Czy ktoś też wstydzi się tego, co studiował? - Netkobiety.pl

wybralas socjo, bo chcialas wplywac na ksztalt spoleczenstwa a spoleczenstwo wplynelo na Twoj ksztalt a dokladnie Twojego myslenia. Ladnie dalas sie zmanipulowac

Odpowiem Ci z punktu widzenia osoby o raczej ścisłym umyśle, której zdarzyło się wypowiadać negatywne opinie na temat tak zwanych humanistów. Nauki ścisłe (co pewnie już zauważyłaś przy programowaniu) wymagają dość określonego postrzegania spraw - chodzi tutaj o logikę, umiejętność wyciągania wniosków. Z tego powodu osoby o niższym potencjale wybierają kierunki humanistyczne. Panuje przekonanie, że wystarczy zakuć, żeby zdać. Można nawet całkiem nieźle sobie radzić bez większego wysiłku intelektualnego. To tak w sprawie ogółu. A w szczególe każda sytuacja jest inna i nie wyobrażam sobie, żeby osoba, która z powodu własnych zainteresowań, chęci i ambicji wybrała socjologię (czy inny kierunek humanistyczny) miała się tego wstydzić. Bo niby dlaczego? Każda dziedzina nauki choćby nie wiem jak bardzo humanistyczna była, potrzebuje ludzi z nieprzeciętnym potencjałem, osób, które się nimi pasjonują, poszerzają i przekazują dalej. Każda dziedzina na swój sposób jest interesująca i przekazuje nam cząstkę wiedzy o świecie. Nauki ścisłe mają tę "przewagę", że często używane są przez humanistyczne do sformalizowania.
Za stereotyp humanista=idiota, możemy podziękować tym, którzy swój brak wiedzy z matematyki na poziomie podstawowym tłumaczą byciem "humanistą".

Mamidełko, uważasz, że humaniści nie muszą wyciągać wniosków?

Pierwsze słyszę

Każdy zawód można wykonywać w sposób, który daje nam miano mistrza lub partacza. Tak samo jest ze studiami - określony kierunek można wybrać z pasji i się w nim potem realizować, a można po to, żeby mieć ukończone jakiekolwiek studia.

Generalnie nie rozumiem tej nagonki na filozofię, socjologię, politologię i im pokrewne - przecież to są fascynujące dziedziny i można zgłębiać je z ogromną przyjemnością. Jednyny problem, jaki widzę, to ten, że może być potem trudno znaleźć pracę, która pozwoli wykorzystać zdobytą wiedzę. Niczego nie można jednak z góry zakładać ani przesądzać.

Tak samo jest z zarządzaniem i marketingiem - są ludzie, którzy ukończyli technikum i mają już zdobyty konkretny zawód, a jeśli widzą się na kierowniczych stanowiskach lub w marketingu, to w czym problem, że wybierają takie właśnie studia? Zarządzać też trzeba umieć, w przeciwnym razie popełnia się mnóstwo błędów, które kosztują przedsiębiorstwa mnóstwo pieniędzy. Miałam zreszta okazję obserwować swoją ówczesną szefową, która miała doskonale prosperujący i naprawdę przyszłościowy biznes, ale choć znała się na branży, to kompletnie nie potrafiła ogarnąć spraw związanych z zarządzaniem, w tym zarządzaniem finansami i tak zwanym kapitałem ludzkim. Firmę niestety położyła. Ludzie, którym wydaje się, że zarządzanie jest proste i z powodzeniem może nim zajmować się każdy - są w dużym błędzie. Zresztą chyba każdy z nas ma dookoła jakieś przykłady biznesmenów, którzy mają pomysł, mają dobry produkt, ale nie potrafią go potem sprzedać i ostatecznie plajtują.

Analogicznie do zarządzania można podejść do rzeczonej socjologii i wielu innych kierunków, które jeśli do nich kogoś ciągnie, to absolutnie nie ma powodu, by się tego wstydzić.
Nie możemy mieć zresztą samych prawników, lekarzy i inżynierów, bo społeczeństwu równolegle potrzeba przedstawicieli mnóstwa innych profesji. A to że komuś coś się wydaje - no cóż, to ona ma problem wykazując się ignorancją.

