jestem nadwrazliwa - Netkobiety.pl

Co w sposobie myślenia o sobie i innych ludziach zmieniłaś od stycznia tego roku, gdy opisałaś swój problem: hermetycznej skorupy pod którą ukryłaś się, uważając i świat, i ludzi za, delikatnie rzecz nazywając, nieprzyjaznych Tobie?

A jeśli nic nie zmieniłaś, to dlaczego?

Odpowiedzi na oba pytania są ważne dla Ciebie, dzięki nim możesz uświadomić sobie decyzję, którą podjęłaś.

Nie wiem czy to co napiszę Ci jakoś pomoże, ale wydaje mi się że wbrew temu, co się powszechnie sądzi, przyczyną nadwrażliwości jest zazwyczaj działanie organizmu konkretnej osoby (nadczujność zmysłowa), to że on odbiera pewne bodźce zbyt mocno, a NIE pewne wydarzenia z przeszłości (urazy itd.), ani wychowanie, choć nie przeczę że one również mają na jednostkę duży wpływ. To, że ktoś jest przykładowo odważny, i pewny siebie, a inny zalękniony, i nieśmiały, albo pozbawiony sił, ma często podłoże neurobiologiczne. Oczywiście, pisząc to 'popełniam' teraz pewien redukcjonizm, ale czasami jest on konieczny by ruszyć w którąś stronę.

Wydaje mi się że również należę do takich nadwrażliwych osób, ale u mnie troszkę inaczej się to objawia niż u Ciebie. Fatalnie znoszę ból (i nieustannie się go obawiam), śpię zawsze przy zapalonej lampce, przed snem dość często zażywam leki uspokajające, boję się rozmyślać na pewne tematy, bo od razu wpadam w jakieś niepokojące stany itd.

Jeśli masz ochotę porozmawiać, wyślij mi e-maila przez forum, nie obiecuję że będę potrafiła Ci doradzić, ale zawsze przeczytam. Lubię wysłuchiwać czyichś zwierzeń.

Może warto, żebyś założyła sobie profil na jakimś portalu, i spróbowała poznawać w ten sposób jakieś koleżanki.

Dziękuję Wam za Wasze odpowiedzi. Przepraszam, że dopiero teraz odpisuje, ale jakoś nie mogłam się zebrać plus nadgodziny w pracy, które mnie wykończyły.

@Wielokropek: zupełnie szczerze.. chyba nic nie zmieniłam.. Dlaczego? Nie wiem.. Nie umiem ruszyc z miejsca, stoje w jednym punkcie.

@Maaadziuuniaa: Dziekuje Ci, mysle, ze jestesmy dosc podobne. U mnie w rodzinie nie bylo przemocy fizycznej, ale przemoc slowna jak najbardziej. Nawet teraz przyjezdzajac na chwile do domu slysze jaka to jestem glupia i beznadziejna dziewucha. Mysle, ze moja mama nie zdaje sobie sprawy co tak naprawde mowi. Dzwoni do mnie codziennie i pyta co slychac, ja sie czuje, pomaga mi.  Bardzo sie o nia martwie, jak np. zle sie czuje od razu jade do domu i rzucam wszystko, a po drodze placze modlac sie, zeby sie lepoej poczula, bo tak baardzo sie o nia boje. O tate tez. Mam chlopaka ale rowniez mam watpliwosci. Tobie sie udalo, masz meza i dziecko. Ciesze sie, bo to pokazuje, ze mozna stworzyc fajna rodzinkę. Tez bym tak chciala, to moje marzenie Mam pytanie, czy jednak nie boisz się, że Twoja przeszłość w pewnym momecie da o sobie znać i wpłynie negatywnie na związek?

@lilly25: ja tez fatalnie znosze bol... Pobieranie krwi to dla mnie byl kiedys horror, juz w przeddzien sie bardzo tym stresowalam, dzis tez tego bardziej nie luibie, ale z racji ze mam dosc duzo problemow zdrowotnych to i czesciej musze robic badania, wiec sie przyzczyczailam. Ale generalnie to dla mnie okropne.  Już nawet lekarz stwierdził, że zdecydowanie przesadnie reaguję…. I zawsze jest to pytanie? O rany, ile pani ma lat? Przecież pani nie jest dzieckiem!
Tez zazywalam leki uspokkajajace ziolowe by zasnac. Przeszkadza i najmniejszy szmer. Strasznie mnie wkurza wspollokatorka, ktora chyba snu nie potrzebuje. I nie robi nadzwyczajnego. Nawet jak rozmawia ze swoim chłopakiem to po cichu. Generalnie nie mogę jej zarzucić, że hałasuje. To ja jestem nadwrażliwa. Choc to chyba wina pracy. Do pracy musze być wyspana. I stresuje się, że nie zasne, wiec denerwuje mnie każdy szmer. Gdy miałam kilka dni wolnego i nie musiałam wstawać do pracy, te szmery nie przeszkadzały mi.

@tajemnicza75: dziękuję za linka, z pewnością tam zajrzę.

Generalnie panicznie reaguje na odrzucenie. Np. koleżanka z którą spotkałam się w zeszłym tygodniu, napisała mi dziś, że nie da rady się spotkać w tym tygodniu, ale liczy na to ze zostaniemy w kontakcie. A ostatnio umawialysmy się, ze może się spotkamy w tym tygoniu i ona sama to zaproponowała. A dzisiejszą jej wiadomość odczytałam jako, że ona po prostu już nie chce się ze mną spotkać, po prostu.  No i od razu jak przeczytałam tę wiadomość, poleciały mi łzy.
Ogólnie raczej mam niechęć do ludzi, boję się ich, boję się, że mnie skrzywdzą, dlatego wolę zachować dystans. Ale z drugiej strony pragnę mieć prawdziwych przyjaciół…bez zazdrości o cokolwiek.