Brzydka twarz przyczyną nieśmiałosci i niską samooceną. - Netkobiety.pl

Mam odstające uszy i duży nos. Poza tym mam też duża wadę wzroku.

odstające uszy i duży nos możesz skorygować u chirurga plastyka, nie wiem jak z wadą, ale może też się da, jak napisała ruda. To już Ty wiesz.
Na ogół zawsze można coś zmienić. A jak myślisz, że nic nie możesz już zmienić to... zmień myślenie.

Niestety nie mam tyle pieniędzy, by skorygować uszy (około 3000zł) czy wadę wzroku (6000zł)..
Ciekawskim mogę podesłać zdjecie na priv.

co to za wymówka? Pojdziesz do pracy, to będziesz odkładał, albo weźmiesz pożyczkę. 3000 to naprawdę nie jest dzisiaj majątek. Mniej więcej tyle kosztuje aparat ortodontyczny. I niektórzy też oszczędzają, żeby potem cieszyć się ładnym, prostym zgryzem. Kwestia podejścia i wyboru. Jedni chodzą z krzywymi zębami i wstydza się uśmiechać, inni wolą zmienić to, co można i żyć bez kompleksów.

Wiem, bo sam na aparat wydałem ponad 10 tysięcy..

Co do kobiet to pewnie je odstraszasz swoim sposobem bycia...  sad

Sposobem bycia? Potrafiłem rozbawić całą klase bardzo często na lekcjach czy jakichś wypadach. Mam pasję, uprawiam różne sporty i w ogóle. Tu nie chodzi raczej o sposób bycia.. gdyby to było takie proste..

Mi też mogłabyś coś doradzić???

Od razu mówię, że nie jestem tzw. "męską ci*ą". Lubie wypić, dobrze się pobawić, charakteru też nie mam jakiegoś maminsynka, potrafię o siebie zadbać, mam 180 cm wzrostu, teraz dzięki siłowni przytyłem około 10 kg w kilka miesięcy, więc całkowitym wieszakiem juz nie jestem (a byłem). Nawet od kilku miesiecy zapuściłem brodę i dużo osób mówi, że mi pasuje. Masz arcję, jestem uznawany za takiego kawalarza w grupie, ale na razie nie potrafię spoważnieć, próbowałem, ale tak już mam.

A niby gdzie ktoś pisze coś takiego? Nikt mu tu bajek nie wciska, że poprawi urodę i modelki przypuszczą na niego zmasowany szturm. Więcej, ludzie wyraźnie piszą, że sama poprawa wyglądu nie jest cudownym rozwiązaniem jego problemu.

Z kompleksami jest tak, że można albo zaakceptować pewne wady, albo spróbować je usunąć. Jeśli Autor jest w stanie zaakceptować swoje uszy, nos i wadę wzroku (choć to ostatnie to nie tylko problem estetyczny, ale i zdrowotny) to super - nikt go do operacji nie zmusza. Ale jeśli ma całe życie wmawiać sobie, że jest bez szans, bo jest brzydki - to można skorzystać z dostępnych środków i zmienić ten stan rzeczy. Decyzja należy do niego.

Autorze, ja nie twierdzę, że jesteś ciapą. Twierdzę - co sam przyznajesz - że jesteś klasowym komikiem. I - teraz to już tylko moje domysły - uważam, że w ten sposób maskujesz swoją nieśmiałość i niskie poczucie wartości. Uważasz, że tylko w roli dowcipnisia jesteś w stanie zaistnieć, bo poważnie nikt cię nie potraktuje. Może wręcz, że niczego prócz dowcipów, rówieśnicy od Ciebie nie chcą. A jednocześnie jestem pewna, że masz do zaoferowania dużo więcej, że pod tą maską śmieszka siedzi facet z własnym zdaniem i własną opinią, z potrzebami i oczekiwaniami, który jest przekonany, że przez braki w urodzie nikt go nie potraktuje poważnie - chociażby jako kandydata na chłopaka. I żeby było jasne - jestem pewna, że nie udajesz kawalarza. To jest szczery kawałek Ciebie, coś, w czym jesteś dobry i co lubisz. Ale myślę, że to tylko jeden z kawałków.

