Nie toleruję rodziców partnera, złe myśli... - Netkobiety.pl

Nie piszesz bo i ja nic więcej nie napisałam o ich złych zachowaniach. Np ojciec nakłania go do picia alkoholu, i to w środku tygodnia kiedy trzeba iść na drugi dzień do pracy, mimo że sami rodzice mnie "uprzejmie poinformowali", że miał problemy z piciem (chociaż dla mnie to było zwykłe popijanie z kolegami, typowe dla niemal każdego młodego chłopaka, szczególnie takiego którego rodzice zostawili zupełnie samego na pastwę losu). Matka nigdy nie pyta o zdanie (ani jego ani tym bardziej mnie) albo czy może coś zrobić np mieszkaniu (wymienia wyposażenie, wynosi czy wyrzuca różne przedmioty które jej nie pasują albo jej zdaniem są zbędne), do tego licytuje się ze mną typu ja coś kupię, a ona później kupuje "lepsze". Są też obłudni i dwulicowi, obgadują wszystkich naokoło, nawet tych z którymi mają pozornie dobre relacje, byłam tego świadkiem nie raz i aż mnie obrzydzenie brało. Czemu uważam, że ich nie potrzebuje? Bo nie są bezinteresowni- np matka niedawno powiedziała, że jak się chce mieć spokój, to trzeba się samemu utrzymywać. Dlatego cały czas mu mówię, że przecież jesteśmy w stanie wspólnie spiąć się i nie korzystać z ich "pomocy", już w ogóle pomijając że mamy 35 lat i "wypadałoby" się usamodzielnić- mówię tu o nim, bo mnie nie pomaga nikt, ja od nich nic nie biorę, wolę z wielu rzeczy zrezygnować niż narażać się na to, że ktoś mi będzie właził w życie z butami bo jakieś grosze czasem da. Grzebanie w szafkach, naruszanie czyjejś intymności i brak szacunku do prywatności to nie są drobnostki. Oni niszczą nasz związek nawet na odległość, póki jego matka pierwszy raz nie przyjechała żyliśmy naprawdę bardzo zgodnie, miałam nadzieję że chociaż ojciec jest spoko ale niestety. Co do mojego brak siły, to ogólnie jestem po przejściach, ale w ciągu ostatnich paru lat pochowałam kilka bliskich mi osób, co oprócz bólu wiązało się też z mnóstwem spraw urzędowych- jego rodzice raz przyjechali podczas apogeum załatwiania i nie dało im się przetłumaczyć, że prawo jest prawem i notariusz albo urząd skarbowy nie poczekają, aż oni sobie łaskawie pojadą, były fochy czemu nie jesteśmy do ich dyspozycji żeby np gdzieś zawieźć albo zorganizować popijawę. Mówisz zwrócić im uwagę- a myślisz że nie była zwracana??? Gdyby cokolwiek do nich docierało, to ten temat w ogóle by nie powstał. Uważają się za najważniejszych, bo bierze się od nich kasę, gdyby nie ona to pewnie żadne z ich dzieci nie byłoby tak wyrozumiałe, taka jest prawda. Nie są żadnymi wysoko postawionymi osobami, zapierdzielają w fabrykach za murzyńską stawkę, tyle że za granicą. Nie chciałabym żebyśmy ja czy mój partner byli dla naszego dziecka takim beznadziejnym rodzicem, który je porzuca i wyjeżdża zamiast być przy nim gdy by tego potrzebowało, bo pieniądze to nie wszystko i nie zastąpią udziału rodzica w życiu codziennym i wychowaniu. Sama miałam takiego ojca i rodzice w końcu się rozwiedli, a też był tłumaczenie że to dla dobra rodziny, pieniędzy itd. Też mnie ojciec sporo czasu szantażował pieniędzmi, musiałam robić tak jak on chciał a gdy w końcu udało mi się uniezależnić od niego, to do dziś dnia mnie nienawidzi, a ja mogę sobie tylko wyobrażać jak by moje życie wyglądało, gdybym szła własną ścieżką i realizowała swoje marzenia. Rodzice partnera są tacy sami, dlatego uważam że ich nie potrzebuje i że doskonale dalibyśmy sobie radę sami. Boli mnie to, że on chyba ciągle ma nadzieję, że to wszystko się jakoś uklepie, ale ja wiem że nie stanie się tak jeżeli jego rodzice pewnych rzeczy nie zrozumieją, a nic nie wskazuje żeby mieli zrozumieć (nawet szwagierka popiera moje zdanie i mówi, że ona walczy z nimi od lat, tłumaczy i nic to nie daje). Nie mam już siły na kolejne walki i przeciwności losu, zwłaszcza że niedawno zostałam matką i chciałabym się skupić na dziecku, nie na starych prykach roszczących sobie prawo do rządzenia wszystkimi i rozstawiania po kątach

