Moja 13-letnia córka po 9 latach nie chce tańczyć tańca towarzyskiego - Netkobiety.pl

Nie zmuszać do tańca i ograniczyć telefon.

Miałam podobny problem.Moja córka jest uzdolniona muzycznie,od szóstego roku życia gra na skrzypcach.Teraz ma 12 i jakiś czas temu postanowiła,że ma dość,że nie zdaje do II stopnia. Ale jak to ona-stwierdziła,że jednak będzie zdawać bo nie wyobraża sobie życia bez szkoły muzycznej.
Oczywiście,nie zmuszałam ale przekonywałam.Że nigdy nie wie co jej się w życiu przyda,że może nagle,na studiach zamarzy by grać w orkiestrze na przykład.I będzie jej brakowało II stopnia do pełnego wykształcenia.Że może wyjedzie na jakiś konkurs gdzie zobaczy coś co ją zachwyci.coś co da jej pomysł na to co w życiu robić.
A poza tym,wydaje mi się,że warto z córką pogadać: że osiągnęła już sporo i jeśli to lubi to może niech tak nagle nie rezygnuje,niech sprawę przemyśli,niech zastanowi się co innego chce robić.I wtedy zdecydujcie.

Z moją córką jest tak,że jej brakuje czasu na inne rzeczy,które lubi robić.Marzy o regularnej jeździe konnej.Ale na regularność brak czasu-bo zapał-owszem jest.
Jeśli Twoja córka nie ma pomysłu co robić to może ta rezygnacja z tańca jest spowodowana jakimiś problemami w relacji z kolegami czy koleżankami z zajęć.

Kiedy moja córka miała czasem dość pracy w muzycznej starałam się nagradzać jej wysiłek i na koniec roku dostawała jakiś prezent-nie zawsze materialny by pokazać jej,że doceniamy to co robi.Nie było to przekupstwo bo córka sama mówi,że lubi grać,że sprawia jej to przyjemność.
Ale wiesz,w tym wieku taka "motywacja" na pewno może pomóc.O ile jest to chwilowe przemęczenie i brak pomysłu na to co dalej robić,co jest bardzo możliwe bo piszesz,ze od czasu do czasu przychodzi i chce rezygnować.Jesli po takiej akcji znowu idzie na zajęcia,nie marudzi,nie upiera się przy swej decyzji to musisz wiedzieć,że nastolatka nie bardzo ma świadomość do czego w życiu się jej przydadzą zdobyte umiejętności.Ty jak rodzić musisz ją wspierać po prostu.

Musisz mieć świadomość,ze fakt,że córka osiąga sukcesy w tej dziedzinie nie oznacza,że pójdzie tą drogą.Moze będzie chciała to zmienić.I jeśli zdecydowanie będzie przy tym obstawać-to niewiele zdziałasz.
Lepiej więc na spokojnie i z cierpliwością z nią szczerze pogadać.

Szczerze mówiąc nie wiem, co robi w tym telefonie, twierdzi, ze ogląda filmy i czyta jakies rzeczy, ale widzę ze z kimś koresponduje, to mówi że z koleżankami. Co do tańca, to mam wrażenie że po pierwsze nie chce się jej tańczyć, bo nie sprawia jej to przyjemności, ona twierdzi ze robi to bo my jej kazemy. Nie zawsze tak jest, bo miewa momenty ze jest bardzo zaangazowana, stara się i przeżywa kiedy odbywają się turnieje. Kiedy pytam co chciałaby robić w wolnym czasie, jeśli zrezygnuje z tańców , to mówi ze chce jeździć na koniu lub grać w siatkówkę. Ważną inforamcją chyba będzie to , ze zmieniła się w stosunku do nas, jest bardziej zamknięta w sobie, zamyka się w swoim pokoju ze swoim telefonem i nie specjalnie lubi spędzać z nami czas. Zaczęła się ubierać na czarno, nie chce zebym kupowała jej spódniczek czy sukienek. Wyraz twarzy ma wiecznie niezadowolonej, wywraca oczami jak się do niej coś mówi.