Tylko widzisz, nawet jak sobie to i owo poprawisz (operacją czy fryzurą i innymi trikami), to nie zmieni twojego zachowania. Nie chodzi o to, że musisz spoważnieć (to mi się kojarzy ze zmianą o 180 stopni, w typ sztywnego księgowego), chodzi o to byś uwierzył, że zasługujesz na to, by inni traktowali cię serio. To jest subtelna różnica, ale jednak znacząca. Póki nie akceptujesz siebie jako całości (osobowość + wygląd) nic się w twojej matrymonialnej sytuacji nie zmieni.

To, jaką drogą chcesz dojść do akceptowania siebie, to już jest twój wybór.

Mam kumpla, który ma: bardzo odstające uszy, jajowatą, pociągłą twarz, maluśkie oczka bez rzęs, długi i duży nos i jest do tego rudy. Po prostu brzydka twarz. Ale ma taki męski głos, jest dość ok zbudowany (siłownia), super charakter, że nie tylko ja chetnie bym z nim była! Jego twarz straszy tylko na początku. Potem widać jego męską pewność siebie, męski głos, przeciepły, troskliwy charakter... Nigdy też nie robił problemu ze swojej twarzy, to i inni nie robili! Po prostu szybko się zapominało. Sama zaczęłam do niego startować, ale on był wtedy zainteresowany moją koleżanką... Zaś zupełnie nie interesował mnie jego najbliższy przyjaciel z dużo ładniejszą twarzą, on był taki dużo... Dojrzalszy. Tak, zapomniałam wspomnieć o tej ważnej cesze. Męski, pewny siebie i dojrzały, do tego troskliwy. Ehh. Teraz ma żonę i dziecko. Patrząc na niego jako męża i ojca, czasami zazdroszę tej kobiecie Zrobiłby dla nich wszystko. Także - podsumowując - nie tylko dla mnie, ale i zapewne wielu kobiet, facet nie musi mieć ładnej twarzy, ba, brzydka to też żadna przeszkoda! Byleby był w miarę postawny i w miarę męski (jeśli chodzi o cechy fizyczne), nie karakan 150 cm, oraz niezwykle ważna jest osobowość.

Mnóstwo osób ma kompleksy. Dla jednych ich źródłem jest niski wzrost, dla drugich piegi, dla trzecich krzywe zęby, dla kolejnych... it.d. Kompleksy często/gęsto determinują sposób myślenia i widzenia świata. Ba, część osób swój sposób myślenia przypisuje innym i twierdzi, że z powodu niskiego wzrostu, piegów, krzywych zębów, it.p. są dla innych nieatrakcyjni, że ich wygląd jest przedmiotem kpin, że z jego powodu są nielubiani i/ odrzucani.
Tymczasem... kompleksy (zwłaszcza te silne) i związane z nimi myślenie wpływają na zachowanie danej osoby. Cóż one robią? Czasem (bo są osoby, które za nic mają swój wygląd, które poradziły sobie z kompleksami), by uchronić się przed wyobrażonym nielubieniem/odrzuceniem stawiają zasieki, przez które nie pozwalają się nikomu przedrzeć (co prawda rzadko kto ma ochotę, w sytuacji towarzyskiej, być czyimś terapeutą). I wtedy osoba uzyskuje potwierdzenie o nielubieniu/odrzuceniu przez innych. Nie zauważa tylko jednego, różnicy między myśleniem swoim a tych 'innych'. Dla niej powodem odrzucenia jest wygląd, dla innych jej zachowanie i ich traktowanie.
Gdy przyjrzeć się uważnie, za tymi zasiekami i/lub pod sztywnym pancerzem z ostrymi kolcami jest człowiek, który marzy o bliskim kontakcie. Marzy, ale rzadko rezygnuje ze swej strategii obronnej.