Ja też skończyłam "mało ambitny" kierunek humanistyczn, też byłam prymuską i żałuję, że nie wybrałam innych studiów, ale żeby się wstydzić? Wstyd to jest kraść albo zabrać staruszce miejsce w tramwaju. Bez przesady.

Oj tam, jak by tak się przejmować wszystkim, co ludzie gadają, to by człowiek nigdy nic nie zrobił, nigdy by żadnych studiów nie zaczął, w sumie nawet nie wyszedł z domu. Rób to, na co masz ochotę, a jak osiągniesz sukces i będziesz robić to, co lubisz przy okazji, to pokażesz tym malkontentom, że nie ma czegoś takiego, jak kierunek drugiej kategorii, za to istnieją ludzie z rozdmuchanym ego i zbyt wielką ochotą do wciskania nosa w nieswoje sprawy.

Możesz skończyć "studia pierwszej kategorii" i nic z tego nie mieć, nienawidzić roboty, mieć żal za stracone lata. Możesz skończyć teologię czy cokolwiek, co inni ludzie widzą za stratę czasu, i być spełnionym człowiekiem.

Serio. Ile to ja się nasłuchałam, że po psychologii nic nie można robić, a po anglistyce jeszcze mniej

Jaka to okropna generalizacja! Raz, to jakiś żart, że tylko nauki ścisłe wymagają logiki i umiejętności wyciągania wniosków. Weź sobie pracuj jako tłumacz nie umiejąc wyciągać wniosków... Pracuj jako psycholog, nie myśląc logicznie. Chodzi raczej o to, że nauki ścisłe podążają ŚCISŁYMI ścieżkami, trzeba mieć chęć i dryg do podążania za schematem, trzymania się formalnych wymogów, trzymania się kurczowo wyznaczonej metody etc. Trzeba lubić to trzymanie się w ryzach i mieć taką zdolność. Nauki humanistyczne w tym wszystkim dodają zmienną - ludzką, włączają w to te wszystkie nieprzewidywalne, niewyjaśnione rzeczy, które ludzie wnoszą do świata.
Jak masz programowanie, to masz schemat, jakieś zasady, którymi podążasz, wiesz, gdzie szukać problemu, bo każdy programista podążą podobnym schematem, można prześledzić tok rozumowania, wyjaśnić wszystko krok po kroku. Oczywiście, w dalszych etapach mamy też własną inwencję, twórczość, kreatywność. W psychologii przykładowo, nie masz takich utartych schematów, masz zbiór teorii i wkładasz swój wysiłek, żeby zrozumieć ludzi czy społeczeństwo, które rządzi się nieznanymi, czasem nielogicznymi zasadami. To jest dopiero trudne, z tego wydobyć jakiś sens!

malenkamarta, Ty zmień środowisko. Szczerze, to różnych się ludzi w życiu spotyka, ale żeby komuś wypominać jakie studia skończył, to trzeba mieć coś nie tak z głową... Pracowałam już z najróżniejszymi ludźmi I po humanie I po ścisłych studiach I widzę, że to tak naprawdę nie ma żadnego znaczenia. Miałam styczność zarówno z wybitnymi jednostkami (I po jedym I drugim typie studiów) jak I z ludźm I którzy nie potrafią logicznie myśleć I szczerze mówiąc było to pół na pół również. Sama jestem po studiach humanistycznych a zarządzam ludźmi z IT. Zatem jak się potrafi to się ma

Przypuszczam, że ten pogląd wynika z faktu, że część osób kierunki typu socjologia, politologia czy filozofia wybierało z pasji, część (być może znacząca) z powodu braku pomysłu na siebie, ale duża część społeczeństwa uważa, że - bez względu na trudność, lub jej brak, studiowania - nie dają one żadnych przyszłościowych perspektyw. Stąd to powszechne zaniżanie wartości.
Nawiasem mówiąc podobnych opnii nie słyszę na temat studiowania polonistyki, a nie wydaje mi się, żeby był to kierunek znacząco trudniejszy czy zapewniający intratną, pewną przyszłość, tym bardziej, że większość znajomych mi polonistów nie pracuje w zawodzie. 

