Nie potrafię tego zakończyć - Netkobiety.pl

Nie naleze do zazdrosnych osob, nie zabraniam mezowi pogaduch z kolezankami, tak jak on mi z kolegami, ale wszystko ma swoje granice. Twoj chlopak najwyrazniej je przekroczyl juz dawno temu. Szkoda, ze zamiast zwolnic miejsce zaczelas podswiadomie porownywac sie z ta dziewczyna, a zachowanie chlopaka sprawilo, ze poczulas sie od niej gorsza.

Chlopak nie ma do Ciebie szacunku, skoro pozwala, by ktos zaklocal w ten sposob Twoj spokoj oraz nie slucha Twoich uwag. Tym bardziej, ze sam na cos takiego z Twojej strony by sie nie zgodzil (podwojne standardy). Juz wystarczajaco sie natlumaczylas, on nie chcial zrozumiec. Czas zyczyc mu szczescia i wyjsc z tego zwiazku z podniesiona glowa.

No cóż, jeśli nie trafia do Niego Twoje tłumaczenie i Cię unika - chyba pozamiatane, próbuj to udźwignąć, skup sie na sobie.

Rozumiem Cie, ale moze byc jeszcze ciag dalszy np. gdy on oznajmi Ci, ze Cie zegna, a tamta lub inna zajmuje Twoje miejsce. Ocal resztki swojej godnosci, a z tego zwiazku wyciagnij wnioski na przyszlosc.

Dziękuję. Jestem nowa na forum ale zaraz poszukam tych wątków.
Co daje mi radość ? Właściwie już nic. Bo dobrych chwil jest coraz mniej, a nawet jeśli są, ja podświadomie wiem, że to chwilowe i czekam aż on znowu wybuchnie, skrytukuje mnie...

Daj sobie tydzień lub dwa na wizualizacje swojego świata bez niego ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Odszukaj czynności, które robiłaś przed nim. Poukładaj to sobie jak biznes plan. Zacznij się tym cieszyć. Książki, spacery, polowanie na ciuchy, spacery z psem i zero upokorzeń. Wszystko z pozycji zwycięzcy, nie przegranego. A potem po prostu zerwij te znajomość bez oglądania się za siebie. I nigdy (to jest ważne!) nie dawaj mu drugiej szansy. Ja dałam i dostałam słoną nauczkę. Upokorzył mnie tak, ze przez dwa miesiące nie umiałam się pozbierać. Bo tylko o to chodziło, że decyzja musiała być jego.

Wiej, po prostu wiej.

Wiesz, jestem przekonana, że on nie chciałby drugiej szansy. Jemu byłoby na rękę moje odejście.
Przecież według niego to tylko moja wina, że ten związek wygląda tak jak wygląda. Gdybym tylko była inna to by było inaczej.  I przyznam, że nieraz się zastanawiałam czy on nie ma racji.

Nie wymyślaj. Dasz rady. A jesli chodzi o ten "czar" - to jest typowy narcyz. Czuły, zaradny, zadbany - w oczach innych. Kokietuje wszystkie laski dookoła, a jak popatrzy na Ciebie, to stalowe ostrze jego zimnego wzroku przeszywa Ci serce ? Mylę się?

Według mnie to nie jest normalne. Wszystko ma swoje granice. Zwłaszcza jak się jest z kimś w związku. Gdybyś Ty robiła dokladnie to co on - uwierz że robiłby dantejskie sceny. A co do drugiej szansy to nie bądź taka pewna. On zawsze będzie odgrywał te same sceny. Z każdą  kobietą  ale nie każda to zaakceptuje. Ty się zgodziłaś i tak łatwo Cię nie wypuści. A jakiego stanu jest koleżanka?

