Rozstanie. Walczyć czy zapomnieć. - Netkobiety.pl

Wedlug mnie nie ma o co walczyc i dobrze dla Ciebie, ze ona to zrobila. Nie wyglada ona na dobra partnerke dla Ciebie.
Powiedzialabym, ze miales szczescie i nie probuj wracac, nic dobrego z tego raczej nie wyniknie.
Dlaczego pozwalales na to, zeby Ci ublizala? Gdzie zostalo poczucie Twojej wlasnej wartosci? Za czym tesknisz?
Tesknisz prawdopodobnie za poczuciem bycia zywym, czego namiastke ona Ci zapewniala poprzez swoja zywotnosc i spontanicznosc. Tyle , ze do konca zdrowe to dla Ciebie chyba nie bylo, musiales sobie na to zapracowywac.

Tak, to jest wodzenie za nos.
Jej widac motylki przeszly i zaczela sie nudzic i pokazywac swoja prawdziwa twarz kaprysnej, niedojrzalej  kobiety wymagajacej calkowitej uwagi dla siebie i zadnej ciagle nowych rozrywek.
Ma prawo byc niedojrzala, bo jest jeszcze bardzo mloda. Ale zasadnicze sklonnosci, w jakim kierunku pojdzie dalszy rozwoj, zazwyczaj w tym wieku sa juz umocnione. Jej sklonnosc to egocentryzm.
Twoje sklonnosci z kolei sa przeciwne, Ty masz byc moze tendencje do zaniedbywania siebie samego na rzecz innych. Dlatego pasowaliscie do siebie jak ulal - biorca i dawca. Tylko takie uklady to symbioza, ktore zazwyczaj zadnej ze stron tak naprawde szczescia nie przynosi.
Ona uwazala, ze rodzina Cie wykorzystuje nie z tego powodu, ze chciala dobrze dla Ciebie, tylko dlatego, ze sama chciala zagarnac Twoja uwage i wykorzystywac Twoj potencjal.

Pomoc rodzinie w opisanej sytuacji nie jest zadnym wykorzystywaniem. To normalne zachowanie i solidarnosc z rodzina i swiadczy o tym, ze masz dobre zadatki na pozniejsze stworzenie zdrowej rodziny.
Tylko powinienes uwazac - czy to w ramach rodziny, czy tez pozniejszych zwiazkach, zebys nigdy nie rezygnowal z waznych dla siebie rzeczy i z siebie samego na rzecz innych.
Rezygnacja z przyjaciol, ktorzy byli dla Ciebie wazni to duzy blad! Takze bedac w zwiazku potrzebujemy jeszcze innych ludzi, ktorzy sa dla nas wazni i pomocni. Teraz na przyklad chyba by Ci sie przydali...

Szukaj partnerki, ktora jest gotowa cos z siebie dac, a nie tylko wymagac, przy ktorej nie musialbys ciagle wymyslac nowych atrakcji, zeby byc dla niej atrakcyjny...
No i odbuduj swoje wlasne zycie, szukaj rozrywek dla siebie, a nie dla dziewczyny, taklich, ktore Tobie odpowiadaja. Szukaj zywotnosci i spontanicznosci, radosci z zycia w sobie samym, zebys nie musial tego realizowac poprzez partnerke.

Ma kogoś na boku. Dlatego nie chce wyjeżdżać i potrzebuje czasu, ale nie na przemyślenia, tylko na sprawdzenie, czy z tamtym wypali. "Czas na przemyślenia" to niestety klasyk gatunku i jeden najczęstszych objawów zdrady. Na dodatek dziewczyna nie potrafi wziąć odpowiedzialności za swoje zachowanie i szuka winy w Tobie, wywlekając jakieś drobnostki z przeszłości. (Swoją drogą, jeśli tylko tyle ma Ci do zarzucenia, to tylko potwierdza, że byłeś dla niej dobrym chłopakiem, może za dobrym).

