Jak walczyć ze sobą? - Netkobiety.pl

jeden filozof, twierdził

"żeby stać się tym, czym nie jestem
trzeba przestać, być tym czym się jest"

myślę, że warto od małych "kroczków" zacząć
duże, spektakularne, są może i dobrym kierunkiem, wyznacznikiem do którego można dążyć, i pewnie trzeba

jednak składają się z tych małych, które chyba najbardziej cieszą, i czasem naprawdę dużo "kosztują"

im większy odczuwalny "koszt" tym bardziej warto go ponieść

analiza siebie, zrealizowana przez samego siebie

to jak urządzanie ogrodu, to mi się podoba posadzę, a to nie, to nie pasuje tutaj

zapewne nie którzy takie zdolności posiadają, ukryte, nie wykorzystane

najlepszą analizę, zrobi Ci ktoś postronny, świadomy tego co robi, pod warunkiem że potrafisz zdobyć się na szczerość, przynajmniej wobec siebie

przy odrobinie, chęci i poczuciu pewności, weny, można spokojnie później przyglądać się na bieżąco samemu sobie

cóż z wielości, mnogości, sygnałów z  których się tylko czuje bagaż "energetyczny", gdy co z czego, dlaczego, już poza zasięgiem jest

autorka już wierzy w siebie, i to bardzo mocno :d

kwestia w co wierzy lub po co jej ta wiara potrzebna

nie walcz, tylko swiadomie zmieniaj nawyki mysleniowe. Kontroluj mysli i wyobrazenia i ilekroc pojawia sie negatywne, przekreslaj je mentalnie czerwonym krzyzykiem i zmieniaj kierunek myslenia na pozytywny. Wizualizacja plus afirmacja. Mozesz sie wspomagac piszac karteczki z pozytywami na swoj temat, najlepiej pisac je w trzech osobach.
Wiem, ciezko zmienic matryce w glowie,  ale to jak najbardziej mozliwe. Ludzie skupiaja sie na rzeczywistosci, probujac ja zmienic a zapominaja, ze ona jest najczesciej odbiciem tego, co oni mysla o sobie i innych. Krotko mowisc, jesli np. myslisz i wierzysz w to, ze jestes do kitu, masz w zyciu pod gorke a inni Cie tylko wykorzystuja  to Twoja rzeczywistoscia beda takie doswiadczenia, ktore beda to potwierdzaly.
Zauwaz, jak czesto spotyka nas to, czego sie obawiamy.  Bo nieustannie o tym myslimy i nadajemy temu duzy ladunek emocjonalny.

Jest jeden jedyny, ale ogromny problem... Ja nie potrafię pomyśleć o czymkolwiek, że to się uda, nie znając finału ja już w sobie zakładam, że jest źle... Durny tok myślenia, z którego zdaję sobie sprawę aczkolwiek nie potrafię z nim walczyć!!
Na prawdę chciałabym być osobą pogodną, widzieć radość w sobie w tym co mnie otacza, a ja... Dla mnie wszystko jest beznadziejne, nie ma sensu, nie uda się i cuda cuda. Strasznie dużo narzekam, nic mi nie pasuje, patrzę na siebie - jestem załamana nie chodzi tu o wygląd chociaż poniekąd też, większą role odgrywa też to, że ja ani nie potrafię określić co mnie interesuje, w czym jestem dobra. Ja dla samej siebie jestem nieudacznikiem.

Choćby nawet głupia nauka, tu się  nie naucze bo wiem że będzie zle, tego też nie zrobie bo nie potrafie- a nawet nie spróbuje..
Kolejna sprawa- szukanie pracy weekendowej, tu nie tam nie bo to bo tamto, wciąż jakieś głupie wymówi na nie... Złożylam 2 cv nie dostałam odpowiedzi to już w mojej głowie jest myślenie, nie ma co dalej szukać i tak nigdzie się nie dostaniesz...
Ćwiczenia w domu miesiąc był, efektów nie ma (zbyt krótki okres czasu) ale ja już "wiem" że sensu nie ma...
I tak jest z wszystkim czegokolwiek chce się podjąć

Nie mam takich ludzi przy sobie, z resztą ma tylko mojego chłopaka i nikogo innego - niestety.
Ni uważam że to przez niego nie wierzę w siebie, bo on robi co tylko może żebym czuła się dobrze, ja to widze a wciąż nie doceniam, wciąż wymagam od niego więcej. Krzywdzę go tym jaka jestem, dlatego chciałabym być lepszą osobą, taką która bez problemu zauważy u siebie sama dobre i mocne strony, to że świat nie zawsze jest najgorszy, zacząć dostrzegać te małe rzeczy które cieszą

Co masz zrobić?
Przestać. Przestać sobie cokolwiek wmawiać. Przestać tworzyć czarne scenariusze. Przestać oszukiwać się, że nie masz wpływu na własne myślenie.

Skoro zdajesz sobie sprawę z tego, że robisz 'coś' źle, to nie musisz złego robienia tego 'czegoś' kontynuować. Możesz przestać i robić to 'coś' dobrze.

Jak znaleźć taką siłę żeby tego nie robić?  Ja zdaje sobie sprawę z tego tylko na chwilę..  Czuję się jak takie  bezradne dziecko które trzeba prowadzić za rękę

No właśnie nie wiem do czego, ja nie przelewam tego na nikogo ja się nie żale nikomu - dopiero tu pokrótce napisałam co i jak..  Nie rozmawiam z nikim bi nie chce go zarazić swoim głupim myśleniem i podejściem do życia, wiem że ludzie mają dość.   Chcę cię zmienić bo boje  się że przez to jaka jestem stracę jedyna ważna osobę w moim życiu, dla niej chce to zrobić dla nas.

Nawet "zabobony" leczą, także czemu nie próbować

Ważne żeby nie "stać w miejscu" bo to strasznie cofa

jedno i drugie, posiada

kwestia celów