Pracuję, nie jestem od niego zależna finansowo. Ostatnio rozlicza mnie z każdego grosza.
Za czym będę tęsknić ? Nie wiem, nie mogę nawet powiedzieć, że za dobrymi chwilami bo ich już teraz prawie nie ma. Czuje się uzależniona, tyle lat razem.  Wiem, że to żadne wytłumaczenie, nie umiem wyjaśnie tego lęku przed rozstaniem z nim

Trafił swój na swego. Koleżanka... Jest super książka, którą przeczytałam ostatnio. Maja Friedrich," Moje dwie głowy" Polecam bardzo. Na dzisiaj wystarczy. Trzymaj się. Dobranoc

Czyli detox by się Tobie przydał.
Wiem jak trudno jest odejsc z toksycznego zwiazku.Mialam ten problem kilka lat temu
Rozumiem że Twoje  "przebudzenie" nie spowoduje spakowania walizek i odejścia.
(Chociaz fajnie by było-głównie dla Ciebie )

SmutnaCoRobic, j.w. jest także blog o tym samym tytule, zacznij czytać, uświadomisz sobie jak działa  i niszczy Narcyz.
Jesteś w o tyle trudnej sytuacji, że związałaś się z nim w wieku 17 lat, więc całe Twoje dorosłe życie jest związane z nim. Owinął Cię wokół palca, uzależnił, ukształtował, a raczej zniszczył dla własnej wygody i satysfakcji, ale nigdy nie będzie dobrze, on zawsze znajdzie powód żeby niszczyć dalej.
Nie pytaj dlaczego? bo nie znajdziesz odpowiedzi. To człowiek zaburzony. Jedynym wyjściem z tej koszmarnej sytuacji jest Twoja ucieczka, nie zwlekaj, bo gorzej już być nie może.
Opowiedz swoim najbliższym o tym jak naprawdę wygląda Twój związek, z pewnościa pomogą Ci.
SmutnaCoRobic, byc może czeka Cię terapia, żeby odnaleźć siebie taką, jaka byłaś kiedyś.
Uciekaj, wykonaj ten wysiłek dla własnego dobra i przyszłości. Szkoda kążdego Twojego dnia spędzonego z tym typem.
Spakuj się dziewczyno, podczas jego nieobecności (po co Ci dodatkowa konfrontacja i stres) i uciekaj do rodziny, a następnie odtnij sie od niego zupełnie.
Musisz liczyć się z tym, że on może namawiać Cie na powrót, obiecywać złote góry, ale nie daj się nabrać, nic się nie zmieni, będzie jeszcze gorzej, po to, żeby zemścić sie na Tobie za Twój odważny krok.
Narcyza się nie rzuca (w jego przekonaniu), to on ewentualnie porzuca, on rządzi, rozdaje karty, depcze i wysysa całą energię i poczucie własnej wartości ze swojej ofiary.
Ratuj się.

Potwierdzam niestety
Smutna, nie masz szans 'naprawić' tego związku. To raz.
Dwa, masz psychofaga/narcyza za partnera.
Już Ciebie to zniszczyło.
Odejść będzie trudno.
Przeczytaj 11 kroków wyjścia z toksycznego związku.
Inna sprawa że po przeprowadzce, zmień numer telefonu,najlepiej razem z aparatem.
Po co? Aby nie mieć kontaktu, oraz nie kusiło Ciebie samej się skontaktować.

Łabędzi śpiew będzie na pewno.
Na mnie,kiedy stopniowo odchodziłem od 'Narcyza', też działał ,Mimo że uważam siebie za wmiarę normalnego człowieka i na skakanie po głowie od razu reaguję.Wystarczyło że dostrzegała że mogę odejść- cuda robiła i obiecywała.Włącznie z tym że nie będzie mnie 'destabilizować' ani źle do mnie odnosić- że przyrzeka.Wakacje zaplanowała wspólne...
itp - i co? Powtórka z rozrywki jak tylko poczuła się pewnie.
Każde swoje złe zachowanie uzasadniał mój 'Narcyz' moim.