Mieszkanie w którym teraz mieszkamy jest jego ojca. Gdybyśmy mieszkali u mnie, to także nie byłoby tego tematu, bo jego rodzice po prostu nie mieliby tam wstępu. Wiem że to może być dla kogoś argument za tym, że mogą tam przychodzić kiedy chcą i robić co chcą, ale oni tam nie mieszkają od kilkunastu lat, tylko bywają raz na parę miesięcy czy lat- więc moim zdaniem powinni mieć na tyle taktu, żeby nie zwalać się na głowę swojemu mocno dorosłemu synowi, który na dodatek mieszka tam od dawna z kobietą, o szperaniu w szafkach i ingerowaniu w wyposażenie nie wspomnę (a to tylko nieliczne przykłady). Inna sprawa, że ja posiadam swoje własne mieszkanie- ale gdy się poznaliśmy jeszcze go nie miałam, więc zamieszkaliśmy ze sobą u niego (powinno chyba być w cudzysłowie). To jego rodzinna okolica, zna tam każdego, ma blisko do pracy, metraż większy... A przede wszystkim opisywał, że ma oschłe kontakty z rodziną, więc nie spodziewałam się tego co nastąpiło. Nie raz już mówiłam (w tym jego rodzicom, podczas niedawnej kłótni przez internet, bo nawet przez Skype są scysje), że jak tak dalej pójdzie to ja się wyprowadzam do siebie. Ale to nie jest taka łatwa sprawa, będzie musiało naprawdę pójść na noże z jego rodzinką, bo to sporo komplikacji (prawie 4 lata razem mieszkamy) no i symboliczne odcięcie się partnera od rodziców. Wszystko byłoby inaczej, gdyby miał taką postawę, jakiej się spodziewałam- czyli szacunek do rodziców, ale jednocześnie bez pozwalania im na zbyt wiele i umiejętność opieprzenia ich gdy trzeba. Tymczasem nie wiem czemu, ale on nawet nie próbuje się im w czymkolwiek przeciwstawić, mimo że zanim jakaś sytuacja nastąpi deklaruje mi zupełnie coś innego. Dochodzę do wniosku że jestem w takiej sytuacji, w jakiej jest wielu facetów- bo to kobiety przeważnie pozwalają na zbytnie ingerencje rodziny w związek i to faceci mają krzyż pański z teściami. W ogóle to jest ciekawa sytuacja, bo jego rodzice są przyzwyczajeni, że mają kasę to mają władzę- i poprzednie kobiety partnera były łase na kaskę oraz potencjalny wyjazd za granicę, i dzieci od nich ciągną chyląc głowę, aż tu nagle trafiłam się taka ja, na której nie tylko ich pieniądze nie robią wrażenia, ale i ma alternatywę w postaci choćby własnego lokum, potrafi sobie poradzić w niełatwej polskiej rzeczywistości. Wszystko by było dobrze gdyby partner choćby w 99% był za mną, żebym czuła jego wsparcie, tymczasem on się zmienia gdy tylko oni pojawiają się na horyzoncie, czuję że mnie opuszcza . Wiem, że to on powinien to wszystko załatwić, bo jest pośrodku, mówię mu o tym ale on ogólnie ma problemy z podejmowaniem decyzji i byciem konsekwentnym. Już tyle razy mi obiecywał co on to nie zrobi i nie powie rodzicom, że mu po prostu nie wierzę. Wpadam w panikę z powodu samej świadomości, że oni mogą przyjechać w każdej chwili, nie czuję się bezpieczna bo wiem że nie tylko wkroczą brutalnie w moje życie rodzinne i domowe (bo to mieszkanie może nie jest moją własnością, ale dom tworzymy my z dzieckiem jako osoby, a nie nieruchomość), zaburzą spokój, ale i mój partner, osoba której zaufałam i oddałam się w całości, odwróci się ode mnie na tych kilka tygodni . Rodzice zmniejszyli jego wartość w moich oczach, spowodowali że przestałam mu ufać i czuć się z nim bezpiecznie- bo dla mnie jego zachowanie jest jak chorągiewka na wietrze, wiem że gdy tylko oni się pojawią wiatr ulegnie zmianie na moją niekorzyść... On jest moją słabością, bo naprawdę go kocham i jest dobrym człowiekiem, ale nie potrafię zaakceptować ani jego rodziców, ani jego chwiejności- dlatego właśnie dobrze by było, gdyby się od nich odciął, bo inaczej albo się rozstaniemy, albo będzie gehenna przez następnych nawet kilkadziesiąt lat . Ja już swoje przeszłam i naprawdę nie mam siły ani ochoty na "rodzinne" ekscesy

Grenade ma rację. Teściowie nie szanują Waszych granic i traktują jak parę dzieciaków.. zwracać uwagę trzeba tak czy siak, żeby nie dać sobie wejść na głowę, ALE fakt jest taki, że korzystacie z ich pieniędzy ( w wieku 35 lat?! ) plus mieszkacie w ich mieszkaniu. Pech podwójny, że są jacy są - i się nie zmienią, uważają że to ich własność, że mają prawo ingerować w Wasze życie, bo Wam pomagają i to się pewnie nie zmieni. Wyjście? Oczywiście, że jest i dziwię się że z niego jeszcze nie skorzystaliście: wyprowadzić się do Twojego mieszkania - wolałabym nawet mieszkać w 20m2 byle mieć spokój, i przestać brać od nich pieniądze. Jesteście dorosłymi ludźmi, macie dziecko - radźcie sobie.
Co do wyjazdu męża za granicę - masz prawo się nie zgodzić i wprost wyrazić tą opinię. Ja bym swojemu mężowi nie pozwoliła, pomimo tego że jesteśmy niezależni , cenimy sobie to że "nie więzimy" się - to jednak jesteśmy małżeństwem, a o związek trzeba dbać. Moje otoczenie pokazuje, że wraz z wyjazdem za granicę, większość związków się rozpada..
Wasze życie w Waszych rękach.

To ja mam kilka takich przemyśleń...
1. Jeśli facet im POZWALA na wchodzenie do domu bez zapowiedzi, grzebanie w rzeczach, kontrolowanie przez pieniądze - to oni będą to robić. No czemu mają nie robić? To fajna pozycja.
2. Czy to wszystko co tu napisałaś, powiedziałaś partnerowi? Czy raczej jest nieświadomy burzy emocji, które wywołuje cała ta sytuacja, jest pewien, że po prostu tak sobie narzekasz, że trochę cię to wkurza ale w sumie nic nie mówisz? Kurde, wsparcie partnera to sprawa nadrzędna, nie wyobrażam sobie związku, gdzie ktoś stosuje we mnie jakąś formę nacisku, a partner staje po stronie tej osoby.
3. Wydaje mi się, że ty też na to pozwalasz. Zrób tej kobiecie awanturę jak ci grzebie w rzeczach, przecież w cywilizowanym kraju tak się nie robi, przecież ty nie zaglądasz jej do torebki czy do walizek. Jak by to odebrała, gdybyś nagle wzięła jej kurtkę i zaczęła sprawdzać co ma w kieszeniach?