Odpuść! Szkoda Twojego czasu na tak niedojrzałą dziewczynę, która w dodatku nie szanuje Ciebie (wyzwiska, brak tolerancji dla Twoich relacji rodzinnych itp.). Całkowicie zerwij z nią kontakt - od teraz wszystko co robisz niech będzie dla niej tajemnicą. Zajmij się sobą. Odkurz stare hobby i odezwij się do zaniedbanych przyjaciół. Wyjdź też do ludzi. Za kilka miesięcy będzie Ci lżej.

Wszelkie próby odzyskania jej w tym momencie zakończą się tym, że popłaszczysz się, a ona utwierdzi się w przekonaniu, że dobrze zrobiła odchodząc.

Dziękuję wszystkim za rady. Spędzam teraz sporo czasu z przyjaciółmi, których zaniedbałem. Pomagają mi bardzo i nigdy mnie nie opuszczą w potrzebie. Jednak nie potrafię o niej przestać myśleć. Wszystko mi ją przypomina, każda czynność, którą wykonuje mi ją przypomina. Nie mogę się powstrzymać, żeby nie napisać chociaż jednej wiadomości dziennie. Wczoraj wziąłem się w garść i nic nie pisałem to z kolei ona wieczorem napisała do mnie "cześć, co tam słychać".

Jeśli chcesz ją odzykać, musisz zerwać kontakt. Ona musi latać za Tobą, nie Ty za nią. Inaczej tylko utwierdzasz ją w przekonaniu, że jesteś na każde skinienie. Z drugiej strony uważam, że odzyskiwanie tej dziewczyny nie ma sensu. Zdradziła Cię i raczej nie uda się jej odbudować zaufania Waszym związku. Zawsze będziesz miał to z tyłu głowy. Cokolwiek zamierzasz w sprawie przyszłości, musisz odpuścić sobie kontakt. Usuń jej numer i zbanuj na Facebooku, jeśli ułatwi Ci to zadanie. Zrób wszystko, byle nie kontaktować się.

Nie działa

edit: teraz zauważyłem, że "," się wkradł

Chciałem zerwać kontakt ale ona codziennie pisze do mnie. Ja z całych sił się powstrzymuje żeby nie pisać ale ona pisze. Nie ma nikogo na boku jestem tego pewny, ale pasuje jej wolność i nie chce do mnie wracać ani nie planuje z nikim się wiązać tak mi powiedziała. Ona jest atrakcyjną osobą i zawsze dużo chłopaków do niej pisało i lubiła kiedy ją tak adorowali. Kiedy byliśmy razem to już tego nie było, raz na jakiś czas ktoś napisał. Teraz znowu piszą i mam wrażenie, że jej tak odpowiada. Nie była chyba gotowa na poważny związek i woli takie luźne rozmowy z milionem chłopaków. Każdy przyjaciel poradził mi żebym dał sobie spokój, wy na forum też poradziliście żebym dał spokój ale ciężko strasznie. Nie potrafię wykasować wspólnych zdjęć czy wyrzucić wspólnych rzeczy. Na pewno nie będę walczył. Będę spokojnie żył i czas pokaże.

Gdy się kocha, trudno przyjąć do świadomości argumenty przemawiające za tym, że obiekt uczuć tego nie odwzajemnia.
Nie ma znaczenia, czy "pojawił się nowy", czy inne były powody odejścia.
Skoro dziewczyna chce Cię urobić wbrew Tobie na kształt dla niej do zaakceptowania znaczy, że ani nie ceni Cię jako partnera, ani mężczyzny jako takiego.
W sumie, dobrze zrobiła, że ujawniła oczekiwania, w których nie ma dla Ciebie miejsca teraz, a nie po mniej lub dalej idących, poważnych deklaracjach.
Ból i tęsknota miną, szybciej niż się spodziewasz.
Bądź mądry i za jakiś czas nie pozwól, by znów zamieszała w Twoim życiu. Bo i tego nie wykluczam, że "skruszona" zechce odnowić kontakt.
Ponoć stara miłość nie rdzewieje. Bzdura.
Powroty, to klęska innych wyborów, wbrew niej.

U kobiet tak jest. Nieważne co myśli i mówi. Ważne co czyni i jak się zachowuje.

