Jestem gorszym rodzicem, nie radzę sobie. - Netkobiety.pl

Ile lat ma córka?

Alex12 napisał/a:

Z gory przpraszam za dział.
Mój mąż i tato mieli wypadek. Tato wyszedł cało , ale mój mąż leży w szpitalu.
Wydaje mi się, że mojej córce brakuje taty. Chyba bardziej to potrzebuje niż mnie.
Nie wiem co się z nią dzieje. Przeprowadziliśmy się na chwilę do moich rodziców. Mała ma swój pokój, ale nie chce w nim spać, w moim pokoju mam cześć tzw. dzienną i sypialnie, łóżeczko musiałam przenieść koło łóżka. Mała nie śpi w nocy, chce być noszona na rękach.
Teraz poczulam jakby to moj mąż był dla niej ważniejszym rodzicem.

Nie wiem co się z nią dzieje - co konkretnego się z nią dzieje, poza tym, że
domaga się bliskości w nocy?

Według mnie ta sytuacja nie ma żadnego związku z Twoimi kompetencjami jako rodzica, nie myśl o tym w taki sposób. Od roku do około dwóch to czas na kolejny lęk separacyjny, może Wasza trudna sytuacja zbiegła się właśnie z tym czasem. Córka zapewne odczuwa Twoje emocje i to też wywołuje w niej zmianę.

Mąż często wyjeżdżał na 1-2 dni taką ma pracę, więc to nie jest ich pierwsze ,,rozstanie". (...)

Alex12 napisał/a:

ona.kobieta31 napisał/a:

Nie wiem co się z nią dzieje - co konkretnego się z nią dzieje, poza tym, że
domaga się bliskości w nocy?

Według mnie ta sytuacja nie ma żadnego związku z Twoimi kompetencjami jako rodzica, nie myśl o tym w taki sposób. Od roku do około dwóch to czas na kolejny lęk separacyjny, może Wasza trudna sytuacja zbiegła się właśnie z tym czasem. Córka zapewne odczuwa Twoje emocje i to też wywołuje w niej zmianę.

Kiedy budzi się nie woła mnie tylko męża, jest niespokojna, rozżalona.
Nie chce zabierać jej do szpitala, bo boje się jak to przeżyje.

Dużo czasu spędzała z nim? Jest z mężem związana ?
Prawdopodobnie tęskni za nim, współodczuwa Twoje emocje. Rozmawiasz z nią o tacie ? Wie dlaczego bo nie ma ?

Trudności o których piszesz ( wołanie rodzica, problem z zasypianiem ) są częste u małych dzieci, nie muszą być związane z tą sytuacją. Dzieci mają skoki rozwojowe, lęki separacyjnw itd.

ona.kobieta31 napisał/a:

Alex12 napisał/a:

Kiedy budzi się nie woła mnie tylko męża, jest niespokojna, rozżalona.
Nie chce zabierać jej do szpitala, bo boje się jak to przeżyje.

Dużo czasu spędzała z nim? Jest z mężem związana ?
Prawdopodobnie tęskni za nim, współodczuwa Twoje emocje. Rozmawiasz z nią o tacie ? Wie dlaczego bo nie ma ?

Trudności o których piszesz ( wołanie rodzica, problem z zasypianiem ) są częste u małych dzieci, nie muszą być związane z tą sytuacją. Dzieci mają skoki rozwojowe, lęki separacyjnw itd.

Mąż wyjeżdża 1-2 czasami 3 razy w tygodniu. Więc ze mną spędza więcej czasu. Ale kiedy są razem to wariują razem, mąż daje całego siebie córce.
Nie mówiłam jej nic wypadku, nie wzięłam jej do szpitala. Mój mąż chce ją zobaczyć, ale nie chce jej narażać na wizyte w szpitalu.