Wszystko jak dla mnie sprowadza się do mówienia i do stawiania granic. Konkretnych, jasnych granic, zasad, jakie panują w TWOIM domu. Sorry, oni są gośćmi, więc mają się stosować do zasad TWOJEGO domu, a jak się nie podoba, to na pewno w okolicy znajdzie się jakiś hotel.

Złości mnie strasznie ta historia, bo moja matka zachowuje się tak samo. Od 7 lat mieszkam w innym mieście, odwiedziła mnie dwa razy, ale za każdym razem jeszcze nie zdążyła się ze mną przywitać to już skomentowała, że kuchenka to brudna, mogłabym wyprać firanki, i czy nie mogłabym schować tych papierów do szafy, muszą tak leżeć na komodzie? A jak poszłam zrobić herbatę, to po powrocie zobaczyłam, że moja torebka leży w innym miejscu, no bo przecież nie stawia się torebki na podłodze!
Niby głupoty, ale one mają na celu (świadomie czy nieświadomie) KONTROLĘ. Ni więcej, ni mniej. To samo z wysyłaniem pieniędzy - to forma kontroli ekonomicznej. Skoro dajemy ci kasę, to mamy prawo ci powiedzieć, na co masz ją przeznaczyć.
GRANICE. Nie pozwalaj na to. Powiedz IM, że się na to nie zgadzasz, kasę przesyłaną od nich odkładaj na inne konto i nie korzystaj, kiedyś im oddasz albo przeznaczysz na dziecko, poinformuj ich, że nie będziesz tolerowała w swoim domu takich a takich to zachowań. Dużo więcej stanowczości. I weź jakoś zmobilizuj swojego partnera, dla niego to wszystko wydaje się normalne, ale jest aż tak głęboko w klatce, że  nawet jej nie widzi. Niech wybiera - wolność czy wygoda?

Jasne, że wszystko sprowadza się dostawiania granic. Ale jeśli Autorka ma swoje mieszkanie to PO CO się szarpać, jak można po prostu pójść do siebie, i tam stawiać granice. I przestać brać pieniądze od teściów. Świat oszalał.

Lotteria tak masz rację. Ale co z tego? jego rodzice się nie zmienią, po raz kolejny Ci powtarzam że siedzicie u nich i nie zmienisz tego. Granice od początku nie zostały ustalone, Twój partner nie potrafi się im przeciwstawić, chyba dobrze mu jest być nadal w roli dziecka. Zobacz jak długi jest Twój post i ile energii i emocji zmarnowałaś, na pewno w myślach klnąc na nich. Ty pomyśl nad ROZWIĄZANIEM sytuacji i jak przeprowadzić poważną rozmowę z partnerem o tym, by zmienić Wasze życie.

Jakie rozwiązanie widzisz? Ale realne - nie życzeniowe. Oni się nie zmienią i na nich wpływu nie masz, ale na Was już tak. Nie czas dorosnąć i się wyprowadzić do swojego mieszkania, które JUŻ MASZ??

Lotteria rozumiem, że nie lubisz teściów, nie rozumiecie się, ja także widzę ich błędy i to że się nie dogadacie mieszkając pod jednym dachem. Ale odpowiedz mi wprost: DLACZEGO się nie wyprowadzicie do siebie?? aż tak dużo Wam płacą, że to Was hamuje? a może konflikt z teściami to tylko przykrywka tego, że to między Tobą a partnerem jest tak naprawdę kiepsko i to Wasza wymówka po prostu żeby nie skupić się na samych sobie. Nie rozumiem kompletnie.

"tak jak wspomniałam już zakomunikowałam im (a w zasadzie podkreśliłam fakt), że nie jestem bez wyjścia i jakby co idę do siebie" no i właśnie dlaczego nie pójdziesz? To są zwykłe groźby, których nie jesteś w stanie spełnić. Czekasz na konfrontacje? Ja już mogę sobie wyobrazić jak to będzie wyglądać: wybuchnie ogromna awantura, oni Ci wypomną że nie jesteście u siebie, Ty będziesz wymagała żeby Twój mąż stanął po Twojej stronie a on tego nie zrobi , bo będzie między młotem a kowadłem i nie będzie chciał się wmieszać w konflikt. Efekt będzie taki, że Ty i teściowa się skłócicie i tylko zaognicie konflikt i wzajemną niechęć. A to wszystko działa z niekorzyścią na was i dziecko. O i tyle zdziałasz.

Nie mieszkacie z teściami na codzień, macie własne lokum a uparcie siedzicie u nich czego kompletnie nie zrozumiem, macie dziecko, 35 lat i zamiast skupić się na własnej relacji między Wami - Ty się skupiasz na teściach, którzy pewnie mają wywalone i są TYSIĄCE kilometrów od Was. Dodatkowo Ty grozisz mężowi samobójstwem. Wam potrzebna jest chyba pomoc, terapia małżeńska, bo chyba teściowie to Wasz najmniejszy problem. Ich nie ma z Wami, a konfliktów macie co niemiara i to nie przez teściów tylko dlatego że Wy nie potraficie rozmawiać z mężem, rozwiązywać ich i sami mieszacie wszystkich wkoło w to.
Ja też nie mam fajnego teścia, o którym zresztą pisałam, ale my nie mieszamy go z mężem między nas i nie żremy się o niego.