Mam znajomą, która kończyła socjologię, w firmie, która ją zatrudniła, miało to spore znaczenie, osiągnęła zresztą wysoką pozycję, a oprócz tego zajmuje się dosyć szeroką działalnością, ale ona od samego początku miała jakiś sprecyzowany cel i pomysł, co chce w przyszłości robić. Sądzę, że w tym tkwi klucz do sukcesu.

Polonistyka-jak każde studia filologiczne na pewno łatwa nie jest,Olinko,więc tu akurat jesteś w błędzie.
Aha-nie jestem absolwentką polonistyki

Hej! Bardzo Wam dziękuję za odpowiedzi W międzyczasie doznałam objawienia. Jakiś czas temu kiedy ponownie znalazłam się w środowisku ludzi wyśmiewających socjologię zamiast siedzieć cicho jak mysz pod miotłą zbuntowałam się. Przetłumaczyłam im jak to się stało, że znają takie mądre pojęcia jak "struktura społeczna" i dlaczego tego typu wiedza jest w zasięgu ręki i jeszcze do tego jest wykorzystywana na bieżąco przez wszystkich. Na koniec z całego serca życzyłam im, żeby za te 10 - 15 lat się z****ali jak zabraknie specjalistów badających społeczeństwo i projektujących politykę społeczną np. Bo jest nagonka na tego typu studia.
Pozdrawiam wszystkich humanistów. Tylko humanistów, nie idiotów

Jeszcze raz dzięki. Nie zbuntowałabym się, gdyby nie Wasze odpowiedzi

Uważam tak samo jak Olinka. Nie ma powodu do wstydu z powodu ukończenia socjologii Możesz mi wierzyć, ja skończyłam kulturoznawstwo tzn licencjat, na razie tyle i się tego nie wstydzę. To są bardzo ciekawe kierunki i też można zdobyć dużą wiedzę. Jedyna wada to to, że jest dużo osób na tym i ciężej się wybić, są niezbyt wysokie zarobki. Poza tym kierunki ciekawe i też można się dużo nauczyć, poszerzyć horyzonty, a potem wykonywac zawód z pasją albo ogólnie mieć dzięki temu większą wiedzę i to jest duża zaleta. Socjolodzy są potrzebni i to jest ważny zawód, ta wiedza też na pewno przydaje się w życiu. Nie wstydź się, absolutnie nie ma czego. A studia humanistyczne też nie są łatwe, jest dużo wiedzy do przyswojenia. Trzeba mieć w sobie też determinację i pewną inteligencję też. No bo inteligencja pozwala to potem dobrze wykorzystać i pozwala dobrze ująźć temat, dobrze go zrozumieć, a nie np powtarzać tylko to co się przeczytało. No i jest się osobą wykształconą, która dużo czyta chociaż na studiach, a czytanie wiele daje.

Nie ma co się wstydzić za studia. Każdy ma prawo interesować się czymś innym. Pewności siebie troche kobitki .

Jeśli podoba Ci się kierunek który studiujesz/studiowałaś to dlaczego masz się tego wstydzić? Nie robiłaś tego dla innych tylko dla siebie

Czym innym jest pójść na studia humanistyczne bo takie ma się zainteresowania, a czym innym pójść na takie studia żeby zapchać czas na 5 lat i mieć dziurę w mózgu po tym. W tym pierwszym przypadku nie widzę kompletnie problemu, a jak ktoś z tych studiów ma korzyść w życiu codziennym (nie mówię o pracy) to jest to idealna inwestycja w siebie. Natomiast drugi przypadek to moim zdaniem duży błąd. Zmarnowanie czasu i sił, bo jeśli ktoś nie miał pomysłu na studia, to trudno żeby miał pomysł na życie po studiach. I stąd wynika ta cała społeczna frustracja na humanistów.

Powiem więcej, byłoby miło gdyby moja potencjalna żona była humanistką. To by rozładowało moje ciężkie, "ścisłe" myślenie po pracy czy zajęciach na uczelni. Super sprawa.