Witam wszystkich ponownie. Na dniach miną 2 miesiące od rozstania. Wziąłem się w garść i zacząłem pisać pracę magisterską, uprawiam sport czyli to co lubię, chodzę na basen i crossfit, spotykam się ze znajomymi i przyjaciółmi tak często jak tylko się da. Na uczelni coraz mniej zajęć a niedługo prawie wcale więc rozglądam się też powoli za pracą bo chcę się usamodzielnić już w 100% i nie obciążać już finansowo rodziców. Jednak cały czas analizuje zakończony związek. Zrozumiałbym to wszystko gdybym wiedział, że zawaliłem po całości czyli zdradził, okłamywał notorycznie czy inne tego typu rzeczy. Wszystko zawsze było dobrze, nic jej we mnie nie przeszkadzało, milion razy mówiła, że tak dobrze, że jestem i co ona beze mnie by zrobiła i boi się, że ja ją kiedyś zostawię. Były obietnice, że na zawsze razem. Jednak na koniec powiedziała, że nie czuła się najważniejsza i zaczęła mi wytykać, że jestem taki i owaki. Pojechaliśmy któregoś weekendu w wakacje w góry. Siostrze i rodzicom kupiłem pamiątkę a ona po powrocie do domu oburzona, że jej nic nie kupiłem i w ogóle, że mógłbym jej częściej coś kupować np. bluzkę za 30zł. Przepraszam ale to materialne rzeczy są ważniejsze od chwil spędzonych razem? Według mnie nie. Pewnie, że bym kupował jej coś częściej ale jestem jeszcze na utrzymaniu rodziców i starałem się tak gospodarować pieniędzmi żeby starczyło na paliwo do samochodu, na życie, na wypady do kina, restauracji. W czasie wakacji poszedłbym do pracy żeby mieć swoje pieniążki ale chciałem poświęcić jej jak najwięcej czasu a i tak stwierdziła, że za mało czasu jej poświęcałem bo parę razy zostałem z siostrą. Więc tak źle i tak niedobrze. Przyjaciel mi powiedział, że prawdziwa kobieta, która chciałaby ze mną być naprawdę to nigdy by mnie nie zostawiła z takich powodów i jak musiałem posiedzieć z dziadkiem i siostrą w domu to sama by mogła do mnie przyjechać i spędzić ten czas ze mną czy też coś pomóc. Nie jestem idealny i zrozumiałem, że popełniłem kilka błędów i jest to na pewno cenne doświadczenie ale gdy dwie osobą chcą za wszelką cenę coś osiągnąć (być zawsze razem) to pracują nad związkiem non stop. Pomagają sobie, wybaczają, rozmawiają, osiągają kompromisy. Najlepiej to jakbym nie miał rodziny i znajomych. Wtedy by nie było żadnego problemu. Tak mnie zaczęła wrogo nastawiać wobec rodziny mówiąc, że mnie wykorzystują, że aż stałem się trochę opryskliwy dla bliskich. Jakbyśmy byli narzeczeństwem czy małżeństwem to bym zrozumiał bo wtedy zakładam własną rodzinę i muszę o nią zadbać a rodzicom mogę pomóc wtedy raz na jakiś czas jak mam chwilę wolnego. Póki jeszcze pomagają mi się utrzymać to chcę się jakoś odwdzięczyć. Teraz przechodzę przez różne stany, jednego dnia mam myśli, że to ja jeszcze prędzej powinienem zakończyć ten związek a drugiego dnia mam myśli, że chciałbym pomimo wszystko spróbować z nią jeszcze. Podsumowując czuję się trochę jak zabawka, popsuło się i do widzenia. Motylki w brzuchu się skończyły i czas zmienić model. Tak to odczuwam.