Przepraszam za męża, coś mi się uwidziało, że to mąż. W każdym razie bierzesz pieniądze, bo oni płacą za czynsz , z którego Ty korzystasz również. A jak dają mężowi pieniądze to w ich odczuciu Ty też masz z nich korzyść, pomimo tego że tak nie jest. Wiesz tak wygląda to z ich perspektywy, mi tam nic do tego.
Kochana to, że teściowie pomogli rodzeństwu a swoim dzieciom - to już nie Twoja sprawa, wybacz. Teraz Wam również pomagają, bo mieszkacie bezczynszowo u nich, a widać ta forma pomocy Twojemu partnerowi odpowiada.  Jak to na Twoim garnuszku? rozumiem, że pracuje? no niestety nie każdego stać na własne mieszkanie i nie widzę też powodu żeby rodzice musieli takowe kupować dorosłemu mężczyźnie. Możecie wziąć własne wspólne na kredyt - wtedy nie ma "niesprawiedliwości" i siedzenia na czyimś garnuszku tylko razem spłacacie.
Tak ta sytuacja musi się rozwiązać, ale Ty chcesz za wszelką cenę, żeby Twój partner zerwał z nimi kontakty i już ich wiecej nie zobaczyć - masz 35 lat , jesteś dojrzałą kobietą - wiesz chyba że z rodzicami nie wygrasz? no odwróć sytuację, jakby Tobie facet kazał zerwać wszelkie kontakty z rodzicami , bo Ty ich nie potrzebujesz - zrobiłabyś to? nie. Jacy rodzice by nie byli, nie jest to takie łatwe, ani potrzebne w  Waszym przypadku.
Wiesz wybacz szczerość, ale nie podoba mi się po prostu sposób Twojego myślenia.. pełno w nim zawziętości, jadu, braku szacunku.. naprawdę rozumiem, że taki typ osób jak Twoi teściowie Cię męczy, że dbasz zaciekle o własne granice (dla mnie to też bardzo istotne) , że chciałabyś być tylko Ty najważniejsza. A w gruncie rzeczy masz bardzo roszczeniowe myślenie odnośnie tej sytuacji. Nie uwierzę, że JEDEN przyjazd teściowej nagle zniszczył Wasz idealny związek, a Ty jesteś rozczarowana dogłębnie, bo teściowie nie spełnili Twoich oczekiwań. Pomyśl logicznie, to niemożliwe. Twój facet od początku był i jest uległy w stosunku do rodziców, przez lata mu wygodnie że to rodzice płacą a on siedzi w ich mieszkaniu (bo rozumiem że mieszkanie jest na nich zapisane), i tak mu wygodnie bo każda zmiana wymaga wysiłku. A Ty z kolei zamiast wziąć go w ryzy, wyprowadzić się, zacząć budować Waszą relację jak dorośli ludzie, porozmawiać na spokojnie z facetem, że nie podoba Ci się ta sytuacja i musicie znaleźć rozwiązanie - chcesz się pokłócić do tego stopnia żeby mieć pretekst i urwać kontakty z rodziną. Nie wygrasz. Nie możesz tak stawiać sprawy na ostrzu noża. Bądź mądrą kobietą - dobrocią, rozmową, asertywną postawą wpłyń na swojego mężczyznę - ale nie próbuj krzykiem i groźbami zabicia się - zmusić go do tego i wygonić teściów z ich terenu. Bo ani się nie zabijesz, ani teściów wyrzucić nie możesz. Masz dziecko - wybrałaś mu takiego ojca a nie innego, wiedziałaś jacy są jego dziadkowie więc niestety ale zachowuj się rozsądnie i dojrzale. JA patrzę na sytuację obiektywnie, nie mam żadnego interesu w tym żeby zrobić Wam krzywdę czy coś zepsuć. Namawiam Cię do wyprowadzki na swoje - już część problemu zostanie rozwiązana - tu nikt Ci po szafkach grzebać nie będzie a jeśli - śmiało zwracasz uwagę. Kolejny krok - rozmowa z partnerem. Kochacie się, tworzycie rodzinę więc ustalcie jakie zachowania Wam przeszkadzają i jakie widzicie rozwiązania, po trzecie - idźcie na terapię, bo za dużo tu wszystkiego się gromadzi. Napisałaś na początku "stale czuję się zagrożona" i tu jest problem. Miałaś sama problemy z rodzicami i teraz próbujesz "ucieczki" - zerwania ze wszystkimi kontaktów. Nie da się żyć bez ludzi, trzeba się za to nauczyć JAK właśnie z nimi żyć - i Ty powinnaś pójść rozwiązać z psychologiem swoje lęki i problemy. Chociażby dlatego, żeby na dziecko ich nie przeżucać a tak się stanie jak nic ze sobą nie zrobisz.