A praca jak praca, można ją zmienić bez żalu. Nikt nie jest przywiązany do pracy jak chłop pańszczyźniany do pola.

Naprawdę socjologia może być powodem do wstydu??? To co ja mam powiedzieć, skończyłam bibliotekoznawstwo to dopiero "wstyd" Jeszcze przyznaję iż to były moje wymarzone studia, a nie "zapchajdziura". Szkoda tylko, że nie mam pracy w zawodzie i to moja największa bolączką.

Nie masz się czego wstydzisz, kiedyś widziałem badania, że bibliotekarka to drugi po przedszkolance zawód marzeń dla wymarzonej partnerki wśród mężczyzn.

wstydzić się nie wstydzę ale cholernie żałuję ;/

Musisz sama zadać sobie pytanie czy studiowałaś socjologię, bo Cię to interesowało czy dlatego, że byłaś mało ambitna. Jeśli dlatego, że Cię to interesowało, to nie masz się czego wstydzić. Jeśli za prawdziwą uważasz tę drugą odpowiedź, to znaczy, że Twój wstyd jest uzasadniony.

A to w takie razie bardzo mi wstyd, że skończyłem zarządzanie. A za inżynierię środowiska tak mi trochę wstyd i trochę nie (zwłaszcza, iż jej nie skończyłem). Za to z fizyki teoretycznej i astronomii jestem bardzo dumny. Dobrze rozumiem, że tak wypada?

I wstyd mi, że zajmuję się teraz marketingiem internetowym, a wiedzą o hiperbolicznej krzywiźnie wszechświata i sprzeczności stanu splątanego cząstek z założeniem o lokalnym realizmie nie mogę nawet zabłysnąć w towarzystwie, bo i tak nikt nie będzie wiedział o co chodzi. Co dopiero zarobić na tym jakieś pieniądze.

Studia studiami ale liczy się zaradność w życiu i operatywność oraz ogólne podwyższanie swoich umiejętności - kursy, języki itp.

Jako ścisłowiec powiem tyle,że humaniści nie posiadają szczególnych zdolności jakie posiadają ścisłowcy.

Gdy przeczytałam tutaj kilka prawd z ust "ścisłowców" to ja zaczęłam odczuwać wstyd, że skończyłam dwa kierunki (ścisło-medyczny i ścisły na chemii).

Odpowiem wam czym wyróżniają się obie te skrajne postawy umysłu:
1) umysł stricte humanistyczny - wyciąga rozległe wnioski, często spogląda na problem z dalszej perspektywy kompletnie nie bazując na logicznych przesłankach.
2) umysł stricte ścisły - wyciąga sprecyzowane (nierzadko ograniczone) wnioski, nie potrafi spojrzeć na problem z dalszej perspektywy tylko swoją kreatywność bazuje na dorobku innych ludzi czy to ze świata nauki, czy historii.
Wniosek - nie dać się przypisać do jednej z tych grup, aby ludziom myślącym stereotypowo dać powód do rozmyślań. Socjologia zdecydowanie jest pośrodku, tym bardziej że inżynieria społeczna (socjotechnika) kształtuje postawy społeczeństw - to właśnie ten obszar udowodnił ludziom, że materialna broń nie może równać się z propagandą np. dziel i rządź czy wywoływaniem społecznej histerii. Najwięksi myśliciele byli interdyscyplinarni - zajmowali się od filozofii poprzez medycynę, aż po matematykę i chemię. Zatem wszystko jest ze sobą ściśle połączone i zależnie. Żaden dobry fizyk/matematyk nie powie wam, że filozofia/etyka, czy psychologia to bezwartościowe nauki. Posiadaliby zbyt ograniczony umysł i doprowadziłoby to do badań rodem z faszystowskich/sowieckich obozów.
Ludzie, którzy dobrowolnie idą tylko jedną ścieżką świadomie ograniczają się w innych tematach. Tylko nie rozumiem dlaczego wyzbywają się tej świadomości i wywyższają (bądź przeciwnie zaniżają - jestem obeznany w wielu aspektach, czyli tak naprawdę nie jestem dobry w niczym) i szerzą herezję rodem z jesieni średniowiecza. Mniej świadome społeczeństwo to tym lepsze podłoże do pasożytowania. Moim zdaniem socjologia to wymagający i niedoceniony kierunek. Natomiast w pracy często nie wymaga się samodzielnego myślenia, tylko działania według schematów (mniej, bądź bardziej pozwalających uaktywnić kreatywność pracownikowi).