Ale jak sądzisz: cześciej jest zadowolona z tego co robi czy częściej marudzi?

Co do zainteresowań-zupełnie jak moja panna.
Ona gra w siatkę,ma zajecia dwa razy w tygodniu i choć jej nauczyciel od skrzypiec próbuje ją od tego odwodzić-nie daje za wygraną:)
Może kwestia jest taka,że córka chciałaby spróbować innych rzeczy a nie ma na to czasu? Moja panna jest bardzo zorganizowana-szkoda jej czasu na leżenie na łóżku z telefonem.Co weekend jeździmy do lasu na jakieś spacery,na basen,na tenisa, na konie więc ona wie co może i co chce robić w wolnym czasie.

Choć co do telefonu-coraz częściej widzę ją wieczorem siedzącą z komórką w ręku.
Co do zmiany zachowania-jakbym moją córkę widziała.To się nazywa trudny okres dojrzewania.dziewczyna się buntuje,nie chce robić tego co jej narzuciłaś.Więc jeśli się da-spróbuj ją jakoś w tym wspierać,pozauj co fajnego może osiągnąć swoją pracą.I nagradzaj

Raczej pół na pół, u niej jak sinusoida. Nie wiem tylko jak ją wynagradzać za ten jej trud, kupować jej co chce? Sama już nie wiem

Przede wszystkim dojsc do prawdy, czy ona robi to, bo lubi, czy rzeczywiscie bardziej robi to dla was.

Fajnie jest miec utalentowane dziecko, ale najgorsza rzecza jaka mozna dziecku zrobic to realizowac swoje pragnienia sukcesu przez jego (dziecka) umiejetnosci.

Corka moze sie realizowac w innych dziedzinach, moze to byc sport, lub ma przyklad zmiana tanca towarzyskiego na jakis imny styl?

Moze wam, rodzicom, tylko wydaje sie, ze corka to kocha, a tak naprawde robi to tylko dlatego, ze kocha was?

A do tanca zawsze moze wrocic...

wydaje mi się, że córka sprawdza czy będziecie ją naciskać

może czuje się przytłoczona?

nie zmuszajcie jej do tańca ale przeprowadźcie rozmowę i powiedzcie jej coś w stylu "że szkoda bo pięknie jej szło" i czy w ramach rozrywki nie chce chodzić na taniec ale np. rzadziej? może wtedy nie zerwie kontaktu z tańcem a może nawet zacznie to lubić

nikt nie lubi robić czegoś co musi

Nie zmuszać, bo zamiast przyjemności z tańca będzie miała potem tylko wieczne wspomnienia, jak rodzice stosowali wobec niej przymus i sprawili, że coś, co kiedyś kochała, stało się karą. Co to za pasja, do której się kogoś przymusza? Co to za miłość, która uwiązuje? Co to za dziwny pomysł, że jak ktoś coś robi 9 lat, to nie ma prawa się tym znudzić? Popatrz na nią jak na człowieka, który jasno komunikuje swoje potrzeby. Przecież, nie mówi po chińsku, tylko oznajmia wam "nie chcę tańczyć, robię to dla was". Co w tym jest niezrozumiałego? Skąd u was ten totalny brak zaufania do tego, że ona wie, czego chce w tym momencie?

Dajcie jej nauczyć się siebie. Dajcie jej możliwość sprawdzić, czy ona lubi ten telefon, czy ona nadal lubi ten taniec, czy ona ma ochotę na różne inne rzeczy zamiast arbitralnie uznać "wiem co dla niej najlepsze i do tego ją zmuszę". W ten sposób większość rodziców niszczy nieodwracalnie swoje relacje z dziećmi - bo nie traktują ich poważnie, nie traktują ich, jako osobne, myślące jednostki, tylko jako własność, albo jak "głupiutkie nastolatki".