Nie gniewam się ani o męża, ani o Twoją szczerość- jestem za nią wdzięczna. Nie rozumiem tylko stwierdzenia, że to nie moja sprawa że rodzice pomogli pozostałym dzieciom (zgadzam się z tym, chodziło mi o to, że nie nalegam na przeprowadzkę do mnie, bo to by pewnie zmniejszyło szanse partnera na np przepisanie na niego mieszkania). Wiem że moja postawa jest obecnie zawzięta i roszczeniowa, ale uwierz mi, że milion razy próbowałam to rozwiązać inaczej- mówiłam do partnera, tłumaczyłam, w końcu płakałam, krzyczałam, aż w końcu poinformowałam go o moich złych myślach (niefortunnie się wyraziłam z tym "grożeniem samobójstwem", ja naprawdę miewam taką ochotę i mnie to przeraża, chciałam go uświadomić do czego prowadzi jego bierność i olewanie problemu). Wydawałoby się, że to drobnostka uświadomienie jego rodzicom czegoś, co dla normalnych ludzi jest oczywiste- że trzeba się zapowiadać przed wizytą i że nie można u kogoś grzebać w rzeczach ani wymieniać wyposażenia domu. Niczego więcej na początku nie chciałam, ale brak reakcji partnera sprawił, że moje uczucia przerodziły się w naprawdę wielką nienawiść i żądania, jakich bym się po sobie nigdy nie spodziewała ani nie doradzała tego nikomu (zerwanie kontaktów z rodzicami). Bezsilność mnie niszczy psychicznie, czuję się poniżona i bezwartościowa, jest to uczucie spowodowane przez partnera- bo to on powinien się zachować jak facet z jajami i będąc pośrodku rozsądzić konflikt między rodzicami a kobietą, jemu się natomiast chyba nadal wydaje że to się rozejdzie po kościach, nie rozumiem czemu tak postępuje skoro wciąż mu ciosam o to kołki na głowie. Chyba jednak za dużo od niego wymagam, skoro on nie potrafi się przeciwstawić nawet mamusi grzebiącej w jego rzeczach- więc cała "przyjemność" powiedzenia im paru rzeczy w twarz spadnie na mnie . Gdybym nie kochała i nie szanowała partnera, to od razu zrobiłabym dziką awanturę, ale ja chciałam delikatniej, żeby on jako syn jakoś zareagował... Teraz już niestety bez nieprzyjemności się nie obędzie, za dużo nagromadzonych złych emocji. Przyjęłam agresywną postawę, bo próbuję bronić siebie, swojego związku i rodziny. Rodzice partnera zawsze będą dla mnie obcymi ludźmi, nawet jeśli w końcu weźmiemy ślub nie będę traktowała ich jako bliskich- bo mnie takiej "rodziny" nie potrzeba.

Przypomniał mi się dobry przykład na to, jak jego matka "rozumie i przyjmuje do wiadomości". Po scysji za kupowanie "lepszych" rzeczy niż ja i poprawianiu wszystkiego po mnie, wstawiła się za mną szwagierka, skrytykowała własną matkę, nagadała jej jak bardzo niewłaściwie się zachowuje, itd itp. Niedługo po tej reprymendzie matka była "u nas", poszła do kuchni zrobić herbatę, ja akurat stałam na balkonie- słyszę jak cichutko zmywa umyte uprzednio przeze mnie szklanki i mówi do mojego partnera "tylko nie mów (i tu moje imię)"... Szapo ba

Z tego co piszesz wynika, że oni Cię bardzo nie lubią. Trudno uwierzyć, że bez powodu. Pewnie mieszkacie w tym lokum, bo boicie się, że jak się wyprowadzicie, to nie przepiszą tego mieszkania nigdy i zostaniecie z niczym. Tak to widzę. Poza tym opłacają czynsz i tak jest wygodnie. Gdyby nie zależało Ci (Wam) na tym mieszkaniu, to dawno byście się wyprowadzili. Teraz tylko rodzi sie pytanie...Czy warto się męczyć dla opłaconego czynszu i mieszkania, które najprawdopodobniej nigdy nie będzie wasze?

Bez terapii się nie obejdzie jeśli chcesz sobie pomóc. Według Ciebie w świecie trzeba walczyć, bo każdy chce Ci "coś zabrać" , każdy Ci zagraża, wszędzie musisz bronić swojego jak lwica. Ktoś Cię kiedyś bardzo skrzywdził, i ja doskonale rozumiem mechanizm Twojego pancerza. Natomiast nie jesteś już małą skrzywdzoną dziewczynką, tylko kobietą która potrzebuje pomocy, bo w przeciwnym wypadku zniszczy wszystko co jest jej tak cenne - a potem powie, że to właśnie "ten świat" jej to zabrał. . A świat może być i jest życzliwy i piękny - kwestia wyboru.

Grenade- mnie na tym mieszkaniu nie zależy, bo mam swoje, ale jednak nie chciałabym żeby partner mi kiedyś wypomniał, że przeze mnie został z niczym. On jakoś nie umie się ustosunkować do tego wszystkiego, ogólnie jest taki "mało emocjonalny", nie raz żartuję sobie z niego że gdyby koło niego wybuchła bomba, to po przyjściu do domu powiedziałby, po wielu zapytaniach jak mu minął dzień, że coś tam stuknęło gdzieś obok niego . Naprawdę trudno się z nim pokłócić, rzadko się czymś ekscytuje, mało co mu przeszkadza, do tego niestety nie umie podejmować decyzji i nawet jeśli już na coś się zdecyduje, to często za chwilę się waha. No i właśnie to jego charakter jest powodem tego, że jest mu wszystko jedno czy mu mama w gaciach grzebie (dwuznaczność celowa).

Też jestem tego zdania

Obwiniam, bo chyba powinien mieć świadomość tego, że skoro mój facet nie ma wolnego na jego przyjazd, to widać nie może go wziąć, a nakłanianie go w takiej sytuacji do picia może się skończyć tragedią. Partner obecnie nie pije prawie w ogóle, po jednym piwie zrzędzi pół dnia jak to się źle czuje, a tu w środku tygodnia libacja. To nie jest odpowiedzialne zachowanie ze strony jego ojca, który stawia swoje potrzeby ponad zdrowy rozsądek. Z resztą szwagierka też narzeka na to, że ojciec non stop pije z jej mężem. Niby ani mój partner, ani szwagier, nie muszą z nim pić, ale "przecież nie wypada odmówić".
Co do czynszu, to ja od samego początku do dnia dzisiejszego nalegam żeby się dokładać, ale co mam poradzić na to, że jego rodzice regulują cały rok z góry bez niczyjej wiedzy? Była rozmowa o tym, że "jak się chce mieć spokój, to trzeba się samemu utrzymywać", partner powiedział że w takim razie teraz sami będziemy płacić za mieszkanie, ale oni i tak pojechali do spółdzielni i zapłacili (czyżby strach przed uniezależnieniem się syna?). Oczywiście dorzucam się do rachunków, głównie ja robię zakupy spożywcze i wszystko do domu- także darmozjadem nie jestem. A matka wyrzuciła sprzęty, których JA używałam, czy to ma znaczenie czyje konkretnie były? Jeśli nawet ona kiedyś je kupiła, to skoro nie mieszka w tym mieszkaniu, dlaczego ingeruje w to co się w nim znajduje? Idąc tym tropem, skoro może wyrzucać sprzęty, to i w szafkach grzebać, w końcu są "jej". Gdyby zapytała, na pewno bym jej powiedziała, że np ta deska jest stara, ale bardzo dobrze mi się jej używa i nie potrzeba nowej, ale skoro już chce ją kupić, to niech chociaż nie wyrzuca tej poprzedniej.