Czasem też osoba z kompleksami interpretuje zachowanie innych niezgodnie z ich intencjami i np. czyjś przyjazny  uśmiech traktuje jak wyśmiewanie, opowiedziany żart - jako złośliwość, zaproszenie na.../do... - jako zachowanie podyktowane litością, it.p.. Wynika to, znowu, ze sposobu myślenia i braku zaufania. Efektem jest nakładanie kolejnej maski (udawanie, że jest szczęśliwym, wesołym człowiekiem), by nikt nie zorientował się, że ma problem. Ponieważ nikomu nic nie powie, ponieważ nie poprosi o pomoc, ponieważ nie zdecyduje się na terapię, na zewnątrz jest coraz bardziej wesoła, a w środku... .

Macie jakieś pomysły jak pozbyć się nieśmiałości? Czytałem setki porad i mało co wydaje się dobrym sposobem.

Ktoś ma coś praktyczniejszego?

Nie ma ludzi idealnych. To takie niby oczywiste ale i prawdziwe. Nie znam Cię Autorze, nie wiem wiec jak wyglądasz i sie zachowujesz ale moge z cała mocą powiedziec Ci ze w swoim zyciu widziałam wielu chlopakow,w tym przystojnych niczym amanci filmowi, ale mnie osobiscie najbardziej podobał sie jeden z dużym nosem, a pozniej drugi z odstającymi uszami.  Naprawde mieli w sobie 'to cos' co powodowało ze dziewczyny mdlały a z tego co piszesz jestes fajny, masz pasje, uprawiasz sport, dbasz o to by fajnie sie ubierać. Wiec mysle ze to kwestia czasu i kogos poznasz. Tylko badz otwarty na ludzi naprawde. Nikt nie jest idealny wiec postaraj sie troche wyluzować i cieszyć życiem. Wszystko  w swoim czasie

Winy, ani Twojej, ani innych osób, nie ma.

Jeśli zachowujesz się, jak myślisz o otaczających Cię osobach (w tym kobietach), tak jak napisałeś w pierwszym poście:

to mało prawdopodobne jest, by ktoś chciał na gruncie towarzyskim być Twym terapeutą. Masz do wyboru dwie drogi: pozostać przy swoim sposobie myślenia, lub, tak jak napisała to Toja24, "otworzyć się" na ludzi, wyluzować i cieszyć życiem. Ono nie jest dane na zawsze, szkoda stracić choć sekundę.

Dla mnie osoba, która twierdzi o sobie, że:

nie jest:

Uważam, że otwartość, luz (faktyczny, nieudawany) w kontaktach z nimi  nie idzie w parze z  niską samooceną, nieśmiałością, trudnością z zadaniem pytania, snuciem w wyobraźni filmu p.t. "Wydaje mi się, że oni drwią ze mnie".
Twierdzę, że bycie kawalarzem jest maską, pod którą kryje się osoba ze sporymi kompleksami, niepewna siebie, która do tego wszystkiego za nic nie chce się przyznać nawet bliskimi, a co dopiero obcym ludziom. Że, wbrew pozorom, kawalarz umiejętnie trzyma dystans i nie pozwala na bliskość.

Często tutaj na forum pada stwierdzenie, że problem leży po stronie tych 'innych', nie po stronie autorki/autora wątku. To ci 'inni' nie potrafią, nie chcą, a autor/autorka jest osobą otwartą, chętną, gotową do kontaktu, mającą łatwość w ich nawiązywaniu. Wiem, że taka postawa sprzyja jednemu: dalszemu zamykaniu się w skorupie, udawaniu. Tymczasem to, na co mamy faktycznie bezpośredni wpływ, to nasze myślenie (o sobie, świecie, innych ludziach, relacjach międzyludzkich) i wynikające z niego własne zachowanie. Wiem też, że są osoby, które do końca swego długiego żywota decydują się żyć z zamkniętymi oczami. Cóż... .
Praca nad sobą, choć trudna, wymagająca sporej determinacji i dająca efekty, nie jest obowiązkowa. Poznanie zaś samych technik i ich stosowanie, bez zmiany własnej postawy, kończy się frustracją, gdyż nie przynosi spodziewanych i wymarzonych efektów.

