Nie potrafię tego zakończyć - Netkobiety.pl

Czuję się do niczego, chociaż od wczoraj jakoś mi lepiej.  Niby nic jeszcze nie zrobiłam ale pierwszy raz postanowiłam zrobić.  I jakoś mi z tym lżej.
Mamie powiem,  może nie wszystko ale powiem i wiem, że będę mogła na nią liczyć. Muszę powiedzieć bo chyba oszaleje. Najgorsze jest to, że obojętnie kogo spotykam z dalszej rodziny to kazdy zaraz pyta co u niego, pozdrów go, kiedy będziemy mogli się pobawić na weselu. Mam ochotę wtedy krzyknąć, że nigdy. Jest strasznym manipulatorem, on na innych ludziach robi naprawdę świetne wrażenie.  Czasami dzwoni do mnie ciocia zapyta jednym słowem co u mnie a cała reszta rozmowy to wypytwanie co u niego. No i oczywiście jak mi to się super trafiło...
Z mamą nie widuję się często ponieważ mieszkamy daleko od siebie. Za to rozmawiamy bardzo często przez telefon. I masz rację, ona czuje ze coś jest nie tak. Bo przez ostatnie chyba 3 miesiące nie wypowiedziała nawet jego imienia, ja w rozmowie z nią też nie.

będzie, ale zapewne nie od razu,
myślę, że Twoja siła tkwi w tym, iż dobrze wiesz, jakiego typu jest ten człowiek (między innymi manipulator) i  dzięki temu będzie Ci łatwiej podjąć walkę (i to nie tylko z nim, ale przede wszystkim ze sobą),
i nie warto myśleć w kategoriach "odegrania się" na nim, skup się tylko i wyłącznie na sobie,
piszesz o rodzinie i znajomych, przed którymi ten emocjonalny szantażysta odgrywa ideał... nawet jeżeli oni tak o nim myślą, to nie ma to znaczenia...Ty masz prawo do własnych decyzji i jeżeli nie chcesz być z "ideałem" (w ich mniemaniu), to masz do tego prawo i nikomu nie musisz tego tłumaczyć

Szczerze też się tego boję. I masz rację, czuję ulgę, tylko nie wiem czy dlatego, że mogłam się wreszcie komuś wygadać czy dlatego, że zrobię coś co zmieni moje życie. Tylko został własnie ten strach przed nieznanym.
Tak i obiecuję, że zadzwonię do mamy. Muszę bo sama sobie z tym nie poradzę. Pogadam też z koleżanką, ona mniej więcej zna sytuacje więc na pewno bardzo ucieszy się z mojej decyzji.
A mogłabys mi troszkę opowiedziec jak to było u Ciebie ? I jak się skończyło?

Wiesz co?
Tym się nie przejmuj :-)
Ze Ty ta zła itp... to trudne.Prawda.
Próbowałem nakłonić aktualną ex do zmiany zachowania.
W pewnym momencie niemal stałem się agresorem.Niemal.

Wiem że teraz w jej oczach i w tym co powie znajomym, rodzinie - będe tym złym.Niestabilnym etc...
Z tym że jej znajomi sami mnie uprzedzali że ona ma... trudny charakter.
I wiesz co? Znam jej historię i wiem że nie ja pierwszy. Każdy niemal, poza tym który się od niej odciął, byl tym złym.

Tym samym, jak widzisz, odsunięcie się od niego  JUŻ sprawia Ci ulgę. Pomyśl co będzie później,jak odżyjesz

Krok po kroku...:-)
Będzie ulga, będzie dołek, będzie uśmiech, bedzie dolek, będzie lekka euforia, będą myśli i nawroty emocji,chęć powrotu... ale cykl będzie coraz mniej intensywny :-)

Będzie dobrze i coraz lepiej... ;-)