Lotteria teściowie tym jednym zdaniem pokazali co sądzą:  "jak się chce mieć spokój, to trzeba się samemu utrzymywać". I Wy wybraliście nadal bycie na ich łasce/niełasce. I tak - teściowa wyrzuciła swoje sprzęty, w swoim mieszkaniu. Nie musi Ci się to podobać, ale takie zasady panują w ich domu i będąc na ich częściowym utrzymaniu musicie je zaakceptować. Tu niestety nie masz racji wykłócając się o to, choć mnie by też szlag trafił za nie uszanowanie prywatności, no ale niestety nie masz na to wpływu.

Uwzięłyście się z tą szwagierką na tych teściów - to że synowie piją z ojcem to SYNÓW WINA a nie teścia. Siłą im chyba do gardeł nie wlewał? Weźcie się dziewczyny w głowę puknijcie, bo to już irytujące się robi. O ile można kogoś nie lubić, o tyle oczy otwórzcie: to Wasi mężowie decydują a nie ojciec który przyjeżdża raz na kilka miesięcy!!!! I gwarantuję Ci , że jego rodzice nie przepiszą na Was tego mieszkania z taką postawą jaką prezentujesz. Bo z ich perspektywy jesteś pewnie harpią , która tylko na to czeka.

Cóż dostałaś rady, z których możesz skorzystać lub nie - Twoja wola. Możesz się zmienić i rozwiązać swoje problemy przy pomocy terapeuty, a możesz dalej siać teorie spiskowe, snuć domysły o złych intencjach potencjalnych teściów i kisić w sobie nienawiść. Twoje życie twoja sprawa - powodzenia.

Ja naprawdę rozumiem mechanizm jakim się kierujesz, i rozumiem Twoje poczucie zagrożenia. Ale naprawdę nie musisz aż tak się bać - nikt Ci krzywdy nie ma prawa zrobić w żaden sposób - ani psychicznie Cię manipulować ani fizycznie Ci zagrażać. Nie głaszczę Cię po głowie, bo nie chcę żebyś utknęła w takim poczuciu krzywdy, żalu, straty, a naprawdę chciałabym żebyś ruszyła do przodu. Nie da się "zapomnieć przeszłości" ot tak - ileś lat walczyłaś o przetrwanie i Ci się udało , naprawdę. Bądź teraz łaskawsza dla siebie, pomóż sobie zrzucić pancerz i umówi się gdzie trzeba

Nie wolno bagatelizować tego co mówisz, Twoich odczuć - bo tak jak mówisz to nie pierdu pierdu. Myśli samobójcze, planowanie, wyobrażanie sobie tego - widać jak jesteś na skraju załamania. Leki lekami, psycholog ewentualnie wyśle Cię do psychiatry, by uzyskać pomoc farmakologiczną, ale przede wszystkim terapia. Długoterminowa. Nie poddawaj się, idź po skierowanie, na pierwszych wizytach u psychologa też nie spodziewaj się wielkich zmian, a z kolei jak takie odczujesz - nie rezygnuj z dalszych spotkań. Pierwsze spotkania to rozeznanie w Twojej sytuacji życiowej, mów o wszystkich swoich emocjach, nie wstydź się niczego. Dasz radę, jestem pewna. Jak już sama z siebie prosisz o pomoc - to 50 % sukcesu i ją uzyskasz trzeba tylko chcieć i ciężko pracować, ale naprawdę warto wierz mi!

Prawdę mówiąc jak słabo nie wyglądałaby postawa rodziców Twojego partnera, to mnie ona jakoś specjalnie nie zaskakuje. Przypuszczam, że są to ludzie starszej daty, trochę konserwatywni i bardzo przywiązani do własności prywatnej. Na moje oko rodzice partnera zwyczajnie czują się u siebie. Mieszkanie jest ich własnością, płacą za nie czynsz, a Wam jakby grzecznościowo pozwalają w nim mieszkać. Stąd to grzebanie w szafkach i wymiana "nieładnego" sprzętu. Ponadto jesteś wprawdzie matką ich wnuczki, ale nie żoną ich syna. Teoretycznie nie powinno mieć to większego znaczenia, ale myślę, że dla nich akurat ma.
Osobiście dawno mieszkałabym już u siebie. Kiepsko znoszę osoby zbyt swobodnie czujące się w moim mieszkaniu Oczywiście przeprowadzkę zaproponowałabym również partnerowi. Jego postawa wobec tej propozycji rozwiałaby wszelkie wątpliwości, co do jego życiowych priorytetów. Jak bardzo przykre nie byłby te wnioski, to jednak lepiej żebyś się z nimi zweryfikowała na tym etapie. Ze względu na emocjonalność jaką się czuję w Twoich wypowiedziach, przypuszczam, że chciałabyś wraz z córką być dla swojego partnera najważniejszą, a jego relacja z rodzicami pokazuje, że jednak nie jesteś... Rozumiem chęć posiadania, ale dorosły facet siedzący pod pantoflem mamusi, bo być może ona coś na niego przepisze... jakoś tak w moim odczuciu nie rokuje zbyt dobrze. Przy takiej postawie życiowej, to teściowie będą synusiem dyrygować całe swoje życie, bo zawsze coś do przepisania będzie...