Alex12 napisał/a:

Mała ma swój pokój, ale nie chce w nim spać, w moim pokoju mam cześć tzw. dzienną i sypialnie, łóżeczko musiałam przenieść koło łóżka. Mała nie śpi w nocy, chce być noszona na rękach.
Teraz poczulam jakby to moj mąż był dla niej ważniejszym rodzicem.

A chcesz być Ty? Rodzicielstwo to nie zawody. Dzieciak musi swoje przejść, bo jeden z rodziców leży w szpitalu. Woła, bo tęskni. Chce być noszona na rękach, bo Ciebie teraz potrzebuje bardziej niż myślisz.

By móc kogoś uspokoić, trzeba być samej spokojną osobą.

Nie jesteś gorszym rodzicem. Córka widuje tatę rzadziej, więc chwile z nim spędzane,  zwłaszcza na szalenstwach, są dla niej droższe.
Nie przejmuj się tym.

Co do usypiania, spróbuj ubrać na siebie jakiś sweter czy bluzę pachnącą mężem. Jak mój syn miał 9 miesięcy, musiałam wyjechać na tydzień i mąż kładł synowi do łóżeczka którąś z moich bluzek. Podobno mały czując mój zapach uspokajał się.

Cyngli napisał/a:

Nie jesteś gorszym rodzicem. Córka widuje tatę rzadziej, więc chwile z nim spędzane,  zwłaszcza na szalenstwach, są dla niej droższe.
Nie przejmuj się tym.

Co do usypiania, spróbuj ubrać na siebie jakiś sweter czy bluzę pachnącą mężem. Jak mój syn miał 9 miesięcy, musiałam wyjechać na tydzień i mąż kładł synowi do łóżeczka którąś z moich bluzek. Podobno mały czując mój zapach uspokajał się.

Nie wiem czy to był zbieg okoliczności czy może faktycznie zapach coś zdziałał. W nocy znowu były pobudki co chwilę, a ok 4 nad ranem połączyłam się z mężem, do koca dałam jej bluzkę taty i spała do 7.
Ale jak widać wystarczyło, że co zobaczyła.

Moze ja jej zwyczajnie za mało czasu poświęcam ?
Chciałabym żeby moja córka byla szczęśliwa i czuła, że ją kocham i chociaż trochę pokazała, że również jestem dla niej ważna.

Alex12 napisał/a:

Moze ja jej zwyczajnie za mało czasu poświęcam ?
Chciałabym żeby moja córka byla szczęśliwa i czuła, że ją kocham i chociaż trochę pokazała, że również jestem dla niej ważna.

Jak ma pokazać Ci, że jesteś dla niej ważna? Przecież to jest niespełna półtoraroczne dziecko...

Moim zdaniem masz wymagania z kosmosu i jesteś niezdrowo zazdrosna o dobrą więź męża z córką.

Zastanawiam się nad tym, czy faktycznie nie rozumiesz rzeczywistości czy też jesteś prowokatorem.

Oprócz tego, że taty nie było dłużej, to w domu nie było spokoju, Ty byłaś zdenerwowaną (dzieci mają wbudowane radary emocjonalne i reagują na nawet ukrywane nastroje, wyczuwają je mimo ze nie rozumieją tego, co się dzieje), zmieniłyście miejsce pobytu. Sporo jak na 15-miesięczne dziecko.

Skoro według Ciebie mąż lepiej radzi sobie z opieką nad córką, to może postępuj podobnie do niego. Być może powodem 'lepszego' zajmowania się dzieckiem jest to, że on pewnie nie jest skoncentrowany na tym, jak wypadnie w roli ojca, nie zastanawia się nad tym, czy mała kocha bardziej Ciebie czy jego, it.p.
Jeśli w dalszym ciągu będziesz zazdrosna o relację między mężem a córką, podejmij decyzję o... własnej terapii.