Socjologię zostawiłem bardzo szybko gdy zobaczyłem że wykładowcy olewają ją i chodzi im tylko o pensję. Na programowanie raczej się nie dostanę, spróbuję kierunek na wydziale filologicznym, a programować będę sam się uczył, bo już kilka lat to robiłem.

nie ma się czego wstydzić. Często bywa tak, ze studenci mają wyższe oczekiwania. Ja np. spodziewałam się wyższego poziomu na studiach.

Z tymi kierunkami "dobrymi" i "złymi" dużo zależy 1) od farta w życiu (przyznajmy to sobie szczerze ) czyli w jaką niszę się akurat wstrzelę, jak wygląda rynek teraz a jak za 5 lat gdy skończę studia, jaka okazja zawodowa mi się trafi etc. 2) od tego czy się rzeczywiście jest dobrym w tym, co się robi. Lepiej być naprawdę zaangażowanym, zainteresowanym, stale poszerzającym swoją wiedzę & kompetencje, znającym swój fach na wylot humanistą niż ścisłowcem który poszedł na swój kierunek tylko "aby dobrze zarabiać" a jego powołaniem to ewidentnie nie jest & rozwój naukowy na 5 latach studiów się kończy. I vice versa oczywiście sprawdza się to zadziwiająco często.

A co do samego wstydu z powodu ukończonego kierunku - wg mnie nigdy żadne wykształcenie i chęć poszerzania wiedzy nie jest powodem do wstydu a wręcz przeciwnie. Można żałować, że się nie wybrało czegoś innego co nas bardziej interesuje, w czym jesteśmy lepsi etc ale nie należy wstydzić się tego że się poświęciło 5 lat na naukę

Ja się wstydzę tego, co studiowałam i studiuję. Na licencjacie studiowałam matematykę. Ludzie myślą że to taki super mądry kierunek i są przekonani, ze po tym można rozwiązywać nie wiadomo jakie skomplikowane równania rózniczkowe. A prawda jest taka, że ja na studiach niewiele miałam, a sama nie miałam na tyle intelektualnych możliwości żeby rozwijać wiedzę. Teraz studiuję na 2 stopniu prawo podatkowe. Ludzie tez myślą że po tym będzie się miało olbrzymią wiedzę o podatkach i prawie, a na studiach tego nas nie nauczyli. A czytanie samodzielnie aktów prawnych nie jest takie latwe. Wstydzę się tego, że jeszcze się nie obroniłam, bo wszyscy inni to zrobili, a tylko ja nie, może ja po prostu jestem za glupia na to? Wstydzę się tego, bo skończylam kierunki, a naprawdę jestem glupia w tych tematach. Mimo takich wybitnych studiów nie mogę znaleźć dobrej pracy.

Tak jakoś wyszlo, ze nigdy nie myślałam o zmianie kierunku. Na licencjacie to dopiero na drugim roku dopadly mnie takie myśli, że te studia nie sa takie, więc stwierdzilam że juz jeden rok się mozna przemęczyć. Za to po studiach mgr spodziewałam się zwolnien z egzaminu na doradcę podatkowego ale z tego nic nie wyjdzie. Teraz muszę już tylko napisać pracę i się obronić i będzie koniec. Z tymże dla mnie to najtrudniejszy etap tych studiów.

Niektórzy z licencjatu i z mgr trochę narzekali. Pełno niepotrzebnych przedmiotów zamiast uczenia podstaw. No cóż, studia mgr były zaocznie prowadzone i niestety drogie... Myślalam, że dobrze wybrałam, a jak widać na studiach tylko się męczyłam bez efektów. Wydaje mi się, że obecnie żadne studia nie gwarantują pracy. Może wyjątkiem sa tylko kierunki prowadzone na renomowanych uczelniach typu SGH a już w szczegolności zagraniczne uczelnie.