"Narcyza się nie rzuca (w jego przekonaniu), to on ewentualnie porzuca, on rządzi, rozdaje karty, depcze i wysysa całą energię i poczucie własnej wartości ze swojej ofiary." - to prawda. Ba- nawet jak Ty porzucisz to i tak znajomym opowie że to on.
Nawet jeśli odejdziesz lub w trakcie próby odejścia - będzie Cię namawiał itp. Po to aby po krótkim czasie znów Ciebie czarować
i/lub porzucić. I oczywiście wytłumaczy to Twoją winą lubą dobrem .Dlaczego tak to działa. Bo w normalnym świecie tak własnie bywa.
Narcyz tworzy sztuczne okoliczności aby posługiwać się poczuciem winy.I powoli wykrzywia Twoją optykę.
A potem będzie jakby nic się nie stało kontaktować z Tobą.

Dlatego mimo że bedzie Ci cięzko - zniknij.Weź urlop po cichu i spakuj rzeczy jak tylko wyjdzie.Na razie do rodziny/znajomych.

Dziękuję Wam za wszystkie odpowiedzi. Czytam i lecą mi łzy bo wiem, że macie rację. W moim otoczeniu nikt nie wie jak wygląda nasz związek. Jedynie moja koleżanka, ale ona mieszka 600km ode mnie.  Ale nawet ona zna tylko część prawdy. Dlaczego ? Dlatego, że zwyczajnie mi wstyd. Okropnie się wstydzę i myślę, że moze mi nie uwierzą ? Bo jak to jest możliwe, że człowiek, który na zewnątrz jest taki cudowny w domu robi zupełnie coś innego ? On mnie nie upokarza ani nie wbija szpilek przy innych, tak jak czytałam w innych wąkach. On przy innych jest dla mnie najcudowniejszym facetem pod słońcem,  chwyci za rękę, poda wszystko, nawer nie zwraca się do mnie po imieniu tylko zawsze kochanie. A ja sirdzę wśród tych osób i cały czas mam w głowie jak godzinę wcześniej w domu wzywał mnie od chorych psychicznie, krzyczał, że mam się leczyć i do niczego się nie nadaje. Więc wśród znajomych to ja wychodzę na tą "złą". Chociaż staram się zachowywać normalnie to po prostu widać,  że jestem cały czas smutna.

Sytuacja, która otworzyła mi oczy i pomyślałam pierwszy raz, że z nim jest cos bardzo  nie tak :
Było między nami w miarę ok, ja staram się od czasu przygotować,  zrobić coś dla niego co wiem, że go ucieszy. Jakaś niespodzianka, drobny upominek. kiedyś powiedziałam mu, że chciałabym żeby on od czasu do czasu też mnie czymś miłym zaskoczył.  Następnego dnia wraca z pracy i widzę, że kupił moje ulubione ciasto (nigdy tego nie robil). Nic nie powiedział tylko położył na stole. Bardzo się ucieszyłam, było mi miło że wziąl do siebie moje słowa.  Zrobiłam obiad, zjedliśmy i mowię do niego to teraz na deser ciasto. Uśmiechnięta i zadowolona. Na co on żebym sobie coś innego zjadła bo on ciasto kupił na jutro. Pytam czy bedzieny mieć gości a on, że nie ale on sobie zaplanował, że ciasto zjemy jutro.  Trochę mnie zaskoczył ale jeszcze smiejąc się mówię, że ja mam teraz ochotę a on z krzykiem, że g*** go to obchodzi,  że on nie kupił tego ciasta dla mnie, że powiedział, że jutro zjem to jutro i koniec dyskusji...
I jak mam powiedzieć to komuś z mojej rodziny ? Przecież chyba bym umarla ze wstydu, że daje się tak po prostu tresować...