Nieśmiałość z tym sklepem czy kontaktem wzrokowym już pokonałem, tak mi się wydaję. Pozostaje kwestia małego powodzenia u kobiet..

Odstające uszy można zasłonić, wzrok zoperować/nosić soczewki/znaleźć bardzo twarzowe oprawki, które przyciągną wzrok i odwrócą uwagę od nosa. Choć moim zdaniem, autorze, przesadzasz. Jesteś wysoki, to plus, a do tego młody, więc sporo może się w Twoim wyglądzie zmienić. Jeśli pomoże Ci to poczuć się pewniej, zacznij trenować, znajdź własny styl ubierania. Może zapuść brodę? Jak ktoś już pisał wyżej, Twój problem leży głównie w głowie. Zacznij się przełamywać do rozmów z kobietami, zaczynając od tych nieszczęsnych ekspedientek. Zagadaj panią na poczcie, kasjerkę. Umów się na wspólną naukę z koleżanką. Podyskutuj z siostrą czy kuzynką, podpytaj je, jak widzą Cię dziewczyny - na pewno czeka się zaskoczenie.
Patrząc na znajome pary zastanawiam się czasem, gdzie te dziewczyny mają oczy... I wychodzi na to, że wcale nie wybierały partnera oczami, więc nie twarz się liczy. To nie z ładną twarzą planujesz przeżyć x lat, tylko z osobą za nią.

Słuchajcie, wiadomo - działa stara prawda, że ładniejsi mają łatwiej, ale... Czasem warto pokazać, że jesteś po prostu fajnym gościem, fajnym człowiekiem i wtedy SERIO wygląd nie ma znaczenia. Nie ważne czy ktoś ma odstające uszy, koślawe nogi czy wielki nos

co do okularów to ja na widok mężczyzny w okularach sikam po nogach

hihihii,no właśnie nie ze smiechu

mogę śmiało powiedziec,ze okulary na meskim nosie to moj fetysz

Taki wiek. Osobiście uważam, że w tym wieku ludzie bywają raz, że bardzo okrutni, a dwa dziewczyny same nie wiedzą, czego chcą - będąc jednocześnie (oczywiście generalizuję) księżniczkami.

Będziesz starszy, to zobaczysz, że wszystko się zmieni. Każdy z wiekiem nabiera rozumu - i faceci, i kobiety.

Ja na przykład zauważyłem, że im jestem starszy, tym mam większe powodzenie, a jakoś nie zmieniam się dla nikogo. Staram się być sympatyczny i jestem sobą. Po prostu.

Poczekaj jeszcze trochę, a wszystko się zmieni

Ja myślę, że nie będzie tak tragicznie. Kobiety w pewnym wieku naprawdę nie zwracają uwagi tak na wygląd - no, oby może lekko od małpy był ładniejszy… U mężczyzn liczą się zdecydowanie inne rzeczy. W tym wieku masz styczność z młodymi dziewczynami, które niekoniecznie wiedzą czego chcą, mają swoje idealne ideały, oceniają tylko po wyglądzie. Nie wszystkie, ale zdecydowana większość.

Nie uzależniaj swojego szczęścia od innej osoby, a już na pewno nie swojego być albo nie być. To nie jest zdrowe. A czasami jest tak, że czym mniej czegoś chcesz, tym szybciej to przychodzi, niespodziewanie. Z tymi rzeczami to nie znasz dnia, ani godziny. Bądź nadal sobą i pielęgnuj w sobie te wszystkie cechy, z których jesteś dumny. Masz jeszcze mnóstwo czasu na spotkanie odpowiedniej osoby - lepiej poczekać i naprawdę być z kimś, dla kogo te odstające uszy będą urocze.

Dobrze napisałeś "wydaje mi się" ;-) Warto trochę bardziej uwierzyć w siebie, chociaż wiem, że czasami może nie być to łatwe. Warto znaleźć w swojej twarzy (bo to ona najbardziej Ci wadzi) pozytywne elementy. Skup się na tym, uśmiechnij i pomyśl, że jesteś fajny.