Poczytaj mój wątek. Mamy podobne stany przez pasożytów

Dziękuję bardzo za wszystkie odpowiedzi. Kontakt udało mi się zerwać jakieś 2 tygodnie temu po dosyć burzliwej rozmowie. Oczywiście zero szacunku do mojej osoby i mojej rodziny podczas tej rozmowy. Coraz częściej myślę trzeźwo i dochodzę do wniosków, że dobrze, że tak się stało. Jedyne co mogę sobie zarzucić to to, że nie wyznaczałem żadnych granic. Na wszystko się zgadzałem, na wszystko przymykałem oko. Mam małe doświadczenie w związkach i może to stąd wynika. Szanuję kobiety i nie szukałem nigdy przelotnych znajomości. Wyznawałem zasadę, że miłość sama się pojawi i czekałem cierpliwie. Pojawiła się wtedy ona tak z dnia na dzień. Pomyślałem, że być może jest to miłość na którą tak cierpliwie czekałem i muszę dbać o to. Jednak w życiu nie jest kolorowo i rzeczywistość wszystko zweryfikowała.

Witam wszystkich. Wracam ponownie tutaj, ponieważ problem powrócił. Na początku grudnia zerwałem kontakt z byłą po burzliwej rozmowie kiedy stwierdziła, że nie była szczęśliwa i nigdy już ze mną nie będzie co ma się nijak do tego co kiedyś mówiła, że jest najszczęśliwsza na świecie. Później napisałem tylko życzenia z okazji świąt i nowego roku. W tym czasie zająłem się swoimi sprawami, więcej czasu poświęciłem na naukę, zacząłem znowu uprawiać sport co zawsze kochałem, spotykałem się z przyjaciółmi jak najwięcej się dało. Myślałem o niej każdego dnia, chociaż chwilkę ale powiedziałem sobie, że nie mogę się użalać i muszę robić swoje. Niedawno minęło 3,5 miesiąca od rozstania a ona się do mnie odezwała co mnie potężnie zaskoczyło. Zapytała co u mnie słychać i w ogóle. Tak się złożyło, że wymieniliśmy kilka wiadomości przez 2 dni. W tej chwili powróciły do mnie wszystkie wspomnienia. Całymi dniami teraz myślę, czemu napisała? Skoro napisała to nie ma mnie gdzieś chyba. Ja wyznaję zasadę, że jak coś się popsuje to się nie wyrzuca tego jak zabawki. Można ciężką pracą naprawić relację. Trzeba dużo rozmawiać i w końcu osiągnie się porozumienie. Szczerze? Wróciłbym do niej bez wahania. Akceptowałem ją taką jaka była. Tęsknię za wszystkim co z nią związane. Nawet za zwykłymi zakupami w warzywniaku, byle tylko z nią. Mętlik w głowie mam totalny. Co teraz robić? Dać sobie spokój jak mówi większość moich przyjaciół? Jeden przyjaciel miał podobną sytuację i wrócili do siebie po 7 miesiącach, często się kłócą, wypominają sobie ale są razem i coś ich ciągnie do siebie i mówi, że rozumie co czuję. Czy napisać za kilka dni? Najchętniej bym w tej chwili jej powiedział, że tęsknię za nią i kocham ją nadal.

Przeczytałem cały wątek i jestem w szoku jaki jesteś naiwny! Kolego, ta Panna mówi Ci, pokazuje Ci swoim zachowaniem, jesteś tylko zabawką w jej świecie.

Człowieku, pomyśl co ona czyniła Tobie - chciała odsunąć Cię od rodziny, przyjaciół. Zależało jej tylko na prezencikach, zastanawiasz się dlaczego odezwała się po takim czasie? Sprawa prosta - CHCE ZOBACZYĆ CZY JESTEŚ NA JEJ PSTRYKNIĘCIE PALCEM!

Jeśli wrócisz do niej... Za jakiś czas tu wrócisz.. I tak w kółko aż w końcu będziesz zniszczony psychicznie.

Rób jak uważasz, ale to chyba nie przypadek, że każdy, podkreślam KAŻDY przedstawia Ci podobnie sytuację, czyżby wszyscy się mylili?

Szkoda Cię dla niej. Jest egoistyczna i niedojrzala. Pomyśl co by się stało, gdybyś kiedyś już jako jej mąż poważnie zachorował. Myślisz, że osoba której przeszkadza fakt, że opiekujesz się dziadkiem czy małą siostrą, da Ci wtedy wsparcie? Tyle  wartościowych kobiet chodzi po świecie. Daj im szansę.