Przepraszam, że tak piszę post pod postem ale wkoncu mogę się komuś wygadać. Wiecie co mnie najbardziej boli ? Jak jest jakaś sytuacja w której się nie zgadzamy on zawsze ma dwa sposoby zachowania.  Albo krzyczy, obraża i kończy związek - co prawda na następny dzień ani tego nie odwołuje ani nie przeprasza ale zachowuje się tak jakby nic nigdy takiego nie padło.  Albo, dla mnie chyba ta gorsza wersja - po chwili zaczyna milczeć.  Mówię do niego "porozmawiajmy, po co mamy się znowu kłócić, marnować dzień". On milczy. Ja mówię dalej (wiem, że mój bląd), proszę. Najpierw spokojnie później juz przestaje nad sobą panować, wręcz błagam go o jakieś słowo. Wiem, że to w moim zachowaniu tez nie jest normalne. On nie reaguje, cały czas milczy. Jak zaczynam płakać wtedy on zaczyna krzyczeć, że zachowuje się jak wariatka, że nie potrafię nad sobą zapanować,  zaczyna mnie wyśniewać.  I faktycznie, w takich momentach czuję się tak i zaczynam go przepraszać...

Smutna, przerabiałem to samo. Z tym ze byłem odporniejszy.Nieustępliwy w wyjaśnianiu sprawy.Miałem trening "z domu".
Despoci mną nie umieją rządzić.Nie udaje im się.

Nie dziw się że zaczęło Cię to wyprowadzać z równowagi.KAŻDEGO z wyjątkiem niewrażliwych socjopatów by to wyprowadzało.
I tak sie potem dowiesz że jesteś psychopatką,chwiejną emocjonalnie która nie umie nad sobą zapanować.
A postępujesz jak normalny człowiek...

On jest despotą,agresorem, on to lubi.Wyprowadzać Ciebie z równowagi.Bo ma władzę.
Ilekroć odcinałaś się .Zaczynał byc słodki. - prawda?

Za każdym razem to słyszę. Czy zaczynał byc słodki ? Kiedyś tak, teraz już nie. Teraz gdy widzi, że jestem smutna po kolejnej kłótni, gdzieś tam poleci mi łza, nie odzywamy się do siebie przez dzień, dwa, on udaję, że ja nie istnieje. Natomiast zauważyłam, że w identycznej sytuacji, gdy ja zamiast siedzieć w domu i płakać w poduszkę ubiorę się, wyjdę ma spacer, poromawiam z kimś przez telefon i się z tym kimś pośmieje to wtedy on zaczyna się do mnie zbliżać. Ale zawsze udaje, że wcześniej nic się nie stało.

Podpisuję się pod tym. Dzień ,dwa, tydzień po - 180 stopni. To Ty, nie on (ona) .Obrócenie ról.
Przyzna Ci rację, powie że już coś z tym zrobi.I ... nie robi. Ba... Ty odpowiadasz za to że on się źle z tym czuje.Z tym co robi.
A tematu nie było, w ogóle.

" Natomiast zauważyłam, że w identycznej sytuacji, gdy ja zamiast siedzieć w domu i płakać w poduszkę ubiorę się, wyjdę ma spacer, poromawiam z kimś przez telefon i się z tym kimś pośmieje to wtedy on zaczyna się do mnie zbliżać. Ale zawsze udaje, że wcześniej nic się nie stało."
Bo stracił władzę. Tak jak dziecko. Kiedy ignorujesz focha.

Smutna, wiesz co robić.
Wiesz z kim masz do czynienia. Z czasem nauczyłabyś z nim sobie radzić. Tylko...po co?

Wiem jak trudno Ci odejść bo byłam tylko rok młodsza od Ciebie kiedy po 10 latach mój ex zostawił mnie również dla koleżanki.
Więc ja Ci powiem czego się boisz.
Boisz się tego że nie wiesz jak życie bez niego wygląda, wieczory, weekendy święta, wakacje itp.
I właśnie to jest twój strach. Nic więcej.
Jedyną radą jest to żebyś zanim odejdziesz zaczęła organizować sobie czas tak jakby jego już zwyczajnie nie było. Znajdź nowych znajomych, odśwież stare znajomości, zacznij wychodzić do kina, na rower, wyjedź z koleżanką na weekend. Rób wszystko tak jakbyś już była sama.
Wtedy zobaczysz jak piękny może być świat po takim związku. Jak fajnie można spędzić wakacje jak nie ma takiego faceta u boku.
Tylko to zrób. Skoro ja dałam radę, to Ty też dasz!

