamą. Chyba, że tego nie zauważam.
Jak byłam z nią w domu to częściej zostawała z dziadkami, a teraz chce spędzać z mężem i córką jak najwiecej czasu.
Oczywiście, że cieszę się z nowych umiejętności córki, ale czasami mam takie ukłucie w sercu, że wszystko co najlepsze dzieje się przy mężu a nie przy nas razem. Ok. Pierwsze samodzielne kroki zrobiła przy nas, ale w strone taty.
Mąż po prostu zwariował kiedy mała się urodziła, myślałam że to dla niego będzie takie zwykłe zdarzenie, a ona był i nadal jest w nią zapatrzony. Mała przy nim nigdy nie zapłakała.

Co bym pomyślała ? Jest nie pewna tego co robi. Co bym poradziła ? Jak to moja mama mówi ,,Kochaj, bądź i rób to co czujesz".

I kto to mówi.

Nic takiego nie wywnioskowałam z jej postów.