Lotteria, też mam nieciekawe relacje z teściową, a najgorsze jest dla mnie to, że mąż zawsze był po jej stronie. Jednak jeśli chodzi o Ciebie, to trochę tego wszystkiego nie rozumiem.  Masz swoje mieszkanie,  jednak mieszkasz w jej mieszkaniu,  i tylko się z tym męczysz , narzekasz a nadal w tym tkwisz.
Ja widzę to tak,
Mieszkasz w mieszkaniu teściowej,
Pozwalasz jej opłacać czynsz, 
Liczysz na to, że mieszkanie przepisze Twojemu mężowi, a to nie powinna być Twoja sprawa, nie Twoje to powinnaś  się trzymaj od tego z daleka,
Od męża oczekujesz, żeby zerwał kontakt z rodzicami,(egoistka), ale mieszkanie to chciałabyś, aby mu przepisali,. (  materialistka )
Coś nie po Twojej myśli , grozisz samobójstwem  (szantazystka )
Jeżeli teściowa  wymieniła stary sprzęt na nowy,  to chyba chciała dobrze, może myślał, że się ucieszysz.
A jeśli chodzi o picie alkoholu, teścia z mężem, to współczuję,  byłabym wściekła, ale czy to się często zdarza, czy było to tylko jednorazowe? Nie zrozumiałam,  jak jest z tymi noclegami,  Czy teście mieszkają za granicą i przyjeżdżając tu nocują u Was?  Jeśli tak jest, ponieważ  nie mają innego mieszkania a to w którym mieszkacie Wy jest ich, to gdzie mają nocować?
Piszesz też, że musisz brać tabletki na uspokojenie, kiedy mąż rozmawia z rodzicami na Skype,  czyli to jest zazdrość. Tyle w Tobie negatywnych emocji. A co Ty dajesz z siebie, żeby było dobrze?
Nie piszę tego, żeby Cię w jakiś sposób zdołować , ale żebyś pomyślała nad swoim zachowaniem. Wydajesz się być osobą, nie dojrzałą emocjonalnie.

Hej. Trochę mnie tu nie było i prawdę powiedziawszy jest coraz gorzej, ze wszystkim. Do tego stopnia, że w końcu wybrałam się do psychiatry (nie trzeba skierowania, szkoda że wcześniej nie wiedziałam). Na wizycie opowiedziałam mniej więcej to, co tu pisałam, chociaż wiadomo że w dużym skrócie, powiedziałam że przez to wszystko często budzę się w nocy, że czuję się jak zwierzę w klatce, ciągle odczuwam strach i niepewność. Zaskoczyło mnie to, że lekarka natychmiast trafiła w sedno, że problem nie leży stricte w teściowej, tylko w moim partnerze, że nie czuję jego wsparcia, jestem rozczarowana tym że nie staje po mojej stronie i nie podkreśla wobec matki, że to ja jestem teraz najważniejsza. Dokładnie tak jest i od tego braku podkreślenia mojej "pozycji" (a wręcz poniżania mnie poprzez wymaganie uległości) wszystko się zaczęło. Zadała bezpośrednie pytanie "czy on panią kocha", powiedziałam że na pewno tak, ale też jest za bardzo za matką. Stanęło na przepisaniu mi lekkich leków mających poprawić nastrój (na razie nie widzę efektów), skierowaniu do psychologa i poradzie, że dobrze by było gdybyśmy przyszli razem. Partner z jednej strony twierdzi, że chciałby żeby nasze stosunki uległy poprawie i nawet poszedłby na terapię (a jeszcze mu nie mówiłam o mojej wizycie u lekarza, nie było okazji), ale z drugiej zastanawiam się jak on chce żeby było lepiej, skoro w ogóle mnie nie słucha i zamyka się na każdą próbę rozmowy. Ogólnie ostatnio bardzo się między nami popsuło, ja mam jakąś dziwną niechęć do niego i czuję to samo z jego strony, kiedyś był czuły, cierpliwy, całował mnie i przytulał, a teraz coraz bardziej wieje chłodem... U mnie wynika to w dużym stopniu z rozczarowania jego postawą, myślałam że gdy pojawi się nasze dziecko on bardziej poczuje się odpowiedzialny za rodzinę którą sam założył, a "stara" pójdzie na dalszy plan, ale tu nic się nie zmieniło . Nadal uważa, że przesadzam, że nie rozumie o co mi chodzi, że to ja robię problemy... To bardzo boli. Kocham go i ciężko mi wyobrazić sobie życie bez niego, ale coraz częściej myślę o tym, że ten związek prędzej czy później się rozpadnie. Nie wiem czy tu pisałam że okazało się, że jego rodzice chcą za jakiś czas wrócić do kraju. Jestem tym załamana bo przecież skoro oni są tak szkodliwi na odległość, to co dopiero jak będą na miejscu. Już widzę choćby to jak wtrącają się w wychowanie córki, jak za moimi plecami nie stosują się do moich "wymagań" pod tym względem (tak będzie, bo są ku temu zapowiedzi), i że mój narzeczony jak zawsze schowa głowę w piasek. Straszne jak teraz wygląda nasz związek, a przecież to była naprawdę wielka miłość, wydawało mi się że on w ogień za mną pójdzie, nawet się nie kłóciliśmy zanim nie pojawiła się jego matka. Smutno mi tym bardziej, że sama jestem z rozbitej, nieszczęśliwej rodziny i nigdy nie chciałam tego samego dla mojego dziecka, zależało mi na tym żeby ktoś z kim się na nie zdecyduję był niezawodny i na całe życie, a tu takie rozczarowanie. Teraz dodatkowo wyszła sytuacja, że brat który zajmował się moim mieszkaniem zmienia pracę i ma już tam nie bywać, myślę ciągle o przeprowadzce, bo to by mnie pewnie uspokoiło (przynajmniej nie żyłabym w ciągłym oczekiwaniu kiedy mi się zwalą na głowę te nieokrzesane dziadki), ale narzeczony jest temu niechętny, narzeka że tam mały metraż, że głośno... Ale ja wiem, że to nie w tym rzecz, po prostu "woli być niewolnikiem rodziców niż moim", chociaż ja bym go przyjęła na partnerskich zasadach, tak jak być powinno, a nie jak oni, "płacę to mogę wszystko" (dodam, że po nieprzyjemnej rozmowie na temat taki, w którym w ogóle nie powinni zabierać głosu, a próbowali, już nie regulują czynszu, ale niechciane wizyty składają nadal). W końcu będzie tak, że wyląduję w mieszkaniu sama z córką ;(. To byłaby wielka szkoda, bo akurat ojcem mój narzeczony jest świetnym, a córka go ubóstwia . Co z tym życiem się porobiło, aż trudno uwierzyć