W telegraficznym skrócie...o końcu mojego zwiazku.Tak jak u Ciebie- dochodzilo do mnie,ze moje zycie nie zmierza tam gdzie bym chciała.
Któregoś dnia...kiedy po kolejnej sytuacji czułam się źle.on z uśmiechem łaził po mieszkaniu...w zasadzie śmiał się z tego,że płaczę i  proszę by było dobrze...
Pomyślałam ,, Majka co ty robisz?o co?kogo?prosisz by cie szanował.ktoś kto powinien chronić cie przed złem-sam ci je wyrządza.
Gdzie ja zmierzam i z kim?Nie tak miało wyglądać moje życie.Mam blisko trzydziestke na karku...i to tyle.Reszta jest zlem...Kto mu dał prawo mnie tak traktować? I doszło do mnie,że to ja mu pozwalam na to...Tak siedzialam i gapiłam się na niego-analizujac to co mi robil.Na co ja się godziłam...łzy zaczeły wysychać...i pojawiła się złość Dałam mu dzień na wyniesienie się.Nie wierzył.Uśmiech mu nie schodził z maski. I się zdziwił pewnie (tego nie widziałam)gdy zabierał swoje rzeczy w workach na śmieci.
Ja się po prostu obudziłam.Tak mialam dość tamtego życia.
Ponoć świadomość to klucz-wystarczy ją dopuścić do siebie.Szczypta logiki.I wtedy zrozumiesz i przestaniesz się bać.
Strach to zły doradca.Ty się lepiej bój o siebie -tą z dzisaj.Bo to ona cierpi i jest niszczona jako człowiek.Nie bądź tchórzem i odejdź.Skoro do dziś dnia nie zdarzył się cud -uwierz mi-nie zdarzy się.
Nie będę Tobie opisywać tego co się czuje po odejsciu z takiego "związku" bo tego nie da się opisać.Mozna to porównać do zrzucenia zbędnych kilogramów z duszy- kazdy to odczuwa inaczej.Towarzyszy temu masa pozytywnych emocji.
Ale niezaprzeczalnie kazdy czuje się lepiej.
Ja dałam sobie szansę.Wybierając siebie.
Nie żałuję!Bo wygrałam!
Dzieki temu mam życie o jakim nie mogłam przy tamtym kacie marzyć.
Dobrego męża.Piekny dom.Prowadzę swoja firmę.Jej przy tamtym marzyłam by mnie po ludzku traktowano.To były moje"szczyty"
Smutna ile byś tu słów nie przeczytała-dzialanie musisz podjąć Ty.
Proszę Cię nie zawracaj z tej drogi,skoro dotarłaś na to forum.
Czytaj tu opinie i historie ludzi,ktorzy pomagają z czystego serca.Którzy opierając się na swoim doświadczeniu i mądrości.
Oni nie życzą Tobie źle.Są bezinteresowni.
Pisz tutaj.Zawsze ktoś doradzi,pocieszy sprowadzi do pionu

Co jeszcze musi się zdarzyć,żebyś nie bała się odejść?
Nikt nie powiedział, że nie będzie boleć.
Ba!napiszę ,że będzie.
Może posprawdzaj ceny najmu mieszkania/pokoju.Sprawdź na co Cię stać.Moze cosś bliżej pracy?Zajmij się przygotowaniami do odejścia.Ułóż plan dzialania.Nie bój się.

SmutnaCoRobić,
Przechodzisz właśnie obojętnie obok płaczącego człowieka - przechodzisz obojętnie obok SIEBIE.
Jesteś takim samym człowiekiem jak JaMajkaa, jak Unisa, jak Pirx, jak inspirationlane,..., tylko etap (znany im lub nam wszystkim) dla Ciebie jest jeszcze przez Ciebie nieoswojony.
Po prostu musisz przeskoczyć, podskoczyć, obrócić na piecie... cokolwiek co spowoduje, że znajdziesz sie za drzwiami wspólnej z Nim codzienności i dasz się poznać jako ten człowiek, który pochylił się nad SmutnaCoRobić.

Od razu wyczułam,że te dwa tygodnie to tylko... powód by trwać w tym.
Nim się nie przejmuj.On się Tobą nie przejmuje.W zasadzie to on nawet nie słyszy Twojej ciszy.
Jego zajmuje nowa koleżanka.A ta cisza mu na rękę.
OK mieszkania nie musisz szukac.Jakies rachunki/umowy was łączą?
Krótko i długo pisząc-RATUJ SIĘ DZIEWCZYNO

Wiem co miałaś na myśli bo dokładnie to wtedy wytłumaczyłaś ale ja podświadomie chyba przyjęłam to inaczej. Nie wiem co zrobię, czy dam sobie te dwa tygodnie, czy wyprowadzę się w szybciej.  Ale zrobię to bo o ile ja mogę mieć zakrzywiony obraz sytuacji tak Wy wszyscy chyba nie możecie się mylić. 

jaMajkaa - bolesne ale prawdziwe - widać, że ta cisza mu na rękę. Łączy nas tylko kredyt na mój samochód, który on wziął na siebie. Kredyt jest na niego, samochód na mnie. Ale z tym myślę, że nie będzie problemu. Będę spłacać dalej tak jak do tej pory i chyba nawet nie muszę z nim na ten temat rozmawiać dłużej niż 3 minuty.  A właściwie to ja nie chcę z nim wcale rozmawiać. 