Masz rację. Potrzebuję żeby ktoś mną mocno potrząsnął. Masz rację z tym, że ja wszystko wiem tylko boję się działać. Ale pierwszy raz to sobie uświadomiłam tak dobitnie i pierwszy raz komuś o tym opowiedziałam.  Co prawda, tylko Wam, obcym osobom. Chciałabym się z tego uwolnić.  Chciałabym byc z kimś kto będzie mnie szanował, kochał i będzie ze mną a nie przeciwko mnie.
Ja nie boję się tego, że nikogo po nim nie znajdę. Teraz boję się tego, że ktoś inny może okazać się jeszcze gorszy. Wiem, to głupie.

Nie warto zwlekać... moja mama, która nie wie o tym jak wygląda mój związek i jest osobą, która uszanuje każdą moją decyzję i nigdy się nie wtrąca tylko raz mi powiedziała - ze skoro do tej pory nasz związek nie posunął się dalej to już się nie posunie. Bo to nie jest tak, że obydwoje mamy podejście, że niepotrzebny nam ślub, dzieci. Kiedyś obydwoje tego chcieliśmy.  I wiem, że on dalej chce mieć rodzi nę, ja również.  Tylko chyba on nie chce ze mną skoro przez tyle lat nie zrobił żadnego kroku. A w swoich "żartach" mówił,  że nigdy mi się nie oświadczy bo ja nie nadaje się na żonę. Naprawdę tak tym wszystkim zniszczył moją samoocenę, że czuję się nic nie warta.

Zaraz po pierwszym szoku, bo ja miałam o tyle gorzej ze to ja zostałam zostawiona i nie miałam szans się przygotować, kazałam mu się wyprowadzić i zniknąć z mojego życia. Uprzedzilam że jeśli ktoś z jego rodziny do mnie zadzwoni to zmienię od razu numer. Twarda byłam na początku serio.
Tylko później po półtora miesiąca on zaczęł się odzywać a ja nadal cierpiałam. Schudłam 10 kg itp. No i mieszal mi w głowie... W końcu po kolejnych dwóch miesiącach powiedziałam mu żeby spadał.
I cholernie żałuję tyle czasu ile straciłam motajac się z nim.
Ale nie było łatwo bo też się bałam, też byłam od niego uzależniona.
Dlatego Ci mówię, przygotuj się! Jak tylko możesz! Zrób już teraz to co będziesz musiała robić jak się rozsatniecie.
I wiesz co? Pierwsze moje samotne wakacje były tymi które wspominam najlepiej z całego życia

wystarczy, ze włączysz nagrywanie w telefonie podczas takiej kłótni - zawsze będziesz potem mogła odtworzyć.

Ja tak zrobiłam i ostatnie kłótnie zaczęłam nagrywać.

Smutna ja też pomyślałam o nagraniu paru jego akcji.
Masz niesamowite szczęście ,że masz oparcie w mamie.Otwórz się i opowiedz jej jak to wygląda.Ewentualnie puść jej to co nagrasz .Masz niesamowite szczęście ,że masz taką mamę.
Ja też przeszłam bycie z narcyzem.Powiem Ci , że później sama już nie wiesz co jest normalne a co nie więc nagranie jego akcji i puszczenie komuś zaufanemu aby wiedział co tak naprawdę się dzieje bardzo Ci pomoże.

mój psychol trochę zbastował jak mu powiedziałam, ze mam nagrane kłotnie
choć te kłótnie wygladały tak, ze on mnie przez trzy godziny wyzywał, a ja ryczałam