Lotteria, nie bardzo wierze w to, ze rodzice partnera, ktorzy mieszkaja za granica i odwiedzaja was raz na kilka miesiecy az tak destabilizuja wasze zycie. Zarzucasz im, ze nawet przez internet maja na nie wplyw. Serio?  A nie jest po prostu tak, ze jestes zazdrosna o jego rodzine, o to, ze on zywi do nich jakiekolwiek uczucia? Bo chcialabys aby w jego zyciu nie bylo nikogo poza Toba? Napisałas, ze od zawsze byłaś zdana na siebie, wiec chyba nigdy w swojej rodzinie oparcia nie mialas, nie bylas dla nikogo ważną, nie czulas się ważną i kochaną. Znalazłas faceta, dla którego stalas się rodzina. I dopoki jego była tam gdzieś daleko, poza zasięgiem, wszystko było ok a Twoja pozycja niezagrożona. Najchętniej byś chciała, aby Twój facet traktował swoich rodziców z niechęcią. Bylas zadowolona, gdy wczesniej, jak sie poznaliscie, mówił, ze ma z nimi oschle i sporadyczne kontakty. Miałas nadzieje, ze tak zostanie.  A tu zonk. Okazalo sie, ze facet trakruje rodzicow w miare normalnie. Zamiast wyprosic ich do hotelu, nie mial nic przeciwko,  aby zatrzymali sie u was, (notabene w swoim domu, ale to nie jest  najwazniejsze) 
Nie twierdze, ze jego rodzice są wspaniali, zazwyczaj większość ma cos za uszami, ale z pewnością ich demonizujesz. Twierdzisz, ze nie sa mu oni do niczego potrzebni i chcialabys, aby zerwal z nimi kontakty. Chcialabys go pozbawic rodziny, ktorej sama nigdy nie mialas. No skoro Ty nikogo poza nim nie masz, to dlaczego on ma miec, tak? To dużo tłumaczy. Masz po prostu ogromne  kompleksy. I to nie jest wina jego rodziny.
Chciałabys grac pierwsze skrzypce i żeby to było widoczne dla wszystkich a zwłaszcza dla rodziców faceta. Ze najpierw jestes dla niego Ty, potem dlugo, dlugo nic a dopiero gdzies tam oni. To zlo konieczne, które musisz tolerować.  A nie przyszło Ci na myśl, ze facetowi może zależy na poprawieniu relacji z rodzina?  Ze jednak, wbrew temu, co napisałas są mu oni do czegoś potrzebni?
A to grozenie samobójstwem to juz w ogóle... Ponoc jestes dorosła kobieta, matka... 
Jak sie zastanowic, to  przestaje  dziwić, ze jego rodzice traktują Cie nie jak 35 latke a 15 latke...

Ależ ty kochasz babrać się w tej swojej przyszłości. Prawie w każdym poście podkreślasz jakie miałaś ciężkie życie.
Wyobraź sobie że nie tylko ty. Połowa ludzi na tym forum miała bardzo ciężkie życie a potrafią zachować się z klasą i szacunkiem dla innych. Jedna z mądrzejszych użytkowniczek wychowała się w domu dziecka. Pewnie sądzisz że było jej tam cudownie....
Też sądzę że jesteś zwyczajnie zazdrosna o to że partner ma dobre stosunki z rodzicami.
Bierze cię wściekłość że nie jesteś dla niego jedyna tak jak on dla ciebie.
A właściwie wszystko co tu piszesz o teściach jest normalne.
Nigdy nie uwierzę że niszczą wasz związek skoro widzicie się raz na kilka miesięcy.
Narzekalas i groziłaś samobójstwem już ponad pół roku temu a nadal żyjesz na koszt teściów.
Cały czas odgrażasz się że się wyniesiesz do swojego mieszkania. Swoją drogą jest twoje bo na nie zarobiłaś czy jest twoje bo udało ci się je odziedziczyć?
Bo mimo mówienia o swojej dorosłości to na razie wszystko dostajesz od innych. Nawet w najmniejszym stopniu tego nie doceniasz tylko nadal narzekasz.
Myślę że sama tworzysz i demonizujesz problemy których w ogóle nie ma.
No proszę cię... cały rok mieszkasz w ich mieszkaniu a jak oni raz na kilka miesięcy przyjeżdżają do mają nocować w hotelu?? Naprawdę twoje przekonania są śmieszne.
Ja akurat sądzę że teściowie już dawno zapisaliby to mieszkanie na syna gdyby nie ty. Dlatego też odradzają mu ślub  z tobą abyś nie stała się częścią tej rodziny.
No zastanów się sama - kto chciałby mieć roszczeniową i wiecznie niezadowoloną synową??