Czym innym jest zmiana miejsca pobytu, gdy wszystko inne jest stabilne, czym innym zmiana pobytu jako dodatek do zachwianego poczucia bezpieczeństwa, gdy jedno z rodziców znika, a pozostali dorośli są spanikowani. Skoro dorośli nie są w stanie zapewnić dziecku poczucia bezpieczeństwa, to dlaczego się dziwią skutkom sytuacji, której są współautorami?

Terapia!

T e r a p i a !

Cyngli napisał/a:

Wielokropek napisał/a:

T e r a p i a !

Zgadzam się.
Twoje zachowanie, Autorko, nie jest zdrowe.

Ja naprawdę nie chce być zazdrosna o ich reakcje, ale boli mnie, że nie potrafię niczego nauczyć córki, że nie potrafię jej uspokoić. Kiedyś uwielbiała jak jej śpiewałam, teraz już nie jest zainteresowana.
Jest cudownym radosnym dzieckiem.
Chciałabym, żeby miała fajną mame.

Alex12 napisał/a:

Cyngli napisał/a:

Zgadzam się.
Twoje zachowanie, Autorko, nie jest zdrowe.

Ja naprawdę nie chce być zazdrosna o ich reakcje, ale boli mnie, że nie potrafię niczego nauczyć córki, że nie potrafię jej uspokoić. Kiedyś uwielbiała jak jej śpiewałam, teraz już nie jest zainteresowana.
Jest cudownym radosnym dzieckiem.
Chciałabym, żeby miała fajną mame.

Ma fajną mamę, która nie zdaje sobie sprawy, że jest fajna.
Zadbaj o swoje zdrowie psychiczne, proszę.

Cyngli napisał/a:

Alex12 napisał/a:

Ja naprawdę nie chce być zazdrosna o ich reakcje, ale boli mnie, że nie potrafię niczego nauczyć córki, że nie potrafię jej uspokoić. Kiedyś uwielbiała jak jej śpiewałam, teraz już nie jest zainteresowana.
Jest cudownym radosnym dzieckiem.
Chciałabym, żeby miała fajną mame.

Ma fajną mamę, która nie zdaje sobie sprawy, że jest fajna.
Zadbaj o swoje zdrowie psychiczne, proszę.

Jeśli by to pomogło.
Ja od zawsze zalamuje się jeśli coś jest nie po mojej myśli, lubię byc perfekcyjna.

Oczywiście, że pomoże. Jeśli znajdziesz dobrego terapeutę, wszystko może się zmienić na lepsze. (...)

Chodziło mi raczej o to, że pod okiem dobrego specjalisty łatwiej jest się otworzyć i zacząć nad sobą pracować. Wiem z autopsji.

Jeśli to "zwykła" depresja poporodowa to ona sama nie minie. Nieleczona depresja, w tym poporodowa, często niesie tragiczne skutki.

Młode mamy, jeśli są niepewne, potrzebują wsparcia. Między brakiem pewności a zachowaniem opisanym przez autorkę wątku jest duża różnica. Autorka napisała też, że jej samoocena nigdy nie była adekwatna, że dąży do perfekcji, że nie potrafi pogodzić się z porażkami. Napisała też, że porównuje siebie ze swym mężem i swe umiejętności wychowania dziecka ocenia jako gorsze, to zaś przekłada się bezpośrednio na emocje i zachowanie.

To, co napisałam jest moją opinią opartą o przedstawione informacje. Opinia, jak opinia, nie jest prawdą objawioną i nikt nie musi się z nią zgadzać. Korzystając ze swej wiedzy i doświadczenia zaproponowałam podjęcie terapii, która nie jest, na szczęście, w naszym kraju rzeczą obowiązkową.

To autorka podejmie decyzję o tym czy, a jeśli tak, to jakie wyciągnie wnioski z uwag w tym wątku zawartych. Wielokrotnie w różnych wątkach napisałam: moje życie, na szczęście, nie zależy ani od autorki, ani od podjętych przez nią decyzji.