Pomyslalam, że wyprowadzę się nie informując go o tym - kiedy go nie będzie. I wcześniej myślałam,  że nic nie powiem itp. Teraz chyba bym chciała zostawić list. I napisać w nim wszystko to co mnie bolało i dlaczego. Ale nie wiem czy jest sens.

Napisz ten list.. i nie dawaj go mu.Napisz go dla siebie.
Przejdziesz tą żałobę po zwiazku...to pewne.
Warto chwilę pocierpiec...niz pozwolić sobie trwac w tym dalej.
On się nie spodziewa-tak jest pewny Ciebie.
Cokolwiek by nie zrobil,nie powiedzial... Ty będziesz,bo zniesiesz wszystko.Tylko w imię czego to znosisz?
Gdy będzie Tobie ciężko-wchodź tutaj..pisz...tylko nie poddawaj się.Nie teraz ☺

Och, ja również pisałam list
Całą duszę wypisałam z siebie wtedy ...
A on, najpierw przez dwa, czy try tygodnie po mojej wyprowadzce - nawet do niego nie zajrzał.
Później gdzieś ten list zapodział, zgubił zwyczajnie.
Jeszcze później odnalazł go i jednak przeczytał. I nie skomentował tego wszystkiego co napisałam choćby jednym słowem !
Nic z tego co przeczytał nie zrobiło na nim żadnego wrażenia.
Niczego w związku z tym co napisałam nie chciał omawiać czy wyjaśniać.
Potem dowiedziałam się, że ten mój list, z głębi duszy i serca pisany ... czytały inne kobiety (oczywiście to TYLKO przyjaciółki, czy koleżanki były) - bo poniewierał się gdzieś na stole w kuchni, zupełnie na wierzchu. Dostępny dla wszystkich i tylko trochę upaćkany marmoladą.

Później wprosiłam się do niego pod byle jakim pretekstem i podczas tej krótkiej wizyty namierzyłam list i po prostu go zabrałam.
Oczywiście on przez cały ten czas, przez tych kilka tygodni powtarzał mi, że mam przestać się wreszcie wygłupiać, popisywać i że mam wracać do domu ...

A w tym wszystkim, ja ciągle miałam głęboką nadzieję, na to samo czego i Ty teraz pragniesz Autorko.
Że kiedy on przeczyta ten mój list, to wreszcie zrozumie jak wiele zrobił źle. Pojmie jak bardzo mnie ranił i krzywdził, a skrucha sprawi, że jego serce pęknie.
Że dotrze do niego, jak bardzo mnie kocha. Zerwie te jakże bliskie kontakty z koleżankami, sympatiami i przyjaciółkami.
Padnie na kolana, zaleje się łzami, a później ... później to już będziemy żyli długo i szczęśliwie, ament.
Wiem, że właśnie na taki efekt masz nadzieję Autorko, i że w głębi ducha wyobrażasz sobie scenariusze jak to się wszystko odbędzie.
Przepowiadasz sobie role którą odegrasz wtedy, może odpowiesz mu tak, a może siak ...

No cóż. Być może jest jakaś szansa na to, że tak właśnie się stanie. Coś jak jedna ... na miliard.
Mnie jednak tylko żal czasu, który zmarnowałam.
Toksyk nie był wart nawet atramentu który zużyłam pisząc do niego.
Nie zasłużył sobie ani na ten list, ani na żadne wyjaśnienia - że odchodzę, i dlaczego to robię.
Z resztą, powiedzmy sobie szczerze - przecież żaden z nich nie jest jakimś debilem skończonym.
Przecież facet widzi, że kobieta od miesięcy płacze. W ukryciu, później już oficjalnie - przy nim.
Mieliśmy za sobą pierdylion rozmów, dokładnie takich samych jakie Ty uskuteczniasz Autorko.
Więc z pewnością moja wyprowadzka nie była żadnym zaskoczeniem, tak jak i Twoja wyprowadzka nim nie będzie - o ile się na nią zdecydujesz.
I żadne tłumaczenia dlaczego, co z czego wynika, jakie są powody - są zupełnie zbędne.

Podpisuję się pod tym.
"Oni" tak mają.
Następnej osobie, powiedzą że to ich porzucono.Zostawiono,whatever- a te wszystkie exy poprostu żałują błędu.
Ewentualnie że to nie był dobry związek (swoją rolę przemilczą) i rozstaliście w zgodzie...

Zgadzam się :-)
Widać po niej zmianę :-)
Przynajmniej moim okiem

Odejdź i nie wracaj do niego, choćby Cię skręcało.
Może chcieć abyś wróciła ale tylko po to aby Cię upokorzyć i porzucić - tylko wtedy będzie czuł się Panem sytuacji.
Listu bym nie pisała, bo może go wykorzystać przeciwko Tobie.