Smutna, z czasem pamieć zaciera pewne wydarzenia
nagrywac zeby w razie czego odsłuchiwać to bardzo dobry pomysł i polecany
przeniesiesz się od razu do tamtego momentu i znów poczujesz to, co czułaś wtedy - zwykłe wspomnienie tego nie da, ani nawet zapisana kartka papieru

po drugie - gdyby ktoś mi wprost powiedział, ze nie wierzy, ze on stosował wobec mnie przemoc psychiczną czy fizyczną, nie miałabym oporów, zeby te nagrania puścić
ale do tego musiałam zwalczyc w sobie ten wstyd. bo to on najbardziej powstrzymuje nas przed działaniem.
wszyscy moi znajomi na fb teraz juz wiedzą co przezyłam, bo przestałam to ukrywac

Macie rację. Przy następnej sytuacji nagram coś. Myślę, że niestety nie będę musiała długo czekać. Chociaż postanowiłam się odciąć, nie będę się do niego odzywać,  prosić o przytulenie czy odrobinę uwagi. Jeżeli o coś zapyta odpowiem normalnie. A i tak wiem, że z tego również wyjdzie kłótnia.

I tego zamierzam się trzymać.

Dziękuję.  Takie słowa wiele dla mnie znaczą. Jestem na takim etapie, że moje myślenie co chwilę ucieka w inną stronę a to co napisałaś sprawia, że wraca na normalne tory.

Dzisiaj było ok, tzn jak ze współlokatorem. Za wiele się nie odzywałam, on probowal cos zagadywac, humor miał oczywiście doskonały. Nasza rozmowa trwała z 10 minut, chociaż to nie rozmowa - raczej jego chwalenie co znowu super udało mu się zrobić w pracy. Ale później nawet się nie zainteresował czemu leżę w innym pokoju, poszedł spać i mnie nie zawołał. To też wiele mówi.  10 minut rozmowy, 4 godziny ciszy i bez słowa poszedł spać. 
Mam spokój,  przynajmniej obyło się bez kłótni

Postanowiłam tak jak dziewczyny mi wcześniej radziły dać sobie czas - dwa tygodnie. Od wczoraj próbuje żyć tak jakbym juz z nim nie byla. Co w sumie nie jest trudne patrząc na jego zachowanie. Widzę, że to, ze rozmawialiśmy,  wychodzilismy na spacery czy choćby siedzieliśmy obok na kanapie było tylko z mojej inicjatywy. Ciekawa jestem czy przez te dwa tygodnie chociaż zapyta co jest grane.  Na weekend mielismy zaplanowany wyjazd ze znajomymi. Nie wiem co robić.  Pojadę i znowu będę patrzeć na to jak udaje, że jest najlepszym facetem na świecie.  Myślę, że chyba zostanę i powiem, że źle się czuję.
Co do rozstania - czy to głupi pomysł jak któregoś dnia po prostu się spakuje i nic mu nie mówiąc się wyprowadzę?

Po tym wszystkim co mi mówił to czuję, że się wyprowadzę a on nawet nie zadzwoni zapytać dlaczego czy cokolwiek. Boję się, że wtedy poczuje się zupełnie do niczego skoro po tylu latach tak to wyjdzie.  Ale z drugiej strony juz się nauczyłam, że rozmowa z nim nie ma sensu. Powiedziałabym mu, że między nami koniec bo czuje się w tym związku tak i tak to by skończyło się kłótnią, stwierdzeniem, że to wszystko moja wina, moim płaczem i z doświadczenia wiem, że na koniec jeszcze bym go przepraszała i prosiła o szansę...

Kochana a teraz nie czujesz się do niczego?
Przecież on się nie ocknie.
Plus dla Ciebie,że Ty to zrobilas.
Moze jakiś mały krok na początek?
Gdy on wyjedzie na weekend..może wykonasz do swojej rodzicielki tel?
Nie bój się-...pewnie i tak czuje,że zToba coś nie tak.Przecież to Twoja matka.
Sama pisałaś,że się nie wtrąca w Twoje decyzje.
Uwierz mi,że ona będzie mieć więcej sił do walki o Ciebie niż Ty teraz.
Nie wstydź się jego wstydem.
Nie bój się nawet rozplakac przy matce.Ona jako pierwsza słyszała Twój płacz-i jakoś nie uciekła -jest do dziś dzień.